>>ျဖတ္ပစ္ရမဲ့ႀကိဳးမ်ားထဲမွာ သံေယာဇဥ္ႏြယ္ႀကိဳးကအခတ္ဆုံးဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ကအခတ္ဆုံးျဖစ္မလား ႏွလုံးသားသံေယာဇဥ္ကအခတ္ဆုံးျဖစ္ေလမလား<<
သူမရဲ႕တေန႕တာအခ်ိန္ဇယားက မ်က္လုံးႏွစ္လုံးပြင့္တာႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္အခ်ိန္မွစလို႔ သူမ၏အခ်ိန္ဇယားအားလုံးဟာသက္မွတ္ပုံစံခြက္အတိုင္းကစေလတယ္။
ငယ္ငယ္ကထဲက စည္းကမ္းဆိုတာဘယ္လိုမ်ိဳးဆိုၿပီးသင္ယူခဲ့ရတဲ့သူမအတြက္ time management သည္လဲ အေရးပါေနခဲ့တယ္။ လူမွန္းသိတက္စကထဲက ဖခင္ျဖစ္သူ၏ management control ေၾကာင့္ ေဘးလူၾကည့္လွ်င္ေတာ့သူမဘဝကပ်င္းစရာေကာင္းေနမည္ျဖစ္သည္။
႐ုံးစေရာက္ကထဲက ၿပီးခဲ့သည့္ရက္ပိုင္းအတြင္းက သူမလက္မွတ္ပါမွအဆင္ေျပမည့္စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားအားစစ္ေဆးကာလက္မွတ္ထိုးေပးေနရသည္။ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ႐ုံးတြင္းအစည္းအေဝးထိုင္ရျပန္သည္။ သူမ၏တေန႕တာသည္ အလုပ္ႏွင့္စၿပီး အလုပ္ႏွင့္အဆုံးသတ္ရသည္။
တီတီတီ တီတီတီတီ
"ဟယ္လို"
"ဟယ္လို"
တစ္ဖတ္ကအသံေသးေသးေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖုန္းကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ unknow contact တစ္ခု။
"ဟယ္လို nowl လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ နိုဝယ္ပါ"
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အေရးႀကီးအေၾကာင္းကိစၥမ်ားရွိလို႔လားတို႔ကိုဒီအခ်ိန္ႀကီးဖုန္းဆက္တာ"
လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ၆နာရီခြဲေက်ာ္။ နိုဝယ့္ဘက္ကဘာစကားမွမစရေသးေပမဲ့ ဒဏၰာရီ ဆိုေသာသူမက လက္ထဲမွေဘာပင္ကိုခ်ၿပီး ၾကည့္လက္စစာရင္းဖိုင္ကိုပါပိတ္ကာ ကားေသာ့ႏွင့္သူမ၏ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဆြဲကိုင္ၿပီးျဖစ္သည္။
"နိုဝယ္ သာေကတကအသိအိမ္ကိုလာတာေလ အဲ့တာလမ္းမွာပိုက္ဆံအိတ္လုခံလိုက္ရတာ ဖုန္းေကာပိုက္ဆံအိတ္ေကာပါသြားတာ နိုဝယ္လဲဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့လို႔ ေနာက္ တေလာကေတြ႕တုန္းက နိုဝယ့္ကို လိပ္စာကဒ္ေပးထားတာေလအဲ့တာ အိတ္ကပ္ထဲဟိုစမ္းဒီစမ္းနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ အကူအညီေတာင္းမလို႔ဆက္ၾကည့္တာ အႏွောင့္အယွက္မ်ားျဖစ္သြားလားဟင္"
"အခု မင္းဘယ္မွာလဲ တို႔လာခဲ့မယ္"
"...."
လိပ္စာသိၿပီးသည့္ေနာက္ သူမ၏ကားေလးကနိုဝယ္ေျပာေသာေနရာဆီသို႔ဦးတည္ေလသည္။ ညေနေစာင္းလဲျဖစ္မိုးခ်ဳပ္ေန၍ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ဖြင့္ထားေသာမုန့္ဆိုင္ေရွ႕ေလး၌ ေစာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ေနပါေသာနိုဝယ္။ သူမကားဟြန္းတီးသည့္အခါ ခေလးတစ္ေယာက္လိုျဖဴစင္တဲ့အၿပဳံးနဲ႕သူမကိုၾကည့္ေနေသာနိုဝယ္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"တကယ္ေရာက္လာေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ"
"ေျပာပါအုန္းတို႔ကို မင္းတစ္ခုခုမ်ားထိခိုက္သြားေသးလား"
"ဟင့္အင္း လူကဘာမွမျဖစ္ပါဘူး တစ္ခုပဲ ဟိုေလ ပိုက္ဆံနည္းနည္းေလာက္ေခ်းပါလားဟင္ ခုနကဖုန္းေျပာထားတာအဲ့တာ သူတို႔ဆီမွာမုန့္ဝယ္ရင္ဖုန္းေပးေျပာမယ္ဆိုလို႔ေလ"
"က်စ္...ေရာ့အကုန္ယူလို႔ေျပာလိုက္"
တစ္ေသာင္းတန္တစ္႐ြက္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ဇာက္ခနဲထုတ္ေပးၿပီးေနာက္ ဆိုင္ထဲမွျပန္ထြက္လာေသာ နိုဝယ့္ကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္ကေနဆြဲၿပီးကားထဲဆြဲသြင္းကာ တစ္ဖတ္ကိုဝင္ထိုင္ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုထိုေနရာမွထြက္လာခဲ့သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္ နိုဝယ့္ကိုကူညီေပးတာ ဖုန္းပါပါသြားေတာ့ နိုဝယ္မစဥ္းစားမိပဲဖုန္းဆက္လိုက္မိတာ ဖုန္းဆက္ၿပီးမွစဥ္းစားမိတာ taxi နဲ႕အလုပ္ကိုသြားလို႔ရတာပဲဆိုတာကို"
"အခုတို႔ကိုမင္းဖုန္းဆက္လိုက္လို႔လဲဘာမွမျဖစ္သြားပါဘူး ဒါနဲ႕အလုပ္ကသြားရအုန္းမွာလား"
"ဒီေန႕ off တယ္ေလ အဲ့တာေၾကာင့္ေလ အသိတစ္ေယာက္အိမ္ကိုလာတာ အခုလိုေတြျဖစ္သြားတာပါပဲ"
ေဘးကိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ဆူပုတ္စြာျဖင့္ ခေလးတစ္ေယာက္မွလူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုသူျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္အေၾကာင္းအရာအားျပန္တိုင္ေနသကဲ့သို႔။
"ကဲပါျဖစ္ၿပီးတာေတြျပန္ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့ ညစာေကာစားၿပီးၿပီလား"
"ဟင့္အင္း အိမ္ေရာက္မွစားမွာ"
"ဒါဆို တို႔နဲ႕အတူညစာလိုက္စားေပးပါလား တို႔ေန႕လည္ထဲကဘာမွမစားရေသးဘူး"
"ဟယ္ ဘာလို႔လဲ အလုပ္မ်ားေနတာလား နိုဝယ္ေတာ့အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူကိုအကူအညီေတာင္းမိၿပီထင္တယ္ အားနာလိုက္တာ"
"အားနာတယ္ဆိုရင္ တို႔နဲ႕အတူညစာလိုက္စားေပးေပါ့"
လမ္းမွာ နိုဝယ္က chinese food ကိုသေဘာက်တယ္ဆိုေသာေၾကာင့္ chinese စားေသာက္ဆိုင္ကိုပဲရွာၿပီးေမာင္းလာခဲ့သည္။ ကားနဲ႕ဖ်တ္သြားရင္း unique ဖုန္းဆိုင္ေတြ႕ေတာ့ ကားကိုျပန္လွည့္မိျပန္သည္။
"ဟင္ ဘာလို႔ကားျပန္လွည့္ေနတာလဲ"
သို႔ေသာ္ အေျဖျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမရွိသည့္ ဒဏၰာရီ ေလးပါပဲ။
"ခဏေစာင့္ တို႔ျပန္လာခဲမယ္"
နိုဝယ္လဲ သူကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ေနမွာပါဟူ၍ ကားေပၚမွာပဲထိုင္ေစာင့္ရင္း ဏရီ႕ကားအတြင္းပိုင္းအျပင္အဆင္ကိုလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကားစစီးကထဲက သူမရေနသည့္ရနံ႕တစ္မ်ိဳးကိုလဲသိခ်င္မိသည္။ အဝတ္အစားဆိုရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲဝတ္တက္သည့္အျပင္ ကားအတြင္းပိုင္းသည္လဲ သန့္သန့္ရွင္းရွင္းျဖစ္ေနျပန္သည္။ အနတ္ေရာင္အျပင္ပိုင္းကိုမွ အတြင္းထဲမွာေတာ့ အညိုေရာင္ကိုအသားေပးအသုံးျပဳထားသည့္ ဒဏၰာရီ ၏ကားအတြင္းပိုင္း။
တြီ။
"အမေလး လန့္လိုက္တာရွင္ရယ္"
"sorry ဘာေတြလုပ္ေနလို႔လန့္သြားတာလဲ"
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူးဒီတိုင္းရွင့္ကားကိုေလ့လာေနတာေလ မိုက္တယ္ေနာ္ ကားကလဲ သူ႕ပိုင္ရွင္လိုပဲသန့္သန့္ျပန္ျပန့္ေလး ေနာက္ၿပီးေမႊးေနတာပဲ အနံ႕ေလးက"
"ဟုတ္ပါၿပီ သြားရေအာင္ မင္းလဲဗိုက္ဆာေနေရာေပါ့"
ဗိုက္ဆာေန၍ပဲလားမသိ စားေသာက္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ပုံမွန္နည္းနည္းပဲစားတက္သည့္သူမက dimsum ငါးပြဲေလာက္ကုန္ေအာင္စားမိသြားေလရဲ႕။ တစ္ပြဲတစ္ပြဲမွာကလဲ ေလးခုကိုမွအႀကီးႀကီးေတြ။ ဒါ့အျပင္တစ္ျခားဟင္းအမယ္မ်ားႏွင့္။
"ေတာ္ၿပီလား ထပ္စားခ်င္လဲရတယ္ေနာ္"
"ဟီး ေတာ္ၿပီ ဗိုက္တင္းသြားၿပီ ညဘက္အရမ္းစားရင္ဗိုက္ပူတယ္တဲ့"
"ဟုတ္ပါၿပီ ဒါနဲ႕ေရာ့ လက္ေဆာင္"
"ဟင္ ဘာႀကီးလဲ ဟာ ဖုန္း!"
"ဟုတ္တယ္ မင္းဘာႀကိဳက္တက္မွန္းမသိတာနဲ႕ တို႔ဖုန္းနဲ႕အမ်ိဳးအစားတူတာပဲဝယ္လိုက္တာ"
"နိုဝယ့္ဖုန္းက samsung ေလးပါ ေနာက္ၿပီးေဟာင္းေနပါၿပီ အခုရွင္ဝယ္ေပးတာက IOS ႀကီး 12 လား 13 လားမသိ ေစ်းႀကီးမွာ ဘာလို႔ေပးတာလဲ နိုဝယ္အဲတာေတြယူရမွာဝန္ေလးတယ္"
"ယူလိုက္ပါ တို႔မင္းဆီကေနဘာမွျပန္ရဖို႔မေမ်ာ္လင့္ထားဘူး ဒီတိုင္း လက္ေဆာင္ကတယ္လို႔သေဘာထားလိုက္ ဒါေပမဲ့ မယူပဲျငင္းရင္ေတာ့ တို႔စိတ္ဆိုးမိမယ္ထင္တယ္"
ယူရခတ္မယူရင္လဲခတ္သည့္အမ်ိဳးျဖစ္ေနျပန္သည္။
"နိုဝယ္ေတာ့ ရွင့္ကိုျပန္ေပးလို႔ရတာဘာမွမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္"
"ဒီေန႕အခုလိုတို႔နဲ႕ညစာစားေပးတာကိုကလုံေလာက္ေနပါၿပီ တစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႕အခုလိုရင္းရင္းနီးနီးညစာမစားျဖစ္တာၾကာၿပီေလ တို႔အိမ္ျပန္ညစာစားရင္လဲတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာ ဒါေၾကာင့္ေၾကၿပီလို႔မင္းသတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္ မင္းစားၿပီးၿပီဆိုသြားက်မယ္ေလ အိမ္အထိလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
တစ္လမ္းလုံးနိုဝယ့္ဘက္ကတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၿပီး ဒဏၰာရီ ကလဲေအးဆက္ဆက္သာ။ နိုဝယ္တို႔လမ္းထဲေရာက္ေတာ့ အဆင္ေျပမဲ့ေနရာမွာကားရပ္လိုက္ေလသည္။
"မင္းအတြက္အဆင္မေျပတာမ်ားတို႔လုပ္မိလား"
"ဘာလို႔အဲ့လိုထင္တာလဲ"
"တစ္လမ္းလုံးမင္းတို႔ကိုစကားမေျပာဘူးေလ"
"နိုဝယ္ကရွင့္ကိုအားနာေနတာပါ ရွင့္ဆီကပဲနိုဝယ္ကအကူအညီေတြယူေနရသလိုျဖစ္ေနတာ အဲ့တာေၾကာင့္ပါ"
"တို႔ကစိတ္ထဲကမပါရင္မလုပ္ေပးတက္ဘူး ေနာက္ၿပီးတို႔အခုလိုေတြလုပ္ေပးတာကမင္းအတြက္စိတ္အႏွောက္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္ဆိုရင္တို႔ထိန္းပါ့မယ္ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္ စိတ္မေကာင္းေတာ့မျဖစ္နဲ႕ ေမွာင္ေနၿပီ ဝင္ေတာ့ေလအိမ္ထဲ"
"ဟုတ္"
"ခဏ...တို႔ကိုမင္းေပးဖို႔တစ္ခုက်န္ခဲ့တယ္"
"ဟင္ နိုဝယ္က..."
ျဖတ္ခနဲပါပဲ နို႔ဝယ့္ညာလက္ကိုသူဆြဲကိုင္ၿပီးလက္ဖမိုးကိုခပ္ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တာ။ ဒါပါနဲ႕ဆိုႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ သူမရင္ထဲအမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့လွိုင္းေတြျဖစ္ထြန္းတာႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္။
"ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေနာ္ ဂြတ္နိုက္"
ပုရိသတိုင္းသေဘာက်နိဳင္တဲ့အၿပဳံးမ်ိဳးနဲ႕ ၿပဳံးျပသြားရဲ႕ ဏရီရဲ႕ကားကို မ်က္စိတစ္ဆုံးေငးၾကည့္ၿပီးမွ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့အၿပဳံးမ်ိဳးနဲ႕ၿပဳံးလိုက္သည့္နိုဝယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုေတာ့သူမပဲသိနိုင္ပါလိမ့္မည္။
×
tbc
trollz22