4ခု
Uni
"ပေါက်ဆီပူပူနွေးနွေးတွေရမယ်နော်..ပေါက်ဆီပူပူနွေးနွေတွေရမယ်..စျေးတန်ပြီးအရမ်းစားကောင်းတဲ့ပေါက်ဆီပူပူတွေပါ"
လူစည်ကားတဲ့စျေးတန်းလေးထဲကုန်မျိုးစုံဆိုင်တွေအစားအသောက်မျိုးစုံဆိုင်တွေနဲ့အသံပေါင်းမြောက်များစွာကြားရသည်။သူတို့ဆီလာဝယ်အောင်ကုန်မျိုးစုံတွေရဲ့အရည်အသွေးဘယ်လောက်ကောင်းမွန်ကြောင်းရွန်းရွန်းဝေအောင်ပြောနေကြသည်။
အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့မွှေးလွန်းလှသည့်အသားလွတ်ပေါက်ဆီတွေတင်ထားသည့်ဆိုင်ရှေ့မှာရပ်လိုက်သည်။ဆိုင်ရှင်မိန်းကလေးကသူ့ကိုတွေ့တော့မျက်လုံးတွေကစိန်တုံးတွေလိုပြိုးပြိုးပျက်ပျက်တောက်ပလာခဲ့သည်။ဝမ်းသာအားရဖြစ်နေဟန်နှင့်သူလာမှာကိုကြိုသိနေသည့်အတိုင်းပင်။
"ရှင်လာပြီးလား..ထုံးစံအတိုင်းပေါက်ဆီနှစ်လုံးပဲမလား"
ဆိုင်မှာနေ့တိုင်းလာဝယ်နေတဲ့ဒီခပ်ချောချောကောင်လေးကဖောက်သည်လိုဖြစ်နေပါပြီ။အမြဲတမ်းဦးထုတ်ကြီးကမျက်နှာကိုသဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရအောင်ဆောင်းထားပြီးစကားလဲအလွန်နည်းသည်။ဆယ်ခွန်းပြောမှတစ်ခွန်းပြန်ပြောချင်မှပြောတယ်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ဒီမာနကြီးသလိုလိုအေးစက်စက်ကောင်ချောလေးကိုစော်လျန်အလွန်သဘောကျမိပါသည်။
"ပေါက်ဆီနှစ်လုံးပဲလား..ဖောက်သည်မလို့အပိုသုံးလုံးထည့်ပေးလိုက်မယ်နော် ဟီးဟီး ကျေးဇုတင်စရာမလိုပါဘူး"
"မလိုဘူး.."
"ဟင်"
"နှစ်လုံးပဲထည့်"
"ရပါတယ်.အားနာစရာမလိုပါဘူးဒီလူနဲ့ဒီလူအားနာစရာမှမဟုတ်တာ ထည့်ပေးလိုက်မယ်နော်"
"........"
"ရှင်ကကျွန်မပေါက်ဆီကိုနေ့တိုင်းစား အယ်လေ ကျွန်မဆိုင်ကပေါက်ဆီကိုနေ့တိုင်းဝယ်စားနေတာအရသာရှိလို့မလား"
"မဟုတ်ဘူး.."
"မဟုတ်ဘူး?ဒါဆိုဘာလို့များလဲ"
"စျေးပေါလို့"
စော်လျန်ရဲ့ပေါက်ဆီထုတ်ကိုချည်နေတဲ့လက်တွေကရပ်သွားပြီးရှေ့ကကောင်ချောလေးကိုနာကျင်စွာပြုံးပြလိုက်တယ်။ရပါတယ်..ပေါက်ဆီကအရေးမကြီးဘူးအဓိကဒီလူချောလေးကိုနေ့တိုင်းမြင်ရဖို့ပဲ။ပေါက်ဆီငါးလုံးထည့်နေတာမပြီးတော့တဲ့အပြင်ဆံပင်ကိုလှလှပပသပ်တင်ပြီးကောင်ချောလေးကိုချိုသာစွာပြုံးပြလိုက်တယ်။
"ရှင်ကအနောက်ဘက်လမ်းကြားမှာနေတာမလားအဲ့ဒီကိုဝင်သွားတာတွေ့လို့လေ..တစ်ယောက်ထဲနေတာလား..တို့လဲတစ်ယောက်ထဲပဲသိလား...အဟင်း..အချစ်ရေးဘာရေးတွေးဖို့မအားသေးပါဘူးစားဝတ်နေရေးအတွက်ရုန်းကန်နေရတော့အချစ်ရေးဘက်ကိုမလှည့်ဖြစ်ဘူး"
"မလှည့်နဲ့ပေါ့.."
"အမ်..အော်.ဟား..ဒါပေါ့ဒါပေါ့...သို့ပေမဲ့လဲအပျိုကြီးတော့မလုပ်ချင်ပါဘူးမသေခင်ချစ်သူကောင်လေးချောချောလေးတစ်ယောက်ထားသွားအုံးမှာ"
"တွေ့ပါစေ..ပေါက်ဆီပြီးရင်ပေးတော့"
ကောင်ချောလေးရဲ့အေးစက်စက်စကားကြောင့်ခုထိပေါက်ဆီထုတ်ချည်လို့မပြီးသေးတာကိုသတိထားမိလိုက်တယ်။အားတုံ့အားနာပြုံးပြလိုက်ပေမဲ့လည်းမျက်ဝန်းသေတွေနှင့်သာတုံ့ပြန်တယ်။
"ကောင်းကောင်းသုံးဆောင်ပါ.."
ပေါက်ဆီထုပ်ကိုကမ်းပေးပြီးပြောနေကျစကားကိုပြောလိုက်သည်။ကောင်ချောလေးကအိပ်ကပ်ထဲကပိုက်ဆံထုတ်ပြီးရှင်းဖို့လုပ်ပေမဲ့သူ့ထက်အရင်လူတစ်ယောက်ကသူတို့အနားရောက်လာပြီးစော်လျန်ကိုပိုက်ဆံပေးလိုက်တယ်။
"သူ့အစားရှင်းပေးတာ..ယူလိုက်.."
ထိုလူကတောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ပါးသိုင်းမွှေးပါးပါးတွေနှုတ်ခမ်းမွှေးစိမ်းတွေရှိသည်။အသားခပ်ညိုညိုနှင့်ဆံပင်ကိုလဲအပြောင်သိမ်းတင်ထားတယ်။ကောင်ချောလေးကထိုလူကိုစိုက်ကြည့်နေပြီးဘာမှမပြော။
"ယူလေဘာလဲအလကားပေးချင်နေတာလား"
"ဟုတ်ကဲ့..အာ...မဟုတ်..မဟုတ်ဘူး..အလကားမပေးဘူးပိုက်ဆံယူမယ်လို့ပြောတာပါ"
ဝယ်တာကပေါက်ဆီနှစ်လုံးအပိုပေးတာသုံးလုံးဆိုတာကိုတော့ထည့်မပြောတော့ပါဘူး။စော်လျန်ကပိုက်ဆံကိုကြောင်အစွာဖြင့်သာယူလိုက်ပြီးရှေ့ကလူနှစ်ယောက်ကိုတိတ်တဆိတ်အကဲခတ်နေလိုက်သည်။စပ်စုတာမဟုတ်ပေမဲ့ကောင်ချောလေးနဲ့ပက်သက်နေတော့သိချင်မိသည်။ထိုနှစ်ယောက်ကတစ်ခုခုတော့တစ်ခုခုပဲ
"ငါတို့အေးဆေးစကားပြောရအောင်"
"........."
"ဟင်း.."
ကောင်ချောလေးကဘာမှမပြောပဲစိုက်ကြည့်နေတော့ထိုလူကသက်ပြင်းချပြီးလက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်ကာထွက်သွားတယ်။စော်လျန်သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကိုမျက်စိတဆုံးလိုက်ကြည့်နေမိသည်။ထို့နောက်လက်ထဲကပိုက်ဆံတွေကိုကြည့်လိုက်တော့မျက်လုံးပြူး သွားရသည်။သူ့ဆိုင်တစ်ဆိုင်လုံးရဲ့ပေါက်ဆီတွေရောင်းတာတောင်ဒီလောက်ရမှာမဟုတ်ဘူး..
လူဝင်လူထွက်သိပ်မရှိတဲ့ဆိုင်ထဲလူနှစ်ယောက်မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေသည်။တစ်ယောက်ကသူ့ရှေ့ကလူကိုစိုက်ကြည့်နေပေမဲ့ကျန်တစ်ယောက်ကတော့စားပွဲကိုသာမျက်နှာသေဖြင့်အကြည့်ပို့ထားတယ်။
"မင်းဒီတိုင်းပဲဆက်နေသွားတော့မလို့လားအဖွဲ့ကမင်းကိုလိုအပ်နေတယ်ပြန်လာဖို့စိတ်ကူးမရှိတော့ဘူးလား"
ရှေ့ကလူကခေါင်းခါပြတော့သူလျှာကိုတစ်ချက်သပ်ပြီးစူးစိုက်ကြည့်နေမိပြန်တယ်။ရိပေါ်ကခေါင်းမာပြီးပြောရဆိုရခတ်တာသိသည်။ဒါပေမဲ့လဲသူလက်လျော့ဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူး
"Leaderတစ်ယောက်အနေနဲ့တောင်းဆိုတာပါပြန်လာခဲ့ပေးပါ..မင်းအတွက်ခက်ခဲတာသိပေမဲ့ဒီတစ်ခါမင်းပြန်လာရင်အရင်လိုလုံးဝမဖြစ်စေရဘူး..ငါအာမခံတယ် ငါမင်းကိုကာကွယ်ပေးနိုင်တယ်ရိပေါ်"
"လိုသုံးလုပ်နေတာမလား"
"ဟမ်"
မျက်လွှာချပြီးပြောနေတဲ့ရိပေါ်ကသူ့ကိုမျက်လုံးလှန်ကြည့်လာတယ်။အဖြေရှာရခက်ပြီးနားလည်ရခက်တဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့အေးစက်လှသည်။
"လိုအပ်မှကျွန်တော့ကိုပြန်ခေါ်တာမလား"
ဒီစကားကြောင့်ယွင်ရှောက်ဆွံအသွားပြီးပြောစရာစကားမရှိဖြစ်သွားတယ်။ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေတဲ့သူကိုရိပေါ်ကစိုက်ကြည့်ပြီးခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့လုပ်နေသည်။
တကယ်ပြန်လာစေချင်လို့မဟုတ်ပဲအသုံချစရာရှိနေလို့ပြန်ခေါ်နေတာ။ကိုယ်ကျိုးအတွက်သူ့ကိုခခယယနဲ့တောင်းပန်ပြီးအသုံးချနေချင်ကြတာမသိပဲရှိမလား။ယွင်ရှောက်ကနဖူးကိုတစ်ချက်ကုပ်ပြီးအကြောင်းပြချက်တစ်ခုရအောင်ချက်ချင်းတွေးတောနေတော့သည်
"ရိပေါ်..ဒါကလေ..ဒီလိုရှိတယ်..ငါတို့ကမင်းကိုလိုသုံးလုပ်တာမဟုတ်ပါဘူးလိုအပ်နေတယ်ဆိုတာတော့အမှန်ပါပဲအဖွဲ့ထဲမှာမင်းလိုလူတော်တစ်ယောက်ဆုံးရှုံးသွားရတဲ့အတွက်ငါတို့အရမ်းနှမြောတသဖြစ်နေကြတာပါ"
"ဝမ်းသာနေကြတာမဟုတ်ဘူးလား"
"ရိပေါ်."
"ပေါက်ဆီအတွက်ကျေးဇုတင်တယ်ခုလောလောဆယ်ခင်ဗျားပေါက်ဆီဖိုးပေးလိုက်တဲ့ငွေပမာဏအတိုင်းကျွန်တော့်ဆီမှာမရှိသေးဘူး..ခင်းဗျားစိတ်ချပါနောက်နေ့ပိုက်ဆံကိုတာ့ဟုန်နဲ့ပေးလိုက်မယ်"
ရိပေါ်ကပြောပြီးထရပ်ဖို့လုပ်နေတော့ယွင်ရှောက်ကလက်ကောက်ဝတ်ကိုဆွဲပြီးပြန်ထိုင်စေသည်။ထို့နောက်အိပ်ကပ်ထဲကတစ်စုံတစ်ခုကိုထုတ်ပြီးစားပွဲပေါ်တင်ကာရိပေါ်ရှေ့ကိုလက်နှစ်ချောင်းနဲ့တွန်းပို့လိုက်တယ်။ကြေးတံဆိပ်ပြားဖြစ်ပြီးအဝိုင်းပြားမှာကျားရုပ်ထွင်းပြီးအလယ်မှာစာလုံးတစ်လုံးရှိသည်။
"မင်းခုချိန်မှာပြန်မလာချင်သေးရင်လဲနောက်တော့မပြောတတ်ဘူးလေ မင်းလက်ခံမယ်လို့မျော်လင့်တယ်ဒီအမှတ်အသားကိုတော့ယူထားလိုက်ပါပြန်လာချင်ရင်အချိန်မရွေးငါစောင့်နေတယ်"
ယွင်ရှောက်ကပုခုံးကိုနှစ်ချက်လောက်ပုတ်ပြီးထထွက်သွားသည်။ရိပေါ်ကထိုနေရာမှာပဲတော်တော်နဲ့မထသေးပဲထိုင်လျက်ကြေးတံဆိပ်ပြားကိုကြည့်နေတယ်။
ရွေးချယ်စရာနှစ်ခုရှိတယ်....ဘယ်ဟာကိုပဲရွေးရွေးသူ့တစ်ဘဝလုံးအတွက်အကျုံးဝင်သွားမှာတွေချည်းပဲ။အတိတ်ဆိုးနဲ့အိမ်မက်ဆိုးတွေဆီပြန်သွားမလား....သဘောကျရတဲ့အနာဂတ်ကိုဆက်လျောက်မလား..ဦးနှောက်ရှိတဲ့သူတိုင်းဘယ်လမ်းကိုရွေးရမလဲသိတယ်။သူလဲဉီးနှောက်ရှိတဲ့သူတစ်ယောက်ပဲအကောင်းဆုံးကိုရွေးချယ်တတ်တယ်။အတိတ်ဆိုးတွေဆီဘယ်တော့မှပြန်သွားမှာမဟုတ်ဘူး...ဒါပေမဲ့တံဆိပ်ပြားကိုတော့အိပ်ကပ်ထဲကောက်ထည့်ခဲ့ပြီးဆိုင်ထဲကထွက်လာခဲ့တယ်။ကြေးတံဆိပ်ပြားကတော့အိပ်ကပ်ထဲကနေဘယ်ချိန်မှအပြင်ရောက်ခွင့်ရမလဲဆိုတာမသေချာတော့ပါဘူး...
*^^*
တောက်!တောက်!တောက်!
ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးထဲစားပွဲကိုလက်ညိုးနဲ့တီးခေါက်သံကကြက်သီးထဖွယ်ကောင်းစွာပျံ့လွင့်နေသည်။အရှေ့မှာရပ်နေတဲ့သက်တော်စောင့်တွေကခေါင်းတွေကိုတွင်တွင်ငုံ့ထားပြီးအသံမထွက်ရဲကြဘူး။ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကတစ်ချက်တစ်ချက်ဝမ်ရိပေါ်ကိုခိုးပြီးကြည့်တယ်။မျက်နှာကတည်တင်းနေပြီးတစ်ခုခုကိုအတင်းထိန်းချုပ်ထားရပုံနဲ့မျက်လုံးကိုမှိတ်ကာဆိုဖာခုံကိုမှီထားတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကခုချိန်မှာသွေးအေးအေးနဲ့ရက်စက်တော့မှာမလား..
"Boss Wang ဟို..ငါကလေ"
"တိတ်!!!"
ေရခဲထက်တောင်အေးစက်တဲ့အမိန့်စကားသံအဆုံးရှောင်းကျန့်မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားပြီးပါးစပ်လေးပိတ်သွားသည်။Boss Wangဒေါသထွက်နေပြီး. သူဒေါသထွက်ရင်အရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်းတာမလို့ရှောင်းကျန့်လဲနည်းနည်းတော့လန့်မိပါတယ်။အစထဲကမထွက်ပြေးမိရင်ကောင်းသားဟုတွေးမိတယ်သူ့ကြောင့်ခွေးနက်တွေဒုက္ခရောက်ရတော့မယ်။သူထွက်ပြေးတာကိုBoss Wangကိုအသိမပေးရင်မသိလောက်ဘူးဟုထင်ခဲ့ပေမဲ့ရဲနေတဲ့မျက်လုံးတစ်ဖက်ကိုမမြင်ရအောင်Boss Wangကကန်းနေတာမှမဟုတ်တာ။
"မင်းတို့အပြစ်မင်းတို့သိလား"
"ဟုတ်ကဲ့သိပါတယ်Boss"
"ဘာလဲ"
"သခင်လေးကိုကောင်းကောင်းမစောင့်ရှောက်နိုင်ခဲ့လို့ပါ...Bossကျွန်တော်တို့ကိုအပစ်ပေးပါ"
ဝမ်ရိပေါ်ကစားပွဲပေါ်ကသေနတ်ကိုလှည့်ပြီးကစားနေသည်။ကိုယ်ရံတော်တွေကကြောက်စိတ်ကြောင့်ချွေးဒီးဒီးကျနေတယ်။
"Boss. .Wang. ..သူတို့ကိုမသတ်လို့ရမလားငါ့အပြစ်ပါသူတို့နဲ့မဆိုင်ဘူးငါကပဲ"
"မင်းပါးစပ်ပိတ်ထား!"
"ဝမ်ရိပေါ်!!"
ရှောင်းကျန့်ကတားမလို့ကြံပေမဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကအော်ငေါက်လာမယ်မထင်ထားတာကြောင့်စိတ်တိုပြီးနာမည်အပြည့်အစုံကိုဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးအော်လိုက်မိသည်။သူ့ကိုကြည့်လာတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့မျက်လုံးတွေကြောင့်မှားသွားပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်။
"အ့.."
မေးရိုးကိုလက်နဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲညစ်လိုက်တာမလို့အလွန်နာကျင်သွားရပြီးမျက်ရည်တွေတောင်ဝေ့တက်လာသည်။လက်ချောင်းရာတွေထင်းသည်ထိကြမ်းတမ်းစွာဖျစ်ညစ်ထားပြီးစူးရဲနေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့အစိမ်းလိုက်ဝါးစားတော့မလိုကြည့်နေတာမလို့ရှောင်းကျန့်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်ခြင်လာတယ်။
"မင်းဘယ်လိုခေါ်လိုက်လဲပြန်ခေါ်စမ်း!!"
"........."
"Chuo!!!!"
"ဟုတ်ကဲ့Boss"
"အပြစ်သားတွေကိုအပြစ်ပေးဖို့ကြာပွတ်ယူခဲ့!"
"ဟုတ်ကဲ့"
Chuoထွက်သွားတော့ရှောင်းကျန့်မျက်ဝန်းတွေတုန်ရီလာသည်။ကြာပွတ်ကဘယ်လိုပုံစံလဲသူသိတယ်။ဝမ်ရိပေါ်ကသူ့ရှေ့မှာလူတွေအများကြီးသတ်ဖူးတယ်ဒါပေမဲ့ဒီလိုအပစ်ပေးတာတော့တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးဘူး။အပြစ်ပေးတာကတစ်ခါထဲအပြီးသတ်ပစ်လိုက်တာထက်ကိုပိုရက်စက်လို့ပါ။
Chuoနဲ့အတူတခြားကိုယ်ရံတော်တွေကကြာပွတ်တွေယူပြီးရောက်လာတယ်။အနက်ရောင်ကြာပွတ်တွေမှာသံဆူးတွေပါတဲ့အပြင်အက်ဆစ်ရည်ပါစိမ်ထားတာမလို့ဒါနဲ့သာဆိုရင်ကျောပြင်တစ်ခုလုံးရစရာမရှိအောင်စုတ်ပြတ်သပ်သွားလိမ့်မယ်။
"မင်းတို့အင်္ကျီတွေချွတ်လိုက်"
Bossအမိန့်သံအဆုံးမှာအပြစ်သားတွေလိုသက်တော်စောင့်7ယောက်ကအဝတ်တွေချွတ်ပြီးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ကြာပွတ်ကိုင်ထားတဲ့သူတွေကအနောက်မှာရပ်ပြီးရိုက်ဖို့အသင့်အနေအထားနဲ့ချိန်ရွယ်ထားကြသည်။
"မင်းကြည့်..သူတို့ကမင်းကြောင့်နဲ့အပြစ်ပေးခံရတာ."
"ဟင့်အင်း..."
ဝမ်ရိပေါ်ကရှောင်းကျန့်ကိုမေးရိုးကနေကိုင်ထားပြီးကိုယ်ရံတော်တွေဖက်ကိုဆွဲလှည့်ပြီးကြည့်ခိုင်းသည်။Boss Wangရဲ့မျက်နှာကနူးညံ့မှုတွေပျောက်ဆုံးကလှောင်ရိပ်တွေနဲ့နတ်ဆိုးတစ်ကောင်လိုကြောက်ဖို့ကောင်းနေသည်။
"ငါမရပ်မခိုင်းချင်းရိုက်!!"
ချွမ်း! ချွမ်း!ချွမ်း!!!
ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကြာပွတ်သံတွေကဆူညံသွားသည်။ရှောင်းကျန့်ကိုယ်လုံးကတုန်ယင်နေပြီးချွေးတွေရွဲစိုလာတယ်။သေချာလေ့ကျင့်ပေးထားတဲ့ကိုယ်ရံတော်တွေတောင်ဒီကြာပွတ်ဒဏ်ကိုမခံနိုင်တော့ပဲကြမ်းပေါ်လူးလိမ့်နေတာကြောင့်ကြမ်းခင်းတွေကအနီရောင်သွေးတွေစွန်းထင်ကုန်သည်။
ဝမ်ရိပေါ်ကရှိသမျှဒေါသတွေကိုသက်တော်စောင့်တွေအပေါ်ပုံချနေသည်။ရှောင်းကျန့်ကိုစိတ်တိုပေမဲ့လဲနာကျင်အောင်မလုပ်ရက်တာမလို့ရှောင်းကျန့်အစားအပြစ်ခံနေရတဲ့သူတွေကတော့သနားစဖွယ်ပါပဲ။အပြစ်ကသေးပေမဲ့ပြစ်ဒဏ်ကကြီးလေးလိုက်တာ...လက်ညိုးလေးကွေးပြီးသတ်ပစ်လိုက်လို့ရပေမဲ့ရှောင်းကျန့်တောင်းဆိုမှုကြောင့်သူမသတ်ပါဘူး။
"မင်းကြည့်ထား..အဲ့ဒါမင်းကြောင့်အပြစ်ပေးခံနေရတဲ့သူတွေ..ပျော်ပျော်ကြီးကိုသေချာကြည့်ထားစမ်းရှောင်းကျန့်"
"ဟင့်အင့်..မလုပ်ပါနဲ့..မလုပ်ပါနဲ့"
ရှောင်းကျန့်ပါးပြင်ထက်မျက်ရည်တွေတအိအိပြိုဆင်းလာသည်။သူတကယ်မခံစားနိုင်တော့ဘူး..ကြမ်းပေါ်မှာအသဲခိုက်မတတ်နာကျင်မှုကြောင့်အော်ဟစ်ညည်းတွားနေတဲ့သူတွေကအပြစ်မရှိပဲသူ့ကြောင့်ခံစားနေရတယ်။ဒီလူတွေကဘာများမှားယွင်းခဲ့လို့လဲဘာအပြစ်တွေများလုပ်ခဲ့ကြလို့လဲ။သူ့ကြောင့်ပဲသူသာလွတ်လပ်မှုလေးကိုခဏတာမျှတောင့်တခြင်းမရှိခဲ့ရင်ထွက်မပြေးခဲ့ရင်ဒီလိုတွေဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး။သူ့အပြစ်တွေချည်းပဲ..သက်တောင်စောင့်တွေနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ကြောက်လန့်စိတ်တွေနဲ့ရှောင်းကျန့်တစ်ကိုယ်လုံးချွေးတွေရွဲကာတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်လာတယ်။ဒီမြင်ကွင်းကိုဆက်ကြည့်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘူး...ဘယ်လိုပဲစိတ်ဓာတ်ခိုင်မာပြီးအသဲမာအောင်ကြိုးစားပြီးနေခဲ့ပါစေသူကအစထဲကနူးညံ့တဲ့သူတစ်ယောက်ပဲ...
ချွမ်း.ချွမ်း.ချွမ်း
"တော်ပါတော့..မလုပ်ပါနဲ့တော့..မလုပ်ကြပါနဲ့တော့"
"မင်းကြောင့်ပဲရှောင်းကျန့်..မင်းအပြစ်လုပ်ခဲ့မိလို့သူတို့မင်းအစားအပြစ်ပေးခံနေရတာမင်းကြည့်ထား!"
"မလုပ်နဲ့..အင့်..မလုပ်.."
ရှောင်းကျန့်အသံကသိပ်မထွက်ချင်တော့ပဲတိုးဝင်နေသည်။
"ငါနောက်မလုပ်တော့ပါဘူးသူတို့ကိုလွတ်ပေးပါ..သူတို့နဲ့မဆိုင်ဘူး..ငါမလုပ်ရဲတော့ပါဘူးနောက်ထပ်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး...မထွက်ပြေးတော့ပါဘူး..အီးဟီး..."
"ရပ်တော့!!"
ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့စကားအဆုံးမှာကြာပွတ်သံတွေကတိခနဲရပ်သွားပြီးဒဏ်ရာအလိမ်းလိမ်းနဲ့ကျောပြင်တွေစုတ်ပြဲနေတဲ့ကိုယ်ရံတော်တွေကိုအခန်းထဲကနေတရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်သွားကြတယ်။ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေတဲ့ကိုယ်လေးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီးတင်းတင်းပွေ့ထားလိုက်တယ်။
ကလေးတစ်ယောက်လိုတအီအီငိုနေပြီးချွေးတွေနဲ့ကပ်ငြိနေတဲ့ဆံစတွေကိုတယုတယနဲ့အသာအယာသပ်ပေးနေမိသည်။နဖူးကချွေးတွေကိုနှုတ်ခမ်းနဲ့ပွတ်ဆွဲသုတ်ပေးတော့ငံကျိကျိအရသာကိုရသည်။ရှောင်းကျန့်ကသူ့ခါးကိုပြန်ဖက်တွယ်ပြီးသူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်နေတယ်။
"ဟင့်..အီး....အီး..အင့်.."
ဒီချိန်မှာရှောင်းကျန့်အကြောက်ဆုံးကသူပဲဒါပေမဲ့ပုန်းကွယ်ခုံလှုံချင်နေတာကလဲသူ့ရင်ခွင်ပဲ။ဒီလိုဖြစ်နေတာကိုဝမ်ရိပေါ်ကအရမ်းသဘောကျတယ်။သန်မာချင်ယောင်ဆောင်နေပေမဲ့ဒီလူသားရဲ့အသဲဘယ်လောတောင်နုနယ်လဲဆိုတာသူအသိဆုံးပါ။သူ့ကြောင့်အပစ်ပေးခံရတဲ့သူတွေကိုကြည့်ပြီးနောက်နောင်ဘယ်တော့မှထွက်ပြေးရဲတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ရှောင်းကျန့်ကိုတိုက်ရိုက်အပစ်ပေးတာထက်ပိုထိရောက်တဲ့နည်းကိုသူသုံးလိုက်တာပဲ။ရင်ခွင်ထဲရှိုက်ငိုနေတဲ့လူသားလေးကိုတဖွဖွနမ်းပြီးအငိုတိတ်အောင်လုပ်ပေးနေမိသည်
.
"လိမ်လိမ်မာမာနေစမ်းပါဘေဘီ..."
*^^*
ကျွီ~~~
အခန်းတံခါးကိုအသာဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ကုတင်ပေါ်မှောက်ခုံလှဲနေတဲ့သူကအခန်းဝကိုမျက်နှာမူထားရာကနေတစ်ဖက်ကိုလွဲလိုက်တယ်။ငိုထားလို့မျက်လုံးတွေကအနည်းငယ်ရဲနေပြီးဖောင်းအစ်နေသည်။ဝမ်ရိပေါ်ကကုတင်ပေါ်ထိုင်ပြီးရှောင်းကျန့်ပုခုံးတစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
"စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲလား"
"မင်းရက်စက်လွန်းတယ်.တကယ်ဆိုသူတို့နဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး"
မျက်နှာလွဲပြီးတိုးညင်းတဲ့အသံနဲ့ပြောလာတော့ဝမ်ရိပေါ်ကလွဲထားတဲ့မျက်နှာကိုသူ့ဘက်လှည့်စေတယ်။
"ဒါဆိုနောက်ငါ့ဆီကနေထွက်ပြေးဖို့မကြိုးစားနဲ့ပေါ့"
"ငါမထွက်ပြေးဘူး.ခဏလေးလွတ်လပ်ချင်ရုံပဲမင်းကငါ့ကိုရှင်းပြခွင့်တောင်မပေးပဲတဇွတ်ထိုးအမြဲလုပ်တယ်"
ဝမ်ရိပေါ်ကအမှန်ပင်တဇွတ်ထိုးဆန်သည်။သူဖြစ်ချင်တာသူလုပ်ချင်တာကိုဘယ်သူမှတားဆီးမရအောင်လုပ်တတ်တယ်။လိုချင်တာကိုမရရတဲ့နည်းနဲ့အရယူတတ်သည်။ဒီလိုတဇွတ်ထိုးစိတ်ကသူ့အတွက်ဒုက္ခရောက်စေတာမသိလေဘူးလား..
ရှောင်းကျန့်ကမျက်နှာလွဲပြီးခေါင်းအုံပေါ်ပြန်မှောက်ချလိုက်တယ်။ခုချိန်မှာသူဘယ်သူနဲ့မှစကားမပြောချင်ဘူးတွေ့လဲမတွေ့ချင်ဘူး။ငိုပဲငိုချင်နေတယ်...သူ့အတွက်အားကိုးရာအစစ်ကိုရှာတွေ့ချင်သည်။ဒီလိုအခြေအနေကနေလွတ်မြောက်အောင်ကယ်တင်ပေးနိုင်မဲ့လူပေါ့..
"ဘေဘီ..စိတ်မဆိုးနဲ့တော့..မနက်ဖြန်မင်းမိဘတွေဆုံးတာ၇နှစ်ပြည့်ပြီ.."
"......."
"မင်းမိဘတွေဆီသွားတွေ့ချင်လား"
ရှောင်းကျန့်ကခေါင်းကိုဆတ်ခနဲထောင်ကာလှည့်ကြည့်လာတယ်။ဝမ်ရိပေါ်ကသူ့ကိုစိုက်ကြည့်ပြီးနှုတ်ခမ်းထောင့်တွေကွေးတက်သွားသည်။၇နှစ်လုံးဝမ်ရိပေါ်ကသူ့မိဘတွေရဲ့နှစ်ပတ်လည်နေ့တွေမှာသူ့ကိုမိဘတွေနဲ့တွေ့ခွင့်မပေးခဲ့ဘူး...အုတ်ဂူကန်တော့ခွင့်တောင်မပေးခဲ့တာရက်စက်လွန်းတယ်မထင်ဘူးလား..
သူမှတ်မိသေးတယ်အဲ့ဒီနေ့ကိုသူ့တစ်သက်လုံးဘယ်တော့မှမေ့မှာမဟုတ်ဘူး။သူချစ်ရတဲ့သူ့မိဘတွေသူ့ဘဝကြီးထဲကနေထွက်ခွာသွားတဲ့နေ့တစ်နည်းအားဖြင့်ဝမ်အိမ်တော်ကြီးကိုပထမဆုံးခြေကျမိတဲ့နေ့ပင်..
အဲ့ဒီနေ့တုန်းကရှောင်းကျန့်သတင်းစာတိုက်မှာပထမဆုံးအလုပ်စရသည့်နေ့ဖြစ်တာကြောင့်အရမ်းပျော်ရွင်နေခဲ့သည်။သာမန်မိသားစုဖြစ်တဲ့သူတို့မိသားစုလေးကဟောင်ကောင်ရဲ့ဆင်ခြေဖုံးရက်ကွက်ငယ်လေးမှာစုစုရုံးရုံးနေထိုင်လာခဲ့သည်။အရမ်းလှတဲ့သူ့အမေကအရသာရှိတာတွေနေ့တိုင်းချက်ကျွေးတယ်သူ့အဖေကကုန်ကားမောင်းတဲ့သူဖြစ်သည်။
မားကအမြဲပြောတယ်ကျန့်ကျန့်ကမားနဲ့တူတာမလို့သိပ်လှတယ်တဲ့...မားချက်ကျွေးတဲ့မုန့်လုံးကြော်ကိုရှောင်းကျန့်အရမ်းကြိုက်ပါသည်။ပါးကအသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှမိသားစုအတွက်စားဝတ်နေရေးကိုမထမ်းတင်နိုင်တော့တဲ့အခါတာဝန်တွေကရှောင်းကျန့်ပုခုံးပေါ်လွှဲပြောင်းရတော့သည်။ပထမဆုံးသတင်းစာတိုက်မှာအလုပ်ရတာမလို့ရှောင်းကျန့်အရမ်းဝမ်းသာရသည်။ပါးနဲ့မားသိရင်လဲအတော်ပျော်သွားကြမှာ..
"ပါး.မား..ကျွန်တော်ပြန်လာပြီးကျွန်တော်အလုပ်ရ.."
အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီးဝမ်းသာအားရကြွားလုံးထုတ်မယ်လုပ်ပေမဲ့အိမ်ထဲမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့်ရှောင်းကျန့်ကမ္ဘာကြီးပြိုလဲသွားရသည်။
"ပါပါး!!!. .မာမား!!!"
သွေးအိုင်ထဲလဲကျနေတဲ့ဖခင်နဲ့မိခင်ကတစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုတ်ကိုင်ထားကြကာသတိမရှိလဲလျောင်းနေကြသည်။ကျောခိုင်းပြီးထိုင်ခုံပေါ်ခြေတစ်ဖက်ချိတ်ထားနေတဲ့လူနဲ့ထိုလူနောက်မှာရပ်နေတဲ့လူလေးယောက်လဲရှိနေတယ်။ရှောင်းကျန့်အဲ့ဒီလူတွေကိုဂရုမစိုက်အားပဲပါးနဲ့မားကိုဆီသာပြေးသွားပြီးပွေ့ဖက်လိုသတိရလာမလားအမှတ်နှင့်လှုပ်ယမ်းနေမိတော့သည်။
"ပါး..မား...မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပါအုံးကျွန်တော်ရောက်လာပြီလေ..မျက်လုံးဖွင့်ကြပါအုံးဗျာကျွန်တော်ပြောနေတာကြားလား..ပါပါး..ကျွန်တော်ခေါ်နေတယ်လေ..အား...အီးဟီး...ကျွန်တော့်ကိုမထားခဲ့ကြပါနဲ့.."
မိဘနှစ်ပါးလုံးကိုရင်ခွင်ထဲထွေးပိုက်ရင်အရူးတစ်ယောက်လိုယူကြုံးမရဖြစ်စွာအော်ငိုနေမိသည်။ပါးဝယ်ထားပေးတဲ့သူ့ရဲ့အင်္ကျီဖြူဖြူလေးကတော့သွေးတွေရဲနေအောင်စွန်းထင်သွားခဲ့လေပြီ...။ပါးရဲ့ရင်ဝမှာစိုက်နေတဲ့ဓားကသူ့နှလုံးသားထဲအကြိမ်ပေါင်းမြောက်များစွာထိုးစိုက်နေသလိုခံစားရသည်။
"ကျွတ်..ကျွတ်..ကျွတ်..သနားစရာပါလား"
ခနဲ့သလိုအသံကြောင့်ရှောင်းကျန့်ငိုနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီးအနောက်ကလူကိုနီရဲမီးတောက်နေတဲ့အကြည့်တွေနဲ့စူးရဲစွာကြည့်လိုက်သည်။နှုတ်ခမ်းတွေပြတ်ထွက်မတတ်ဖိကိုက်ထားတော့နှုတ်ခမ်းထောင့်ကသွေးတွေပါစီးကျလာတယ်။
"ငါ့မိဘတွေကိုသတ်လိုက်တာမင်းမလား...မင်းငါ့ပါးနဲ့မားကိုသတ်လိုက်တာမလား!!!!"
ရှောင်းကျန့်ကလက်သီးကိုတင်းတင်းဆုတ်ပြီးအားကုန်အော်ဟစ်ပစ်လိုက်သည်။သူ့ရှေ့ကလူကတော့အမြင်ကတ်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင်ပြုံးတုံ့တုံ့မျက်နှာဖြင့်သာသူ့မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်နေတယ်။ရှောင်းကျန့်ကဒေါသတွေချုပ်တည်းမရစွာရူးရူးရှားရှားဖြစ်ပြီးတစ်ကိုယ်လုံးနီရဲတက်နေသည်။
"ဘာလို့လဲ..ဘာလို့လဲ!!!ငါ့ပါးနဲ့မားမှာဘာအမှားတွေရှိနေလို့လဲငါတို့မိသားစုကအေးအေးဆေးဆေးနေတာကို...ငါ့မှာအားကိုးရာဆိုလို့သူတို့ပဲရှိတာ...ငါမင်းကိုသတ်မယ်..ငါမင်းကိုသတ်ပစ်မယ်"
ရှောင်းကျန့်ကဆောက်တည်ရာမရဖြစ်နေသည်။သူ့ပါးနဲ့မားသူ့အနားကထွက်သွားတာကသူ့ဘဝတစ်ခုလုံးအတွက်ဘယ်တော့မှပြင်ဆင်ခွင့်မရတော့တဲ့ဆုံးရှုံးမှုကြီးတစ်ခုဖြစ်သည်။ခံပြင်းစိတ်.ဒေါသထွက်စိတ်..လက်စားချေလိုစိတ်တွေသာရှိတော့တာကြောင့်ပါးရဲ့ရင်ဘက်မှာစိုက်ဝင်နေတဲ့ဓားကိုဆွဲထုတ်ပြီးခုံမှာထိုင်နေတဲ့လူဆီကိုတရှိန်ထိုးပြေးဝင်သွားလိုက်သည်။ထိုလူဆီမရောက်ခင်မှာပဲအနောက်ကလူတစ်ယောက်ကထွက်လာပြီးရှောင်းကျန့်လက်ကောက်ဝတ်ကိုချုပ်ထားလိုက်တယ်။ရုန်းကန်နေရင်းနဲ့ပဲလက်ထဲကဓားကကြမ်းပေါ်ချလွင်ဆိုလွတ်ကျသွားသည်။
"ငါ့ကိုလွှတ်..ငါမိဘတွေအတွက်ငါလက်စားချေမယ်..လွှတ်!!!"
ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေရင်းရှောင်းကျန့်ကရှေ့ကလူရဲ့ရင်ဘတ်ကတံဆိပ်ပြားကိုတွေ့လိုက်သည်။ကြေးတံဆိပ်ပြားတစ်ခု..ဝံပုလွေပုံစံကြေးတံဆိပ်ပြားတစ်ခုဖြစ်ပြီးအလယ်မှာစာလုံးထွင်းထားတယ်...ဝမ်...
ရှောင်းကျန့်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကငြိမ်ကျသွားပြီးကြမ်းပေါ်အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။
ဥပဒေ..အာဏာ..အုပ်ချုပ်ခွင့်..အားလုံးကဂိတ်ကြီးငါးဂိတ်အပေါ်မူတည်နေပြီးသူတို့လက်ထဲမှာပဲရှိတယ်။အစိုးရကတောင်သူတို့လက်ခုတ်ထဲကရေလိုဖြစ်နေပြီး...သူတို့လုပ်ချင်တာဖြစ်ချင်တာတွေကိုမိုးနတ်မင်းကြီးကတောင်မတားနိုင်လောက်တဲ့အထိအရှိန်အဝါကြီးလွန်းတယ်...ဒီဝမ်တွေနဲ့ပါးနဲ့မားကဘယ်လိုပက်သက်ခဲ့မိလို့လဲ..ဒီတံဆိပ်ပြားကဂိတ်ကြီးငါးဂိတ်ကဝမ်ဂိတ်ရဲ့တံဆိပ်ဆိုတာလူတိုင်းသိတယ်..
ရှောင်းကျန့်ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ..တရားစွဲချင်လားဥပဒေကဒီလူတွေလက်ထဲမှာလေ လက်စားချေချင်လား လက်စားမချေခင်ရှောင်းကျန့်အရင်ပြာဖြစ်သွားလိမ့်မယ်...
အခွင့်အာဏာရှိတယ်ဆိုတိုင်းလုပ်ချင်သလိုလုပ်အနိုင်ကျင့်ချင်သလိုကျင့်နေကြတာဒီလူတွေကိုဘယ်သူကမှဘာမှပြောလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး....ဒီနေ့သူခံစားခဲ့ရတာတွေကိုဘယ်တော့မှမေ့မှာမဟုတ်ဘူး..
ရှောင်းကျန့်ကြမ်းပေါ်မှာပဲစိတ်ပျက်စွာငိုနေမိသည်။ခုံမှာထိုင်နေတဲ့လူကဆေးလိပ်တစ်လိပ်ယူထုတ်ပြီးပါးစပ်မှာခဲရင်းမီးခြစ်ဆံနဲ့ဆေးလိပ်မီးညှိလိုက်တယ်။ခက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်ဖွာပြီးရှောင်းကျန့်အနားထလာသည်။
သူ့အနားကဓားကိုကောက်ကိုင်လိုက်တာမလို့ရှောင်းကျန့်အနောက်ကိုဖင်တရွေ့ရွေ့တွန်းပြီးဆုတ်သွားမိတယ်။အဲ့ဒီလူရဲ့မျက်နှာကိုစေ့စေ့ပြန်မော့ကြည့်ပေမဲ့သူ့ရဲ့အညိုရောင်မျက်ဆံတွေကတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေသည်။ရှောင်ကျန့်အနောက်ဆုတ်လေလေထိုလူကတစ်လှမ်းချင်းပိုနီးကပ်လာလေပင်။
ကျောပြင်နဲ့နံရံကပ်သွားသည့်အခါမှာတော့သူ့အတွက်လမ်းဆုံးသွားခဲ့ပြီ။ရှေ့ကလူကသူ့ရှေ့မှာဒူးတစ်ဖက်ထောက်ထိုင်ချပြီးသူ့မျက်နှာကိုဆေးလိပ်ငွေ့တွေအလုံးအရင်းမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
"အဟွတ်..အဟွတ်.."
မွှန်ထူသွားတဲ့ဆေးလိပ်ငွေ့တွေကိုမခံနိုင်တာကြောင့်ချောင်းဆိုးမိသည်။မျက်ရည်ဥတွေကပါးပြင်ပေါ်တစ်သွင်သွင်စီးကျနေပြီးလက်သီးဆုတ်တွေကတုန်ယင်နေသည်။
အေးစက်စက်ဓားကရှောင်းကျန့်ရဲ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့မှာရွှေ့လျားနေသည့်အချိန်မှာတော့အသက်တောင်အပြည့်အဝမရူရဲပေ။ရှေ့ကလူကမျက်တောင်တွေတစ်ဝက်လောက်မှေးစင်းကျပြီးစူးရှနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကြည့်နေသည်။
နီရဲစိုနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကတုန်ယင်နေပြီးပုလဲလုံးလှလှလေးတွေကပါးပြင်နုနုမှာပြေးဆင်းနေတာကသိပ်လှတယ်။ချွေးတွေရွဲနစ်နေတဲ့လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးကလဲသူ့သွားတွေကိုယားယံစေပြီး'လာပါလာပါလာကိုက်လှည့်ပါ'လို့ဖိတ်ခေါ်နေသည့်အတိုင်းပဲ။ဒေါသခိုးတွေနဲ့အတူကြောက်လန့်မှုတွေပါရောယှက်နေတဲ့အညိုရောင်မျက်ဝန်းသွယ်တွေကသူရုန်းထွက်မရအောင်ပြုစားနိုင်လွန်းသည်။
အေးစက်နေတဲ့ဓားကလည်တိုင်ကိုပွတ်ဆွဲနေရာကနေမေးရိုးတွေဆီရောက်ရှိသွားတယ်။ဓားဦးချွန်နဲ့ရှောင်းကျန့်မေးစေ့ကိုပင့်မလို့စိုက်ကြည့်နေတော့မျက်ရည်တွေစိုရွဲကာပြန်လည်ကြည့်နေသည်။
"လက်စားချေချင်တာလား"
.".........."
"မင်း...လက်စားချေချင်ရင်ငါနဲ့လိုက်ခဲ့!"
💚💛❤
4ခု
Zaw
"ေပါက္ဆီပူပူေႏြးေႏြးေတြရမယ္ေနာ္..ေပါက္ဆီပူပူေႏြးေႏြေတြရမယ္..ေစ်းတန္ၿပီးအရမ္းစားေကာင္းတဲ့ေပါက္ဆီပူပူေတြပါ"
လူစည္ကားတဲ့ေစ်းတန္းေလးထဲကုန္မ်ိဳးစုံဆိုင္ေတြအစားအေသာက္မ်ိဳးစုံဆိုင္ေတြနဲ႔အသံေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာၾကားရသည္။သူတို႔ဆီလာဝယ္ေအာင္ကုန္မ်ိဳးစုံေတြရဲ႕အရည္အေသြးဘယ္ေလာက္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း႐ြန္း႐ြန္းေဝေအာင္ေျပာေနၾကသည္။
အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေမႊးလြန္းလွသည့္အသားလြတ္ေပါက္ဆီေတြတင္ထားသည့္ဆိုင္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္သည္။ဆိုင္ရွင္မိန္းကေလးကသူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့မ်က္လုံးေတြကစိန္တုံးေတြလိုၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ေတာက္ပလာခဲ့သည္။ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနဟန္ႏွင့္သူလာမွာကိုႀကိဳသိေနသည့္အတိုင္းပင္။
"ရွင္လာၿပီးလား..ထုံးစံအတိုင္းေပါက္ဆီႏွစ္လုံးပဲမလား"
ဆိုင္မွာေန႔တိုင္းလာဝယ္ေနတဲ့ဒီခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးကေဖာက္သည္လိုျဖစ္ေနပါၿပီ။အၿမဲတမ္းဦးထုတ္ႀကီးကမ်က္ႏွာကိုသဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေအာင္ေဆာင္းထားၿပီးစကားလဲအလြန္နည္းသည္။ဆယ္ခြန္းေျပာမွတစ္ခြန္းျပန္ေျပာခ်င္မွေျပာတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ဒီမာနႀကီးသလိုလိုေအးစက္စက္ေကာင္ေခ်ာေလးကိုေစာ္လ်န္အလြန္သေဘာက်မိပါသည္။
"ေပါက္ဆီႏွစ္လုံးပဲလား..ေဖာက္သည္မလို႔အပိုသုံးလုံးထည့္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္ ဟီးဟီး ေက်းဇုတင္စရာမလိုပါဘူး"
"မလိုဘူး.."
"ဟင္"
"ႏွစ္လုံးပဲထည့္"
"ရပါတယ္.အားနာစရာမလိုပါဘူးဒီလူနဲ႔ဒီလူအားနာစရာမွမဟုတ္တာ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္"
"........"
"ရွင္ကကြၽန္မေပါက္ဆီကိုေန႔တိုင္းစား အယ္ေလ ကြၽန္မဆိုင္ကေပါက္ဆီကိုေန႔တိုင္းဝယ္စားေနတာအရသာရွိလို႔မလား"
"မဟုတ္ဘူး.."
"မဟုတ္ဘူး?ဒါဆိုဘာလို႔မ်ားလဲ"
"ေစ်းေပါလို႔"
ေစာ္လ်န္ရဲ႕ေပါက္ဆီထုတ္ကိုခ်ည္ေနတဲ့လက္ေတြကရပ္သြားၿပီးေရွ႕ကေကာင္ေခ်ာေလးကိုနာက်င္စြာၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ရပါတယ္..ေပါက္ဆီကအေရးမႀကီးဘူးအဓိကဒီလူေခ်ာေလးကိုေန႔တိုင္းျမင္ရဖို႔ပဲ။ေပါက္ဆီငါးလုံးထည့္ေနတာမၿပီးေတာ့တဲ့အျပင္ဆံပင္ကိုလွလွပပသပ္တင္ၿပီးေကာင္ေခ်ာေလးကိုခ်ိဳသာစြာၿပဳံးျပလိုက္တယ္။
"ရွင္ကအေနာက္ဘက္လမ္းၾကားမွာေနတာမလားအဲ့ဒီကိုဝင္သြားတာေတြ႕လို႔ေလ..တစ္ေယာက္ထဲေနတာလား..တို႔လဲတစ္ေယာက္ထဲပဲသိလား...အဟင္း..အခ်စ္ေရးဘာေရးေတြးဖို႔မအားေသးပါဘူးစားဝတ္ေနေရးအတြက္႐ုန္းကန္ေနရေတာ့အခ်စ္ေရးဘက္ကိုမလွည့္ျဖစ္ဘူး"
"မလွည့္နဲ႔ေပါ့.."
"အမ္..ေအာ္.ဟား..ဒါေပါ့ဒါေပါ့...သို႔ေပမဲ့လဲအပ်ိဳႀကီးေတာ့မလုပ္ခ်င္ပါဘူးမေသခင္ခ်စ္သူေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ထားသြားအုံးမွာ"
"ေတြ႕ပါေစ..ေပါက္ဆီၿပီးရင္ေပးေတာ့"
ေကာင္ေခ်ာေလးရဲ႕ေအးစက္စက္စကားေၾကာင့္ခုထိေပါက္ဆီထုတ္ခ်ည္လို႔မၿပီးေသးတာကိုသတိထားမိလိုက္တယ္။အားတုံ႔အားနာၿပဳံးျပလိုက္ေပမဲ့လည္းမ်က္ဝန္းေသေတြႏွင့္သာတုံ႔ျပန္တယ္။
"ေကာင္းေကာင္းသုံးေဆာင္ပါ.."
ေပါက္ဆီထုပ္ကိုကမ္းေပးၿပီးေျပာေနက်စကားကိုေျပာလိုက္သည္။ေကာင္ေခ်ာေလးကအိပ္ကပ္ထဲကပိုက္ဆံထုတ္ၿပီးရွင္းဖို႔လုပ္ေပမဲ့သူ႔ထက္အရင္လူတစ္ေယာက္ကသူတို႔အနားေရာက္လာၿပီးေစာ္လ်န္ကိုပိုက္ဆံေပးလိုက္တယ္။
"သူ႔အစားရွင္းေပးတာ..ယူလိုက္.."
ထိုလူကေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ပါးသိုင္းေမႊးပါးပါးေတြႏႈတ္ခမ္းေမႊးစိမ္းေတြရွိသည္။အသားခပ္ညိဳညိဳႏွင့္ဆံပင္ကိုလဲအေျပာင္သိမ္းတင္ထားတယ္။ေကာင္ေခ်ာေလးကထိုလူကိုစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးဘာမွမေျပာ။
"ယူေလဘာလဲအလကားေပးခ်င္ေနတာလား"
"ဟုတ္ကဲ့..အာ...မဟုတ္..မဟုတ္ဘူး..အလကားမေပးဘူးပိုက္ဆံယူမယ္လို႔ေျပာတာပါ"
ဝယ္တာကေပါက္ဆီႏွစ္လုံးအပိုေပးတာသုံးလုံးဆိုတာကိုေတာ့ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ေစာ္လ်န္ကပိုက္ဆံကိုေၾကာင္အစြာျဖင့္သာယူလိုက္ၿပီးေရွ႕ကလူႏွစ္ေယာက္ကိုတိတ္တဆိတ္အကဲခတ္ေနလိုက္သည္။စပ္စုတာမဟုတ္ေပမဲ့ေကာင္ေခ်ာေလးနဲ႔ပက္သက္ေနေတာ့သိခ်င္မိသည္။ထိုႏွစ္ေယာက္ကတစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုပဲ
"ငါတို႔ေအးေဆးစကားေျပာရေအာင္"
"........."
"ဟင္း.."
ေကာင္ေခ်ာေလးကဘာမွမေျပာပဲစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ထိုလူကသက္ျပင္းခ်ၿပီးလက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚကာထြက္သြားတယ္။ေစာ္လ်န္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကိုမ်က္စိတဆုံးလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ထို႔ေနာက္လက္ထဲကပိုက္ဆံေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မ်က္လုံးျပဴး သြားရသည္။သူ႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္လုံးရဲ႕ေပါက္ဆီေတြေရာင္းတာေတာင္ဒီေလာက္ရမွာမဟုတ္ဘူး..
လူဝင္လူထြက္သိပ္မရွိတဲ့ဆိုင္ထဲလူႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသည္။တစ္ေယာက္ကသူ႔ေရွ႕ကလူကိုစိုက္ၾကည့္ေနေပမဲ့က်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့စားပြဲကိုသာမ်က္ႏွာေသျဖင့္အၾကည့္ပို႔ထားတယ္။
"မင္းဒီတိုင္းပဲဆက္ေနသြားေတာ့မလို႔လားအဖြဲ႕ကမင္းကိုလိုအပ္ေနတယ္ျပန္လာဖို႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ဘူးလား"
ေရွ႕ကလူကေခါင္းခါျပေတာ့သူလွ်ာကိုတစ္ခ်က္သပ္ၿပီးစူးစိုက္ၾကည့္ေနမိျပန္တယ္။ရိေပၚကေခါင္းမာၿပီးေျပာရဆိုရခတ္တာသိသည္။ဒါေပမဲ့လဲသူလက္ေလ်ာ့ဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး
"Leaderတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာင္းဆိုတာပါျပန္လာခဲ့ေပးပါ..မင္းအတြက္ခက္ခဲတာသိေပမဲ့ဒီတစ္ခါမင္းျပန္လာရင္အရင္လိုလုံးဝမျဖစ္ေစရဘူး..ငါအာမခံတယ္ ငါမင္းကိုကာကြယ္ေပးႏိုင္တယ္ရိေပၚ"
"လိုသုံးလုပ္ေနတာမလား"
"ဟမ္"
မ်က္လႊာခ်ၿပီးေျပာေနတဲ့ရိေပၚကသူ႔ကိုမ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လာတယ္။အေျဖရွာရခက္ၿပီးနားလည္ရခက္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေအးစက္လွသည္။
"လိုအပ္မွကြၽန္ေတာ့ကိုျပန္ေခၚတာမလား"
ဒီစကားေၾကာင့္ယြင္ေရွာက္ဆြံအသြားၿပီးေျပာစရာစကားမရွိျဖစ္သြားတယ္။ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့သူကိုရိေပၚကစိုက္ၾကည့္ၿပီးေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔လုပ္ေနသည္။
တကယ္ျပန္လာေစခ်င္လို႔မဟုတ္ပဲအသုံခ်စရာရွိေနလို႔ျပန္ေခၚေနတာ။ကိုယ္က်ိဳးအတြက္သူ႔ကိုခခယယနဲ႔ေတာင္းပန္ၿပီးအသုံးခ်ေနခ်င္ၾကတာမသိပဲရွိမလား။ယြင္ေရွာက္ကနဖူးကိုတစ္ခ်က္ကုပ္ၿပီးအေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုရေအာင္ခ်က္ခ်င္းေတြးေတာေနေတာ့သည္
"ရိေပၚ..ဒါကေလ..ဒီလိုရွိတယ္..ငါတို႔ကမင္းကိုလိုသုံးလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူးလိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့အမွန္ပါပဲအဖြဲ႕ထဲမွာမင္းလိုလူေတာ္တစ္ေယာက္ဆုံးရႈံးသြားရတဲ့အတြက္ငါတို႔အရမ္းႏွေျမာတသျဖစ္ေနၾကတာပါ"
"ဝမ္းသာေနၾကတာမဟုတ္ဘူးလား"
"ရိေပၚ."
"ေပါက္ဆီအတြက္ေက်းဇုတင္တယ္ခုေလာေလာဆယ္ခင္ဗ်ားေပါက္ဆီဖိုးေပးလိုက္တဲ့ေငြပမာဏအတိုင္းကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာမရွိေသးဘူး..ခင္းဗ်ားစိတ္ခ်ပါေနာက္ေန႔ပိုက္ဆံကိုတာ့ဟုန္နဲ႔ေပးလိုက္မယ္"
ရိေပၚကေျပာၿပီးထရပ္ဖို႔လုပ္ေနေတာ့ယြင္ေရွာက္ကလက္ေကာက္ဝတ္ကိုဆြဲၿပီးျပန္ထိုင္ေစသည္။ထို႔ေနာက္အိပ္ကပ္ထဲကတစ္စုံတစ္ခုကိုထုတ္ၿပီးစားပြဲေပၚတင္ကာရိေပၚေရွ႕ကိုလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တြန္းပို႔လိုက္တယ္။ေၾကးတံဆိပ္ျပားျဖစ္ၿပီးအဝိုင္းျပားမွာက်ား႐ုပ္ထြင္းၿပီးအလယ္မွာစာလုံးတစ္လုံးရွိသည္။
"မင္းခုခ်ိန္မွာျပန္မလာခ်င္ေသးရင္လဲေနာက္ေတာ့မေျပာတတ္ဘူးေလ မင္းလက္ခံမယ္လို႔ေမ်ာ္လင့္တယ္ဒီအမွတ္အသားကိုေတာ့ယူထားလိုက္ပါျပန္လာခ်င္ရင္အခ်ိန္မေ႐ြးငါေစာင့္ေနတယ္"
ယြင္ေရွာက္ကပုခုံးကိုႏွစ္ခ်က္ေလာက္ပုတ္ၿပီးထထြက္သြားသည္။ရိေပၚကထိုေနရာမွာပဲေတာ္ေတာ္နဲ႔မထေသးပဲထိုင္လ်က္ေၾကးတံဆိပ္ျပားကိုၾကည့္ေနတယ္။
ေ႐ြးခ်ယ္စရာႏွစ္ခုရွိတယ္....ဘယ္ဟာကိုပဲေ႐ြးေ႐ြးသူ႔တစ္ဘဝလုံးအတြက္အက်ဳံးဝင္သြားမွာေတြခ်ည္းပဲ။အတိတ္ဆိုးနဲ႔အိမ္မက္ဆိုးေတြဆီျပန္သြားမလား....သေဘာက်ရတဲ့အနာဂတ္ကိုဆက္ေလ်ာက္မလား..ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့သူတိုင္းဘယ္လမ္းကိုေ႐ြးရမလဲသိတယ္။သူလဲဉီးေႏွာက္ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲအေကာင္းဆုံးကိုေ႐ြးခ်ယ္တတ္တယ္။အတိတ္ဆိုးေတြဆီဘယ္ေတာ့မွျပန္သြားမွာမဟုတ္ဘူး...ဒါေပမဲ့တံဆိပ္ျပားကိုေတာ့အိပ္ကပ္ထဲေကာက္ထည့္ခဲ့ၿပီးဆိုင္ထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။ေၾကးတံဆိပ္ျပားကေတာ့အိပ္ကပ္ထဲကေနဘယ္ခ်ိန္မွအျပင္ေရာက္ခြင့္ရမလဲဆိုတာမေသခ်ာေတာ့ပါဘူး...
*^^*
ေတာက္!ေတာက္!ေတာက္!
ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးထဲစားပြဲကိုလက္ညိဳးနဲ႔တီးေခါက္သံကၾကက္သီးထဖြယ္ေကာင္းစြာပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။အေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြကေခါင္းေတြကိုတြင္တြင္ငုံ႔ထားၿပီးအသံမထြက္ရဲၾကဘူး။ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ေရွာင္းက်န္႔ကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဝမ္ရိေပၚကိုခိုးၿပီးၾကည့္တယ္။မ်က္ႏွာကတည္တင္းေနၿပီးတစ္ခုခုကိုအတင္းထိန္းခ်ဳပ္ထားရပုံနဲ႔မ်က္လုံးကိုမွိတ္ကာဆိုဖာခုံကိုမွီထားတဲ့ဝမ္ရိေပၚကခုခ်ိန္မွာေသြးေအးေအးနဲ႔ရက္စက္ေတာ့မွာမလား..
"Boss Wang ဟို..ငါကေလ"
"တိတ္!!!"
ေရခဲထက္ေတာင္ေအးစက္တဲ့အမိန္႔စကားသံအဆုံးေရွာင္းက်န္႔မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားၿပီးပါးစပ္ေလးပိတ္သြားသည္။Boss Wangေဒါသထြက္ေနၿပီး. သူေဒါသထြက္ရင္အရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာမလို႔ေရွာင္းက်န္႔လဲနည္းနည္းေတာ့လန္႔မိပါတယ္။အစထဲကမထြက္ေျပးမိရင္ေကာင္းသားဟုေတြးမိတယ္သူ႔ေၾကာင့္ေခြးနက္ေတြဒုကၡေရာက္ရေတာ့မယ္။သူထြက္ေျပးတာကိုBoss Wangကိုအသိမေပးရင္မသိေလာက္ဘူးဟုထင္ခဲ့ေပမဲ့ရဲေနတဲ့မ်က္လုံးတစ္ဖက္ကိုမျမင္ရေအာင္Boss Wangကကန္းေနတာမွမဟုတ္တာ။
"မင္းတို႔အျပစ္မင္းတို႔သိလား"
"ဟုတ္ကဲ့သိပါတယ္Boss"
"ဘာလဲ"
"သခင္ေလးကိုေကာင္းေကာင္းမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခဲ့လို႔ပါ...Bossကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုအပစ္ေပးပါ"
ဝမ္ရိေပၚကစားပြဲေပၚကေသနတ္ကိုလွည့္ၿပီးကစားေနသည္။ကိုယ္ရံေတာ္ေတြကေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ေခြၽးဒီးဒီးက်ေနတယ္။
"Boss. .Wang. ..သူတို႔ကိုမသတ္လို႔ရမလားငါ့အျပစ္ပါသူတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးငါကပဲ"
"မင္းပါးစပ္ပိတ္ထား!"
"ဝမ္ရိေပၚ!!"
ေရွာင္းက်န္႔ကတားမလို႔ႀကံေပမဲ့ဝမ္ရိေပၚကေအာ္ေငါက္လာမယ္မထင္ထားတာေၾကာင့္စိတ္တိုၿပီးနာမည္အျပည့္အစုံကိုေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးေအာ္လိုက္မိသည္။သူ႔ကိုၾကည့္လာတဲ့ဝမ္ရိေပၚရဲ႕မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္မွားသြားၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္။
"အ့.."
ေမး႐ိုးကိုလက္နဲ႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲညစ္လိုက္တာမလို႔အလြန္နာက်င္သြားရၿပီးမ်က္ရည္ေတြေတာင္ေဝ့တက္လာသည္။လက္ေခ်ာင္းရာေတြထင္းသည္ထိၾကမ္းတမ္းစြာဖ်စ္ညစ္ထားၿပီးစူးရဲေနတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔အစိမ္းလိုက္ဝါးစားေတာ့မလိုၾကည့္ေနတာမလို႔ေရွာင္းက်န္႔တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ယင္ျခင္လာတယ္။
"မင္းဘယ္လိုေခၚလိုက္လဲျပန္ေခၚစမ္း!!"
"........."
"Chuo!!!!"
"ဟုတ္ကဲ့Boss"
"အျပစ္သားေတြကိုအျပစ္ေပးဖို႔ၾကာပြတ္ယူခဲ့!"
"ဟုတ္ကဲ့"
Chuoထြက္သြားေတာ့ေရွာင္းက်န္႔မ်က္ဝန္းေတြတုန္ရီလာသည္။ၾကာပြတ္ကဘယ္လိုပုံစံလဲသူသိတယ္။ဝမ္ရိေပၚကသူ႔ေရွ႕မွာလူေတြအမ်ားႀကီးသတ္ဖူးတယ္ဒါေပမဲ့ဒီလိုအပစ္ေပးတာေတာ့တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးဘူး။အျပစ္ေပးတာကတစ္ခါထဲအၿပီးသတ္ပစ္လိုက္တာထက္ကိုပိုရက္စက္လို႔ပါ။
Chuoနဲ႔အတူတျခားကိုယ္ရံေတာ္ေတြကၾကာပြတ္ေတြယူၿပီးေရာက္လာတယ္။အနက္ေရာင္ၾကာပြတ္ေတြမွာသံဆူးေတြပါတဲ့အျပင္အက္ဆစ္ရည္ပါစိမ္ထားတာမလို႔ဒါနဲ႔သာဆိုရင္ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးရစရာမရွိေအာင္စုတ္ျပတ္သပ္သြားလိမ့္မယ္။
"မင္းတို႔အက်ႌေတြခြၽတ္လိုက္"
Bossအမိန္႔သံအဆုံးမွာအျပစ္သားေတြလိုသက္ေတာ္ေစာင့္7ေယာက္ကအဝတ္ေတြခြၽတ္ၿပီးဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ၾကာပြတ္ကိုင္ထားတဲ့သူေတြကအေနာက္မွာရပ္ၿပီး႐ိုက္ဖို႔အသင့္အေနအထားနဲ႔ခ်ိန္႐ြယ္ထားၾကသည္။
"မင္းၾကည့္..သူတို႔ကမင္းေၾကာင့္နဲ႔အျပစ္ေပးခံရတာ."
"ဟင့္အင္း..."
ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န္႔ကိုေမး႐ိုးကေနကိုင္ထားၿပီးကိုယ္ရံေတာ္ေတြဖက္ကိုဆြဲလွည့္ၿပီးၾကည့္ခိုင္းသည္။Boss Wangရဲ႕မ်က္ႏွာကႏူးညံ့မႈေတြေပ်ာက္ဆုံးကေလွာင္ရိပ္ေတြနဲ႔နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္လိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။
"ငါမရပ္မခိုင္းခ်င္း႐ိုက္!!"
ခြၽမ္း! ခြၽမ္း!ခြၽမ္း!!!
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးၾကာပြတ္သံေတြကဆူညံသြားသည္။ေရွာင္းက်န္႔ကိုယ္လုံးကတုန္ယင္ေနၿပီးေခြၽးေတြ႐ြဲစိုလာတယ္။ေသခ်ာေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ကိုယ္ရံေတာ္ေတြေတာင္ဒီၾကာပြတ္ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ေတာ့ပဲၾကမ္းေပၚလူးလိမ့္ေနတာေၾကာင့္ၾကမ္းခင္းေတြကအနီေရာင္ေသြးေတြစြန္းထင္ကုန္သည္။
ဝမ္ရိေပၚကရွိသမွ်ေဒါသေတြကိုသက္ေတာ္ေစာင့္ေတြအေပၚပုံခ်ေနသည္။ေရွာင္းက်န္႔ကိုစိတ္တိုေပမဲ့လဲနာက်င္ေအာင္မလုပ္ရက္တာမလို႔ေရွာင္းက်န္႔အစားအျပစ္ခံေနရတဲ့သူေတြကေတာ့သနားစဖြယ္ပါပဲ။အျပစ္ကေသးေပမဲ့ျပစ္ဒဏ္ကႀကီးေလးလိုက္တာ...လက္ညိဳးေလးေကြးၿပီးသတ္ပစ္လိုက္လို႔ရေပမဲ့ေရွာင္းက်န္႔ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္သူမသတ္ပါဘူး။
"မင္းၾကည့္ထား..အဲ့ဒါမင္းေၾကာင့္အျပစ္ေပးခံေနရတဲ့သူေတြ..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကိုေသခ်ာၾကည့္ထားစမ္းေရွာင္းက်န္႔"
"ဟင့္အင့္..မလုပ္ပါနဲ႔..မလုပ္ပါနဲ႔"
ေရွာင္းက်န္႔ပါးျပင္ထက္မ်က္ရည္ေတြတအိအိၿပိဳဆင္းလာသည္။သူတကယ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး..ၾကမ္းေပၚမွာအသဲခိုက္မတတ္နာက်င္မႈေၾကာင့္ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေနတဲ့သူေတြကအျပစ္မရွိပဲသူ႔ေၾကာင့္ခံစားေနရတယ္။ဒီလူေတြကဘာမ်ားမွားယြင္းခဲ့လို႔လဲဘာအျပစ္ေတြမ်ားလုပ္ခဲ့ၾကလို႔လဲ။သူ႔ေၾကာင့္ပဲသူသာလြတ္လပ္မႈေလးကိုခဏတာမွ်ေတာင့္တျခင္းမရွိခဲ့ရင္ထြက္မေျပးခဲ့ရင္ဒီလိုေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။သူ႔အျပစ္ေတြခ်ည္းပဲ..သက္ေတာင္ေစာင့္ေတြနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြနဲ႔ေရွာင္းက်န္႔တစ္ကိုယ္လုံးေခြၽးေတြ႐ြဲကာတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္လာတယ္။ဒီျမင္ကြင္းကိုဆက္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘူး...ဘယ္လိုပဲစိတ္ဓာတ္ခိုင္မာၿပီးအသဲမာေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးေနခဲ့ပါေစသူကအစထဲကႏူးညံ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ...
ခြၽမ္း.ခြၽမ္း.ခြၽမ္း
"ေတာ္ပါေတာ့..မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့..မလုပ္ၾကပါနဲ႔ေတာ့"
"မင္းေၾကာင့္ပဲေရွာင္းက်န္႔..မင္းအျပစ္လုပ္ခဲ့မိလို႔သူတို႔မင္းအစားအျပစ္ေပးခံေနရတာမင္းၾကည့္ထား!"
"မလုပ္နဲ႔..အင့္..မလုပ္.."
ေရွာင္းက်န္႔အသံကသိပ္မထြက္ခ်င္ေတာ့ပဲတိုးဝင္ေနသည္။
"ငါေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးသူတို႔ကိုလြတ္ေပးပါ..သူတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူး..ငါမလုပ္ရဲေတာ့ပါဘူးေနာက္ထပ္မလုပ္ရဲေတာ့ပါဘူး...မထြက္ေျပးေတာ့ပါဘူး..အီးဟီး..."
"ရပ္ေတာ့!!"
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕စကားအဆုံးမွာၾကာပြတ္သံေတြကတိခနဲရပ္သြားၿပီးဒဏ္ရာအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ေက်ာျပင္ေတြစုတ္ၿပဲေနတဲ့ကိုယ္ရံေတာ္ေတြကိုအခန္းထဲကေနတ႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားၾကတယ္။ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနတဲ့ကိုယ္ေလးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီးတင္းတင္းေပြ႕ထားလိုက္တယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္လိုတအီအီငိုေနၿပီးေခြၽးေတြနဲ႔ကပ္ၿငိေနတဲ့ဆံစေတြကိုတယုတယနဲ႔အသာအယာသပ္ေပးေနမိသည္။နဖူးကေခြၽးေတြကိုႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ပြတ္ဆြဲသုတ္ေပးေတာ့ငံက်ိက်ိအရသာကိုရသည္။ေရွာင္းက်န္႔ကသူ႔ခါးကိုျပန္ဖက္တြယ္ၿပီးသူ႔ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ေနတယ္။
"ဟင့္..အီး....အီး..အင့္.."
ဒီခ်ိန္မွာေရွာင္းက်န္႔အေၾကာက္ဆုံးကသူပဲဒါေပမဲ့ပုန္းကြယ္ခုံလႈံခ်င္ေနတာကလဲသူ႔ရင္ခြင္ပဲ။ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုဝမ္ရိေပၚကအရမ္းသေဘာက်တယ္။သန္မာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေပမဲ့ဒီလူသားရဲ႕အသဲဘယ္ေလာေတာင္ႏုနယ္လဲဆိုတာသူအသိဆုံးပါ။သူ႔ေၾကာင့္အပစ္ေပးခံရတဲ့သူေတြကိုၾကည့္ၿပီးေနာက္ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွထြက္ေျပးရဲေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ေရွာင္းက်န္႔ကိုတိုက္႐ိုက္အပစ္ေပးတာထက္ပိုထိေရာက္တဲ့နည္းကိုသူသုံးလိုက္တာပဲ။ရင္ခြင္ထဲရႈိက္ငိုေနတဲ့လူသားေလးကိုတဖြဖြနမ္းၿပီးအငိုတိတ္ေအာင္လုပ္ေပးေနမိသည္
.
"လိမ္လိမ္မာမာေနစမ္းပါေဘဘီ..."
*^^*
ကြၽီ~~~
အခန္းတံခါးကိုအသာဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ကုတင္ေပၚေမွာက္ခုံလွဲေနတဲ့သူကအခန္းဝကိုမ်က္ႏွာမူထားရာကေနတစ္ဖက္ကိုလြဲလိုက္တယ္။ငိုထားလို႔မ်က္လုံးေတြကအနည္းငယ္ရဲေနၿပီးေဖာင္းအစ္ေနသည္။ဝမ္ရိေပၚကကုတင္ေပၚထိုင္ၿပီးေရွာင္းက်န္႔ပုခုံးတစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။
"စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား"
"မင္းရက္စက္လြန္းတယ္.တကယ္ဆိုသူတို႔နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး"
မ်က္ႏွာလြဲၿပီးတိုးညင္းတဲ့အသံနဲ႔ေျပာလာေတာ့ဝမ္ရိေပၚကလြဲထားတဲ့မ်က္ႏွာကိုသူ႔ဘက္လွည့္ေစတယ္။
"ဒါဆိုေနာက္ငါ့ဆီကေနထြက္ေျပးဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ေပါ့"
"ငါမထြက္ေျပးဘူး.ခဏေလးလြတ္လပ္ခ်င္႐ုံပဲမင္းကငါ့ကိုရွင္းျပခြင့္ေတာင္မေပးပဲတဇြတ္ထိုးအၿမဲလုပ္တယ္"
ဝမ္ရိေပၚကအမွန္ပင္တဇြတ္ထိုးဆန္သည္။သူျဖစ္ခ်င္တာသူလုပ္ခ်င္တာကိုဘယ္သူမွတားဆီးမရေအာင္လုပ္တတ္တယ္။လိုခ်င္တာကိုမရရတဲ့နည္းနဲ႔အရယူတတ္သည္။ဒီလိုတဇြတ္ထိုးစိတ္ကသူ႔အတြက္ဒုကၡေရာက္ေစတာမသိေလဘူးလား..
ေရွာင္းက်န္႔ကမ်က္ႏွာလြဲၿပီးေခါင္းအုံေပၚျပန္ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ခုခ်ိန္မွာသူဘယ္သူနဲ႔မွစကားမေျပာခ်င္ဘူးေတြ႕လဲမေတြ႕ခ်င္ဘူး။ငိုပဲငိုခ်င္ေနတယ္...သူ႔အတြက္အားကိုးရာအစစ္ကိုရွာေတြ႕ခ်င္သည္။ဒီလိုအေျခအေနကေနလြတ္ေျမာက္ေအာင္ကယ္တင္ေပးႏိုင္မဲ့လူေပါ့..
"ေဘဘီ..စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့..မနက္ျဖန္မင္းမိဘေတြဆုံးတာ၇ႏွစ္ျပည့္ၿပီ.."
"......."
"မင္းမိဘေတြဆီသြားေတြ႕ခ်င္လား"
ေရွာင္းက်န္႔ကေခါင္းကိုဆတ္ခနဲေထာင္ကာလွည့္ၾကည့္လာတယ္။ဝမ္ရိေပၚကသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြေကြးတက္သြားသည္။၇ႏွစ္လုံးဝမ္ရိေပၚကသူ႔မိဘေတြရဲ႕ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေတြမွာသူ႔ကိုမိဘေတြနဲ႔ေတြ႕ခြင့္မေပးခဲ့ဘူး...အုတ္ဂူကန္ေတာ့ခြင့္ေတာင္မေပးခဲ့တာရက္စက္လြန္းတယ္မထင္ဘူးလား..
သူမွတ္မိေသးတယ္အဲ့ဒီေန႔ကိုသူ႔တစ္သက္လုံးဘယ္ေတာ့မွေမ့မွာမဟုတ္ဘူး။သူခ်စ္ရတဲ့သူ႔မိဘေတြသူ႔ဘဝႀကီးထဲကေနထြက္ခြာသြားတဲ့ေန႔တစ္နည္းအားျဖင့္ဝမ္အိမ္ေတာ္ႀကီးကိုပထမဆုံးေျခက်မိတဲ့ေန႔ပင္..
အဲ့ဒီေန႔တုန္းကေရွာင္းက်န္႔သတင္းစာတိုက္မွာပထမဆုံးအလုပ္စရသည့္ေန႔ျဖစ္တာေၾကာင့္အရမ္းေပ်ာ္႐ြင္ေနခဲ့သည္။သာမန္မိသားစုျဖစ္တဲ့သူတို႔မိသားစုေလးကေဟာင္ေကာင္ရဲ႕ဆင္ေျခဖုံးရက္ကြက္ငယ္ေလးမွာစုစု႐ုံး႐ုံးေနထိုင္လာခဲ့သည္။အရမ္းလွတဲ့သူ႔အေမကအရသာရွိတာေတြေန႔တိုင္းခ်က္ေကြၽးတယ္သူ႔အေဖကကုန္ကားေမာင္းတဲ့သူျဖစ္သည္။
မားကအၿမဲေျပာတယ္က်န္႔က်န္႔ကမားနဲ႔တူတာမလို႔သိပ္လွတယ္တဲ့...မားခ်က္ေကြၽးတဲ့မုန္႔လုံးေၾကာ္ကိုေရွာင္းက်န္႔အရမ္းႀကိဳက္ပါသည္။ပါးကအသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ်မိသားစုအတြက္စားဝတ္ေနေရးကိုမထမ္းတင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါတာဝန္ေတြကေရွာင္းက်န္႔ပုခုံးေပၚလႊဲေျပာင္းရေတာ့သည္။ပထမဆုံးသတင္းစာတိုက္မွာအလုပ္ရတာမလို႔ေရွာင္းက်န္႔အရမ္းဝမ္းသာရသည္။ပါးနဲ႔မားသိရင္လဲအေတာ္ေပ်ာ္သြားၾကမွာ..
"ပါး.မား..ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာၿပီးကြၽန္ေတာ္အလုပ္ရ.."
အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီးဝမ္းသာအားရႂကြားလုံးထုတ္မယ္လုပ္ေပမဲ့အိမ္ထဲျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ေရွာင္းက်န္႔ကမာၻႀကီးၿပိဳလဲသြားရသည္။
"ပါပါး!!!. .မာမား!!!"
ေသြးအိုင္ထဲလဲက်ေနတဲ့ဖခင္နဲ႔မိခင္ကတစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုတ္ကိုင္ထားၾကကာသတိမရွိလဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။ေက်ာခိုင္းၿပီးထိုင္ခုံေပၚေျခတစ္ဖက္ခ်ိတ္ထားေနတဲ့လူနဲ႔ထိုလူေနာက္မွာရပ္ေနတဲ့လူေလးေယာက္လဲရွိေနတယ္။ေရွာင္းက်န္႔အဲ့ဒီလူေတြကိုဂ႐ုမစိုက္အားပဲပါးနဲ႔မားကိုဆီသာေျပးသြားၿပီးေပြ႕ဖက္လိုသတိရလာမလားအမွတ္ႏွင့္လႈပ္ယမ္းေနမိေတာ့သည္။
"ပါး..မား...မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ပါအုံးကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီေလ..မ်က္လုံးဖြင့္ၾကပါအုံးဗ်ာကြၽန္ေတာ္ေျပာေနတာၾကားလား..ပါပါး..ကြၽန္ေတာ္ေခၚေနတယ္ေလ..အား...အီးဟီး...ကြၽန္ေတာ့္ကိုမထားခဲ့ၾကပါနဲ႔.."
မိဘႏွစ္ပါးလုံးကိုရင္ခြင္ထဲေထြးပိုက္ရင္အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုယူႀကဳံးမရျဖစ္စြာေအာ္ငိုေနမိသည္။ပါးဝယ္ထားေပးတဲ့သူ႔ရဲ႕အက်ႌျဖဴျဖဴေလးကေတာ့ေသြးေတြရဲေနေအာင္စြန္းထင္သြားခဲ့ေလၿပီ...။ပါးရဲ႕ရင္ဝမွာစိုက္ေနတဲ့ဓားကသူ႔ႏွလုံးသားထဲအႀကိမ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထိုးစိုက္ေနသလိုခံစားရသည္။
"ကြၽတ္..ကြၽတ္..ကြၽတ္..သနားစရာပါလား"
ခနဲ႔သလိုအသံေၾကာင့္ေရွာင္းက်န္႔ငိုေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီးအေနာက္ကလူကိုနီရဲမီးေတာက္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔စူးရဲစြာၾကည့္လိုက္သည္။ႏႈတ္ခမ္းေတြျပတ္ထြက္မတတ္ဖိကိုက္ထားေတာ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေသြးေတြပါစီးက်လာတယ္။
"ငါ့မိဘေတြကိုသတ္လိုက္တာမင္းမလား...မင္းငါ့ပါးနဲ႔မားကိုသတ္လိုက္တာမလား!!!!"
ေရွာင္းက်န္႔ကလက္သီးကိုတင္းတင္းဆုတ္ၿပီးအားကုန္ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။သူ႔ေရွ႕ကလူကေတာ့အျမင္ကတ္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔မ်က္ႏွာျဖင့္သာသူ႔မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ေရွာင္းက်န္႔ကေဒါသေတြခ်ဳပ္တည္းမရစြာ႐ူး႐ူးရွားရွားျဖစ္ၿပီးတစ္ကိုယ္လုံးနီရဲတက္ေနသည္။
"ဘာလို႔လဲ..ဘာလို႔လဲ!!!ငါ့ပါးနဲ႔မားမွာဘာအမွားေတြရွိေနလို႔လဲငါတို႔မိသားစုကေအးေအးေဆးေဆးေနတာကို...ငါ့မွာအားကိုးရာဆိုလို႔သူတို႔ပဲရွိတာ...ငါမင္းကိုသတ္မယ္..ငါမင္းကိုသတ္ပစ္မယ္"
ေရွာင္းက်န္႔ကေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနသည္။သူ႔ပါးနဲ႔မားသူ႔အနားကထြက္သြားတာကသူ႔ဘဝတစ္ခုလုံးအတြက္ဘယ္ေတာ့မွျပင္ဆင္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ဆုံးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ခံျပင္းစိတ္.ေဒါသထြက္စိတ္..လက္စားေခ်လိုစိတ္ေတြသာရွိေတာ့တာေၾကာင့္ပါးရဲ႕ရင္ဘက္မွာစိုက္ဝင္ေနတဲ့ဓားကိုဆြဲထုတ္ၿပီးခုံမွာထိုင္ေနတဲ့လူဆီကိုတရွိန္ထိုးေျပးဝင္သြားလိုက္သည္။ထိုလူဆီမေရာက္ခင္မွာပဲအေနာက္ကလူတစ္ေယာက္ကထြက္လာၿပီးေရွာင္းက်န္႔လက္ေကာက္ဝတ္ကိုခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။႐ုန္းကန္ေနရင္းနဲ႔ပဲလက္ထဲကဓားကၾကမ္းေပၚခ်လြင္ဆိုလြတ္က်သြားသည္။
"ငါ့ကိုလႊတ္..ငါမိဘေတြအတြက္ငါလက္စားေခ်မယ္..လႊတ္!!!"
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနရင္းေရွာင္းက်န္႔ကေရွ႕ကလူရဲ႕ရင္ဘတ္ကတံဆိပ္ျပားကိုေတြ႕လိုက္သည္။ေၾကးတံဆိပ္ျပားတစ္ခု..ဝံပုေလြပုံစံေၾကးတံဆိပ္ျပားတစ္ခုျဖစ္ၿပီးအလယ္မွာစာလုံးထြင္းထားတယ္...ဝမ္...
ေရွာင္းက်န္႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကၿငိမ္က်သြားၿပီးၾကမ္းေပၚအ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
ဥပေဒ..အာဏာ..အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္..အားလုံးကဂိတ္ႀကီးငါးဂိတ္အေပၚမူတည္ေနၿပီးသူတို႔လက္ထဲမွာပဲရွိတယ္။အစိုးရကေတာင္သူတို႔လက္ခုတ္ထဲကေရလိုျဖစ္ေနၿပီး...သူတို႔လုပ္ခ်င္တာျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုမိုးနတ္မင္းႀကီးကေတာင္မတားႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိအရွိန္အဝါႀကီးလြန္းတယ္...ဒီဝမ္ေတြနဲ႔ပါးနဲ႔မားကဘယ္လိုပက္သက္ခဲ့မိလို႔လဲ..ဒီတံဆိပ္ျပားကဂိတ္ႀကီးငါးဂိတ္ကဝမ္ဂိတ္ရဲ႕တံဆိပ္ဆိုတာလူတိုင္းသိတယ္..
ေရွာင္းက်န္႔ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ..တရားစြဲခ်င္လားဥပေဒကဒီလူေတြလက္ထဲမွာေလ လက္စားေခ်ခ်င္လား လက္စားမေခ်ခင္ေရွာင္းက်န္႔အရင္ျပာျဖစ္သြားလိမ့္မယ္...
အခြင့္အာဏာရွိတယ္ဆိုတိုင္းလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္အႏိုင္က်င့္ခ်င္သလိုက်င့္ေနၾကတာဒီလူေတြကိုဘယ္သူကမွဘာမွေျပာလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး....ဒီေန႔သူခံစားခဲ့ရတာေတြကိုဘယ္ေတာ့မွေမ့မွာမဟုတ္ဘူး..
ေရွာင္းက်န္႔ၾကမ္းေပၚမွာပဲစိတ္ပ်က္စြာငိုေနမိသည္။ခုံမွာထိုင္ေနတဲ့လူကေဆးလိပ္တစ္လိပ္ယူထုတ္ၿပီးပါးစပ္မွာခဲရင္းမီးျခစ္ဆံနဲ႔ေဆးလိပ္မီးညႇိလိုက္တယ္။ခက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရႈိက္ဖြာၿပီးေရွာင္းက်န္႔အနားထလာသည္။
သူ႔အနားကဓားကိုေကာက္ကိုင္လိုက္တာမလို႔ေရွာင္းက်န္႔အေနာက္ကိုဖင္တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တြန္းၿပီးဆုတ္သြားမိတယ္။အဲ့ဒီလူရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေပမဲ့သူ႔ရဲ႕အညိဳေရာင္မ်က္ဆံေတြကတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္ေနသည္။ေရွာင္က်န္႔အေနာက္ဆုတ္ေလေလထိုလူကတစ္လွမ္းခ်င္းပိုနီးကပ္လာေလပင္။
ေက်ာျပင္နဲ႔နံရံကပ္သြားသည့္အခါမွာေတာ့သူ႔အတြက္လမ္းဆုံးသြားခဲ့ၿပီ။ေရွ႕ကလူကသူ႔ေရွ႕မွာဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီးသူ႔မ်က္ႏွာကိုေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြအလုံးအရင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
"အဟြတ္..အဟြတ္.."
မႊန္ထူသြားတဲ့ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကိုမခံႏိုင္တာေၾကာင့္ေခ်ာင္းဆိုးမိသည္။မ်က္ရည္ဥေတြကပါးျပင္ေပၚတစ္သြင္သြင္စီးက်ေနၿပီးလက္သီးဆုတ္ေတြကတုန္ယင္ေနသည္။
ေအးစက္စက္ဓားကေရွာင္းက်န္႔ရဲ႕လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့မွာေ႐ႊ႕လ်ားေနသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့အသက္ေတာင္အျပည့္အဝမ႐ူရဲေပ။ေရွ႕ကလူကမ်က္ေတာင္ေတြတစ္ဝက္ေလာက္ေမွးစင္းက်ၿပီးစူးရွေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ၾကည့္ေနသည္။
နီရဲစိုေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြကတုန္ယင္ေနၿပီးပုလဲလုံးလွလွေလးေတြကပါးျပင္ႏုႏုမွာေျပးဆင္းေနတာကသိပ္လွတယ္။ေခြၽးေတြ႐ြဲနစ္ေနတဲ့လည္တိုင္ျဖဴျဖဴေလးကလဲသူ႔သြားေတြကိုယားယံေစၿပီး'လာပါလာပါလာကိုက္လွည့္ပါ'လို႔ဖိတ္ေခၚေနသည့္အတိုင္းပဲ။ေဒါသခိုးေတြနဲ႔အတူေၾကာက္လန္႔မႈေတြပါေရာယွက္ေနတဲ့အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းသြယ္ေတြကသူ႐ုန္းထြက္မရေအာင္ျပဳစားႏိုင္လြန္းသည္။
ေအးစက္ေနတဲ့ဓားကလည္တိုင္ကိုပြတ္ဆြဲေနရာကေနေမး႐ိုးေတြဆီေရာက္ရွိသြားတယ္။ဓားဦးခြၽန္နဲ႔ေရွာင္းက်န္႔ေမးေစ့ကိုပင့္မလို႔စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့မ်က္ရည္ေတြစို႐ြဲကာျပန္လည္ၾကည့္ေနသည္။
"လက္စားေခ်ခ်င္တာလား"
.".........."
"မင္း...လက္စားေခ်ခ်င္ရင္ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့!"
💚💛❤