ေအာက္တိုဘာလ
၂၀၁၇ ခုႏွစ္
ပုံေပၿမိဳ႕
အီတလီႏိုင္ငံ
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေျပာေနၾကသည့္ စကားသံမ်ားကို မၾကားရ။ သို႔ေသာ္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံႏွင့္ ခန႔္ညားတည္ၿငိမ္ေသာ ေက်ာျပင္ကို ျမင္ေနရသည္။ တစ္စုံတစ္ရာကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေဆြးေႏြးေနသည့္ပုံစံ လက္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈ။ ေခါင္းကိုငဲ့ကာ မိမိရွိေနရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာ ေ႐ႊေရာင္လဲ့ေသာ ဆံပင္လိပ္မ်ားသည္ မသိမသာ လႈပ္ခါသြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ အၿပဳံးရိပ္သည္ အားလုံးအဆင္ေျပမွာ၊ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ဟု အဓိပၸါယ္ေဖာ္ခြင့္ရွိေနသလိုပင္။
"ငါေတာ့ နားမလည္ဘူး.. ဆရာက မင္းကိုဘာလို႔ သူ႔အိမ္ေခၚထားခ်င္တာလဲ"
ေဘးမွာရွိေနသည့္ ပုံေပၿမိဳ႕၏ ခရီးသြားလမ္းၫႊန္တစ္ဦးျဖစ္သူ မာကို၏ အေမးကို မေျဖျဖစ္။ ေမးစရာမလိုသည့္ ေမးခြန္းဟုသာ ခံစားရေပမယ့္ ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလိုခံစားရတာလဲဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္နားမလည္။ ေျဗာင္းဆန္ေနသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနဖို႔ အခုအခ်ိန္မွာ သူ မတတ္ႏိုင္။ အိပ္မက္တစ္ခုထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူတစ္ေယာက္လို၊ အသိႏွင့္ခႏၶာ ဆက္စပ္၍မရသူတစ္ေယာက္လို အရာရာသည္ မႈန္ေဝဝါးလ်က္ရွိေနဆဲ။
မေဝးေသာေနရာမွာ ရွိေနသူႏွစ္ေယာက္က လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။ သေဘာတူညီမႈ ရခဲ့ၿပီးျဖစ္မည္။ ေလ့လာေရးခရီးတာဝန္ခံႏွင့္အတူ သူတို႔ရွိရာ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္ သူ႔အသိမ်ားကေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာသူထံမွာသာ ရွိေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ထားရင္း ခပ္မတ္မတ္ေလွ်ာက္လာသည့္ဟန္။ ယုံၾကည္မႈႏွင့္အတူ ထည္ဝါျခင္းတစ္မ်ိဳး ကိန္းေအာင္းေနသည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးေနသည့္ ထိုသဏၭာန္သည္ မိမိရင္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ရွိေနခဲ့တာလဲ။ ထိုသူႏွင့္အတူရွိေနရခ်ိန္ကို စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ပင္ အလြတ္မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏွေျမာသည့္ခံစားခ်က္။ ထို႔အတူ ဘယ္ဘက္ရင္အုံမွာ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း နာက်င္ေနသည္။
"ကဲ.. ဒါဆို မင္းဒီမွာေနခဲ့မွာ ေသခ်ာၿပီေပါ့.. မင္းမိဘေတြကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားထားၿပီ... သူတို႔လည္းသေဘာတူတယ္..."
ေလ့လာေရးခရီးတာဝန္ခံ၏ စကားသံေတြကို အာ႐ုံမစိုက္ျဖစ္သလို ဘာအေၾကာင္းအရာေတြဆိုတာလည္း ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့။ အနားမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနသည့္ ထိုသူ႔ကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ တာဝန္ခံ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုကာ ထြက္သြားေတာ့မွ ေရွ႕မွာရွိေနသူထံမွ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားရသည္။
"ဒါပဲလား ခ်ာတိတ္"
လက္ထဲမွာရွိေနသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အၾကည့္ေရာက္ရင္း ေမးသည့္ေမးခြန္း။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းေနသည့္ မပီျပင္ေသာ ဟုတ္ကဲ့ ဆိုသည့္ စကားသံကို ထိုသူၾကားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
"ဒါဆို သြားရေအာင္.. အဘ လိုက္ခဲ့မလား"
"မလိုက္ေတာ့ဘူးေလ ဆရာ.."
"လိုက္ခဲ့ပါ အဘ.. ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ညစာ စားသြား"
ကြၽန္ေတာ္တို႔
ဒီ အသုံးအႏႈန္းသည္ ယေန႔မွ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ တရင္းတႏွီးရွိလြန္းသည့္ ဆက္သြယ္မႈကို ကိုယ္စားျပဳေနသည္။ ရင္ထဲ လႈိက္ခနဲ ခံစားရသည္အမွန္။
ဟိုတယ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ မထြက္ေသးဘဲ မိမိထြက္လို႔ရေအာင္ ေဘးကပ္ရပ္ေပးေနသူ။ သူထြက္အၿပီး ဦးေလးႀကီးျဖစ္သူမာကို႔အတြက္ပါ ဆက္တြန္းဖြင့္ေပးထားသည္။ မာကိုက ၿပဳံးရယ္ကာ လွမ္းေမးသည္။
"ဝိုင္ရွိလား ဆရာ.... ဝိုင္မပါရင္ က်ဳပ္ မလိုက္ဘူး"
"သိပ္ရွိတာေပါ့"
"တစ္ပုလင္းထဲေတာ့ မရဘူးဗ်"
ရယ္သံကိုၾကားရသည္။ တိုးဖ်ဖ်ရယ္သံသည္ နားစည္မွ်င္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးကိုပါ တုန္ခါေစႏိုင္စြမ္းရွိသည္။
"ပုံးလိုက္ရွိတယ္ အဘ.."
"အိုေက.. ဒါဆိုမျငင္းေတာ့ဘူး"
လက္သီးဆုပ္ခ်င္း ထိလိုက္ၾကသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ကားပါကင္တြင္ရပ္ထားေသာ ကားေလးသည္ ကားေသာ့ခလုတ္ႏွိပ္သံႏွင့္အတူ မီးေရာင္လက္သြားသည္။ ေနာက္ခန္းတံခါးကို အသင့္တက္ႏိုင္ေအာင္ ဖြင့္ေပးထားျပန္သည္။ ေဘးမွျဖတ္ၿပီး ကားထဲဝင္ခ်ိန္ ကြၽမ္းဝင္ခဲ့ေသာ ကိုယ္သင္းရနံ႔။ အရင္းႏွီးဆုံးျဖစ္ေသာ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္နား ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရသလို။
"ရလား.. အိတ္ေပးထားမလား"
ေခါင္းကိုခါရင္း ကားတံခါးကို ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခုံေအာက္ခ်လိုက္သည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္းတြန္းပိတ္သြားသည့္ ကားတံခါးသံသည္ မက်ယ္ေလာင္ပါ။ ကားေမာင္းသူေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီး ကားစက္ႏႈိးသည္။
ေမာင္းထြက္လာခ်ိန္မွာ ပုံေပၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးကို မျမင္ရေတာ့။ အေဆာက္အဦသစ္မ်ားက ျမင္ကြင္းမ်ားကို ကာရံလို႔ထားၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးရွိေနရာကို စိတ္ထဲမွ ခန႔္မွန္းလို႔ရသည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သည့္အေဆာက္အဦ ရွိသည္ကအစ။ ဘာလို႔လဲ။ ဒီေနရာကို ဒီေန႔ ပထမဆုံးေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ အီတလီႏိုင္ငံကို သူ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးခဲ့။ ေက်ာင္းေလ့လာေရးခရီးသာမဟုတ္ခဲ့လွ်င္ ေရာက္ျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေပ်ာ္ခရီးထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေငြေၾကးျပည့္စုံသူ မိသားစုဝင္ မဟုတ္ခဲ့။ မိဘရင္းမ်ားကို မမွတ္မိ။ မိဘမဲ့ေဂဟာႏွင့္ ေမြးစားမိဘမ်ားသာ သူ႔ဘဝ၏ အမွတ္အသားအခ်ိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုခရီးစဥ္ျဖင့္ ပုံေပၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီးသို႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းပင္။
သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မ်ား..
ကားေနာက္ၾကည့္မွန္မွ မိမိရွိရာသို႔ ေငးၾကည့္ေနသည့္ အၾကည့္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ျမင္ရခ်ိန္ မရပ္မနားခုန္ေနေသာ ႏွလုံးခုန္သံသည္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ရင္ခြင္ထဲမွ ထိုးထြက္လာေတာ့မည္လား ထင္ရသည္။ ႏွစ္ဦးစလုံး ခ်က္ခ်င္းအၾကည့္လႊဲလိုက္ေပမယ့္ ေအးစက္ေနေသာ လက္ဖဝါးမ်ားက ျပန္၍ ေႏြးမလာခဲ့။
"ေဟ့ေကာင္ေလး.. ေရာက္ၿပီ.. ကြာ.. မင္း စကားေရာ ေျပာတတ္ရဲ႕လား.."
ဦးေလးႀကီး၏ ဆူသံေနာက္မွာ ကားေပၚမွ ခပ္သြက္သြက္ ဆင္းလိုက္သည္။ ကုန္းျမင့္ေပၚမွ တစ္ထပ္တိုက္ေလးသည္ ပုံေပၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ေကာင္းစြာျမင္ေနရသလို မီးေတာင္ႀကီးကိုပါ ျမင္ေနရသည္။ ႏွင္းဆီရနံ႔ကို သင္းခနဲ ရလိုက္သည္။ ေဝ ေနေအာင္ ပြင့္ေနသည့္ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားသည္ ပင္လယ္ေလအေဝွ႔မွာ သင္းႀကိဳင္ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။
အိမ္ေသာ့ဖြင့္ေနသူေနာက္မွ တိတ္တဆိတ္ပင္ လွမ္းဝင္ခဲ့သည္။ မည္သည့္ ခမ္းနားျပင္ဆင္မႈမွ ရွိမေန။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ဆိုဖာက်ယ္ႀကီးႏွင့္ မွန္စားပြဲငယ္အျပင္ အခန္းေထာင့္မွာ မီးထြန္းထားေသာ ေလးေထာင့္ပုံစံ စကၠဴမီးအိမ္ရွည္ႀကီးသာ ရွိသည္။ ထူးျခားသည္မွာ မွန္သားအျပည့္နံရံျဖစ္၍ လိုက္ကာျဖဴမ်ား ဖယ္လိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ျပင္ရွိ ၿခံႏွင့္ သီးပင္ပန္းပင္မ်ားကို ျမင္ေနရသလို မီးေရာင္လက္ေနေသာ ပုံေပၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ ညရႈခင္းကိုပါ ျမင္ေနရသည္။
"အဘ.. ထိုင္.."
အိမ္ေသာ့ကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး အၿပဳံးႏွင့္ဆိုသည္။ နက္ကတိုင္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ၿပီး တဆက္တည္းမွာပင္ လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ရွိ ရွပ္ၾကယ္သီးအခ်ိဳ႕ကိုပါ ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဧည့္ခန္းႏွင့္တြဲလ်က္ မီးဖိုေကာင္တာထက္မွ ဝိုင္ပုလင္းကို လွမ္းယူကာ ငွဲ႔ရင္း ကမ္းေပးသည္။
"ဘာကူေပးရဦးမလဲ ဆရာ.."
"ရတယ္ အဘ မလိုဘူး.."
ေျဖရင္း ကိုယ္တိုင္အတြက္ တစ္ခြက္ငွဲ႔လိုက္သည္။
"ဖဲလ္လစ္.."
တိုးတိုးေခၚသံသည္ နားထဲမွာ ဟိန္းထြက္သြားေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္သည္။
"မင္း အသက္မျပည့္ေသးဘူး မဟုတ္လား..."
ဝိုင္ခြက္ကို ေျမႇာက္ျပေတာ့ ဖဲလ္လစ္ ေခါင္းခါလိုက္သည္။
"ရတယ္ ဆရာ.. ကြၽန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး"
"ဟာ.."
စိတ္ညစ္သြားသလို လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားႏွင့္ နဖူးျပင္ကိုဖိသည္။ ၿပီးမွ မာကိုရွိရာ လွမ္းၾကည့္သည္။
"သူပါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာေခၚေနၿပီ... အဲ့ဒါ အဘေၾကာင့္"
"ဗ်ာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. ဆရာက မေခၚေစခ်င္လို႔လား.. ဒီမွာ.. ေဟ့ေကာင္ေလး.. ဆရာ့နာမည္က .. ဆရာ့နာမည္..က"
မာကိုေရွ႕ဆက္ေျပ၍ မရ။ အနားမွာရွိေနသူက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားထက္ လက္ညႇိဳးႏွင့္ပိတ္ရင္း ေရွ႕ဆက္မေျပာရန္ ဟန႔္လိုက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖြင့္ေျပာစရာ မလိုပါဘဲႏွင့္ မိမိက သိေနလိမ့္မည္ဟု တထစ္က်ယုံၾကည္ခ်က္မ်ိဳးကို အၿပဳံးမ်ားမွာ ဖတ္၍ရသည္။
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ကို စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဂက္စ္မီးဖိုကို ဖြင့္သည္။ ညစာအတြက္ အသားကင္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနသူ၏ ပုံရိပ္သည္ တစ္မ်ိဳးထူးျခားေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ မရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ပုံရိပ္မ်ားလို ခံစားရသည္။ သို႔ေသာ္ အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားေနသူေၾကာင့္ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ လုပ္ကိုင္တတ္သူတစ္ဦးဟု နားလည္ရျပန္သည္။ အသားျပားမ်ားကို ကင္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ အသင့္စားႏိုင္သည့္ ဆလတ္႐ြက္မ်ားကို ခြက္ႀကီးထဲေျပာင္းထည့္သည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လုံးကိုပါ ဆြဲထုတ္ၿပီး ေရပိုက္ေအာက္မွာ ေဆးရန္ျပင္သည္။
"ဟာကြာ.."
စင္သြားေသာ ေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ခုန္ဆုတ္လိုက္ေသာ္လည္း မမီလိုက္။ အခ်ိဳ႕ေရစက္မ်ားက ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ကို စိုသြားေစသည္။ လက္ေခါက္ဖို႔ရန္ ဟန္ျပင္ေသာ္လည္း ေရစိုလက္ျဖစ္၍ေနသည္။
"ကြၽန္ေတာ္.. လုပ္ေပးမယ္.."
စကားလုံးမ်ားသည္ ေျပာထြက္ႏိုင္ဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ခဲတတ္သည္ကို မသိထားခဲ့။ တစ္ဖက္သူကေတာ့ အၿပဳံးႏွင့္သာ ေခါင္းညိတ္ရင္း ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။ ဆန႔္ေပးေသာ လက္သြယ္တြင္ အျပစ္အနာဆာဆို၍ လက္ရာေျမာက္ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္သြင္းတစ္ခုပမာ ျပည့္စုံလြန္းျခင္းသာရွိလိမ့္မည္။ ေ႐ႊေရာင္သန္းေသာ ေမႊးညႇင္းမ်ားကအစ စိမ္းျပာေရာင္ ေသြးေၾကာတန္းမ်ားအဆုံး ဖန္ဆင္းရွင္သည္ မ်က္ႏွာလိုက္လြန္းခဲ့သည္။ မသိမသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ေတာင္စင္းမ်ား လႈပ္ခတ္သြားသည္။ အက်ႌလက္ကို ေခါက္ေပးေနစဥ္ ထိမိသြားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေအးစက္လြန္း၍လားမသိ။
"ဖဲလ္လစ္.. စားပြဲကူျပင္ေပးမလား.."
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ.. အာ..ေဆာရီး.."
မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွထပ္မေျပာ။
"အံဆြဲထဲမွာ ခရင္းနဲ႔ ဓါး ရွိတယ္.. ပန္းကန္ေတြက ဒီမွာ"
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ မကပ္သူမို႔ အံဆြဲမ်ားဖြင့္ေပးသည့္တိုင္ ေငးေၾကာင္ေနမိသည္။ ဆရာဆိုသည့္ ေဝါဟာရကို မႀကိဳက္သူကို မည္သို႔အမည္တပ္၍ ေျပာရပါ့မလဲဆိုတာသည္ အခက္အခဲတစ္ခု ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ မာကိုသည္ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနရာမွ စိတ္မရွည္ႏိုင္သလို အနားေရာက္လာသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေလး.."
"ဗ်ာ.."
"ယူေလ.."
"ဟုတ္..."
"သြား.. ေပါင္မုန႔္လွီးဦး"
"ဟုတ္ကဲ့"
"မင္း ဟုတ္ကဲ့ကလြဲရင္ တျခားစကားမေျပာတတ္ဘူးလား.. ဒုကၡပဲ"
"အဘကလည္းဗ်ာ.. ဆူမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ.."
မိမိအစား ၾကားဝင္ေျပာေပးသူကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း စိတ္မလုံစြာ ေခါင္းငုံ႔မိသြားသည္။
"စိတ္မပူနဲ႔ ခ်ာတိတ္ ... ႀကိဳက္သလိုေခၚ.. ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ စကားလုံးေတြက အေရးမႀကီးဘူး"
မသိစိတ္ထဲမွ အေတြးမ်ားကိုပင္ နားလည္ႏိုင္စြမ္းရွိေနသည္။ ပခုံးတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္ဖိဆုပ္သြားသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွ ခြန္အားသည္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္တစ္ခုပမာ။
အေငြ႕မေသေသးသည့္ အသားကင္ထည့္ထားေသာ ပန္းကန္မ်ားကို စားပြဲေပၚ ခ်သည္။ သံလြင္ဆီေဝ့ေနသည့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဖတ္မ်ား ျမင္ေနရေသာ ဆလတ္ပြဲကေတာ့ အလယ္မွာ။ အားလုံးနီးပါး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္၍ ေပါင္မုန႔္ၾကမ္း သုံးေလးခ်ပ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္လွီးၿပီး စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္ျဖစ္သည္။
"အဘ.. ထည့္ဦးဗ်"
"ေက်းဇူးဆရာေရ.. အားမနာေတာ့ဘူး .. ဟဲ ဟဲ"
အလြတ္နီးပါး ျဖစ္ေနသည့္ မာကို၏ ဝိုင္ခြက္ထဲသို႔ ထပ္ငွဲ႔ေပးသည္။ အဆုံးသတ္မွာ ပုလင္းကို မသိမသာ ေဝ့လွည့္ကာ ပုလင္းထိပ္မွ ဝိုင္စက္မ်ားကို သိမ္းလိုက္ၿပီးမွ စားပြဲေပၚ ျပန္တင္သည္။ အသားကင္ကို ခက္ရင္းႏွင့္ထိုးကာ ဓါးျဖင့္ ကြၽမ္းက်င္စြာ အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ၿပီးမွ ပန္းကန္ကို သူရွိရာ ကမ္းေပးသည္။
"ဗ်ာ.."
"မင္းအတြက္.."
"ဗ်ာ.. ဟုတ္.."
မ်က္ႏွာကို ဘယ္နားထားရမွန္းမသိေတာ့။ ဦးေလးႀကီး၏ မေက်နပ္ေသာမ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရေသာ္လည္း ကမ္းေပးေနေသာ ပန္းကန္ကို လွမ္းမယူ၍ မရ။ မိမိေရွ႕မွ ပိုင္းျဖတ္ထားျခင္းမရွိေသးသည့္ အသားပန္းကန္ကို ျပန္ေပးလိုက္ရသည္။ လူမွန္းသိတတ္စအ႐ြယ္ကတည္းက ဘဝတြင္ တစ္ခါမွ ဒီလိုဂ႐ုစိုက္ေပးတာမ်ိဳးကို မခံခဲ့ရ။ အသင့္စားအစားအစာမ်ားကို မိုက္က႐ိုေဝ့ထဲ ထည့္၍ အပူခံကာ စားေနက်င့္ရွိသူအတြက္ ယခုလို အသားကင္ကိုပါ အသင့္စားႏိုင္ေအာင္ လွီးျဖတ္ေပးတာကို လက္ခံရသည္မွာ ခက္ခဲေနသည္။
ညစာစားရင္း စကားအမ်ားဆုံးေျပာေနၾကသူမ်ားသည္ အျခားသူႏွစ္ေယာက္သာ။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ခရီးသြားမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ ပုံေပၿမိဳ႕ ထိန္းသိမ္းေရး အေၾကာင္းရာမ်ားသာျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မာကိုကသာ မရပ္နားတန္း ေျပာေနျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး တစ္ဖက္လူမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေထာက္ခံဝင္ေျပာသည္။ သူကေတာ့ တိတ္တဆိတ္သာ။
"ေဟ့ေကာင္ေလး"
"ဗ်ာ.."
"ငါ ေမးေနတယ္ေလ.."
"ခင္ဗ်ာ.."
"ဟာ.. ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ေတာ့.. ငါ ေမးတာ မၾကားဘူးလား"
ေခါင္းခါျပေတာ့ စားပြဲအျခားဖက္မွ ရယ္သံတိုးတိုးကို ၾကားရသည္။ အဘတို႔ကေတာ့ဗ်ာ.. ဆိုသည့္ မွတ္ခ်က္သံကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုစကားတစ္ခြန္းႏွင့္ပင္ ေႏြးေထြးသည့္ ခံစားခ်က္မ်ား ရရွိေစႏိုင္သလို အရင္တုန္းကအတိုင္းပဲ ဆိုသည့္ ဆက္မေျပာသည့္ အဓိပၸါယ္ကိုပါ နားလည္မိျပန္သည္။ စကားမ်ားလြန္းသည့္ ဦးေလးႀကီးကေတာ့ သူ႔ကိုသာ စိတ္မရွည္သလို စိုက္ၾကည့္ေနဆဲ။
"မင္း ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမွာလဲ"
"ဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္.. မသိ.."
"ေဟ.. မင္း မသိလို႔ ဘယ္ရမလဲ.. တစ္သက္လုံးေနေတာ့မလို႔လား.. ဆရာ.. ၾကည့္လုပ္ဦးဗ်.. ဒီေကာင္ေလးက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔"
ႏႈတ္ခမ္းကို လက္သုတ္ပဝါျဖဴႏွင့္ ဖိသုတ္ေနသူက မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္သည္။
"အဘ စိတ္မပူနဲ႔.. သူ ကြၽန္ေတာ့္နားကေန ဘယ္မွ မသြားေစရဘူး"
အေျဖေၾကာင့္ မ်က္လုံးဝိုင္းသြားသူ ဦးေလးႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ဖဲလ္လစ္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ မ်က္ႏွာတည္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေသာ္လည္း ၿပဳံးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားေသာ သူ႔အျပဳအမူကို အျခားသူက သတိထားမိသည္။ မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ျပသည္။
"မင္းက ကိုယ့္အပိုင္.. ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဖဲလ္လစ္.."
ဒီတစ္ခါေတာ့ အေျဖစကားတို႔ ေပ်ာက္ဆုံးရသည္မွာ မိမိကိုယ္တိုင္။ အျခားသူကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးပင္။ လက္သုတ္ပဝါကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း မတ္တတ္ရပ္သည္။ ဦးေလးႀကီးနားေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္သည္။
"အဘ.. မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ.."
"ေဟ.."
"မနက္ျဖန္ အလုပ္ဆင္းရဦးမွာ မဟုတ္လား.."
"ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့.. အဲ့.. အဲ့ဒါနဲ႔.."
"အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြ ေကာင္းေကာင္းနားဖို႔လိုတယ္.. ညည့္နက္မခံနဲ႔ အဘ.. မေကာင္းဘူးဗ်.. ကြၽန္ေတာ္ အဘအတြက္ေျပာတာ"
ဖဲလ္လစ္ ေခါင္းကို အတင္းငုံ႔ထားရသည္။ မိမိ၏ ထိန္းခ်ဳပ္မရသည့္ အၿပဳံးမ်ားကို ျမင္လွ်င္ အသက္ငယ္ခ်င္သည့္ ဦးေလးႀကီး ေသြးတက္သြားႏိုင္သည္။ ႏႈတ္ဆက္စကားသံမ်ားႏွင့္ တံခါးပိတ္သံကို ၾကားရၿပီးမွ ေခါင္းေမာ့ကာ ရယ္မိသြားသည္။ တံခါးကို ေက်ာမွီရပ္ေနသူ၏ အၿပဳံးလွမ်ားသည္ အသိတရားတို႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္အထိ မူးယစ္မႈကို ေပးႏိုင္စြမ္းရွိေနသည္။
ကမ္းေပးေနေသာ လက္မ်ားကို လွမ္းယူဖို႔ရန္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သူ အဆင္သင့္ရွိေနခဲ့သည္မသိ။
..................THE END.................
အၾကင္နာမြန္
27/01/2023
18:18