မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္..
When a man falls in love.
အပိုင္း....၂၁
အခင္းျဖစ္ၿပီးသုံးရက္ေျမာက္ေသာေန႔..
ႏွစ္ဖက္ဂိုဏ္းသားေတြလည္းအတုံးအ႐ုံး
ေသကာ..က်န္တဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕လည္းအဖမ္းခံရသည္။
ေရထဲနစ္ျမဳပ္သြားတဲ့အေလာင္းေတြကို
ျပန္လည္ဆယ္ယူေနၾကၿပီး..အခုထိ
ဦးအနီရဲ႕အေလာင္းကိုေတာ့႐ွာမေတြ႕ေသး
ပါ...
အသက္႐ွင္ေနေသးတာ....မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...
ဦးအနီက
ပင္လယ္ႀကီးကိုႀကိဳက္တယ္ဆို...အခုေတာ့ေရေအာက္ကမ႓ာထဲကိုအၿပီးတိုင္နစ္ျမဳပ္သြားၿပီလား...
ဒါမွမဟုတ္အေလာင္းပဲပ်က္စီးသြားသလား...
"အဟင့္..ဟင့္...ဦးအနီျပန္လာမယ္ဆို...
ဘာလို႔ကတိမတည္တာလဲ.."
အေျခအေနေတြတည္ၿငိမ္သြားၿပီး၊ဂိုဏ္း
ေတြလည္းအဖမ္းခံရကာ..
လူႀကီးမင္းလည္းျပန္လြတ္လာၿပီမို႔..
ခခ ကေဘးကင္းကင္းနဲ႔အိမ္ျပန္ႏိုင္ၿပီျဖစ္
သည္။
ဒါေပမယ့္..အခုသူမကေတာ့ဆိပ္ကမ္းေပၚမွာ အ႐ူးလိုေျပးလႊားေနဆဲပါပဲ...
အေလာင္းတစ္ေလာင္းေတြ႕တိုင္း ေျပးၾကည့္.. ဦးအနီမဟုတ္မွ အသက္႐ူ
ႏိုင္ခဲ့သည္။
သူမေနာက္က ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြကလိုက္လံေစာင့္ေ႐ွာက္ေနသည္။
"မမေလး အခုအိမ္ျပန္ရေအာင္.."
"ဟင့္အင္း..
ငါ ဦးအနီကိုေစာင့္ရအုံးမယ္..သူငါ့ဆီျပန္
လာမယ္လို႔ ကတ္ိေပးထားတာ..."
၃ရက္၊၄ရက္၊၅ရက္...ထိုနည္းတူပင္...
႐ွင္းလင္းေရးေတြေတာင္ၿပီးသြားၿပီ..ဘာ
လို႔ ဦးအနီိကို႐ွာမေတြ႕တာလဲ...
၇ရက္ေျမာက္ေသာေန႔မွာ..ဆိပ္ကမ္းထဲသို႔တရမန္းၾကမ္း ကားတစ္စီးေမာင္း
ႏွင္လာသည္။
ကားေပၚကေျပးဆင္းလာသူက.စိန္စီလင္း
မဂၤလာေဆာင္မွာ၀တ္ခဲ့တဲ့ ဂါ၀န္နဲ႔ပင္...
လက္ထဲမွာလည္းေသနတ္တစ္လက္ကိုင္
ၿပီး သူမဆီကိုေျပးလာသည္။
ခခ ရဲ႕ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြျပဴးျပာကုန္သည္..
"တစ္ေယာက္မွ အနားမကပ္နဲ႔ ပစ္သတ္
လိုက္မွာ..ေနာက္ဆုတ္စမ္း.."
အခုခ်ိန္မွာ သူမလည္းအ႐ူးလိုပါပဲ...
"မေကာင္းတဲ့မိန္းမ နင့္ေၾကာင့္ေသြးအခု
လိုျဖစ္ရတာ.. နင္ေသလိုက္စမ္း..."
ခခကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔လည္ပင္းညစ္ထားသည္။
"႐ွင္ ႐ွင္ ဘာလုပ္တာလဲ လႊတ္...လႊတ္."
"နင္လိုက္သြားေလ... နင္ငါ့ဆီကေနလုယူ
လို႔..ေသြးေသရတာ... နင္လည္းအခုသူ႕ေနာက္လိုက္သြား.."
ခခ အတင္း႐ုန္းကန္ေနသည္။
"ဘာလဲ နင္အခုၾကလိုက္မေသရဲေတာ့ဘူးလား...
ေသြး... ႐ွင္ျမင္လား.. ႐ွင္အခုျမင္ၿပီလား..
႐ွင္ေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္တဲ့မိန္းမက
႐ွင့္ေနာက္မလိုက္ရဲတာ..႐ွင္ေတြ႕ၿပီလား..."
ျမစ္ျပင္ကိုတိုင္တည္ၿပီးေအာ္ဟစ္သည္။
ခခ ကိုေစာင့္တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး...
"႐ွင့္ကို ကြၽန္မေလာက္ဘယ္သူမွမခ်စ္တာ...႐ွင္သိၿပီလား...
ငရဲဆို၇င္ေတာ့ ကြၽန္မကိုဖက္ၿပီးအတူသြားခ်င္တာဆို..
ဘာလို႔တစ္ေယာက္ထဲထြက္သြားရတာလဲ...
႐ွင္ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့မိန္းမက ႐ွင့္ေနာက္မလိုက္ရဲေပမယ့္...
႐ွင္ တစက္မွမခ်စ္ခဲ့တဲ့မိန္းမက ႐ွင္႐ွိရင္
တမလြန္ျဖစ္ျဖစ္ ငရဲျဖစ္ျဖစ္ အတူလိုက္
မွာပါ...
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝၾကရင္စိန္စီလင္းဆိုတဲ့ကြၽန္မ ကိုပဲ ႐ွင္ခ်စ္ရမယ္...သိရဲ႕လား..."
ဒိုင္း... သူ႕ကိုယ္သူေသနတ္နဲ႔ပစ္ကာ..
အနီေသြး က်သြားတဲ့ေနရာမွာပင္ သူမလည္းလိုက္လံခုန္ခ် နစ္ျမဳပ္သြားသည္။
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ ႐ူးသြပ္စြာခ်စ္ခဲ့တဲ့
စိန္စီလင္း...
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခခ...
"စိန္စီလင္း...႐ွင့္အခ်စ္ကိုေတာ့ေလးစား
ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ႐ွင္ကခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ပဲ ..႐ူးသြပ္ေနတာပါ...
ဒီလို လိုက္ေသလိုက္ရင္ၿပီးေကာလား...
..
ဦးအနီ နဲ႔တကယ္ျပန္ဆုံမွာလား..
အဲ့လိုသာဆို ကြၽန္မက႐ွင့္ထက္အရင္ေသခဲ့မွာပါ...
ဦးအနီကေျပာတယ္.. အခ်စ္ဆိုတာ..
ခ်စ္ရတာလြယ္ၿပီး..ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ရတာၾကပိုခက္တယ္တဲ့...
႐ွင္သန္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ နာက်င္မႈကဘယ္
ေလာက္ေတာင္လဲ သိရဲ႕လား...
အသက္႐ူလိုက္တ္ိဳင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာဆူး
တစ္ေခ်ာင္း သတ္႐ိုက္ ထားသလိုပဲ...
ဒါေပမယ့္ ..
ကြၽန္မ ႐ွင့္လိုလိုက္မေသႏိုင္ဘူး..
နာက်င္စြာ အသက္႐ွင္ရင္း
ကြၽန္မတို႔အခ်စ္ကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ရအုံးမယ္..
အဲ့တာ ကြၽန္မရဲ႕တာ၀န္ပဲ...
ဦးအနီ ထားခဲ့တဲ့အရာေတြကို ကြၽန္မေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ္..
အဲ့တာ.. က ကြၽန္မသိတဲ့အခ်စ္ပဲ.."
>>>>>>>>>>
၆ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္...
ဒိုင္းရိပ္...အမည္တပ္မထားတဲ့ေဆး၇ဳံခန္း
ျဖဴျဖဴေလးထဲသို႔၀င္လာသည္။
လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ခခကိုကယ္ဖို႔
ဆိပ္ကမ္းမွာ.. သူ၂ဖက္ဂိုဏ္းကိုရင္ဆိုင္
ခဲ့ရၿပီး..ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္.. သူ႕လက္ေအာက္က ၀ပု႐ွည္မဲ
တို႔၄ေယာက္ေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုကယ္
ထုတ္သြားခဲ့သည္။
သူမေသသလို... သူရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာသခင္ေလးလည္း အသက္႐ွင္တယ္
ဆိုယုံေလး႐ွိေနပါေသးတယ္...
ေဆး႐ုံခန္းေလးထဲကို အဲဖရက္႐ွာျဖန္းေပးၿပီ.. အဲယားကြန္းက္ိဳျပန္ခ်ိန္ကာ..
ေစာင္လဲေသခ်ာျပန္ျခဳံေပးရင္း...
"သခင္ေလး.. ဒီေလာက္အၾကာႀကီးအိပ္
ေနရတာ မၿငီးေငြ႕ဘူးလား..
အျပင္မွာႏွင္းေတာင္ၾကေနၿပီ.."
အနီေသြးကကိုမာ၀င္ေနတာျဖစ္သည္။
အိပ္ေနတာ၆ႏွစ္ေတာင္႐ွိၿပီ..
အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ေရထဲျပဳတ္ၾကၿပီး ေရစီး
နဲ႔အတူပါသြားကာ...ျမစ္ေအာက္ပိုင္းကို
ေျမာသြားတာျဖစ္သည္။
သူ႕ရဲ႕အရိပ္လိုလူျဖစ္တဲ့ ဒိုင္းရိပ္ကသူ႕ကို
အရင္ဆုံး႐ွာေတြ႕ခဲ့သည္။
တိတ္တဆိတ္ေခၚလာၿပီး..ေဆးကုေပမယ့္.. သခင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကေသနတ္
ဒဏ္ရာေၾကာင့္.. ဦးေႏွာက္အေၾကာေသ
သြားသည္။
"သခင္ေလး..အခုပဲျဖစ္ျဖစ္ႏိုးထၿပီးမမေလးကို လိုက္႐ွာရမယ္မို႔လား...
မမေလးကိုထားၿပီး လုံ၀ထြက္မသြားန္ိဳင္
ဘူးမို႔လား..
ဒါေၾကာင့္အခုလို အသက္ႀကိဳးမွ်င္းမွ်င္း
က်န္ေနတာ မို႔လား..
မမေလး ဘယ္ေရာက္ေနလဲ..ကြၽန္ေတာ္
မသိပါဘူး.. သခင္ေလးႏိုးမွ ကိုယ္တိုင္
႐ွာရမွာပါ...
အခု ဆက္မအိပ္ပါနဲ႔ေတာ့.."
လူမိုက္ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ၾကစရာလားလို႔..
အၿမဲဆုံးမတဲ့သူ႕ေၾကာင့္... သူအခုခ်ိန္ထိ
မငိုမိေအာင္ႀကိဳးစားေနသည္။
မ်က္၀န္းအိမ္ေတြနီရဲလာတာေၾကာင့္..
သူ႕ေဘးကေနထထြက္လာခဲ့သည္။
ဒိုင္းရိပ္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ.. သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြျပန္လည္လႈပ္႐ွားလာေလသည္။
>>>>>>>>>>>
ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႕တစ္ေနရာ...
အနီေသြး ေရာက္႐ွိေနၿပီး ..ပါရီၿမိဳ႕ကိုျဖတ္
စီးေနတဲ့စိန္႔ျမစ္အတြင္း..river cruise
စီးရင္းအနားယူေနသည္။
သခင္ေလးကအံ့ၾသစရာေကာင္းစြာျပန္
လည္ႏိုးထလာေပမယ့္..ဒီထက္ပိုအံ့ၾသ
စရာေကာင္းတာက သူ႕ဘ၀ရဲ႕အေရးႀကီး
ေသာမွတ္ဉာဏ္တခ်ိဳ႕ေပ်ာက္ဆုံးေနျခင္း
ပင္ျဖစ္သည္။
ျပည္ပထြက္ၿပီးေဆးကုရင္း..အနားလည္း
ယူလို႔ရေအာင္ ဒီိလိုခရီးစီစဥ္ေပးခဲ့တာ...
ျမစ္ျပင္ကိုျမင္ရင္တိုက္ဆိုင္တာ တစ္ခုခုမ်ားသတိရႏိုင္မလားလို႔...ဒိုင္းရိပ္ကစီ
စဥ္တာ.. ဘာမွမထူးျခားခဲ့...
ဟူးးး
ေဟာ္တယ္ကိုပဲျပန္ေခၚလာရသည္။
သူေဟာ္တယ္ထဲ၀င္လာစဥ္..ေလာ္ဘီမွာ
ကေလးတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္ေျပးေနတာ
ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြသယ္ေဆာင္လာတဲ့
လွည္းက ကေလးကိုမျမင္ပဲ၀င္တိုက္မိေတာ့မည္...
ဟာ...က်စ္...
သူမေနႏိုင္မထိုင္ ကေလးကိုကာကြယ္ဖို႔
လွည္းကိုတားလိုက္တဲ့အခါ..ခရီးေဆာင္
အိတ္ေတြ တဘုန္းဘုန္းနဲ႔သူ႕အေပၚၾကလာသည္။
*ဟာ..ဧည့္သည္..မေတာ္တဆမႈအတြက္
ေတာင္းပန္ပါတယ္..*
သူကဂ႐ုမစိုက္ကေလးကိုၾကည့္ကာ..
*ေဟ့ ကေလး ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..*
*တြင္ကယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..ဦးဦး
ဦးဦးေကာ နာသြားလားဟင္..*
တြင္ကယ္ လို႔သူမကိုယ္သူမသုံးႏႈန္းၿပီး
အဂၤလိပ္လိုပီသစြာျပန္ေျဖတဲ့..ကေလးမေလး...
*အမေလး..ေဘဘီ.. ဘာလို႔ေမေမ့ကို
မေစာင့္တာလဲ.. ဘယ္ေနရာခိုက္မိသြား
ေသးလဲ..*
ဆလင္းဘတ္အိတ္အႀကီးႀကီးအျပင္...ကေလးေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္အိတ္
ေသးေသးေလးေတြပါသယ္လာတဲ့
ခပ္ငယ္ငယ္အမ်ိဳးသမီး သူတို႔ဆီေျပးလာ
သည္။
*မင္းကအေမဆိုရင္ ကိုယ့္ကေလးကို
ေသခ်ာေစာင့္ေ႐ွာက္ရမွာေပါ့...ေနာက္ထပ္ ကေလးနဲ႔မကြဲေစနဲ႔ ..*
*ဟုတ္ကဲ့...babyေလးကိုကယ္ေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္.."
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီးမွ ထိုလူကို
ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ထိုလူကေနရာကထ
သြားၿပီျဖစ္သည္။
ဟင္...
"ခဏ.."
သူမ ဗမာလိုေျပာတာကို ထိုလူကရပ္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ နားလည္လို႔ေပါ့...
သူဆီေျပးလာကာ..သူ႕မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာ
ၾကည့္ၿပီး..အံ့ၾသဆြံအစြာ..
"ဦးအနီ... ဦးအနီေသြး
တကယ္ပဲ ...႐ွင္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္.."
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ လမ္းေဘးကေရခဲမုန္႔ကို
စားခ်င္တယ္လို႔ေျပာသျဖင့္ ဒိုင္းရိပ္ဆင္း၀ယ္ၿပီးေဟာ္တယ္သို႔ လိုက္လာစဥ္..
မမေလးကိုပါ..ျမင္လိုက္ရသျဖင့္လက္ထဲ
ကေရခဲမုန္႔ခြက္ပင္လြတ္ၾကသြားသည္။
"ဘယ္သူလဲ ငါ့ကိုသိလို႔လား.."
ခခ သူ႕မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔ထိကိုင္ၾကည့္ကာ...
"တကယ္ပဲ ဦးအနီလား...႐ွင္အသက္႐ွင္
ေနခဲ့တာလား...
၀မ္းသာလိုက္တာ.."
ပတ္၀န္းက်င္ကိုခဏေမ့သြားၿပီး..သူ႕ကို
ဖက္ထားလိုက္မိသည္။
"ေဟ့ မင္း ဘာလုပ္တာလဲ.."
သူက သူမကိုတြန္းထုတ္သည္။
ခခ ထပ္ၿပီးအံ့ၾသရျပန္သည္၊၊ ဦးအနီမွန္ပါ
လွ်က္နဲ႔ခခ ကိုမသိဘူးတဲ့...
၆ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လည္း
ေမြးခဲ့လို႔.. ခခ ဒီအေတာအတြင္းအရမ္း
ေျပာင္းလဲသြားလို႔... ဦးအနီမမွတ္မိတာလား...
"ဦးအနီ ခခေလ... ခခကိုမမွတ္မိဘူးလား
ဟင္.."
"ဘယ္က ခခလဲ..ငါ မင္းကိုလုံး၀မသိဘူး..
မင္းငါ့ကို ျမင္ဘူးတိုင္း၊ငါ့နာမည္ကိုသိတိုင္း ဇတ္လမ္းလာမ႐ွာနဲ႔...
မင္းက ကေလးအေမဆ္ိဳရင္ ကိုယ့္ကေလးသာ ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္.."
ခခ ကိုတြန္းထုတ္ၿပီး ေဟာ္တယ္ဓာတ္ေလွကားဘက္ကိုေလွ်ာက္သြားသည္။
"ဦးအနီ...ဦးအနီ...ေနပါအုံး.."
ကေလးကတစ္ဖက္နဲ႔မို႔ သူ႕ေနာက္လည္း
မွီေအာင္ေျပးမလိုက္ႏိုင္ပါ...
ထပ္ေပ်ာက္သြားရင္ မျဖစ္တာကို...
"မမေလး.."
"ဟင္ အကိုဒိုင္းရိပ္.. ႐ွင္လည္းအသက္႐ွင္ေနတာလား.."
"ဟုတ္ကဲ့.."
"ခုနက ဦးအနီ.. သူ ...သူဟုတ္တယ္မို႔လား.. ဘာလို႔ခခကိုမမွတ္မိတာလဲ.."
"ကြၽန္ေတာ္ ေျဖးေျဖးခ်င္း႐ွင္းျပပါ့မယ္.."
သူမတို႔ကိုေဟာ္တယ္ထဲက စားေသာက္
ဆိုင္သို႔ေခၚလာၿပီး...
"သခင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္အရင္ဆုံး႐ွာ
ေတြ႕ခဲ့တာပါ...ဒါေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္ကသ
ခင္ေလးကေသလူလိုပဲျဖစ္ေနတာ...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ွိေတာ့ဘူး..
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွအသိမေပးခဲ့တာပါ..
သခင္ေလး..သတိျပန္ရတာမၾကာေသးပါဘူး.."
"ဒါဆို ဦးအနီကအတိတ္ေမ့ေနတာလား.."
"အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး.."
"အားလုံးမဟုတ္ဘူး ဆိုတာက.."
"မမေလးကိုပဲမမွတ္မိတာပါ..."
"႐ွင္.."
"မမေလးနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ေတြကိုသူမမွတ္မိဘူး...
ထိုင္းမွာဒဏ္ရာလို႔ အခုလိုျဖစ္ေနတာလို႔
သူထင္ေနတယ္.."
"သူ ဘယ္လိုလုပ္ ခခကိုေမ့လိုက္ႏိုင္တာလဲ.."
"ဆရာ၀န္ေျပာတာေတာ့...သူ႕အတြက္နာ
က်င္စရာအမွတ္တရေတြမို႔ေမ့ပစ္ခ်င္တာ...
ဒါမွမဟုတ္.. အဲ့ဒီမိန္းကေလးကသူနဲ႔သာ
မဆုံခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီး သူေတြးေနလို႔..
အဲ့ဒီအခ်ိန္က မွတ္ဉာဏ္ေတြေပ်ာက္ဆုံး
ေနတာတဲ့.."
"မတရားဘူး..
ခခကေတာ့သူ႕ကို၆ႏွစ္လုံး
လုံးတစ္ရက္ကေလးမွမေမ့ခဲ့ဘူး...
သူက ဒီလို ခခကို မွတ္ဉာဏ္ထဲကပါ
႐ွင္းထုတ္ပစ္လိုက္ရလား..
အဟင့္...ဟင့္.."
*ေမေမ.. ဘာလို႔င္ိဳေနတာလဲဟင္...
ခုနကဦးဦးက လူဆိုးလား..*
*ဟင့္အင္း..မဟုတ္ဘူး... သမီးေလးကအဲ့လိုေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး..*
"ဒီကေလးက.."
ဘယ္သူလဲလို႔ေမးခ်င္ေပမယ့္..မသိခ်င္တဲ့ အေျဖမ်ိဳးထြက္လာမွာစိုး၍ဆက္မေမး
ရဲ..
"ကြၽန္မတို႔ရဲ႕သမီးေလးေလ.."
"ခင္ဗ်ာ.."
"ကြၽန္မေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့ရတဲ့သူ႕ရင္ေသြး
၊ သူခ်န္ခဲ့တဲ့အခ်စ္...
ကြၽန္မ သမီးေလးကိုပ်ိဳးေထာင္ရင္း သူ႕ကို
ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ သတိရေနခဲ့
သလဲ..
အခု ျပန္ေတြ႕ရေတာ့လည္း..သူကမမွတ္မိ
ဘူးတဲ့..
အကိုဒိုင္းရိပ္ ႐ွင့္သခင္ေလးကတကယ္
ရက္စက္တယ္မွတ္လား.."
မမေလးကို႐ွာမေတြ႕တဲ့အတြက္..သခင္ေလးတသက္လုံးေမ့သြားလည္းေကာင္း
တာပဲလို႔ေတြးဘူးတယ္...
ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးသူတို႔ၾကားထဲမွာ
ရင္ေသြးေလးပါ႐ွိေနတာကို..
ဒီအတိုင္းေမ့ေနလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူးပဲ...
"ကြၽန္ေတာ္ ကူညီပါ့မယ္.. သခင္ေလးအခုလိုေမ့ေနတာကလည္း..မမေလးအတြက္ပဲ သူေတြးလြန္းလြန္းလို႔ပါ...
တသက္လုံးေတာ့ေမ့ေနပါ့မလား...
ၿပီးေတာ့ ေသြးကေရထက္ ပ်စ္ပါ
တယ္မမေလး...
သခင္ေလးက မမေလးတို႔သားအမိကို
တသက္လုံးေမ့လိုက္မယ့္လူမဟုတ္ပါဘူး.."
သူမတို႔ကအေမ့ဘက္ကေဆြမ်ိဳးေတြ႐ွိတဲ့
ဆြစ္စလန္ႏိုင္ငံ ...လူဇန္းၿမိဳ႕မွာအေျခခ်ေနတာျဖစ္ကာ..
သမီးေလးကပါရီကိုအလည္သြားခ်င္တယ္ဆို၍လိုက္ပို႔ခ်င္းျဖစ္သည္။
ဒီခရီး မွန္ကန္ခဲ့သလား...
>>>>>>>>>
သူအခန္းအျပင္ထြက္လိုက္တိုင္း...
"ဦးအနီ.."လို႔ေခၚၿပီးလိုက္လိုက္စကားေျပာ
တဲ့မိန္းမေၾကာင့္ သူစိတ္ပ်က္ရသည္။
မေန႔ကလည္းေစ်း၀ယ္ထြက္တာကိုလိုက္
႐ႈပ္ေသးတယ္...
"ဦးအနီ ဘယ္သြားမလို႔လဲ ဟင္.."
"ဘာလိုက္႐ႈပ္အုံး မလို႔လဲ.."
"႐ႈပ္စရာလား.. ခခတို႔လည္း ျပတ္ိဳက္သြား
ၾကည့္မွာမို႔ အတူလိုက္ခဲ့ပါလားလို႔.."
"မင္းဖာသာသြား.."
ေအာ္ၿပီးအခန္းထဲျပန္၀င္လာသည္။
ကြၽတ္..ပါရီ အပန္းေျဖခရီးတဲ့ ..စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ပဲျဖစ္တယ္...
"သခင္ေလး ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ.."
"အဲ့ဒီမိန္းမက တကယ္စိတ္႐ႈပ္စရာေကာင္းတယ္..
မင္း သူ႕ကိုသိလား..ဘယ္သူလဲ.."
"သခင္ေလး တကယ္မမွတ္မိဘူးလား..
မမေလးကို.."
"ဘယ္သူမို႔ မင္းကမမေလးလို႔ေခၚတာလဲ.."
"အဲ့လိုေခၚရမယ့္ အေၾကာင္းအရင္း႐ွိခဲ့
ပါတယ္.. သခင္ေလးသိခ်င္ရင္.."
"မသိခ်င္ဘူး..ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္
ဒီမိန္းမက stalkerပဲ...
ငါ႐ုပ္ေခ်ာတာနဲ႔ပဲ..ဇတ္လမ္း႐ွာေနတာ
ကေလးအေမျဖစ္ၿပီး.. " တဲ့..
ဒိုင္းရိပ္မွာ ရယ္ရအခက္ငိုရအခက္..
"ေတာ္ၿပီ.. ငါဆက္မေနခ်င္ဘူး...
မနက္ျဖန္ ျပန္မယ္စီစဥ္လိုက္.."
"ခင္ဗ်ာ.. "
"မင္းနားေလးေနလား.."
"ဟုတ္ကဲ့ သိပါၿပီ.."
သခင္ေလးရယ္...
သခင္ေလးလိုခ်င္ေတာင့္တခဲ့တဲ့ ဘ၀
တစ္ခုကလက္တစ္ကမ္းမွာေရာက္ေနၿပီ..
ဒါကို ဘာမွထပ္ၿပီး မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူးလား..
>>>>>>>
သူကမနက္ျဖန္ၾကရင္ျပန္ေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး..
ညဘက္မွာ..ေဟာ္တယ္ေခါင္မိုးထပ္က
ေရကန္နားမွာရပ္ၿပီး ည႐ႈခင္းေတြၾကည့္႐ႈ
ေနသည္။
"ဦးအနီ..."
"မင္း ထပ္လာျပန္ၿပီလား.."
"ခခ ကိုစိတ္႐ႈပ္လို႔လား.. ဒါေၾကာင့္မနက္
ျဖန္ၾကရင္ ျပန္ေတာ့မွာဆို.."
ဒိုင္းရိပ္ အဲ့ဒီေကာင္လည္း အာေခ်ာင္တတ္ေနၿပီ...
"ဘာမွမမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူးလား..."
"ငါေမ့ေနတာ ဘာမွမ႐ွိဘူး.."
"႐ွိတယ္..႐ွင့္ဘ၀ရဲ႕အေရးႀကီးဆုံးအရာကို
႐ွင္ေမ့ေနတာ.."
"အဲ့တာ မင္းလို႔ေတာ့လာမေျပာနဲ႔.."
"ဟုတ္တယ္...ကြၽန္မပဲ.."
"ဒီမွာ..မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ..
ငယ္ေတာ့ငယ္အုံးမွာပဲ.. ဒီအ႐ြယ္နဲ႔ကေလးကဒီေလာက္႐ွိေနၿပီဆိုေတာ့
မင္းအေနအထိုင္ မဆင္ျခင္ခဲ့လို႔ပဲ...
သမီးေလးေမြးထားၿပီး မင္းကိုယ္တိုင္က
အေနမမွန္ရင္ မင္းသမီးက မင္းကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေတြသင္ယူမွာလဲ.."
အံမာ... ခခအခုလိုကေလးအေမျဖစ္ရတာဘယ္သူ႕ေၾကာင့္လဲ... ခခ သူ႕က္ိဳေဒါ
သထြက္လာသည္။
"႐ွင္ ကြၽန္မကို ျပန္သင္ၾကားမေနနဲ႔.."
"မွန္တာေျပာရင္ လူႀကိဳက္နည္းတယ္.."
"႐ွင္ကဘာမွန္ေနလို႔လဲ..တစ္ခါမွမွန္တာ
မလုပ္ဘူးတဲ့လူကမ်ား...
႐ွင္ ကြၽန္မကိုေတြ႕တိုင္းစိတ္႐ႈပ္တယ္မို႔လား.. အဲ့လို စိတ္႐ႈပ္ရတဲ့ေနာက္ကြယ္ကအေၾကာင္းအရင္းကိုေကာ သိလား..
သိရမွာေၾကာက္လို႔..မစဥ္းစားပဲထြက္ေျပး
ခ်င္တာမို႔လား.."
"ဘာ."
"႐ွင္ကအ႐ူး..သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့
ငေၾကာက္..."
"ဘာ.. မင္း...မင္းေတာ္ေတာ္႐ိႈင္းစိုင္းတာပဲ...ငါအရင္လိုဆို မင္းကိုသတ္ပစ္လိုက္ၿပီ.." ေတာက္))))
သူစိတ္တိုသျဖင့္ အဲ့ေနရာကထြက္လာလွ်င္...
"အနီေသြး အဲ့မွာရပ္ေန...
ကြၽန္မ ထပ္ေျပာမယ္..ကြၽန္မက႐ွင့္ရဲ႕အေရး အႀကီးဆုံးလူပဲ...
အနီေသြးရဲ႕မိန္းခေလး..အဲ့တာ႐ွင္ေမ့ထား
တဲ့ကြၽန္မအေၾကာင္းပဲ..
႐ွင္ေသခ်ာစဥ္းစား.. သတိရရင္ကြၽန္မနာ
မည္ေခၚလိုက္.."
ဗြမ္း...
သူမကေရထဲကိုေနာက္ျပန္ခုန္ခ်လိုက္တာျဖစ္သည္။
ဟာ..ဒီမိန္းကေလး...
["ဦးအနီေရ ကယ္ပါ ခေခရမကူးတတ္ဘူး.."
ဟင္...
"ဦးအနီက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔.."
"ဦးအနီေရ...ဦးအနီ.. "]
သူ႕မ်က္စိထဲ၊နားထဲမွာ ပုံရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္လာကာ..
"ဦးအနီ မသြားနဲ႔.. ."
"ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မယ္ကတိေပးတယ္.."
ဒိုင္း...ဒိုင္း...အား...]
ျမင္ေယာင္၊ၾကားေယာင္လာတဲ့အတိတ္
မွတ္ဉာဏ္ေၾကာင့္...ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္
ၿပီးေသနတ္နဲ႔အပစ္ခံရသလို ခံစားလိုက္
ရသည္။
သူေခါင္းကို ဖိကိုင္ၿပီး.. အသိနဲ႔သတိျပန္
လည္ခ်ဳပ္ထိမ္းႏိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့..
ခခ ခုန္ခ်သြားတဲ့ေရမ်က္ႏွာျပင္ကၿငိမ္
သက္ေနၿပီ...
"မျဖစ္ဘူး...ေဘဘီ.."
ဝုန္း...
သူပါလိုက္လံခုန္ခ်ၿပီး...သူမအားဆယ္ယူ
သည္။
"ေဘဘီ...ေဘဘီ...သတိထားပါအုံး.. "
သူမရင္ဘတ္ကိုဖိၿပီး ေရေတြအန္ေစသည္။
သူမအသက္႐ူႏိုင္ရန္ ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့ၿပီး
ေလေတြသြင္းေပးသည္။
အဟြတ္...
"ေဘဘီ... မင္းရရဲ႕လား.."
"ဦးအနီ ခခကိုမွတ္မိၿပီလား.."
"မင္း ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ.. "
"ဦးအနီ ကထြက္သြားေတာ့မယ္ဆို..
ခခ ဒီလိုမစြန္႔စားရင္..ဦးအနီ ဒီအတိုင္း
ခခကို တသက္လုံးေမ့သြားမွာစိုးလို႔ပါ.."
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.. .
ကိုယ္က ဘာလို႔မင္းကိုမွေမ့ေနမွန္း..."
"ဦးအနီ ခခကိုေမ့ထားတဲ့၆ႏွစ္လုံးလုံး..
ခခ ဘယ္လို႐ွင္သန္ခဲ့ရလဲ သိရဲ႕လား.."
"အဲ့ဒီအတြက္ကိုယ္ျပန္အေလွ်ာ္ေပးပါ့မယ္.."
"ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ.. "
သူမမ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲယူၿပီး မြတ္သိပ္ေသာအနမ္းမ်ားေႁခြခ်ေပးေနသည္။
So..deep...
"ေလွ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ကိုယ့္တစ္ဘဝလုံးျပန္
ေပးမယ္..ေက်နပ္လား.."
"အရင္အခ်ိန္ေတြကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေပမယ့္..ခုနက ဦးအနီေျပာတဲ့စကားေတြ
ကိုေတာ့ အသဲေပါက္တယ္သိလား..."
"ကိုယ္ ဘာေတြေျပာမိပါလိမ့္.."
"မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား.."
"အြင္း.."
ဟြန္႔...
ထိုစဥ္..သူတို႔႐ွိရာသို႔ဒိုင္းရိပ္ကသမီးေလးကိုလက္ဆြဲၿပီး ေလွ်ာက္လာသည္။
"မာမီ..ဒီဦးဦးကမီးမီးရဲ႕ေဖေဖမို႔လားဟင္.."
Mလိုလည္းေျပာတတ္သားပဲ...
"သမီးက.."
"ခခ ပိုးေမြးသလိုတယုတယေမြးခဲ့ရတဲ့
ဦးအနီရဲ႕ကိုယ္ပြား ေလးေပါ့..
ဟုတ္တယ္ ေဘဘီေလး..
ဒါသမီးရဲ႕ဒယ္ဒီပဲ..
ဘယ္လိုလဲ မိုက္ရဲ႕လား.."
"ဟုတ္ကဲ့..ဒယ္ဒီကမီးမီးထင္ထားတာထက္ပိုေခ်ာပါတယ္.."
"ဟာကြာ.."
"ခိခိ.."
လူမွန္းသိတတ္စထဲက သူ႕အေဖကိုေမးတတ္လာတယ္..
ဦးအနီကဘယ္ေတာ့မွဓာတ္ပုံမ႐ိုက္တာ
ေၾကာင့္.. သမီးေလးကိုျပဖို႔သူ႕ပုံေလး
တစ္ပုံတစ္ေလေတာင္မက်န္ခဲ့ဘူး..
ဒါေၾကာင့္သမီးေလးက သူ႕အေဖရဲ႕ပုံစံကို
သူ႕ဟာသူ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္..
"လာပါအုံး..သမီးေလး...
ဒယ္ဒီကတစ္ေခါက္ေလာက္ဖက္ၾကည့္ခ်င္တယ္..ရမလား.."
"ဟုတ္ကဲ့..တြင္ကယ္ ဒယ္ဒီ့ကိုခ်စ္တယ္.."
သူ႕ေမးဖ်ားကိုနမ္းၿပီး သူ႕ကိုလည္းျပန္သိုင္းဖက္ထားသည္။
ဒီလိုဘ၀..ကိုယ္အခုအိပ္ေနရင္းအိမ္မက္မ်ားမက္ေနတာလား...
သူတို႔သားအဖကိုၾကည့္ကာေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္မ်ားပင္ဝဲေနတဲ့ခခ...
"အကိုဒိုင္းရိပ္...အားနာေပမယ့္..
အခု ဦးအနီကိုကြၽန္မဆီျပန္ေပးပါေတာ့.."
"ဟုတ္ကဲ့..အဲ့လိုပဲလုပ္ရမွာေပါ့...
သခင္ေလးကအစထဲက မမေလးပိုင္တာပါ.."
ခ်စ္ရတဲ့ဦးအနီရယ္၊ရင္နင့္သည္းခ်ာသမီး
ေလးရယ္နဲ႔..အတူ႐ွိရတဲ့ ပါရီရဲ႕ညဟာ...
တသက္မေမ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လွပေန
ပါတယ္...
"ဦးအနီ ေနာက္ဆိုအလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ၿပီး.. ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးအပိုင္၀ယ္ေပးပါ.."
သူမကိုငဲ့ၾကည့္ၿပီး...
"မေတြ႕ရတဲ့ ၆ႏွစ္အတြင္း မင္းနဲနဲေတာ့
ေျပာင္းလဲလာတာပဲ.."
."ကေလးအေမမို႔ပါ.."
"ကေလးအေမေတြအားလုံး ဒီလိုေလာဘ
ႀကီးလာတာလား.."
"ဟုတ္ကဲ့...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
သူတို႔ေဘးမွာ စူပါဟီး႐ိုးတစ္ေယာက္႐ွိ
ေနလို႔ေလ.. အရာအားလုံးျဖစ္ႏိုင္တယ္
ထင္လာတယ္.."
>>>>>>