မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္..
When a man falls in love.
အပိုင္း....၁၇
ခခ..ကိုမိဘေတြျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတ္ိဳင္း အရာရာအားလုံးသင္ယူၿပီးထက္ျမက္တဲ့
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာရမည္..
ဒါေၾကာင့္ အခုမွသင္ယူစရာေတြကလည္း
မ်ားလို႔သင္တန္းေတြကလည္းေတာက္
ေလွ်ာက္႐ွ္ိေနသည္။
သင္တန္းတစ္ခုကအဆင္း..သူမရဲ႕ကား
ေပၚလွမ္းတတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ..
"ဟင္.. ဒါဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ.. "
သူမရဲ႕ေဘာ္ဒီဂတ္ထဲက၁ေယာက္ကို
ကားေပၚမွာတိတ္နဲ႔ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး.. လက္ေတြေျခေတြကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္။
ေမာင္းသူေနရာမွာထိုင္ေနတာကဒိုင္းရိပ္..
"႐ွင္အတင့္ရဲလွခ်ည္လား.."
ဒိုင္းရိပ္ကေသနတ္နဲ႔ထိုေဘာ္ဒီဂတ္ကိုခ်ိန္
ထားရင္း...
"မမေလး.. သူ႕ကိုမေသေစခ်င္ဘူးဆိုရင္
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တစ္ေနရာကိုလိုက္ခဲ့ပါ..
ခဏပါပဲ.... ေသခ်ာေပါက္ျပန္ပို႔ေပးမယ္
လို႔ကတိေပးပါတယ္.."
"ေကာင္းၿပီေလ.. ေျပာတဲ့အတိုင္းမဟုတ္ရင္ေတာ့..ကြၽန္မကားမွာGPS႐ွိတယ္..
႐ွင္တို႔လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔မရဘူးဆိုတာ
သိထားပါ.."
ဒိုင္းရိပ္..ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးတစ္ေနရာကို
ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။
ေဆးခန္းလိုေနရာတစ္ခုေပမယ့္..
ဘာနာမည္မွတပ္မထားပါ..
"သူ ကဒီလိုေခၚလာဖို႔အမိန္႔ေပးထားတာ
လား.."
"မဟုတ္ပါဘူး.. သခင္ေလးကအခုအဲ့လို
ေတာင္မလုပ္နိင္ပါဘူး..."
ဒိုင္းရိပ္ဦးေဆာင္ေခၚသြားတဲ့အခန္းတစ္ခု
ထဲကိုဖြင့္၀င္လိုက္ေသာအခါ...
ဟင္...
Bloodက ကုတင္ေပၚမွာေဆးပိုက္တန္း
လန္းနဲ႔လွဲေလ်ာင္းေနသည္။
သူမ႐ုတ္တရက္ထိတ္လန္႔သြားေပမယ့္
ဘာမွမျဖစ္သလိုဟန္ေဆာင္ေနလိုက္
သည္။
"သခင္ေလးက ေသဖို႔အထိစဥ္းစားေနပါတယ္.."
"အဲ့တာ ကြၽန္မနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ.."
"အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔... ႏွစ္ေယာက္သားခ်စ္ခဲ့
ၾကတာပဲ.."
"မဟုတ္ပါဘူး... ကြၽန္မကလူယုတ္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာယာထဲမွာ ဘ၀စေတးခဲ့ရတာပါ.."
"မမေလးကို သူစိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တာ
ပါ.. အဲ့အခ်ိန္ေတြက္ိဳျပန္ေတြးၾကည့္ေပးပါ..
ေစ့စပ္ပြဲကလည္း မတတ္သာလို႔လုပ္ခဲ့ရတာ.. ဒါေပမယ့္သခင္ေလးကမမေလး
ကိုစြန္႔ပစ္ဖို႔မရည္႐ြယ္ပါဘူး..
ခဏ..အေျခအေနအရပါ..
သူ႕ကိုအရမ္းမမုန္းပါနဲ႔..
ရင္ေသြးဆုံး႐ႈံးရမွန္း သိတဲ့အခ်ိန္ကသူ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္႐ူးသြပ္သြားလဲ..
မမေလးမျမင္လို႔ပါ..
မမေလး ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရသလို သခင္ေလးလည္းထပ္တူဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတာပါပဲ..
မမေလးေပ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္တုန္းကလည္း...သခင္ေလးဘယ္ေလာက္
ေတာင္မွ..နာက်င္ေၾကကြဲခဲ့သလဲ..
ကြၽန္ေတာ္နားလည္ႏိုင္တာထက္ပိုမွာပါ..
ေက်းဇူးျပဳၿပီး..ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...
သူ႕ကိုထပ္ၿပီး မရက္စက္ပါနဲ႔..
လူတစ္ေယာက္အသက္က္ိဳကယ္တယ္
လို႔ေတြးၿပီး သက္ညႇာေပးပါ.."
"႐ွင္ေျပာမွ ကြၽန္မလည္းမုဆိုးတစ္ပိုင္းမိန္း
မ႐ိုင္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီပဲ..
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မက ဒီမုဆိုးဆီမွာလွ
လွပပကစားခံခဲ့ရတဲ့ သတၱဝါေလးပါ..
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ..အကိုဒိုင္းရိပ္..
အဲ့ဒါေတြအကုန္လုံး ကြၽန္မျပန္မွတ္မိေနၿပီေလ.."
"ဗ်ာ.. ဘာ ဘာကိုဆိုလိုတာမွန္း.."
"႐ွင္မသိဘူးလို႔ေတာ့မေျပာနဲ႔ေနာ္..
လြန္ခဲ့တဲ့၁၃ႏွစ္တုန္းက ႐ွင္ဘိုးစံသာဆီ
ပို႔ခဲ့တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကိုေလ.."
ဒိုင္းရိပ္..ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔စြံ႕အေနသည္။
"အဲ့တုန္းက ဒီလူက ကြၽန္မကို႐ွင္းပစ္ခိုင္း
ခဲ့တယ္..
မရယ္ရဘူးလား..
ကြၽန္မကအဲ့လိုလူကိုခ်စ္ခဲ့ၿပီး...
သူ႕မိန္းမအျဖစ္ေနၿပီး..သူ႕ကေလးေတာင္လြယ္ခဲ့ေသးတာ...
ကြၽန္မက တကယ္အ႐ူးပဲ.."
"မဟုတ္ဘူး.. အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး..မမေလး...
သခင္ေလးကအဲ့တုန္းကလည္း မမေလး
ကိုမသတ္ခိုင္းပါဘူး..
သူသာေသေစခ်င္ရင္..တစ္ခါထဲသတ္ပစ္
မွာေပါ့..
သခင္ေလးက အဲ့ေလာက္အၾကင္နာတရားမမဲ့ပါဘူး..
အဲ့ေန႔ကသခင္ေလးရဲ႕၁၉ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔
ပါ..
ဒါေပမယ့္.. သခင္ႀကီးအမိန္႔အတိုင္း သူ
လူသတ္ခဲ့ရတယ္.. ကားေပၚမွာ
မမေလးပါလာမွန္းမသိဘူး..
သူမမေလးကို ေဂဟာကိုပို႔ခိုင္းခဲ့တာပါ..
ကြၽန္ေတာ္က ဘိုးစံသာဆီတစ္ဆင့္ပို႔ခဲ့တာ...
ကြၽန္ေတာ္အသက္နဲ႔လဲၿပီး အာမခံပါတယ္.. သခင္ေလးကအခုထိ မမေလးကိုအဲ့
ကေလးမွန္းမသိပါဘူး...
သူသိရင္ အနားထားပါ့မလား..."
"ဒါဆို ကြၽန္မမိဘေတြေသၿပီလို႔ဖန္တီးတာလဲ..႐ွင္ပဲေပါ့.."
"ဟုတ္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္အရင္က မမေလးရဲ႕အမွတ္ကိုျမင္ဘူးပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ သခင္ေလးေတာင္ သံသယမ၀င္ခဲ့ဘူး..
အားလုံး ကြၽန္ေတာ့္အျပစ္ပါပဲ.. ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲအျပစ္ေပးပါ.."
"မဟုတ္ဘူး..ကေလးလည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး
ဆိုေတာ့..သူနဲ႔ကြၽန္မၾကားမွာဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွမ႐ွိေတာ့ဘူး..
ကြၽန္မသူ႕ကိုဘယ္လိုအျပစ္ေပးရမလဲ..
အၿမဲစဥ္းစားခဲ့တယ္.. အခုသိသြားၿပီ..
ေနာက္ထပ္သူနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွထပ္မဆုံ
ေအာင္ေနတာက..သူ႕အတြက္အျပင္းထန္
ဆုံးျပစ္ဒဏ္ျဖစ္လိမ့္မယ္..
ကြၽန္မ ဒီႏိုင္ငံကထြက္သြားဖို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီး
ၿပီ... ကြၽန္မကိုလိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနမယ္
ဆိုရင္.. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသလိုက္မယ္လို႔.. သူ႕ကိုေျပာလိုက္ပါ.."
"မမေလး.."
"ကြၽန္မကိုသြားခြင့္ျပဳပါအုံး.."
ခခ လွည့္မၾကည့္စတမ္းေျပးထြက္လာခဲ့
သည္။ ဒါေတာင္သစၥာမဲ့တဲ့မ်က္ရည္စက္
တခ်ိဳ႕ကခုန္ဆင္းေနရစ္ခဲ့သည္။
>>>>>>>>>>
ဒိုင္းရိပ္..သတိလစ္ေနတဲ့သူ႕အနားမွာေန႔
ညထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။
သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြလႈပ္လာၿပီး...
ညည္းညဴသံလိုလိုၾကားလိုက္ရသည္။
"သခင္ေလး.. သခင္ေလး..သတိရၿပီလား..."
သတ္ိရတာနဲ႔ထထိုင္ဖို႔လုပ္ေတာ့..ဒိုင္းရိပ္
သူ႕ကိုတြဲထူေပးရင္း....
"သခင္ေလး..ဘယ္ေနရာနာေနေသးလဲ.."
"မဟုတ္ဘူး.. ငါေနလို႔ေကာင္းပါတယ္...
ဒိုင္းရိပ္..မင္းသိလား ငါအိပ္မက္တစ္ခုမက္ေနခဲ့တာ...
အိပ္မက္ထဲမွာ သူမငါ့ဆီေရာက္လာတယ္
တဲ့.."
ဒိုင္းရိပ္ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲသြားသည္။
သူေ႐ွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း..
"သခင္ေလး..ကြၽန္ေတာ္၀န္ခံစရာတစ္ခု
႐ွိပါတယ္.. "
"ဘာမို႔လို႔ အဲ့လိုလုပ္ေနတာလဲ...
ထေျပာ..."
"ဟင့္အင္း..
သခင္ေလးမွတ္မိလား.. လြန္ခဲ့တဲ့၁၃ႏွစ္
သခင္ေလးရဲ႕၁၉ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔တုန္းက..
အစိုးရbackup fileေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔
လုယူခဲ့ၾကတယ္ေလ..."
"အဲ့ဒီေတာ့.."
"အဲ့တုန္းက ကေလးတစ္ေယာက္ကို
သခင္ေလး ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေဂဟာကိုပို႔ခိုင္း
ခဲ့တယ္ေလ.."
သူျပန္စဥ္းစားရင္း သတိ၇သြားကာ..
"မင္း မင္း ဘာေျပာခ်င္တာလဲ..အဲ့ကေလးက..."
"ဟုတ္ပါတယ္ ..အဲ့ကေလးကမမေလးပါပဲ.."
"ဘာ.."
"မမေလးက အဲ့တုန္းကအေၾကာင္းေတြ
ကိုျပန္မွတ္မိသြားပါၿပီ...သခင္ေလး
ကြၽန္ေတာ္႕ကိုသတ္လိုက္ပါ.."
"မင္း....ငါ့အေပၚဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရက္တာလဲ.."
အစထဲကသာ အမွန္အတိုင္းေျပာခဲရင္..
အခုေတာ့အားလုံး..
သူက သူမရဲ႕ဘ၀အတြက္အစကေနအဆုံးအထိ..လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ပဲ...
အဲ့ဒီအမွန္တရားက ငါ့အတြက္ေသမိန္႔
ကိုျပဌာန္းေပးလိုက္တာ..မင္းသိလား...
>>>>>>>>>>>>
လူႀကီးမင္းနဲ႔လူႀကီးမင္းကေတာ္တို႔လည္း..
"ကြၽန္မ ဒီလိုဆုံးျဖတ္ရတာကို႐ွင္နားလည္ေပးပါ...
ကြၽန္မအခု ၾကယ္ေလးရဲ႕အေမအျဖစ္ပဲေန
ေတာ့မယ္..
ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ဘ၀ကို႐ွင္
ဘယ္ေလာက္႐ူးသြပ္လဲကြၽန္မသိပါတယ္..
ဒါေၾကာင့္ ႐ွင့္ကိုကြၽန္မတို႔နဲ႔အတူလိုက္ဖို႔
မေခၚေတာ့ဘူး..
႐ွင္အလုပ္အားရင္ ကြၽန္မနဲ႔သမီး႐ွိရာလာ
ခဲ့ေပါ့.."
"ထား..မင္းကဆုံးျဖတ္ၿပီးေနၿပီပဲ...
လြန္ခဲ့တဲ့၁၃ႏွစ္ကသမီးေလးေပ်ာက္သြား
ရတာ ကိုယ့္အျပစ္ေတြပါ..
ကိုယ့္မွာမင္းကို ဆြဲထားႏိုင္မယ့္နည္းလမ္း
မ႐ွိေတာ့ဘူး...
မင္းတ္ိဳ႕သားအမိဆီ ကိုယ္မၾကာခဏလာ
ေတြ႕ပါ့မယ္..
ဒီေန႔ထိ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြကိုမႏွစ္သက္ေပမယ့္ အနားေနၿပီးဇနီးတာ၀န္ေက်ေပး
ခဲ့တယ္.. ေက်းဇူးပါပဲ မိန္းမ.."
လင္မယား၂ေယာက္လဲ ခြဲခြာရေတာ့မွာမို႔
မငိုေသာ္လည္း၀မ္းနည္းေန႐ွာမေပါ့..
ခခ မိဘေတြအခန္းနားသြားရင္းေျပာဆို
ေနတာေတြကိုၾကားၿပီး..စိတ္မေကာင္း
စြာအခန္းသို႔ျပန္လာခဲ့သည္။
>>>>>>>>>>>
ခခနဲ႔သူ႕အေမ..ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားယူ
ကာ..ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။
"ေဖေဖ.."
ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့လူႀကီးမင္းကိုေျပးဖက္ႏႈတ္ဆက္သည္။
"အေဖ့မင္းသမီးေလး..အားလုံးကိုေမ့ၿပီး
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ဘ၀ကိုျပန္စတင္
ပါ.. အေမ့ကိုလည္းဂ႐ုစိုက္ေပး..
သိတယ္မဟုတ္လား.. သူကအေဖ့ထက္
သမီးကိုပိုခ်စ္တာ.."
"သမီး..ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
"သမီးတစ္ေယာက္လုံးကိုမကာကြယ္ႏိုင္
ခဲ့တဲ့အေဖက ဘယ္လိုလုပ္ဒီစကားကို
လက္ခံႏိုင္မွာလဲ..
သမီးေလးသာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနမယ္ဆို၇င္
အေဖေကာအေမေကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ရမွာပါ..
ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန
အနီေသြးဆ္ိဳတဲ့ေကာင္ကိုေမ့လိုက္.."
"ဟုတ္ကဲ့.."
"ကဲ ေလယာဥ္မမွီပဲေနေတာ့မယ္..
သြားရေအာင္.. "
........
သူမတို႔ကားေလးျခံထဲကထြက္လာစဥ္..
Bloodရဲ႕အနက္ေရာင္ၿပိဳင္ကားကေ႐ွ႕မွာ
လာပိတ္ရပ္လိုက္သည္။
"သူဘယ္လိုလုပ္သိသြားတာလဲ...
ထပ္ၿပီးဒုကၡေပးအုံးမယ္.."
သူမအေမက ညီးညဴလိုက္သည္။
Bloodကကားေပၚကဆင္းလာၿပီး.. သူ႕
တို႔ကားနားေလွ်ာက္လာကာ..
"႐ွင္ဘာလာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ..
ကြၽန္မေျပာထားတာကိုနားမလည္ဘူးလား.."
ခခကသူ႕ကိုေအာ္သည္။ သူကခခကိုျပန္
မေျပာပဲ လူႀကီးမင္းကေတာ္ဘက္ကို
ေခါင္းငုံ႔ကာ...
"ခဏပါပဲ..၅မိနစ္ထဲပါ..သူနဲ႔စကားေျပာ
ခြင့္ေပးပါ..
ကြၽန္ေတာ္ထပ္ၿပီးမေႏွာက္ယွက္ေတာ့
ပါဘူး.."
သူမအေမထံခြင့္ေတာင္းေနသည္။
ခခ ကားေပၚကဆင္းလာသည္။
ကား၂စီးနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ...
"ေျပာ ဘာေတြယုတ္မာအုံးမလို႔လဲ.."
သူ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပဳံးရင္း...
"ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အဲ့စကားေသခ်ာ
ေပါက္ေျပာခ်င္လို႔ပါ.."
" ကြၽန္မကလည္း ေသခ်ာေပါက္႐ွင့္ကို
ခြင့္လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး.."
"သိပါတယ္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မင္းထြက္သြားေတာ့မယ္ဆို
ေတာ့ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ေတာ့ေပးပါ.."
ဒိုင္းရိပ္ကဘူးတစ္ခုကိုင္ကာ..သူ႕ဆီယူ
လာေပးသည္။
သူဖြင့္လိုက္ေတာ့..ေဒါက္ဖိနပ္ျဖဴျဖဴေလး.
"ဒါေလးေပးခ်င္လို႔..ခြင့္ျပဳ"
သူ၊သူမေ႐ွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး.
သူမရဲ႕ဖိနပ္ကိုခြၽတ္ကာ..သူလက္ေဆာင္
ဖိနပ္ကိုစီးေပးသည္။
"အခုမွေသခ်ာၾကည့္မိတယ္..
မင္းေျခေထာက္ကတကယ္ေသးေသး
ေလးပဲ..
ဒီအေတာအတြင္းဒီေျခေထာက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္းေတြအမ်ားႀကီးေလွ်ာက္ခဲ့ရမွာပဲ...
ေတာင္းပန္ပါတယ္..
အခုကစၿပီး ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းစီးၿပီး
လမ္းေကာင္းေကာင္းကိုမင္းေလွ်ာက္
ႏိုင္ပါၿပီ..."
"႐ွင္ အသနားခံေနလည္း အသုံးမ၀င္ေတာ့ဘူး..ကြၽန္မထပ္ၿပီးေပ်ာ့ညံ့မွာမဟုတ္ဘူး.."
သူထရပ္ၿပီး...သူမက္ိဳယ္ေလးကိုဆြဲယူ
တိုးဖြဖြဖက္ရင္း...
"မဟုတ္ဘူး..ကိုယ့္ကိုခြင့္မလြတ္ပါနဲ႔...
ဒါေပမယ့္ ျပန္လည္းမေတြးပါနဲ႔...
ဒီအတိုင္းေမ့ျပစ္လိုက္ပါ..
ကိုယ္နဲ႔တစ္ခါမွမဆုံဘူးခဲ့သလို... မင္းဘ၀မွာကိုယ့္နာမည္ေတာင္မၾကားခဲ့
ဘူးသလို...
ငယ္ငယ္ထဲကေ႐ႊမင္းသမီးအျဖစ္နဲ႔ပဲ
ႀကီးျပင္းလာရသလို..
ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ့သမွ်အတိတ္အားလုံး
ကိုမင္းေမ့လိုက္ပါ...
အခုမင္းထြက္သြားမယ္ဆိုရင္..ကိုယ္ေနာက္ထပ္မင္းကိုမေႏွာက္ယွက္ေတာ့
ဘူး..."
သူမနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းခြာကာ...သူမက္ိဳဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ဆြဲလွည့္ရင္း..
"ကဲ အခု မင္းရဲ႕ကံၾကမၼာဆိုးကမင္းကိုႏႈတ္
ဆက္လိုက္ၿပီ...
ဟိုမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ...မင္းဘယ္သြားမလဲ
မသိေပမယ့္ မင္း႐ွိတဲ့အရပ္ကေတာက္ပ
ေနမွာပဲ...
က်န္းမာေရးကိုလည္းဂ႐ုစိုက္ပါ...
ပိန္ခ်င္လို႔ညစာမစားတာမ်ိဳးမလုပ္နဲ႔
မင္းကဘယ္လိုေနေနလွပါတယ္...."
သူ႕နာရီကိုငုံ႔ၾကည့္ကာ..
"၅မိနစ္ကတကယ္ျမန္တာပဲ...
ေကာင္းေကာင္းသြားပါ..ေဘဘီ.."
"Bye..bye.. goodluck"
♬ ♬ ♬
♬ လမ္းခြဲတစ္ခုမွာၿငိမ္သက္ဆဲ ...♬
ကိုယ္စီဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ ...♬
ျပည့္ႏွက္ဆဲပဲကြယ္ ...
♬
ပတ္သက္ခဲ့တာေနာက္ဆုံး ဒီလို
နာက်င္ေစတဲ့စကားေတာ့မေျပာပါနဲ႔ ...
♬ ♬
ရင္ထဲကခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့
ဒီႀကိဳးေလးေတြလည္း
ျပတ္ေတာက္သြားရင္ေနာက္ဆုံးေတာ့
နာက်င္မွာ ...ဒို႔ႏွစ္ဦးပဲ ...
♬ ♬ ေနာက္ဆုံး..... ေနာက္ဆုံး......♬
တစ္လုံးခ်င္းဆီေအးစက္စြာေျပာတဲ့..သူ႕
စကားေတြရဲ႕အဆုံးမွာ.. ခခ ကသူနဲ႔ဆန္႔
က်င္ဘက္ကိုထြက္ခြာသြားသည္။
သူရပ္ေငးရင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ဟုတ္ပါတယ္.. ဒါအခုကိုယ္တို႔အတြက္ေနာက္ဆုံးပါပဲ....
>>>>>>>>>>>>
ေလယာဥ္ကြင္းအနားကကားလမ္းမတစ္
ေနရာမွာ သူ႕ကားရပ္ရင္းကားစက္ဖုံးေပၚ
လွဲအိပ္ရင္း..ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေန
သည္။
သူမထြက္သြားမယ့္ ေလယာဥ္ကိုၾကည့္ဖို႔
ေစာင့္ေနတာျဖစ္သည္။
အနားကလိုက္လာတဲ့ ဒိုင္းရိပ္မခံစားႏိုင္
ေတာ့ပါ...
"သခင္ေလး ကြၽန္ေတာ္႕ကိုအမိန္႔ပဲေပးပါ..
ကြၽန္ေတာ္အဲ့ေလယာဥ္မထြက္ႏိုင္ေအာင္
တားထားမယ္..."
"ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္မွာလဲ...
အခုကစၿပီး ငါခ်စ္တဲ့မိန္းကေလးကေပ်ာ္
ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနရေတာ့မွာ..ငါဘာလို႔ခြင့္မျပဳႏိုင္ရမွာလဲ...
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးငါ့ေၾကာင့္အမ်ားႀကီး
ပင္ပန္းခဲ့ၿပီးၿပီ...
အခု သူမ ထြက္သြားပါေစေတာ့.."
ေနာင္ဆယ္ႏွစ္၊အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္..တကယ့္
ကိုလူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီး..
ေကာင္းမြန္တဲ့မိသားစုဘ၀က္ိဳပိုင္ဆိုင္ႏိုင္
မယ့္မင္းအတြက္..
မင္းခ်စ္တဲ့သူနဲ႔မင္းရဲ႕မိသားစု၀င္ေတြၾကား
ထဲမွာလွလွပပေလးရယ္ေနႏိုင္မယ့္
မင္းအတြက္...
ေတာက္ပေနတဲ့ မင္းရဲ႕အနာဂတ္အတြက္
ဒီနတ္ဆိုးက မင္းကိုစြန္႔လႊတ္ေပးမယ္..
သြားေတာ့.. ေဘဘီ...
သူမကိုေခၚေဆာင္သြားမယ့္ေလယာဥ္ပ်ံ
ႀကီးကေကာင္းကင္ေပၚတေျဖးေျဖး ျမင့္
တတ္ကာပ်ံသန္းေနသည္။
တိမ္တိုက္ေတြၾကားထဲကြယ္ေပ်ာက္သြား
တဲ့အထိ သူလိုက္ၾကည့္ေနသည္။
အခု သူငိုရမွာလား..ဟင့္အင္း..သူကငိုမွ
မငိုတတ္ေတာ့တာ...
ဟား...ဟား...ဟား....
ဟား...ဟား....ဟား....
"သခင္ေလး.."
>>>>>>>>>>>>>>
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာမ႐ွိေတာ့တဲ့လူတစ္
ေယာက္က ဘ၀ကိုဘယ္လို႐ွင္သန္ေနမလဲ..
ကိုယ့္အသက္လည္းတန္ဖိုးမ႐ွိေတာ့သလို..သူမ်ားအသက္ကိုလည္း
တန္ဖိုးမထားေတာ့ဘူး...
သူလည္း သူမ်ားသတ္လို႔ေသခ်င္ေသမယ္...သူမေသႏိုင္ေသးသေ႐ြ႕
ထပ္ၿပီးေတာ့လည္းသတ္ေနအုံးမွာပဲ...
ကိုယ္အရင္ထက္ မိုက္မဲေနၿပီ ေဘဘီ...
သူေဆးလည္းျပန္စြဲေနကာ...
သူယစ္မူးေနတုန္း...ကလပ္ထဲကအသံ
ဗလံေတြေၾကာင့္...
"ဘာျဖစ္တာလဲ ငါ့နားထဲဆူလိုက္တာ..."
"ရန္ျဖစ္တာပါ သခင္ေလး..
ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္႐ွင္းလိုက္ပါ့မယ္.."
"ေန... ငါသြားမယ္.."
...သူထြက္လာၿပီး....
"ဘယ္သူလဲ ငါ့ေနရာမွာလာေသာင္းက်န္း
ရဲတာ...
မင္းလား..."
"မဟုတ္ပါဘူး.."
"ဒါဆို မင္းလား .."
"ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ပါဘူး..ဟိုေကာင္ေတြပါ.."
သူေလွ်ာက္သြားၿပီး...
"မင္းတို႔လား...
ဘာလဲ လူမိုက္ေတြလား...
Bloodပိုင္တဲ့ေနရာမွာရန္ျဖစ္ရဲတယ္ဆိုေတာ့.. မင္းေသေန႔ေစ့လို႔ျဖစ္မယ္.."
အနားကပုလင္းကိုဆြဲၿပီးခြပ္ခနဲေနေအာင္
႐ိုက္ခ်လိုက္တာ..
တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ပုလင္းလဲအစိတ္စိတ္အမႊာ
မႊာ.. လူတစ္ေယာက္လဲေသြးအိုင္ထဲပက္
လက္လဲၿပီး ျမင္မေကာင္း႐ူ႕မေကာင္းပါ..
သူအနားက ခုံကိုေျခနဲ႔ခ်ိတ္ၿပီး
ဆြဲယူထိုင္လိုက္ရင္း...
"လာ ေနာက္တစ္ေကာင္.."
လက္ယက္ကာလွမ္းေခၚေနသည္။
ဘယ္လိုလုပ္လာရဲမွာလဲ...
"မလာဘူးလား.."
ေနာက္ကလူမိုက္တစ္ေယာက္ကေဆာင့္
တြန္းလိုက္လွ်င္ သူ႕ေ႐ွ႕မွာဒူးေထာက္လွ်က္က်လာသည္။
"ငါ့ကိုေစာင့္ရေအာင္လုပ္တယ္..မင္း..."
"မလုပ္ပါနဲ႔ ခ်မ္းသာေပးပါ.."
သူ ပုလင္းကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုေျမႇာက္
ၿပီး အဆုံးသတ္ေပးဖို႔ရည္႐ြယ္လိုက္လွ်င္..
ျဖတ္ခနဲျမင္လိုက္ရတဲ့ အရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္...သူ႕လက္ေလထဲမွာရပ္တန္႔သြား
သည္။
ခြမ္း...
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အဲ့အရိပ္ကေလးေနာက္ကို သူထေျပးလိုက္သည္။
သူမသတ္ျဖစ္လိုက္တဲ့ေကာင္ေလးက
ေတာ့ အေၾကာက္လြန္ကာသတ္ိလစ္သြား
သည္။
"ေဟ့ေကာင္ မင္းမေသေသးဘူး..ထ..."
ဒိုင္းရိပ္က သူလုပ္ထားတဲ့ကလပ္ထဲက
အမိႈက္ေတြကို႐ွင္းရသည္။
သူကေတာ့ အရိပ္ကေလးေနာက္ကိုေျပး
လိုက္၇င္း...
တကယ္ပါအရိပ္ကေလးပဲ.. လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းေပ်ာက္သြားတာ....
သူဘယ္လိုမွ ႐ွာမေတြ႕ေတာ့ပါ..
>>>>>>
"ဒိုင္းရိပ္.. သူမ႐ွိေနတုန္းပဲ..
ငါခံစားလို႔ရတယ္..အဲ့တာသူမပဲ"
ႏွစ္ခါ႐ွိၿပီ....သူလူသတ္ေနတုန္းေပၚေပၚ
လာတာ...
"မင္းေသခ်ာစုံစမ္းေပးစမ္း....
သူမ တကယ္ထြက္သြားရဲ႕လား..
ငါ့ေဘးနား႐ွိေနတာ..လွ်ပ္တစ္ျပက္ေပၚ
ေပၚလာတာ ဘယ္သူလဲ...
ငါသိရမွျဖစ္မယ္.."
ဒိုင္းရိပ္ စိတ္မေကာင္းပါ...
မမေလးထြက္သြားၿပီးကတည္းက သခင္ေလး စိတ္ကပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့တာျဖစ္သည္။
ဒီေလာက္ေတာင္ေမ့ဖို႔ ခက္ခဲေနတာလား..
>>>>>>