အိမ္ေနရင္း စူးကနဲ႕ က်လာသည့္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ နိုးလာခဲ့သည္။ ေနေရာင္စူးစူးကို အံတုရင္း မ်က္ေမွာင္က်ဳုတ္ကာၾကည့္မိေတာ့ ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာကို အညွိုးရွိရွိဖြင့္လိုက္သည့္ သွ်င္မင္းသန့္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ဦးေလးႀကီး နိုးသြားတာလား"
ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိႏွင့္ ႏွိုးလိုက္ၿပီးမွ ေမးလာသည့္ စကားေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေခါင္းကို ခါရမ္းကာ ထထိုင္လိုက္မိ၏။ သူထထိုင္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာပင္ ဟန္နီက သူ႕အေပၚခုန္တက္လာၿပီး ၿခဳံထားသည့္ေစာင္အပါးေပၚတက္အိပ္သည္။
"ခ်ာတိတ္ နိုးေအာင္လုပ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ"
အမွန္တကယ္က သွ်င္မင္းသန့္ အဲ့ေလာက္စိတ္ဆိုးသည္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ မေန႕ည ၾကက္ေၾကာ္ျမင္ကတည္းက စိတ္ဆိုးသမွ်အကုန္ေၾကေနၿပီျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ဆိုးလို႔ရတုန္းေလး ေကာင္းေကာင္းစိတ္ဆိုးေနျခင္းျဖစ္သည္။
သွ်င္မင္းသန့္ အနားကပ္သြားလိုက္ေတာ့ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က အိပ္ရာထခါစ ဆံပင္တို႔ကို ဆြဲဖြလိုက္သည္။
"ထေတာ့ေလ ထလည္းမေျပးဘူး"
ဟုတ္သည္။ သွ်င္မင္းသန့္ႏွင့္မေတြ႕ခင္က တစ္ရက္ပ်က္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲလွသည့္ မနက္ခင္း ထေျပးတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္သည္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ထံတြင္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားခဲ့၏။ အေၾကာင္းက သူထလွ်င္ သွ်င္မင္းသန့္ကပါ နိုးသြားတတ္တာေၾကာင့္ မထေတာ့တာျဖစ္သည္ဟုေျပာေသာ္လည္း တကယ္တည္းက သူ႕ခ်ာတိတ္ကေလးႏွင့္ နိုးထရသည့္ မနက္ခင္းေတြအား သူကိုယ္တိုင္ မဖ်က္ဆီးရက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
"မေျပးခ်င္ပါဘူး"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က ေျပာလိုက္ရင္း သွ်င္မင္းသန့္အား အိပ္ရာထဲသို႔ ဆြဲခ်လိဳက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ကို ဖိထားေတာ့ သွ်င္မင္းသန့္က မ်က္ေပေစာင္းႏွင့္ၾကည့္သည္။ ေၾကာင္မေလးက သွ်င္မင္းသန့္ေပၚသို႔က်သြားၿပီး အလယ္ေတြဖိမိသြားသျဖင့္ ယက္ကန္ယက္ကန္ထြက္လာရွာသည္။
ထို႔ေနာက္ သွ်င္မင္းသန့္ မ်က္ႏွာနားတြင္ သြားထိုင္ကာ သူ႕အားတက္ဖိလိုက္သည့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္အား မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ၾကည့္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္မွာသူ႕ကိုရွိသည္ဟုထင္ေသးသလားဆိုတာကိုေတာ့ ေကာ္ဖီေရာင္ေၾကာင္မေလးအေနႏွင့္ ဉာဏ္မမွီခဲ့ေခ်။
"ဦးေလးႀကီးေနာ္"
"အင္း"
"ဖယ္ဗ်"
"မဖယ္ခ်င္ဘူး"
ေျပာရင္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က သွ်င္မင္းသန့္ ပါးတစ္ဖက္အား ငုံ႕ကာ နမ္းလိုက္၏။
"မ်က္ႏွာလည္း မသစ္ရေသးဘဲနဲ႕"
"ညက သစ္ၿပီးမွအိပ္တာ"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ သွ်င္မင္းသန့္က မနိုင္ဘူးဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္ကာ သူ႕ကိုၾကည့္ေန၏။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေခါင္းအုံးေပၚကို ျပန္ေခါင္းခ်လိဳက္ၿပီး သွ်င္မင္းသန့္ကလည္း သူ႕လက္ေမာင္းေပၚေရာက္လာခဲ့သည္။
ျပတင္းေပါက္မွထိုးက်ေနသည့္ ေနေရာင္ကို ေက်ာေပးလိုက္ၿပီး ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ သွ်င္မင္းသန့္အား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားလိုက္သည္။
"ဦးေလးႀကီး"
"ဗ်ာ"
အိပ္ရာထခါစမို႔ ဗ်ာဆိုသည့္အသံေနာက္တြင္ ခပ္အက္အက္အသံက တြဲပါလာခဲ့၏။
"ဦးေလးႀကီး"
"Yes, Love"
မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားရင္းမွ ထူးလာသည့္အသံသည္ ခါတိုင္းထူးသံေတြထက္ပို ပိုႏူးညံ့သလို ခပ္ရွရွျဖစ္ေနခဲ့သည္။
"မထေတာ့ဘူးလား"
"ျပန္အိပ္ရေအာင္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေဆးခန္းကို ေနာက္က်မွေရာက္ေရာက္သြားရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို ေမးစရာပင္မလို။
_________________________________________________
"မမ ငါအျပန္က် ခ်ာတိတ္ကို ၀င္ေခၚမယ္"
ညေနေလးနာရီသာရွိေသးေသာ္လည္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ အစ္မျဖစ္သူကို ဖုန္းေခၚလိုက္ကာ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ အသိေပးလိုက္မိသည္။ ဒီကေန႕ သွ်င္မင္းသန့္အား မုန့္စားဖို႔ဟုဆိုကာ အိမ္တိုင္ရာေရာက္လာေခၚသြားျခင္းပင္။
"ဘာလုပ္မွာလဲ ေစာေသးတာကို ၿပီးမွ ငါျပန္လိုက္ပို႔လိုက္မယ္"
"ဘာလုပ္မွာလဲ ေနာက္က်တဲ့အထိ ငါတစ္ခါတည္း၀င္ေခၚသြားမွာ"
"ထည့္မေပးလိုက္ဘူး"
"ခ်ာတိတ္က နင္နဲ႕လက္ထပ္ထားတာလား ငါနဲ႕လက္ထပ္ထားတာလား"
"သွ်င္မင္းက နင္နဲ႕အရင္ေတြ႕တာလား ငါနဲ႕အရင္ေတြ႕တာလား"
"မမ တူမလားဟ"
"တူတူ မတူတူ"
"လာေခၚမွာ"
ထိုသို႔တစ္ခြန္းတည္းေျပာလိုက္ကာ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဖုန္းခ်လိဳက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မိုးျမတ္ေနာင္အိမ္သို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္၏။
အိမ္ထဲကို၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ဂ်ဳံမႈန္ေတြေပေနသည့္ သွ်င္မင္းသန့္ကေျပးထြက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သူလာမည္ကိုသိ၍မဟုတ္။ လက္ေဆးဖို႔ဟုဆိုကာ လွ်ပ္ျပာလွ်ပ္ျပာေျပးလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ သူ႕ကို တည့္တည့္၀င္တိုက္၏။
သူ႕ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားေလးၿဖဲကာ ဂ်ဳံမႈန့္ေတြေပေနသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္အား သူ႕အကၤ်ီသို႔မထိမိေအာင္ ျမႇောက္ထား၏။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ပဲ ၾကည့္လိုက္ကာ ႏွာေခါင္းေပၚေပေနသည့္ ဂ်ဳံမႈန့္ေတြကို လက္မႏွင့္ သုတ္ေပးလိုက္၏။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"သားငယ္ေလး လက္ေဆးၿပီးရင္"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကထြက္လာသည့္အသံေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ မ်က္၀န္းေတြက်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။ ဖက္ထုပ္ဗန္းကိုကိုင္ကာ ထြက္လာသည့္ ေဒၚမိုးမိုးသူကလည္း သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားပုံပင္။
"ခ်ာတိတ္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေရ႐ြတ္လိုက္ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ သွ်င္မင္းသန့္အား သူ႕အေနာက္သို႔ ပို႔လိုက္ရင္း ေဒၚမိုးမိုးသူအား စူးစူးရဲရဲၾကည့္လိုက္မိ၏။
"မဟုတ္ဘူး အန္တီက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဖက္ထုပ္လုပ္ေပးေနတာ"
ေနာက္ကေျပာလာသည့္အသံေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ သွ်င္မင္းသန့္အား ငွဲ႕ကာ ၾကည့္လိုက္၏။ ေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပကာ တကယ္ပါဟုေျပာလာခဲ့သူေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္နိုင္သည္။
"အေမ အရင္ေပါင္းမွာမို႔လား ေရႏြေးပြက္ေနၿပီ"
တစ္ဆက္တည္းထြက္လာသည့္ မိုးျမတ္ေနာင္ကလည္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေရာက္ေနသည္ကို သိသြား၏။
"ပိုင္ေနာင္ ေရာက္ေနတာလား"
"အင္း"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ အင္းတစ္လုံးေျပာကာ ဧည့္ခန္းထဲ၀င္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
"ဦးေလးႀကီးေရာ ဖက္ထုပ္လုပ္ဦးမလား"
ထိုင္ခ်ခ်လိဳက္ခ်င္းပင္ သွ်င္မင္းသန့္က သူ႕အနားေရာက္လာကာ ေမး၏။
"ကိုယ္ မလုပ္တတ္"
"လာပါ ဦးေလးႀကီးလုပ္တာစားခ်င္တယ္"
ထိုစကားေၾကာင့္ပင္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ သွ်င္မင္းသန့္ ဆြဲေခၚရာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ဖက္ထုပ္အစာမ်ားႏွင့္ ထုပ္ၿပီးသား ဖက္ထုပ္အစိမ္းေလးေတြက တန္းစီေနသည္။ သွ်င္မင္းသန့္က ဂ်ဳံျပားေလးေတြရွိေနသည့္ေနရာသို႔ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္အား ထိုင္ခိုင္းၿပီး သူလည္း ေဘးကေန၀င္ထိုင္သည္။
"နင္က အေစာႀကီးလာေခၚေနတာ ဟိုကေလးေတြေတာင္ ခဏေနမွလာမလို႔တဲ့"
"အင္း"
"ဦးေလးႀကီး ကြၽန္ေတာ္ျပမယ္ ဒီမွာၾကည့္"
သွ်င္မင္းသန့္က ဂ်ဳံျပားေလးကို ဂ်ဳံမႈန့္အနည္းငယ္ျဖဴးကာ အေပၚက ဖန္ခြက္ႏွင့္ အနည္းငယ္ႀကီးသြားေအာင္ လွိမ့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစာေလးတစ္ဇြန္းအသာထည့္ၿပီး အနားသပ္ေလးေတြအား ၾကက္ဥအႏွစ္သုတ္ကာ ဖိခ်လိဳက္၏။ မလွေသာ္လည္း အဆင္ေျပသည့္ ဖက္ထုပ္ကေလးျဖစ္သြားေလသည္။
"သားငယ္ေလး လက္ေဆးမယ္ဆိုၿပီး ထပ္ကိုင္ေနတာလား"
အိုးကပ္ေၾကာ္မွာမို႔ အရင္ျပဳတ္ရဦးမည္ျဖစ္သည့္ ဖက္ထုပ္စိမ္းေတြကို ေရႏြေးပြက္ပြက္ဆူသည့္အထဲထည့္ေနသည့္ ေဒၚမိုးမိုးသူက လွမ္းကာေျပာလာသည္။ ေဒၚမိုးမိုးသူက သားအေပၚေရာ၊ သမီးအေပၚေရာပါ မေပးလိုက္ရသည့္ ေမတၱာတို႔အား သားမက္ကေလးေပၚတြင္ ပုံေအာေပးအပ္ေနသလိုပင္။ ေခၚသည္ကအစ သားငယ္ေလးဟုသုံးႏႈန္းၿပီး ခ်ိဳသာလွသည္။
"ဦးေလးႀကီးကို ျပမလို႔ ဟီး၊ ဦးေလးႀကီး လုပ္ၾကည့္"
သွ်င္မင္းသန့္ကေျပာလာၿပီး ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္လက္ထဲကို ဂ်ဳံျပားေလးတစ္ျပားထည့္ေပး၏။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္လည္း ထိုဂ်ဳံျပားေလးကို သွ်င္မင္းသန့္လုပ္သည့္အတိုင္း ဂ်ဳံမႈန့္ကေလးျဖဴးကာ ဖန္ခြက္ႏွင့္လွိမ့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစာထည့္၏။
ၾကက္ဥအႏွစ္သုတ္ၿပီး ပိတ္သည့္အခါတြင္မူ အစာထည့္တာမ်ားသြား၍လားမသိ၊ ဖက္ထုပ္သည္ ေပါက္ၿပဲသြားသည္။
"သား အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး ေမေမျပမယ္"
႐ုတ္တရတ္သူ႕အနားေရာက္လာေသာ ေဒၚမိုးမိုးသူက သူ႕လက္ထဲက ဖက္ထုပ္ကိုယူကာ ေနာက္ထပ္တစ္လႊာေလးထပ္ၿပီး လွလွပပကေလး ပိတ္ျပလိုက္၏။
"ဒီလိုေလး လက္ကိုထားၿပီးေတာ့ လွည့္သြားလိုက္႐ုံပဲ၊ လွလွေလးျဖစ္လာမွာ"
ေဒၚမိုးမိုးသူက ေနာက္ထပ္တစ္႐ြက္ကိုလည္းယူကာ ဖန္ခြက္ႏွင့္လွိမ့္ၿပီး ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္အား ဖက္ထုပ္ထုပ္နည္းျပေနခဲ့သည္။
"ဒီေလာက္ဆိုရၿပီ၊ မဟုတ္ရင္ ေပါက္သြားတယ္၊ အစာကလည္း တစ္ဇြန္းစာေလာက္တင္၊ အရည္ေတြေသခ်ာစစ္ထည့္ရယ္။"
"ေမေမ့ကို ၾကက္ဥအႏွစ္ပန္းကန္ေလးေပး"
ထိုအေျပာေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ ၾကက္ဥအႏွစ္ထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္အား တြန္းေပးလိုက္သည္။
"ဒီလိုနည္းနည္းေလးသုတ္ၿပီး ဒီလိုအလြယ္ဖိလိုက္လည္းရတယ္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္သည္ သူ႕မိခင္ ဖက္ထုပ္လုပ္ကြၽမ္းေၾကာင္းကို အသက္သုံးဆယ္အ႐ြယ္မွ ပထမဆုံးအႀကိမ္အေနႏွင့္သိရွိခဲ့ရ၏။
"ဦးေလးႀကီး ထပ္လုပ္ၾကည့္၊ ေရာ့"
"အင္း"
သွ်င္မင္းသန့္ကေျပာၿပီး ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ လက္ထဲသို႔ ဂ်ဳံျပားေလးထပ္ထည့္ေပးကာ သူပါလိုက္ကူေပး၏။
"အင္း ဟုတ္တယ္ သား ဒီလိုေလး ဖိလိုက္"
ဖက္ထုပ္ကေလးသည္ မလွမပေလးျဖစ္ေသာ္ညား ပီပီျပင္ျပင္ကေလးေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္သည္ ထိုဖက္ထုပ္ကေလးအား အတန္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိ၏။ ေဒၚမိုးမိုးသူသည္လည္း သားျဖစ္သူအား မ်က္ရည္က်လဳက်ခင္ မ်က္၀န္းတို႔ႏွင့္ ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။
"ဦးေလးႀကီး"
"ဟင္"
"လုပ္ေလ ေရာ့၊ အမ်ားႀကီးလုပ္ရမွာ"
သူ႕ေရွ႕ကို ဂ်ဳံျပားအထပ္လိုက္လာခ်ေပးသူေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ၿပဳံးလိုက္မိ၏။
"ကိုယ္ ခ်ာတိတ္ကိုလာေခၚတာ၊ အခုေတာ့ ဖက္ထုပ္ထုပ္ေနရၿပီ"
"အဲဒီေတာ့ မေက်နပ္ဘူးလား"
"ခ်ာတိတ္နဲ႕သာဆို ဘာေနေနေက်နပ္တယ္"
______________________________________________
"ဦးေလးႀကီး"
"Yes, love"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ကာ ဖုန္းၾကည့္ေနတုန္း ေခၚသံၾကားတာမို႔ ေမာ့ၾကည့္ကာ ထူးလိုက္၏။
"ဟိုဟာ"
သွ်င္မင္းသန့္က သူ႕အနားေရာက္လာကာ ေဘးတြင္၀င္ထိုင္ရင္း စကားဦးပ်ိဳး၏။ ဖက္ထုပ္ရၿပီးေတာ့မၾကာခင္ပင္၊ ေဟမာန္ဦးႏွင့္ ရာဇာလင္းတို႔အတြဲေရာက္လာခဲ့ၿပီး ေသာ္တာလည္း ေဆးခန္းကေနျပန္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သွ်င္မင္းသန့္က မျပန္ခ်င္ေသးဘူးဆိုသည္ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထြက္ကာ ထိုင္ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ေဟမာန္ဦးတို႔က ေသာက္ၾကမလို႔တဲ့ အဲဒါ"
"အင္း"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း"
"အင္း"
"ေသာက္မလို႔ အသိလာေပးတာ"
မေသာက္ခိုင္းလည္း ေသာက္မည္ဟု စစ္ေၾကညာလိုက္သည္ႏွင့္အတူတူပဲမို႔ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဘာျပန္ေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားရသည္။
"နည္းနည္းပဲေနာ္"
"ဦးေလးႀကီးကလည္း"
"သွ်င္မင္းသန့္ ငါတို႔သြား၀ယ္ေတာ့မလို႔ လိုက္မွာလား၊ ေဒါက္တာ သူ႕ကို ေသာက္ခိုင္းမွာလား"
ေဟမာန္ဦးက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကထြက္လာကာ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကိုပါ အေမးျပဳ၏။
"ခ်ာတိတ္သေဘာပါ"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္၏အေျဖေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအား အိုေကေထာင္ျပလိုက္သည္။
"ေသာက္ၿပီးရင္ ျပန္မယ္ေနာ္၊ ဟန္နီေစာင့္ေနလိမ့္မယ္"
" Yes, sir"
နဖူးနားလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကပ္ကာ အေလးျပဳဟန္လုပ္လာသည့္ သွ်င္မင္းသန့္၏ဆံပင္တို႔အား ဆြဲဖြလိုက္ရင္း နဖူးအား လွမ္းနမ္းလိုက္မိသည္။
(ေနာက္တစ္ပိုင္းက် မင္းတို႔ခ်ာတိတ္ မူးေတာ့မွာမို႔ ဒီမွာတင္ ရပ္လိုက္ပါမယ္ေနာ္ဗ်)
@OliviaThet-Eleanor