Araw ng sabado ngayon at grabe, sobrang pagod talaga ‘yung naramdaman ko. Hindi lang ako, kung hindi ay pati na rin ang ibang students ng SM University.
Kakatapos lang kasi ng intramurals namin, and makakapag pahinga na kami. Even though may exam kami next week, wala naman kaming need na ika-bahala since we have a review day naman. Starting on Monday to Wednesday, then our examination will be on Thursday to Friday.
Last Monday naganap ang kauna-unang araw ng intrams namin! Last week pala, we didn’t expect the announcement. We really thought na same lang last year ‘yung magaganap, but this time by building ‘yung maglalaban-laban. Dati kasi ay by strand/grade level, kaya nakakapanibago lang now.
Last year pala ay ang ABM strand ang hakot award, karamihan kasi sa mga representative namin sa bawat activities/sports ay may mga alam na ang mga ito at expert na sa paglalaro. Kaya hindi na nahihirapan ‘yung nagle-lead sa strand namin.
Kada-building ay maytag-apat na team, which are TEAM A, TEAM B, TEAM C and TEAM D.
Lahat ng Team A sa bawat Building ay sila ‘yung maglalaro for Volleyball. Habang ang Team B naman, sila ‘yung sa Basketball. Team C naman ay for Badminton and the last one which is Team D ay sila naman ‘yung para sa Baseball. But, hina hati-hati rin ‘yung girls and boys, since bawal ipagsama ang mga ito.
Hindi lang ‘yan ang activities na meron. Dati kasi ay nabibilang lang talaga ‘yung mga activities/sports, but now marami na talaga. ‘Yung tipong lahat ng students sa SM University ang makasali sa bawat activities.
Except kay Karina!
Sumali pala kaming dalawa ni Ningning ng Duet Singing Contest, and guess what? Kami ang nanalo. Hindi nga rin namin ‘yun inakala, but maraming naniniwala na kami raw ang mananalo. ‘Yung hidden talent kong kumanta ay na-ireveal na, kaya hindi na siya hidden now.
Building namin ang maraming napanalunan. Tuwang-tuwa nga ‘yung mga teachers namin e’ kasi naghahakot daw kami. The teachers in our building were very pleased with our performance, and they gave each of us an extra point which would automatically be added to our card.
Kaya sobrang nagpapasalamat talaga kami sa lahat ng representative sa aming building. They put their efforts, para sa lahat. Even though malaki-laki ang nagasto nila ay hindi pa rin sila sumuko.
Yes, they spent a lot of money.
Kahit nga hindi representative ay nakapag gasto rin ng malaki e’ how about the representatives? ‘di ba?
Nag renta kasi sila ng gym para doon sila mag training. Our Principal didn’t allow us na dito sa loob ng campus mag training. That is why, kailangan talaga nilang mag-ambagan for the rent and nag-ambagan din sila para sa kanilang Jersey na susuotin sa paglalaro.
We are not allowed din kasi suotin ang P.E Uniform namin especially sa mga players. Except for the majority of the Jingle Contest participants in Building 1, who wore that.
Sa building naman nila Karina, marami-rami rin naman silang napanalunan but if i-cocompare sa amin, syempre walang-wala sila.
Just kidding.
Sobrang saya ko pa last time kasi akala ko maraming sasalihan si Karina this year. But, when I asked her, sabi niya hindi raw muna siya sasali kasi trip niya lang daw.
Ewan ko ba do’n sa kanya. Dati-rati, halos lahat sinalihan niya, mapa-TikTok Challenge, Chess tsaka Badminton.
Sumali rin siya ng Volleyball kaya nga nag-eexpect ako na baka this time ay mai-checheer ko na siya even though hindi ko siya ka-building.
Pero waley, marami raw siyang need tapusin at siya rin daw ang inatasan mag check ng attendance for the whole week.
Ako at si Yeji rin naman ‘yung inatasan mag check ng attendance but sumali pa rin ako sa singing contest, at nanalo pa kami!
Biggest flex ko talaga ‘yon. I mean, namin ni Ningning. Walang-wala lang kasi kami dito sa Campus. Napapansin naman kami pero mga kaklase at kakilala lang, unlike Karina na halos lahat talaga ay kilala siya mapa-loob man o labas ng Campus.
But this time, parang nakikilala na rin kami ni Ningning dahil sa aming pagkapanalo.
Hindi rin kasi madali ang pagsali. Una ay syempre nagpractice kami ni Ningning, pero doon lang kami sa bahay at wala kaming nagastos kung hindi ay ang susuotin lang namin.
We practice and practice tapos in other day, nag send kami ng video na kumakanta kami for audition. Meron pa kasing paganyan to make sure na maganda talaga pakinggan ang boses namin. At, yes, natanggap kami kaya kami ang napiling representative sa building namin.
Hindi talaga namin inakala ang pagkapanalo kasi grabe rin kasi ‘yung representative ng taga ibang building.
Bumirit kung bumirit.
Kakasimula palang noong first contestant ay parang gusto na namin mag back out ni Ningning. Pero syempre hindi namin ‘yon ginawa!
Nahirapan din kasi kami, kasi hindi naman talaga ako pala-kanta talaga, unlike Ningning na grabe! Kung ang pagkanta ang pag-uusapan, ay syempre si Ningning na agad ang pambato namin ni Giselle. We know how to sing, kaming tatlo. But if we compare ourselves to Ningning, mas magaling talaga siya mga, Teh.
Si Karina naman that time ay puro cheer sa akin, hindi lang sa akin kung hindi ay pati na rin kay Ningning. Syempre magkasama kami, alangan naman sa akin lang diba? Ang unfair naman no’n sa part ni Ningning ‘di ba?
Ewan ko lang if bored lang siya that time kasi imbis na sa representative ng building nila siya mag che-cheer sa amin napadpad pagiging supportive niya.
Sabi pa niya busy raw siya, pero noong araw na ‘yon kung makasigaw, akala mo wala ng bukas. Pero wala naman talaga! Final na kasi ‘yon.
Speaking of Karina pala
Palagi niya na pala akong tinatawag sa totoo kong pangalan.
Minjeong dito, Minjeong doon. Pero may napapansin lang ako sa tuwing tinatawag niya ako sa pangalan na iyan.
Imbis kasi na mainis ako, mas lalo akong kinikilig. Hindi ko talaga alam kung bakit. Gustuhin ko mang mainis ay hindi ko talaga magawa.
Pag iba tumawag no’n sa akin, matagal ko na sigurong binatukan pwera lang kay Mama ko, love na love ko ‘yon.
Mama is working pala, at hindi na ‘yon bago sa akin. Nasanay na akong mag-isa rito sa bahay namin, at ayos lang din naman sa akin kasi malaki na ako. Hindi na ako need pang alagan, gaya ng mga batang 1 year old.
Hanggang ngayon ay ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit ng aking likod. Paano ba kasi kahapon ang championship ng Basketball.
Kaya naman ay pumunta ako sa location kung saan gaganapin ang larong Basketball tapos nakita ko si Jeno! Nakakainis talaga pagmumukha niya, ewan ko nalang ba.
Isa pala siya sa mga maglalaro sa larong Basketball sa building nila Karina. Last time rin ay sinabihan niya si Karina na dapat daw magcheer siya sa Team nila, para daw gaganahan maglaro ‘yung mga representative sa building nila. Pero syempre, si Karina na ‘yon. Imbis na mag-cheer ay hindi na lamang siya pumunta.
And balik tayo sa masakit kong likod. Si Jeno talaga ang maypakana nito and hanggang ngayon ay hindi ito alam ni Karina.
Bakit nga ba ito nangyari? Kahapon kasi sakto akong dumaan sa Basketball Court kung saan gaganapin ‘yung laro nila Jeno, wala naman talaga akong balak na manood talaga. Pumunta lang ako para mag check ng attendance.
Gusto ko ngang sumabay kay Karina that time since siya rin naman ‘yung inatasan sa kanila kinukulit ko pa siya, pero sabi niya may inutusan siyang kaklase niya lang din at ayaw niya rin daw makita ang pagmumukha ni Jeno.
Sabagay, tama naman siya. Nakakainis talaga pagmumukha ng lalaking iyon.
After that ay hindi ko nalang siya pinilit. Pero saka na ako pumunta ng Basketball Court after no’ng 2nd Quarter ng laro. Kaya meron pa kaming time ni Karina no’n na magsama na kaming dalawa lang talaga.
Where? Sa lumang office niya.
Pagpunta ko pala sa court ay syempre naglista na agad ako kung sino ‘yung naruruon na mga kaklase ko. After that, ay natapos na rin ang paglalaro ng Basketball. Hindi talaga ako interesado sa larong ‘yan kaya bored na bored ako sa panonood. Isa pa, hindi ako maalam sa larong iyan.
After they played basketball ay nag sialinsan na ang mga students sa loob at lumipat na ulit ng location kung saan na naman gaganapin ang ibang activities.
Nagpaiwan talaga ako that time kasi hinahanap ko si Miss President tapos sa hindi ko inakalang pangyayari ay no’ng palabas na ako may tumamang bola sa likuran ko.
Gustong-gusto kong umiyak sa sobrang sakit pero tiniis ko lang kasi maraming tao ang makakita sa akin sa labas kung iiyak ako doon.
Nilingon ko kung saan nagmula ang bola and there he is, si Jeno nakangisi pa siya and then he mouthed, “Sorry” on me.
No’ng tuluyan na akong lumabas ng court ay sumigaw pa siya ng hindi niya raw sinasadya at sadyang sa likod ko raw diretsahang tumama ang bola.
Hinding-hindi talaga ako naniniwala sa sinabi niya. Pero hinayaan ko nalang siya, hindi ako nagsumbong at wala rin akong sinabihan ni isa.
Wala naman kasing nakakita sa akin doon sa ginawa ni Jeno. Dahil no’ng lumingon ako ay si Jeno lang talaga ‘yung nakita kong nasa loob, maliban sa akin.
After that incident ay pumunta na agad ako sa office ni Karina and nadatnan ko rin siya roon. Hindi man lang siya nakaramdam ng pagka-bored, kahit nasa loob niya lang ito ng opisina naka-stay.
Puro din ako reklamo na masakit ang likod ko, and si Karina naman ay puro tanong kung bakit sumasakit. And nagsinungaling ako sa kanya. Labag man sa loob kong gawin ‘yon ay wala na akong ibang paraan pa.
Oo na, mali ang pagsisinungaling pero kasi nakayanan ko naman kaya hayaan nalang. Kahit masakit pa siya hanggang ngayon ay okay lang. Babawi rin naman ako kay Jeno, hindi nga lang ngayon.
Lumabas na ako ng kwarto ko nang makaramdam ako ng gutom. Alas nuwebe na rin kasi ng umaga, kaya gutom na rin.
Pumunta kasi si Karina dito sa bahay namin kahapon, dami niyang tanong regarding sa mga palaro and kung sino ‘yung mga nanalo.
Sinabihan ko naman siya na manood siya, para naman ma-enjoy niya pero sabi niya hanggang makita niya ang pagmumukha ni Jeno ay hindi raw liligaya ang kanyang araw.
Paano nalang kaya if nalaman niya ang tungkol sa likod ko ano? Feeling ko, maiinis talaga siya sa akin syempre hindi lang sa akin kung hindi ay pati na rin kay Jeno.
Sa totoo lang, akala ko talaga ay mabait ang lalaking ‘yon. Minsan kasi ay nakikita ko sa hallway, no’ng hindi ko pa alam name niya. Mabait naman siya, pero ngayon? Ewan ko nalang talaga.
Kahit masakit ang likod ko nagpunta ako sa kusina para maghanda ng makakakain. Simple lang ang lulutuin ko ngayon, pampawala lang ng gutom and I want to rest talaga kasi deserve ko ‘yon.
After kong makapagluto ng ulam ay kumuha na ako ng rice at inilagay ko ito sa aking plato. After several minutes ay may nag doorbell. Labag akong tumayo at pinagbuksan kung sino man ang taong nasa labas.
Nagulat ako nang makita ko si Karina. Ito na naman siya sa gawain niya dati. May dala-dala na naman siyang paper bags, at binigyan niya rin ako ng matamis na ngiti.
“Surprise?” she said at inangkat ang bitbit-bitbit nitong paper bags.
“Nag-abala ka pa, Karina. Pasok ka muna.” sabi ko sa kanya, at pumasok naman ito, “Tapos ka na ba kumain? I’m still eating pa kasi, baka gusto mo ‘kong sabayan?”
“No, baby. I’m full. As usual, I brought you your favorite dish,” aniya nang nakangiti. “Here,” dugtong pa nito, sabay inabot sa akin ang isang paper bag.
Umupo na ulit ako sa aking upuan, at siya naman ay nasa harapan ko umupo. This is so awkward kasi tinitignan niya akong kumakain.
“How are you feeling today? Is your back still hurting?” bigla akong kinabahan sa tanong ni Karina. Parang gusto ko na talagang sabihin ang totoo, pero natatakot naman ako.
Umiling na lamang ako sa kanya, “Hindi na siya gaano kasakit, Karina,” sabi ko sa kanya pero ang totoo ay sobrang sakit pa talaga.
“Are you sure?” tanong niya ulit at seryoso akong tinignan. Tumango lang ako rito.
“Let me see” aniya, na siya ang nagpapatayo sa akin at napa-atras pa ako.
Disappointed ang mukha nitong nakaupo, “Why?” tanong niya. “Is there something you’re not telling me, Minjeong?” dugtong pa nito.
Hindi ko siya sinagot at sinabihan niya lang ako na tapusin ko muna ang kinakain ko, saka namin babalikan ‘tong pinag-uusapan namin ngayon lang. Tumayo naman siya at hindi ko na rin ito pinigilan. Parang mainit talaga ang ulo niya dahil sa akin.
Kung ako rin naman, if ever na may tinago sa akin si Karina ay maiinis din talaga ako. But now, parang gusto ko na lang bumalik ulit ang kahapon, para masabi ko sa kanya ang totoong nangyari.
Nasa huli talaga ang pagsisisi. Nakokonsensya ako sa pagsisinungaling ko kay Karina.
After kong kumain ay niligpit ko na ang pinagkainan ko, at agad ko na rin itong hinugasan pa. Kahit masakit ay go pa rin, nakakahiya kasi kay Karina if hindi ko huhugasan ang mga ito.
Nagtungo na ako sa sala namin, at nakita ko si Karina tutok na tutok lang naman siya sa sahig namin. Tumingin ako doon at wala naman akong nakita na kailangan talagang pagmasdan. Tumikhim ako kaya nakuha ko ang atensyon niya.
Papaupo lang ako sa kabilang bahagi ng sofa nang biglang nagsalita si Karina, “Tell me the truth,”
Should I tell her the truth na?
Parang pinapakita ko na rin na hindi ko pinagkakatiwalaan si Karina dahil sa ginagawa kong ito.
“Do you think I don’t deserve to know the truth, Minjeong? Why are you keeping it from me?” parang anytime ay iiyak na siya sa harapan ko. Tumayo ako patungo sa inuupuan niya, at agad akong tumabi sa kanya.
“Huwag kang magalit, please?” biglang saad ko sa kanya.
Hindi ko rin alam kung bakit ‘yan ang sinabi ko sa kanya. I looked at her and nakita ko ang pagkadismaya sa kanyang mukha. Parang sinasabi nito na hindi ba siya mapagkakatiwalaan.
Tumingin ako sa kanya, at siya naman ay naka-side view na sa akin.
“Karina,” tawag ko, hindi siya lumingon sa akin at nanatili pa rin siya sa kung ano ang posisyon niya kanina.
Inayos ko nalang ang aking pagkaupo at nasa TV namin ang mata ko, kahit naman hindi ito nakabukas.
“Honestly, something happened to me yesterday,” bumaling ako ng tingin sa kanya pero parang nakikinig lang ito, kaya naman ay bumalik na ulit ang tingin ko sa TV namin.
“Kahapon kasi Karina, hindi ko inakalang babatuhin ako ni Jeno ng bola sa likod ko” nagulat ako ng bigla itong nag ‘what’ ito sa akin. “Wait, let me finish first, Karina,” pagpapakalma ko sa kanya pero hindi ako nag tagumpay.
“And you didn’t even hesitate to tell me, Minjeong?” galit na galit niyang usal.
“Sasabihin ko naman talag-”
“When?” galit pa rin itong nakatingin sa akin.
Huminga ako nang malalim. Kasalanan ko rin naman kung bakit siya galit na galit sa akin.
“Sorry if hindi ko sinabi agad sayo, Karina.” sabi ko ulit sa kanya, “Natatakot lang kasi ako, kaya hindi na ako nag-abalang sabihin sa’yo.”
“Why are you scared on me, Minjeong? Is it really that you’re scared of me or are you just not trusting me?”
Umiling ako, “I trust you, Karina. Totoo, nagsasabi ako ng totoo. Hindi ko sinabi sa’yo kasi natatakot ako. Natatakot ako kung ano ang gawin mo sa kanya kapag nalaman mo ito. Nakayanan ko naman ang sakit, b-baby” nautal pa ako sa huli kong sinabi.
“It seems like you’re trying to show that you don’t trust me, as if you don’t have me” mabilis pa sa alas kwatro akong umiling sa sinabi niya.
“Promise, hindi ganyan. Sorry na, please?” pagmamakaawa ko sa kanya. Ilang minuto ang lumipas ay parang nawala na rin ang inis sa mukha niya.
Huminga itong malalim at tinignan ako, “Can I hug you?” ito, ito ang pinakaayaw ko sa lahat pero si Karina na ‘yan? Aayaw pa ba ako?
“Oo naman, baby” ani ko at agad niya akong niyakap.
“Next time, if you lied to me again. Don’t expect to still have a neck after lying” biglang nalang akong napalunok sa sinabi niya.
Ilang sandali ay kumiwalas na rin ito sa pagkayap, “Let me see your back, baby” aniya. Hindi na rin ako nagdalawang isip na ipakita ito sa kanya.
Sabi niya sa akin ay walang namang namamaga, pero no’ng pinisil niya ‘yung malapit sa balikat ko ay agad akong napa-ouch sa sakit. May kalakasan din ako ‘yung pagpisil niya.
Sumandal ako sa balikat niya, habang magkahawak ang mga kamay namin. Iba ang pakiramdam ko ngayon. Parang anytime sasabog itong puso ko, at nararamdaman ko rin ang pag-iinit na aking pisngi.
“Baby?” tawag nito sa akin, “Can you be truthful with me? I really can’t stand liars, Minjeong. Whenever you lie, it feels like I’m losing hope of trusting you again. Even in something as insignificant as what did you do now, it’s bound to have a significant impact on our lives. Am I right?” tumango-tango lang ako sa kanya.
“Pasensya na ulit, Karina. Hindi ko naman talaga intensyon ang magsinungaling. Natatakot lang talaga ako sa kung ano ang gawin mo sa kanya” paliwanag ko ulit sa kanya.
Hinahaplos-haplos niya pala ang aking buhok, gamit ang kaliwang kamay nito. Ang dalawa kong kamay naman ay hawak-hawak ang kanang kamay niya.
“If something ever happened to you, I want you to tell me the whole truth. No matter what it is. I want to know what’s going on in your life, and what you’re feeling.”
“Opo, I promise that” saad ko sa kanya.
Sa ginawa kong pagsinungaling ay labis talaga ang aking pagsisisi. Sana pala ay hindi ko na lang iyon ginawa.
Una, nagkasala ako at ang pangalawa ay parang anytime hindi na ako pagkakatiwalaan ni Karina dahil sa ginawa ko.
Lying is an act of deception, often done to protect someone or gain an advantage. It can be a very hurtful thing to do, and it can lead to a lot of hurt feelings and confusion.
Starting from now on, I’ll be honest with her more often. This isn’t because she told me to do this, but because I want to maintain her trust in me.