မူပိုင္ အပိုင္းငါး။ ။
" ေဒၚေလးျမ "
အရင္ကလို ကုမၺဏီအလုပ္မ်ားမရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႕တာသည္ အေတာ္ေလးအားလပ္ေန၏။ ပ်င္းလာတိုင္းဖတ္ျဖစ္ေသာ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားသည္လည္း အေရအတြက္မနည္းေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစ္မရီ၏ အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း အပ်င္းေျပေအာင္ ခ်ည္ထိုးျဖစ္ေလသည္။
တစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ခ်ည္ထိုးေနခိုက္ နံေဘးသို႔ ခပ္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေရာက္ရွိလာသူသည္ ေမပုံ႕။ ေမးဆက္ျပေသာ္လည္း စကားဆက္မလာခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုးလက္စခ်ည္အား စားပြဲေပၚခဏတင္ကာ စကားစေပးလိုက္သည္။
" ဘာကိစၥတုန္း ေမပုံ႕ "
" သခင္မေလးျပန္မလာတာ ဆယ့္သုံးရက္ေတာင္ရွိေနၿပီေနာ္ ေဒၚေလးျမ "
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဆယ္ရက္ဟုေျပာကာ ထြက္သြားသူသည္ ယခုဆိုလွ်င္ျဖင့္ အခ်ိန္လြန္ေခ်ၿပီ။ လန္ဒန္သို႔ မူပိုင္စတင္ထြက္ခြာသြားေသာေန႕မွစ၍ စိတ္တို႔ေပါ့ပါးခဲ့သည္မွာ ယခုသူ႕အေၾကာင္းမစခင္အထိပင္။ လြမ္းေနဟုေျပာခဲ့ေသာ္လည္း သတိတစ္ခ်က္ေလးမွမရခဲ့ပါ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနနိုင္ခဲ့မိ၏။
" လန္ဒန္ကို ျမန္မာျပည္ထက္ေတာင္ သူကကြၽမ္းဦးမွာပါ။ သိပ္စိတ္မပူေနနဲ႕ ေမပုံ႕ "
ေမပုံ႕သည္ သူ႕သခင္ကိုေတာ့ အေတာ္ေလးတြယ္တာရွာ၏။ အလုံးစုံမသိေသာ္လည္း ေမပုံ႕အား လူကုန္ကူးသူထံမွ မူပိုင္ျပန္ဝယ္လာခဲ့သည္ကိုေတာ့ သိထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
" ဦးမင္းပိုင္ကို ေမးၾကည့္ပါလားဟင္။ သခင္မေလးနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရရဲ႕လားလို႔ "
" မေမးခ်င္ပါဘူးကြယ္။ သြားေတာ့ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ "
ေမပုံ႕ထြက္သြားသည့္အခါ ဆိတ္ၿငိမ္သြားေသာ ထိုအရပ္အဝန္း။ နံရံထက္မွ နာရီသံတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္ အသက္ရႉသံ ခပ္တိုးတိုးသာ ပ်ံ့လြင့္ေနခဲ့သည္။ တစ္ဆယ့္သုံးရက္ .. စိတ္ပူရမည္လား။ ဝမ္းသာရမည္လား။
ေမွးစက္ေနက် ကုတင္သည္ ယခုကာလမ်ားတြင္ အေတာ္ေလးက်ယ္ဝန္းေနခဲ့၏။ တစ္လဆိုေသာ ကာလတိုထဲ အက်င့္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ဘယ္ဘက္ျခမ္း၌သာ အိပ္စက္တတ္ျခင္း။ တစ္စုံတစ္ဦးမရွိေနသည္ကိုပင္ က်ဴးက်ဳးေက်ာ္ေက်ာ္မအိပ္ျဖစ္။ မနက္ခင္းတိုင္း နာရီသံပတ္ေပးကာ အိပ္ရာထေသာ္လည္း မူပိုင္၏ ထေတာ့ေလဟူေသာ လူႏွိုးစက္ေလးမဟုတ္သည္ေၾကာင့္ နားထဲေတာ္႐ုံႏွင့္ တိုးမေပါက္ခဲ့ပါ။ အေႏြးဓာတ္ေပးေသာ ရင္ခြင္ႏွင့္လွစ္ဟာခဲ့သည္မွာ တစ္ဆယ့္သုံးရက္တိတိရွိေလၿပီ။
ခ်စ္လားဆိုေတာ့ တကယ္ကိုမခ်စ္တာပါ။ သို႔ေပမယ့္ အေနနီးစပ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ရွိသင့္သေလာက္ သံေယာဇဥ္ေတာ့ရွိ၏။ မုန္းသည့္စိတ္အား သနားတတ္ေသာ အက်င့္ကဝင္ေရာက္ဖယ္ထုတ္ေသာအခါ ဘယ္လိုမွမျပဳစားရက္ခဲ့ေပ။
မျဖစ္သင့္တဲ့သူေတြကိုမွ ဘာလို႔အတိအက်ဆဳံေစရသလဲ ကံၾကမၼာရယ္။ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ နာက်င္ေစဖို႔ ဆႏၵရွိေနရပါသလဲ။
ပေရာဂ်က္အသစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လန္ဒန္႐ုံးခ်ဳပ္၌ ျပႆနာေလးရွိလာခဲ့၏။ လက္ေထာက္ႏွင့္လႊတ္ထားလို႔ရပါေသာ္လည္း ေဖေဖ့ရဲ႕ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူဆိုေသာ ရာဇသံေၾကာင့္ လန္ဒန္သို႔ ခရီးတိုထြက္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္ကေလးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ကိုပါ တစ္ခါတည္းေခၚလာခ်င္ေသာ္လည္း ျဖစ္မည္မထင္။ သူကလည္းျငင္းမွာျဖစ္သလို ကိုယ္တိုင္ကလည္း လူျဖဴမ်ားၾကားထဲ ႂကြားလုံးမထုတ္ဝံ့။ ရွက္လို႔၍မဟုတ္ မူပိုင့္အပိုင္ကို မ်က္လုံးနဲ႕ေတာင္ ျပစ္မွားျခင္းကို မလိုလား၍သာျဖစ္၏။
အလုပ္ကိစၥမွာ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုေစာကာအၿပီးသတ္နိုင္လိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆယ္ရက္ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ကိုေျပာင္းကာ ေျခာက္ရက္ခရီးျဖင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ရန္ ဆုံးျဖတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အရာမတြင္ခဲ့ပါ။
ရာသီဥတုအေျခအေန မူမမွန္ျခင္းေၾကာင့္ လန္ဒန္ေလဆိပ္ကြင္းအား ေခတၱပိတ္ထားၾကသည္။ စိတ္ရွိတိုင္း ကားနဲ႕ေမာင္းထြက္လာရေအာင္လည္း လန္ဒန္ႏွင့္ျမန္မာျပည္သည္ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္၊ ဒီဘက္ရပ္ကြက္ အကြာအေဝးမဟုတ္။ ယခုဆို ဟိုတယ္တြင္ေသာင္တင္ေနခဲ့သည္မွာ တစ္ဆယ့္သုံးရက္ၾကာေခ်ၿပီ။ က်ဳပ္လြမ္းလွၿပီ ေဒၚေဒၚရယ္။
" အစ္မရီ "
" ေျပာေလ ျမ "
" ဟိုတစ္ေယာက္လည္း အိမ္မွာမရွိဘူးဆိုေတာ့ မႏၲေလးဆင္းဦးမယ္ အစ္မရီ "
" အယ္ ျဖစ္ပါ့မလား "
အထိတ္ထိတ္အလန႔္လန႔္ျဖစ္သြားေသာ အစ္မရီအမူအရာေၾကာင့္ ျမ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပဳံးမိသည္။ မူပိုင္ကိုေၾကာက္၍မဟုတ္ေသာ္လည္း အစ္မရီသည္ ျမတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အခ်င္းမမ်ားေစခ်င္။ ဒါဟာ အစ္မရီ၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဆႏၵလို႔ေတာင္ ေခါင္းစဥ္တပ္နိုင္သည္ေလ။
" မျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သူျပန္လာရင္သာ ေျပာျပလိုက္ေပါ့ ဟိုမွာ ျမ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲၾကာမွာပါ "
" ကိုဘေသာင္းနဲ႕သြားမွာလား။ ရထားလက္မွတ္ပဲ ျဖတ္ေပးရမလား ျမ "
" ကိုဘေသာင္းနဲ႕ပဲ သြားလိုက္ပါ့မယ္ "
ညတြင္းခ်င္းပဲ မႏၲေလးဆင္းျဖစ္၏။ ေထြေထြထူးထူး သယ္ပိုးစရာလည္းမလိုပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုသာယူလို႔ ကိုဘေသာင္း၏ ေမာင္းႏွင္မႈေနာက္ လိုက္ပါခဲ့သည္။
အေနာက္ခုံမွ ေမာင္းသူေနရာသို႔ ေတြေတြေလးေငးေနသည့္ ေဒၚျမရံျခယ္။ ပ်ိဳးပ်ိဳးပ်က္ပ်က္ ၾကယ္တာရာေတြရယ္၊ ျပတင္းတံခါးမွ ဝင္လာေသာ ေလေငြ႕ေအးေအးရယ္။
မလိမ္တမ္းဝန္ခံစမ္းပါဆိုရင္ ျမ သတိရေနမိသည္။ လက္တစ္ဖက္ထဲျဖင့္ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္နိုင္စြာ စတီယာတိုင္ကို ထိန္းေမာင္းတတ္သည့္ မူပိုင္။ ခပ္ျမန္ျမန္အရွိန္ကို ဘယ္ေသာအခါမွမေလွ်ာ့။ အျခားလက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ျဖင့္ ဟန္ပါပါတံခါးေဘာင္တြင္ တင္မွီထားတတ္၏။ ပင္ကိုယ္ဟန္ပန္သည္ အေတာ္ေလးစရိုက္က်ေသာ္လည္း ေခ်ာေမာမႈအား တစ္ျပားတစ္က်ပ္ေလးပင္ ေလ်ာ့သြားေအာင္မစြမ္းနိုင္ပါ။
" ကိုဘေသာင္း "
" ဗ်ာ မမျမ "
" အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ "
ခပ္ရိုးရိုးအေမးသည္ ကိုဘေသာင္းအား မ်ားစြာအက်ပ္ရိုက္ေစ၏။ ကားေမာင္းေနရင္းမွ ေခါင္းကိုတျဗင္းျဗင္းကုတ္လို႔ အႀကံအိုက္ေခ်ၿပီ။
" အခ်စ္ဆိုတာ အခ်စ္ပါပဲ မမျမ "
" အင္းေနာ္ အခ်စ္ဆိုတာ အခ်စ္ပဲေပါ့ "
နာရီအပိုင္းအျခားတစ္ခုအထိ ေမာင္းႏွင္လာၿပီးေနာက္ အနက္ေရာင္စလြန္းကားေလးသည္ ျမရဝန္ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ထားေသာ ၿခံအေရွ႕၌ ရပ္တန႔္၏။ ကားဟြန္းသံႏွစ္ခ်က္ေနာက္ ပြင့္ဟလာေသာ ၿခံတံခါး။ တလိမ့္လိမ့္ေ႐ြ႕လာေသာ ကားဘီးသည္ စင္ဝင္ေအာက္သို႔အေရာက္ တိခနဲၿငိမ္သက္၏။
ကားေပၚမွဆင္းလာသူသည္ အစ္မရီကိုျမင္ေသာအခါ စိတ္အလိုမက် မ်က္ခုံးက်ဳံ႕၏။ ထို႔ေနာက္ ေမးခြန္းတစ္ခုအား ထုတ္ေမးေလသည္။
" ဟိုတစ္ေယာက္ေကာ "
" ျမက မႏၲေလးကို ႏွစ္ညအိပ္ခရီးထြက္သြားပါတယ္ သခင္မေလး "
" ဘာ .. ဟာကြာ "
က်ယ္ေလာင္စူးရွေသာ ထိုအသံေၾကာင့္ အစ္မရီအပါအဝင္ ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ ေမပုံ႕ႏွင့္ဒရိုင္ဘာပါ လန႔္သြားၾက၏။
" ဘယ္ေန႕ကသြားတာလဲ။ ဘယ္သူနဲ႕သြားတာလဲ။ ဘာလုပ္ဖို႔သြားရတာလဲ "
ေတာက္ေလွ်ာက္ထြက္လာေသာ ေမးခြန္းတို႔အား တုန္တုန္ရီရီျပန္ေျဖသူသည္ ေမပုံ႕သာ။
" မေန႕ညကပဲသြားတာပါ။ ကိုဘေသာင္းႀကီးလိုက္ပို႔ပါတယ္ သခင္မေလး။ အေၾကာင္းကေတာ့ တူျဖစ္သူနဲ႕သြားေတြ႕မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္ "
" အထုပ္ေတြ က်ဳပ္အခန္းထဲထည့္ထားလိုက္ ေမပုံ႕။ ကဲ .. ကားဆရာႀကီး အဆင္ေျပသလိုသာျပန္လိုက္ေတာ့။ ေနာက္ေန႕ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ အိမ္မွာကားျပန္လာအပ္မယ္ "
မွာစရာရွိတာမွာၿပီး ကားထဲဝင္သြားသူေၾကာင့္ ဒရိုင္ဘာခင္ဗ်ာ ျပာျပာသလဲ။ ယခုကားသည္ မူပိုင္၏ ပိုင္ဆိုင္မႈေအာက္ထဲမွျဖစ္ေသာ္လည္း တဇြတ္ထိုးယူေဆာင္ခြင့္မရွိ။ အေဖျဖစ္သူ ဦးမင္းပိုင္သိလွ်င္ မ်ားစြာစိတ္ဆိုးေပမည္။
" ေနာင္ေနာင္ေလး အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ မမ "
ျမအေမးကို မမကေခါင္းခါ႐ုံျဖင့္သာေျဖ၏။ သက္ျပင္းခပ္ယဲ့ယဲ့ခ်လိဳ႕ ၿခံဝင္းထဲသို႔သာ ေက်ာခိုင္းကာလွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။ ေနာင္ေနာင္ေလးယခုကဲ့သို႔ စိတ္ေဝဒနာကို အလူးအလဲခံစားရၿပီးေနာက္ပိုင္း မမဟာလည္း စကားနည္းလာခဲ့၏။ တစ္ကိုယ္တည္းအားျဖင့္ ဒီသားေလးတစ္ေယာက္ကို လူတစ္လုံးသူတစ္လုံးျဖစ္ေအာင္ ေျမေတာင္ျမႇောက္ခဲ့ၿပီးကာမွ အျမင့္မွရိုက္ခ်လိဳက္ရသလိုႏွယ္။
ျမ အမွားဟုသတ္မွတ္ထားေပမယ့္ ဘယ္ေသာအခါမွ မမသည္ ျမအား နာက်င္ေစမည့္စကားကိုမဆို။ ေနာင္ေနာင္ေလးရဲ႕ ဘဝေပးကံဟုသာ တရားႏွင့္ေျဖ၍ေျပာ၏။ သို႔ေသာ္ မမ၏ရင္ဘတ္ထဲတြင္ေတာ့ တည္ၿငိမ္မေနခဲ့ေပ။ အဲ့လိုေတြျမင္ရတိုင္း ျမ ပိုတိုးကာအားနာမိသည္။
" ျမ .. ၿခံေရွ႕မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ "
" ဟင္ ဘယ္သူတုန္း "
" ျမရဲ႕သက္ဆိုင္သူလို႔ေျပာတယ္ "
မဟုတ္ပါေစနဲ႕ဟု ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ္လည္း မျပည့္ဝပါ။ ၿခံတံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကားေပၚမွဆင္းလာသူကို ျမင္ရ၏။ ေလာင္းကုတ္ရွည္မွာ မႏၲေလးရာသီဥတုႏွင့္ မလိုက္မဖက္။ စတိုင္ပင္ေဘာင္းဘီေအာက္ရွိ ခစားေနရေသာ ေျပာင္လက္လက္ရႉးဖိနပ္သည္ နာမည္တံဆိပ္ျဖစ္မည္။ ျမ စိတ္ထင္မမွားလွ်င္ ...
" က်ဳပ္ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာတာ "
အေတြးပင္မဆုံးလိုက္ပါပဲ ထြက္ေပၚလာေသာ စကားသံေၾကာင့္ ျမ မ်က္ဝန္းမ်ားျပဴးက်ယ္သြားရသည္မွာ ဧကန္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေလယာဥ္စီးလာသူသည္ မနားပါပဲ မႏၲေလးအထိ လိုက္လာသည္တဲ့လား။ မျဖစ္နိုင္တာဟုေျပာခ်င္ေသာ္လည္း အမွန္အဟုတ္ျဖစ္ၿပီးခဲ့ၿပီ။
" ခရီးကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ဳပ္ျမင္ခ်င္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူက ခင္ဗ်ားပဲ ေဒၚေဒၚ "
" အခုျပန္ေတာ့ "
" တစ္ပါတည္းျပန္လိုက္ခဲ့ "
" ဟင့္အင္း "
" မျငင္းနဲ႕ ခင္ဗ်ားျပန္မလိုက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ပတ္သက္မႈကို ခ်ျပျပစ္မွာေနာ္။ မလုပ္ရဲဘူးထင္လား ေဒၚေဒၚ "
ေဘးက်ပ္နံက်ပ္အေနအထား၌ ျမ အသက္ကိုပင္ ရဲရဲမရႉနိုင္ေတာ့ပါ။ ျမတို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွ လက္ထပ္ထိမ္းျမားမႈသည္ ဦးမင္းပိုင္တို႔ဘက္သာ အတိအလင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ျမဘက္တြင္ေတာ့ ပြဲတက္ေရာက္သူ အစ္မရီႏွင့္ ကိုဘေသာင္းသာ သိၾကျခင္း။ ျမ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္းၾကားထဲ ဖြင့္ခ်ျပရမည္နည္း။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရေသာ ျမရဲ႕ သိကၡာတရားတို႔အား ေရစုန္ေျမာမခံနိုင္ပါ။
" မင္းသိပ္ဆိုးတယ္ "
" ယူစရာရွိတာ သြားယူေတာ့။ က်ဳပ္အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ "
" ကိုယ့္ဘာသာျပန္။ ကိုဘေသာင္းကားနဲ႕ပဲ ျမ ျပန္လိုက္ခဲ့မယ္ "
" မလိုက္ရပါဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆိုင္သူတစ္ေယာက္လုံး လာေခၚေနတာကို ဘယ္သူနဲ႕လိုက္မယ္ေျပာေနရတာလဲ။ က်ဳပ္စိတ္မရွည္ဘူး ျမန္ျမန္လုပ္ ေဒၚေဒၚ "
မနက္ေစာေစာကမွ ေရာက္လာၿပီး ညတြင္းခ်င္းျပန္ရေပေတာ့မည္။ မမအား မည္သို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးရမည္နည္း။ ျမ ေခါင္းတစ္ခုလုံးထူပူေနေခ်ၿပီ။
" မမ "
" ဟင္ "
" အလုပ္မွာအေရးႀကီးကိစၥေလးေပၚလာလို႔ ျမ ျပန္ေတာ့မယ္။ ေနာက္မွေအးေဆးလာလည္ပါ့မယ္ "
" အင္းပါ ဂ႐ုစိုက္ျပန္ "
" ၿပီးေတာ့ ကိုဘေသာင္းကို ဒီမွာထားခဲ့မယ္။ မနက္ျဖန္ တစ္ပတ္စာအတြက္ ေဈးဝယ္ထြက္မယ္မဟုတ္လား။ အေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ေခၚသြားေနာ္ "
" ဒါဆို ျမကေကာဘာနဲ႕ျပန္မလဲ "
" အလုပ္ကေန ကားလာႀကိဳေပးတယ္ မမ။ အိမ္ေရွ႕မွာေတာင္ေရာက္ေနၿပီ "
ျမ အေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားကာ လိမ္လည္ၿပီးေနာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဆြဲ၍ ၿခံျပင္ဘက္သို႔။ အလိုက္တသိဖြင့္ေပးေသာ ကားတံခါးမွ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ အသံတိတ္ကားေလးသည္ အရွိန္ႏႈန္းျမန္ျမန္ျဖင့္ ထြက္ခြာေလ၏။
" ဘာလို႔က်ဳပ္ကိုေစာင့္မေနတာလဲ "
အေမးစကားကို လ်စ္လ်ဴရႉကာ တစ္ဖက္သို႔ေစာင္းငဲ့ေနသူေၾကာင့္ စိတ္ကေထာင္းခနဲ။ ပင္ကိုယ္အက်င့္စရိုက္ကိုက ေဒါသထြက္လြယ္သူမို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရအင္မတန္ခက္ခဲသည္။
" က်ဳပ္ေမးေနရင္ေျဖ ေဒၚေဒၚ "
" အမိန႔္လာမေပးနဲ႕ "
" က်ဳပ္ခရီးပမ္းေနတယ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အေခ်အတင္စကားေတြမေျပာပါနဲ႕လား "
" မင္းကိုဘယ္သူက လိုက္လာခိုင္းလို႔လဲ "
ကြၽီခနဲရပ္တန႔္သြားေသာကားသည္ ႐ုတ္တရက္ဆန္ျခင္းေၾကာင့္ ျမ ကိုယ္လုံးေလးအေရွ႕သို႔ ထိုးယိုင္သြား၏။ ေမာင္းသူေနရာမွလူအား အၾကည့္စူးစူးျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။ ထိုတစ္ဖက္လူသည္လည္း သူ၏မူပိုင္ျဖစ္ေသာ ေအးစက္စက္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္။
" က်ဳပ္ကိုမ်က္ရည္က်ေအာင္ မလုပ္နဲ႕ "
" ဘာ "
ထိကပ္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ထိေတြ႕ဖူးပါေသာ္လည္း အၿမဲဆန္းသစ္ေနသည့္ ႏွလုံးခုန္ျခင္းမ်ား။ လွိုက္ဖိုျခင္းမ်ား။
" ခင္ဗ်ားခ်စ္တတ္လာမွ နားလည္ပါလိမ့္မယ္ ေဒၚေဒၚ "
" ဟင့္အင္း "
" က်ဳပ္ကိုခ်စ္လိုက္လို႔ရပါတယ္ ခင္ဗ်ားရယ္။ ဘာေတြမ်ား အဲ့ေလာက္ခက္ခဲေနရတာလဲ "
" ဟင့္အင္း မခ်စ္ဘူး "
" က်ဳပ္ေျပာဖူးၿပီးသားပါ ခ်စ္နိုင္ေအာင္ ခင္ဗ်ားႀကိဳးစားရမယ္ ေဒၚေဒၚ။ ဘာလို႔ဆို က်ဳပ္ကဘယ္ေတာ့မွ ခင္ဗ်ားကိုလက္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး "
ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေသာ ကားေလးႏွင့္ ျပန႔္က်ဲေနသည့္ အေတြးစမ်ား။ လိမ္ညာျခင္းခံထားရေသာ ႏွလုံးခုန္သံ ခပ္တိုးတိုးရယ္၊ ဟန္ေဆာင္ဖုံးအုပ္ထားေသာ အမုန္းမ်က္ႏွာရယ္။
ျမ မင္းကိုမခ်စ္ဘူး မူပိုင္ ~
______
(အညို)
အပိုင္းေလးကို ျပန္ဖတ္ေပးၾကပါဦးေနာ္။
အညိုမွားတင္မိလို႔ရယ္ personal ကိစၥေလးေတြေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ေနရတာမို႔ အပိုင္းေတြပါမွားတင္ထားမိတယ္။
အားနာေပမယ့္ ဇာတ္ရႈပ္သြားရင္ အစကျပန္ဖတ္ၾကည့္ေပးေနာ္