'အား...နောက်ဆုံးတော့ရောက်ပြီကွ.....'
'ဟူး...တစ်လမ်းလုံးကားစီးလာရတာအရမ်းကိုမောတာဘဲ....'
'ဟုတ်ပါ့ကွာ...ကားမမောင်းရပေမဲ့အကြာကြီးထိုင်စီးလာရတော့ခါးတွေကိုညောင်းနေရောကွာ.....'
'အေးကွ....အင်း....နေဦး...၁...၂....၃....၄....ဟာ..တစ်ယောက်လိုနေသလိုဘဲ.....'
'ဟင်....ဟာ...ဟုတ်တယ်လေ....ဟိုကောင်ဆင်းမလာသေးဘူး...ကြည့်ရတာခုထက်ထိအိပ်ကောင်းတုန်းထင်တယ်....'
'ဟူး....ဒါဆိုလဲသွားနှိုးလိုက်ဦးကွာ.....ဟိုမှာမိန်းကလေးအဖွဲ့တွေကဟိုတယ်ထဲဝင်ကုန်ပြီ....ငါတို့ယောကျ်ားလေး၅ယောက်တစ်ဖွဲ့ဘဲကျန်တော့တယ်...'
'အေးပါအတန်းခေါင်းဆောင်ရယ်...ငါသွားလိုက်ပါ့မယ်....မင်းတို့ငါတို့နှစ်ယောက်ကိုဧည့်ကြိုကောင်တာမှာသာစောင့်နေ.....အမြန်ဆုံးနည်းနဲ့ပန်းကန်လံးစီးပြီးလာခဲ့မယ်....'
'ဟင်း....ပြီးရော...ဟိတ်ရောင်တွေ...လာ..သွားကြမယ်....'
'အေး...လာပြီ..လာပြီ.....'
ကားအနားကနေထွက်ခွာသွားတြ့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်သက်ပြင်းချမိသည်...
ဟူး...ဟိုကောင့်ကိုနှိုးရပေဦးမည်....
ဟင်း...မောတယ်....ဒီကောင်ကတော်ရုံစကေးနဲ့နှိုးရတဲ့အကောင်မဟုတ်ဘူး....
မနက်ထွက်လာတည်းကတစ်လမ်းလုံးလည်းမျက်နှာကြီးကိုဆူပုတ်လို့...စိတ်ကြည်နေပုံမရဘူး....
ဒီလိုရာသီဥတုမကောင်းတဲ့အခြေအနေကြီးမှာငါလေးကတော့မောင်မင်းကြီးသားကိုနှိုး၇ပေဦးမယ်....
ဘုရား...ဘုရား......
စိတ်တိုတိုနဲ့ငါ့ကိုထမထိုးထမရိုက်ထမကန်ဖို့တော့မျှော်လင့်မိ...
ထထိုးရင်အရမ်းနာအောင်မထိုးရင်တော့ကောင်းသား.....
ဟင်း....ငယ်သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့မျက်နှာလေးတော့ဒီကောင်ထောက်မှာပါလေ....
ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်စိတ်ဓာတ်မြှင့်တင်ရေးလုပ်ပြီးလေးပင်သောခြေလှမ်းတွေနဲ့ကျွန်တော့်ဦးတည်ရာကexpress ကားရဲ့အဝင်တံခါးစီသို့.....
ခပ်သွက်သက်ခြေလှမ်းတွေနဲ့ချစ်သူငယ်ချင်းနားကိုအရောက်သွားခဲ့ပေမဲ့အနားရောက်တော့ချွေးစီးတွေပင်ထွက်လို့....
ကြောက်ပါသည်...စိတ်မထင်ရင်မထင်သလိုသောင်းကျန်းတတ်တဲ့ဒင်းကို......
'အဟင်း.....ဟိတ်ရောင်......ငဖြိုး....'
တချက်နှိုးတယ်...ဦးထုပ်ငိုက်ငိုက်စောင်းထားတဲ့သူကဦးထုပ်လျှာကိုအောက်သို့ဆွဲချရင်းထပ်အိပ်ဖို့ပြင်နေတာကြောင့်ဒုတိယတစ်ကြိမ်နှိုးမိတော့ ဗြုန်းကနည်းမျက်လုံးပွင့်လာပြီးရလာတာကသူ့စီကမျက်စောင်းတစ်ခု....
'အဟဲ....နိုးပြီးမလား...ထတော့လေသူငယ်ချင်းရယ်...ရောက်ပြီကွ....'
'မနိုးသေးဘူး...'
'အဲ...ဟင်.....မနိုးသေးတဲ့သူကစကားပြန်ပြောသလား...?'
'ကျစ်.....'ဆိုတဲ့အသံနဲ့တင်ကျွန်တော်ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေထရသည်အထိငယ်သူငယ်ချင်းကိုကြောက်ရပါသည်....
သေချာသည်....ဒါသူအလိုမကျဖြစ်နေတာပင်....
'သူငယ်ချင်းလေး...မင်းအိပ်ချင်သေးတယ်ဆိုရင်လည်းဟိုတယ်ရောက်မှပြန်အိပ်လေ..ခုကကားမောင်းသမားကြီးသူလည်းကားတွေဘာတွေသိမ်းရဦးမယ်လေကွာ.....'
'သူ့ဘာသာကားသိမ်းတာဘဲငါ့အရေးလား...'
'သူငယ်ချင်းကအကောင်လိုက်ကားပေါ်ထိုင်နေတုန်းလေ...သူကဘယ်လိုကားသိမ်းမတုန်း...'
'ဟင်း...ရှုပ်ယှက်ကိုခက်နေရော.....ကျစ်.....'
'ဟဲ..ဟဲ.....ထတော့နော်...'
'နေဦး...'
'ဟင်...'
'ဒါကဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲ....?'
'ပု...ပုဂံလေ.....'
'ဘာ!!!'
'အမလေး...ဖြည်းဖြည်းပြောလည်းရပါတဘ်...ဘာလို့အသားကုန်အာခေါင်ခြစ်အော်ရတာလဲကွာ....လန့်လိုက်တာ...'
'လန့်ရင်သေလိုက်လေ...'
'အဲ..သေလို့မရသေးဘူး..မိန်းမယူရဦးမှာမို့...အဟင်း...ဟင်း...'
'ပြောတော့မန္တလေးမှာလေ့လာစရာရှိတာလေ့လာပြီးတာနဲ့ရန်ကုန်ပြန်ဆင်းမယ်ဆို....ခုကဘယ်လိုဖြစ်လို့ဒီအထိရောက်လာတာလဲ...?'
'အဲ..အဲ့တာက.....မိန်းကလေးတွေကလမ်းကြုံနေတာဘဲ..ဝင်ပြီးတစ်ညလောက်အိပ်ရအောင်ဆိုတာနဲ့.......'
'တနှာရူးတွေ....ကျစ်....'
'ဟင်..ဘယ်....ဘဘ်သူ့ကိုပြောတာလဲဟင်...?'
'အကုန်လုံးဘဲ...မင်းလည်းတူတူဘဲ...တစ်ယောက်မှအသုံးမကျဘူး...'
'အာ....အင်း...အင်းပါကွာ..ခုတော့ကားပေါ်ကဆင်းရအောင်နော်....ပေးလ..မင်းအထုပ်တွေ..ငါသယ်ကူမယ်....'
သူ့အလိုကျလေးအလိုက်သင့်နေပေးရင်းအထုပ်တွေသယ်ပေးကာကားပေါ်ကနေဆင်းတော့မှာကျွန်တော့်မှာအသက်ကိုဝဝရှုနိုင်တော့သည်.....
အဟဲ..ငါလုပ်နိုင်ပြီကွ.....
'သူရ.....'
'ဟေ...အေး.....'
'နေကာမျက်မှန်....'
'ဟမ်....'
'အိတ်ဘေးမှာရှိတယ်...ပေးလေ.....!!'
'အာ...အင်း....ရော့.....သူငယ်ချင်း.....'
'ကျစ်...သေမလိုကိုပူနေရလား....'
'အဟဲ..နွေရာသီဆိုတော့ဒီလိုပါဘဲ.....'
'ကြာကြာနေရင်အသက်ရှူရပ်သေတော့မှာဘဲ....လေကလည်းမသန့်ဘူး...ဖုန်တွေချည်းဘဲ...ဟင်း...'
'ဒါကမြေညီလမ်းတွေဘဲရှိလို့ပါ....'
'ထားတော့....လမ်းပြ....သွားမယ်.....ငါ့အခန်းကို....'
'အေး...အေးပါ.....'
ကုတ်ကုတ်ကုတ်ကုတ်နဲ့သူ့အရှေ့ကနေအထုပ်တွေဆွဲကာလျှောက်တော့သူကဘာစကားမှမပြောဘဲအနောက်ကနေဖုန်းကြည့်ရင်းလိုက်လာလေရဲ့...
တစ်နေရာရောက်တော့ကျွန်တော့်အရှေ့ဘက်ကနေအော်သံတစ်ခုကြားလိုက်ရသည်......
'ဟာ..ဟေ့..ဟေ့မြင်း....အာ...ကောင်လေး...ဖယ်....ဖယ်နေ.....မြင်းကထိန်းမရတော့ဘူး...!!'
မြင်းလှည်းမောင်းသမားပြောတဲ့အတိုင်းလမ်းဘေးကပ်ရပ်ပြီးတော့မှသက်ပြင်းချမလို့ကျန်သေးချမဲ့သက်ပြင်းကအပေါ်ကိုပြန်တက်သွားရော...အပူလုံးအဖြစ်ပေါ့....
'ဟာ..ဟိတ်...ဟိတ်ရောင်...င..ငဖြိုး.....မင်း..မင်းအရှေ့မှာ........လှည်း....!!!'
ကျွန်တော်အားခေါင်ခြစ်အော်ပေမဲ့နားကြပ်တပ်ပြီးဖုန်းကြည့်မပျက်တဲ့သူကတော့မကြားပေ.....
ကျစ်..ဒုက္ခပါဘဲ....
'ငဖြိုး.....!!!!!!!!!!'
မြင်းလှည်းကသူ့အနားကိုရောက်ဖို့အနည်းငယ်လောက်အလိုမှာတော့ကျွန်တော်မျက်လုံးမှိတ်ပြီး'အား'ကနဲအော်မိတော့သည်.........
'ဟေး....သတိထား..!!!!ဟေ့လူ...ခင်ဗျားရှေ့မှာ.....!!'
'ဝုန်း....!'
ဘာတွေဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ်မသိ...ကျွန်တော်သတိထားမိချိန်မှာတော့ ကျွန်တော်ဟာလမ်းဘေးမှာလဲနေပြီး ကျွန်တော့်ဖုန်းဟာလည်းကျွန်တော်နဲ့ဝေးရာစီမှာ....
'ကျစ်....စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ....'
ကျစ်တချက်စုတ်သပ်ရင်း လဲနေရာမှထဖို့အလုပ်လက်ကခေါက်ရက်ကျတော့အောင့်မျက်နေရော.....
'ဟူး.....အရေးထဲ....တောက်!'
'ဟာ...သူငယ်ချင်း..ငဖြိုး...မင်း...မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား....?'
ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီးသူရကပျာပျာသလဲဖြစ်နေပေမဲ့ကျွန်တော်အရေးမစိုက်မိ...ခုချိန်မှာ ကျွန်တော်သိတာကစိတ်တိုနေတာပင်....
ဟုတ်တယ်...စိတ်ရှုပ်လို့သီချင်းလေးနဲ့ငြိမ့်နေကာမှဘယ်ကမှန်းမသိအားနဲ့အဝေးကိုတွန်းလွှတ်ပြစ်လိုက်တာကြောင့်လူကနာနေရတဲ့အရေးခုဖုန်းကလည်းမှန်ကမွစာမရှိအောင်ကိုကြေမွလို့..
ဖုန်းကလည်းဖွင့်လို့မရတော့ဘူး...powerသေသွားတာများလား....
'ဟာကွာ...!!!'
'သူငယ်ချင်း...အ..အဆင်ပြေရဲ့လား...?'
'လူသတ်ချင်နေတာနော်....လာရွဲ့နေတာလား...?ဒီမှာကြည့်...လာခါနီးကမှဝယ်ထားတဲ့ဖုန်း....တစက်မှသုံးမရအောင်ပျက်စီးသွားပြီ....ပျက်တာကအရေးမကြီးဘူး..ကျစ်...အိမ်ကမားသားကကောဦးမှာ...ဟင်း....'
'အေးပါကွာ...ဒါကမတော်တဆဖြစ်တာဘဲ...ငါလည်းအန်တီစိန့်ကိုပြောပြပေးပါ့မယ်...ခုကမင်းဘာမှမဖြစ်သွားတာဘဲကျေးဇူးတင်ရမယ်....'
'ဟမ်....'
'အာ..နေဦး...စောနကကောင်လေး...အား..မေ့နေတာဘဲ...'
ကျွန်တော်နဲ့စကားပြောနေရင်းကနေပြူးပြူးပြာပြာနဲ့မလှမ်းမကမ်းကလူတစ်ယောက်နားအပြေးလေးသွားပြန်တဲ့သူရ....
"ဟ..ဒီကောင်ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ"...လို့စိတ်ထဲကသာကြိမ်ဆဲပြီးဖုတ်ဖက်ခါကာနေရာကနေထရပ်မိသည်...
ဟိုအကောင်ကတော့အဲ့လူကိုဘာတွေပြောနေတယ်မသိ...တွတ်တွတ်တွတ်တွတ်နဲ့.....
တစ်မိနစ်...နှစ်မိနစ်...သုံးမိနစ်....
၅မိနစ်ကျော်သည်အထိဒီအကောင်ကဘာအကြောရှည်နေတယ်မသိ....အဲ့နားကနေမကြွသေးဘူး....
ဟင်း......
'သူရ!!'
'ဟေ.....'
'မင်းဇာတ်ကမပြီးတော့ဘူးလား...?'
'မဟုတ်ဘူး...လာ...လာဦး...ဒီကို...'
'ဘာလို့ငါကမင်းခိုင်းတိုင်းလာရမှာလဲ..?'
'ခဏလေးပါကွာ....'
'ဟာ....ကျစ်....'
'လာပါဦးကွာ...ဒါကမင်းကြောင့်ဖြစ်တာလေ.....မင်းကရှင်းရမှာမဟုတ်လား...?'
'ဟမ်...ငါ့ကြောင့်..?Omo....ဘယ်လိုကနေဘယ်လို....?'
'မင်းကိုဖြတ်တိုက်မဲ့လှည်းကိုသူကဝင်ခံပေးလိုက်တာလေ.....'
'ဘယ်လို...'
ကျွန်တော်နဲ့သူရအခြေအတင်စကားပြောနေချိန်မှာဘဲကျွန်တော်တို့နားမှာထွက်ပေါ်လာတဲ့စကားသံခပ်သေးသေး....
'ဟို...ဒီမှာ.....ခင်...ခင်ဗျားတို့....ရန်မဖြစ်ကြပါနဲ့တော့'
'အော်...နေပါဦး..ဇာတ်လမ်းဆင်ပြီးကယ်တင်ရှင်ဝင်လုပ်တဲ့သူကမင်းလား...?'
'ဟမ်...'
'ဘာလဲ...?အမှန်တရားတွေချည်းရွေးပြောမိလို့တုန်လှုပ်သွားတာလား..?ဒီမှာ....ကျွန်တော့်နာမည်ကဖြိုးဝေမောင်....တဲ့.....ကျွန်တော့်ကိုသိပ်ချစ်...သိပ်ကြိုက်တယ်ဆိုရင်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဒဲ့တိုးပြောလိုက်...မင်းယောကျ်ားမဟုတ်ဘူးလား...ချစ်ရင်ချစ်တယ်ပေါ့...ဘာလို့မိန်းမတွေလိုလုပ်နေရတာလဲ...?'
'ဘာရယ်....ခင်ဗျားဘာတွေပြောနေတာလဲ...?ကျုပ်တစ်လုံးမှနားမလည်ဘူး...'
'ဟက်....နားမလည်ချင်ယောင်ဆောင်ပြန်ပြီ...မြန်မာလူမျိုးချင်းမြန်မာလိုပြောတာကိုနားမလည်ဘူးဆိုတော့ဘာလဲ...ဂျပန်လိုပြောပေးရမလား....?'
'ဟိတ်ရောင်..ငဖြိုး....မင်းတော်တော့....မင်းအကြီးကြီးလွဲနေပြီ...'
'မင်းအသာနေစမ်းပါ..ဒီမှာဟိတ်လူ...တစ်ခါတည်းမှတ်ထားလိုက်..ခင်ဗျားလိုတောသားစုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်ပုံတုံးကိုကျွန်တော်ကစိတ်မဝင်စားလို့တခါတည်းလက်လျှော့လိုက်တော့.....'
'ဟင်.....ဟေ့...ဟေ့လူ...လူနားလည်အောင်ပြောဗျ.....ကျုပ်ကိုတောသားဆိုပြီးအထင်မသေးနဲ့......ဟေ့လူ....ကျုပ်နဲ့ခင်ဗျားပြောနေတာမပြီးသေးဘူး....ဟေ့လူ.....'
သူပြောချင်ရာပြောပြီးကျွန်တာ့်ကိုကျောခိုင်းသွားဖို့လုပ်နေတဲ့သူ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲမိသည်...
သူ့ကိုလှမ်းဆွဲဖို့အရေးခြေထောက်ပါအနည်းငယ်ထောက်မိတော့နာကြင်မှုကအတိုင်းအဆမရှိ...
'အ့......အမလေး.......'
'ဟာ...ခင်..ခင်ဗျား...'
သူဟာလည်းသူ့အရှိန်မသတ်နိုင်ကိုယ်ကလည်းကိုယ့်အရှိန်မသတ်နိုင်ဘဲနှစ်ယောက်လုံးမြေပေါ်ထပ်လဲရပြန်သည်...ဒီတစ်ခါတော့ကျွန်တော်ကထိုမြို့သားကိုယ်ပေါ်မှာ....
'ဟေ့.....တောသား....ခင်ဗျား....ဖယ်စမ်း......ကျစ်....ကျွန်တော့်အကျီတွေညစ်ပတ်ကုန်ပြီ....'
'တောင်းပန်ပါတယ်......အ့.....ဟင့်....'
'ဟာ....ဒီက....အဆင်ပြေရဲ့လား....?ခြေထောက်ကသွေးတွေလဲထွက်နေပြီ......'
ဘေးကသဘောကောင်းတဲ့အကိုကကျွန်တော့်ကိုသေချာဆွဲထူပေးပြီးကျွန်တော့်ခြေထောက်ကိုသေချာကြည့်ပြီးပြောတော့မှကိုယ့်ခြေထောက်ကိုယ်သွေးထွက်မှန်းသိတော့သည်....
'နာနေလား....ညီ......?'
'ရ...ရတယ်...အ့....'
'အဆင်မပြေပါဘူး....လာ...ကျွန်တော်တို့ဆေးခန်းသွားပြရအောင်.....'
'မ...မဟုတ်...တာ...ရ...ရတယ်.......ကျုပ်အဆင်...ပြေပါတယ်.....'
'ဟင်း.....ဇာတ်လမ်းတွေ...ဇာတ်လမ်းတွေ....'
'ငဖြိုး....ဟိုမှာလှည်းလာနေတယ်..သွားငှားပေးဦး....'
'ဘာလုပ်ဖို့လဲ..?'
'ဟ...ဆေးခန်းသွားရမယ်လေ....ဒီမှာတွေ့လား...မင်းကြောင့်သူ့ခြေထောက်ထိသွားတာလေ..သွေးတွေတတောက်တောက်ကျနေတာတောင်မင်းက...မင်းက.....ဟင်း....'
'ဘာလဲ...?'
'ထားတော့...ငဖြိုး...ငါပြောတဲ့အတိုင်းလှည်းကိုငှားလိုက်.....'
'ဟင်း....'
.............
.......................
'သူရ....လှည်းရပြီ..ငါ့ကိုအခန်းသော့ပေး...ငါသွားနားတော့မယ်...'
'မပေးဘူး...'
'ဘာရယ်....!!မင်း....'
'ညီလေး...ညီလေးလမ်းလျှောက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး..အကိုပွေ့ချီလိုက်မယ်နော်...'
'ဟို....မ....မလုပ်....'
ဟိုငနာကဟိုနှံပြည်စုတ်ကိုချီပွေ့ပြီးလှည်းပေါ်ကိုတက်သွားပြီ...ငါ့ကိုခုထိပလစ်ထားတယ်...
'ငဖြိုး.....မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ...?'
'ဟ....ငါ့ကိုအခန်းသော့မပေးသေးလို့စောင့်နေတာလေ....'
'ပေးမယ်.....လာ..လှည်းပေါ်တက်လိုက်....မင်းပါလိုက်ခဲ့.....'
'ဟာ.....'
'မလိုက်ဘူးမပြောနဲ့....မင်းယောကျ်ားမဟုတ်ဘူးလား...ကိုယ့်ပြဿနာကိုယ်ရှင်း....'
'ဟင်း..ကျစ်......'
'ကျစ်တွေကျွတ်တွေမလုပ်နဲ့..လာလေကွာ....'
နောက်ဆုံးတော့သူငယ်ချင်းငပူကောင်ရဲ့ဆော်ဩမှုကြောင့်ကျွန်တော်ပါသူတို့နှင့်အတူပုဂံကဆေးပေးခန်းတစ်ခုကိုရောက်ရှိသွားရတော့တာပေါ့.....
ဟိုရောက်တော့ဟိုနှံပြည်စုတ်တောသားကိုဆရာကစစ်ဆေးဖို့အခန်းထဲခေါ်သွားချိန်မှာဘဲသူရကကျွန်တော့်ကိုအဖြစ်မှန်တွေကိုခရေစေ့တင်းကျပြောပြလာတော့သည်.....
'ဟမ်....ဒါဆို....စကတည်းကလွဲနေတာငါပေါ့...'
'မင်းကိုကတားမရဘဲပါးစပ်က ကရားရေလွှတ်သလိုတတွတ်တွတ်ပြောနေတာလေ...ငါတားချင်တောင်တားမရဘူး...ဟင်း...'
'ဟူး....ငါ...ငါကဇာတ်လမ်းတွေထဲကလိုဂွင်ဆင်တာထင်တာလေ...ငါမမှားဘူး...'
'အေးအေး...မင်းမမှားဘူး...သိလား..အမြဲတမ်းမင်းမှန်နေသိလား...?'
'........ဟင်း.....ငါလည်းပြောချင်လို့ပြောတာမှမဟုတ်ဘဲ...မသိလို့ပြောမိတဲ့ဟာ....'
'ညီလေးသနားပါတယ်..မင်းကမင်းဖုန်းကိုကိုင်ပြီးတဗြစ်တောက်တောက်ပြောတည်းကသူ့မှာလန့်နေရှာတာ......ငါ့ကိုပြောသေးတယ်.....(အကို....ကျုပ်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...အဲ့အပြားကြီးကကွဲသွားပြီတဲ့...ကျုပ်ကိုလျော်ခိုင်းရင်ကျုပ်မလျော်နိုင်ဘူး......စိတ်ညစ်ပါတယ်...)တဲ့..သူမှာမင်းကိုလည်းကယ်ရသေး...သွေးထွက်နေတဲ့သူ့ြေခထောက်ကိုစိတ်ပူရမဲ့အစားမင်းဖုန်းကိုလျော်ပေးရမှာကိုပူနေရသေး.....သနားပါတယ်ကွာ....'
'သနားရင်အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားလိုက်လေ....'
'မင်းနော်...ငါစကားအကောင်းပြောနေတာ....အော....ပြောရင်းနဲ့ဆရာဝန်တောင်ထွက်လာပြီ...ငါဆရာဝန်နဲ့စကားပြောလိုက်မယ်...မင်းသူ့ကိုသေချာသွားတောင်းပန်လိုက်...မင်းသူ့ကိုစကားပြောတာတွေလွန်ထားတယ်မလား...?'
'ဟာ....'
'သွား...မဟုတ်ရင်အန်တီစိန်နဲ့ပြောလိုက်မှာနော်.....'
'ဟာ...မပြောနဲ့လေ..သွားမယ်...သွားမယ်ကွာ.....'
'သေချာတောင်းပန်လိုက်နော်...'
'အင်း..အင်း....'
ကျွန်တော်လိုက်ကာတစ်ခုသာခြားတဲ့သိပ်မကြီးမားတဲ့အခန်းတစ်ခုစီကိုဝင်သွားလိုက်တော့ကုတင်ဘောင်ကိုကျောမှီထိုင်ကာပြတင်းအပြင်ဘက်ကိုငေးနေတဲ့နှံပြည်စုတ်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့သည်....
'အဟင်း..'
ချောင်းဟန့်သံပေးပေမဲ့ထိုလူကတော့ကျွန်တော့်ကိုလှည့်ကြည့်မလာ....
ဘာလဲ..?ဒါကသူ့ကိုသတ်သတ်ချေတာလား...?'
စိတ်မရှည်စွာနဲ့အနားသွားကာသူ့ပုခုံးကိုယ်ကိုင်ပြီးကျွန်တော့်ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်တော့သူကပြူးကြောင်ကြောင်နဲ့ကျွန်တော့်ကိုကြည့်လာလေရဲ့...
မျက်ဝန်းမှာလည်းမျက်ရည်စတွေကခိုကပ်နေတုန်း....
ပါးပြင်မို့မို့မှာမျက်ရည်စီးချောင်းကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်သိလိုက်ရတာကသူငိုနေခဲ့တာဆိုသည့်အသိ....
ကျွန်တော်သူ့မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်နေမှန်းသိတော့သူကပြာပြာသလဲသူ့လက်တွေနဲ့မျက်နှာပြင်ကိုပွတ်သုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့သည်....
ထိုအချိန်ဘာဖြစ်သွားတယ်မသိကျွန်တော့်လက်တွေနဲ့သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုဖမ်းချုပ်ထားမိသည်....
'ခင်..ခင်ဗျား....ဘာလုပ်တာလဲ...?လွှတ်..လွှတ်လေ....'
'မသုတ်နဲ့....'
'ဟမ်.....'
'မျက်ရည်တွေကိုမသုတ်ပြစ်နဲ့....မင်းကမျက်ရည်တွေနဲ့သိပ်လှလွန်းတယ်....'
'ဟင်.......'
'အာ....အင်း.....ဆောရီး....'
ကျွန်တော်အသိစိတ်ဝင်ချိန်မှာဘဲသူ့ကိုဆောရီးပြောကာလက်တွေကိုချုပ်နှောင်မှုကွန်ယက်မှလွတ်မြောက်ခွင့်ပေးမိသည်....
'တောင်းပန်ပါတယ်...ကျုပ်.....'
'ဆောရီး......'
'ဗျာ....'
'ကျွန်တော်ခင်ဗျားအပေါ်ရိုင်းမိသွားတယ်.....ခင်ဗျားကိုအထင်လွဲသွားလို့.....ခင်ဗျားကိုအခွင့်အရေးသမားလို့ထင်လိုက်တာ.....အဲ့တာကြောင့်......ဆောရီး....ပြီးတော့ကျေးဇူးဘဲ....ကျွန်တော့်ကိုကယ်ခဲ့ပေးလို့.....'
ကျွန်တော်ပြောချင်ရာပြောပြီးကျွန်တော်ထိုအခန်းငယ်ထဲကထွက်လာလိုက်တယ်.....
အပြင်မှသူရကကျွန်တော့်ကိုအဆင်သင့်စောင့်နေတုန်း....
'ဘယ်လိုလဲ...?တောင်းပန်ခဲ့လား...?'
ပုခုံးတချက်သာဟန်ပါပါတွန့်ပြရင်းသူ့ကိုလေသံတိုးနဲ့'သွားကြရအောင်...'လို့တောင်းဆိုောတ့သူကချက်ချင်းဆိုသလိုခေါင်းငြိမ့်ပြတာကြောင့်ကျါန်တော်ရောသူရောထိုဆေးပေးခန်းငယ်လေးကနေထွက်လာလိက်တယ်.....
.........
.............
.........................
'ကျစ်...ဟင်း....'
'..............'
'ဟူး......အင်း....'
'..................'
'ဟား.......'
'ငဖြိုး.....မင်းဒီနေ့ညအိပ်ဦးမှာလား..?တကျစ်ကျစ်တကွတ်ကျွတ်နဲ့နားငြီးတယ်ကွာ...မင်းမအပိ်ချင်ရင်လည်းငြိမ်နေပေးပါ...ငါအိပ်ချင်နေပြီ....'
'မင်းမအိပ်သေးဘူးလား..?'
'ဘာလုပ်ဖို့လဲ...?'
'ငါအိပ်မရလို့....'
'မျက်စိလေးမှိတ်ပြီးသိုးလေးတွေရေလေ..အိပ်ပျော်သွားလိမ့်မယ်....'
'ဟ.....ငါကလေးမဟုတ်ဘူးသူရ...'
'အဲ့တာဆိုလည်းဘုရားစာလေးဖတ်အိပ်ကွာ...'
'ငါကပုထုစဉ်ကွ.....ဘုန်းကြီးမဟုတ်ဘူး....'
'ဒါဆိုလည်းသီချင်းလေးနားထောင်ကွာ....'
'ရိုးသွားပြီ.....'
'စာအုပ်လေးဖတ်အိပ်..'
'အဲ့တာတွေကငါ့ရန်သူကွ...'
'ဟ့.....ကြိုက်တာသာလုပ်တော့ကွာ...ငါလည်းအကြံမပေးတတ်တော့ဘူး...ငါအိပ်ချင်နေပြီ...'
'ငါ့..ငါ့ကိုမင်းမအိပ်ခင်လေးတစ်ခုလောက်မေးခွင့်ပြုကွာ...အဲ့တာမေးပြီးရင်မင်းကိုမနှောက်ယှက်တော့ဘူး..'
'တကယ်လား..?'
'အေး...'
'ဒါဆိုမြန်မြန်မေး...'
'ဟိုနှံပြည်စုတ်.....ဘာတဲ့လဲ...?'
'ဘာကြီး...ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ...?'
'ဟိုနေ့လည်ကဗယုတ်လေးလေ...ဆရာဝန်ကဘာပြောလိုက်လဲ..?ဘာဖြစ်တာတဲ့လဲ..?'
'မင်း...မင်းကမေးတယ်....'
'အင်းလေ...'
'မင်းလိုလူက...သူ့ကိုမေးတယ်....'
'အဲ့တာဘာဖြစ်လဲ...မင်းကလိုရင်းကိုမရောက်တော့ဘူး...'
'အဟက်....မင်းလိုလူကတခြားသူအတွက်တွေးပူပေးနေလို့အံ့ဩသွားလို့ပါ...ထားပါ...မင်းအိပ်မပျော်ရထြင်းရဲ့အဓိကတရားခံကအဝေးကြောင့်လား...?'
'အဝေး?'
'အင်း...သူ့နာမည်အပြည့်အစုံကတာရာဝေးတဲ့....ဟိတ်ရောင်မင်းမျက်နှာကြီးကဘာလို့ရှုံ့တွနေရတာလဲ..?ငါပြောတဲ့ထဲအမှားပါသွားလို့လား...?'
'မင်းကဘာလို့နာမည်ကအစသိနေရတာလဲ...?'
'ဟမ်...အဲ့တာကငါကမေးလိုက်တာလေ....'
'ကျစ်....'
'ဘာဖြစ်နေတာလဲ...?'
'ဘာမှမဖြစ်ဘူး...!!ဆက်ပြော...ဖူး...'
'အေးပါဟ....ဆရာဝန်ကပြောတယ်...စိတ်ပူစရာမလိုဘူးတဲ့....ခြေထောက်ကသွေးထွက်တာကဖန်ကွဲစဝင်သွားလို့တဲ့.....နောက်ပြီးခြေထောက်အဆစ်လဲသွားတာမို့နားလိုက်ရင်သက်သာသွားလိမ့်မယ်တဲ့....ဒါပေမဲ့ဆရာဝန်ကသူ့ကိုအဲ့မှာဘဲတစ်ညနေခိုင်းတယ်.....အနီးကပ်စောင့်ကြည့်ဖို့ပေါ့...ညကြရင်အနာရှိန်ကြောင့်အဖျားတက်မှာစိုးလို့တဲ့......'
'သိပြီ...မင်းအိပ်တော့.....'
'ဟမ်....'
'ကျစ်.....တိုးတိုးနေ...ငါအိပ်တော့မယ်....'
'အော....အေး..အေး.....ဟင်း.....'
သူမေးချင်ရာမေးပြီး'အိပ်တော့မယ်'ဟုဆိုကာဟိုဖက်ကိအတင်းလှည့်အပိ်သွားတဲ့သူ့နောက်ကျောကိုသာကြည့်ပြီးကောင်းကောင်းကြီးကြိမ်ဆဲပြစ်လိုက်သည်....
နောက်တော့တစ်နေ့လုံးခရီးပန်းလာတဲ့ဒဏ်ကြောင့်ကျွန်တော်လည်းအိပ်စက်ခြင်းစီသို့ပေါ့..............
------------------------------------------------------
နွေရာသီဆိုပေမဲ့ပုဂံမနက်ခင်းဟာနေထွက်ပြီးတစ်နာရီကြာပြီးသည့်တိုင်အအေးဓာတ်လေးကရှိတုန်း....
သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နဲ့ထွက်လာလိုက်တာသူရကိုသူအပြင်ထွက်သွားကြောင့်ပြောပြဖို့ပင်မေ့နေခဲ့သည်........
'ဟောဟဲ....ဟောဟဲ...ဟင်း....ဆရာ....'
'အာ..မနေ့ကလူလေးဘဲ...မနက်အစောကြီး..ဘာကိစ္စလဲ...?'
'ဟို...နှံပြည်...အဲ.....ဟိုအဝေရာဆိုလား....ဘာဆိုလား...သူ...သူနိုးပြီလား...?'
'လူလေးကတာရာဝေးကိုလာရှာတာလား...?'
'အင်း...ဟုတ်တယ်..သူ...သူဘယ်မှာလဲ...?'
'မရှိတော့ဘူးလေ.....'
ဟမ်...မရှိတော့ဘူး.....
သူမရှိတော့ဘူးလို့ဘဲပြောလိုက်တာကျွန်တော့်ခေါင်းတည့်တည့်မိုးကြီုးပြစ်လိုက်သလားအောက်မေ့ရတယ်..ဒိန်းခနဲဘဲ.....
'သူ.....သူက.......'
'ဟာ...ဟေ့...လူလေး...အဆင်ပြေရဲ့လား...?အတုန်တုန်အယင်ယင်နဲ့....'
'သူ..သူက...ဘယ်အချိန်က......ဆုံးသွားတာလဲ..?ည....ညကတင်...အကောင်းကြီးဘဲလေ...'
'အော..အင်း...အစောနလေးတင်...'
'ဟာ....'
'အာ...နေ..နေပါဦး...လူလေး..စောနကဆရာ့ကိုဘာမေးလိုက်တာလဲ....?'
'ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီးခင်ဗျားကလူတစ်ယောက်ရဲ့အသက်ကိုတောင်ဘာလို့မကယ်နိုင်ရတာလဲ....?'
'ဟမ်.....ခဏလေး....ဆရာကဘာကိုမကယ်လိုက်တာလဲ......အာ...ခဏ.....နည်းနည်းလေးနားလည်မှုလွဲနေပြီထင်တယ်.....'
'ဘာကိုလဲ...?'
'အဝေး....သူကသူ့အလုပ်သူသွားပြီလေ...'
'ဟမ်....စောနကပြောတော့.....သေပြီဆို....'
'အဲ့လိုမပြောမိပါဘူး...စောနကလေးတင်လို့ပြောလိုက်မိတာထင်တယ်နော်.....'
'ကျစ်...အဲ့လိုအစကတည်းကရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောပါလား.....?'
'အော်..အင်း...ဆောရီးကွာ...'
'ဒါဆိုလဲ....ရော့..ဒီမှာ...သူ့ဆေးဖိုး....'
'မလိုတော့ဘူးလူလေး...အဝေးကအကုန်ရှင်းသွားပြီ...'
'ဘာ......!!'
'အင်း.....မင်းသူ့ကိုရှာချင်နေပုံဘဲ....'
'..........'
'သူ့ကိုတွေ့ချင်ရင်----ဘုရားမှာသွားရှာလေ....သူကအဲ့မှာဆိုရှိ....အော်..စကားတောင်ဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရဘူး...ဟူး..ခုခေတ်ကလေးတွေစိတ်တအားမြန်ကြသကိုး....ဟင်း....'
.............
........................
ဆရာဝန်လူကြီးပြောတဲ့ဘုရားမှာသွားရှာကြည့်တယ်......ရှေ့ဘက်...အနောက်ဘက်....အိုး..နေရာစုံနေရော....လူကိုရှာတွေ့ဖို့နေနေသာသာအရိပ်အယောင်လေးတောင်မတွေ့ရဘူး...
ဟင်း...စိတ်တွေမောလိုက်တာ.....
ကျစ်.....
စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ဆံပင်တွေကြားထဲလက်ထည့်ကာဖွမိပြီးလေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပြစ်မိသည်...
'ဦးကြီးတို့...ဒီဘုရားကစိမ်းညှက်..စိမ်းခက်ညီအစ်မဘုရားလေ.....ပုဂံဘုရားဆိုတဲ့အတိုင်းဘဲဘုရားတစ်ခုချင်းစီတိုင်းမှာရာဇဝင်ကိုယ်စီရှိသလိုဘဲသူ့မှာလည်းသူ့ရာဇဝင်နဲ့သူရှိတယ်ဗျ....တကယ်တော့...ဒီဘုရားက...အ့.....'
'အ့'လို့အော်မိတာကခြေထောက်ကနာကြင်မှုကြောင့်မဟုတ်ဘဲလက်ကောက်ဝတ်ကနေစောင့်ဆွဲခံလိုက်ရမှုကြောင့်ပင်.....
'ဟေး..နေ..နေဦးလေ...အ့..လွှတ်..လွှတ်ဦး...'
'အပေါက်ကိုပိတ်ပြီးလိုက်.....!'
'မဟုတ်ဘူးလေ.....ဟိုမှာ....ဧည့်သည်တွေကိုထားခဲ့...'
'လိုက်ဆိုလိုက်လို့ပြောနေတယ်မလား..အပိုစကားတွေမကြားချင်ဘူး...!!!'
'နာတယ်!!ကျုပ်ကိုလွှတ်...အ့....!!'
'......'
'တကယ်နာလို့ပါ....ကျုပ်...ကျုပ်လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ဘူး....'
ကျစ်.....သူကြမ်းပေါ်ခွေခနဲပြစ်ကျသွားတော့မှသူ့ခြေထောက်နာနေမှန်းကိုယ်ပြန်သတိရမိတော့သည်...
'နာ....နာသွားလား...?ကျွန်တော်...ကျွန်တော်မရည်ရွယ်......'
'ရတယ်......အဲ့လောက်လဲမဟုတ်ပါဘူး...အ့...'
'ဒီလောက်နာနေတာကိုဒါကမင်းဘယ်လဲ...?'
'ဟိုမှာဧည့်သည်တွေစောင့်နေတယ်လေ...ငါအလုပ်လုပ်ရဦးမှာ...မနေ့ကရှာထားတဲ့ပိုက်ဆံတွေကဆေးးဖိုးကြောင့်ကုန်ပြီကွ...'
'ကျစ်...ဒီနေ့တရက်အလုပ်မလုပ်ရရင်သေသွားမှာမလို့လား...?'
'အင်း...ဟုတ်တယ်...ကျုပ်တို့ကတစ်နေ့လုပ်တစ်နေ့စားတွေလေ.....ပြီးတော့အမကိုရှာကြွေးရဦးမှာ...ညကအမအဆင်မှပြေရဲ့လားမသိဘူး...?ဖယ်ပါ...ကျုပ်သွားဦးမယ်...'
'ဒီနေရာကတစ်ဖဝါးမှရွေ့ဖို့မစဉ်းစားနဲ့...ကျွန်တော်ပြန်မလာမချင်းဒီကစောင့်နေ..ကြားလား!!'
ခေါင်းငြိမ့်မိသလားခေါင်းခါမိသလားကိုယ့်ဘာသာမသိပေမဲ့သူပြောတြ့အတိုင်းသူထားခဲ့တဲ့နေရာမျာကျွန်တော်တိုင်စောင့်နေမိသည်.....
ခဏကြာတော့သူကပြန်ရောက်လာတယ်....
'အဟင်း...ရပြီ....ခင်ဗျားသူတို့ကိုလမ်းပြပေးစရာမလိုတော့ဘူး...'
'ဟမ်...ဒါဆိုကျုပ်အတွက်အဆင်မပြေဘူးလေ....'
'ပြေတယ်လေ...သူတို့ကိုလမ်းမပြပေးနဲ့...အဲ့အစား....ကျွန်တော့်ရဲ့လမ်းပြလုပ်ပေါ့....'
'ဟမ်....'
'ကျစ်..လုပ်လိုက်ရရင်တော့....လုပ်ဆိုလုပ်လိုက်လေ....'
'အာ...'
'ရော့..ဒါကခင်ဗျားရဲ့ဆေးဖိုး.....'
'ဟမ်...ဘာလို့လာပေးနေတာလဲ...?ပြီးတော့အတန်တွေအများကြီးရယ်....'
'ဘာရယ်..အတန်တွေ.....?'
အိုး..ငါဘာတွေတွေးနေမိတာလဲ....ဟာ..shit...
'အင်းလေ......၅၀၀၀အတန်တွေအများကြီးရယ်....'
'ခင်ဗျားစိုက်ထားတဲ့ဆေးဖိုးပေးတာလေ.....'
'အဲ့လောက်မှမဟုတ်ဘဲ....အတန်တစ်ရွက်ဆိုရပြီကွ....'
'တော်ပါတော့ဆက်မပြောနဲ့..အဲ့တာတွေကခင်ဗျားဟာ...ယူထားလိုက်တော့.....'
'အများကြီးရယ်....မယူနိုင်ပါဘူး.....'
'ဒါဆိုလည်းခင်ဗျား.....ဆပ်လေ..ခင်ဗျားသိတဲ့တတ်တဲ့လမ်းပြအလုပ်နဲ့ပေါ့....'
'အမ်....'
'ကျွန်တော့်ရဲ့လမ်းပြလုပ်ပေးဝေး....'
'ဟင်............'
'ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းအတွက်........တသက်လုံး....ထာဝရ......'
ဒီစကားတွေကိုဘာကြောင့်နှုတ်ကပြောမိလဲသေချာမသိပေမဲ့ကျွန်တော်သိတာကတော့ကျွန်တော်စိတ်ထဲအူမြူးနေမိသည်....
အူကြောင်ကြောင်လေးနဲ့ကျွန်တော့်ကိုကြောင်ကြည့်တဲ့သူ့ပုံစံလေးကကျွန်တော့်ကိုမယိုးမယွဖြစ်စေသည်....
'..........ဝေး.....'
'.......'
'ကျွန်တော်ကထူးရင်ဗျာလို့ဖြေလေ...'
'ဟင်...အင်း...'
'မကြိုက်ဘူး...ပြန်ခေါ်မယ်..သေချာထူး...'
'...........'
'ဝေး....'
'ဗျ...ဗျာ.....'
'အင်း...လိမ်မာတယ်..ကျွန်တော်ပြောတာသေချာနားထောင်...နောက်ဆို...ဝေးဆိုတဲ့စကားလုံးကကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းရဲ့မူပိုင်မို့ဘယ်သူ့ကိုမှမခေါ်ခိုင်းနဲ့....နောက်ပြီး....ဝေးနာမည်ကိုဘယ်သူမေးမေးဖြေစရာမလိုဘူး...ကြားလား...'
'..........'
'ကြားလားလို့!!'
'အာ...အင်း....'
'ကျွန်တော်ကလိမ်မာတဲ့သူဆိုသိပ်သဘောကျတယ်ဝေးရဲ့.....'
ထိုကောင်လေးပဲ့ုးလိုက်တယ်..နှစ်လိုဖွယ်ရာအပြုံးမျိုး...
ဘာကြောင့်ရယ်မသိသူ့နည်းတူကျွန်တော်လည်းပြုံးမိသည်....မခိုင်းစေပါဘဲ..မတောင်းဆိုပါဘဲနဲ့...
နောက်တော့သူကကျွန်တော့်ကိုဆိုလာတယ်.......'နောက်ဆိုအဲ့လိုလူကြားထဲမပြုံးရဘူး..'တဲ့လေ......
တားမြစ်ချက်တွေစည်းကမ်းချက်တွေသိပ်ကိုများလွန်းတဲ့ဒီကောင်လေးကို ကျွန်တော်နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး.......
မနေ့ကတင်ကျွန်တော့်ကိုစက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်သနားစရာလူတစ်ယောက်လိုကြည့်ခဲ့တဲ့သူကဒီနေ့တော့တရင်းတနှီးကိုဆက်ဆံပြန်သတဲ့.....
တကယ်ပါ....ထိုကောင်လေးကနားလည်ရခက်လိုက်တာ......
ဒီလိုနဲ့သူနဲ့ကျွန်တော် လမ်းပြနဲ့ဧည့်သည်ဆိုတဲ့သာမန်ထက်ရင်းနှီးတဲ့ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်ခဲ့မိတော့သည်....
---------------------------------
လက်ရှိအချိန်ကာလတစ်ခု၌.....
'ဖြောင်း....ဖြောင်း.....'
'အ့.......တော်ပါတော့....မောင်...ဝေးနာလို့.....'
'ဖြောင်း..!!'
တောင်းဆိုမိပေမဲ့သူ့စီကရက်စက်တဲ့ရိုက်ချက်တွေသာကျောပေါ်ကိုကျရောက်မြဲကျရောက်နေဆဲပင်.........
ရုန်လို့ရပေမဲ့ပိုရုန်းလေမောင်ကဒေါသထွက်ပြီးပိုရိုက်မှာစိးတာကြောင့်နေရာမှာသာတိတ်တိတ်လေးမလှုပ်မယှက်ဒူးထောက်ထိုင်နေမိသည်.....
'အင့်...မောင်....ဟင့်....ထပ်မရိုက်ပါနဲ့တော့....'
'ဒါဆိုပြောလေ...ငါ့ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲဘာလို့အိမ်ထဲကနေအိမ်ပြင်ထွက်ဖို့ကြိုးစားရတာလဲ...?ဟမ်....'
'ဖြောင်း...'
'အ့....'
'မင်းတော်တော်ကိုမှယွနေလား...?'
'မ..မဟုတ်ပါဘူးမောင်ရယ်..ဝေးက...'
'မင်းအိမ်မှာစားစရာအဲ့လောက်ရှားလား...?ခေါက်ဆွဲကြော်မှမစားရရင်သေမှာမို့လို့လား...?!!'
'မဟုတ်ပါဘူး..ဝေး..ဝေးက....'
'ဖြောင်း...'
'အင့်....'
'မပြောနဲ့..မကြားချင်ဘူး....!!ငါကဒါဆိုဒါဘဲလုပ်....အထွန့်လာမတက်နဲ့.....တာရာဝေး...'
'ဟင့်....'
'ဖြောင်းဖြောင်း....ဖြောင်း....'
'အင့်...အဟင့်...မောင်....မောင်မကြိုက်ရင်ကျုပ်နောက်မသွားတော့ပါဘူး..ဟင့်....ဝေးနာလို့ပါ...အင့်....'
'ဟက်......ဆောရီးဘဲ....မင်းအလှမှာမောင်မျောသွားလို့ဝေး....အင်း...မောင်ပြောဖူးသလိုဘဲ..မင်းကမျက်ရည်လေးတွေနဲ့ဆိုသိပ်လှတာဘဲဝေးရာ.....'
----------------------------------------
To Be Continued
သဘောကျမယ်လို့မျှော်လင့်မိပါတယ်ရှင်....
Votes and commentsလေးတွေမျှော်နေပါတယ်ရှင့်.....
See you my loves.........
-------------------------------------
Zawgyi
'အား...ေနာက္ဆုံးေတာ့ေရာက္ၿပီကြ.....'
'ဟူး...တစ္လမ္းလုံးကားစီးလာရတာအရမ္းကိုေမာတာဘဲ....'
'ဟုတ္ပါ့ကြာ...ကားမေမာင္းရေပမဲ့အၾကာႀကီးထိုင္စီးလာရေတာ့ခါးေတြကိုေညာင္းေနေရာကြာ.....'
'ေအးကြ....အင္း....ေနဦး...၁...၂....၃....၄....ဟာ..တစ္ေယာက္လိုေနသလိုဘဲ.....'
'ဟင္....ဟာ...ဟုတ္တယ္ေလ....ဟိုေကာင္ဆင္းမလာေသးဘူး...ၾကည့္ရတာခုထက္ထိအိပ္ေကာင္းတုန္းထင္တယ္....'
'ဟူး....ဒါဆိုလဲသြားႏွိုးလိုက္ဦးကြာ.....ဟိုမွာမိန္းကေလးအဖြဲ႕ေတြကဟိုတယ္ထဲဝင္ကုန္ၿပီ....ငါတို႔ေယာက်္ားေလး၅ေယာက္တစ္ဖြဲ႕ဘဲက်န္ေတာ့တယ္...'
'ေအးပါအတန္းေခါင္းေဆာင္ရယ္...ငါသြားလိုက္ပါ့မယ္....မင္းတို႔ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုဧည့္ႀကိဳေကာင္တာမွာသာေစာင့္ေန.....အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႔ပန္းကန္လံးစီးၿပီးလာခဲ့မယ္....'
'ဟင္း....ၿပီးေရာ...ဟိတ္ေရာင္ေတြ...လာ..သြားၾကမယ္....'
'ေအး...လာၿပီ..လာၿပီ.....'
ကားအနားကေနထြက္ခြာသြားၾတ့သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်မိသည္...
ဟူး...ဟိုေကာင့္ကိုႏွိုးရေပဦးမည္....
ဟင္း...ေမာတယ္....ဒီေကာင္ကေတာ္႐ုံစေကးနဲ႔ႏွိုးရတဲ့အေကာင္မဟုတ္ဘူး....
မနက္ထြက္လာတည္းကတစ္လမ္းလုံးလည္းမ်က္ႏွာႀကီးကိုဆူပုတ္လို႔...စိတ္ၾကည္ေနပုံမရဘူး....
ဒီလိုရာသီဥတုမေကာင္းတဲ့အေျခအေနႀကီးမွာငါေလးကေတာ့ေမာင္မင္းႀကီးသားကိုႏွိုး၇ေပဦးမယ္....
ဘုရား...ဘုရား......
စိတ္တိုတိုနဲ႔ငါ့ကိုထမထိုးထမရိုက္ထမကန္ဖို႔ေတာ့ေမၽွာ္လင့္မိ...
ထထိုးရင္အရမ္းနာေအာင္မထိုးရင္ေတာ့ေကာင္းသား.....
ဟင္း....ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေလးေတာ့ဒီေကာင္ေထာက္မွာပါေလ....
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရးလုပ္ၿပီးေလးပင္ေသာေျခလွမ္းေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ဦးတည္ရာကexpress ကားရဲ့အဝင္တံခါးစီသို႔.....
ခပ္သြက္သက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းနားကိုအေရာက္သြားခဲ့ေပမဲ့အနားေရာက္ေတာ့ေခၽြးစီးေတြပင္ထြက္လို႔....
ေၾကာက္ပါသည္...စိတ္မထင္ရင္မထင္သလိုေသာင္းက်န္းတတ္တဲ့ဒင္းကို......
'အဟင္း.....ဟိတ္ေရာင္......ငၿဖိဳး....'
တခ်က္ႏွိုးတယ္...ဦးထုပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားတဲ့သူကဦးထုပ္လၽွာကိုေအာက္သို႔ဆြဲခ်ရင္းထပ္အိပ္ဖို႔ျပင္ေနတာေၾကာင့္ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ႏွိုးမိေတာ့ ျဗဳန္းကနည္းမ်က္လုံးပြင့္လာၿပီးရလာတာကသူ႔စီကမ်က္ေစာင္းတစ္ခု....
'အဟဲ....နိုးၿပီးမလား...ထေတာ့ေလသူငယ္ခ်င္းရယ္...ေရာက္ၿပီကြ....'
'မနိုးေသးဘူး...'
'အဲ...ဟင္.....မနိုးေသးတဲ့သူကစကားျပန္ေျပာသလား...?'
'က်စ္.....'ဆိုတဲ့အသံနဲ႔တင္ကၽြန္ေတာ္ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြထရသည္အထိငယ္သူငယ္ခ်င္းကိုေၾကာက္ရပါသည္....
ေသခ်ာသည္....ဒါသူအလိုမက်ျဖစ္ေနတာပင္....
'သူငယ္ခ်င္းေလး...မင္းအိပ္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္လည္းဟိုတယ္ေရာက္မွျပန္အိပ္ေလ..ခုကကားေမာင္းသမားႀကီးသူလည္းကားေတြဘာေတြသိမ္းရဦးမယ္ေလကြာ.....'
'သူ႔ဘာသာကားသိမ္းတာဘဲငါ့အေရးလား...'
'သူငယ္ခ်င္းကအေကာင္လိုက္ကားေပၚထိုင္ေနတုန္းေလ...သူကဘယ္လိုကားသိမ္းမတုန္း...'
'ဟင္း...ရွုပ္ယွက္ကိုခက္ေနေရာ.....က်စ္.....'
'ဟဲ..ဟဲ.....ထေတာ့ေနာ္...'
'ေနဦး...'
'ဟင္...'
'ဒါကဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ....?'
'ပု...ပုဂံေလ.....'
'ဘာ!!!'
'အမေလး...ျဖည္းျဖည္းေျပာလည္းရပါတဘ္...ဘာလို႔အသားကုန္အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ရတာလဲကြာ....လန႔္လိုက္တာ...'
'လန႔္ရင္ေသလိုက္ေလ...'
'အဲ..ေသလို႔မရေသးဘူး..မိန္းမယူရဦးမွာမို႔...အဟင္း...ဟင္း...'
'ေျပာေတာ့မႏၲေလးမွာေလ့လာစရာရွိတာေလ့လာၿပီးတာနဲ႔ရန္ကုန္ျပန္ဆင္းမယ္ဆို....ခုကဘယ္လိုျဖစ္လို႔ဒီအထိေရာက္လာတာလဲ...?'
'အဲ..အဲ့တာက.....မိန္းကေလးေတြကလမ္းၾကဳံေနတာဘဲ..ဝင္ၿပီးတစ္ညေလာက္အိပ္ရေအာင္ဆိုတာနဲ႔.......'
'တႏွာ႐ူးေတြ....က်စ္....'
'ဟင္..ဘယ္....ဘဘ္သူ႔ကိုေျပာတာလဲဟင္...?'
'အကုန္လုံးဘဲ...မင္းလည္းတူတူဘဲ...တစ္ေယာက္မွအသုံးမက်ဘူး...'
'အာ....အင္း...အင္းပါကြာ..ခုေတာ့ကားေပၚကဆင္းရေအာင္ေနာ္....ေပးလ..မင္းအထုပ္ေတြ..ငါသယ္ကူမယ္....'
သူ႔အလိုက်ေလးအလိုက္သင့္ေနေပးရင္းအထုပ္ေတြသယ္ေပးကာကားေပၚကေနဆင္းေတာ့မွာကၽြန္ေတာ့္မွာအသက္ကိုဝဝရွုနိုင္ေတာ့သည္.....
အဟဲ..ငါလုပ္နိုင္ၿပီကြ.....
'သူရ.....'
'ေဟ...ေအး.....'
'ေနကာမ်က္မွန္....'
'ဟမ္....'
'အိတ္ေဘးမွာရွိတယ္...ေပးေလ.....!!'
'အာ...အင္း....ေရာ့.....သူငယ္ခ်င္း.....'
'က်စ္...ေသမလိုကိုပူေနရလား....'
'အဟဲ..ေႏြရာသီဆိုေတာ့ဒီလိုပါဘဲ.....'
'ၾကာၾကာေနရင္အသက္ရွူရပ္ေသေတာ့မွာဘဲ....ေလကလည္းမသန႔္ဘူး...ဖုန္ေတြခ်ည္းဘဲ...ဟင္း...'
'ဒါကေျမညီလမ္းေတြဘဲရွိလို႔ပါ....'
'ထားေတာ့....လမ္းျပ....သြားမယ္.....ငါ့အခန္းကို....'
'ေအး...ေအးပါ.....'
ကုတ္ကုတ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔သူ႔အေရွ႕ကေနအထုပ္ေတြဆြဲကာေလၽွာက္ေတာ့သူကဘာစကားမွမေျပာဘဲအေနာက္ကေနဖုန္းၾကည့္ရင္းလိုက္လာေလရဲ့...
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ဘက္ကေနေအာ္သံတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္......
'ဟာ..ေဟ့..ေဟ့ျမင္း....အာ...ေကာင္ေလး...ဖယ္....ဖယ္ေန.....ျမင္းကထိန္းမရေတာ့ဘူး...!!'
ျမင္းလွည္းေမာင္းသမားေျပာတဲ့အတိုင္းလမ္းေဘးကပ္ရပ္ၿပီးေတာ့မွသက္ျပင္းခ်မလို႔က်န္ေသးခ်မဲ့သက္ျပင္းကအေပၚကိုျပန္တက္သြားေရာ...အပူလုံးအျဖစ္ေပါ့....
'ဟာ..ဟိတ္...ဟိတ္ေရာင္...င..ငၿဖိဳး.....မင္း..မင္းအေရွ႕မွာ........လွည္း....!!!'
ကၽြန္ေတာ္အားေခါင္ျခစ္ေအာ္ေပမဲ့နားၾကပ္တပ္ၿပီးဖုန္းၾကည့္မပ်က္တဲ့သူကေတာ့မၾကားေပ.....
က်စ္..ဒုကၡပါဘဲ....
'ငၿဖိဳး.....!!!!!!!!!!'
ျမင္းလွည္းကသူ႔အနားကိုေရာက္ဖို႔အနည္းငယ္ေလာက္အလိုမွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး'အား'ကနဲေအာ္မိေတာ့သည္.........
'ေဟး....သတိထား..!!!!ေဟ့လူ...ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာ.....!!'
'ဝုန္း....!'
ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္မသိ...ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာလမ္းေဘးမွာလဲေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းဟာလည္းကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေဝးရာစီမွာ....
'က်စ္....စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ....'
က်စ္တခ်က္စုတ္သပ္ရင္း လဲေနရာမွထဖို႔အလုပ္လက္ကေခါက္ရက္က်ေတာ့ေအာင့္မ်က္ေနေရာ.....
'ဟူး.....အေရးထဲ....ေတာက္!'
'ဟာ...သူငယ္ခ်င္း..ငၿဖိဳး...မင္း...မင္းအဆင္ေျပရဲ့လား....?'
ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီးသူရကပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္ေနေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္အေရးမစိုက္မိ...ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သိတာကစိတ္တိုေနတာပင္....
ဟုတ္တယ္...စိတ္ရွုပ္လို႔သီခ်င္းေလးနဲ႔ၿငိမ့္ေနကာမွဘယ္ကမွန္းမသိအားနဲ႔အေဝးကိုတြန္းလႊတ္ျပစ္လိုက္တာေၾကာင့္လူကနာေနရတဲ့အေရးခုဖုန္းကလည္းမွန္ကမြစာမရွိေအာင္ကိုေၾကမြလို႔..
ဖုန္းကလည္းဖြင့္လို႔မရေတာ့ဘူး...powerေသသြားတာမ်ားလား....
'ဟာကြာ...!!!'
'သူငယ္ခ်င္း...အ..အဆင္ေျပရဲ့လား...?'
'လူသတ္ခ်င္ေနတာေနာ္....လာရြဲ႕ေနတာလား...?ဒီမွာၾကည့္...လာခါနီးကမွဝယ္ထားတဲ့ဖုန္း....တစက္မွသုံးမရေအာင္ပ်က္စီးသြားၿပီ....ပ်က္တာကအေရးမႀကီးဘူး..က်စ္...အိမ္ကမားသားကေကာဦးမွာ...ဟင္း....'
'ေအးပါကြာ...ဒါကမေတာ္တဆျဖစ္တာဘဲ...ငါလည္းအန္တီစိန္႔ကိုေျပာျပေပးပါ့မယ္...ခုကမင္းဘာမွမျဖစ္သြားတာဘဲေက်းဇူးတင္ရမယ္....'
'ဟမ္....'
'အာ..ေနဦး...ေစာနကေကာင္ေလး...အား..ေမ့ေနတာဘဲ...'
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာေနရင္းကေနျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ႔မလွမ္းမကမ္းကလူတစ္ေယာက္နားအေျပးေလးသြားျပန္တဲ့သူရ....
"ဟ..ဒီေကာင္ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ"...လို႔စိတ္ထဲကသာႀကိမ္ဆဲၿပီးဖုတ္ဖက္ခါကာေနရာကေနထရပ္မိသည္...
ဟိုအေကာင္ကေတာ့အဲ့လူကိုဘာေတြေျပာေနတယ္မသိ...တြတ္တြတ္တြတ္တြတ္နဲ႔.....
တစ္မိနစ္...ႏွစ္မိနစ္...သုံးမိနစ္....
၅မိနစ္ေက်ာ္သည္အထိဒီအေကာင္ကဘာအေၾကာရွည္ေနတယ္မသိ....အဲ့နားကေနမႂကြေသးဘူး....
ဟင္း......
'သူရ!!'
'ေဟ.....'
'မင္းဇာတ္ကမၿပီးေတာ့ဘူးလား...?'
'မဟုတ္ဘူး...လာ...လာဦး...ဒီကို...'
'ဘာလို႔ငါကမင္းခိုင္းတိုင္းလာရမွာလဲ..?'
'ခဏေလးပါကြာ....'
'ဟာ....က်စ္....'
'လာပါဦးကြာ...ဒါကမင္းေၾကာင့္ျဖစ္တာေလ.....မင္းကရွင္းရမွာမဟုတ္လား...?'
'ဟမ္...ငါ့ေၾကာင့္..?Omo....ဘယ္လိုကေနဘယ္လို....?'
'မင္းကိုျဖတ္တိုက္မဲ့လွည္းကိုသူကဝင္ခံေပးလိုက္တာေလ.....'
'ဘယ္လို...'
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူရအေျခအတင္စကားေျပာေနခ်ိန္မွာဘဲကၽြန္ေတာ္တို႔နားမွာထြက္ေပၚလာတဲ့စကားသံခပ္ေသးေသး....
'ဟို...ဒီမွာ.....ခင္...ခင္ဗ်ားတို႔....ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ေတာ့'
'ေအာ္...ေနပါဦး..ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီးကယ္တင္ရွင္ဝင္လုပ္တဲ့သူကမင္းလား...?'
'ဟမ္...'
'ဘာလဲ...?အမွန္တရားေတြခ်ည္းေရြးေျပာမိလို႔တုန္လွုပ္သြားတာလား..?ဒီမွာ....ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကၿဖိဳးေဝေမာင္....တဲ့.....ကၽြန္ေတာ့္ကိုသိပ္ခ်စ္...သိပ္ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဒဲ့တိုးေျပာလိုက္...မင္းေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလား...ခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္ေပါ့...ဘာလို႔မိန္းမေတြလိုလုပ္ေနရတာလဲ...?'
'ဘာရယ္....ခင္ဗ်ားဘာေတြေျပာေနတာလဲ...?က်ဳပ္တစ္လုံးမွနားမလည္ဘူး...'
'ဟက္....နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပန္ၿပီ...ျမန္မာလူမ်ိဳးခ်င္းျမန္မာလိုေျပာတာကိုနားမလည္ဘူးဆိုေတာ့ဘာလဲ...ဂ်ပန္လိုေျပာေပးရမလား....?'
'ဟိတ္ေရာင္..ငၿဖိဳး....မင္းေတာ္ေတာ့....မင္းအႀကီးႀကီးလြဲေနၿပီ...'
'မင္းအသာေနစမ္းပါ..ဒီမွာဟိတ္လူ...တစ္ခါတည္းမွတ္ထားလိုက္..ခင္ဗ်ားလိုေတာသားစုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ပုံတုံးကိုကၽြန္ေတာ္ကစိတ္မဝင္စားလို႔တခါတည္းလက္ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့.....'
'ဟင္.....ေဟ့...ေဟ့လူ...လူနားလည္ေအာင္ေျပာဗ်.....က်ဳပ္ကိုေတာသားဆိုၿပီးအထင္မေသးနဲ႔......ေဟ့လူ....က်ဳပ္နဲ႔ခင္ဗ်ားေျပာေနတာမၿပီးေသးဘူး....ေဟ့လူ.....'
သူေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးကၽြန္တာ့္ကိုေက်ာခိုင္းသြားဖို႔လုပ္ေနတဲ့သူ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲမိသည္...
သူ႔ကိုလွမ္းဆြဲဖို႔အေရးေျခေထာက္ပါအနည္းငယ္ေထာက္မိေတာ့နာၾကင္မွုကအတိုင္းအဆမရွိ...
'အ့......အမေလး.......'
'ဟာ...ခင္..ခင္ဗ်ား...'
သူဟာလည္းသူ႔အရွိန္မသတ္နိုင္ကိုယ္ကလည္းကိုယ့္အရွိန္မသတ္နိုင္ဘဲႏွစ္ေယာက္လုံးေျမေပၚထပ္လဲရျပန္သည္...ဒီတစ္ခါေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကထိုၿမိဳ႕သားကိုယ္ေပၚမွာ....
'ေဟ့.....ေတာသား....ခင္ဗ်ား....ဖယ္စမ္း......က်စ္....ကၽြန္ေတာ့္အက်ီေတြညစ္ပတ္ကုန္ၿပီ....'
'ေတာင္းပန္ပါတယ္......အ့.....ဟင့္....'
'ဟာ....ဒီက....အဆင္ေျပရဲ့လား....?ေျခေထာက္ကေသြးေတြလဲထြက္ေနၿပီ......'
ေဘးကသေဘာေကာင္းတဲ့အကိုကကၽြန္ေတာ့္ကိုေသခ်ာဆြဲထူေပးၿပီးကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့မွကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ေသြးထြက္မွန္းသိေတာ့သည္....
'နာေနလား....ညီ......?'
'ရ...ရတယ္...အ့....'
'အဆင္မေျပပါဘူး....လာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆးခန္းသြားျပရေအာင္.....'
'မ...မဟုတ္...တာ...ရ...ရတယ္.......က်ဳပ္အဆင္...ေျပပါတယ္.....'
'ဟင္း.....ဇာတ္လမ္းေတြ...ဇာတ္လမ္းေတြ....'
'ငၿဖိဳး....ဟိုမွာလွည္းလာေနတယ္..သြားငွားေပးဦး....'
'ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..?'
'ဟ...ေဆးခန္းသြားရမယ္ေလ....ဒီမွာေတြ႕လား...မင္းေၾကာင့္သူ႔ေျခေထာက္ထိသြားတာေလ..ေသြးေတြတေတာက္ေတာက္က်ေနတာေတာင္မင္းက...မင္းက.....ဟင္း....'
'ဘာလဲ...?'
'ထားေတာ့...ငၿဖိဳး...ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလွည္းကိုငွားလိုက္.....'
'ဟင္း....'
.............
.......................
'သူရ....လွည္းရၿပီ..ငါ့ကိုအခန္းေသာ့ေပး...ငါသြားနားေတာ့မယ္...'
'မေပးဘူး...'
'ဘာရယ္....!!မင္း....'
'ညီေလး...ညီေလးလမ္းေလၽွာက္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး..အကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္မယ္ေနာ္...'
'ဟို....မ....မလုပ္....'
ဟိုငနာကဟိုႏွံျပည္စုတ္ကိုခ်ီေပြ႕ၿပီးလွည္းေပၚကိုတက္သြားၿပီ...ငါ့ကိုခုထိပလစ္ထားတယ္...
'ငၿဖိဳး.....မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ...?'
'ဟ....ငါ့ကိုအခန္းေသာ့မေပးေသးလို႔ေစာင့္ေနတာေလ....'
'ေပးမယ္.....လာ..လွည္းေပၚတက္လိုက္....မင္းပါလိုက္ခဲ့.....'
'ဟာ.....'
'မလိုက္ဘူးမေျပာနဲ႔....မင္းေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလား...ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္ရွင္း....'
'ဟင္း..က်စ္......'
'က်စ္ေတြကၽြတ္ေတြမလုပ္နဲ႔..လာေလကြာ....'
ေနာက္ဆုံးေတာ့သူငယ္ခ်င္းငပူေကာင္ရဲ့ေဆာ္ဩမွုေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ပါသူတို႔ႏွင့္အတူပုဂံကေဆးေပးခန္းတစ္ခုကိုေရာက္ရွိသြားရေတာ့တာေပါ့.....
ဟိုေရာက္ေတာ့ဟိုႏွံျပည္စုတ္ေတာသားကိုဆရာကစစ္ေဆးဖို႔အခန္းထဲေခၚသြားခ်ိန္မွာဘဲသူရကကၽြန္ေတာ့္ကိုအျဖစ္မွန္ေတြကိုခေရေစ့တင္းက်ေျပာျပလာေတာ့သည္.....
'ဟမ္....ဒါဆို....စကတည္းကလြဲေနတာငါေပါ့...'
'မင္းကိုကတားမရဘဲပါးစပ္က ကရားေရလႊတ္သလိုတတြတ္တြတ္ေျပာေနတာေလ...ငါတားခ်င္ေတာင္တားမရဘူး...ဟင္း...'
'ဟူး....ငါ...ငါကဇာတ္လမ္းေတြထဲကလိုဂြင္ဆင္တာထင္တာေလ...ငါမမွားဘူး...'
'ေအးေအး...မင္းမမွားဘူး...သိလား..အျမဲတမ္းမင္းမွန္ေနသိလား...?'
'........ဟင္း.....ငါလည္းေျပာခ်င္လို႔ေျပာတာမွမဟုတ္ဘဲ...မသိလို႔ေျပာမိတဲ့ဟာ....'
'ညီေလးသနားပါတယ္..မင္းကမင္းဖုန္းကိုကိုင္ၿပီးတျဗစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာတည္းကသူ႔မွာလန႔္ေနရွာတာ......ငါ့ကိုေျပာေသးတယ္.....(အကို....က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...အဲ့အျပားႀကီးကကြဲသြားၿပီတဲ့...က်ဳပ္ကိုေလ်ာ္ခိုင္းရင္က်ဳပ္မေလ်ာ္နိုင္ဘူး......စိတ္ညစ္ပါတယ္...)တဲ့..သူမွာမင္းကိုလည္းကယ္ရေသး...ေသြးထြက္ေနတဲ့သူ႔ျေခေထာက္ကိုစိတ္ပူရမဲ့အစားမင္းဖုန္းကိုေလ်ာ္ေပးရမွာကိုပူေနရေသး.....သနားပါတယ္ကြာ....'
'သနားရင္အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားလိုက္ေလ....'
'မင္းေနာ္...ငါစကားအေကာင္းေျပာေနတာ....ေအာ....ေျပာရင္းနဲ႔ဆရာဝန္ေတာင္ထြက္လာၿပီ...ငါဆရာဝန္နဲ႔စကားေျပာလိုက္မယ္...မင္းသူ႔ကိုေသခ်ာသြားေတာင္းပန္လိုက္...မင္းသူ႔ကိုစကားေျပာတာေတြလြန္ထားတယ္မလား...?'
'ဟာ....'
'သြား...မဟုတ္ရင္အန္တီစိန္နဲ႔ေျပာလိုက္မွာေနာ္.....'
'ဟာ...မေျပာနဲ႔ေလ..သြားမယ္...သြားမယ္ကြာ.....'
'ေသခ်ာေတာင္းပန္လိုက္ေနာ္...'
'အင္း..အင္း....'
ကၽြန္ေတာ္လိုက္ကာတစ္ခုသာျခားတဲ့သိပ္မႀကီးမားတဲ့အခန္းတစ္ခုစီကိုဝင္သြားလိုက္ေတာ့ကုတင္ေဘာင္ကိုေက်ာမွီထိုင္ကာျပတင္းအျပင္ဘက္ကိုေငးေနတဲ့ႏွံျပည္စုတ္ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္....
'အဟင္း..'
ေခ်ာင္းဟန႔္သံေပးေပမဲ့ထိုလူကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္မလာ....
ဘာလဲ..?ဒါကသူ႔ကိုသတ္သတ္ေခ်တာလား...?'
စိတ္မရွည္စြာနဲ႔အနားသြားကာသူ႔ပုခုံးကိုယ္ကိုင္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ဘက္ဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့သူကျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္လာေလရဲ့...
မ်က္ဝန္းမွာလည္းမ်က္ရည္စေတြကခိုကပ္ေနတုန္း....
ပါးျပင္မို႔မို႔မွာမ်က္ရည္စီးေခ်ာင္းကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတာကသူငိုေနခဲ့တာဆိုသည့္အသိ....
ကၽြန္ေတာ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ေနမွန္းသိေတာ့သူကျပာျပာသလဲသူ႔လက္ေတြနဲ႔မ်က္ႏွာျပင္ကိုပြတ္သုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့သည္....
ထိုအခ်ိန္ဘာျဖစ္သြားတယ္မသိကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြနဲ႔သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထားမိသည္....
'ခင္..ခင္ဗ်ား....ဘာလုပ္တာလဲ...?လႊတ္..လႊတ္ေလ....'
'မသုတ္နဲ႔....'
'ဟမ္.....'
'မ်က္ရည္ေတြကိုမသုတ္ျပစ္နဲ႔....မင္းကမ်က္ရည္ေတြနဲ႔သိပ္လွလြန္းတယ္....'
'ဟင္.......'
'အာ....အင္း.....ေဆာရီး....'
ကၽြန္ေတာ္အသိစိတ္ဝင္ခ်ိန္မွာဘဲသူ႔ကိုေဆာရီးေျပာကာလက္ေတြကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္မွုကြန္ယက္မွလြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးမိသည္....
'ေတာင္းပန္ပါတယ္...က်ဳပ္.....'
'ေဆာရီး......'
'ဗ်ာ....'
'ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားအေပၚရိုင္းမိသြားတယ္.....ခင္ဗ်ားကိုအထင္လြဲသြားလို႔.....ခင္ဗ်ားကိုအခြင့္အေရးသမားလို႔ထင္လိုက္တာ.....အဲ့တာေၾကာင့္......ေဆာရီး....ၿပီးေတာ့ေက်းဇူးဘဲ....ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့ေပးလို႔.....'
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးကၽြန္ေတာ္ထိုအခန္းငယ္ထဲကထြက္လာလိုက္တယ္.....
အျပင္မွသူရကကၽြန္ေတာ့္ကိုအဆင္သင့္ေစာင့္ေနတုန္း....
'ဘယ္လိုလဲ...?ေတာင္းပန္ခဲ့လား...?'
ပုခုံးတခ်က္သာဟန္ပါပါတြန႔္ျပရင္းသူ႔ကိုေလသံတိုးနဲ႔'သြားၾကရေအာင္...'လို႔ေတာင္းဆိုောတ့သူကခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုေခါင္းၿငိမ့္ျပတာေၾကာင့္က်ါန္ေတာ္ေရာသူေရာထိုေဆးေပးခန္းငယ္ေလးကေနထြက္လာလိက္တယ္.....
.........
.............
.........................
'က်စ္...ဟင္း....'
'..............'
'ဟူး......အင္း....'
'..................'
'ဟား.......'
'ငၿဖိဳး.....မင္းဒီေန႔ညအိပ္ဦးမွာလား..?တက်စ္က်စ္တကြတ္ကၽြတ္နဲ႔နားၿငီးတယ္ကြာ...မင္းမအပိ္ခ်င္ရင္လည္းၿငိမ္ေနေပးပါ...ငါအိပ္ခ်င္ေနၿပီ....'
'မင္းမအိပ္ေသးဘူးလား..?'
'ဘာလုပ္ဖို႔လဲ...?'
'ငါအိပ္မရလို႔....'
'မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီးသိုးေလးေတြေရေလ..အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္....'
'ဟ.....ငါကေလးမဟုတ္ဘူးသူရ...'
'အဲ့တာဆိုလည္းဘုရားစာေလးဖတ္အိပ္ကြာ...'
'ငါကပုထုစဥ္ကြ.....ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ဘူး....'
'ဒါဆိုလည္းသီခ်င္းေလးနားေထာင္ကြာ....'
'ရိုးသြားၿပီ.....'
'စာအုပ္ေလးဖတ္အိပ္..'
'အဲ့တာေတြကငါ့ရန္သူကြ...'
'ဟ့.....ႀကိဳက္တာသာလုပ္ေတာ့ကြာ...ငါလည္းအႀကံမေပးတတ္ေတာ့ဘူး...ငါအိပ္ခ်င္ေနၿပီ...'
'ငါ့..ငါ့ကိုမင္းမအိပ္ခင္ေလးတစ္ခုေလာက္ေမးခြင့္ျပဳကြာ...အဲ့တာေမးၿပီးရင္မင္းကိုမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ဘူး..'
'တကယ္လား..?'
'ေအး...'
'ဒါဆိုျမန္ျမန္ေမး...'
'ဟိုႏွံျပည္စုတ္.....ဘာတဲ့လဲ...?'
'ဘာႀကီး...ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ...?'
'ဟိုေန႔လည္ကဗယုတ္ေလးေလ...ဆရာဝန္ကဘာေျပာလိုက္လဲ..?ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ..?'
'မင္း...မင္းကေမးတယ္....'
'အင္းေလ...'
'မင္းလိုလူက...သူ႔ကိုေမးတယ္....'
'အဲ့တာဘာျဖစ္လဲ...မင္းကလိုရင္းကိုမေရာက္ေတာ့ဘူး...'
'အဟက္....မင္းလိုလူကတျခားသူအတြက္ေတြးပူေပးေနလို႔အံ့ဩသြားလို႔ပါ...ထားပါ...မင္းအိပ္မေပ်ာ္ရၾထင္းရဲ့အဓိကတရားခံကအေဝးေၾကာင့္လား...?'
'အေဝး?'
'အင္း...သူ႔နာမည္အျပည့္အစုံကတာရာေဝးတဲ့....ဟိတ္ေရာင္မင္းမ်က္ႏွာႀကီးကဘာလို႔ရွုံ႔တြေနရတာလဲ..?ငါေျပာတဲ့ထဲအမွားပါသြားလို႔လား...?'
'မင္းကဘာလို႔နာမည္ကအစသိေနရတာလဲ...?'
'ဟမ္...အဲ့တာကငါကေမးလိုက္တာေလ....'
'က်စ္....'
'ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...?'
'ဘာမွမျဖစ္ဘူး...!!ဆက္ေျပာ...ဖူး...'
'ေအးပါဟ....ဆရာဝန္ကေျပာတယ္...စိတ္ပူစရာမလိုဘူးတဲ့....ေျခေထာက္ကေသြးထြက္တာကဖန္ကြဲစဝင္သြားလို႔တဲ့.....ေနာက္ၿပီးေျခေထာက္အဆစ္လဲသြားတာမို႔နားလိုက္ရင္သက္သာသြားလိမ့္မယ္တဲ့....ဒါေပမဲ့ဆရာဝန္ကသူ႔ကိုအဲ့မွာဘဲတစ္ညေနခိုင္းတယ္.....အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ေပါ့...ညၾကရင္အနာရွိန္ေၾကာင့္အဖ်ားတက္မွာစိုးလို႔တဲ့......'
'သိၿပီ...မင္းအိပ္ေတာ့.....'
'ဟမ္....'
'က်စ္.....တိုးတိုးေန...ငါအိပ္ေတာ့မယ္....'
'ေအာ....ေအး..ေအး.....ဟင္း.....'
သူေမးခ်င္ရာေမးၿပီး'အိပ္ေတာ့မယ္'ဟုဆိုကာဟိုဖက္ကိအတင္းလွည့္အပိ္သြားတဲ့သူ႔ေနာက္ေက်ာကိုသာၾကည့္ၿပီးေကာင္းေကာင္းႀကီးႀကိမ္ဆဲျပစ္လိုက္သည္....
ေနာက္ေတာ့တစ္ေန႔လုံးခရီးပန္းလာတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္းအိပ္စက္ျခင္းစီသို႔ေပါ့..............
------------------------------------------------------
ေႏြရာသီဆိုေပမဲ့ပုဂံမနက္ခင္းဟာေနထြက္ၿပီးတစ္နာရီၾကာၿပီးသည့္တိုင္အေအးဓာတ္ေလးကရွိတုန္း....
သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔ထြက္လာလိုက္တာသူရကိုသူအျပင္ထြက္သြားေၾကာင့္ေျပာျပဖို႔ပင္ေမ့ေနခဲ့သည္........
'ေဟာဟဲ....ေဟာဟဲ...ဟင္း....ဆရာ....'
'အာ..မေန႔ကလူေလးဘဲ...မနက္အေစာႀကီး..ဘာကိစၥလဲ...?'
'ဟို...ႏွံျပည္...အဲ.....ဟိုအေဝရာဆိုလား....ဘာဆိုလား...သူ...သူနိုးၿပီလား...?'
'လူေလးကတာရာေဝးကိုလာရွာတာလား...?'
'အင္း...ဟုတ္တယ္..သူ...သူဘယ္မွာလဲ...?'
'မရွိေတာ့ဘူးေလ.....'
ဟမ္...မရွိေတာ့ဘူး.....
သူမရွိေတာ့ဘူးလို႔ဘဲေျပာလိုက္တာကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတည့္တည့္မိုးႀကီုးျပစ္လိုက္သလားေအာက္ေမ့ရတယ္..ဒိန္းခနဲဘဲ.....
'သူ.....သူက.......'
'ဟာ...ေဟ့...လူေလး...အဆင္ေျပရဲ့လား...?အတုန္တုန္အယင္ယင္နဲ႔....'
'သူ..သူက...ဘယ္အခ်ိန္က......ဆုံးသြားတာလဲ..?ည....ညကတင္...အေကာင္းႀကီးဘဲေလ...'
'ေအာ..အင္း...အေစာနေလးတင္...'
'ဟာ....'
'အာ...ေန..ေနပါဦး...လူေလး..ေစာနကဆရာ့ကိုဘာေမးလိုက္တာလဲ....?'
'ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီးခင္ဗ်ားကလူတစ္ေယာက္ရဲ့အသက္ကိုေတာင္ဘာလို႔မကယ္နိုင္ရတာလဲ....?'
'ဟမ္.....ခဏေလး....ဆရာကဘာကိုမကယ္လိုက္တာလဲ......အာ...ခဏ.....နည္းနည္းေလးနားလည္မွုလြဲေနၿပီထင္တယ္.....'
'ဘာကိုလဲ...?'
'အေဝး....သူကသူ႔အလုပ္သူသြားၿပီေလ...'
'ဟမ္....ေစာနကေျပာေတာ့.....ေသၿပီဆို....'
'အဲ့လိုမေျပာမိပါဘူး...ေစာနကေလးတင္လို႔ေျပာလိုက္မိတာထင္တယ္ေနာ္.....'
'က်စ္...အဲ့လိုအစကတည္းကရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာပါလား.....?'
'ေအာ္..အင္း...ေဆာရီးကြာ...'
'ဒါဆိုလဲ....ေရာ့..ဒီမွာ...သူ႔ေဆးဖိုး....'
'မလိုေတာ့ဘူးလူေလး...အေဝးကအကုန္ရွင္းသြားၿပီ...'
'ဘာ......!!'
'အင္း.....မင္းသူ႔ကိုရွာခ်င္ေနပုံဘဲ....'
'..........'
'သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္ရင္----ဘုရားမွာသြားရွာေလ....သူကအဲ့မွာဆိုရွိ....ေအာ္..စကားေတာင္ဆုံးေအာင္မေျပာလိုက္ရဘူး...ဟူး..ခုေခတ္ကေလးေတြစိတ္တအားျမန္ၾကသကိုး....ဟင္း....'
.............
........................
ဆရာဝန္လူႀကီးေျပာတဲ့ဘုရားမွာသြားရွာၾကည့္တယ္......ေရွ႕ဘက္...အေနာက္ဘက္....အိုး..ေနရာစုံေနေရာ....လူကိုရွာေတြ႕ဖို႔ေနေနသာသာအရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္မေတြ႕ရဘူး...
ဟင္း...စိတ္ေတြေမာလိုက္တာ.....
က်စ္.....
စိတ္ရွုပ္ရွုပ္နဲ႔ဆံပင္ေတြၾကားထဲလက္ထည့္ကာဖြမိၿပီးေလပူတစ္ခ်က္မွုတ္ထုတ္ျပစ္မိသည္...
'ဦးႀကီးတို႔...ဒီဘုရားကစိမ္းညႇက္..စိမ္းခက္ညီအစ္မဘုရားေလ.....ပုဂံဘုရားဆိုတဲ့အတိုင္းဘဲဘုရားတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းမွာရာဇဝင္ကိုယ္စီရွိသလိုဘဲသူ႔မွာလည္းသူ႔ရာဇဝင္နဲ႔သူရွိတယ္ဗ်....တကယ္ေတာ့...ဒီဘုရားက...အ့.....'
'အ့'လို႔ေအာ္မိတာကေျခေထာက္ကနာၾကင္မွုေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲလက္ေကာက္ဝတ္ကေနေစာင့္ဆြဲခံလိုက္ရမွုေၾကာင့္ပင္.....
'ေဟး..ေန..ေနဦးေလ...အ့..လႊတ္..လႊတ္ဦး...'
'အေပါက္ကိုပိတ္ၿပီးလိုက္.....!'
'မဟုတ္ဘူးေလ.....ဟိုမွာ....ဧည့္သည္ေတြကိုထားခဲ့...'
'လိုက္ဆိုလိုက္လို႔ေျပာေနတယ္မလား..အပိုစကားေတြမၾကားခ်င္ဘူး...!!!'
'နာတယ္!!က်ဳပ္ကိုလႊတ္...အ့....!!'
'......'
'တကယ္နာလို႔ပါ....က်ဳပ္...က်ဳပ္လမ္းမေလၽွာက္နိုင္ေတာ့ဘူး....'
က်စ္.....သူၾကမ္းေပၚေခြခနဲျပစ္က်သြားေတာ့မွသူ႔ေျခေထာက္နာေနမွန္းကိုယ္ျပန္သတိရမိေတာ့သည္...
'နာ....နာသြားလား...?ကၽြန္ေတာ္...ကၽြန္ေတာ္မရည္ရြယ္......'
'ရတယ္......အဲ့ေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူး...အ့...'
'ဒီေလာက္နာေနတာကိုဒါကမင္းဘယ္လဲ...?'
'ဟိုမွာဧည့္သည္ေတြေစာင့္ေနတယ္ေလ...ငါအလုပ္လုပ္ရဦးမွာ...မေန႔ကရွာထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြကေဆးးဖိုးေၾကာင့္ကုန္ၿပီကြ...'
'က်စ္...ဒီေန႔တရက္အလုပ္မလုပ္ရရင္ေသသြားမွာမလို႔လား...?'
'အင္း...ဟုတ္တယ္...က်ဳပ္တို႔ကတစ္ေန႔လုပ္တစ္ေန႔စားေတြေလ.....ၿပီးေတာ့အမကိုရွာေႂကြးရဦးမွာ...ညကအမအဆင္မွေျပရဲ့လားမသိဘူး...?ဖယ္ပါ...က်ဳပ္သြားဦးမယ္...'
'ဒီေနရာကတစ္ဖဝါးမွေရြ႕ဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔...ကၽြန္ေတာ္ျပန္မလာမခ်င္းဒီကေစာင့္ေန..ၾကားလား!!'
ေခါင္းၿငိမ့္မိသလားေခါင္းခါမိသလားကိုယ့္ဘာသာမသိေပမဲ့သူေျပာၾတ့အတိုင္းသူထားခဲ့တဲ့ေနရာမ်ာကၽြန္ေတာ္တိုင္ေစာင့္ေနမိသည္.....
ခဏၾကာေတာ့သူကျပန္ေရာက္လာတယ္....
'အဟင္း...ရၿပီ....ခင္ဗ်ားသူတို႔ကိုလမ္းျပေပးစရာမလိုေတာ့ဘူး...'
'ဟမ္...ဒါဆိုက်ဳပ္အတြက္အဆင္မေျပဘူးေလ....'
'ေျပတယ္ေလ...သူတို႔ကိုလမ္းမျပေပးနဲ႔...အဲ့အစား....ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့လမ္းျပလုပ္ေပါ့....'
'ဟမ္....'
'က်စ္..လုပ္လိုက္ရရင္ေတာ့....လုပ္ဆိုလုပ္လိုက္ေလ....'
'အာ...'
'ေရာ့..ဒါကခင္ဗ်ားရဲ့ေဆးဖိုး.....'
'ဟမ္...ဘာလို႔လာေပးေနတာလဲ...?ၿပီးေတာ့အတန္ေတြအမ်ားႀကီးရယ္....'
'ဘာရယ္..အတန္ေတြ.....?'
အိုး..ငါဘာေတြေတြးေနမိတာလဲ....ဟာ..shit...
'အင္းေလ......၅၀၀၀အတန္ေတြအမ်ားႀကီးရယ္....'
'ခင္ဗ်ားစိုက္ထားတဲ့ေဆးဖိုးေပးတာေလ.....'
'အဲ့ေလာက္မွမဟုတ္ဘဲ....အတန္တစ္ရြက္ဆိုရၿပီကြ....'
'ေတာ္ပါေတာ့ဆက္မေျပာနဲ႔..အဲ့တာေတြကခင္ဗ်ားဟာ...ယူထားလိုက္ေတာ့.....'
'အမ်ားႀကီးရယ္....မယူနိုင္ပါဘူး.....'
'ဒါဆိုလည္းခင္ဗ်ား.....ဆပ္ေလ..ခင္ဗ်ားသိတဲ့တတ္တဲ့လမ္းျပအလုပ္နဲ႔ေပါ့....'
'အမ္....'
'ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့လမ္းျပလုပ္ေပးေဝး....'
'ဟင္............'
'ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္........တသက္လုံး....ထာဝရ......'
ဒီစကားေတြကိုဘာေၾကာင့္ႏွုတ္ကေျပာမိလဲေသခ်ာမသိေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲအူျမဴးေနမိသည္....
အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၾကာင္ၾကည့္တဲ့သူ႔ပုံစံေလးကကၽြန္ေတာ့္ကိုမယိုးမယြျဖစ္ေစသည္....
'..........ေဝး.....'
'.......'
'ကၽြန္ေတာ္ကထူးရင္ဗ်ာလို႔ေျဖေလ...'
'ဟင္...အင္း...'
'မႀကိဳက္ဘူး...ျပန္ေခၚမယ္..ေသခ်ာထူး...'
'...........'
'ေဝး....'
'ဗ်...ဗ်ာ.....'
'အင္း...လိမ္မာတယ္..ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္...ေနာက္ဆို...ေဝးဆိုတဲ့စကားလုံးကကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ့မူပိုင္မို႔ဘယ္သူ႔ကိုမွမေခၚခိုင္းနဲ႔....ေနာက္ၿပီး....ေဝးနာမည္ကိုဘယ္သူေမးေမးေျဖစရာမလိုဘူး...ၾကားလား...'
'..........'
'ၾကားလားလို႔!!'
'အာ...အင္း....'
'ကၽြန္ေတာ္ကလိမ္မာတဲ့သူဆိုသိပ္သေဘာက်တယ္ေဝးရဲ့.....'
ထိုေကာင္ေလးပဲ့ုးလိုက္တယ္..ႏွစ္လိုဖြယ္ရာအျပဳံးမ်ိဳး...
ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိသူ႔နည္းတူကၽြန္ေတာ္လည္းျပဳံးမိသည္....မခိုင္းေစပါဘဲ..မေတာင္းဆိုပါဘဲနဲ႔...
ေနာက္ေတာ့သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုဆိုလာတယ္.......'ေနာက္ဆိုအဲ့လိုလူၾကားထဲမျပဳံးရဘူး..'တဲ့ေလ......
တားျမစ္ခ်က္ေတြစည္းကမ္းခ်က္ေတြသိပ္ကိုမ်ားလြန္းတဲ့ဒီေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္နိုင္ခဲ့ဘူး.......
မေန႔ကတင္ကၽြန္ေတာ့္ကိုစက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္သနားစရာလူတစ္ေယာက္လိုၾကည့္ခဲ့တဲ့သူကဒီေန႔ေတာ့တရင္းတႏွီးကိုဆက္ဆံျပန္သတဲ့.....
တကယ္ပါ....ထိုေကာင္ေလးကနားလည္ရခက္လိုက္တာ......
ဒီလိုနဲ႔သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လမ္းျပနဲ႔ဧည့္သည္ဆိုတဲ့သာမန္ထက္ရင္းႏွီးတဲ့ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကိုတည္ေဆာက္ခဲ့မိေတာ့သည္....
---------------------------------
လက္ရွိအခ်ိန္ကာလတစ္ခု၌.....
'ေျဖာင္း....ေျဖာင္း.....'
'အ့.......ေတာ္ပါေတာ့....ေမာင္...ေဝးနာလို႔.....'
'ေျဖာင္း..!!'
ေတာင္းဆိုမိေပမဲ့သူ႔စီကရက္စက္တဲ့ရိုက္ခ်က္ေတြသာေက်ာေပၚကိုက်ေရာက္ျမဲက်ေရာက္ေနဆဲပင္.........
႐ုန္လို႔ရေပမဲ့ပို႐ုန္းေလေမာင္ကေဒါသထြက္ၿပီးပိုရိုက္မွာစိးတာေၾကာင့္ေနရာမွာသာတိတ္တိတ္ေလးမလွုပ္မယွက္ဒူးေထာက္ထိုင္ေနမိသည္.....
'အင့္...ေမာင္....ဟင့္....ထပ္မရိုက္ပါနဲ႔ေတာ့....'
'ဒါဆိုေျပာေလ...ငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲဘာလို႔အိမ္ထဲကေနအိမ္ျပင္ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားရတာလဲ...?ဟမ္....'
'ေျဖာင္း...'
'အ့....'
'မင္းေတာ္ေတာ္ကိုမွယြေနလား...?'
'မ..မဟုတ္ပါဘူးေမာင္ရယ္..ေဝးက...'
'မင္းအိမ္မွာစားစရာအဲ့ေလာက္ရွားလား...?ေခါက္ဆြဲေၾကာ္မွမစားရရင္ေသမွာမို႔လို႔လား...?!!'
'မဟုတ္ပါဘူး..ေဝး..ေဝးက....'
'ေျဖာင္း...'
'အင့္....'
'မေျပာနဲ႔..မၾကားခ်င္ဘူး....!!ငါကဒါဆိုဒါဘဲလုပ္....အထြန႔္လာမတက္နဲ႔.....တာရာေဝး...'
'ဟင့္....'
'ေျဖာင္းေျဖာင္း....ေျဖာင္း....'
'အင့္...အဟင့္...ေမာင္....ေမာင္မႀကိဳက္ရင္က်ဳပ္ေနာက္မသြားေတာ့ပါဘူး..ဟင့္....ေဝးနာလို႔ပါ...အင့္....'
'ဟက္......ေဆာရီးဘဲ....မင္းအလွမွာေမာင္ေမ်ာသြားလို႔ေဝး....အင္း...ေမာင္ေျပာဖူးသလိုဘဲ..မင္းကမ်က္ရည္ေလးေတြနဲ႔ဆိုသိပ္လွတာဘဲေဝးရာ.....'
----------------------------------------
To Be Continued
သေဘာက်မယ္လို႔ေမၽွာ္လင့္မိပါတယ္ရွင္....
Votes and commentsေလးေတြေမၽွာ္ေနပါတယ္ရွင့္.....
See you my loves.........
-------------------------------------