"မင္းသန႔္"
ေနာက္ေန႕လည္းထပ္ေရာက္လာျပန္သည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန႔္ ေဆးထုပ္ကေလးကိုင္ကာ အံ့ဩရသည္။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"အျပင္ခဏလိုက္ခဲ့၊ နင့္ၾကည့္ရတာ ညွင္းသိုးေနၿပီ"
ဟုတ္သည္။ အဘိုးျဖစ္သူ၏ ေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ေပးရင္း သွ်င္မင္းသန႔္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကိုေတာ့ျဖစ္သလိုေနေနတာမို႔ ဒီအေတာအတြင္း စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ကေလးျဖစ္ေန၏။
"ေတာ္ပါၿပီ ငါမရွိရင္ ဖိုးဖိုးတစ္ေယာက္တည္း"
"ရပါတယ္ ငါ့ေျမးရဲ႕ လိုက္သြားပါ"
"ေတာ္ပါၿပီ ဖိုးဖိုးရယ္"
သွ်င္မင္းသန႔္ကေျပာရင္းဆိုရင္း ေရစိုတဘက္ႏွင့္ ဦးမင္းထက္လက္ေတြကိုသုတ္ေပးေနသည္။ ေဆးထိုးအပ္ရာေတြပရပြျဖစ္ေနသည့္လက္ကို ေသခ်ာသန႔္ရွင္းေပးေနမိ၏။
"ဒီလိုလုပ္ ငါေနခဲ့လိုက္မယ္၊ ေဟမာန္ဦး မင္းသန႔္ကိုေခၚသြား"
"ေတာ္ပါၿပီဟာ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္လည္းမရွိပါဘူး"
"မုန႔္ေလးစား႐ုံတင္ပါ၊ နင္ပါေရာဂါျဖစ္ေနမယ္"
ထိုစဥ္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က လူနာခန္းထဲကိုဝင္လာသည္။ ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴလက္ရွည္ေပၚတြင္ သိုးေမြး Vest နက္ျပာေရာင္ကိုထပ္ဝတ္ထားၿပီး Pants အနက္ေရာင္ႏွင့္ဝတ္ထားသည္။
ဆံပင္ေတြခပ္စိုစိုျဖစ္ေနၿပီး နဖူးေပၚကို ဝဲက်ေနပုံအရ ေခါင္းေလွ်ာ္ေရခ်ိဳးလာခဲ့ပုံပင္။ လက္တစ္ဖက္က အႏြေးထည္အကၤ်ီကို ကိုင္ထားၿပီး သွ်င္မင္းသန႔္အနားကိုလာသည္။
"ခ်ာတိတ္ ေရျပန္ခ်ိဳးရင္ခ်ိဳးေလ ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္"
လူနာခန္းက သန႔္စင္ခန္းပါေသာ္လည္း ေရခ်ိဳးလို႔မရတာမို႔ သွ်င္မင္းသန႔္က အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးရေလ့ရွိသည္။
"ဒီေန႕မခ်ိဳးေတာ့ဘူးလားလို႔ ခ်မ္းတယ္ မေန႕ကလည္း ခ်ိဳးထားတာပဲ ဟီး"
"ညစ္ပတ္အိုးေလး"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ သွ်င္မင္းသန႔္ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ရင္းေျပာလိုက္မိသည္။
"ဦးျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္လည္းေရာက္လာၿပီပဲ ငါတို႔နဲ႕လိုက္ခဲ့ေတာ့"
ေဟမာန္ဦးစကားေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က ဘာလဲဆိုသည့္အၾကည့္ႏွင့္ သွ်င္မင္းသန႔္ကိုၾကည့္လာသည္။
"မုန႔္သြားစားဖို႔လာေခၚေနတာေလ"
"ကိုယ္ရွိေနမွာပဲ လိုက္သြားပါ"
"ဒါေပမဲ့"
"လိုက္သြားပါ ေျမးေလးရဲ႕"
အကုန္လုံးကအတင္းလိုက္ခိုင္းေနတာမို႔ သွ်င္မင္းသန႔္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ လိုက္မည္ဟုေျပာလိုက္သည္။
"ခဏ မ်က္ႏွာေလးသစ္ဦးမယ္"
_______________________
သွ်င္မင္းသန႔္သြားကာမွ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္မွာ ေဆးခန္းထဲတြင္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနရသည္။ ဦးမင္းထက္ကလည္း မအိပ္ဘဲနိုးေနတာမို႔ ပိုၿပီးေနရခက္လာ၏။
ခါတိုင္း ဦးမင္းထက္ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနသည့္အခ်ိန္က သွ်င္မင္းသန႔္ ေရခ်ိဳးခဏျပန္သည့္အခ်ိန္တြင္သာ။ ထိုအခ်ိန္တိုင္းလည္း ဦးမင္းထက္က အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္အျပင္ ခဏတင္သာမို႔ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့။
အခုေတာ့ လူနာခန္းထဲက ေလထုသည္ တင္းၾကပ္ေနသလိုခံစားေနရသည္။
"ဆရာ"
ေခၚသံေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ဦးမင္းထက္က လွဲေနရာမွထလာသည္မို႔ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ အနားကပ္သြားလိုက္ကာ ေခါင္းအုံးခုေပးၿပီး မွီေစလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကိုေျပာစရာရွိလို႔"
တရိုတေသေျပာေနတာမို႔ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာက္ ေနရခက္ခက္ႏွင့္ပင္ထိုင္လိုက္၏။
"ေျမးေလးနဲ႕အေၾကာင္းကို ၾကားၿပီးပါၿပီ"
မၾကားၿပီးေတာင္ ဒီအေတာအတြင္း လူနာအတူတူေစာင့္ေပးရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကိုၾကည့္ကာ သိေနေလာက္ၿပီျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဘာမွမေျပာနိုင္ဘဲ လက္သီးဆုပ္ကာ ထိုင္နားေထာင္မိ၏။
အခုခ်ိန္မွာ ဦးမင္းထက္ဘက္ကသာ သွ်င္မင္းသန႔္ႏွင့္ လမ္းခြဲေပးပါဟုေတာင္းဆိုလာာလွ်င္ သူဘာျပန္ေျပာရမလဲဆိုတာကို အေျပးအလႊားစဥ္းစားေနရသည္။
"ေျမးေလးကို"
လက္သီးဆုပ္ထားမိသည့္အျပင္၊ အံပင္ႀကိတ္မိလိုက္သလို။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမည္ကို ဆက္တိုက္ေတြးေနမိသည္။
"ေျမးေလးကို ဆရာ့လက္ထဲ ေသခ်ာအပ္ပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ လမ္းခြဲမေပးနိုင္ေလာက္ဘူးထင္တယ္"
"ဗ်ာ"
"ဗ်ာ"
ႏွစ္ေယာက္လုံးဗ်ာတလိုက္မိျခင္းပင္။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ဘဝတြင္ သည္လိုဗ႐ုတ္သုတ္ခနိုင္ျခင္းမွာ ပထမဆုံးျဖစ္ေလသည္။ ရွက္သြားတာေၾကာင့္ ေခါင္းငုံ႕ထား႐ုံသာတတ္နိုင္သည္။
သူ႕အျဖစ္ကိုသိသြားသည့္ ဦးမင္းထက္က ခပ္ဟဟကေလးရယ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ကလည္း လမ္းမခြဲခိုင္းပါဘူး ဆရာရဲ႕"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေခါင္းညိတ္ျပ႐ုံသာတတ္နိုင္၏။
"ဆရာလည္းရိပ္မိမွာပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ အခုအိပ္ရာထဲလဲေနတာ ျပန္မထနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ"
"ေထြေထြထူးထူးေရာဂါမဟုတ္ဘူးဆိုတာ လိမ္တာပဲ"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္လည္းရိပ္စားမိတာမို႔ ဘာမွမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ဦးမင္းထက္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္။
"ေသြးကင္ဆာ"
"ကြၽန္ေတာ္စစသိလိုက္ရျခင္းက တအားေၾကာက္သြားတာ၊ ကြၽန္ေတာ္မရွိေတာ့ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေျမးဘယ္သူနဲ႕ေနမွာလဲ ၿပီးေတာ့ သူ႕ပညာေရး စားဝတ္ေနေရး စုံေနတာပါပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ကုလည္း ကုပဲရွိမွာ၊ ေျမးေလးလည္းပင္ပန္းရမယ္ ကြၽန္ေတာ္က ေသခ်ာေကာင္းလာနိုင္ဖို႔မေသခ်ာဘဲ ေဆး႐ုံနဲ႕အိမ္ အိမ္နဲ႕ေဆး႐ုံ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေတာ့ အခုလို ကြၽန္ေတာ့္ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရင္း ပင္ပန္းရမယ္၊ စားဝတ္ေနေရး ေဆးဖိုးေတြလည္း ေျမးေလးပဲရွာရမယ္။ ဒါေတြကိုေတြးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကိုကြၽန္ေတာ္တင္းခံထားခဲ့တာ၊ ဆရာဝန္က ေဆး႐ုံတက္ၿပီးေသခ်ာကုေစခ်င္ေပမဲ့၊ ဒီတိုင္း ေသာက္ေဆးေတြပဲ ေသာက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကိုကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာထိန္းထားခဲ့တာ"
စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာလိုက္ရသျဖင့္ ေမာသြားဟန္ရွိေသာ ဦးမင္းထက္ကို ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ေရတစ္ခြက္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ဦးမင္းထက္က ေရကိုတစ္ငုံေလာက္သာေသာက္ၿပီးဆက္ေျပာ၏။
"ဆရာနဲ႕သာဆို ကြၽန္ေတာ္စိတ္ခ်ပါတယ္"
"ေျမးေလးကိုေသခ်ာအပ္ပါတယ္"
ဦးမင္းထက္သည္ သွ်င္မင္းသန႔္၏ အနာဂတ္ကို အၿမဲေတြးပူေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ သွ်င္မင္းသန႔္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားကာ ေသဆုံးသြားရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႕ဝိဉာဥ္သည္ ကြၽတ္လြတ္နိုင္ဖြယ္မရွိေခ်။
သွ်င္မင္းသန႔္တြင္ ခ်စ္သူရွိေနၿပီဆိုတာကိုသိရသည့္အခ်ိန္က အမ်ားႀကီးပိုစိတ္ေလးခဲ့ရသည္။ ထိုခ်စ္သူက ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုသိရသည့္အခါတြင္ စိတ္ပူခဲ့သည္ကို ဝန္ခံရမည္မွာအမွန္ပင္။
သို႔ေသာ္ ထိုလူသည္ သူ႕စိုးရိမ္မႈေတြကိုေျပေပ်ာက္ေစနိုင္သည့္အခါ ဦးမင္းထက္အေနႏွင့္ဝမ္းသာေန႐ုံမွအပမရွိေခ်။
ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္အတြက္ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ မိန္းကေလးျဖစ္ရမည္ဆိုသည့္အခ်က္သည္ ေယဘုယ်အခ်က္အလက္သာျဖစ္သည္။ မုခ်မွန္ကန္ေနသည္မဟုတ္။
လက္တြဲေဖာ္ဆိုသည္ က်ားျဖစ္ေစ၊ မျဖစ္ေစ တစ္ဦး၏ကြက္လပ္ကို တစ္ဦးျဖည့္ေပးနိုင္မည့္သူျဖစ္သင့္သည္။
ဂ႐ုစိုက္ေပးခံရသင့္သည့္သူသည္ ဂ႐ုစိုက္ေပးနိုင္မည့္တစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူရွိေနသင့္သည္။ ကိုယ္တိုင္က ဂ႐ုစိုက္ေပးခံရခ်င္ေသာ္လည္း ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္မို႔ အျခားမိန္းကေလးအား ဂ႐ုစိုက္ေပးရမည္ဆိုလွ်င္ မွန္ကန္သည့္ တြဲဖက္ျခင္း မျဖစ္နိုင္ေတာ့သည္မွာေသခ်ာသည္။
ထို႔အတူပင္ ဂ႐ုစိုက္ေပးရတာကိုႏွစ္ၿခိဳက္သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္လည္း ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္၏ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းကိုခံမည့္အစား မိမိဂ႐ုစိုက္ေပးခ်င္သည့္ မိန္းကေလးကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုျဖည့္ေပးရင္း၊ အျပန္အလွန္ေပ်ာ္႐ႊင္ေစသည္သာလွ်င္ မွန္ကန္သည့္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈျဖစ္သည္။
"ဘဝလက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္ကြက္လပ္ကို တစ္ေယာက္ျဖည့္ေပးရင္း ေနသြားရတာမ်ိဳးေပါ့၊ ဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ေျမးရဲ႕ကြက္လပ္ကေလးေတြကို ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ျဖည့္ေပးပါဦး"
"ခ်ာတိတ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားပါ့မယ္"
ပထမဆုံးအႀကိမ္အေနႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ေျပာလိုက္မိသည္။ ဦးမင္းထက္ကေတာ့ သေဘာတက် ေခါင္းညိတ္၏။
"တစ္သက္လုံးအတြက္ ကတိေပးပါတယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ"
_________________________
"စား မင္းသန႔္၊ ေရာ့ ဟ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေၾကးအိုးဆီခ်က္ထဲက ၾကက္ေပါင္ကိုဖဲ့ကာ သူ႕ပါးစပ္ထဲအတင္းထည့္ေနသည့္ ရာဇာလင္းေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန႔္မွာ ပလုပ္ပေလာင္းျဖစ္ေနရသည္။
"ေရာ့ ေသာက္"
တစ္ဖက္ကလည္း ေဟမာန္ဦးက ဘာဘယ္တီးကိုအတင္းတိုက္ေန၏။
"နင္ ပိန္က်ေနတာ၊ ေရာ့ မ်ားမ်ားစား နင္လည္းေနေကာင္းမွ ဖိုးဖိုးေနေကာင္းတဲ့ထိ ျပဳစုနိုင္မွာ"
"အင္းပါ ျဖည္းျဖည္းေကြၽးၾကပါဟ"
"ဘာစားခ်င္ေသးလဲ"
"ငါကဝေနၿပီ ဦးေလးႀကီးဖို႔ေတာ့ ၾကက္ေၾကာ္ဝယ္သြားလိုက္ဦးမယ္"
"ငါဝယ္ေပးလိုက္မယ္၊ ၿပီးရင္ေျပာလိုက္ ရာဇာလင္းဝယ္ေကြၽးတာမို႔ သူ႕ရည္းစား ေဇယ်ာမင္းကို တအားအလုပ္ေတြမခိုင္းဘဲ ခ်ိန္းေတြ႕ခ်ိန္ေလးေပးပါဦးလို႔"
"ဦးေလးႀကီးက အခုတေလာ ငါနဲ႕အတူတူေနေပးေနရလို႔ပါဟာ"
"ေအးပါ ဘာမွမေျပာဘူး ၿမိဳ ေရာ့"
ရာဇာလင္းကထပ္ေျပာကာ ပီဇာတစ္ခ်ပ္ထိုးေပးျပန္သည္။ သွ်င္မင္းသန႔္မွာ ျပည့္အင့္ေနေအာင္စားေနရ၏။
"ေဟး အလွေလး"
မုန႔္ဆိုင္ထဲကအထြက္ ပါးစပ္သရမ္းသည့္လူတစ္ေယာက္က ေဟမာန္ဦးကို ေရွ႕ဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ၿပီး ၾကာအျပည့္ႏွင့္လွမ္းစသည္။
"ဒီလိုေကာင္ေတြကလည္းရွိေသးတာလား"
"အလွေလးက ကိတ္တယ္ေနာ္"
ထိုစကားေၾကာင့္ သုံးေယာက္လုံး ေဒါသထြက္သြားသည့္အျပင္ ေဟမာန္ဦး စိတ္ညစ္သြားရသည္။
"သူ႕ကိုထားပါဦး အစ္ကိုလည္း ကိတ္တာပဲေနာ္"
ထိုစကားကို ရာဇာလင္းက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုလူ႕အနားကိုကပ္သြားသည္။ အရပ္သိပ္မျမင့္သည့္လူျဖစ္တာမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္မတိမ္းမယိမ္းပင္။ ရာဇာလင္းကပ္သြားေတာ့ သွ်င္မင္းသန႔္ကပါလိုက္သြား၏။
"အင္း ဟုတ္ပါ့"
"ကိုင္လို႔ေကာင္းမယ့္ပုံပဲ"
ရာဇာလင္းက ထိုလူ႕ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ကာ ခပ္ေလးေလးကေလးေျပာလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူ႕ေနာက္ပိုင္းကို လက္ႏွင့္အသာတို႔လိုက္သည္။ ထိ႐ုံေလးထိလိုက္ေသာ္လည္း ထိုလူမွာ ဓာတ္လိုက္သည့္အလားက်င္တက္သြား၏။
"အခ်စ္ေလးက လွတယ္ေနာ္"
သွ်င္မင္းသန႔္ကလည္းမ်က္လုံးပင့္ကာေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုလူက ႐ူး႐ူးဒိုင္းဒိုင္းေတြျဖစ္ကုန္၏။
"မင္းတို႔ေကာင္ေတြ မိုက္ရိုင္းလွခ်ည္လားကြ"
"ဟင္ လွလို႔လွတယ္၊ ကိတ္လို႔ကိတ္တယ္ေျပာတာေလ"
ရာဇာလင္းကေျပာရင္းဆိုရင္း ထိုလူ႕ေနာက္ပိုင္းကိုလက္ျဖင့္ရိုက္လိုက္၏။
"မင္းတို႔ မင္းတို႔ "
ဘာမွမေျပာဘဲမ်က္ႏွာႀကီးနီရဲကာ ထြက္သြားသူသည္ ေဒါသေရာရွက္စိတ္ပါေရာေနမွန္းသိသာလွသည္။
"အတင့္ရဲမေနၾကနဲ႕နင္တို႔ ေတာ္ၾကာ ဟိုကျပန္လုပ္လိုက္မွ"
ေဟမာန္ဦးက ထိုလူထြက္သြားမွ အနားလာကာ ေျပာ၏။
"အဲ့လိုပါးစပ္သရမ္းလက္သရမ္းခ်င္တဲ့လူေတြက သူတို႔ကိုအဲ့လိုဆက္ဆံမွာက်ေသေအာင္ေၾကာက္တယ္ေတြ႕လား၊ ထိ႐ုံေလးထိလိုက္တာကို ျဖစ္သြားပုံမ်ား သူက ေကာင္မေလးဘယ္ႏွေယာက္ကိုလိုက္မထိမရိလုပ္ၿပီးၿပီမသိ၊ အား လက္ေဆးရမယ္ မသတီဘူး"
ရာဇာလင္းက သူ႕လက္ကိုအေဝးထားရင္းအန္တဲ့ပုံသံလုပ္ျပ၏။
"လာ သြားစို႔"
"ျမင္လိုက္လား သူ႕ကလွည့္က် ေဒါသထြက္သြားတာမ်ားမ်က္ႏွာႀကီးကိုနီရဲလို႔"
___________
"ေျမးေလး ဖိုးဖိုးနားလာပါဦး"
ဒီေန႕တစ္ေန႕လုံး သွ်င္မင္းသန႔္စိတ္ထဲေလးေနသည္။ သို႔ေသာ္ အဘိုးျဖစ္သူကေတာ့ ခါတိုင္းေန႕ေတြထက္ မ်က္ႏွာလန္းေန၏။
အနားကိုသြားလိုက္ေတာ့ ဦးမင္းထက္က ခုတင္ေပၚထိုင္ခိုင္းသျဖင့္ သွ်င္မင္းသန႔္ ေဘးတေစာင္းေလးဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ပိန္လွီေနၿပီျဖစ္သည့္ လက္ေတြႏွင့္ သူ႕လက္တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုက္လာသည္။
"ေျမးေလး"
"ဗ်ာ"
"ဆရာနဲ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနသြား ၾကားလား"
"ဖိုးဖိုး"
"ေျမးေလးအနားမွာ အဆုံးထိရွိေနမယ္လို႔ ကတိေပးထားတဲ့လူပဲ၊ သူ႕စကားကိုနားေထာင္ရမယ္ေနာ္"
"ဖိုးဖိုး"
"ဟန္နီေလးကိုလည္းေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ေနာ္"
"ဟုတ္"
သွ်င္မင္းသန႔္အသံသည္ အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ မေကာင္းတာတစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မလို ခံစားေနရ၏။ ဦးမင္းထက္ကေတာ့ ၿပဳံးေနတာပင္။
"ဟန္နီ႕ကိုေတြ႕ခ်င္တာ၊ သား သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာမို႔လား"
ဦးမင္းထက္ေဆး႐ုံတက္ရကတည္းက ဟန္နီ႕ကိုရာဇာလင္းအိမ္ပို႔ထားတာျဖစ္တာမို႔ သွ်င္မင္းသန႔္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
"ဖိုးဖိုး အိပ္ဦးမယ္"
ဦးမင္းထက္ကသူ႕လက္ကိုကိုင္ထားသည့္လက္ေတြကိုတင္းတင္းဆုပ္ရင္း မွီထားရာက လွဲလိုက္သည္။ မ်က္လုံးေတြမွိတ္သြားၿပီး သိပ္သက္ေသာင့္သက္သာရွိသည့္ပုံစံျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခ်လိဳက္၏။
အသက္ရႉသံမွ်င္းမွ်င္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့အခန္းထဲတြင္ တစ္ခ်က္ခ်င္း တိုးလိုက္လာသည္။ ဦးမင္းထက္၏ ေခါင္းသည္ ေဘးကိုအနည္းငယ္မွ်ေစာင္းသြားသလိုပင္။ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းတိုင္းသည့္ စက္မွအခ်က္ျပသံတတီတီထြက္လာခဲ့သည္။
သွ်င္မင္းသန႔္ ၾကက္ေသေသေနမိၿပီး ၿပဳံးေယာင္သမ္းေနသည့္ ဦးမင္းထက္မ်က္ႏွာကိုပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိ၏။ မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနေသာ္လည္း စီးက်မလာေပ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ပခုံးေပၚေရာက္လာသည့္ လက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန႔္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က သူ႕ပခုံးတစ္ဖက္ကိုဖက္ထားကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပသည္။
"ခ်ာတိတ္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေခါင္းအပ္လိုက္သည့္ သွ်င္မင္းသန႔္ထံမွ ရွိုက္သံေလးထြက္လာသည္။ တင္းေနေအာင္ဖက္ထားမိၿပီး တျဖည္းျဖည္း လွိုက္ကာငိုလာသည့္ သွ်င္မင္းသန႔္ေက်ာေလးကိုပုတ္ေပးကာ ဆံပင္ေတြကိုသပ္တင္ေပးေနမိသည္။
သွ်င္မင္းသန႔္၏ ငိုသံသည္ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာၿပီး ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္၏ ရွပ္အကၤ်ီပင္ မ်က္ရည္တို႔ႏွင့္ စို႐ႊဲလာၿပီျဖစ္သည္။ ရွိုက္ကာရွိုက္ကာ ငိုေနသည့္ သွ်င္မင္းသန႔္၏ေခါင္းကိုငုံ႕ကာနမ္းလိုက္ရင္း ဦးမင္းထက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကို ထြက္ခြာသြားတာျဖစ္သည္။
@OliviaThet-Eleanor"