ဦးမင္းထက္သည္ ေထြေထြထူးထူးေရာဂါမဟုတ္ဟုဆိုေသာ္လည္း အေတာ္အားေလ်ာ့ေနပုံပင္။ ေျပးၾကည့္မွ ဒီေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာမို႔ သွ်င္မင္းသန႔္သည္ အဖိုးျဖစ္သူကို လူနာေစာင့္ေပးရသည္။
"ခ်ာတိတ္ ဒီေန႕အိမ္ျပန္အိပ္လိုက္ပါ့လား"
သွ်င္မင္းသန႔္ ေဆး႐ုံစၾကၤံလမ္းရွိခုံေပၚတြင္ထိုင္ေနရင္း သူ႕ေဘးကျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအဝတ္အစားႏွင့္ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္သည္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့သုံးရက္လုံး သူနဲ႕အတူတူရွိေနေပးတာျဖစ္သည္။ ေဆးခန္းကို ေန႕လယ္ပိုင္းခဏေလာက္သာသြားၿပီး သူ႕ဆီကိုျပန္လာစၿမဲ။
"အဲဒါ ဦးေလးႀကီးကိုေျပာရမွာ၊ အိမ္ျပန္အိပ္လိုက္ ဆိုဖာက ဘယ္လိုလုပ္အိပ္ရတာသက္ေသာင့္သက္သာရွိမွာလဲ"
လူနာေစာင့္အတြက္ထားေပးထားသည့္ ခုတင္က တစ္ေယာက္စာသာအိပ္ေလာက္တာမို႔ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္နဲ႕ဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုမွအိပ္လို႔မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုခုတင္ေပၚတြင္ သွ်င္မင္းသန႔္ကအိပ္ရၿပီး ဆိုဖာေပၚတြင္ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကအိပ္သည္။
"ကိုယ္ကအဆင္ေျပပါတယ္"
အဆင္ေျပပါတယ္ေျပာေနလည္း အဆင္မေျပတာ သွ်င္မင္းသန႔္သိသည္။ ဆိုဖာက ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္အရပ္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ေသးေနတာမို႔ ေခြေခါက္အိပ္ေနရသည့္လူကို ျမင္ေနရတာ အဆင္မေျပ။
"အဲဒါဆို ဒီေန႕ ဦးေလးႀကီး ခုတင္ေပၚအိပ္"
"ခုတင္ေပၚက ခ်ာတိတ္အိပ္ပါ"
"ခုတင္ေပၚအိပ္မွာလား၊ အိမ္ျပန္အိပ္မွာလား ဦး ေလး ႀကီး"
ပထမဆုံးအႀကိမ္အေနျဖင့္ သွ်င္မင္းသန႔္က သူ႕အား ခ်ိန္းေျခာက္သည့္ေလသံႏွင့္ေျပာလာတာေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေၾကာင္အသြားရေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္လက္ညွိုးတစ္ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ သူ႕ကို အမိန႔္ေပးခ်င္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို ပါးကိုအသာဆြဲဖဲ့လိုက္သည္။
"ခုတင္ေပၚအိပ္ပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ"
"ၿပီးတာပဲ"
ထိုသို႔ေျပာကည ေရွ႕လွည့္သြားသည့္ သွ်င္မင္းသန႔္က အေတြးေတြမ်ားေနေသးသည္။
"ခ်ာတိတ္"
"ဗ်ာ"
"အမ်ားႀကီး ေတြးမေနနဲ႕"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ သွ်င္မင္းသန႔္က မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြႏွင့္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာ၏။ ထို႔ေနာက္ေခါင္းကိုခါသည္။
"ဦးေလးႀကီး သိလား"
"အင္း"
"ဖိုးဖိုးကေလ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္လုံးလုံး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္မညည္းၫူခဲ့ဘူး"
သွ်င္မင္းသန႔္၏လက္တစ္ဖက္ကို ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
"ေဖေဖတို႔ရွိေနတုန္းကတည္းက ဖိုးဖိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုတအားခ်စ္ခဲ့တာ"
"ဒီအေတာအတြင္း ဖိုးဖိုး ေနမေကာင္းတာရွားတယ္၊ ရွားတယ္ဆိုတာ မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဖိုးဖိုးက သူေနမေကာင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္သိမွာဆိုးလို႔ ေနေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ"
သွ်င္မင္းသန႔္မ်က္လုံးအိမ္ထဲတြင္အရည္ၾကည္ေလးမ်ားလဲ့လာခဲ့သည္။
"ဒီလိုမ်ိဳးအားနည္းေနတဲ့ဖိုးဖိုးကိုျမင္ရတာ ပထမဆုံးပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လူေတာတိုးနိုင္ဖို႔ ဖိုးဖိုးက အၿမဲတမ္းေတြးပူေနခဲ့တာမို႔ ဖ်ားဖို႔အခ်ိန္ေတာင္မရွိခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးလူက အခုလို အိပ္ရာထဲလဲေနတာကိုျမင္ရတာ တကယ္အဆင္မေျပဘူး"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကို ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ မ်က္ဝန္းေတြသည္ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနၿပီးၿပီျဖစ္သည္။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ သူ႕လက္ႏွင့္ မ်က္ရည္စတို႔ကိုအသာသုတ္ဖယ္ေပးလိုက္ၿပီးေခါင္းေလးကိုပြတ္သပ္ေပးေန၏။
"ေမေမတို႔ အဲ့လို ႐ုတ္တရတ္ေလာကႀကီးကထြက္သြားသလိုမ်ိဳး၊ ဖိုးဖိုးသာထြက္သြားမယ္ဆို..ရင္"
အသံေတြတုန္ယင္လာကာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လာသူ၏ ေက်ာျပင္ကို ခပ္ဖြဖြကေလးပုတ္ေပးရန္သာ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ တတ္နိုင္ခဲ့၏။
___________________________
"ေဘဘီ ညေန အားလား"
ေဇယ်ာမင္း၏အေမးကို ရာဇာလင္းက ေခါင္းတြင္တြင္ခါၿပီးေျဖသည္။ အခုတေလာေဆးခန္းမွာ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က သိပ္ရွိတာမဟုတ္တာမို႔ ေဇယ်ာမင္းမွာ ေဆးခန္းႏွင့္ေဆးခန္းျဖစ္ေနရသည္။ အခုလည္းေန႕လယ္စာကိုပင္ ေဆးခန္းမွာပဲ ရာဇာလင္းႏွင့္အတူတူစားေနရျခင္း။
"မင္းသန႔္စီသြားရမွာ"
"အာ ဟုတ္သား ကိုကိုလည္းလိုက္ခဲ့မလားလို႔"
ေဇယ်ာမင္းကေျပာေတာ့ ရာဇာလင္းက ပလုပ္ပေလာင္းႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"လိုက္ခဲ့ေလ၊ လူမ်ားေတာ့ မင္းသန႔္အားရွိတာေပါ့"
"အင္း ဆရာလည္း အဲ့မွာထင္တယ္"
"ဦးျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က အဲ့မွာဆိုေတာ့ သူ႕အိမ္မွာ တီခ်ယ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာေပါ့"
"ေသာ္တာ သြားအိပ္ေပးတယ္ ညည"
"ဪ"
"ကိုကိုေမးမလို႔"
"ေမးေလ"
"ေဘဘီ့ သူငယ္ခ်င္း အဘိုးက အရင္ကလည္း ဒီလိုေဆး႐ုံတက္ရတဲ့ထိျဖစ္ဖူးလား"
"ဟင့္အင္ ေဆးခန္းေတာင္သြားရတာမဟုတ္ဘူး"
"ဪ"
"ဘာလို႔ေမးတာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဒီတိုင္း"
______________________________
"ဖိုးဖိုး သမီးတို႔လာၿပီ"
လူထက္အသံကအရင္ လူနာခန္းထဲဝင္လာသူသည္ ေဟမာန္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ ဦးမင္းထက္က ေခါင္းေလးေထာင္ၾကည့္ကာ ၿပဳံးျပရွာ၏။
"သွ်င္မင္းေရာ"
"ေရဘူးသြားဝယ္ၾကတယ္ထင္တယ္ ညေနစာစားၾကမလို႔တဲ့"
"ဟုတ္ဟုတ္ ဖိုးဖိုး နားနားေနေနေနေနာ္ သမီးတို႔က ဖိုးဖိုးတို႔ပ်င္းေနမွာမို႔လာတာ ဟီး"
ဦးမင္းထက္ၿပဳံးကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ ေနာက္ကဝင္လာသည့္ ေဇယ်ာမင္းလက္ထဲတြင္ ေခါက္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ပါကာ၊ ေဇယ်ာမင္းလက္ကိုဆြဲကာဝင္လာသည့္ ရာဇာလင္း၏ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ထဲတြင္ ပန္းသီးေတြပါလာသည္။
"ရိုးရိုးခန္းဆိုေတာ့ ထိုင္ခုံမရွိမွာမို႔ ယူခဲ့ခိုင္းလိုက္တာ၊ ဒီနားခင္းလိုက္ တိုးတိုးလုပ္"
ရိုးရိုးလူနာခန္းျဖစ္တာမို႔ ဆိုဖာတစ္ခုံႏွင့္ ေခါက္ခုတင္တစ္ခုသာလွ်င္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဟမာန္ဦးက ေဇယ်ာမင္းလက္ထဲက ေခါက္ဖ်ာကို အေပါက္ဝတည့္တည့္ လြတ္ေနသည့္ေနရာတြင္ ခင္းခိုင္းလိုက္၏။
"ဖိုးဖိုး အသီးစားမလား"
"ေတာ္ပါၿပီကြယ္"
ရာဇာလင္း သူဝယ္လာသည့္ ပန္းသီးေတြကို စားပြဲခုံတစ္ခုေပၚတင္ထားေပးလိုက္၏။
"သွ်င္မင္းတို႔က မစားရေသးဘူးမို႔လား၊ ဖိုးဖိုးအတြက္ေရာ သူတို႔အတြက္ေရာ အမဲသားေျခာက္ဖုတ္လုပ္လာတယ္ ေသြးအားေကာင္းေအာင္"
"ေအး ေအး ငါ့ေျမး အဲ့ေပၚပဲတင္ထားလိုက္"
"နင္လုပ္လာတာ ဟုတ္လို႔လား"
"ဟင့္အင္ အေမလုပ္ေပးလိုက္တာ"
ထိုအခ်ိန္တြင္ အခန္းတံခါးကပြင့္လာၿပီး တံခါးလက္ကိုင္ကိုကိုင္ထားကာ အံ့ဩေနသည့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္နဲ႕ ေဖာ့ဘူးႏွစ္ဘူးပါသည့္ အိတ္ကိုဆြဲကာ သူတို႔ကိုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္ေနသည့္ သွ်င္မင္းသန႔္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။
"ဝင္လာေလ အေပါက္ဝႀကီးမွာဘာလုပ္ေတတာလဲ"
"အဲဒါ နင္တို႔ကိုေမးရမွာ အေပါက္တည့္တည့္ႀကီး ဖ်ာခင္းထိုင္ၿပီးဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ"
သွ်င္မင္းသန႔္ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ေဟမာန္ဦးက မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။
"က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ေနရေအာင္လို႔ေလ"
"ဆရာ ဒီဘက္ကဝင္လိုက္"
ေဇယ်ာမင္းက ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္အခန္းထဲဝင္ဖို႔ သူထိုင္ေနရာကထေပးလိုက္သည္။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး သွ်င္မင္းသန႔္ကို အရင္ဝင္ခိုင္း၏။
သွ်င္မင္းသန႔္ဝင္သြားၿပီးမွ သူက ေနာက္ကလိုက္ဝင္၏။
"လာပါ မင္းပ်င္းေနမွာမို႔ ငါတို႔ကလာတာ လာ UNO ေဆာ့ရေအာင္"
"ဟင္ UNO"
သွ်င္မင္းသန႔္ အံ့ဩသည့္ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ္ျငား လူကေတာ့ ဖ်ာေပၚဆြဲခ်ခံရသျဖင့္ ထိုင္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။
"ကိုယ့္ကို အထုပ္ေပး ခ်ာတိတ္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သွ်င္မင္းသန႔္ကိုင္ထားသည့္ ေဖာ့ဘူးႏွစ္ဘူးအထုပ္ကိုယူလိုက္သည္။
"ဖိုးဖိုး နားေနေနာ္၊ သားတို႔ UNO ေဆာ့ရင္း လူနာေစာင့္ေပးမယ္"
ဦးမင္းထက္ကေတာ့ ရယ္သာရယ္ရွာသည္။
"မင္းသန႔္ မင္းဦးေလးႀကီးေရာေဆာ့မလားေမးလိုက္"
ရာဇာလင္းက ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကိုစကားမေျပာရဲတာေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန႔္ကိုေမးသလိုလိုႏွင့္ အသံက်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္သည္။ သွ်င္မင္းသန႔္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဖာ့ဘူးကိုဖြင့္ကာဇြန္းတပ္ေနသည့္ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။
"ဦးေလးႀကီး"
သူေခၚလိုက္မွ ေမာ့ၾကည့္လာကာ ၿပဳံးျပသည္။
"ကိုယ္မေဆာ့ေတာ့ဘူး"
"အိုေက ငါတို႔ေလးေယာက္ထဲလည္းျဖစ္တယ္"
"ဟင္ ေလးေယာက္လား"
ေဇယ်ာမင္းက ေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇာလင္းကမ်က္မွန္ျပဳတ္က်မတတ္ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"အင္းေလ ကြၽန္ေတာ္တို႔သုံးေယာက္ရယ္၊ ကိုကိုရယ္"
"ဟင္ ကိုကိုေရာလား"
"အင္းေလ မေဆာ့ခ်င္ဘူးလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ေဆာ့မွာ"
"ခ်ာတိတ္ ထမင္းစားရင္းေဆာ့"
သွ်င္မင္းသန႔္က ဆိုဖာကိုမွီကာထိုင္ေနတာမို႔ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဆိုဖာေပၚထိုင္လိုက္ကာ သွ်င္မင္းသန႔္စားဖို႔ေဖာ့ဘူးကို ကိုင္ၿပီး ဒူးေပၚလက္တင္ေပးထားလိုက္၏။
"ဦးေလးႀကီးလည္းတစ္ခါတည္းစားလိုက္ေတာ့ေလ"
သွ်င္မင္းသန႔္ကေျပာရင္းဆိုရင္း ဇြန္းကိုကိုင္လိုက္ကာ တစ္လုပ္စားလိုက္၏။
"အင္း"
သွ်င္မင္းသန႔္ ပါးစပ္တြင္ပြသြားသည့္ ဆီအနည္းငယ္ကိုလက္မျဖင့္ပြတ္သုတ္ေပးရင္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ေျဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္အသင့္ရွိေနသည့္ ေဘးကတစ္ရႉးကိုယူကာ သူ႕လက္ကိုေရာ သွ်င္မင္းသန႔္ပါးစပ္ကိုပါ ထပ္သုတ္ေပးလိုက္၏။
"ကေလးလား တစ္ဇြန္းစားရေသးတယ္ ပါးစပ္မွာ ဆီေပေနၿပီ"
"ဦးေလးႀကီးကလည္း"
"သွ်င္မင္းသန႔္ ေရွ႕မွာ ေဝၿပီးၿပီ"
ေဟမာန္ဦးစကားေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန႔္ ကဒ္ေတြကိုယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ +4 တစ္ကဒ္ပါလာသည္။
"ဦးေလးႀကီး ဦးေလးႀကီး"
"ဟင္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ၾကက္သားတုံးဖဲ့ေပးေနရင္း ေခၚသံေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သွ်င္မင္းသန႔္က အေရာင္စုံ+4 ကဒ္ကိုလက္ညွိုးထိုးျပကာ မ်က္ခုံးပင့္ျပ၏။
နားမလည္ေသာ္လည္း ေကာင္းတာတစ္ခုခုဟုသာထင္လိုက္ၿပီး ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
"ဆြဲ ေျခာက္ကဒ္ဆြဲရမွာ"
"ဟင္ ဘာလို႔ ေျခာက္ကဒ္လဲ"
"ခ်ာတိတ္ ဟ"
အစက သူ႕ဟာသူလွည့္စားေနေသာ္လည္း ကစားပြဲအရွိန္ရလာေတာ့ သွ်င္မင္းသန႔္က ထမင္းကိုအာ႐ုံမရေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကပဲ အတင္းခြံ႕ေနရ၏။
သွ်င္မင္းသန႔္ကို ဒီလိုျမင္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာပင္။ မဟုတ္လွ်င္ ထိုကေလးက ေလွ်ာက္ေတြးေနကာ မွိုင္ေန၏။ ထိုသို႔ေသာပုံစံမ်ိဳးက သွ်င္မင္းသန႔္၏ ပုံစံလုံးဝမဟုတ္ေပ။
အခု သူ႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ရွိေနေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာပင္။ ေဖာ့ဘူးတစ္ဘူးကုန္သြားေတာ့ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေနာက္တစ္ဘူးေဖာက္ကာ ဆက္ေကြၽးရ၏။ သူေရာစားတာဆိုေပမဲ့ ဂိမ္းထဲအာ႐ုံေရာက္ေနသည့္ကေလးက ခြံ႕တိုင္းစားတာျဖစ္သည္။
ထမင္းစားၿပီးတဲ့အထိကစားလို႔မၿပီးၾကတာမို႔ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ဆိုဖာေပၚပဲ မွီထိုင္ေနၿပီး ဖုန္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ဟဲ့ ရွစ္နာရီေတာင္ရွိေနၿပီ"
"ဟုတ္ပါ့၊ ျပန္မွျဖစ္မယ္ ဒီတစ္ပြဲၿပီးရင္ျပန္ၾကမယ္"
"ေဘဘီတို႔အဲ့လိုေျပာေနတာ ငါးပြဲရွိၿပီ"
အလိုက္မသိဝင္ေျပာလိုက္မိျခင္းေၾကာင့္ မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္ေစာင္းလွလွကို ရလိုက္၏။
"ျပန္ေတာ့မွာ ဒီတစ္ခါ၊ ဪ ဒါနဲ႕ ေမ့ေတာ့မလို႔"
ေဇယ်ာမင္းက ေျပာရင္းဆိုရင္း သူ႕အိတ္ထဲကတစ္ခုခုကို ႏွိုက္ေနသည္။ စကၠဴႏွင့္ပတ္ထားသည့္ ရွည္ျမႇောင္းျမႇောင္းအရာတစ္ခုထြက္လာၿပီး စကၠဴကိုဖယ္လိုက္သည္အခါ အလင္းတစ္ခ်က္လက္သြား၏။
"ဟဲ့ အဲ့ဓားႀကီးကဘာလုပ္တာလဲ"
ေဟမာန္ဦးက ေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇာလင္းက ဓားမကိုင္ထားသည့္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႕မ်က္မွန္ကို ျမႇောက္တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ိဳကာအၿပဳံးႏွင့္ၿပဳံး၏။
"ငါဝယ္လာတာ ပန္းသီးေလ အဲဒါေဆး႐ုံမွာဆိုေတာ့ ခြဲစားဖို႔ဓားမရွိမွာမို႔၊ အိမ္က မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲက ယူလာတာ"
သူ႕စကားေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ဦးမင္းထက္ႏွင့္ ဖုန္းၾကည့္ေနသည့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကလြဲ က်န္သုံးေယာက္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။
"ဟ မိုက္တယ္"
"ငါေတာ္တယ္မို႔လား"
"ေအး ငါသာဆိုသတိရမွာမဟုတ္ဘူး"
သွ်င္မင္းသန႔္ႏွင့္ ေဟမာန္ဦးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ခ်ီးက်ဴးေနပုံကိုျမင္ေတာ့ ေဇယ်ာမင္းသာလွ်င္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။
"ဆရာ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"
ေဇယ်ာမင္း၏ ႏႈတ္ဆက္စကားကို ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာညိတ္ျပလိုက္သည္။ သွ်င္မင္းသန႔္ကေတာ့ လိုက္ပို႔မည္ဟုေျပာကာ အတူတူလိုက္သြားသည္။
"ဦးေလးႀကီး"
"Yes, Love"
အခန္းထဲျပန္ဝင္လာသည့္ေကာင္ေလးကိုထူးလိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုပိတ္လိုက္ကာ သူ႕ေဘးနားထိုင္လာသူကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ပန္းသီးစားခ်င္လား"
"ခ်ာတိတ္စားခ်င္ရင္ ကိုယ္ခြဲေပးမယ္ေလ"
"ဟီး စားရေအာင္"
"အင္း ဒါမဲ့ ဓားက"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္စကားမဆုံးခင္မွာပင္ သွ်င္မင္းသန႔္က ရာဇာလင္းေပးသြားသည့္ ဓားကိုျမႇောက္ျပလာ၏။
"ခဏ ကိုယ္ေရသြားေဆးလိုက္ဦးမယ္"
လက္ေဆးေဘစင္ဆီေရသြားေဆးေတာ့ ေနာက္ကေနလိုက္လာသူသည္ သူလုပ္သမွ်လိုက္ၾကည့္ေန၏။
"အခြံမသင္နဲ႕ေတာ့ ေဆးဖက္ဝင္တယ္တဲ့"
သွ်င္မင္းသန႔္စကားကိုနားမေထာင္ဘဲ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က အခြံသင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ကိုယ္စိုက္တဲ့အသီးကိုယ္စားတာဆိုရင္ ေဆးဖက္ဝင္ေပမဲ့ ဒီလိုအျပင္ကဝယ္လာတဲ့အသီးေတြကက် ပိုးသတ္ေဆးေတြ အေရာင္တင္ေဆးေတြက အခြံမွာကပ္ေနတာ ခ်ာတိတ္ရဲ႕"
"အဲ့လိုလား"
"အဲ့လိုပါဗ်ာ"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ အခြံသင္ၿပီးၿပီးခ်င္း တစ္စိတ္စိတ္လိုက္ကာ သွ်င္မင္းသန႔္ ပါးစပ္နားတိုးေပးလိုက္ေတာ့ သွ်င္မင္းသန႔္က တစ္ကိုက္ကိုက္သည္။ က်န္သည့္ဟာကို သူ႕ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။
@OliviaThet-Eleanor
___________________