Het was een week later toen we nog steeds ruzie hadden. Ik had mijn vriendinnen als zeven dagen niet gesproken. Ze behandelde mij als oud vuil of negeerde mij dood. Ik had het er ontzettend moeilijk mee. Sander was de enige die ik nog had, iedereen had mij uitgekotst. Zelfs de grootste nerd van de school, waar ik altijd aardig tegen deed, hadden een hekel aan me. Ze werden de grootste nerds genoemd, wie bepaalde dat nou eigenlijk? Ik mocht ze altijd graag en maakte vaak een praatje met ze. Maar nu negeerde ze mij, alsof de hele wereld tegen mij was.
Morgen zouden we met zijn allen gaan zwemmen. Zijn allen waren Sander, zijn vrienden en ik. Mijn vrienden hadden ook mee gemogen, maar helaas had ik geen vrienden meer. Hoe ik ging zorgen dat niemand mijn sneeën en blauwe plekken zou ontdekken wist ik nog niet.
Buiten was het weer warm. Hand in hand liepen Sander en ik over het strand. We zwegen en keken elkaar af en toe aan. Er stond een harde wind, die tranen in mijn ogen veroorzaakte. Mijn blonde haren waaide in mijn gezicht en het kostte mij moeite om mijn jas dicht te houden. Maar ondanks dat was het warm. De zon scheen en in de lucht was geen wolkje te bekennen. Na een korte wandeling namen we plaats op een bankje boven op de grasheuvel. Ik kroop dicht tegen Sander aan, hij sloeg een arm om mij heen, maar drukte daarbij iets te hard op mijn blauwe plek.
‘Au!’ riep ik. Sander keek mij vragend aan. Ik besefte dat ik het hardop zei en niet in mijn gedachte, zoals eigenlijk de bedoeling was. ik zweeg, ik kon het hem niet vertellen. Dat zou te moeilijk zijn, net als deze hele periode en dat begon drie jaar geleden. ‘Ik moest gewoon steeds aan mijn vader en broer denken,’ zei ik aarzelend.
‘Heb je een broer?’ vroeg Sander verbaasd. Autsj, dat had hij beter niet kunnen zeggen. Een grote brok in mijn keel ontstond en met moeite werkte ik mijn tranen tegen. Ik slikte.
‘Ik had een broer en een vader. Had, niet heb,’ zei ik. Stiekem pikte ik een traan weg vanuit mijn ooghoeken.
‘Ow, sorry lieverd, dat wist ik niet,’ zei Sander direct. Ik knikte, dat kon hij ook niet weten.
‘Drie jaar geleden zaten Bas, mijn moeder en ik thuis op de bank, gezellig als normaal gezin. Mijn vader was even weg, ik weet niet meer waarom en waar hij heen ging. Onze avond werd verstoord en vrolijk was ik naar de deur gelopen en had ik open gegaan. Toen ik open deed stond er een man in een blauw uniform voor de deur, ik wist als twaalfjarige, bijna dertienjarige, dat het de politie was, maar ik vroeg me direct af waarom hij bij ons kwam. Ik riep mijn moeder, die samen met mijn broer kwam aangelopen. De agent begon te praten en vertelde ons dat het hem speet. Maar ik vroeg me alleen maar af wat hem speet. Het was mijn vader, hij had een ernstig ongeluk gehad en het niet overleefd. Het was de grootste shock in mijn leven. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Mijn vader was geweldig, mijn moeder daarentegen was vreselijk en behandelde mij al oud vuil. Zij vond en vind mijn broer veel leuker,’ vertelde ik. Sander haalde zijn hand troostend door mijn haren en zoende mij voorzichtig op mijn voorhoofd.
‘Bas kon er niet tegen. Het leven zonder mijn vader was moeilijk en zo anders dan we gewend waren. We hadden weinig geld en het verwerken zou nog heel lang duren. Hoe konden we zo’n groot verlies aan? Ik heb het nog steeds niet verwerkt, ik mis hem. Drie weken na de begrafenis van mijn vader was die van mijn broer. Hij heeft nooit beseft hoeveel pijn hij mij en mijn moeder heeft gedaan met zijn daad. Hij wilde dood, hij zag het niet meer zitten en heeft zichzelf en de auto in de prak gereden. Bas was drie jaar ouder dan mij, maar we hadden een sterke band. Toen ik het hoorde moest ik het hele proces weer opnieuw verwerken terwijl ik de dood van mijn vader nog lang niet had verwerkt. Ik had niemand meer, onze hele familie had geen contact meer met ons en aan mijn moeder heb ik niets, zij maakt alles erger,’ ging ik verder. De tranen stonden in mijn ogen. Ik keek Sander niet aan en bleef naar het gras staren. Ik praatte niet meer verder, dan zou ik alles misschien verraden. Sander omhelsde mij en keek mij met zijn prachtige blauwe ogen aan. Ik keek weg, naar het grauwe water. Door de harde wind waren de golven redelijk hoog en woest, maar bij Sander voelde ik me veilig.
‘Ik heb een aantal jaar geleden mijn moeder verloren,’ zei Sander na een korte stilte. Ik keek hem aan.
‘Hoe dan?’ vroeg ik voorzichtig met een trillerige stem.
‘Ze had kanker. Maar het was beter voor haar dat ze dood ging, ze had zoveel pijn,’ vertelde Sander. Minuten lang omhelsde we elkaar. Verder spraken we niet meer over de dood, het was te pijnlijk, voor ons allebei.
Vandaag zouden Sander, zijn vrienden en ik gaan zwemmen. De zenuwen gierde door mijn lijf. Mijn blauwe plekken waren nog goed zichtbaar, vooral op mijn rug. De sneeën die ik over mijn hele lichaam had gemaakt waren nog duidelijker te zien. Het viel mij pas echt op toen ik met mijn bikini voor de spiegel ging staan. Ik wilde dat ik een badpak had, dan kon ik het grootste deel van mijn bovenlijf verbergen. Ik bekeek mezelf eens goed. Mijn rug zat vol met littekens en op mijn buik stonden mijn initialen gekrast, het hart op mijn been zag eruit alsof ik die net vijf minuten geleden had gemaakt. Verder was ik bont en blauw geslagen door mijn moeder. Dat een afknapper moest het zijn voor Sander, dat zijn vriendin zo ontzettend lelijk was.
Je hoeft me niet te halen, ik ben ziek, de volgende keer ga ik wel mee Xx
Sms’te ik Sander toen ik besloten had dat ik echt niet mee kon gaan. Ik loog tegen mijn vriend, maar op deze manier kon ik niet in het openbaar verschijnen.
Oké jammer, beterschap! Xx
Ik lachte en was blij dat Sander mij geloofde. Snel trok ik mijn bikini weer uit en besloot ik nog even onder de douchte te gaan. Het warme water deed pijn, maar het rustige gevoel dat mij overspoelde was meer dan welkom.
Ik smeet mijn tas neer in de hoek van de kamer en liep naar de koelkast. Ik vond een briefje op het aanrecht, ik herkende direct het handschrift. Het was dat van mama.
Ik ben boven met Joost, stoor ons niet. Vanavond eet je alleen, warm het restje spaghetti van gisteren maar op in de oven.
Ik las de tekst hardop voor mezelf voor. Wie was Joost? Ik schudde mijn hoofd en besloot de vraag te negeren. Wat maakte mij het uit. Langzaam liep ik de trap op naar boven. Ik hoorde hoe mama luidruchtig kreunde en hoe het bed heen en weer schudde. De rillingen liepen over mijn rug, gatver, wat een ranzig idee. Als ik dat met Sander zou doen zou ik een heel groot probleem hebben. Niet dat ik dat al van plan was. Maar mama had voorrechten en mocht met elke man die ze tegen kwam in bed duiken, zonder problemen. Ik negeerde het harde gekreun van mama en liep mijn kamer in. Ik pakte mijn telefoon en ging op bed zitten. Mijn drie jaar oude nokia viel van ellende uit elkaar, maar je kon er nog prima mee bellen. Ik verzamelde moed om Emma nog een sms te sturen.
Emma, het spijt me en ik mis je. Ik had het je gewoon moeten vertellen, laat het me goed maken. Xx je beste vriendin.
Ik wachtte gespannen op antwoord, terwijl mama in haar kamer vreselijk veel lawaai bleef maken. Maar het antwoord kwam niet en zal ook nooit komen.
Emma wilde niets meer met mij te maken hebben. Ze wilde dat ik haar met rust liet en geen sms’jes meer stuurde. Ze had het luid en duidelijk tegen mij gezegd, recht in mijn gezicht, tijdens de pauze op school. Zoë en Joëlle hebben sinds het begin van de ruzie niets meer tegen mij gezegd en me nauwelijks nog aangekeken. Ze waren er ook niet bij toen Emma mij kam vertellen hoe ze over mij en de hele situatie dacht.
‘Je hebt onze vriendschap zelf verknald!’ had ze geschreeuwd. Ik keek Emma aan, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.
‘Hoe vaak moet ik nog zeggen dat het me spijt?’ vroeg ik.
‘Ik kan het je niet vergeven.’ Ik had Emma gekwetst en nu kreeg ik mijn verdiende loon.
‘Iedereen laat mij barsten, door zoiets kleins, alsjeblieft laat het me goed maken,’ smeekte ik. Emma reageerde niet en dacht na over wat ze nu naar mijn hoofd zou schreeuwen. Misschien was een gemene opmerking over mama wel gepast, had ik spottend gedacht. Sander kwam ineens achter mij staan en sloeg zijn armen om mij heen. Emma’s gezicht betrok en direct keek ze weg.
‘Emma, ik weet niet waarom jij zo kinderachtig doet tegen over Ilse, maar zij heeft een keuze gemaakt in haar leven en ik ook. Wij houden van elkaar en ooit zal je het moeten accepteren. Ze heeft het er moeilijk mee dat jij haar niet meer wilt spreken en haar compleet negeert, maar als jij het haar niet kan en wilt vergeven dan vergeef ik het mezelf nooit meer dat ik jullie vriendschap heb verknald en maak ik het direct uit. Niet omdat ik het wil, maar omdat Ilse jou harder nodig heeft dan dat ze mij nodig heeft ,’ zei Sander. Ik was geschrokken van het laatste gedeelte. Als hij het uit zou maken zou Emma mij nog niet vergeven en was ik echt helemaal alleen. Dan had ik echt helemaal niemand meer. Emma reageerde niet op Sanders harde woorden en draaide zich om, om vervolgens weg te lopen. Sander omhelsde mij terwijl ik mijn betraande gezicht voor de buitenwereld probeerde te verbergen.
Ik kwam thuis en liep langzaam de kamer binnen, er hing een gespannen sfeer.
‘Jij hebt van mijn whisky gedronken!’ schreeuwde mama. Ze was kwaad. Ik dacht diep na en herinnerde mij dat het waar was. Ik had een heel glas naar binnen geklokt, een paar dagen geleden nog.
Mama sprong op en kwam de keuken in gestormd. Ze greep me beet aan mijn arm en trok mij dicht naar zich toe. Ik had mama nog nooit zo kwaad gezien, denk ik. De drankwalm was misselijkmakend, ze leek wel een alcoholiste. Ik knikte voorzichtig, de waarheid maakte toch geen verschil, de straf zou precies hetzelfde zijn. Ik kreeg een duw in mijn rug en met een klap viel ik neer op de harde, stenen vloer. Ik schreeuwde het uit en keek mama smekend aan. Het was totaal hopeloos. De tranen stroomde als watervallen over mijn wangen en mama gaf mij nog een keiharde trap.
‘Blijf voortaan verdomme met je poten van andermans spullen af!’ schreeuwde mama terwijl ze me nog een trap na ga in mijn buik. Mama bleef slaan, alsof ze op mij stond te springen, zo voelde het. De laatste klap was het ergst, mama trapte tegen mijn arm aan, een harde krak klonk door de keuken. Ik greep met mijn andere arm naar mijn arm en begon te gillen als een klein kind. Ik rolde over de vloer van de pijn. Mama keek mij geschrokken en bezorgd aan. Al snel was die bezorgde blik als sneeuw voor de zon verdwenen.
‘Jank niet zo kind, er is vast niets aan de hand,’ zei ze, dit keer iets minder had. Ik wilde mijn tranen stoppen, opstaan en weglopen, alsof er niets aan de hand was, maar de pijn was te erg. Mijn rechter onderarm kon ik niet meer bewegen, het voelde alsof er zojuist duizenden bakstenen op terecht waren gekomen. De pijn in mijn arm leek steeds erger te worden.
Ik was wel blij dat het mijn rechterarm was, dan kon ik ten minste nog normaal schrijven, ik was namelijk linkshandig. Best vreemd dat je op een moment als dit aan zulke nutteloze dingen dacht. Voorzichtig stond ik op, met mijn arm dicht tegen mij aangedrukt. Ik keek mijn moeder fel aan, terwijl ik voelde hoe de pijn erger en erger leek te worden.
Uiteindelijk bleek dat ik mijn onderarm zwaar gekneusd had en dat ik een aantal dagen met een mitella rond moest lopen. Het kon erger.
Sander wilde gelijk naar mij toe komen toen ik hem sms’te dat ik van de trap gevallen was en mijn arm zwaar gekneusd had. Ik had het een leuk aanbod gevonden, maar toch heb ik het afgeslagen. Ik wilde liever alleen zijn.
Toen ik had bedacht dat mama er voor zorgde dat ik weer alle aandacht zou trekken op school voelde ik me ellendig. De haat aan mama werd steeds groter. De haat aan mezelf ook. Onbewust en ongewild eiste ik teveel aandacht. Net als met gym, nooit kon ik meedoen, dan zou iedereen mijn blauwe plekken en sneeën zien. Alleen Emma wist de echte achterliggende reden. Maar nu kon ook zij mij niet steunen of mij ervan weerhouden dat ik een einde aan mijn leven zou maken. Want die neiging had ik, ik was toch niets waard. Misschien zou zelfmoord wel het beste zijn voor iedereen. Het was de enige manier om weer bij papa en Bas te zijn, alleen dan konden zij mij echt beschermen tegen mama, tegen die griezel, de mishandelaar. Ik was bang voor mijn eigen moeder, doodsbang zelfs. Maar dat kon ik met niemand delen.
De volgende dag op school keek iedereen mij vreemd en vragend aan, maar niemand vroeg ook echt hoe ik aan een gekneusde arm kwam. Ik kon er niet mee zitten, van de trap afvallen had ik al zo vaak als smoes gebruikt in de klas, iedereen zou vast denken dat ik nooit heb geleerd hoe ik moest traplopen. En één ding wist ik zeker, dat heb ik wel geleerd.
De zoemer ging en ik stond op. De hele pauze had ik bij Sander en zijn vriendengroep gezeten. Ze accepteerde mij wel, maar toch bleef ik mijn eigen vriendinnen missen.
Mijn mobiel ging af, ik zag staan dat het een bericht van Emma was. Een glimlach verscheen op mijn gezicht.
Sterkte met je arm, ik weet wel hoe je er echt aan komt. Nu kan ik je niet steunen, het spijt me.
Ik baalde een beetje van het berichtje, ik had gehoopt dat Emma het goed zou maken met mij. Het voelde goed dat ze toch nog aan mij dacht, ik wilde alleen dat het laatste deel ontbrak en dat Emma mij wel kon steunen. Ik reageerde niet op het sms’je, ik wist niet wat ik kon zeggen. Een bedankje was niet op zijn plaats, aangezien de me niet wilde steunen.
De volgende dag barstte ik in tranen uit, ik hield het niet meer. Mijn mentor har mij uit de klas gehaald terwijl de rest van de klas de Franse opdrachten in het werkboek maakte. Ik vertelde haar over de ruzie, maar over mijn thuissituatie vertelde ik niets, dat ging haar niets aan.
Mijn mentor haalde Emma, Joëlle en Zoë uit de klas. we moesten maar eens gaan praten. Met zijn vieren bleven we achter terwijl onze mentor de klas weer in ging en verder ging met de les.
‘Laat me raden, je bent weer gevallen en gaat zielig doen bij ons?’ vroeg Joëlle direct. Ik schudde mijn hoofd.
‘Jullie hebben geen idee hoe het zit en wat ik thuis allemaal doormaak. Maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat ik ontzettende spijt heb van wat er gebeurd is. Ik had nooit moeten liegen tegen jullie,’ vertelde ik. Zoë pulkte ongeïnteresseerd aan haar nagels terwijl Joëlle een diepe zucht slaakte, alleen Emma leek een beetje geïnteresseerd te zijn in wat ik te vertellen had.
‘Ik mis jullie. Alsjeblieft, laat het me goed maken. Kan het gewoon weer worden zoals voor het hele Sander-gedoe? Het spijt me,’ ging ik verder. Ik keek mijn vriendinnen aan, niemand zei iets. ‘Emma, alsjeblieft, ik heb het jou aangedaan en dat spijt me, het was niet mijn bedoeling om jou pijn te doen of te kwetsen.’ Niemand gaf antwoord en er viel een ongemakkelijke stilte.
Na een lang gesprek wilde alleen Joëlle en Zoë niet tot inkeer komen, maar onze ruzie was definitief voorbij. Zo kon ik eindelijk weer een hoofdstuk van mijn leven afsluiten.