Unicode
Change The Ending
သူပြောင်းလဲချင်ခဲ့တယ်။
Swan lake ရဲ့ ဇာတ်သိမ်းကို။
သူ့ဆန္ဒများ ....
ပြည့်ဝခဲ့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ထုံးစံအတိုင်း လူအပြည့် ဖြစ်နေပြန်သည့် တရားရုံး။
အနှိမ့်သံဖြင့်ပြောနေကြသော စကားဝိုင်းများစွာဟာ အသံလှိုင်းပေါင်းများစွာကို ဖန်တီးလိုက်တော့ အခန်းအတွင်း ဆူဆူညံညံ။
သူတို့ တီးတိုးပြောဆိုနေကြသော ဝေဖန်ရေးစက်ကွင်း၏ ဗဟိုချက်ကတော့ ဝမ်ရိပေါ်။
တရားပြိုင် ခုံတွင် အေးစက်စွာ ထိုင်နေသော ဝမ်ရိပေါ်၏ မျက်နှာမှာ အသက်မဲ့သူ တစ်ယောက်လို။
လည်ပင်းပေါ်က ပတ်တီးဖြူဖြူနှင့် ဖျော့တော့နေသော နှုတ်ခမ်းပါးက သူ၏ သဏ္ဍာန်အား ပို၍ အကျည်းတန်စေရန် အားဖြည့်ပေးသည်။
တစ်သမတ်ထဲ တည်ငြိမ်နေတဲ့ သူ၏ မျက်လုံးတွေထဲတွင် ပျောက်ဆုံးသွားသည်က ယခင်လို မာန်မာန တစ်ခုတည်း မဟုတ်ပဲ ဘာဆိုဘာမှ မကျန်တော့သည်အထိ ဗလာကျင်းသွားခြင်းသာ။
အသက်ရှူရုံသာရှူသည့် အခွံသာသာ သူ၏ ကိုယ်ထည်။
ထိုသို့ အပြိုပြိုအလဲလဲဖြစ်နေတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ ပုံစံဟာ လူတွေနှုတ်ဖျားထက် အရသာတွေ့လျှက်။
သည်လို အချိန်ရောက်လာမည်ကို သူတို့ အရမ်း မျှော်တလင့်လင့် စောင့်စားခဲ့ကြတာမလား။
ဝမ်ရိပေါ် လဲပြိုသွားမယ့်အချိန်။
အမှိုက်တစ်စလို့ လွင့်စင်သွားမယ့် အချိန်။
ဘေးနားတွင် လှစ်လပ်နေသော နေရာလေးအား စောင်းငှဲ့ကြည့်မိတော့ အသုံးမကျသည့် မျက်ရည်စများဟာ ရစ်သိုင်းလာပြန်သည်။
သူ့ဘက်တွင် တာဝန်ခံရှေ့နေတောင် ရှိမနေခဲ့သည့် သူ၏ တရားဆိုင်၊
သူဟာ အဆုံးထိ တစ်ယောက်တည်းပဲ ၊
ရှုံးနှင့်နေပြီးသား ၊
ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ လူသား သူ့ကို စွန့်ပစ်သွားကတည်းက သူက အဖက်ဆည်မရအောင် ရှုံးသွားခဲ့တာ။
တရားပြိုင်ရှေ့နေ မရှိသည့် ကြားနာမှုဟာ အနည်းငယ်တော့ ကသိကအောက် ဖြစ်လှသည်။
တစ်လောကလုံးနဲ့တစ်ယောက် စစ်မက်ခင်းနေရသလိုမျိုး။
စစ်ခင်းတယ် ဘယ်ဆိုလို့ပါ့တော့ မလဲ။
ရိပေါ်က လက်နက်ချ နှင့်လိုက်ပြီလေ။
အမှုစစ်ရဲ့ မေးခွန်းမှန်သမျှကို ရိပေါ် လွန်ဆန်ခြင်းမရှိ ဖြေဆိုသည်။
ပြုံးရိပ်သန်းနေတဲ့ သူမကတော့ သိပ်ကျေနပ်နေမလား မသိပေမယ့် သည်လိုခံစားချက်မျိုး ရိပေါ်မပေးလျှင် သူမ မရ။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိပ်အထင်ကြီးနေတာမျိုးကိုတော့ ရိပေါ်က အခွင့်သင့်သလို လှောင်ချင်မိဆဲ။
"နောက်ဆုံး မေးခွန်းမေးပါမယ်၊
Mrs. Wangကို သတ်လိုက်တာ ဘယ်သူလဲ။"
ထိုမေးခွန်းမတိုင်ခင်အထိ ရေသေလို ငြိမ်သက်နေသည့် ရိပေါ်ရဲ့ မျက်နှာထားဟာ အခုတော့ စိတ်လွတ်သူတစ်ယောက်အလား တရှိုက်မက်မက်ကို ရယ်သွမ်းသွေး နေသည်။
ထိုအပြုအမူကြောင့် တရားသူကြီးမှာ စောင်းငဲ့လို့ကြည့်လာသလို မုယွမ်နှင့်အတူ ပရိသတ်အားလုံးဟာ လည်း အံ့သြတကြီး ငေးနေကြသည်။
အပ်ကျသံတောင် မကြားရသည်အထိ တိတ်ဆိတ်သွားသည့် အခန်းထဲတွင် ဝမ်ရိပေါ်၏ အူလှိုက်သည်းလှိုက်ရယ်သံက ကြက်သီးထဖွယ်။
"အဲ့မေးခွန်းက မေးစရာလိုသေးလို့လား။
ခင်းများတွေ အကုန် သိပြီးသားတောင် ထင်နေတာ"
ထိုစကားအား ကြားနားသူ ပရိသတ်တွေ ထိုင်နေရာဘက် စေ့စေ့ပေါက်ပေါက်ကြည့်ပြီးပြောတော့ ရှေ့ဆုံးတန်းမှာ အခန့်သား နေရာယူထားကြသည့် ရှယ်ယာရှင်များက မျက်နှာအပျက်ပျက်ဖြင့် အကြည့်လွှဲကြသည်။
သို့ပေမယ့် မင်ရှို့၊
ထောင့်စွန်းခုံတွင် ထိုင်နေသည့် မင်ရှို့ကတော့ ရိပေါ်မျက်လုံးတွေအား စုံအောင်ကြည့်လာသည်။
ယခင်ကထက် အဆပေါင်းများစွာ စဥ်းလဲသော တိမ်မျက်ဝန်းတွေ၊
အကြင်နာမဲ့သော နှုတ်ခမ်းပါး အစွန်းနှစ်ဖက်ကို ကော့ညွတ်လိုက်ရင်း ရိပေါ်၏ သိမ်ငယ်လက်စ စိတ်ဝိဥာည်အား ညှဥ်းဆဲတော့သည်။
အသည်းအား အပ်ဖျားဖြင့် တဖွဖွ တူးသလို နာကျင်ရသည့်တိုင် ထိုမျက်ဝန်းများမှ အကြည့်မဖယ်မိပဲ ရိပေါ်နှုတ်ဖျားအား ပွင့်စေလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် သတ်လိုက်တာ၊
အစကနေ အဆုံးထိ ကျွန်တော် ကျူးလွန်ခဲ့တယ့် အပြစ်တွေခည်းပဲ"
မွေးဖွားလာချင်းအတွက် သူမှားယွင်းခဲ့တယ်။
အသက်ဆက်ဖို့ အသက်ရှူရင်တောင် မှားယွင်းပြန်တယ်။
အဲ့လို အမှားပေါ် အမှားထပ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ဘဝထဲ အကြီးမားဆုံးအမှားကတော့ ရှောင်းကျန့်အား နက်ရှိုင်းမိခဲ့ခြင်းပဲဖြစ်လိမ့်မည်။
သို့ပေမယ့် နောင်တရယ်လို့တော့မရှိ။
သူ၏ အဖြေကြောင့် မင်ရှို့က ဖြေးညှင်းစွာ ပြုံးလာပြန်သည်။
သူဟာ ဒီလိုမျိုး အဆုံးသတ်သွားခဲ့ပြီးပဲ။
သူဟာ ဒီလိုမျိုး ကွယ်ပျောက်သွားရတော့မှာပဲ။
ခံပြင်းမှုတပွေ့တပိုက်ဖြင့် သူဟာ သုမ္ဒရာ အောက်ခြေသို့ တရွေ့ရွေ့။
ကြမ္မာက ထိုသို့ နစ်မွန်းစေလိုမှတော့ ရိပေါ် ထွေထူးလို့ မရုန်းကန်လိုတော့ပါ။
တရားသူကြီးက အမိန့်ချရန်အတွက် အမိန့်စာတမ်းအား ဖြန့်ကိုင်လိုက်သည်။
ရိပေါ် သူ၏ နွမ်းနယ်နေသော မျက်ဝန်းများကို မှိတ်ချလိုက်ရင်း
အမိန့်ချမည့် အသံကိုသာ စောင့်ဆိုင်းနေလိုက်သည်။
သို့ပေမယ့်
"လိမ်လည်ထွက်ဆိုနေတာပါ"
ထိုအသံ....
ရိပေါ် ဘဝကြီးအား ပက်စလက်ခက် ပြိုလဲစေပါသော ထိုအသံ။
အခုလည်း ထိုအသံကြောင့် နှလုံးသား ပေါက်ထွက်သွားမတတ် တုန်ရီလှိုက်မောလာသည်။
စိတ်ကူးထဲက ဖန်းတီးမှု သပ်သပ်သာသာဆို ရိပေါ်ရူးရချည်ရဲ့။
အသံလာရာ တံခါးဝသို့ မရဲတရဲ မျက်အိမ်လေးများ မှေးစဥ်းရင်းကြည့်မိတော့ အံ့သြမှုတို့ဟာ တစ်ကိုယ်လုံးအား စိမ့်ဝင်သွား၏။
တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ဟန်ချက်ပျက်သွားသည့် အာရုံကြောတို့ဟာ ဦးနှောက်အား အဟန့်အတား ဖြစ်သွားစေပုံပင်။
အထိတ်တလန့် မတ်တပ်ရပ်လိုက်မိရင်း တုန်ရင်နေသော နှုတ်ဖျားမှ နာမ်စားတစ်ခု ခုံမင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။
"ပါးပါး"
ရှောင်းကျန့် တွန်းလာသည့် wheel chair ပေါ်တွင် လိုက်ပါလာသည့် ပါးပါးက ရိပေါ်အား မျက်ရည်တွေကြား ပြုံး၍ ကြည့်လာ၏။
မြင်ကွင်းအစစ်ရယ်လား၊
မြင်ကွင်းယောင်ရယ်လား ဝေဖန်နိုင်စွမ်းမရှိသေးခင် ရိပေါ်ဟာ ငိုချမိသည်။
အိမ်မက် မဖြစ်လိုက်ပါနဲ့။
နှုတ်ခမ်းအား လက်ဖြင့် ပိတ်လို့ ငိုနေရှာသည့် ရိပေါ်ကို ကြည့်ရင်း ရှောင်းကျန့်ရင်ထဲ အပူတပြင်း။
နောက်ကျသွားပြီး အကြာကြီး ပင်ပန်းစေခဲ့တာမလို့ သိပ်လည်း အားနာရသည်။
"တရားလိုသက်သေ တင်သွင်းခွင့်ပြုပါ တရားသူကြီးမင်စ ခင်ဗျ"
ရှောင်းကျန့်ရဲ့ အသနာခံမှုအား တရားသူကြီးက တခန မျက်မှောင်ကုတ်ရင်း စဥ်းစားဟန်ပြုသည်။
မျက်စေ့ရှေ့တွင် ဖြစ်ပျက်သွားသမျှအား လိုက်မမှီသေသည့် မုယွမ်ကတော့ ရှောင်းကျန့်အား နားမလည်စွာ ငေးကြည့်လာသည်။
မိတ်ဆွေဟောင်းကြီး ဖြစ်သော ဝမ်ဟန်ကို လုံးဝ မျှော်လင့်မထားပဲ တွေ့လိုက်ရတာ မင်ရှို့၏ မျက်နှာမှာတော့ သွေးဆုတ်သည်ထက် ဆုတ်ကာ ဖြူဖျော့လာ၏။
"ခွင့်ပြုပါတယ်"
တရားသူကြီးထံမှ ခွင့်ပြုချက်ရသည်နှင့် ရှောင်းကျန့် ဝမ်ဟန်အား မျက်မြင်သက်သေနေရာသို့ ပြောင်းရွှေ့ပေးလိုက်သည်။
သစ္စာကျိန်နေသည့် တစ်လျှောက်လုံး ဝမ်ဟန်ဟာ မင်ရှို့ရှိရာ ဘက်သို့သာ ကြည့်နေခဲ့ပြီး မင်ရှို့၏ အမူအရာမှာတော့ တဖြည်းဖြည်း သွေးပျက်နေသယောင်။
ရုတ်တရက်ဆန်ဆန် ဖြစ်ပျက်သွားသည့် အရာအားလုံးကြောင့် အခြေအနေအားလုံးဟာလည်း တစ်ပြောင်းတစ်ပြန် ဖြစ်ကုန်ရသည်။
ရှယ်ယာရှင်များဟာလည်း သူတို့ကိုယ်တိုင် စျာပနသို့သွားခဲ့သည့် ဥက္ကဠ ဖြစ်သူအား အရှင်လက်လက် ပြန်တွေ့လိုက်ရတာမလို့ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိ။
"ဝမ် လူကြီးမင်း အဲ့နေ့က အကြောင်းတွေ အကုန်ပြောပြပေးနိုင်မလား"
ခန်းမတစ်ခုလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။
ဝမ်ဟန်က မျက်ရည်များစွာဖြင့် သူ့အားကြည့်နေသော ဝမ်ရိပေါ်အား နှစ်သိမ့်သလို ခပ်ဖွဖွလေး ပြုံးပြလိုက်ပြီး တစ်စုံတစ်ခုအား စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်ဟန်ဖြင့် အသက်ပြင်းပြင်းရှူထုတ်သည်။
"အဲ့နေ့ညက ကျွန်တော်တို့ ရန်ဖြစ်ခဲ့ကြတာပါ"
တသမတ်တည်းသော နေရာသို့ အကြည့်ပို့ထားကာ တွေတွေ ငေးနေသည့် ဝမ်ဟန် မြင်လွှာထပ် အတိတ်ဖြစ်ရပ်များဟာ ဓါတ်ကားချပ်တစ်ခုသဖွယ် အသက်ဝင်လာသည်။
Flash back
ထိုနေ့ည ။
သားဖြစ်သူ ဝမ်ရိပေါ်က ကပွဲပြင်ဆင်သည့် နေရာသို့သွားနေတာမလို့ ထိုနေ့ည ထမင်းစား စားပွဲတွင် ဝမ်ဟန်နှင့် သူမ နှစ်ယောက်တည်း ။
သား မွေးစားသားမှန်း သိသွားကတည်းက သူမဟာ အမွေကိစ္စနှင့်ပတ်သတ်ပြီး အမြဲ ပြဿနာရှာလေ့ရှိသည်။
ယခုလည်း တိတ်ဆိတ်နေသော ထမင်းဝိုင်းအား သူမ ၏ စူးရှုသော အသံတို့ဖြင့် ဖျက်စီလိုက်၏။
"မွေးစားသားက ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးရတာ ဖြစ်သင့်လို့လား။
ပြီးတော့ ကျွန်မတို့မှာ ကလေးရှိလာရင်ရော၊
ကျွန်မတို့ကလေးအတွက်ကရော"
"ဝမ်လေးက Onsra ရဲ့ အရေးအပါဆုံး လူတစ်ယောက်ပဲ Onsra က သူမရှိလို့ မဖြစ်ဘူး။
ပြီးတော့ ငါကလေး ထပ်ယူမှာ မဟုတ်ဘူး။
ဝမ်လေးနဲ့တင် လုံလောက်နေပြီ"
ဝမ်ဟန်၏ စကားကြောင့် သူမ၏ မျက်ဝန်းထံမှ မီးတောက်များဟာ ပြည့်လျှံကျလာခဲ့ပြီး ဝုန်းဒိုင်းကြဲလို့ သောင်းကျန်းသည်။
ထိုပြဿနာများဟာ သူမ ရှာနေကြအရာပေပဲ မလို့ ဥပေက္ခပြုလို့ ထမင်းစားခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာခိုက်၊
အနောက်ဘက်ဆီမှ သူမပြောလိုက်သော စကားကြောင့် ခြေလှမ််းတို့အား နောက်ပြန်ရုတ်လိုက်မိသည်။
"တစ်လောကလုံးကို ပြောပြလိုက်ရင်ရော၊
ဝမ်ရိပေါ်က ရှင့်သား အရင်း မဟုတ်ဘူဆိုတာ သိသွားရင် အမွေဆက်ခံဖို့ ခက်ခဲသွားမယ် ထင်တယ်"
နှုတ်ခမ်းနီ နီရဲနေအောင် ဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်အား ရွဲ့လို့ ခပ်ထေ့ထေ့ဆိုလာသော သူမ၏ စကားကြောင့် ဝမ်ဟန် မျက်လုံးထဲဘာမှ မမြင်တော့။
တခြား ဘေးလူများ ကြားသွားလေမလားဟုသာ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့အတူ ထောင်းခနဲ ထွက်သွားသည့် ဒေါသကြောင့် တွန်းမိလိုက်သည်မလို့ သူမ၏ ကိုယ်ဟာ နံရံဖြင့် အားပြင်းပြင်း ဆောင့်မိသွားသည်။
"စောက်အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေ နောက်တစ်ခေါက်ပြောမယ်ဆို သတ်ပစ်မယ်"
နာကျင်မှုကြောင့် သူမ ဘာမှ မဖြေနိုင် ။
နံရံအား မှီ၍ လူးလိမ့်နေသည့် သူမကို မသိကျိုးကျွံပြုကာ ကျောခွလို့ အခန်းဆီသို့ တက်လာလိုက်သည်။
ကုတင်ပေါ်ရှိ ဖုန်းကို ယူလို့ ဝမ်လေး ထံဖုန်းဆက်လိုက်တော့ တော်တော်နှင့် မကိုင်၊
"ဟယ်လို ပါး"
"သား ပြန်မလာသေးဘူးလား"
ချက်ချင်း ပြန်မဖြေပဲ အချိန်တွက်နေပုံရသည့် ဝမ်ရိပေါ်က ခနအကြာမှ
"တော်တော်ကြာမှ ပြီးမယ်ထင်တယ်ပါး"
ကြာဦးမည်ဆိုသည့် အဖြေကြောင့် ဝမ်ဟန် စိတ်သက်သာရာရသလို သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
သားဖြစ်သူပြန်မလာခင် သူမသောင်းကျန်းထားတာမလို့ မွစာကျဲနေမည့် အရာများအား ရှင်းရန် အောက်ထပ်သို့ ပြန်ဆင်းလာခိုက် ထမင်းစား ခန်းဘက်မှ ငြီးငြူလိုက်သံတစ်ချက်အား ကြားလိုက်ရသည်။
စောနက ရှင်းယာအား သူတွန်းခဲ့သည်ကို ပြန်သတိရ၍ သူမရှိရာသို့ အပြေးသွားကြည့်ပေမယ့် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ကြမ်းပေါ်သို့ ခွေခနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်။
"ရှ ရှင်းယာ "
သူတွန်းခဲ့သည့်အတိုင်း နံရံကို မှီရင်း ပါးစပ်မှ သွေးများစွာ စီးကျနေသည့် ရှင်းယာက မျက်စိ ပွင့်လျှက် သေဆုံးနေသည်။
ဘေးနားတွင်တော့ မင်ရှို့ ရှိနေခဲ့ပြီး လက်ထဲတွင်လည်း လက်ကိုင်ပုဝါ တစ်ထည်ဖြင့်။
ဝမ်ဟန်အား မြင်တော့မှ ထိုလက်ကိုင်ပုဝါဖြင့် ရှင်းယာ၏ သွေးများအား သုတ်ပေးယောင်ဆောင်သည်။
ထိုအရာအား ကမ္ဘာပျက်နေသည့် ဝမ်ဟန်တစ်ယောက် သတိမပြုမိခဲ့သည်။
"ဝမ်ဟန် မင်းဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလည်း သေသွားပြီကွ၊
မင်း လူသတ်လိုက်ပြီ"
လွန်ခဲ့သည့် နှစ်နှစ်ဆယ်ကအတိုင်း တစ်ဖန်ပြန်လည်လာသည့် သံသရာ။
ယခုမှာတော့ ဝမ်ဟန်ဟာ သားကောင်ဖြစ်ပြီး မင်ရှို့က မုဆိုး။
"ငါ ဘာမှ မလုပ်ဘူး အသာလေး တွန်း မိ တာ"
အသိဥာဏ်များဟာ အလိုလို ထိုင်းမှိုင်းသွားသည်။
သူအသာလေး တွန်းလိုက်သည်တော့ မဟုတ်၊
အားပြင်းပြင်းဖြင့် တွန်းလိုက်ခြင်း၊
ဒေါသကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးက အားတွေ ထုတ်သုံးလိုက်တာမလို့ အသက်တစ်ချောင်းအား သေစေနိုင်သည် အထိ ပြင်းမပြင်း သူမခွဲခြားတတ်။
"ဝမ်ရိပေါ် ပြန်လာရင် ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ"
ရင်ထဲ ဒိန်း ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
သူ့အပေါ်ကို လေးစားအားကျလွန်းတဲ့ ထိုကလေးမြင်သွားရင် ဘယ်လို လုပ်ပါ့မလဲ။
"ခနရှောင်နေလိုက် ၊
ငါ ရှင်းပြထားလိုက်မယ်။
သူ စိတ်တည်ငြိမ်တော့မှ ပြန်လာခဲ့လိုက်၊
ရဲလဲ အဲ့ကြမှ ခေါ်ကြတာပေါ့"
အတွေးပေါင်းစုံဖြင့် ပူထူနေတဲ့ ဝမ်ဟန်ဟာ မင်ရှို့၏ ကောက်ကျစ်စဥ်းလဲသော မျက်ဝန်းများကို မမြင်ခဲ့ပဲ သူ၏ ကျော့ကွင်းထဲ လျှောလျှောရှူရှု ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။
ထိုအကြံပြုချက်အား လိုက်လျောမိခဲ့ခြင်းက သူ့ဘဝ တစ်ခုလုံးအား ဖျက်စီးမည့် အကြံဖြစ်သွားခဲ့သည်။
ရိပေါ် အိမ်ပြန်ရောက်လာချိန်တွင် ခြံအပြင်ဘက်တွင် ခေတ္တရှောင်ကာ မင်ရှိူ့ပြောသည့်အတိုင်း စိတ်တည်ငြိမ်သွားမည့် အချိန်အထိ စောင့်နေလိုက်သည်၊
သို့ပေမယ့် မင်ရှို့သူ့အား မခေါ်သေးခင် ရောက်လာသော ရဲများကြောင့် သူကြောက်လန့်တကြီး ကားမောင်းလို့ ထွက်ပြေးခဲ့သည်။
ခြေဖျား လက်ဖျားတို့ အေးစက်လျှက် သူဘယ်သို့ ဦးတည်၍ မောင်းနှောင်နေသည်ကိုလည်း အာရုံမစိုက်မိတော့။
စိတ်နှင့်လူနှင့် ကပ်မိချိန်တွင် သူသည် မြို့နှင့်တော်တော်ဝေးသည့် တောင်ကြားလမ်းတစ်ခုပေါ်တွင် ရောက်နေသည်။
သူ ဒီထက်ပို၍ ဆက်ပြေးနေလို့ မဖြစ်တာကြောင့် ကားအား ပြန်ကွေ့လို့ပြီး လမ်းရာလမ်းအတိုင်း ပြန်ဦးတည်လိုက်သည်။
ထိုအခါ သူ့နောက်မှ တစ်ထပ်တည်းကွေ့လိုက်ကွေ့၍ ထပ်ကျပ်မကွာလိုက်နေသော ကားတစ်စီးအား သူ သတိထား မိလိုက်သည်။
သူသတိထား မိသည်ဆိုရုံဖြင့် ထိုကားဟာ နောက်မှ ဝင်ဆောင့်၏၊
ဟန်ချက်ပျက်သွားသော ကားဘီးနှင့် ယိမ်းယိုင်ထိုးနေသော ဝမ်ဟန်၏ ကားအား တစ်ဖက်မှ အဆက်မပြတ်တိုက်လာသည်။
ဘေးချင်းယှဥ်ကာ ကား၏ ကိုယ်ထည်အား ဘေးသို့ အားဖြင့် တွန်းတိုက်လိုက်သည်ကြောင့် ဘီးချော်ထွက်သွားသည့် သူ၏ ကားဟာ တောင်ကမ်းပါးရံနှုတ်ခမ်းတွင် ပြုတ်ကျလုဆဲဆဲ။
အကူအညီအတွက် နှုတ်မှ တရစပ်တောင်းဆိုမိပေမယ့် ဘယ်သူမှ ရောက်မလာ ။
နောက်ဆုံး အလေးချိန်မမျှတော့သည့်နောက် သူ၏ ကားဟာ ချောက်ထဲသို့ အထိန်း အကွက်မဲ့စွာ ပြုတ်ကျသွားရတော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~
"အဲ့နေ့ည က ကျွန်တော် မသေခဲ့ပဲ ထင်းခုတ်သမားတွေက တွေ့ခဲ့တာကြောင့် နယ်ဆေးရုံတစ်ခုမှာ ဆေးကုသမှု ခံယူခဲ့ပါတယ်။"
ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်အား နားထောင်ပြီးနောက် လေးပင်နေသော စိတ်ကို လွှတ်ထုတ်ဖို့ သက်ပြင်းရှည်ရှည် ချလိုက်သည်။
"တကယ်တော့ ရှင်းယာ သေတာက မင်ရှို့ စွဲတိုက်နေတဲ့ လက်ဖက်ရည်ကြောင့်ပါ။
သူမ သောက်တဲ့ လက်ဖက်ရည်တွေထဲ မင်ရှို့က အဆိပ်ရွက်ကို သုံးဆလောက်ပိုထည့်ခဲ့တာမလို့ အာနိသင်ပိုပြင်းတာအပြင်။
အဲ့နေ့က လက်ကိုင်ပုဝါ။
အဲ့အရွက်မှုန့်တွေ ဖြူးထားတဲ့ လက်ကိုင်ပုဝါကို နှာခေါင်းမှာ အကြာကြီး အုပ်ထားခဲ့တာကြောင့် အသက်ရှုလမ်းကြောင်းထဲ အဆိပ်က ပျံ့သွားပြီး...."
"မဟုတ်တာပြောတာတွေ ရပ်လိုက်စမ်း။
ဘယ်မှာလည်း သက်သေ၊
သက်သေမရှိပဲ ပြောချင်သလို ပြောလို့မရဘူး!!!"
စကားမဆုံးသေးခင် ပရိသတ်တွေကြားထဲက မင်ရှို့ဟာ ထရပ်လို့ အော်ဟစ်လာသည်။
သူ့ဘေးနားတွင် ထိုင်နေသည့် သူများက ရှောင်ရှဲကုန်ကြ၏။
"ဟုတ်ကဲ့ မင်လူကြီးမင်းရဲ့ ဆန္ဒအတိုင်း သက်သေနဲ့တကွ ဖော်ပြပါ့မယ်။"
ရှောင်းကျန့်က ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့် ပြုံးရင်းဆိုလာသည်။
Projector ပေါ်တွင် မြင်နေရသည့် ဗီဒီယိုကို ကြည့်ရင်း လူတို့၏ ဝေဖန်သံများ ဟိုတစ်စသည်တစ်စ ထွက်လာ၏။
ထို ဗီဒီယိုပါ အကြောင်းအရာများကြောင့် မင်ရှို့ ထိုင်ရက်သား ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသွားသည်။
"သည်ဗီဒီယိုကို ဘယ်က ရခဲ့လဲ သိလား။
မင်ယုံချန် ဝမ်ရိပေါ်ကို ပေးခဲ့တဲ့ စက်ရုပ်တွေမှာ တပ်ထားတဲ့ လျှို့ဝှက်ကင်မရာကနေ ရခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်"
ရှောင်းကျန့်စကားအဆုံး တစ်ချိန်လုံးတိတ်ဆိတ်နေသည့် ယုံချန်က မိုးပြိုသလို မျက်နှာမျိုးဖြင့် ရိပေါ်အား လှမ်းကြည့်လာသည်။
ရိပေါ်မှာလည်း မယုံနိုင်ခြင်းပေါင်းများစွာဖြင့် ပြောစရာစကားတို့ မရှိတော့။
အကြည့်တွေမှ တစ်ဆင့် အားလုံးသဘောပေါက်သွားသည့် ယုံချန်က မျက်နှာချလို့ လွှတ်ချလိုက်ဟန်။
"တရားသူကြီးမင်း ခင်မျ သားလေးဟာ အပြစ်ကင်းပါတယ်။
အဖေဖြစ်သူကို ကာကွယ်ချင်တာမလို့ အဲ့နေ့ညက သူပဲ အိမ်မှာရှိနေပြီး ကျွန်တော်က ကပွဲနေရာမှာ ရှိနေတယ်လို့ လိမ်လည်ဖွက်ဆိုခဲ့တာကလည်း အဖေ ဖြစ်သူကို ကာကွယ်ချင်လို့ပါပဲ"
ငိုသံဖြင့် ပြောကာ အသနာခံနေသည့် ပါးကို ကြည့်ရင်း ရိပေါ်ရင်တွေ အဆမတန် နာလာရသည်။
သူတို့ကျမှ ဘာလို့ သည်လို အဖြစ်ဆိုးကြီးနဲ့ ကြုံရတာလဲ။
သည် အိမ်မက်ဆိုးတွေဟာ သူတို့ ရုန်းမထွက်နိုင်လောက်သည်အထိကို ဆိုးဝါးစွာ လွှမ်းမိုးမှု ရှိသည်။
ဇာတ်လမ်းအစအဆုံးအာ နားထောင်ပြီးနောက် ဇာတ်ရည်လည်သွားသည့် တရားသူကြီးများဟာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်လို့ တစ်ခုခုအား ဆုံးဖြတ်လိုက်ပုံပင်။
"သက်သေ အထောက်အထားတွေအရ တရားခံရဲ့ ပြစ်မှုတွေဟာ ထင်ရှားပြီး တရားပြိုင်ဟာ အပြစ်ကင်းကြောင်း ပေါ်လွင်တာမလို့....."
တရားသူကြီး၏ စကားများကြောင့် မင်ရှို့၏မျက်စံနက်နက်မှာ လှုပ်ခတ်သွားသည်။
ဘေးဘီအားကြည့်မိတော့ အားလုံးဟာ တရားသူကြီးထံသို့သာ အာရုံစိုက်နေကြ၏။
အသာလေးထလို့ ခြေသံဖွဖွနင်းကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်ရန်ပြင်နေသော သူ၏ လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်မှာ
တစ်စုံတစ်ယောက်၏ ဆုပ်ကိုင်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။
"ဖေဖေ"
မျက်ရည်တို့ဖြင့် ခေါင်းရမ်းပြရင်း တားဆီးနေရှာသည့် ယုံချန်ကြောင့်ရင်ထဲ တင်းခနဲ။
သို့ပေမယ့် မတက်သာ ၊
အခုလောလောဆယ်အတွက် သူအဖမ်းမခံရရန်ကသာ အရေးအကြီးဆုံးပေပဲမလို့
သူရက်စက်လိုက်ဖို့ ဝန်မလေး
ဒါဟာ သူထပ်ခါတလဲဲလဲ လုပ်နေကြအရာပဲလေ။
ရင်ဘက်အား ဆောင့်တွန်းလိုက်တော့ နောက်ပြန်လန်ကျသွားသည့် သားနှင့်သူဟာ အရမ်းဝေးသွားကြသလိုပင်။
သူ့အား ငေးကြည့်နေသည့် သား၏ မျက်ဝန်းထဲမှ မျက်ရည်စများ လွင့်စင်သွားသည်။
သား၏ မယုံနိုင်သလို အကြည့်တွေက သူ့ရင်အား ခွဲပါသည်။
နောက်မလှည့်ကြည့်စတမ်ူ အရှိန်ဖြင့် ပြေးထွက်လာတော့ သူ၏ နာမည်အား အော်ခေါ်လိုက်သော ဆူညံသံအချို့နှင့် နောက်မှ ပြေးလိုက်လာကြသည်ကို ခံစားမိသည်။
သူအရှိန်မလျော့ပဲ ပြေးနေဆဲ။
မောဟိုက်သည့်တိုင် ပြေးနေဆဲ၊
မျက်ရည်များ စီးကျနေဆဲ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"လုံးဝ မသိရဘူး ၊
သူဘယ်မှာလဲ ဆိုတာ လုံးဝ ခြေရာခံမရဘူး"
ထွက်ပြေးတိမ်းစောင်သွားသည့် မင်ရှို့အား သူ့တို့နာရီပေါင်းများစွာ ရှာနေပေမယ့် သတင်းအပိုင်းအစတောင် မရ။
ဘယ်သူမှ ခန့်မှန်းလို့မရတဲ့ အဆုံး အားလုံးဟာ နှုတ်ဆတ်နေမိကြသည်။
ထိုအထဲတွင် ယုံချန်လဲ အပါအဝင်။
အချိန်များစွာ ကြာပြီးနောက်မှာတော့ ယုံချန်ထံမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် စကားကြောင့် ရိပေါ်တို့အားလုံး အံ့အားတသင့် ဖြစ်သွားရသည်။
"ကျွန်တော်သိတယ်။
သူရှိတဲ့ နေရာကို ကျွန်တော် ခေါ်သွားပေးပါ့မယ်"
အသက်မပါသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် ရိပေါ်ရှိရာသို့ကြည့်လာသည်။
ထို့နောက် ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်၏။
မျက်ရည်တွေကတော့ မပါမဖြစ်။
ယုံချန် ခေါ်လာသည့် နေရာက ဂိုထောင်ပျက်တစ်ခုဖြစ်သည်။
ရဲတွေပါ ပါလာတာမလို့ ရဲအချို့ဟာ ဂိုထောင်ပတ်တ်လည်သို့ ဝိုင်းထားကြပြီး ယုံချန်နှင့်အတူ ရှောင်းကျန့်ရော ဝမ်ရိပေါ်ပါ ဂိုထောင်ထဲသို့ တိတ်တဆိတ် ဝင်လာခဲ့ကြသည်။
မဲမှောင်နေသော ဂိုထောင်ထဲရှိ မြင်ကွင်းမှန်သမျှ မထင်မရှား။
"ရောက်လာပြီလား
ထင်ထားတာထက် ပိုကြတာပဲ"
မင်ရှို့၏ အသံဟာ အေးစက်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။
ဘေးမှာရှိနေသည့် ဝမ်ရိပေါ်၏ ကိုယ်လေးအား ရှောင်းကျန့် သူ့နောက်သို့ အသာပို့လိုက်ရင်း အမြင်အာရုံအား အားစိုက်ထုတ်လိုက်သည်။
အသံ အနေအထားအရ မင်ရှို့သည် သူတို့နှင့် သိပ်မဝေးသော အကွာအဝေးတွင် ရှိနေမှန်း သူသိသည်မလို့။
"လာမယ်မှန်း သိလို့ လက်ဆောင်လေး ပြင်ထားတယ်"
ရုတ်တရက် ဂိုထောင်မီးအား ဖွင့်လိုက်သော မင်ရှို့ကြောင့် သူ၏ မျက်နှာအား ထင်ရှားစွာမြင်လိုက်ရသည်။
အလားတူစွာ နောက်ထပ်ထင်ရှားသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုမှာ ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ကြိုးတုပ်ကာ မျက်လုံးရော ပါးစပ်ကိုပါ အဝတ်စတို့ဖြင့် စည်းနှောင်ထားသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်။
ထင်တာမမှားဘူးဆိုလျှင် ထိုမိန်းကလေးဟာ ပျောက်ဆုံးနေသော လုချီ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
"မင်ရှိူ့ ခင်များ အမှားတွေပေါ် အမှားတွေထပ်နေတာတွေ တော်လိုက်ပါတော့ အကုန်လုံးပြီးဆုံးသွားပြီ ခင်များလည်း ဆုံးခန်းတိုင်သွားပြီ"
ရိပေါ်စကားအား မင်ရှို့က ဟာသတစ်ပုဒ်လို အူလှိုက်သည်းလှိုက်ရယ်သည်။
ရယ်နေရင်း လက်ထဲဘယ်တုန်းကတည်းက ရှိနေမှန်း မသိသော သေနတ်အား လုချီ၏ နားထင်နားတွင် တေ့လိုက်သည်မလို့ သူတို့အားလုံးထိန့်လန့်သွားကြသလို လုချီ၏ ငိုသံမှာလည်း ကျယ်လောင်လာ၏။
"မဟုတ်ဘူး ၊
ငါတစ်ယောက်တည်း ဘယ်တော့မှ အဆုံးသတ်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး"
ပြောရင်းဆိုရင်း သေနတ်အား မောင်းတင်လိုက်သည့် မင်ရှိူ့ကြောင့် ယုံချန်းက အနားသို့ ပြေးသွားသည်။
ယုံချန်ကို မြင်တော့ မင်ရှို့၏ မျက်လုံးများဟာ အရောင်ပြောင်းသွားသယောင်။
"တော်လိုက်ကြရအောင် အဖေ။
ကျွန်တော်တို့ အစက ပြန်ရကြလို့ရပါတယ်၊
ဒါတွေ အားလုံးပြီးသွားရင်၊
အဖေ့အပြစ်ကြွေးတွေ ကုန်သွားရင် ကျွန်တော်တို့ ထွက်သွားကြရအောင်"
ယုံချန်ပြောသမျှအား မျက်တောက်မခက်စတမ်း နားထောင်နေည့် မင်ရှို့က ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုလာသည်မှာ အသံတောင်မထွက်တော့။
အသက်ရှူရပ်မတတ်ငိုနေသည့် အဖေ့အနားသို့ ဖြေးဖြေးချင်း ခဥ်းကပ်သွားလိုက်ပြီး သေနတ်ကိုင်ထားသည့်လက်အား အသာဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး ထွက်သွားကြရအောင်ပါ။
အဖေက ဒီတိုင်းလေးပဲ ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မရဖူးခဲ့တဲ့ မေတ္တာတွေပေးပါ။
ကျန်တာအကုန် ကျွန်တော် ဖြေရှင်းနိုင်ပါတယ်။"
မျက်ရည်များ ရွှဲနစ်နေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် ယုံချန်အား စိုက်ကြည့်လာသည်။
ဘယ်တုန်းကမှနဲ့ မတူစွာ နူးနူးညံ့ညံ့လေး။
ဖခင်တစ်ယောက်က သူ၏ သွေးသားအား ကြည့်သလို သာမန်အကြည့်မျိုးလေး။
သူ့ကို ရွေးချယ်လိုက်ပြီ။
အဖေက အတ္တတွေကို လွှတ်ချလို့ သူ့ကိုရွေးချယ်လိုက်ပြီ။
အကုန်ပြီးဆုံးသွားပြီ ထင်ခဲ့ပေမယ့်၊
အဖေဟာ သူ့ကို ရွေးချယ်လိုက်ပြီလို့ တစ်ထစ်ချ ထင်ခဲ့ပေမယ့်။
ထင်သလို မဖြစ်တာမှ လောကကြီးပေပဲမလား။
"ဒိုင်း ဒိုင်း ဒိုင်း"
ကသမ်းကယမ်း ပစ်လိုက်တဲ့ မင်ရှို့ရဲ့ ကျည်သုံးတောင့်ဟာ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်။
ရှောင်းကျန့် ဝမ်ရိပေါ်၏ ကိုယ်လေးကို သူ၏ကိုယ်အောက် ဆွဲယူလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။
ဦးတည်ရာမရှိ ပစ်လိုက်တာကြ ထိခိုက်သွားသူတော့မရှိ။
သိုပေမယ့် မင်ရှို့ဘက်မှ စတင်ပစ်ခတ်မှုကြောင့် ပတ်ပတ်လည်တွင် နေရာယူထားသော ရဲဘက်မှ တန်ပြန်ပစ်ခတ်လာပြီး ဂိုထောင်တစ်ခုလုံး ဆူညံပွက်လောရိုက်သွားရသည်။
မင်ရှို့နားစည်ကွဲမတတ် ဆူညံလှတဲ့ သေနတ်သံတွေအဆုံး မွှန်ထူးနေသော မီးခိုးနံ့နဲ့အတူ သူ၏ ကိုယ်မှာ တစ်စုံတစ်ယောက်၏ တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားခြင်းအား ခံလိုက်ရ၏။
နွေးထွေးလှသည်။
သူတစ်ခါမှာ မခံစားဖူး၍ထင် စိတ်ကူးယဥ်ကြည့်ဖူးသည်ထက် အများကြီး ပိုနွေးထွေးသည်။
သို့ပေမယ့် ထိုအထိအတွေ့
အနွေးဓါတ်များဟာ နေရာ ပျံ့သွားသလို။
တဖြည်းဖြည်း ပူလောင်လာပြီ
သူ၏ ဝမ်းဗိုက်တစ်ဝိုက် နွေးသည်ထက် ပိုလွန်၍ ပူလောင်မှုအား ခံစားနေရသည်။
တင်းကျပ်နေသောဖတ်ထားသည့် ကိုယ်အား ဆွဲခွာကြည့်မိတော့ ချန်လေးဟာ နှစ်လိုအားရပြုံးနေ၏။
ပုလဲလို ဖြူစွတ်နေတတ်တဲ့ သွားများဟာ ယခုတွင်တော့ သွေးနီရောင်များ ပေစွန်းနေသည်။
"မဟုတ်ဘူးမလား"
ဆန္ဒတို့မပြည့်ခဲ့။
လဲကျသွားသည့် ယုံချန်၏ ကျောပြင်တစ်ခုလုံးမှာ သေနတ်ဒဏ်ရာတွေများ မနည်းမနော။
သွေးတို့ အိုင်ထွန်းနေသည်မှာ ကြည့်ရက်စရာမရှိ။
သွေးတစိမ့်စိမ့်ထွက်နေသည့် နေရာများ များလွန်း၍ ဘယ်နေရာအား ဖိလို့ ဖိရမယ်မှန်းမသိတော့
အခုချိန်မှာ သူငိုဖို့ထက် ပိုအရေးကြီးတာကို လုပ်ရမယ်။
သားကို ကယ်ရမယ်။
ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ။
သူဘယ်လို လုပ်ရင် ကောင်းမလဲ။
ကယောင်ကတမ်းဖြစ်နေသည့် သူ၏ မျက်နှာအား သားက
ငြိမ်သက်လို့ မြတ်နိုးစွာငေးနေဆဲ။
အရင်အချိန်တွေတုန်းကလို
ဝမ်အိမ်တော်အား လက်ကိုဆွဲလို့ ခေါ်သွားတဲ့ အခေါက်တုန်းကလို။
နေမကောင်းဖြစ်လို့ ပထဆုံးအကြိမ် ဆန်ပြုတ်ပြုတ်တိုက် ဖြစ်တဲ့ အခေါက်တုန်းကလို၊
ထိုကလေးဟာ အမြဲသူ့အား ထိုသို့ကြည့်တတ်သည်။
"အ ဖေ့ ရင်ခွင်က တကယ် နွေးတာ"
အသက်ငင်နေစဥ်ပြောသွားတဲ့ ထိုစကားက မင်ရှို့နှလုံးသားထဲ သက်ဆုံးတိုင် ထိုးစိုက်သွားမည့် ဆူးတချောင်း။
အသက်ရှုတိုင်း တနုံ့နုံ့ ဖြစ်စေမယ့် အာနိသင်ရှိတယ်။
မင်ရှို့ မလှုပ်မရှားတော့သည့် ကိုယ်လေးကို ပိုတိုး၍ တင်းကျပ်စွာ ဖတ်လို့ တစ်စတစ်စ အေးစက်လာသည့် မျက်နှာထပ် သူ့ပါးပြင်အား ကပ်ထားလိုက်သည်။
သေလုမတတ် နာကျင်နေပေမယ့်
သူမျက်ရည်မကျခဲ့ပါ။
မျက်ရည်မကျစေပဲ ထိုအစား သည်ရုပ်နှင့်သည်ခန္ဓာ ချုပ်ငြိမ်းသွားလို့ မီးသင့်ကာ ပြာမှုန်ဖြစ်သွားသည်အထိ ထိုနာကျင်မှုအား သယ်ဆောင်သွားမည်ဟု သူ တိုင်တည်ခဲ့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
'0823 ဒီနေ့ ဧည့်တွေ့ရှိတယ်"
ထောင်စောင့်ရဲ့ စကားကြောင့် မင်ရှို့ဖက်လက်စ စာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်လို့ သူ၏ဆံပင်တွေအား သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖီးသင်လိုက်သည်။
လာခေါ်သည့် ထောင်စောင့်နောက် တိတ်တဆိတ်လိုက်ပါသွားလိုက်တော့ မှန်ချက်တစ်ဖက်ခြမ်းတွင် ထိုင်နေသော ဝမ်ဟန်အား တွေ့လိုက်ရ၏၊
သူ့ကို မြင်တော့ ပြုံပြလာသည်။
မင်ရှို့လည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်ကာ ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်တော့၊
"နေရော ကောင်းရဲ့လား"
ပြုံးရင်းသာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
အားလုံးအဆုံးသတ်သွားသည်မှာ ၅ လနီးပါးရှိတော့မယ်။
အားလုံး သူ့နေရာနှင့်သူ နေရာတကျပြန်ဖြစ်သွားကြသည်မှာ ၅လ၊
မင်ရှို့ဘဝထဲမှ သားလေး ထွက်သွားခဲ့သည်မှာလည်း ၅ လ။
"အချိန်ကြာလေ ပိုလွမ်းလေပဲမလား"
မင်ရှို့ မျက်စိထောင့်မှ မျက်ရည်စအား လက်မဖြင့် ဆွဲယူလို့ သုတ်လိုက်သည်။
အချိန်ကကုစားသည်ဆိုမှာ သူ့အတွက်တော့ မမှန်ပေ။
သားသမီးအား ဆုံးရှုံးလိုက်ရသော မိဘတစ်ယောက်၏ ဝေဒနာမှာ အချိန်တွေကြာလာလေ ပိုနက်ရှိုင်းလာလေ။
"မင်းအတွက် ဒါလေး မနေ့ကတွေ့တာ။
အလွမ်းတော့ပြေမယ်ထင်တယ်။
မင်းရှေ့မှာပဲ ကြီးပြင်းခဲ့ပေမယ့် မင်းတစ်ခါမှ သတိထားမိလောက်တဲ့ ပုံတွေမလို့ သေချာကြည့်ပြီး အများကြီး လွမ်းပေးလိုက်ပါ"
မှန်အောက်ဘက်မှ တွန်းပို့ပေးလိုက်သည့် အယ်လ်ဘမ်လေး။
အထဲရှိ ဓါတ်ပုံအားလုံးဟာ ယုံချန် ငယ်စဥ်ကနေ အလယ်တန်းကျောင်းထိ ရိုက်ထားသော ပုံများဖြစ်သည်။
ဓါတ်ပုံတွေအား ကြည့်ရင်း စိတ်တင်းထားသည့် ကြားမှ ငိုမိပြန်သည်။
ထိုဓါတ်ပုံများကြား အထူးခြားဆုံးက လသားအရွယ် ယုံချန်လေးအား သူက ချီပွေ့ထားသည့် ဓါတ်ပုံဆိုငိတွင်သွားရိုက်ထားသော ဓါတ်ပုံလေးတစ်ပုံ၊
ပုံထဲတွင် နှစ်ယောက်လုံးအတူ ပထမဆုံး ဓါတ်ပုံရိုက်ဖူးခြင်းဖြစ်သည့်အတွက် ပြူးကြောင်ကြောင်လေးတွေ ဖြစ်နေကြသည်။
"ဒီပုံကို ကြည့်ပါဦး။
ငါ သူ့ကို ချီထားတာ။
ဒါကို ဒီကလေးက မမှတ်မိပဲ သူ့ကိုတစ်ခါမှ မပွေ့ဖက်ဖူးပါဘူးတဲ့။
ဆိုးလိုက်တာ"
မျက်ရည်များဖြင် မင်ရှို့ဟာ ပြုံးရင်း သားလေးအကြောင်းတပြောပြော။
ဝမ်ဟန်လည်း မင်ရှို့ပြောသည်များကို နားထောင်ရင်းသူပါ လိုက်ပြုံးမိသည်။
နေ့ရက်တိုင်း အပြစ်ရှိစတ်တွေနဲ့ အသက်ရှူနေရတာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ခု။
သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ
များစွာသော နောင်တတို့ဖြင့်
အကြာကြီး အသက်ဆက်ရှင်လို့
မြောက်မြားလှသော အပြစ်ကြွေးများအား
ကျေသည်အထိ ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ရှောင်းကျန့်သွားစရာရှိသည်ဟု ဆိုကာ ရိပေါ်အား ခေါ်လာသည့် နေရာက သူ့၏ အမေနှင့် ညီငယ်လေး ရှိသော နေရာဖြစ်နေသည်။
"မား ယောင်းလေး၊
သည်တစ်လောအတွင်းမှာ လာမတွေ့ဖြစ်လို့ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော် ၊
အဲ့အစား ကိုကို ဧည့်သည်တစ်ယောက်ခေါ်လာတယ်။
ဒီနေ့မှ မိတ်ဆက်ပေးရတယ် ဝမ်ရိပေါ်တဲ့ ကိုကိုချစ်ရတဲ့ အမျိုးသားလေး"
ရှောင်းကျန့်ရဲ့ ရုတ်တရက် ဆန်ဆန် သူ၏ မိသားစုဝင်များနှင့် မိတ်ဆတ်ပေးမှုကြောင့် ရိပေါ် ၏ ဂါဝရ ပြုမှုမှာလည်း ကို့ယို့ ကားယားဖြစ်နေသည်။
ဘာဆိုဘာမှ မပြောထားသည့် ရှောင်းကျန့်ကြောင့် အနည်းဆုံး ပန်းစည်းလေးတောင် မပါ။
အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ရှောင်းကျန့်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတိုင်း ယခုထိ ရိပေါ် ကိုယ့်လိပ်ပြာကိုယ်မလုံသေး။
ရှောင်းကျန့်၏ သနားစရာကောင်းလှတဲ့ အတိတ်ကို ကြားခဲ့ရသည့် ထိုနေ့ညကဆို ရိပေါ် အသက်ရှုရပ်လုမတတ်အထိ ငိုမိခဲ့သည်။
ကိုယ်ချစ်ရသူ ထိုရက်စက်သော ကံတရားတို့နှင့် ရင်ဆိုင် ခံစားခဲ့ရသည်မှာ ကိုယ့်အဖေကြောင့်ဖြစ်သည်ဆိုသည့် အတွေးက ရိပေါ်အတွက်တော့ တကယ်ကို ဆိုးဝါးလှသည်။
ရှောင်းကျန့်ကတော့ ရိပေါ်နှင့်လုံးဝ မသက်ဆိုင်ဟု စိတ်သဘောထား ပြည့်ဝစွာ နှစ်သိမ့်တတ်ပေမယ့် ပါးပါး၏ ရက်စက်မှုတွေကတော့ ပြောင်းလဲသွားမည်မှ မဟုတ်ပဲ။
အတွေးများနေသည့် ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်က သူ၏ လက်လေးအား ခပ်ဖွဖွ ညှစ်လာသည်။
"ဟိတ် ကိုယ်နဲ့ ရှိနေရင် ကိုယ့်အကြောင်းပဲတွေး"
ရှောင်းကျန့် အသံကြားကာမှ ရိပေါ်၏ ပျံ့လွင့်နေသော အာရုံတို့ဟာ တစ်စုတစ်စည်းထဲ ပြန်ဖြစ်တော့သည်။
ကြည်လင်တောက်ပသော အပြံးများဖြင့် မိမိအား ကြည့်နေသော ရှောင်းကျန့်ကို မြင်မှ ရိပေါ် စိတ်သက်သာရာရသွား၏။
ဝမ်ရိပေါ်နဲ့ ရှောင်းကျန့်ဟာ တစ်ယောက်တစ်ပြန် ပေးခဲ့ဖူးကြသည့် ဒဏ်ရာတွေကြား နင့်သည်းနေအောင်လဲ ချစ်ကြသည်။
မလှပခဲ့သည့် အတိတ်တို့ကြောင့် သူတို့ဟာ ပစ္စုန်ပ္ပန်အတွက် အတတ်နိုင်ဆုံးလည်း ကြိုးစားနေကြပြန်သည်။
တစ်ယောက်ဒဏ်ရာ တစ်ယောက်ကုစားပေးရင်း တစ်ယောက်အတွက်နောက်တစ်ယောက်ဟာ မဖြစ်မနေလိုအပ်ချက်မျိုး။
"မားကို နှုတ်ဆက်လိုက်ဦး"
ရှောင်းကျန့်က သူ့အမေ ဓါတ်ပုံရှိရာသို့ မေးမော့ပြလိုက်တော့ ရိပေါ်ကလည်း နာခံစွာ ခါးကိုင်းလို့ ဂါရဝ ပြုလိုက်သည်။
"မင်္ဂလာပါ အန်တီ နောက်ကျမှ လာနှုတ်ဆက်ရလို့ တောင်းပန်ပါတယ်။ကျွန်တော်က .."
ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိလို့ ရှောင်းကျန့်အား မျက်လုံးတွေ စွေကြည့်မိတော့ ရှောင်းကျန့်က အသည်းယားစွာ သူ၏ ဆံပင်တွေအား ထိုးဖွလာသည်။
"ကိုယ်တကယ်တော့မားကို ခွင့်တောင်းဖို့ ကိစ္စတစ်ခုရှိနေတာ၊
အခုမားက ရိပေါ်ကိုလည်း တွေ့ပြီးသွားပြီဆိုတော့ ကိုယ်ရဲ့ ဆန္ဒကို လက်ခံမယ်လို့ ကိုယ်ယုံကြည်တယ်။"
ရှောင်းကျန့်၏ မပြည့်မစုံ အကြောင်းအရာတွေဖြင့် ဝါကျအား ရိပေါ် နားမလည်ပေမယ့် မေးခွန်း အဖြစ်ထုတ်မမေးမိ။
နောက်တစ်နေရာသွားစရာရှိသေးသည်ဟု ဆိုကာ မားတို့အား နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်လာသည့် ရှောင်းကျန့်နောက် ရိပေါ် တိတ်တိတ်လေးသာ လိုက်လာလိုက်သည်။
~~~~~
"ဆိုတော့ ပါးပါးကို ရှာတွေ့တဲ့နေ့တုန်းက ကျွန်တော်ကို ကယ်ဖို့အတွက်နဲ့ ရှောင်းကျန့်က အတိတ်က ကိစ္စ အကုန် အတွက် ခွင့်လွှတ်ပေးခဲ့တာပေါ့"
ရိပေါ်အမေးအား ကားမောင်းနေသည့် ရှောင်းကျန့်က ပြန်မဖြေပဲ
လက်ဖမိုးလေးကိုသာ ဖိကပ်လို့နမ်းလာသည်။
ရိပေါ် ဝမ်းနည်းရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။
ရှောင်းကျန့်၏ တနင့်တပိုးသော မေတ္တာတွေကို သူလက်ခံရင်း ကြည်နူးရသလို အနစ်အနာသာ အမြဲခံနေသော ရှောင်းကျန့်အတွက်လည်း မတရားသလို ခံစားရသည်။
"ဘယ်သူ့အတွက် လုပ်တာမှမဟုတ်ဘူးလေ ရိပေါ်ရဲ့ ကိုယ့်အတွက် ကိုယ်လုပ်တာ။
မင်းမရှိရင် ဘာမှမကျန်တော့မယ့် ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်ကယ်တင်လိုက်တာ၊
အများကြီး မတွေးနဲ့ ပင်ပန်းလိမ့်မယ်"
ခပ်ဖျော့ဖျော့ နေရောင်က ရှောင်းကျန့်၏ မေးရိုက် ကန့်လန့်ဖြတ်၍ အရိပ်ကြနေသည်က ကြည့်ကောင်းလှသည်။
ကားမှန်အား ဖွင့်လိုက်တော့ ကမ်းစက်မှ ဖြတ်တိုက်သွားတဲ့ ဆားနံ့သင်းသင်းလေပြေများဟာ သူ၏ မျက်နှာတစ်ဝိုက်ဆော့ကစားနေ၏။
"ချစ်တယ် ရှောင်းကျန့်"
ပင်လယ်ဘက် မျက်နှာမူလို့ ချစ်ကြောင်းဝန်ခံမိတော့ လေသံ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြောင့် ရှောင်းကျန့် ကြားမည်မကြားမည် မသေချာ။
ခနအကြာတွင် ကမ်းနားဘက်ထိုးရပ်လိုက်သည့် ကားလေးဟာ ရပ်တန့်သွားရသည်။
"က်ိုယ်က ပိုတယ်"
ခါးပတ်ဖြုတ်ပေးရင်း နှုတ်ခမ်းအား ထိကပ်ရုံ နမ်းလာသည့် ရှောင်းကျန့်က ထိုသို့ဆိုသည်။
ချစ်ခြင်းတရားတွေကိုတော့ ရှောင်းကျန့်၏ ပြိုင်မငြင်းလို့ ရှေ့နေရှောင်းအား စကားအရာမှာလည်း နိုင်အောင် မပြောနိုင်သလို လက်တွေ့တွင်လည်း ရိပေါ်ထုတ်ပြသည်ထက် အဆပေါင်းများစွာ သာလွန်၍ ချစ်ပေးသည်။
ကမ်းစပ်နှင့်ဆည်းဆာဟာ အလိုက်ဖက်ဆုံးပေ။
နေဝန်းနီနီ၊
ကောင်းကင်နှင့် ထိစပ်နေသာ ပင်လယ် ၊
နတ်ရေး ပန်ချီတစ်ချပ် အသက်ဝင်လာသော နေဝင်ချိန်။
သဲသောင်ပြင်အားတိုက်စားနေသော ရေလှိုင်းတို့၏ အသံက စည်းချက်မှန်မှန်။
ကိုယ်ပေါ်အား ဖြာကျနေသော ရွှေအိုရောင် နေခြည်ဖျဖျက ဂန္ဒဝင်ဆန်လှသည်။
နေဝင်ချိန်ဟာ ရိပေါ်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် ဇာတ်ရုံဖြစ်ပြီး ရေလှိုင်းတို့သ တေးသွား။
မြတ်နိုးရသူကတော့ တစ်ဦးတည်းသော ပရိသတ်။
"ရိပေါ်"
သဲပြင်ထက် ရွေ့လျားနေသော ရိပေါ်၏ ဖဝါးဖြူဖြူမှာ ရပ်တန့်သွားသည်။
လက်ဖဝါးထဲ ထည့်ပေးလာသော အေးစက်စက် အရာလေးကြောင့်
"ဟမ်"
ငန်းသဏ္ဠာန် တံဆိပ်တုန်းလေးဟာ ရိပေါ်လက်ဖဝါးထဲတွင် အံဝင်ခွင်ကျ။
"ဒါက Onsra ပဲ။
အခုကစပြီး မင်းအပိုင်"
နေရောင်အောက် ရှောင်းကျန့် မျက်ဝန်းများဟာ စိုလဲ့နေသည်။
မျက်ဝန်းကြားတစ်စွန်းတစ်စ ခိုတွယ်ထားသည့် မျက်စည်စကြောင့်လဲ ဖြစ်နိုင်သည်။
အကြည့်တွေမှ တစ်ဆင့် ခံစားမိသည့် ရှောင်းကျန့်၏ မြတ်နိုးခြင်းတွေဟာ တခမ်းတနား။
ရိပေါ်တောင် မသေချာဘူး၊
မာနတွေ ခံနေတုန်းဖြစ်တဲ့ရိပေါ်က ရှောင်းကျန့်ရဲ့ စွန့်လွှတ်ပြီးရင်း စွန့်လွှတ်တတ်တဲ့ မေတ္တာတွေနဲ့ ထိုက်တန်ရဲ့လားတောင် မသေချာဘူး။
"ရှောင်း ကျန့်"
"ကိုယ် ဒီရက်တွေ ပစ်ထားသလို ဖြစ်သွားတာတောင်းပန်ပါတယ်နော်၊
စာရွက်စာတမ်းနေ သေချာလုပ်နေရလို့ပါ။
ရိပေါ်က ဥပဒေအရရော ကိုယ့်နှလုံးသားဆန္ဒအရရော ဝမ်ရိပေါ် Onsra ရဲ့ အရှင်သခင်"
တစ်ပြောင်းတစ်ပြန် တောင်းပန်နေပြန်တဲ့ ရှောင်းကျန့်က ရိပေါ်ကို အားတုံ့အားနာစိတ်နဲ့ တစ်သက်လုံးတွယ်ငြှိအောင်လုပ်နေတာမလား။
ထပ်နစ်မွန်းရင်း ထပ်နစ်မွန်းရင် ရှောင်းကျန့်ဆီမှ လွတ်လမ်းမရှိတော့အောင်လေ။
တကယ်တော့ ရိပေါ်လည်း ရှောင်းကျန့်ကို သိပ်ချစ်ရပါသည်။
ဘဝတစ်ခုလုံးကိုတောင် အရှုံးပေးပစ်ဖို့အထိ လုပ်ခဲ့ဖူးသည်အထိ ထိုမျှလောက်အထိကို ချစ်ရသူပေ။
သို့ပေမယ့် ထုတ်ပြရမှာ မျက်နှာပူတဲ့ ရိပေါ်ရဲ့ ခံစားချက်တွေကို ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက် ခံစားမိပါ့မလားတော့ မသိပါ။
လှိုင်းသံ တသဲ့သဲ့။
နေပြောက်ကွက်ကျားမိုး။
ပြောင်မြောက်လှသည့် အနုပညာ။
သောင်စပ်တစ်လျှောက် ပြေးလွှားရင်းကနေသည့် ကောင်လေးက သူ၏ လက်နှစ်ဖက်အား တောင်ပံများ သဖွယ် ဖြန့်ကျက်ထားသည်။
ဆည်ဆား ပိတ်ကားအား နောက်ခံထားလို့ ခြေချောင်းတို့အား ပင့်မြှောက်ကာ ပျံဝဲလိုက်တိုင်း ဒဏ္ဍရီထဲမှာ ခုန်ထွက်လာသည် ရွှေရောင်ငန်းလေးတစ်ကောင်အလား။
လေပြေ၏ ကျီစယ်မှုကြောင့် ရိပေါ်၏ ဆံနွယ်တို့ဟာ ဖြတ်ဖြတ်လူးလို့ ။
ငှက်မွှေးလေးတစ်ခုလို့ အမြင့်ဆုံးထိ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အား လေပေါ်ဆန်တက်လိုက်တော့ ပြာလဲ့လဲ့ကောင်းကင်နှင့် သူ့လက်ဖျားဟာ ရိုက်ခတ်လုနီးနီး။
ရင်ကိုဖွင့်ကို လက်ကိုဆန့်တန်းလို့ကြိုဆိုနေသည့် ရှောင်းကျန့်ရင်ခွက်ထဲသို့ ကိုယ်လေးအား ဝဲကျစေလိုက်တော့ ခါးမှ ဆွဲပွေ့လို့ လေထဲ ဝေ့ရမ်းပြန်သည်။
ပျော်ရွှင်ရယ်မောသံတွေက လွှမ်းခြုံလို့ ။
အလှပဆုံးသော အမှတ်တရတွေကြား လွတ်လမ်းမရှိ ပိတ်မိနေကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ အိမ်ပြန်ချိန်တွေကိုလည်း မေ့လျော့နေရင်း
ထာဝရသာဆို၊
သည်လူနှင်် အတူ အမြဲသာဆို လောကဓံတို့ကိုလည်း လက်ခမောင်း ခတ်ရဲပါသည်။
နေဝင်ချိန်တွေဆို အကြင်သူနှစ်ယောက် ဆုံတွဲကကြလို့
လရောင်အောက်မှာ အနမ်းတွေ တွေ ဖြန့်ကျက်ရင်း
သူတို့ရဲ့ ချစ်ပုံပြင်လေးဟာ ရာဇဝင်တွေထပ်တောင် ခမ်းနားလွန်းလှသည်။
Change The ending
ဖန်တီးထားသော swan lake ပုံပြင်မဟုတ်ဘဲ
လက်တွေ့ဘဝမှာ တကယ် ရှင်သန်ခဲ့ဖူးကြတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်နှင့် ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ လူသားေလးနှစ်ယောက်ဟာ သက်ဆုံးတိုင်အထိ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စွာ ပေါင်းဖက်သွားကြ လေသတဲ့။
The End
□□□□□□□
လိုအပ်ချက်ပေါင်းများစွာနဲ့ပြီးသွားခဲ့ပြီမလို့ အမြင်လေးတွေ ပြောသွားကြပါဦးဗျာ။
Zawgyi
Change The Ending
သူေျပာင္းလဲခ်င္ခဲ့တယ္။
Swan lake ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကို။
သူ႕ဆႏၵမ်ား ....
ျပည့္ဝခဲ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ထုံးစံအတိုင္း လူအျပည့္ ျဖစ္ေနျပန္သည့္ တရား႐ုံး။
အႏွိမ့္သံျဖင့္ေျပာေနၾကေသာ စကားဝိုင္းမ်ားစြာဟာ အသံလွိုင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ဖန္တီးလိုက္ေတာ့ အခန္းအတြင္း ဆူဆူညံညံ။
သူတို႔ တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကေသာ ေဝဖန္ေရးစက္ကြင္း၏ ဗဟိုခ်က္ကေတာ့ ဝမ္ရိေပၚ။
တရားၿပိဳင္ ခုံတြင္ ေအးစက္စြာ ထိုင္ေနေသာ ဝမ္ရိေပၚ၏ မ်က္ႏွာမွာ အသက္မဲ့သူ တစ္ေယာက္လို။
လည္ပင္းေပၚက ပတ္တီးျဖဴျဖဴႏွင့္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးက သူ၏ သ႑ာန္အား ပို၍ အက်ည္းတန္ေစရန္ အားျဖည့္ေပးသည္။
တစ္သမတ္ထဲ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ သူ၏ မ်က္လုံးေတြထဲတြင္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္က ယခင္လို မာန္မာန တစ္ခုတည္း မဟုတ္ပဲ ဘာဆိုဘာမွ မက်န္ေတာ့သည္အထိ ဗလာက်င္းသြားျခင္းသာ။
အသက္ရႉ႐ုံသာရႉသည့္ အခြံသာသာ သူ၏ ကိုယ္ထည္။
ထိုသို႔ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲျဖစ္ေနတဲ့ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ ပုံစံဟာ လူေတြႏႈတ္ဖ်ားထက္ အရသာေတြ႕လွ်က္။
သည္လို အခ်ိန္ေရာက္လာမည္ကို သူတို႔ အရမ္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေစာင့္စားခဲ့ၾကတာမလား။
ဝမ္ရိေပၚ လဲၿပိဳသြားမယ့္အခ်ိန္။
အမွိုက္တစ္စလို႔ လြင့္စင္သြားမယ့္ အခ်ိန္။
ေဘးနားတြင္ လွစ္လပ္ေနေသာ ေနရာေလးအား ေစာင္းငွဲ႕ၾကည့္မိေတာ့ အသုံးမက်သည့္ မ်က္ရည္စမ်ားဟာ ရစ္သိုင္းလာျပန္သည္။
သူ႕ဘက္တြင္ တာဝန္ခံေရွ႕ေနေတာင္ ရွိမေနခဲ့သည့္ သူ၏ တရားဆိုင္၊
သူဟာ အဆုံးထိ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ၊
ရႈံးႏွင့္ေနၿပီးသား ၊
ေရွာင္းက်န့္ဆိုတဲ့ လူသား သူ႕ကို စြန့္ပစ္သြားကတည္းက သူက အဖက္ဆည္မရေအာင္ ရႈံးသြားခဲ့တာ။
တရားၿပိဳင္ေရွ႕ေန မရွိသည့္ ၾကားနာမႈဟာ အနည္းငယ္ေတာ့ ကသိကေအာက္ ျဖစ္လွသည္။
တစ္ေလာကလုံးနဲ႕တစ္ေယာက္ စစ္မက္ခင္းေနရသလိုမ်ိဳး။
စစ္ခင္းတယ္ ဘယ္ဆိုလို႔ပါ့ေတာ့ မလဲ။
ရိေပၚက လက္နက္ခ် ႏွင့္လိုက္ၿပီေလ။
အမႈစစ္ရဲ႕ ေမးခြန္းမွန္သမွ်ကို ရိေပၚ လြန္ဆန္ျခင္းမရွိ ေျဖဆိုသည္။
ၿပဳံးရိပ္သန္းေနတဲ့ သူမကေတာ့ သိပ္ေက်နပ္ေနမလား မသိေပမယ့္ သည္လိုခံစားခ်က္မ်ိဳး ရိေပၚမေပးလွ်င္ သူမ မရ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အထင္ႀကီးေနတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ရိေပၚက အခြင့္သင့္သလို ေလွာင္ခ်င္မိဆဲ။
"ေနာက္ဆုံး ေမးခြန္းေမးပါမယ္၊
Mrs. Wangကို သတ္လိုက္တာ ဘယ္သူလဲ။"
ထိုေမးခြန္းမတိုင္ခင္အထိ ေရေသလို ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ရိေပၚရဲ႕ မ်က္ႏွာထားဟာ အခုေတာ့ စိတ္လြတ္သူတစ္ေယာက္အလား တရွိုက္မက္မက္ကို ရယ္သြမ္းေသြး ေနသည္။
ထိုအျပဳအမူေၾကာင့္ တရားသူႀကီးမွာ ေစာင္းငဲ့လို႔ၾကည့္လာသလို မုယြမ္ႏွင့္အတူ ပရိသတ္အားလုံးဟာ လည္း အံ့ၾသတႀကီး ေငးေနၾကသည္။
အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရသည္အထိ တိတ္ဆိတ္သြားသည့္ အခန္းထဲတြင္ ဝမ္ရိေပၚ၏ အူလွိုက္သည္းလွိုက္ရယ္သံက ၾကက္သီးထဖြယ္။
"အဲ့ေမးခြန္းက ေမးစရာလိုေသးလို႔လား။
ခင္းမ်ားေတြ အကုန္ သိၿပီးသားေတာင္ ထင္ေနတာ"
ထိုစကားအား ၾကားနားသူ ပရိသတ္ေတြ ထိုင္ေနရာဘက္ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့ ေရွ႕ဆုံးတန္းမွာ အခန့္သား ေနရာယူထားၾကသည့္ ရွယ္ယာရွင္မ်ားက မ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အၾကည့္လႊဲၾကသည္။
သို႔ေပမယ့္ မင္ရွို႔၊
ေထာင့္စြန္းခုံတြင္ ထိုင္ေနသည့္ မင္ရွို႔ကေတာ့ ရိေပၚမ်က္လုံးေတြအား စုံေအာင္ၾကည့္လာသည္။
ယခင္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းလဲေသာ တိမ္မ်က္ဝန္းေတြ၊
အၾကင္နာမဲ့ေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါး အစြန္းႏွစ္ဖက္ကို ေကာ့ၫြတ္လိုက္ရင္း ရိေပၚ၏ သိမ္ငယ္လက္စ စိတ္ဝိဥာည္အား ညွဥ္းဆဲေတာ့သည္။
အသည္းအား အပ္ဖ်ားျဖင့္ တဖြဖြ တူးသလို နာက်င္ရသည့္တိုင္ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားမွ အၾကည့္မဖယ္မိပဲ ရိေပၚႏႈတ္ဖ်ားအား ပြင့္ေစလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ သတ္လိုက္တာ၊
အစကေန အဆုံးထိ ကြၽန္ေတာ္ က်ဴးလြန္ခဲ့တယ့္ အျပစ္ေတြခည္းပဲ"
ေမြးဖြားလာခ်င္းအတြက္ သူမွားယြင္းခဲ့တယ္။
အသက္ဆက္ဖို႔ အသက္ရႉရင္ေတာင္ မွားယြင္းျပန္တယ္။
အဲ့လို အမွားေပၚ အမွားထပ္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ဘဝထဲ အႀကီးမားဆုံးအမွားကေတာ့ ေရွာင္းက်န့္အား နက္ရွိုင္းမိခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
သို႔ေပမယ့္ ေနာင္တရယ္လို႔ေတာ့မရွိ။
သူ၏ အေျဖေၾကာင့္ မင္ရွို႔က ေျဖးညွင္းစြာ ၿပဳံးလာျပန္သည္။
သူဟာ ဒီလိုမ်ိဳး အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၿပီးပဲ။
သူဟာ ဒီလိုမ်ိဳး ကြယ္ေပ်ာက္သြားရေတာ့မွာပဲ။
ခံျပင္းမႈတေပြ႕တပိုက္ျဖင့္ သူဟာ သုမၵရာ ေအာက္ေျခသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕။
ၾကမၼာက ထိုသို႔ နစ္မြန္းေစလိုမွေတာ့ ရိေပၚ ေထြထူးလို႔ မ႐ုန္းကန္လိုေတာ့ပါ။
တရားသူႀကီးက အမိန့္ခ်ရန္အတြက္ အမိန့္စာတမ္းအား ျဖန့္ကိုင္လိုက္သည္။
ရိေပၚ သူ၏ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို မွိတ္ခ်လိဳက္ရင္း
အမိန့္ခ်မည့္ အသံကိုသာ ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္သည္။
သို႔ေပမယ့္
"လိမ္လည္ထြက္ဆိုေနတာပါ"
ထိုအသံ....
ရိေပၚ ဘဝႀကီးအား ပက္စလက္ခက္ ၿပိဳလဲေစပါေသာ ထိုအသံ။
အခုလည္း ထိုအသံေၾကာင့္ ႏွလုံးသား ေပါက္ထြက္သြားမတတ္ တုန္ရီလွိုက္ေမာလာသည္။
စိတ္ကူးထဲက ဖန္းတီးမႈ သပ္သပ္သာသာဆို ရိေပၚ႐ူးရခ်ည္ရဲ႕။
အသံလာရာ တံခါးဝသို႔ မရဲတရဲ မ်က္အိမ္ေလးမ်ား ေမွးစဥ္းရင္းၾကည့္မိေတာ့ အံ့ၾသမႈတို႔ဟာ တစ္ကိုယ္လုံးအား စိမ့္ဝင္သြား၏။
ေတြ႕လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည့္ အာ႐ုံေၾကာတို႔ဟာ ဦးႏွောက္အား အဟန့္အတား ျဖစ္သြားေစပုံပင္။
အထိတ္တလန့္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္မိရင္း တုန္ရင္ေနေသာ ႏႈတ္ဖ်ားမွ နာမ္စားတစ္ခု ခုံမင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
"ပါးပါး"
ေရွာင္းက်န့္ တြန္းလာသည့္ wheel chair ေပၚတြင္ လိုက္ပါလာသည့္ ပါးပါးက ရိေပၚအား မ်က္ရည္ေတြၾကား ၿပဳံး၍ ၾကည့္လာ၏။
ျမင္ကြင္းအစစ္ရယ္လား၊
ျမင္ကြင္းေယာင္ရယ္လား ေဝဖန္နိုင္စြမ္းမရွိေသးခင္ ရိေပၚဟာ ငိုခ်မိသည္။
အိမ္မက္ မျဖစ္လိုက္ပါနဲ႕။
ႏႈတ္ခမ္းအား လက္ျဖင့္ ပိတ္လို႔ ငိုေနရွာသည့္ ရိေပၚကို ၾကည့္ရင္း ေရွာင္းက်န့္ရင္ထဲ အပူတျပင္း။
ေနာက္က်သြားၿပီး အၾကာႀကီး ပင္ပန္းေစခဲ့တာမလို႔ သိပ္လည္း အားနာရသည္။
"တရားလိုသက္ေသ တင္သြင္းခြင့္ျပဳပါ တရားသူႀကီးမင္စ ခင္ဗ်"
ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ အသနာခံမႈအား တရားသူႀကီးက တခန မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရင္း စဥ္းစားဟန္ျပဳသည္။
မ်က္ေစ့ေရွ႕တြင္ ျဖစ္ပ်က္သြားသမွ်အား လိုက္မမွီေသသည့္ မုယြမ္ကေတာ့ ေရွာင္းက်န့္အား နားမလည္စြာ ေငးၾကည့္လာသည္။
မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေသာ ဝမ္ဟန္ကို လုံးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ေတြ႕လိုက္ရတာ မင္ရွို႔၏ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေသြးဆုတ္သည္ထက္ ဆုတ္ကာ ျဖဴေဖ်ာ့လာ၏။
"ခြင့္ျပဳပါတယ္"
တရားသူႀကီးထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ရသည္ႏွင့္ ေရွာင္းက်န့္ ဝမ္ဟန္အား မ်က္ျမင္သက္ေသေနရာသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေပးလိုက္သည္။
သစၥာက်ိန္ေနသည့္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဝမ္ဟန္ဟာ မင္ရွို႔ရွိရာ ဘက္သို႔သာ ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး မင္ရွို႔၏ အမူအရာမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေသြးပ်က္ေနသေယာင္။
႐ုတ္တရက္ဆန္ဆန္ ျဖစ္ပ်က္သြားသည့္ အရာအားလုံးေၾကာင့္ အေျခအေနအားလုံးဟာလည္း တစ္ေျပာင္းတစ္ျပန္ ျဖစ္ကုန္ရသည္။
ရွယ္ယာရွင္မ်ားဟာလည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စ်ာပနသို႔သြားခဲ့သည့္ ဥကၠဠ ျဖစ္သူအား အရွင္လက္လက္ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတာမလို႔ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိ။
"ဝမ္ လူႀကီးမင္း အဲ့ေန႕က အေၾကာင္းေတြ အကုန္ေျပာျပေပးနိုင္မလား"
ခန္းမတစ္ခုလုံးဟာ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
ဝမ္ဟန္က မ်က္ရည္မ်ားစြာျဖင့္ သူ႕အားၾကည့္ေနေသာ ဝမ္ရိေပၚအား ႏွစ္သိမ့္သလို ခပ္ဖြဖြေလး ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုအား စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ဟန္ျဖင့္ အသက္ျပင္းျပင္းရႉထုတ္သည္။
"အဲ့ေန႕ညက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ"
တသမတ္တည္းေသာ ေနရာသို႔ အၾကည့္ပို႔ထားကာ ေတြေတြ ေငးေနသည့္ ဝမ္ဟန္ ျမင္လႊာထပ္ အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားဟာ ဓါတ္ကားခ်ပ္တစ္ခုသဖြယ္ အသက္ဝင္လာသည္။
Flash back
ထိုေန႕ည ။
သားျဖစ္သူ ဝမ္ရိေပၚက ကပြဲျပင္ဆင္သည့္ ေနရာသို႔သြားေနတာမလို႔ ထိုေန႕ည ထမင္းစား စားပြဲတြင္ ဝမ္ဟန္ႏွင့္ သူမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ။
သား ေမြးစားသားမွန္း သိသြားကတည္းက သူမဟာ အေမြကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး အၿမဲ ျပႆနာရွာေလ့ရွိသည္။
ယခုလည္း တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ထမင္းဝိုင္းအား သူမ ၏ စူးရႈေသာ အသံတို႔ျဖင့္ ဖ်က္စီလိုက္၏။
"ေမြးစားသားက ကုမၸဏီတစ္ခုလုံးရတာ ျဖစ္သင့္လို႔လား။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔မွာ ကေလးရွိလာရင္ေရာ၊
ကြၽန္မတို႔ကေလးအတြက္ကေရာ"
"ဝမ္ေလးက Onsra ရဲ႕ အေရးအပါဆုံး လူတစ္ေယာက္ပဲ Onsra က သူမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ငါကေလး ထပ္ယူမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဝမ္ေလးနဲ႕တင္ လုံေလာက္ေနၿပီ"
ဝမ္ဟန္၏ စကားေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္ဝန္းထံမွ မီးေတာက္မ်ားဟာ ျပည့္လွ်ံက်လာခဲ့ၿပီး ဝုန္းဒိုင္းႀကဲလို႔ ေသာင္းက်န္းသည္။
ထိုျပႆနာမ်ားဟာ သူမ ရွာေနၾကအရာေပပဲ မလို႔ ဥေပကၡျပဳလို႔ ထမင္းစားခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခိုက္၊
အေနာက္ဘက္ဆီမွ သူမေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ေျခလွမ္္းတို႔အား ေနာက္ျပန္႐ုတ္လိုက္မိသည္။
"တစ္ေလာကလုံးကို ေျပာျပလိုက္ရင္ေရာ၊
ဝမ္ရိေပၚက ရွင့္သား အရင္း မဟုတ္ဘူဆိုတာ သိသြားရင္ အေမြဆက္ခံဖို႔ ခက္ခဲသြားမယ္ ထင္တယ္"
ႏႈတ္ခမ္းနီ နီရဲေနေအာင္ ဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္အား ႐ြဲ႕လို႔ ခပ္ေထ့ေထ့ဆိုလာေသာ သူမ၏ စကားေၾကာင့္ ဝမ္ဟန္ မ်က္လုံးထဲဘာမွ မျမင္ေတာ့။
တျခား ေဘးလူမ်ား ၾကားသြားေလမလားဟုသာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕အတူ ေထာင္းခနဲ ထြက္သြားသည့္ ေဒါသေၾကာင့္ တြန္းမိလိုက္သည္မလို႔ သူမ၏ ကိုယ္ဟာ နံရံျဖင့္ အားျပင္းျပင္း ေဆာင့္မိသြားသည္။
"ေစာက္အဓိပၸါယ္ မရွိတာေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပာမယ္ဆို သတ္ပစ္မယ္"
နာက်င္မႈေၾကာင့္ သူမ ဘာမွ မေျဖနိုင္ ။
နံရံအား မွီ၍ လူးလိမ့္ေနသည့္ သူမကို မသိက်ိဳးကြၽံျပဳကာ ေက်ာခြလို႔ အခန္းဆီသို႔ တက္လာလိုက္သည္။
ကုတင္ေပၚရွိ ဖုန္းကို ယူလို႔ ဝမ္ေလး ထံဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မကိုင္၊
"ဟယ္လို ပါး"
"သား ျပန္မလာေသးဘူးလား"
ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖပဲ အခ်ိန္တြက္ေနပုံရသည့္ ဝမ္ရိေပၚက ခနအၾကာမွ
"ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ၿပီးမယ္ထင္တယ္ပါး"
ၾကာဦးမည္ဆိုသည့္ အေျဖေၾကာင့္ ဝမ္ဟန္ စိတ္သက္သာရာရသလို သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။
သားျဖစ္သူျပန္မလာခင္ သူမေသာင္းက်န္းထားတာမလို႔ မြစာက်ဲေနမည့္ အရာမ်ားအား ရွင္းရန္ ေအာက္ထပ္သို႔ ျပန္ဆင္းလာခိုက္ ထမင္းစား ခန္းဘက္မွ ၿငီးျငဴလိုက္သံတစ္ခ်က္အား ၾကားလိုက္ရသည္။
ေစာနက ရွင္းယာအား သူတြန္းခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရ၍ သူမရွိရာသို႔ အေျပးသြားၾကည့္ေပမယ့္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ၾကမ္းေပၚသို႔ ေခြခနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။
"ရွ ရွင္းယာ "
သူတြန္းခဲ့သည့္အတိုင္း နံရံကို မွီရင္း ပါးစပ္မွ ေသြးမ်ားစြာ စီးက်ေနသည့္ ရွင္းယာက မ်က္စိ ပြင့္လွ်က္ ေသဆုံးေနသည္။
ေဘးနားတြင္ေတာ့ မင္ရွို႔ ရွိေနခဲ့ၿပီး လက္ထဲတြင္လည္း လက္ကိုင္ပုဝါ တစ္ထည္ျဖင့္။
ဝမ္ဟန္အား ျမင္ေတာ့မွ ထိုလက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ ရွင္းယာ၏ ေသြးမ်ားအား သုတ္ေပးေယာင္ေဆာင္သည္။
ထိုအရာအား ကမၻာပ်က္ေနသည့္ ဝမ္ဟန္တစ္ေယာက္ သတိမျပဳမိခဲ့သည္။
"ဝမ္ဟန္ မင္းဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလည္း ေသသြားၿပီကြ၊
မင္း လူသတ္လိုက္ၿပီ"
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကအတိုင္း တစ္ဖန္ျပန္လည္လာသည့္ သံသရာ။
ယခုမွာေတာ့ ဝမ္ဟန္ဟာ သားေကာင္ျဖစ္ၿပီး မင္ရွို႔က မုဆိုး။
"ငါ ဘာမွ မလုပ္ဘူး အသာေလး တြန္း မိ တာ"
အသိဥာဏ္မ်ားဟာ အလိုလို ထိုင္းမွိုင္းသြားသည္။
သူအသာေလး တြန္းလိုက္သည္ေတာ့ မဟုတ္၊
အားျပင္းျပင္းျဖင့္ တြန္းလိုက္ျခင္း၊
ေဒါသေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးက အားေတြ ထုတ္သုံးလိုက္တာမလို႔ အသက္တစ္ေခ်ာင္းအား ေသေစနိုင္သည္ အထိ ျပင္းမျပင္း သူမခြဲျခားတတ္။
"ဝမ္ရိေပၚ ျပန္လာရင္ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ"
ရင္ထဲ ဒိန္း ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
သူ႕အေပၚကို ေလးစားအားက်လြန္းတဲ့ ထိုကေလးျမင္သြားရင္ ဘယ္လို လုပ္ပါ့မလဲ။
"ခနေရွာင္ေနလိုက္ ၊
ငါ ရွင္းျပထားလိုက္မယ္။
သူ စိတ္တည္ၿငိမ္ေတာ့မွ ျပန္လာခဲ့လိုက္၊
ရဲလဲ အဲ့ၾကမွ ေခၚၾကတာေပါ့"
အေတြးေပါင္းစုံျဖင့္ ပူထူေနတဲ့ ဝမ္ဟန္ဟာ မင္ရွို႔၏ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို မျမင္ခဲ့ပဲ သူ၏ ေက်ာ့ကြင္းထဲ ေလွ်ာေလွ်ာရႉရႈ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။
ထိုအႀကံျပဳခ်က္အား လိုက္ေလ်ာမိခဲ့ျခင္းက သူ႕ဘဝ တစ္ခုလုံးအား ဖ်က္စီးမည့္ အႀကံျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ရိေပၚ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ၿခံအျပင္ဘက္တြင္ ေခတၱေရွာင္ကာ မင္ရွိူ႕ေျပာသည့္အတိုင္း စိတ္တည္ၿငိမ္သြားမည့္ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနလိုက္သည္၊
သို႔ေပမယ့္ မင္ရွို႔သူ႕အား မေခၚေသးခင္ ေရာက္လာေသာ ရဲမ်ားေၾကာင့္ သူေၾကာက္လန့္တႀကီး ကားေမာင္းလို႔ ထြက္ေျပးခဲ့သည္။
ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားတို႔ ေအးစက္လွ်က္ သူဘယ္သို႔ ဦးတည္၍ ေမာင္းႏွောင္ေနသည္ကိုလည္း အာ႐ုံမစိုက္မိေတာ့။
စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္ ကပ္မိခ်ိန္တြင္ သူသည္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေဝးသည့္ ေတာင္ၾကားလမ္းတစ္ခုေပၚတြင္ ေရာက္ေနသည္။
သူ ဒီထက္ပို၍ ဆက္ေျပးေနလို႔ မျဖစ္တာေၾကာင့္ ကားအား ျပန္ေကြ႕လို႔ၿပီး လမ္းရာလမ္းအတိုင္း ျပန္ဦးတည္လိုက္သည္။
ထိုအခါ သူ႕ေနာက္မွ တစ္ထပ္တည္းေကြ႕လိုက္ေကြ႕၍ ထပ္က်ပ္မကြာလိုက္ေနေသာ ကားတစ္စီးအား သူ သတိထား မိလိုက္သည္။
သူသတိထား မိသည္ဆို႐ုံျဖင့္ ထိုကားဟာ ေနာက္မွ ဝင္ေဆာင့္၏၊
ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားေသာ ကားဘီးႏွင့္ ယိမ္းယိုင္ထိုးေနေသာ ဝမ္ဟန္၏ ကားအား တစ္ဖက္မွ အဆက္မျပတ္တိုက္လာသည္။
ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ကား၏ ကိုယ္ထည္အား ေဘးသို႔ အားျဖင့္ တြန္းတိုက္လိုက္သည္ေၾကာင့္ ဘီးေခ်ာ္ထြက္သြားသည့္ သူ၏ ကားဟာ ေတာင္ကမ္းပါးရံႏႈတ္ခမ္းတြင္ ျပဳတ္က်လဳဆဲဆဲ။
အကူအညီအတြက္ ႏႈတ္မွ တရစပ္ေတာင္းဆိုမိေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာ ။
ေနာက္ဆုံး အေလးခ်ိန္မမွ်ေတာ့သည့္ေနာက္ သူ၏ ကားဟာ ေခ်ာက္ထဲသို႔ အထိန္း အကြက္မဲ့စြာ ျပဳတ္က်သြားရေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~
"အဲ့ေန႕ည က ကြၽန္ေတာ္ မေသခဲ့ပဲ ထင္းခုတ္သမားေတြက ေတြ႕ခဲ့တာေၾကာင့္ နယ္ေဆး႐ုံတစ္ခုမွာ ေဆးကုသမႈ ခံယူခဲ့ပါတယ္။"
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္အား နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေလးပင္ေနေသာ စိတ္ကို လႊတ္ထုတ္ဖို႔ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ ခ်လိဳက္သည္။
"တကယ္ေတာ့ ရွင္းယာ ေသတာက မင္ရွို႔ စြဲတိုက္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ေၾကာင့္ပါ။
သူမ ေသာက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ေတြထဲ မင္ရွို႔က အဆိပ္႐ြက္ကို သုံးဆေလာက္ပိုထည့္ခဲ့တာမလို႔ အာနိသင္ပိုျပင္းတာအျပင္။
အဲ့ေန႕က လက္ကိုင္ပုဝါ။
အဲ့အ႐ြက္မႈန့္ေတြ ျဖဴးထားတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါကို ႏွာေခါင္းမွာ အၾကာႀကီး အုပ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းထဲ အဆိပ္က ပ်ံ့သြားၿပီး...."
"မဟုတ္တာေျပာတာေတြ ရပ္လိုက္စမ္း။
ဘယ္မွာလည္း သက္ေသ၊
သက္ေသမရွိပဲ ေျပာခ်င္သလို ေျပာလို႔မရဘူး!!!"
စကားမဆုံးေသးခင္ ပရိသတ္ေတြၾကားထဲက မင္ရွို႔ဟာ ထရပ္လို႔ ေအာ္ဟစ္လာသည္။
သူ႕ေဘးနားတြင္ ထိုင္ေနသည့္ သူမ်ားက ေရွာင္ရွဲကုန္ၾက၏။
"ဟုတ္ကဲ့ မင္လူႀကီးမင္းရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း သက္ေသနဲ႕တကြ ေဖာ္ျပပါ့မယ္။"
ေရွာင္းက်န့္က ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ ၿပဳံးရင္းဆိုလာသည္။
Projector ေပၚတြင္ ျမင္ေနရသည့္ ဗီဒီယိုကို ၾကည့္ရင္း လူတို႔၏ ေဝဖန္သံမ်ား ဟိုတစ္စသည္တစ္စ ထြက္လာ၏။
ထို ဗီဒီယိုပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ မင္ရွို႔ ထိုင္ရက္သား ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြားသည္။
"သည္ဗီဒီယိုကို ဘယ္က ရခဲ့လဲ သိလား။
မင္ယုံခ်န္ ဝမ္ရိေပၚကို ေပးခဲ့တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြမွာ တပ္ထားတဲ့ လွ်ို႔ဝွက္ကင္မရာကေန ရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္"
ေရွာင္းက်န့္စကားအဆုံး တစ္ခ်ိန္လုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ယုံခ်န္က မိုးၿပိဳသလို မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ရိေပၚအား လွမ္းၾကည့္လာသည္။
ရိေပၚမွာလည္း မယုံနိုင္ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေျပာစရာစကားတို႔ မရွိေတာ့။
အၾကည့္ေတြမွ တစ္ဆင့္ အားလုံးသေဘာေပါက္သြားသည့္ ယုံခ်န္က မ်က္ႏွာခ်လိဳ႕ လႊတ္ခ်လိဳက္ဟန္။
"တရားသူႀကီးမင္း ခင္မ် သားေလးဟာ အျပစ္ကင္းပါတယ္။
အေဖျဖစ္သူကို ကာကြယ္ခ်င္တာမလို႔ အဲ့ေန႕ညက သူပဲ အိမ္မွာရွိေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ကပြဲေနရာမွာ ရွိေနတယ္လို႔ လိမ္လည္ဖြက္ဆိုခဲ့တာကလည္း အေဖ ျဖစ္သူကို ကာကြယ္ခ်င္လို႔ပါပဲ"
ငိုသံျဖင့္ ေျပာကာ အသနာခံေနသည့္ ပါးကို ၾကည့္ရင္း ရိေပၚရင္ေတြ အဆမတန္ နာလာရသည္။
သူတို႔က်မွ ဘာလို႔ သည္လို အျဖစ္ဆိုးႀကီးနဲ႕ ႀကဳံရတာလဲ။
သည္ အိမ္မက္ဆိုးေတြဟာ သူတို႔ ႐ုန္းမထြက္နိုင္ေလာက္သည္အထိကို ဆိုးဝါးစြာ လႊမ္းမိုးမႈ ရွိသည္။
ဇာတ္လမ္းအစအဆုံးအာ နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ဇာတ္ရည္လည္သြားသည့္ တရားသူႀကီးမ်ားဟာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လို႔ တစ္ခုခုအား ဆုံးျဖတ္လိုက္ပုံပင္။
"သက္ေသ အေထာက္အထားေတြအရ တရားခံရဲ႕ ျပစ္မႈေတြဟာ ထင္ရွားၿပီး တရားၿပိဳင္ဟာ အျပစ္ကင္းေၾကာင္း ေပၚလြင္တာမလို႔....."
တရားသူႀကီး၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ မင္ရွို႔၏မ်က္စံနက္နက္မွာ လႈပ္ခတ္သြားသည္။
ေဘးဘီအားၾကည့္မိေတာ့ အားလုံးဟာ တရားသူႀကီးထံသို႔သာ အာ႐ုံစိုက္ေနၾက၏။
အသာေလးထလို႔ ေျခသံဖြဖြနင္းကာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ထြက္ရန္ျပင္ေနေသာ သူ၏ လက္ေကာက္ဝတ္တစ္ဖက္မွာ
တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ဆုပ္ကိုင္ျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။
"ေဖေဖ"
မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ ေခါင္းရမ္းျပရင္း တားဆီးေနရွာသည့္ ယုံခ်န္ေၾကာင့္ရင္ထဲ တင္းခနဲ။
သို႔ေပမယ့္ မတက္သာ ၊
အခုေလာေလာဆယ္အတြက္ သူအဖမ္းမခံရရန္ကသာ အေရးအႀကီးဆုံးေပပဲမလို႔
သူရက္စက္လိုက္ဖို႔ ဝန္မေလး
ဒါဟာ သူထပ္ခါတလဲဲလဲ လုပ္ေနၾကအရာပဲေလ။
ရင္ဘက္အား ေဆာင့္တြန္းလိုက္ေတာ့ ေနာက္ျပန္လန္က်သြားသည့္ သားႏွင့္သူဟာ အရမ္းေဝးသြားၾကသလိုပင္။
သူ႕အား ေငးၾကည့္ေနသည့္ သား၏ မ်က္ဝန္းထဲမွ မ်က္ရည္စမ်ား လြင့္စင္သြားသည္။
သား၏ မယုံနိုင္သလို အၾကည့္ေတြက သူ႕ရင္အား ခြဲပါသည္။
ေနာက္မလွည့္ၾကည့္စတမ္ူ အရွိန္ျဖင့္ ေျပးထြက္လာေတာ့ သူ၏ နာမည္အား ေအာ္ေခၚလိုက္ေသာ ဆူညံသံအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာၾကသည္ကို ခံစားမိသည္။
သူအရွိန္မေလ်ာ့ပဲ ေျပးေနဆဲ။
ေမာဟိုက္သည့္တိုင္ ေျပးေနဆဲ၊
မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနဆဲ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"လုံးဝ မသိရဘူး ၊
သူဘယ္မွာလဲ ဆိုတာ လုံးဝ ေျခရာခံမရဘူး"
ထြက္ေျပးတိမ္းေစာင္သြားသည့္ မင္ရွို႔အား သူ႕တို႔နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ရွာေနေပမယ့္ သတင္းအပိုင္းအစေတာင္ မရ။
ဘယ္သူမွ ခန့္မွန္းလို႔မရတဲ့ အဆုံး အားလုံးဟာ ႏႈတ္ဆတ္ေနမိၾကသည္။
ထိုအထဲတြင္ ယုံခ်န္လဲ အပါအဝင္။
အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ယုံခ်န္ထံမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ စကားေၾကာင့္ ရိေပၚတို႔အားလုံး အံ့အားတသင့္ ျဖစ္သြားရသည္။
"ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။
သူရွိတဲ့ ေနရာကို ကြၽန္ေတာ္ ေခၚသြားေပးပါ့မယ္"
အသက္မပါေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ ရိေပၚရွိရာသို႔ၾကည့္လာသည္။
ထို႔ေနာက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္၏။
မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ မပါမျဖစ္။
ယုံခ်န္ ေခၚလာသည့္ ေနရာက ဂိုေထာင္ပ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။
ရဲေတြပါ ပါလာတာမလို႔ ရဲအခ်ိဳ႕ဟာ ဂိုေထာင္ပတ္တ္လည္သို႔ ဝိုင္းထားၾကၿပီး ယုံခ်န္ႏွင့္အတူ ေရွာင္းက်န့္ေရာ ဝမ္ရိေပၚပါ ဂိုေထာင္ထဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
မဲေမွာင္ေနေသာ ဂိုေထာင္ထဲရွိ ျမင္ကြင္းမွန္သမွ် မထင္မရွား။
"ေရာက္လာၿပီလား
ထင္ထားတာထက္ ပိုၾကတာပဲ"
မင္ရွို႔၏ အသံဟာ ေအးစက္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
ေဘးမွာရွိေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ ကိုယ္ေလးအား ေရွာင္းက်န့္ သူ႕ေနာက္သို႔ အသာပို႔လိုက္ရင္း အျမင္အာ႐ုံအား အားစိုက္ထုတ္လိုက္သည္။
အသံ အေနအထားအရ မင္ရွို႔သည္ သူတို႔ႏွင့္ သိပ္မေဝးေသာ အကြာအေဝးတြင္ ရွိေနမွန္း သူသိသည္မလို႔။
"လာမယ္မွန္း သိလို႔ လက္ေဆာင္ေလး ျပင္ထားတယ္"
႐ုတ္တရက္ ဂိုေထာင္မီးအား ဖြင့္လိုက္ေသာ မင္ရွို႔ေၾကာင့္ သူ၏ မ်က္ႏွာအား ထင္ရွားစြာျမင္လိုက္ရသည္။
အလားတူစြာ ေနာက္ထပ္ထင္ရွားသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုမွာ ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ႀကိဳးတုပ္ကာ မ်က္လုံးေရာ ပါးစပ္ကိုပါ အဝတ္စတို႔ျဖင့္ စည္းႏွောင္ထားသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။
ထင္တာမမွားဘူးဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းကေလးဟာ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ လုခ်ီ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
"မင္ရွိူ႕ ခင္မ်ား အမွားေတြေပၚ အမွားေတြထပ္ေနတာေတြ ေတာ္လိုက္ပါေတာ့ အကုန္လုံးၿပီးဆုံးသြားၿပီ ခင္မ်ားလည္း ဆုံးခန္းတိုင္သြားၿပီ"
ရိေပၚစကားအား မင္ရွို႔က ဟာသတစ္ပုဒ္လို အူလွိုက္သည္းလွိုက္ရယ္သည္။
ရယ္ေနရင္း လက္ထဲဘယ္တုန္းကတည္းက ရွိေနမွန္း မသိေသာ ေသနတ္အား လုခ်ီ၏ နားထင္နားတြင္ ေတ့လိုက္သည္မလို႔ သူတို႔အားလုံးထိန့္လန့္သြားၾကသလို လုခ်ီ၏ ငိုသံမွာလည္း က်ယ္ေလာင္လာ၏။
"မဟုတ္ဘူး ၊
ငါတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးသတ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေသနတ္အား ေမာင္းတင္လိုက္သည့္ မင္ရွိူ႕ေၾကာင့္ ယုံခ်န္းက အနားသို႔ ေျပးသြားသည္။
ယုံခ်န္ကို ျမင္ေတာ့ မင္ရွို႔၏ မ်က္လုံးမ်ားဟာ အေရာင္ေျပာင္းသြားသေယာင္။
"ေတာ္လိုက္ၾကရေအာင္ အေဖ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစက ျပန္ရၾကလို႔ရပါတယ္၊
ဒါေတြ အားလုံးၿပီးသြားရင္၊
အေဖ့အျပစ္ေႂကြးေတြ ကုန္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထြက္သြားၾကရေအာင္"
ယုံခ်န္ေျပာသမွ်အား မ်က္ေတာက္မခက္စတမ္း နားေထာင္ေနည့္ မင္ရွို႔က ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုလာသည္မွာ အသံေတာင္မထြက္ေတာ့။
အသက္ရႉရပ္မတတ္ငိုေနသည့္ အေဖ့အနားသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း ခဥ္းကပ္သြားလိုက္ၿပီး ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္လက္အား အသာဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထြက္သြားၾကရေအာင္ပါ။
အေဖက ဒီတိုင္းေလးပဲ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မရဖူးခဲ့တဲ့ ေမတၱာေတြေပးပါ။
က်န္တာအကုန္ ကြၽန္ေတာ္ ေျဖရွင္းနိုင္ပါတယ္။"
မ်က္ရည္မ်ား ႐ႊဲနစ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ယုံခ်န္အား စိုက္ၾကည့္လာသည္။
ဘယ္တုန္းကမွနဲ႕ မတူစြာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး။
ဖခင္တစ္ေယာက္က သူ၏ ေသြးသားအား ၾကည့္သလို သာမန္အၾကည့္မ်ိဳးေလး။
သူ႕ကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၿပီ။
အေဖက အတၱေတြကို လႊတ္ခ်လိဳ႕ သူ႕ကိုေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၿပီ။
အကုန္ၿပီးဆုံးသြားၿပီ ထင္ခဲ့ေပမယ့္၊
အေဖဟာ သူ႕ကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၿပီလို႔ တစ္ထစ္ခ် ထင္ခဲ့ေပမယ့္။
ထင္သလို မျဖစ္တာမွ ေလာကႀကီးေပပဲမလား။
"ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း"
ကသမ္းကယမ္း ပစ္လိုက္တဲ့ မင္ရွို႔ရဲ႕ က်ည္သုံးေတာင့္ဟာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္။
ေရွာင္းက်န့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ ကိုယ္ေလးကို သူ၏ကိုယ္ေအာက္ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိဳက္သည္။
ဦးတည္ရာမရွိ ပစ္လိုက္တာၾက ထိခိုက္သြားသူေတာ့မရွိ။
သိုေပမယ့္ မင္ရွို႔ဘက္မွ စတင္ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေနရာယူထားေသာ ရဲဘက္မွ တန္ျပန္ပစ္ခတ္လာၿပီး ဂိုေထာင္တစ္ခုလုံး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္သြားရသည္။
မင္ရွို႔နားစည္ကြဲမတတ္ ဆူညံလွတဲ့ ေသနတ္သံေတြအဆုံး မႊန္ထူးေနေသာ မီးခိုးနံ႕နဲ႕အတူ သူ၏ ကိုယ္မွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားျခင္းအား ခံလိုက္ရ၏။
ႏြေးေထြးလွသည္။
သူတစ္ခါမွာ မခံစားဖူး၍ထင္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ဖူးသည္ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုႏြေးေထြးသည္။
သို႔ေပမယ့္ ထိုအထိအေတြ႕
အႏြေးဓါတ္မ်ားဟာ ေနရာ ပ်ံ့သြားသလို။
တျဖည္းျဖည္း ပူေလာင္လာၿပီ
သူ၏ ဝမ္းဗိုက္တစ္ဝိုက္ ႏြေးသည္ထက္ ပိုလြန္၍ ပူေလာင္မႈအား ခံစားေနရသည္။
တင္းက်ပ္ေနေသာဖတ္ထားသည့္ ကိုယ္အား ဆြဲခြာၾကည့္မိေတာ့ ခ်န္ေလးဟာ ႏွစ္လိုအားရၿပဳံးေန၏။
ပုလဲလို ျဖဴစြတ္ေနတတ္တဲ့ သြားမ်ားဟာ ယခုတြင္ေတာ့ ေသြးနီေရာင္မ်ား ေပစြန္းေနသည္။
"မဟုတ္ဘူးမလား"
ဆႏၵတို႔မျပည့္ခဲ့။
လဲက်သြားသည့္ ယုံခ်န္၏ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးမွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြမ်ား မနည္းမေနာ။
ေသြးတို႔ အိုင္ထြန္းေနသည္မွာ ၾကည့္ရက္စရာမရွိ။
ေသြးတစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနသည့္ ေနရာမ်ား မ်ားလြန္း၍ ဘယ္ေနရာအား ဖိလို႔ ဖိရမယ္မွန္းမသိေတာ့
အခုခ်ိန္မွာ သူငိုဖို႔ထက္ ပိုအေရးႀကီးတာကို လုပ္ရမယ္။
သားကို ကယ္ရမယ္။
ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ။
သူဘယ္လို လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။
ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္ေနသည့္ သူ၏ မ်က္ႏွာအား သားက
ၿငိမ္သက္လို႔ ျမတ္နိုးစြာေငးေနဆဲ။
အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကလို
ဝမ္အိမ္ေတာ္အား လက္ကိုဆြဲလို႔ ေခၚသြားတဲ့ အေခါက္တုန္းကလို။
ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ပထဆုံးအႀကိမ္ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္တိုက္ ျဖစ္တဲ့ အေခါက္တုန္းကလို၊
ထိုကေလးဟာ အၿမဲသူ႕အား ထိုသို႔ၾကည့္တတ္သည္။
"အ ေဖ့ ရင္ခြင္က တကယ္ ႏြေးတာ"
အသက္ငင္ေနစဥ္ေျပာသြားတဲ့ ထိုစကားက မင္ရွို႔ႏွလုံးသားထဲ သက္ဆုံးတိုင္ ထိုးစိုက္သြားမည့္ ဆူးတေခ်ာင္း။
အသက္ရႈတိုင္း တႏုံ႕ႏုံ႕ ျဖစ္ေစမယ့္ အာနိသင္ရွိတယ္။
မင္ရွို႔ မလႈပ္မရွားေတာ့သည့္ ကိုယ္ေလးကို ပိုတိုး၍ တင္းက်ပ္စြာ ဖတ္လို႔ တစ္စတစ္စ ေအးစက္လာသည့္ မ်က္ႏွာထပ္ သူ႕ပါးျပင္အား ကပ္ထားလိုက္သည္။
ေသလုမတတ္ နာက်င္ေနေပမယ့္
သူမ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါ။
မ်က္ရည္မက်ေစပဲ ထိုအစား သည္႐ုပ္ႏွင့္သည္ခႏၶာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားလို႔ မီးသင့္ကာ ျပာမႈန္ျဖစ္သြားသည္အထိ ထိုနာက်င္မႈအား သယ္ေဆာင္သြားမည္ဟု သူ တိုင္တည္ခဲ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
'0823 ဒီေန႕ ဧည့္ေတြ႕ရွိတယ္"
ေထာင္ေစာင့္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ မင္ရွို႔ဖက္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္လို႔ သူ၏ဆံပင္ေတြအား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖီးသင္လိုက္သည္။
လာေခၚသည့္ ေထာင္ေစာင့္ေနာက္ တိတ္တဆိတ္လိုက္ပါသြားလိုက္ေတာ့ မွန္ခ်က္တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဝမ္ဟန္အား ေတြ႕လိုက္ရ၏၊
သူ႕ကို ျမင္ေတာ့ ၿပဳံျပလာသည္။
မင္ရွို႔လည္း ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ကာ ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့၊
"ေနေရာ ေကာင္းရဲ႕လား"
ၿပဳံးရင္းသာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
အားလုံးအဆုံးသတ္သြားသည္မွာ ၅ လနီးပါးရွိေတာ့မယ္။
အားလုံး သူ႕ေနရာႏွင့္သူ ေနရာတက်ျပန္ျဖစ္သြားၾကသည္မွာ ၅လ၊
မင္ရွို႔ဘဝထဲမွ သားေလး ထြက္သြားခဲ့သည္မွာလည္း ၅ လ။
"အခ်ိန္ၾကာေလ ပိုလြမ္းေလပဲမလား"
မင္ရွို႔ မ်က္စိေထာင့္မွ မ်က္ရည္စအား လက္မျဖင့္ ဆြဲယူလို႔ သုတ္လိုက္သည္။
အခ်ိန္ကကုစားသည္ဆိုမွာ သူ႕အတြက္ေတာ့ မမွန္ေပ။
သားသမီးအား ဆုံးရႈံးလိုက္ရေသာ မိဘတစ္ေယာက္၏ ေဝဒနာမွာ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေလ ပိုနက္ရွိုင္းလာေလ။
"မင္းအတြက္ ဒါေလး မေန႕ကေတြ႕တာ။
အလြမ္းေတာ့ေျပမယ္ထင္တယ္။
မင္းေရွ႕မွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ေပမယ့္ မင္းတစ္ခါမွ သတိထားမိေလာက္တဲ့ ပုံေတြမလို႔ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အမ်ားႀကီး လြမ္းေပးလိုက္ပါ"
မွန္ေအာက္ဘက္မွ တြန္းပို႔ေပးလိုက္သည့္ အယ္လ္ဘမ္ေလး။
အထဲရွိ ဓါတ္ပုံအားလုံးဟာ ယုံခ်န္ ငယ္စဥ္ကေန အလယ္တန္းေက်ာင္းထိ ရိုက္ထားေသာ ပုံမ်ားျဖစ္သည္။
ဓါတ္ပုံေတြအား ၾကည့္ရင္း စိတ္တင္းထားသည့္ ၾကားမွ ငိုမိျပန္သည္။
ထိုဓါတ္ပုံမ်ားၾကား အထူးျခားဆုံးက လသားအ႐ြယ္ ယုံခ်န္ေလးအား သူက ခ်ီေပြ႕ထားသည့္ ဓါတ္ပုံဆိုငိတြင္သြားရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပုံေလးတစ္ပုံ၊
ပုံထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတူ ပထမဆုံး ဓါတ္ပုံရိုက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကသည္။
"ဒီပုံကို ၾကည့္ပါဦး။
ငါ သူ႕ကို ခ်ီထားတာ။
ဒါကို ဒီကေလးက မမွတ္မိပဲ သူ႕ကိုတစ္ခါမွ မေပြ႕ဖက္ဖူးပါဘူးတဲ့။
ဆိုးလိုက္တာ"
မ်က္ရည္မ်ားျဖင္ မင္ရွို႔ဟာ ၿပဳံးရင္း သားေလးအေၾကာင္းတေျပာေျပာ။
ဝမ္ဟန္လည္း မင္ရွို႔ေျပာသည္မ်ားကို နားေထာင္ရင္းသူပါ လိုက္ၿပဳံးမိသည္။
ေန႕ရက္တိုင္း အျပစ္ရွိစတ္ေတြနဲ႕ အသက္ရႉေနရတာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးတစ္ခု။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ
မ်ားစြာေသာ ေနာင္တတို႔ျဖင့္
အၾကာႀကီး အသက္ဆက္ရွင္လို႔
ေျမာက္ျမားလွေသာ အျပစ္ေႂကြးမ်ားအား
ေက်သည္အထိ ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေရွာင္းက်န့္သြားစရာရွိသည္ဟု ဆိုကာ ရိေပၚအား ေခၚလာသည့္ ေနရာက သူ႕၏ အေမႏွင့္ ညီငယ္ေလး ရွိေသာ ေနရာျဖစ္ေနသည္။
"မား ေယာင္းေလး၊
သည္တစ္ေလာအတြင္းမွာ လာမေတြ႕ျဖစ္လို႔ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ၊
အဲ့အစား ကိုကို ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေခၚလာတယ္။
ဒီေန႕မွ မိတ္ဆက္ေပးရတယ္ ဝမ္ရိေပၚတဲ့ ကိုကိုခ်စ္ရတဲ့ အမ်ိဳးသားေလး"
ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ ႐ုတ္တရက္ ဆန္ဆန္ သူ၏ မိသားစုဝင္မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆတ္ေပးမႈေၾကာင့္ ရိေပၚ ၏ ဂါဝရ ျပဳမႈမွာလည္း ကို႔ယို႔ ကားယားျဖစ္ေနသည္။
ဘာဆိုဘာမွ မေျပာထားသည့္ ေရွာင္းက်န့္ေၾကာင့္ အနည္းဆုံး ပန္းစည္းေလးေတာင္ မပါ။
အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ေရွာင္းက်န့္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတိုင္း ယခုထိ ရိေပၚ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလုံေသး။
ေရွာင္းက်န့္၏ သနားစရာေကာင္းလွတဲ့ အတိတ္ကို ၾကားခဲ့ရသည့္ ထိုေန႕ညကဆို ရိေပၚ အသက္ရႈရပ္လုမတတ္အထိ ငိုမိခဲ့သည္။
ကိုယ္ခ်စ္ရသူ ထိုရက္စက္ေသာ ကံတရားတို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ခံစားခဲ့ရသည္မွာ ကိုယ့္အေဖေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဆိုသည့္ အေတြးက ရိေပၚအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို ဆိုးဝါးလွသည္။
ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ ရိေပၚႏွင့္လုံးဝ မသက္ဆိုင္ဟု စိတ္သေဘာထား ျပည့္ဝစြာ ႏွစ္သိမ့္တတ္ေပမယ့္ ပါးပါး၏ ရက္စက္မႈေတြကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားမည္မွ မဟုတ္ပဲ။
အေတြးမ်ားေနသည့္ ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္က သူ၏ လက္ေလးအား ခပ္ဖြဖြ ညွစ္လာသည္။
"ဟိတ္ ကိုယ္နဲ႕ ရွိေနရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲေတြး"
ေရွာင္းက်န့္ အသံၾကားကာမွ ရိေပၚ၏ ပ်ံ့လြင့္ေနေသာ အာ႐ုံတို႔ဟာ တစ္စုတစ္စည္းထဲ ျပန္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အၿပံးမ်ားျဖင့္ မိမိအား ၾကည့္ေနေသာ ေရွာင္းက်န့္ကို ျမင္မွ ရိေပၚ စိတ္သက္သာရာရသြား၏။
ဝမ္ရိေပၚနဲ႕ ေရွာင္းက်န့္ဟာ တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ ေပးခဲ့ဖူးၾကသည့္ ဒဏ္ရာေတြၾကား နင့္သည္းေနေအာင္လဲ ခ်စ္ၾကသည္။
မလွပခဲ့သည့္ အတိတ္တို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ ပစၥဳန္ပၸန္အတြက္ အတတ္နိုင္ဆုံးလည္း ႀကိဳးစားေနၾကျပန္သည္။
တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာ တစ္ေယာက္ကုစားေပးရင္း တစ္ေယာက္အတြက္ေနာက္တစ္ေယာက္ဟာ မျဖစ္မေနလိုအပ္ခ်က္မ်ိဳး။
"မားကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦး"
ေရွာင္းက်န့္က သူ႕အေမ ဓါတ္ပုံရွိရာသို႔ ေမးေမာ့ျပလိုက္ေတာ့ ရိေပၚကလည္း နာခံစြာ ခါးကိုင္းလို႔ ဂါရဝ ျပဳလိုက္သည္။
"မဂၤလာပါ အန္တီ ေနာက္က်မွ လာႏႈတ္ဆက္ရလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က .."
ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိလို႔ ေရွာင္းက်န့္အား မ်က္လုံးေတြ ေစြၾကည့္မိေတာ့ ေရွာင္းက်န့္က အသည္းယားစြာ သူ၏ ဆံပင္ေတြအား ထိုးဖြလာသည္။
"ကိုယ္တကယ္ေတာ့မားကို ခြင့္ေတာင္းဖို႔ ကိစၥတစ္ခုရွိေနတာ၊
အခုမားက ရိေပၚကိုလည္း ေတြ႕ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ ဆႏၵကို လက္ခံမယ္လို႔ ကိုယ္ယုံၾကည္တယ္။"
ေရွာင္းက်န့္၏ မျပည့္မစုံ အေၾကာင္းအရာေတြျဖင့္ ဝါက်အား ရိေပၚ နားမလည္ေပမယ့္ ေမးခြန္း အျဖစ္ထုတ္မေမးမိ။
ေနာက္တစ္ေနရာသြားစရာရွိေသးသည္ဟု ဆိုကာ မားတို႔အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာသည့္ ေရွာင္းက်န့္ေနာက္ ရိေပၚ တိတ္တိတ္ေလးသာ လိုက္လာလိုက္သည္။
~~~~~
"ဆိုေတာ့ ပါးပါးကို ရွာေတြ႕တဲ့ေန႕တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ကို ကယ္ဖို႔အတြက္နဲ႕ ေရွာင္းက်န့္က အတိတ္က ကိစၥ အကုန္ အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့တာေပါ့"
ရိေပၚအေမးအား ကားေမာင္းေနသည့္ ေရွာင္းက်န့္က ျပန္မေျဖပဲ
လက္ဖမိုးေလးကိုသာ ဖိကပ္လို႔နမ္းလာသည္။
ရိေပၚ ဝမ္းနည္း႐ုံသာ တတ္နိုင္ေတာ့သည္။
ေရွာင္းက်န့္၏ တနင့္တပိုးေသာ ေမတၱာေတြကို သူလက္ခံရင္း ၾကည္ႏူးရသလို အနစ္အနာသာ အၿမဲခံေနေသာ ေရွာင္းက်န့္အတြက္လည္း မတရားသလို ခံစားရသည္။
"ဘယ္သူ႕အတြက္ လုပ္တာမွမဟုတ္ဘူးေလ ရိေပၚရဲ႕ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္လုပ္တာ။
မင္းမရွိရင္ ဘာမွမက်န္ေတာ့မယ့္ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ကယ္တင္လိုက္တာ၊
အမ်ားႀကီး မေတြးနဲ႕ ပင္ပန္းလိမ့္မယ္"
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေနေရာင္က ေရွာင္းက်န့္၏ ေမးရိုက္ ကန့္လန့္ျဖတ္၍ အရိပ္ၾကေနသည္က ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။
ကားမွန္အား ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းစက္မွ ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ ဆားနံ႕သင္းသင္းေလေျပမ်ားဟာ သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ဝိုက္ေဆာ့ကစားေန၏။
"ခ်စ္တယ္ ေရွာင္းက်န့္"
ပင္လယ္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလို႔ ခ်စ္ေၾကာင္းဝန္ခံမိေတာ့ ေလသံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ ၾကားမည္မၾကားမည္ မေသခ်ာ။
ခနအၾကာတြင္ ကမ္းနားဘက္ထိုးရပ္လိုက္သည့္ ကားေလးဟာ ရပ္တန့္သြားရသည္။
"က္ိုယ္က ပိုတယ္"
ခါးပတ္ျဖဳတ္ေပးရင္း ႏႈတ္ခမ္းအား ထိကပ္႐ုံ နမ္းလာသည့္ ေရွာင္းက်န့္က ထိုသို႔ဆိုသည္။
ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကိုေတာ့ ေရွာင္းက်န့္၏ ၿပိဳင္မျငင္းလို႔ ေရွ႕ေနေရွာင္းအား စကားအရာမွာလည္း နိုင္ေအာင္ မေျပာနိုင္သလို လက္ေတြ႕တြင္လည္း ရိေပၚထုတ္ျပသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္၍ ခ်စ္ေပးသည္။
ကမ္းစပ္ႏွင့္ဆည္းဆာဟာ အလိုက္ဖက္ဆုံးေပ။
ေနဝန္းနီနီ၊
ေကာင္းကင္ႏွင့္ ထိစပ္ေနသာ ပင္လယ္ ၊
နတ္ေရး ပန္ခ်ီတစ္ခ်ပ္ အသက္ဝင္လာေသာ ေနဝင္ခ်ိန္။
သဲေသာင္ျပင္အားတိုက္စားေနေသာ ေရလွိုင္းတို႔၏ အသံက စည္းခ်က္မွန္မွန္။
ကိုယ္ေပၚအား ျဖာက်ေနေသာ ေ႐ႊအိုေရာင္ ေနျခည္ဖ်ဖ်က ဂႏၵဝင္ဆန္လွသည္။
ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ ရိေပၚရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဇာတ္႐ုံျဖစ္ၿပီး ေရလွိုင္းတို႔သ ေတးသြား။
ျမတ္နိုးရသူကေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ပရိသတ္။
"ရိေပၚ"
သဲျပင္ထက္ ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာ ရိေပၚ၏ ဖဝါးျဖဴျဖဴမွာ ရပ္တန့္သြားသည္။
လက္ဖဝါးထဲ ထည့္ေပးလာေသာ ေအးစက္စက္ အရာေလးေၾကာင့္
"ဟမ္"
ငန္းသဏ္ဠာန္ တံဆိပ္တုန္းေလးဟာ ရိေပၚလက္ဖဝါးထဲတြင္ အံဝင္ခြင္က်။
"ဒါက Onsra ပဲ။
အခုကစၿပီး မင္းအပိုင္"
ေနေရာင္ေအာက္ ေရွာင္းက်န့္ မ်က္ဝန္းမ်ားဟာ စိုလဲ့ေနသည္။
မ်က္ဝန္းၾကားတစ္စြန္းတစ္စ ခိုတြယ္ထားသည့္ မ်က္စည္စေၾကာင့္လဲ ျဖစ္နိုင္သည္။
အၾကည့္ေတြမွ တစ္ဆင့္ ခံစားမိသည့္ ေရွာင္းက်န့္၏ ျမတ္နိုးျခင္းေတြဟာ တခမ္းတနား။
ရိေပၚေတာင္ မေသခ်ာဘူး၊
မာနေတြ ခံေနတုန္းျဖစ္တဲ့ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ စြန့္လႊတ္ၿပီးရင္း စြန့္လႊတ္တတ္တဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႕ ထိုက္တန္ရဲ႕လားေတာင္ မေသခ်ာဘူး။
"ေရွာင္း က်န့္"
"ကိုယ္ ဒီရက္ေတြ ပစ္ထားသလို ျဖစ္သြားတာေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္၊
စာ႐ြက္စာတမ္းေန ေသခ်ာလုပ္ေနရလို႔ပါ။
ရိေပၚက ဥပေဒအရေရာ ကိုယ့္ႏွလုံးသားဆႏၵအရေရာ ဝမ္ရိေပၚ Onsra ရဲ႕ အရွင္သခင္"
တစ္ေျပာင္းတစ္ျပန္ ေတာင္းပန္ေနျပန္တဲ့ ေရွာင္းက်န့္က ရိေပၚကို အားတုံ႕အားနာစိတ္နဲ႕ တစ္သက္လုံးတြယ္ျငႇိေအာင္လုပ္ေနတာမလား။
ထပ္နစ္မြန္းရင္း ထပ္နစ္မြန္းရင္ ေရွာင္းက်န့္ဆီမွ လြတ္လမ္းမရွိေတာ့ေအာင္ေလ။
တကယ္ေတာ့ ရိေပၚလည္း ေရွာင္းက်န့္ကို သိပ္ခ်စ္ရပါသည္။
ဘဝတစ္ခုလုံးကိုေတာင္ အရႈံးေပးပစ္ဖို႔အထိ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္အထိ ထိုမွ်ေလာက္အထိကို ခ်စ္ရသူေပ။
သို႔ေပမယ့္ ထုတ္ျပရမွာ မ်က္ႏွာပူတဲ့ ရိေပၚရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရွာင္းက်န့္တစ္ေယာက္ ခံစားမိပါ့မလားေတာ့ မသိပါ။
လွိုင္းသံ တသဲ့သဲ့။
ေနေျပာက္ကြက္က်ားမိုး။
ေျပာင္ေျမာက္လွသည့္ အႏုပညာ။
ေသာင္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ ေျပးလႊားရင္းကေနသည့္ ေကာင္ေလးက သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား ေတာင္ပံမ်ား သဖြယ္ ျဖန့္က်က္ထားသည္။
ဆည္ဆား ပိတ္ကားအား ေနာက္ခံထားလို႔ ေျခေခ်ာင္းတို႔အား ပင့္ျမႇောက္ကာ ပ်ံဝဲလိုက္တိုင္း ဒ႑ရီထဲမွာ ခုန္ထြက္လာသည္ ေ႐ႊေရာင္ငန္းေလးတစ္ေကာင္အလား။
ေလေျပ၏ က်ီစယ္မႈေၾကာင့္ ရိေပၚ၏ ဆံႏြယ္တို႔ဟာ ျဖတ္ျဖတ္လူးလို႔ ။
ငွက္ေမႊးေလးတစ္ခုလို႔ အျမင့္ဆုံးထိ သူ႕ခႏၶာကိုယ္အား ေလေပၚဆန္တက္လိုက္ေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္ႏွင့္ သူ႕လက္ဖ်ားဟာ ရိုက္ခတ္လုနီးနီး။
ရင္ကိုဖြင့္ကို လက္ကိုဆန့္တန္းလို႔ႀကိဳဆိုေနသည့္ ေရွာင္းက်န့္ရင္ခြက္ထဲသို႔ ကိုယ္ေလးအား ဝဲက်ေစလိုက္ေတာ့ ခါးမွ ဆြဲေပြ႕လို႔ ေလထဲ ေဝ့ရမ္းျပန္သည္။
ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာသံေတြက လႊမ္းၿခဳံလို႔ ။
အလွပဆုံးေသာ အမွတ္တရေတြၾကား လြတ္လမ္းမရွိ ပိတ္မိေနၾကတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေနရင္း
ထာဝရသာဆို၊
သည္လူႏွင္္ အတူ အၿမဲသာဆို ေလာကဓံတို႔ကိုလည္း လက္ခေမာင္း ခတ္ရဲပါသည္။
ေနဝင္ခ်ိန္ေတြဆို အၾကင္သူႏွစ္ေယာက္ ဆုံတြဲကၾကလို႔
လေရာင္ေအာက္မွာ အနမ္းေတြ ေတြ ျဖန့္က်က္ရင္း
သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ပုံျပင္ေလးဟာ ရာဇဝင္ေတြထပ္ေတာင္ ခမ္းနားလြန္းလွသည္။
Change The ending
ဖန္တီးထားေသာ swan lake ပုံျပင္မဟုတ္ဘဲ
လက္ေတြ႕ဘဝမွာ တကယ္ ရွင္သန္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ ေရွာင္းက်န့္ဆိုတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္ေလးဟာ သက္ဆုံးတိုင္အထိ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေပါင္းဖက္သြားၾက ေလသတဲ့။
The End
□□□□□□□
လိုအပ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ၿပီးသြားခဲ့ၿပီမလို႔ အျမင္ေလးေတြ ေျပာသြားၾကပါဦးဗ်ာ။