အပိုင္း(၄၄)
တန္ခူးေမ၏ အေတြးပုံရိပ္တို႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔သို႔ ပ်ံ႕ႏွံသြားသည္။
သူသည္ ေဂဟာမႉးႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ မမကို ၾကည့္လ်က္ ၀မ္းနည္းေနမိသည္။
"ေမ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့ေလ မမျမင့္ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့မွာကို နင္မေပ်ာ္ဘူးလား "
"မိုးရယ္ ၀မ္းသာေပမဲ့ ငါ့အစ္မကထြက္သြားေတာ့မွာေလ ငါကမငိုရေတာ့ဘူးလား "
"ဒါေပမဲ့ အစ္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာေပါ့ဟ "
တန္ခူးေမသည္ ဘာစကားမွမဆိုမိပါဘဲ ေဂဟာမႉးႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ အစ္မျဖစ္သူကိုသာ ၾကည့္ေနမိသည္။ မိမိအား ညီအစ္မေလးအရင္းတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့ပါေသာ အရင္းႏွီးဆုံးအစ္မသည္ ဒီေဂဟာမွ ထြက္သြားေတာ့မည္။
ေဂဟာမွာ ႐ွိတဲ့လူတိုင္းက ေကာင္းေပမဲ့ တရင္းတႏွီးငယ္ငယ္တည္းက ေနခဲ့ေသာ အစ္မႏွင့္ေတာ့ ကြာျခားလွသည္။ မငိုရန္ သူငယ္ခ်င္းမွ လာေျဖာင္းျဖေနေသာ္လည္း သူမ်က္ရည္မ်ားကို ထိန္းမရ ။
အစ္မသည္ စကားေျပာေနရာမွ သူတို႔ဘက္သို႔ေလွ်ာက္လာသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာစိုးေသာေၾကာင့္ တန္ခူးေမသည္ မ်က္ရည္မ်ားကို အလ်င္အျမန္သုတ္လိုက္ေသာ္လည္း ျမင္သြားပုံရသည္။
"ေမ ငိုမေနနဲ႔ေလ ။ ျပန္ေတြ႕မွာပဲကို အစ္မရန္ကုန္မွာ အဆင္ေျပသြားရင္ ေမ့ကိုလာေခၚမယ္ေလ "
"တကယ္လားဟင္"
"အင္း။ တကယ္ေပါ့ မမျမင့္မွာ ေမတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာကို ေမ့ကိုမေခၚရင္ ဘယ္သူ႕ကိုေခၚရမလဲ ကေလးလည္းမဟုတ္ဘဲ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့"
"ကတိေနာ္ တကယ္လာေခၚရမွာေနာ္ "
"ကတိ ကတိ ။ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့ မိုးနဲ႔လည္း လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ "
"ဒါဆို မမျမင့္ သြားေတာ့မယ္ မမကိုျပဳံးျပပါအုံး "
စိတ္မပါတပါျဖင့္သာ တန္ခူးေမျပဳံးျပလိုက္သည္။ မမျမင့္သည္ ကတိတည္တတ္သူမွန္း သူသိၿပီးသားမို႔ ၀မ္းနည္းမေနေတာ့။
"လာပါ ေမရယ္ ငါတို႔အထဲ၀င္ၾကရေအာင္"
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာသြားေသာ ေက်ာျပင္တစ္ခုေပ်ာက္ကြယ္သြားမွသာ သူအထဲသို႔၀င္ခဲ့ေတာ့သည္။
••••••••
ေျခာက္လခန္႔ၾကာေသာအခါ....
"ေမေရ မမျမင့္လာလည္တယ္ ေဂဟာကလူေတြအတြက္လည္း မုန္႔ေတြ၀ယ္လာတယ္"
မိုးရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ စကားသံအဆုံး သူအေ႐ွ႕သို႔ေျပးထြက္သြားမိသည္။
တကယ့္ကို မမျမင့္မွ မမျမင့္။
ရန္ကုန္မွာ အသားက်လာသည္ထင္၏။
အသားအရည္မွာလည္း စိုစိုေျပေျပ႐ွိလာၿပီး ဒီကထြက္သြားပုံႏွင့္ေတာင္မတူ။
အခုျပန္လာတယ္ဆိုေတာ့ သူ႕ကိုလာေခၚတာမ်ားလား။
"မမျမင့္ ေမ့ကို သတိရေနလားဟင္"
"သတိရတာေပါ့ ေမရယ္ အခုမမျမင့္ ေမ့ကိုလာေခၚတာ မမဟိုမွာ အထိုင္က်သြားၿပီေလ ။ ဒါေပမဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းမွာ ။ ေမလိုက္ႏိုင္ရဲ႕လား "
"အင္း လိုက္မယ္ လိုက္မယ္ ။ အလုပ္လုပ္ရလည္း ကိစၥမ႐ွိဘူး "
တန္ခူးေမသည္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။
နယ္မွ မိဘမဲ့ေဂဟာေလးမို႔ ဒီမွာဆက္ေနလည္း သူ႕အတြက္ဘာအေၾကာင္းမွ မထူး။ ရန္ကုန္မွာဆို ဘာပဲလုပ္ရရ အဆင္ေျပသည္။ ရတဲ့လခကအစကြာတာေၾကာင့္ သူေဂဟာေလးကိုပင္ တစ္ဖန္ျပန္ေထာက္ပံ့ႏိုင္လိမ့္မည္။
ေဂဟာက ပညာသင္ေပးေပမဲ့ ႐ွစ္တန္းအထိသာ သင္ေပးတာေၾကာင့္ ေဂဟာ႐ွိလူတိုင္း ေရးတတ္ ၊ ဖတ္တတ္ၾကပါသည္။
တန္ခူးေမသည္ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာ႐ွိေသာ မိဘမဲ့ေဂဟာမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ေရာက္႐ွိခဲ့သည္။
တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ ေနရာစိမ္းတစ္ခုမို႔
ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သလို စိတ္လည္းလႈပ္႐ွားမိသည္။
"မမျမင့္ ေမတို႔ဘယ္သြားေနတာလဲ "
"မမျမင့္အလုပ္လုပ္တဲ့အိမ္ေပါ့ ။ ေမက ညီမေလးသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ မမေခၚလာတာဆိုေတာ့ တအားႀကီးပင္ပန္းမွာမဟုတ္ပါဘူး ။ အကူသေဘာမ်ိဳးေပမဲ့ လစာေတာ့ေပးမွာပါ "
"ဟုတ္ မမျမင့္နဲ႔ေတာ့ အတူေနရမွာမလားဟင္ "
"ဒါေပါ့ ေမရဲ႕ "
ေမာင္းႏွင္လာေသာ ကားေလးသည္ ႀကီးမားေသာ အိမ္အစုအေဝးမ်ား႐ွိရာ လမ္းသြယ္တစ္ခုသို႔ ခ်ိဳး၀င္သြားသည္။
ဒီေလာက္က်ယ္ၿပီး ႀကီးမားေသာအိမ္မ်ားကို တန္ခူးေမသည္ မျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူးသူမို႔ တအံ့တဩၾကည့္ေနမိသည္။
"လာ ေမ ။ ဒါမမတို႔ အလုပ္လုပ္ရမဲ့အိမ္ ။ ေနရမွာလည္း ဟုတ္တယ္ "
ျဖစ္ပ်က္မဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြသာ သူႀကိဳသိခဲ့ရင္ မမျမင့္ေနာက္မလိုက္ဘဲ ေဂဟာေလးမွာပဲ ေနခဲ့မိေလာက္မည္။
•••••••••
အိမ္ႀကီးရဲ႕ ပိုင္႐ွင္လင္မယားမွာ ေဒၚမူယာႏြယ္ႏွင့္ ဦးမင္းထည္ ျဖစ္ပါသတဲ့။
ေဒၚမူယာႏြယ္မွာ မာနႀကီးၿပီး လူတိုင္းကို ခပ္တည္တည္ခပ္တန္းတန္းသာဆက္ဆံသည္။ ယုတ္မာၿပီး ဆဲဆိုခိုင္းတာေတြမ႐ွိေသာ္လည္း တစ္ခါတရံမွ ထြက္လာေသာ စကားလုံးအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ပင္ အလုပ္သမားမ်ား ေၾကာက္ဒူးတုန္ၾကသည္။ ဦးမင္းထည္မွာေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြႏွင့္ သေဘာေကာင္းသူမို႔ အလုပ္သမားတိုင္းက ဦးမင္းထည္ကို ခ်စ္ၾကသည္။
ဦးမင္းထည္ခိုင္းလွ်င္ မည္သည့္အလုပ္ကိုမဆို မညီးမညဴျဖင့္လုပ္ေပးၾကေသာ္လည္း ေဒၚမူယာႏြယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူသြား၊ ငါသြားႏွင့္ပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္ႀကီး ႀကီးသေလာက္ အလုပ္သမားမ်ားလည္းမ်ားသည္။ တစ္ခါတရံ သူသေဘာမက်သူေတြ႕လွ်င္ အလုပ္ထုတ္ပစ္ဖို႔ကို ၀န္မေလးတတ္။စကားေျပာေျပျပစ္ၿပီး အလုပ္ကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္လုပ္တတ္သည့္ မမျမင့္ကိုေတာ့ ေဒၚမူယာႏြယ္က ပို၍သေဘာက်သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ႀကီးႏွင့္ အၿမဲအဆက္အဆံလုပ္ရသူမွာ မမျမင့္ႏွင့္ အနီးကပ္ေနရသည့္ သူလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။
တစ္ခါတရံ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး သားကိုေတြ႕ဖို႔ရန္အတြက္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားေလ့႐ွိသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားလို႔ ေျပာေသာ္လည္း သူစေရာက္သည့္အခ်ိန္ကစၿပီး တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးခဲ့ ။
သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မမျမင့္ကိုစပ္စုၾကည့္မိေတာ့…
"မမျမင့္ သူတို႔သားကို ေတြ႕ဖူးလား"
"အင္း…အစ္ကိုေလးကိုေျပာတာလား ။ ေတြ႕ဖူးတယ္ေလ ေမရဲ႕ "
"သူကဒီမွာမေနဘူးလား"
"မမျမင့္ ေမ့ကိုလာေခၚတဲ့အခ်ိန္ကျပန္သြားတာ ေနမယ္ ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာထင္တယ္ ။ အရပ္ႀကီးကလည္း ႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ ။ ႐ုပ္ကေတာ့ သူ႕အေမလိုတည္ေပမဲ့ စကားေျပာခ်ိဳတယ္ ေမရဲ႕ ။ အစ္ကိုေလးက သေဘာေကာင္းပါတယ္ "
"ေအာ္…မမ မိုးတို႔ကို မလြမ္းဘူးလား "
"မမျမင့္ ဟိုတစ္ေန႔က ေဂဟာကစာတစ္ေစာင္ရတယ္ ။ ေျပာဖို႔ေမ့ေနတာ သီတာတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီတဲ့ လူေကာင္းသူေကာင္းေလးလို႔ေျပာတယ္ ။ ေနာက္ေတာ့ မိုးကိုလည္း သူနဲ႔အတူေနဖို႔ လာေခၚသြားတယ္တဲ့ "
"ဟင္…ဟုတ္လား"
သီတာဆိုတာ မိုးရဲ႕ အခ်စ္ရဆုံးအစ္မတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕အတြက္ မမျမင့္က အေမတစ္ေယာက္လိုဆိုလွ်င္ မိုးအတြက္ေတာ့ မမသီတာကိုသာ ၫႊန္ျပရပါလိမ့္မည္။ မမသီတာထြက္သြားတုန္းကလည္း မိုးလည္းသူ႕လို ၀မ္းနည္းေနခဲ့႐ွာမွာ ။
ေန႔ရက္ေတြ အလီလီေျပာင္းခဲ့ၿပီးမွာေတာ့ အိမ္ႀကီး႐ွင္သခင္မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ေဆး႐ုံတက္ခဲ့ရသည္။ အိမ္႐ွိ အလုပ္သမားမ်ားမွာေတာ့ ခ်စ္ခင္ရသည္မို႔ စိတ္မေကာင္း။ ေဒၚမူယာႏြယ္က ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေဆးသြားကုရန္ ေျဖာင္းဖ်ေသာ္လည္း ဦးမင္းထည္က လက္မခံ။
ဤသို႔ျဖင့္ ကံၾကမၼာသည္ တစ္ပတ္လည္ခဲ့သည္။
အေဖ့က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္ေရာက္လာသူသည္ မမျမင့္ေျပာခဲ့သလို ခပ္ေခ်ာေခ်ာ
ေ႐ႊလင္ပန္းႏွင့္အခ်င္းေဆးလာသည့္ အိမ္ႀကီး႐ွင္ရဲ႕ အသည္းညႇာ တစ္ဦးတည္းေသာသားေလး ခီမင္းႏြယ္ပင္ ျဖစ္သည္။
ဦးမင္းထည္ကေတာ့ သားမ်က္ႏွာကို ျမင္ရလို႔မလား မသိ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ လူႀကီးေရာဂါႏွင့္ပင္ လူ႕ေလာႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အိမ္ႀကီးသို႔ ျပန္လာခဲ့ေသာ ခီမင္းႏြယ္ႏွင့္ သူတစ္တစ္စပို၍ပင္ ရင္းႏွီးလာခဲ့သည္။
သူမ်ားေတြကို ခပ္တည္တည္ ခပ္တန္းတန္းသာ ဆက္ဆံတတ္ေသာ သူသည္ ေမ့ကိုေတာ့ ျပဳံးျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ဆက္ဆံတတ္သည္။
အလုပ္သမားတိုင္းက အစ္ကိုေလးလို႔ ေခၚေပမဲ့ သူမကိုေတာ့ အစ္ကိုလို႔ ႏွစ္လုံးတည္းသာ ေခၚေစသည္။တစ္ခါတရံ သူမေနရာ အလုပ္သမားတန္းလ်ားသို႔ ပန္းတစ္ပြင့္ လာလာေပးတတ္သည္။ သိလိုက္ရတဲ့ အရာက မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ သူေဌးသားေလးက သူမကို ခ်စ္ေနခဲ့ပါသည္တဲ့။
႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ အ႐ြယ္မို႔ ႐ူးမိုက္စြာႏွင့္ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးခဲ့သူမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံးေပမို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွအျပစ္မတင္ရက္။ သူ႕ေၾကာင့္ႏွင့္ အၿမဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္သံၾကားလွ်င္ စိတ္ထိခိုက္ရသည္။
မမျမင့္ကလည္း အေျခအေနေတြသိၿပီးေနာက္ အသိ႐ွိရာ ဧရာ၀တီတိုင္းက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ သြားေနၾကဖို႔ ေျပာလာသည္။ ဒီေ႐ွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ အေျခအေနႀကီးမို႔ သူလည္း မမျမင့္ႏွင့္ အတူထြက္သြားရန္သေဘာတူခဲ့သည္။ မသြားခင္ရက္ပိုင္းအလိုမွာပင္ သိလိုက္ရသည္က ရင္ေသြးေလး႐ွိေနပါၿပီတဲ့။
သိလွ်င္သိခ်င္း အစ္ကို႔ကိုမေျပာဖို႔ရန္ တားခဲ့ေပမဲ့ အစ္ကိုကေတာ့ သိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။
ေဒၚမူယာႏြယ္လည္း မတတ္သာတဲ့ အဆုံး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို အက်ဥ္းခ်ံဳး တိတ္တဆိတ္သာ လက္ထပ္ေပးခဲ့သည္။ ေလာကႀကီးမွာ ေသြးသားရင္းဆိုလို႔ အေမတစ္ေယာက္သာ ႐ွိေတာ့သည္မို႔ အစ္ကိုက သိပ္ေက်နပ္ပုံမရေသာ္လည္း ဘာမွေျပာမထြက္။
"ကိုယ္တို႔ ကေလးေလးေမြးရင္ ဘယ္လိုနာမည္ေပးၾကမလဲ ေမ"
"အင္း…အစ္ကိုအဆင္ေျပသလိုေပးေပါ့ "
"Due dateက 4လပိုင္းဆိုေတာ့ သႀကၤန္လေမြးမယ္ထင္တယ္ ေမရဲ႕ "
"ေမလည္း ေလးလပိုင္းေမြးတာမလား "
"အင္း…ဟုတ္တယ္ ။ ေမတို႔ သႀကၤန္အေငြ႕အသက္ေလးပါေအာင္ေပးခ်င္တယ္ ။ သႀကၤန္ဆိုတာ ျမန္မာႏွစ္ရဲ႕ အစပိုင္းလမဟုတ္လား။
ေမေတာ့…အစ္ကို႔နာမည္လည္း ပါေအာင္…
ခီတန္ခူးဇဏ္…လို႔ေပးခ်င္တယ္ "
"ခီတန္ခူးဇဏ္…အင္း…လွတယ္ ေမ့နာမည္လည္းပါတယ္ ။ ကိုယ္တို႔ ဒီလိုေလးေပးၾကတာေပါ့ "
"အစ္ကို႔အေမကို ေမးရဦးမယ္ေလ "
"မာမီလည္း သေဘာက်မွာပါ ေမရဲ႕ ။ အခုတေလာ...မာမီလည္း ေမ့ကို ၾကည္လာပုံပဲ ။ ေတြ႕ရင္ ေမးတယ္ "
တျဖည္းျဖည္း ေမြးမဲ့ရက္နီးလာသလို အစ္ကိုလည္း မိသားစုပိုင္ကုမၸဏီေၾကာင့္ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနခဲ့သည္။
Due dateက ရက္ေနာက္ကပ္တာေၾကာင့္ အစ္ကိုအလုပ္ႏွင့္ စင္ကာပူကို သြားခဲ့သည္ ။
"ကိုယ္…Due Date မတိုင္ခင္ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္…က်န္းမာေရးသာဂ႐ုစိုက္"
ထိုေန႔က ႏွစ္ေယာက္သားမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ခဲ့တာ ေနာက္ဆုံးပင္ျဖစ္သည္။
"အဲ့ေနာက္ေရာ…ဆက္ေျပာေလ"
ခီတန္ကူးဇဏ္ရဲ႕ စကားသံထြက္လာမွ မိုးသန္႔ညိမ္လည္း လက္႐ွိကမ႓ာသို႔ျပန္ေရာက္လာရသည္။
"အဲ့အေၾကာင္းေတြက…"
အန္တီ့ပုံစံက ဆက္ေျပာခ်င္ပုံမရတာေၾကာင့္ သူလည္း အလိုက္တသိနဲ႔ပင္ စကားတို႔ကိုျဖတ္ရသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီမို႔…ေနာက္မွ ဆက္ေျပာလို႔ရမလား"
"ညိမ္…အိပ္ခ်င္ေနတာလား…ေစာေစာကေျပာတာမဟုတ္ဘူး…လာ…သြားရေအာင္"
"ဒါဆိုလည္း ေနာက္မွေျပာတာေပါ့ သားရယ္ "
"ဟုတ္ကဲ့…ေကာင္းေကာင္းအိပ္ပါဗ် "
ႏွစ္ေယာက္သား အေပၚထပ္သို႔ တက္လာေတာ့မွ မိုးသန္႔ညိမ္သည္ ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္…
"မေျပာခ်င္တာကို…ဇြတ္မေမးရဘူးေလ ခီ"
"ဘာလို႔လဲ…ေမးလို႔မရဘူးလား"
"မရတာမဟုတ္ေပမဲ့…တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြက မင္းကို စိတ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ေနမွာေပါ့ "
"အတိတ္ကကိစၥေတြအတြက္ စိတ္ထိခိုက္စရာမ႐ွိဘူး…
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္က ညိမ္နဲ႔အတူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနသြားဖို႔ပဲ"
"ညိမ္သိလား…ကြၽန္ေတာ္ အကုန္သိတယ္ "
"ဘယ္လို"
"တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာေတြက ကာယကံ႐ွင္ေျပာမွ သိရမွာမဟုတ္ဘူး…ကြၽန္ေတာ္စုံစမ္းထားတာ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးၿပီးတာနဲ႔ ဖြားက မာမီနဲ႔ တန္းခြဲခဲ့တာ…ေသြးႏုသားႏုအခ်ိန္မွာ…ကေလးမ႐ွင္ဘူးဆိုၿပီး လိမ္ခဲ့တာ...ၿပီးတာနဲ႔ မာမီ့ကို သူ႕တပည့္႐ွိတဲ့ တစ္ေနရာဆီပို႔မလို႔လုပ္ခဲ့တာ…ဒါေပမဲ့…သူမပို႔ခင္ အခ်ိန္မွာတင္ ေပ်ာက္သြားတာ"
ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားမ်ားေၾကာင့္ သူရင္ထဲဒိန္းခနဲ။
ကေလးမီးဖြားခါစ အခ်ိန္ဆိုတာ အေတာ့္ကို ဂ႐ုသိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ပင္။
"ေပ်ာက္သြားတယ္…ဘယ္သူေခၚသြားတာလဲ "
"အဲ့တာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းမသိဘူး ။ ဒါေပမဲ့လူေကာင္းပါပဲ…မာမီ့ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မာမီကအေကာင္းအတိုင္း ေရာက္သြားတာမဟုတ္ဘူး…စိတ္ေရာဂါျဖစ္သြားတယ္ "
"စိတ္ေရာဂါ…"
"ဟုတ္တယ္…ဒါေပမဲ့ ေခၚသြားတဲ့သူက ပိုက္ဆံ႐ွိအတန္းစားထဲကမဟုတ္လို႔ ေဆးမကုေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး…ကြၽန္ေတာ္ US မွာ႐ွိေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ရတုအကူအညီနဲ႔ ျပန္ေခၚထားခဲ့တာ…ေက်ာင္းၿပီးတာေတာင္မျပန္ေသးတာ အဲ့အခ်က္ေတြလည္းပါတယ္…အေတြ႕အၾကဳံယူခ်င္လို႔ဆိုတာ ဟန္ျပသက္သက္ပဲ…တကယ္က ပိုက္ဆံလိုလို႔…"
"မင္းအဖြားကေျပာေတာ့ မင္းမေဒစီကိုသေဘာက်တာမို႔ အနားမွာေနခ်င္လို႔ တမင္အခ်ိန္ဆြဲေနခဲ့တာတဲ့"
"အခုထိ…သူမ်ားစကားကို ယုံေနတုန္းပဲလားဗ်ာ"
"မင္းဒယ္ဒီကေရာ…မသိဘူးလား"
"မသိခဲ့ဘူး…မီးဖြားရင္း ဆုံးသြားတယ္လို႔ တကယ္ထင္ေနခဲ့တာ…တကယ္ဘာေျပာရမွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ…ကြၽန္ေတာ္သာဆိုရင္…ေရဆုံးေျမဆုံးလိုက္႐ွာမွာ "
ထိုစကားေၾကာင့္ ညိမ္သူ႕ကို တစ္ခ်က္ေမာ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ကြၽန္ေတာ္…ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီးသတိရေနခဲ့တာ "
"အင္း…ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"မလိုပါဘူး…ညိမ္မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ က်န္းက်န္းမာမာ႐ွိေနတာနဲ႔တင္ အဆင္ေျပေနပါၿပီ"
"ငါ…အိပ္ေတာ့မယ္ "
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ညိမ္သည္ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။
တကူးတက ထုတ္ေျပာစရာမလိုပါဘူး…
တခ်ိဳ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြက အၾကည့္ကတစ္ဆင့္
ခံစားမိပါရဲ႕။
ဒုတ္!
"ေဆာရီး…ညိမ္…အိပ္ေနတာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မိၿပီ "
"အဲ့တာဘာႀကီးလဲ "
မဲမဲအထုပ္ႀကီးကို ကိုင္လာတာမို႔ သူေမးလိုက္ျခင္း။
"အာ…ခရီးေဆာင္အိတ္အေသးစားေလးပါ "
ေျပာရင္းႏွင့္ အိတ္အမဲကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ luggageအညိဳေရာင္အေသးေလးကထြက္ေပၚလာသည္။
"ညိမ့္အတြက္"
"ဘယ္လို"
"ကြၽန္ေတာ္…ညိမ့္အိတ္ကို ဖ်က္စီးလိုက္မိတယ္ေလ "
ညေနက အေျခအတင္မွာ သူပစ္ေပါက္ခဲ့တဲ့ အိတ္ကိုေတာ့မွတ္မိပုံရသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အတြက္ ညတြင္းခ်င္း ခ်က္ခ်င္းသြား၀ယ္ေပးမဲ့လို႔ေတာ့ မထင္ထားမိဘူး။
"ေက်းဇူးပဲ "
ခီတန္ကူးဇဏ္က ဘာမွမေျပာ။ ျပဳံး၍သာၾကည့္ေနသည္။ၿပီးမွ…
"ေက်းဇူးေတြ…ေတာင္းပန္ပါတယ္ေတြ ၾကားရတာ စိမ္းသြားသလိုပဲ…ခံစားရတယ္ …ကြၽန္ေတာ္ကသာ တစ္ဘ၀စာနီးေနခ်င္လို႔…ခဏတာထြက္သြားခဲ့ေပမဲ့…တစ္ခါတရံ သြားလိုက္တာမွားၿပီလားလို႔ ခံစားရတယ္...ညိမ္"
"….."
"ေက်းဇူးတင္ရင္…မနက္ျဖန္ကြၽန္ေတာ္နဲ႔…အျပင္လိုက္ခဲ့ရမယ္"
"……"
ဘာမွျပန္မေျပာတာလည္း လက္ခံျခင္းတစ္မ်ိဳးေပမို႔ ညိမ္သူနဲ႔လိုက္ခဲ့မယ္မွန္း သိသည္။
အခန္းတြင္း၌ ညိမ့္ေညာင္းေနတဲ့ အသက္႐ွဴသံမွန္မွန္ေလးထြက္လာမွ သူအျပင္ထြက္လာလိုက္သည္။
"အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ…ညိမ္ "
♪••••••••••••
"ညိမ္…ထ…ထ "
ပါးကိုပုတ္ၿပီး ႏိႈးကာမွ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ထလာသည္။
အသဲယားလာသျဖင့္ ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္နစ္၀င္ေအာင္ နမ္းလိုက္ေသာ္လည္း ဘာအမူအယာမွမျပဘဲ မ်က္လုံးတို႔ကိုသာမွိတ္ထားသည္။
"ညိမ္က တကယ္ အိပ္ပုတ္ပဲ "
"ညိမ္…ထေတာ့…နမ္းမွာေနာ္ "
"….."
"တကယ္ေနာ္…စေနတာမဟုတ္ဘူး "
ထိုအခါမွ မ်က္လုံးတို႔ကို ပြတ္ဟန္ျပင္ေနေသာ္ေၾကာင့္ သူအျမန္လွမ္းဆြဲလိုက္ရသည္။
"မင္းလာႏိႈးတဲ့…အခ်ိန္လည္းၾကည့္အုံးေလ ။ ဘာေတြအ႐ူးထေနတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အျပင္သြားမယ္ ေျပာထားတယ္ေလ "
"ငါေျပာမိလို႔လား"
"လူလိမ္ေလး"
"ကြၽန္ေတာ္...ေအာက္ကေစာင့္ေနမယ္။အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္လာခဲ့ "
"အင္း"
မိုးသန္႔ညိမ္ျပင္ဆင္ၿပီး ေအာက္သို႔ ဆင္းလာေတာ့ စက္ဘီးတစ္စီး ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ခီတန္ကူးဇဏ္က ဆြယ္တာအျပာရင့္ေရာင္ တစ္ထည္ႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေဘာင္းဘီပြပြကို ၀တ္ထားသည္။
"ညိမ္…လာေလ။ ဗိုက္မဆာေသးဘူးမလား…အျပင္မွာ၀ယ္ေကြၽးမယ္…လာ…တက္"
စက္ဘီးေနာက္ခုံေပၚသို႔ တက္ခိုင္းေနတဲ့ သူကိုၾကည့္ၿပီး သူလိုက္စီးဖို႔ရာ မဝံ့မရဲ ။
ဆိုင္ကယ္ကိုသာ အၿမဲလိုလို စီးတတ္သည့္သူက စက္ဘီးနင္းဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္လို႔လား။
"မင္း…စက္ဘီးနင္းတက္လို႔လား"
"မခက္ပါဘူး…ဆိုင္ကယ္စီးေနက်ပဲကို "
"တူမလား"
"ဆိုင္ကယ္ေတာင္ စီးတတ္ပါတယ္ဆို…ေအးေဆးပါ..လာပါ…ညိမ္ရဲ႕…ကြၽန္ေတာ္ကသိပ္စိတ္႐ွည္တာမဟုတ္ဘူး…ညိမ္မို႔လို႔"
မိုးသန္႔ညိမ္လည္း ဘာမွေျပာမေနဘဲ စက္ဘီးေပၚသို႔သာ တက္လိုက္ေတာ့သည္။
ခီတန္ကူးဇဏ္က စက္ဘီးကို ျဖည္းျဖည္းမွန္သာနင္းေနေလသည္။ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေအးေအးေၾကာင့္ ေလအေဝ့မွာ ေမႊးပ်ံပ်ံ လိေမၼာ္ရနံ႔ေလးကလည္း သူႏွာဖ်ား၀သို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ကလူက်ီစယ္သည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားမ်ားလည္း႐ွင္းေနကာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေအးခ်မ္းလွေသာ ၿမိဳ႕ေလးပင္ျဖစ္သည္။
သူေရာက္ဖူးေပမဲ့ ဧည္သည့္သြား ဧည့္သည္လာမို႔ လည္ပတ္ၿပီးသာ ျပန္ရသည္။
ပိုက္ဆံ႐ွိတဲ့သူေတြက်ေတာ့ အိမ္ေတာင္၀ယ္ထားၿပီး သြားခ်င္သလိုသြား လာခ်င္သလိုလာပင္။
"ညိမ့္လက္ေတြ ေအးစက္ေနတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္ထား"
သူ႕ဆြယ္တာကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လုက္ေတြကို ခါးဆီသို႔ တင္ေစၿပီး သူကလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ျပန္အုပ္ကိုင္ထားသည္။
ဒါက…အႏၲရာယ္မ်ားတယ္မဟုတ္ဘူးလား။
စက္ဘီးေပၚကလူခ်င္း အတူတူ သူ႕လက္က်မွ ေႏြးေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္တို႔မွ စီးဆင္လာေသာ အေႏြးဓာတ္သည္ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္လုံးသို႔ ျဖန္႔က်က္ထားသည္။
ဘာလဲ! အရပ္တင္မဟုတ္ဘဲ လက္ပါ႐ွည္လာတာလား!
ကိစၥအ၀၀ကို သိလိုက္ရေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မက်နပ္ေသး။
သူသာ တကယ္ခ်စ္ရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လထဲက ဆက္သြယ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား။
အခုက် အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး သနားစရာမ်က္ႏွာနဲ႔ ေမေမခ်က္ေကြၽးတဲ့ ထမင္းေတာင္စားသြားေသးတယ္
အလကားေကာင္!
"ကြၽီ!"
ဘရိတ္ကို ဖိလိုက္တဲ့ စက္ဘီးရပ္သံေၾကာင့္ သူအေတြးကမ႓ာမွ ရပ္တန္႔သြားသည္။
"ဟိတ္…ဘာလို႔ရပ္"
"ညိမ္…ၾကည့္လိုက္"
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ေနမင္းနဲ႔အၿပိဳင္ ဝါဝင္းေနေသာ ပန္းေတြ။
ျမင္ေနက် ေနၾကာေတြနဲ႔ တူသလို႐ွိေပမဲ့ အပြင့္ေတြက ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္ ကြာျခားသည္။
မ်က္ဆုံးတစ္ဆုံး အဆုံးမ႐ွိတဲ့ ပန္းခင္းႀကီးေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာ၌ အျပဳံးတို႔ျဖစ္ထြန္းလာရသည္။
"ေနၾကာ႐ိုင္းေတြေလ…ေတာင္ေနၾကာေပါ့ …ေဆာင္း၀င္လာရင္ လွေနေရာ…ညိမ့္ကိုတစ္ခါေလာက္ ျပခ်င္ေနခဲ့တာ…ဟိုတစ္ခါ အျခားကိစၥနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္လာထဲက"
"လွလိုက္တာ"
"အင္း"
"ညိမ္…သိလား"
"ဟင္..."
"ေနၾကာ႐ိုင္းေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္က...ယုံၾကည္ျခင္း၊ သစၥာ႐ွိမႈနဲ႔ ျမတ္ႏိုးမႈတဲ့…ဟိုေန႔က ကုတင္ေဘးမွာ ထားခဲ့တဲ့ ပန္းေလးကလည္း ေနၾကာ႐ိုင္းပဲ…
ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္ ညိမ္က အဲ့လိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးပဲ "
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ ယုံေပးရင္…ညိမ္တစ္ဘ၀လုံး ဘာအတြက္မွ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစရဘူး…သစၥာတရားနဲ႔ျမတ္ႏိုးမႈက ညိမ့္အတြက္ပါပဲ "
"……"
"ကြၽန္ေတာ္ ညိမ့္ကို ခ်စ္တာထက္ပိုတယ္…ညိမ္နဲ႔ပဲ
တစ္ဘ၀လုံးကုန္ဆုံးသြားခ်င္တယ္။စက္ဘီးနင္းေနရင္း သိလိုက္ရတာက ခ်စ္ရသူနဲ႔သာ အတူ႐ွိရင္ ခါးေပၚက လက္ေလးတစ္စုံကလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေစတာပဲလားလို႔…
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကလြဲ ဘာမွမ႐ွိတဲ့ေကာင္မို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္လက္ခံေပးပါလား "
ညိမ္ သက္ျပင္းေငြ႕ေငြ႕ခ်လိုက္ရင္း…
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါမတြဲခ်င္ဘူး...မင္းတို႔မိသားစုအ႐ႈပ္ေတာ္ပုံထဲလည္း ၀င္မပါခ်င္ဘူး…ငါကစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစတဲ့အရာေတြဆို ေဝးေဝးကေ႐ွာင္တယ္…စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့လူကိုၾကည့္လိုက္လည္း အၿမဲမင္းပဲ…တိုက္႐ိုက္မဟုတ္ေတာင္ မင္းနဲ႔ပဲ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံပတ္သက္ေနတာပဲ…"
ခီတန္ကူးဇဏ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာသည္ ညိႇဳးငယ္ေနသည္။
အမွန္တရားေတြမို႔…သူဘာေျပာရမွန္းမသိေပ။
ညိမ္သူ႕ကို ျပန္လက္ခံပါ့မလား။
"ကြၽန္ေတာ္…ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းကိုခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္မယ္ "
"တကယ္လား…ဘာလို႔လဲညိမ္ "
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့…ငါလည္းမင္းကိုခ်စ္လို႔ေပါ့ ခီ"
"ညိမ္က…ဗ်ာ"
ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ မိုးသန္႔ညိမ္သည္ ခီတန္ကူးဇဏ္၏ ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ လုံးလုံးလ်ားလ်ား က်ေရာက္သြားရသည္။
ေအးေနေသာ ေလထုသည္ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ေႏြးေနေသာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္၏ ၾကားထဲသို႔ မ၀င္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၾကရေအာင္"
"ဘာလုပ္မွာလဲ "
"လာပါ…ညိမ္ကလည္း"
ဤသို႔ျဖင့္ ေတာင္ေနၾကာပန္းခန္းႀကီးကို ေနာက္ခံထားကာ ႐ိုက္ခဲ့ေသာ ပုံတို႔သည္ ဖုန္း storage ထဲ၌သာမက ႏွလုံးသားထဲအထိပါ မွတ္တမ္းတင္သြားသည္မွာ ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္သာ သိလိမ့္မည္။
ေနၾကာပန္းခင္းမွတစ္ဆင့္ ေကာ္ဖီျခံသို႔သာ ႏွစ္ေယာက္သားေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
ခီတန္ကူးဇဏ္က…ၿမိဳ႕မေဈးမွာ မုန္႔၀ယ္ေကြၽးသည္။ပုဝါမ်ားကိုလည္း ေမေမ့အတြက္ဆိုၿပီး အမ်ားႀကီး၀ယ္ေနတာေၾကာင့္ ညိမ့္မွာဆြဲရေသးသည္။ေမေမဆိုေတာ့ အန္တီတန္ခူးေမကိုေျပာသည္လို႔ ထင္လိုက္ေပမဲ့ ညိမ့္ေမေမပါတဲ့ေလ။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
"ညိမ္"
"ဟင္"
"ကြၽန္ေတာ္ ေညာင္းလာၿပီ "
"ဘယ္လို…အိမ္မေရာက္ေသးဘူးမလား"
"လိုေသးတယ္"
"မင္း…တကယ္လား"
"ေအာ္…ေနာက္ပါ့မလား။ စက္ဘီးနဲ႔ဆိုင္ကယ္က ညိမ္ေျပာသလို တူေတာ့မတူဘူးေနာ္ ။ ေျခေထာက္ေတြေညာင္းလာတယ္ ။ တစ္ေနရာရာမွ ထိုင္ၿပီးမွသြားၾကမလား "
အိမ္ကို တမင္မျပန္ခ်င္ဘဲ ဉာဏ္ဆင္ေနတာသိလိုက္ရတာမို႔…
"ရတယ္…ငါကြၽမ္းတယ္ ။ မင္းဆင္း…ငါနင္းမယ္ "
"ဟင္…ျဖစ္ပါ့မလား ညိမ္ရဲ႕"
"ျဖစ္တယ္…မင္းဆင္းစမ္းပါ"
"ဟို…ေလ"
"စကားမမ်ားနဲ႔…ငါနင္းမယ္…ဖယ္"
ထိုသို႔ျဖင့္ အျပန္လမ္းတြင္ မိုးသန္႔ညိမ္ကသာ တစ္ေလွ်ာင္လုံးနင္းခဲ့ရေလသည္။ ခီတန္ကူးဇဏ္က ခါးကိုဖက္႐ုံတင္မကဘဲ တစ္လမ္းလုံး ခ်မ္းတယ္ဆိုကာ ပါးျဖင့္ သူ႕ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ကပ္လာေလသည္။ေျပာလည္း နားမေထာင္တာေၾကာင့္ သူၿပိဳင္ေျပာမေနေတာ့....အရပ္႐ွည္ေပမဲ့ သူ႕ထက္ႏွစ္ႏွစ္ငယ္ေနတာပဲေလ။
မိုးသန္႔ညိမ္က ေလသံတိုးတိုးေလျဖင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
"ခီတန္ကူးဇဏ္ဟာေလ…အၿမဲဒုကၡမေပးရရင္မေနတတ္ဘူး"
ခါးေပၚ႐ွိ ခီတန္ကူးဇဏ္၏ လက္ေတြသည္ ပို၍ပင္တင္းက်ပ္သြားၿပီ…
"ညိမ္ကလည္း…ခီလို႔ေခၚပါဆို…ဒုကၡလို႔ၾကားလိုက္တယ္ေနာ္ "
"မင္းကငါ့အတြက္ ဒုကၡပဲေလ"
"ဘာလဲ ခ်စ္ဒုကၡေလးမလား ကြၽန္ေတာ္က"
"မင္းအသံ ဩ႐ွ႐ွႀကီးနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ ခြၽဲၿပီးေျပာေနတာလဲ ခီ"
ျပန္ေတြ႕တည္းက စကားေျပာပုံကအစ ကေလးနဲ႔တျဖည္းျဖည္းတူလာတာမို႔ ေမးလိုက္သည္။ ဟိုးအရင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းကက် လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ေနခဲ့ၿပီး ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခါမွ ကေလးျပန္လုပ္ခ်င္ေနသူကို နားမလည္ႏိုင္။
"ညိမ္က…ခြၽဲရင္ သေဘာက်တယ္ဆို"
"ဘယ္သူေျပာလဲ"
"….."
"မိုးသက္ေျပာတာ"
"မင္း…သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့တာလား"
"အင္း"
"သူေျပာတယ္။ ညိမ္က ခြၽဲတာတို႔ ကပ္ေနတာမ်ိဳးကို သေဘာက်တယ္တဲ့…ညိမ္စိတ္ဆိုးရင္ ခြၽဲလိုက္တာပဲလို႔ သူေျပာတယ္ "
"ဟား…ဟား"
"ညိမ္…ဘာရယ္တာလဲ "
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး…သူမ်ားေျပာတိုင္း ယုံတာပဲလား"
"သူမ်ားမွမဟုတ္တာ…ေယာက္ဖပဲဟာကို "။
"ခီ!"
မိုးသက္မာန္ဆိုတာ ညိမ္ရဲ႕ ညီေလးပင္ျဖစ္သည္။ သူ႕အိမ္သို႔ လာတဲ့ခဏေလးအတြင္း ဘယ္လိုႏွစ္ေယာက္သားေတြ႕ၿပီး ဘာေတြေျပာခဲ့ၾကလဲမသိ။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့…မိုးသက္မာန္ရဲ႕ ဂ်င္းထည့္ျခင္းကို ခီခံလိုက္ရေလၿပီ။
"ေဆာရီး…ေဆာရီး…ဒါနဲ႔ ညိမ္ကမႀကိဳက္ဘူးလား"
"မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ေကာ"
"မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ေတာ့…ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ညိမ္မႀကိဳက္တာ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး"
"ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့…ညိမ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းမူပိုင္ ေခြးေပါက္ေလးလုပ္ေပးပါ့မယ္ "
"ေခြးေပါက္…မင္းအဖြားသာသိရင္ ရင္ထုမနာျဖစ္ေနေတာ့မယ္ေနာ္ ခီ"
"ညိမ္ႀကိဳက္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္ေလ…အျခားသူေတြကအေရးမပါဘူး"
"ငါမႀကိဳက္တဲ့ အရာေတြကို မင္းတကယ္မလုပ္ဘူးေပါ့ ခီ"
"ဒါေပါ့…အဲဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြေတာ့မပါဘူး"
"တခ်ိဳ႕ကိစၥ?"
"လူႀကီးကိစၥေတြကို ေျပာတာပါ ညိမ္ရဲ႕"
"ခီတန္ကူးဇဏ္!"
"စတာ စတာ"
"မစနဲ႔"
"ဟုတ္"
အျပန္လမ္းသည္ အသြားလမ္းႏွင့္ မတူ။
အသြားမွာ တိတ္ဆိတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္သက္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အျပန္မွာေတာ့ ျပဳံးေပ်ာ္ကာ စေနာက္ေနခဲ့ၾကသည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြဟာ…ပြင့္လင္းသြားရင္
ပိုလွလာတယ္ဆိုတာ ဟုတ္လိမ့္မည္။
──────────────────
𝗚𝗲𝗻𝗻𝘆ʕ•ᴥ•ʔ