ဧကရာဇ္ပန္းပင္သည္ လူတစ္ဖက္စာေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး ပန္းပြင့္မ်ားကလည္း မနက္ေစာေစာမို႔ လွိုင္လွိုင္ပြင့္ေနၾကသည္။ ဧကရာဇ္ပန္းျဖဴျဖဴေတြမွရသည့္ ရနံ႕သင္းသင္းကလည္း ေဆာင္းေလေျပႏွင့္အတူ ညင္သာစြာပါလာ၏။
သွ်င္မင္းသန့္က ေဘာင္းဘီအပြေလး၀တ္ထားေသာ္လည္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကမူ ပုဆိုး၀တ္ထားသည္။ အၿမဲတမ္း ေဘာင္းဘီႏွင့္ပဲျမင္ဖူးခဲ့ရသည့္လူက အခုလို ပုဆိုးႏွင့္လည္း လိုက္ဖက္တာပင္။ ကြက္ေစ့ပုဆိုးစိမ္းပုတ္ေရာင္ႏွင့္ စပို႔ရွပ္အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္ဆင္ထားသူသည္ ေအးေနေသာ္လည္း အေပၚ၀တ္ဘာမွ၀တ္မထားပါေခ်။
သွ်င္မင္းသန့္ကသာ ဟူဒီအျပာေလးကိုစြပ္ထားေသးသည္။ ေအးတတ္သူျဖစ္တာမို႔ အိတ္ကပ္ထဲကိုလက္ႏွိပ္ထားရင္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ေဘးကေန ပါလာခဲ့၏။
*ဒုတ္
ပန္းပင္နားကိုေရာက္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲတြင္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္အား ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ၀င္တိုက္လာသည္။ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးက တိုက္မိေသာ္လည္း နာသည္၊လန့္သည္မရွိဘဲ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသာ ေမာ့ၾကည့္လာ၏။
"ကေလး အဆင္ေျပရဲ႕လား"
သွ်င္မင္းသန့္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ကာ ထိုကေလးကိုလွမ္းကိုင္ၿပီးေမးလိုက္သည္။ ထိုေကာင္ေလး၏လက္ထဲတြင္ ဧကရာဇ္ပန္းအျဖဴမ်ားကို ခပ္ဖြဖြကေလးကိုင္ထားၿပီး မက်ိဳးမေၾကေအာင္သတိျပဳေန၏။
"နာသြားေသးလား"
သူေမးလိုက္ေသာ္လည္း ထိုကေလးဆီကစကားျပန္မရ၊ ပန္းေတြကိုပိုစိုးရိမ္ေနသေယာင္မ်က္လုံးေတြကိုသာ ေတြ႕ရသည္။
"ခ်ာတိတ္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွေခၚလိုက္တာမို႔ သွ်င္မင္းသန့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"စကားမေျပာတတ္ဘူးထင္တယ္"
"ဟင္"
ထိုစကားေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန့္ အံ့ၾသသြားကာ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကိုၾကည့္ေနရာမွ ထိုကေလးထံသို႔ ျပန္အၾကည့္ပို႔လိုက္သည္။
"စကားေျပာလို႔မရဘူးလား"
သူေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြ၀ိုင္းစက္သြားသည့္ ေကာင္ကေလးက ေခါင္းကလည္းညိတ္ျပသည္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္၊ ကိုကိုတို႔ ပန္းကူေကာက္ေပးမယ္ တူတူ"
သူေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလးဆီက အၿပဳံးဟုမဆိုသာသည့္ ခပ္ႏြမ္းလ်လ်အၿပဳံးေလးတစ္ခုကို တုံ႕ျပန္ရရွိလိုက္သည္။
"ဦးေလးႀကီးေရာ ကူေကာက္ေပးမယ္မို႔လား"
အေမးစကားႏွင့္အတူ သူ႕ကိုၿပိဳင္တူေမာ့ၾကည့္လာသည့္ မ်က္၀န္းႏွစ္စုံ၊ တစ္စုံက အေရာင္ေတြကင္းစင္ေနၿပီး ၾကည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္း၊ တစ္စုံက ေရာင္စုံမီးလုံးေလးေတြစီခ်ိတ္ထားသလို ၀င္းလဲ့ေနသည့္ လွပသည့္ မ်က္၀န္းခ်ိဳခ်ိဳ။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္တြင္ ျငင္းနိုင္ရန္ အေၾကာင္းအရင္း အလ်င္းမရွိေတာ့ေခ်။
"အင္း"
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည့္ ဧကရာဇ္ပန္းေတြကို ေကာက္ရသည္က သိပ္ပင္ပန္းသည့္အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ပါေခ်။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေသခ်ာေလးေကာက္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ဧကရာဇ္ပန္းအမ်ားႀကီးႏွင့္အတူ သူတို႔သုံးေယာက္လုံး အပင္ေျခရင္းေအာက္တြင္ ထိုင္ျဖစ္ၾက၏။
သင္းပ်ံေနသည့္ ဧကရာဇ္ပန္းအနံ႕သည္ ေဆာင္းမနက္ခင္း၏ ေလႏုေသြးႏွင့္ အလြန္လိုက္ဖက္လွသည္။ ခပ္စိမ့္စိမ့္ကေလးေအးသည့္ အေအးတြင္ သစ္လြင္ေသာ ခံစားခ်က္တို႔ကိုေပးစြမ္းနိုင္၏။
ထိုေကာင္ေလးက ဧကရာဇ္ပန္း၏ ရိုးတံတို႔ကို လွလွပပပင္ ဆံက်စ္ပုံစံျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာက်စ္ေနေလသည္။ သြက္လက္ေနသည့္ လက္ေသးေသးေလးေတြက ပန္းက်စ္သည္ႏွင့္ အသားက်ေနပုံပင္။ ထို႔ျပင္ ထိုေကာင္ေလးက ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္တို႔ကိုလည္း ပန္းက်စ္နည္းသင္ေပးေသး၏။
"ဟာ က်ိဳးသြားၿပီ"
သွ်င္မင္းသန့္ဆီမွ အလိုမက်သံသည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာေသးသည္။
"ဦးေလးႀကီး ၾကည့္ဦး ျပဳတ္သြားၿပီ"
သူအရွည္ႀကီးက်စ္ၿပီးမွ လြတ္ထြက္သြားျပန္တာေၾကာင့္ ပန္းကုံးက ႏွစ္ပိုင္းကြဲသြားသည္ကို ယူႀကဳံးမရလာျပေနသည္။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္လက္ထဲရွိပန္းကုံးတြင္ေတာ့ ပြင့္ခ်ပ္မ်ားက အေကာင္းတိုင္းရွိမေနေခ်။
"ဦးေလးႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ အဲ့လိုလုပ္ရင္ အကုန္ေၾကမြကုန္မွာေပါ့"
သွ်င္မင္းသန့္က ေျပာရင္းဆိုရင္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္လက္ကို အုပ္ကိုင္ကာ ပန္းကုံးသည့္နည္းကို သူလည္းေသခ်ာမတတ္ပါဘဲႏွင့္ ဆရာ၀င္လုပ္ေသး၏။ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပဳံးၿပီးသာ ၿငိမ္ခံေနလိုက္တာပင္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာဂယက္ထေနေသာ္လည္း ထိုေကာင္ေလးကေတာ့ ပန္းကုံးတစ္ကုံးကိုပင္ ၿပီးေအာင္က်စ္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ကုံးကိုပင္ အၿပီးသတ္ေတာ့မည္ျဖစ္၏။
"ျမန္လိုက္တာ ဦးေလးႀကီး သူက်စ္တာကိုၾကည့္ပါဦး စီေနတာပဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဟာက က်ိဳးတိုးက်ဲတဲနဲ႕"
"ခ်ာတိတ္က အခုမွ စက်စ္တာေလ"
"သားေရ"
ထိုစဥ္ အ၀ေးတစ္ေနရာမွေခၚသံေၾကာင့္ သူတို႔သုံးေယာက္လုံး ထိုင္ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးသည္ ထိုင္ေနသည့္ေကာင္ေလး၏ မိခင္ျဖစ္ပုံရသည္။
"လာ အိမ္ျပန္ၾကစို႔"
ထိုေကာင္ေလးက သူ႕အေမကို ခဏေစာင့္ပါဟု လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ျပၿပီး မၿပီးေသးသည့္ ဧကရာဇ္ပန္းကုံးကို အဆုံးသတ္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုပန္းကုံးကို ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္လက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ဦးကိုေပးတာလား"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ေမးလိုက္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလးက ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ထို႔ေနာက္ က်န္သည့္ပန္းကုံးကိုယူကာ သူ႕အေမဆီကိုေျပးသြားေလသည္။ သူ႕အေမက ထိုေကာင္ေလးေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးက သူက်စ္ထားသည့္ပန္းကုံးကို သူ႕မိခင္ေခါင္းေပၚသို႔ တယုတယတင္ေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ထိုေကာင္ေလးေရာ၊ သူ႕အေမပါ သိပ္မျဖဴ၀င္းသည့္သြားေလးေတြေပၚလာသည္အထိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာၿပဳံးေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ေရာ၊ သွ်င္မင္းသန့္ေရာပါ လိုက္ၿပဳံးမိသြား၏။
ထို႔ေနာက္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က သူ႕လက္ထဲကပန္းကုံးကိုေသခ်ာကိုင္လိုက္ကာ သွ်င္မင္းသန့္ ေခါင္းကေလးေပၚသို႔ တယုတယတင္ေပးလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရတ္ပန္းကုံးေခါင္းေပၚေရာက္လာသည္ေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားဟန္ရွိေသာ္လည္း ခဏအၾကာတြင္မူ သွ်င္မင္းသန့္က မ်က္လုံးေလးေတြ မွိတ္က်သြားသည္အထိ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကို ရယ္ျပေလသည္။
"ေမႊးလိုက္တာ"
"ခဏ ခုဏေလးလိုၿပဳံး"
"ဟင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ"
"ကိုယ္ ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးမယ္"
"ဟင္"
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က ခါးေနာက္ကပုဆိုးတြင္ညွပ္ထားသည့္ သူ႕ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္ကာ သွ်င္မင္းသန့္ကို ကင္မရာခ်ိန္လိုက္၏။
"ခ်ာတိတ္ ၿပဳံး"
အလိုေတာ္က် မ်က္လုံးေလးေတြမွိတ္က်သြားသည္အထိၿပဳံးလိုက္ေသာ သွ်င္မင္းသန့္သည္ သြားစြယ္ကေလးေတြပင္ ေပၚလုေပၚခင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအမူအရာကိုၾကည့္၍ အသည္းယားေနမိသူမွာလည္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပင္လိုက္ကာ ၿပဳံးခဲ့မိ၏။
__________________________________________
*MM Paing Naung sent a photo
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕ဖုန္းထဲသို႔ က်လာသည့္ အခ်က္ေပးသံေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန့္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိရာ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ထံမွျဖစ္ေနသည္။ ခုဏေလးတင္ကမွ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ ေမာင္းသည့္ကားေပၚက ဆင္းလာတာမို႔ သွ်င္မင္းသန့္ဘာမ်ားလဲဟု အထူးအဆန္းျဖစ္မိကာ ၀င္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧကရာဇ္ပင္ေအာက္တြင္ ရိုက္ထားေပးသည့္ သူၿပဳံးေနသည့္ပုံကို ပို႔ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။
"ေက်းဇူး ဦးေလးႀကီး"
"အင္း"
"အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီလား"
"ေရာက္ၿပီ"
"အာ နားလိုက္ပါဦး"
"အင္း ခ်ာတိတ္ေရာ"
"ကြၽန္ေတာ္က ဟန္နီ႕ကို သြားေခၚရဦးမွာ"
တစ္ရက္ေက်ာ္ႏွစ္ရက္မေတြ႕ရေသးတာျဖစ္ေသာ္လည္း ဟန္နီ႕ကို ဒီေန႕တြင္ပါ သူမ်ားအိမ္တြင္မအိပ္ေစခ်င္တာမို႔ သွ်င္မင္းသန့္ သြားေခၚဖို႔ျပင္ေနတာျဖစ္သည္။
"ဘယ္ကိုလဲ"
"အဘိုးသူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို မ၀ေးပါဘူး"
"ေၾသာ္"
"အဲဒါဆို ဦးေလးႀကီး နားလိုက္ဦးေနာ္"
သွ်င္မင္းသန့္ ပို႔လိုက္သည့္စာကို ၀င္ၾကည့္သြားေသာ္လည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ေခ်။ သွ်င္မင္းသန့္ ဖုန္းကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ဟန္နီ႕ကို သြားေခၚဖို႔အိမ္မွထြက္ခဲ့လိုက္၏။
______________________________
"ဟန္နီ ငါ့ကိုလြမ္းေနလား"
သွ်င္မင္းသန့္အိမ္ျပန္လမ္းတြင္ ဟန္နီ႕ကိုေပြ႕ကာ စကားေတြေျပာေနမိသည္။
"ဟန္နီ႕ဖို႔ ျမစ္ငါးေတြပါလာတယ္ ေၾကာ္ေကြၽးမယ္သိလား"
"ေျမာင္"
"ေခၚသြားခ်င္တာေပါ့ ဟန္နီေနမေကာင္းျဖစ္မွာမို႔"
မသိလွ်င္ ဟန္နီက သူ႕စကားကိုနားလည္ေနသည့္အလား၊ သူက ဟန္နီ႕စကားကိုနားလည္ေနသည့္အလား သွ်င္မင္းသန့္စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိ၏။ ထိုစဥ္ သူ႕ေဘးနားကိုရပ္လာသည့္ဆိုင္ကယ္ေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန့္လန့္သြားကာ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ဟင္"
အမွတ္မမွားလွ်င္ထိုလူက ဦးေလးႀကီးႏွင့္တူသည့္ ဦးေလးႀကီးမဟုတ္ေသာ ဘယ္သူမွန္းမသိရသူျဖစ္သည္။ Mask အနက္ကိုတပ္ထားသူသည္ ဦးထုပ္ေတာ့ ေဆာင္းမထားပါေခ်။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနသည့္ဆံပင္ေတြႏွင့္ အကၤ်ီေတြက ကမန္းကယမ္းထြက္လာပုံပင္။
ထိုလူက ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို သွ်င္မင္းသန့္ေခါင္းေပၚတင္ေပးလိုက္ကာ ဆိုင္ကယ္အေနာက္ကိုေမးေငါ့ျပ၏။
"ဟင္"
"တက္"
တစ္လုံးတည္းေသာစကားသာျဖစ္သည္ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္၏အသံႏွင့္တူမတူကို သွ်င္မင္းသန့္ သိပ္ခြဲျခားမရေခ်။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံေအာက္တြင္ သွ်င္မင္းသန့္၏ အမိန့္နာခံသည့္စြမ္းရည္ကျမင့္မားလာခဲ့၏။
ဟန္နီ႕ကိုေပြ႕လ်က္မို႔ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေမးသိုင္းတပ္မရသည္ကို သတိရသြားတာမို႔ နည္းနည္းခ်ီတုံခ်တဳံျဖစ္သြားခဲ့ရေသးသည္။ ထိုလူကလည္း ဒါကိုသိသည့္အလား သိုင္းႀကိဳးကိုတပ္ေပးလာ၏။ ျမင္လိုက္ရသည့္လက္ေကာက္၀တ္ကအမာ႐ြတ္သည္ ျဖတ္ကနဲ႕ျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း အရင္တစ္ခါသူ႕ကိုကယ္တုန္းက ရလိုက္သည့္အမာ႐ြတ္ႏွင့္တူသည္။
ဆိုင္ကယ္ေနာက္တြင္ကပ္ပါလာသည့္ႏွလုံးႏွစ္ခုတြင္ တစ္ခုေသာႏွလုံး၏ ခုန္ႏႈန္းက သိသိသာသာျမန္ေနခဲ့၏။
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဟန္နီ႕ကိုအစာေကြၽးၿပီး သွ်င္မင္းသန့္ ေရမိုးခ်ိဳးပစ္လိုက္သည္။ ထိုဆိုင္ကယ္ႏွင့္လူက သူ႕အိမ္ကို သူမေျပာပါဘဲသိေနရသည့္အေၾကာင္းအရင္းကိုလည္းမေတြးျဖစ္ေတာ့ေခ်။ မသိစိတ္က ထိုလူကိုျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ဟု သူသတ္မွတ္ထားမိၿပီး သိစိတ္က သူဟာ လူႏွစ္ေယာက္အေပၚခံစားခ်က္ေတြ၀ေ၀ါးေနရတာမို႔ စိတ္ညစ္မိသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ခုတင္ေပၚကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ရိုက္ေပးထားသည့္ပုံေလးကို အျဖဴေရာင္အသည္းပုံေလးႏွင့္အတူ တင္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ေရးထားသည့္စာက
"taken by him"
သွ်င္မင္းသန့္ အိပ္ယာေပၚကို လွဲအိပ္လိုက္မိၿပီး သံသယေတြေျပလည္လို႔ေျပလည္ျငား ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ထံ စာပို႔လိုက္မိသည္။
"ဦးေလးႀကီး"
လိုင္းေပၚရွိမေနတာမို႔ စာလည္း၀င္မၾကည့္သလို ျပန္စာလည္းခ်က္ခ်င္းမရ။ ခဏအၾကာမွ တိုတိုတုတ္တုတ္စာေၾကာင္းေလးတစ္ခု သူ႕ထံေရာက္ရွိလာေလသည္။
"အင္း"
"ဦးေလးႀကီးလား"
"ဘာကိုလဲ"
မဆိုင္းမတြပင္ျပန္ေမးလာသည့္အေမးေၾကာင့္ သွ်င္မင္းသန့္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေခ်။ ဒီအတိုင္း တည့္ေမးခ်လိဳက္ရင္ေကာင္းမလားဟုေတြးမိေသာ္လည္း မျဖစ္ေသး။ ထိုလူႀကီးက ဦးေလးႀကီးႏွင့္တူသည္မွန္ေသာ္လည္း ဦးေလးႀကီးနဲ႕ကြာျခားေနသည္။
သူသိသည့္ဦးေလးႀကီးက အနက္ေရာင္ကိုခုံမင္တတ္သူမဟုတ္။ ဆိုင္ကယ္ထက္ ကားႏွင့္ပို၍ပနံသင့္သူျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီေန႕ေတြ႕ေသးလား"
အရဲစြန့္ၿပီးမို႔လိုက္မိသည့္စာကို ခ်က္ခ်င္း၀င္ၾကည့္ကာ စာရိုက္ေနသည္။
"အင္း ကိုယ္ပဲ ခ်ာတိတ္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ခဲ့တာေလ"
"မဟုတ္ဘူးေလ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက"
သွ်င္မင္းသန့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနသည့္ Sticker ေလးကိုပါပို႔လိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိ၏။
"အင္း"
"ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ"
ထိုစာကို၀င္ၾကည့္သူသည္ ေနာက္ထပ္ဘာျပန္စာမွပို႔မလာေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ Facebook ထဲ၀င္သြားၾကည့္မွ ခုဏကသူတင္ထားသည့္ပုံတြင္ ထူးထူးျခားျခားအသည္းေလးေပးသြားသည့္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္က လက္မကိုသာခုံမင္တတ္သူျဖစ္သည္။
ျမင့္ျမတ္ပိုင္ေနာင္၏ Love react ေလးႏွင့္အတူ ရာဇာလင္းႏွင့္ ေဟမာန္ဦးတို႔၏ ႏွစ္ခုမကေသာ ေကာမန့္တို႔ကိုလည္းေတြ႕ရေသး၏။
"ဟာ ကိုကိုကလွေနတာ"
"him ဆိုတာက ဘယ္သူလဲ"
"ပန္းေတြနဲ႕၀ေ ကိုယ့္ခ်စ္ဦးေခါင္းမွာပန္းေလးေတြ၀ေ"
ဆိုသည့္ ေဟမာန္ဦး၏ comment မ်ားအျပင္၊
"taken by him"
"happy birthday"
"con con pr"
ဆိုသည့္ ရာဇာလင္း၏ ေပါက္တက္ကရမ်က္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရေသးသည္။ သွ်င္မင္းသန့္ မသိက်ိဳးကြၽံျပဳလိုက္ကာ ဖုန္းကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ခရီးသြားထားသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေမွးစင္းေနသည့္မ်က္လုံးတို႔ကိုပါအနားေပးလိုက္သည္။
@OliviaThet-Eleanor
_________________________________