Unicode
Hidden:Masked Boy
" ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ရှောင်းကျန့်အတွက် သူ၏ မျက်နှာဖုံးအား ချွတ်ခဲ့ချိန်မှာ ရှောင်းကျန့်ကတော့ သူ၏ မျက်ဖုံးလှလှလေးအောက် ဝမ်ရိပေါ်အား တစ်စဆီ ဖျက်စီးသွားခဲ့ပြီ။"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဖန်ခွက်နှုတ်ခမ်းပါးမှ တစ်ဆင့် လျှံကျလာသည့် ရေများသည် ရိပေါ်၏ အင်္ကျီလက်အနားစတွင် စခန်းချလို့ ရေပေါက်ငယ်လေးများ အဖြစ် ရီးလေးခိုနေသည်။
များစွာသော ရေများဖိတ်စင်နေခြင်းကြောင့် ရေသန့်စက်မှ အလိုအလျောက် အချက်ပေးနေသည့်တိုင် ရိပေါ်၏ ပြန့်ကျဲနေသော အာရုံတို့မှာ ပေါင်းစည်းခြင်းမရှိ။
ကြောင်ငေးမိသော အကြည့်တို့မှာ ရောက်တတ်ရာရာ။
ကယောင်ကတမ်း သူ၏ ကျောပြင်အား စမ်းမိတော့ ရွှဲနစ်နေသော ချွေးတို့။
"မဟုတ်လောက်ပါဘူး။
အိမ်မက်တစ်ခုပဲဟာ။
ရှောင်းကျန့်ကတော့.....မဟုတ်လောက်ပါဘူး"
မျက်လုံးကို စုံမှိတ် ခေါင်းတွေကို ခါရမ်းပစ်ရင်း သံသယနယ်မြေအတွင်းသို့ ခြေကျွံစပြုနေသော အတွေးတို့အား ဖြောင်းဖျရပြန်သည်။
မှောင်မဲနေသော အခန်းကျယ်။
သန်းခေါင်ကျော်နေသော ထိုည။
မိမိကျောပြင်တွင် စိုက်ဝင်နေသော ဓါးတစ်လက်အား ပြန်မြင်ယောင်မိတိုင်း နွေကန္တယ၏ ခရီးသည်လို၊
နှစ်ပေါင်းများစွာ အထီးကျန်ခဲ့ရသည့် သူ့အတွက် ပထမဆုံးအနေဖြင့် ငါ တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ပါလားဟု အတွေးမျိုးတွေးမိစေခဲ့ သူမှာ ရှေ့နေရှောင်းကျန့်ပင်။
ရာဇဝတ်သားပါလို့ အများစု သမုတ်နေကြစဥ် ကမ်းလက်တစ်စုံလှမ်းလို့ သူ၏ ယုံကြည်ချက်အား အပ်နှင်းခဲ့သော ထိုယောက်ျားအား ရိပေါ် တိမ်းညွတ်မိခြင်းမရှိဟုဆိုလျှင် လိမ်ရာကျပေလိမ့်မည်။
အခေါက်ပေါင်းများစွာ တွန်းထုတ်ခဲ့ပေမယ့် ၊
သံသယအဆိပ်ကိုသာ အကြိမ်ကြိမ်သွန်းလောင်းလို့ မိမိနှလုံသားအား ပျိုးထောင်ခဲ့ပေမယ့်
မေတ္တာမရခဲ့ဖူးသည့် ရိပေါ်၏ ပျော့ကွက်ဟုသာ အပြစ်ဖို့ပါတော့ ။
ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ရှုပ်ထွေးစွာ ရှင်သန်လာရင်း တွေးမိသည့် အရိုးရှင်းဆုံးသောာ အတွေးတစ်ခုမှာ
မြတ်နိုးရသော ဘဲလေးရယ်
ချစ်ရသူရယ်
အသည်းစိုင်အား ဆိမ့်ဝင်သော ကြည်နူးမှုကြောင့် ခေါင်းအားငုံလျှိုးလိုက်ရင်း မိမိအဖြစ်အား မလုံမလဲ ရယ်မိသည်။
"ဂျိမ်း!!"
ကျယ်လောင်သော တံခါးပိတ်သံကြောင့် ရိပေါ်မှာ ဧည့်ခန်းဘက်သို့ ဆက်ခနဲ လှည့်ကြည့်ရင်း ခြေလှမ်းတို့ကိုပါ အသံလာရာသို့ ဦးတည်စေလိုက်သည်။
အိမ်တံခါးဝ၌ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ရပ်နေသော အိမ်တော်ထိန်းမင် ။
သံပတ်ပေးထားသော ချိန်သီးနာရီဆီမှ ခေါင်းလောင်းသံနှစ်ချက်အား ကြားလိုက်သည်။
ညကြီးအချိန်မတော် တစ်ကိုယ်လုံး မိုးများစိုရွှဲကာ အရုပ်ကြိုးပျက်ပြန်လာသည့် အိမ်တော်ထိန်းမင်အား ရိပေါ် မနီးမဝေးမှ နံရံအားး မှီလို့ စိမ်ပြေနပြေ ကြည့်နေလိုက်သည်။
လေးပင်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ ဦးတည်ကာ တက်လာသည့် ထိုလူဟာ ရိပေါ် ၏ ခြေအစုံကို မြင်မြင်ချင်း သူ၏ လှုပ်ရှားမှုတို့အား ရပ်တန့်ပစ်လိုက်သည်။
"ဒီနေ့ည အရင်တုန်းကထက် နောက်ကျတယ်နော်။
ကြည့်ရတာ ကိစ္စအကြီးကြီး တစ်ခုရှိလာတယ် ထင်တယ်"
ဗလာကျင်းသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသော ထိုလူဟာ ရိပေါ်၏ ခနဲ့တဲ့တဲ့ စကားတို့အပေါ် အာရုံရှိပုံမပေါ်။
အသိစိတ်လွတ်နေသော လူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ အူကြောင်ကြောင် အမူအရာဖြင့် ထိုလူဟာ ရိပေါ်အား သူလုပ်ခဲ့သည့် အလား စိတ်ကျန်းမာရေး ဆေးရုံအား ဆွဲထုတ်သွားချင်စရာ။
ရိပေါ်နားသို့ နီးကပ်လာလေ နံရံပေါ်တွင် ထင်ဟပ်နေသည့် သူ၏ မည်းမှောင်သော အရိပ်ကြီးမှာ ရိပေါ်အား အုပ်မိုးသွားလေ။
"အ့"
နှုတ်မှ ဘာမှ မပြောပဲ ရိပေါ်၏ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းအား မေးရိုးများ တင်းခနဲ ဖြစ်သည်အထိ အားထည့်ကာ ဖိညှစ်လာသော ထိုလူကြောင့် နာနာကျင်ကျင် ညီးညှူလိုက်ရင်း တစ်ဆက်တည်းမှာပင် အားကုန်သုံး၍ တွန်းလှဲလိုက်မိသည်။
"ရူးသွားပြီလား!!!"
ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပလက်လန်ကျသွားသည့် သူက ခေါင်းထောင်လို့ ရိပေါ်အား သူ၏ မသတီဖွယ်ရာ တိမ်ကွယ်နေသော မျက်ဝန်းများဖြင့်ကြည့်နေသည်။
အက်ရာထင်းနေသော မျက်မှန်အောက် ထိုမျက်ဝန်းတို့က ဒီနေ့ကျမှ သိပ်ကို သနားစရာကောင်းလှသည်။
သိမ်ငယ်ခြင်း၊
အလိုလောဘ၊
အရှုံးသမား စတာတွေကို အချိုးချထာတဲ့ သူ၏ မျက်နှာပေးဟာ ရိပေါ်အတွက်တော့ ကျေနပ်ဖွယ်ရာ။
မဖုံမဖိနိုင်စွာ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်မှာ မြင့်တက်သွားမိတော့
ဆူပွက်လာသည့် ဒေါသကြောင့် သူဟာ အင်မတန်မှ သနားစရာကောင်းနေသည်။
"အရမ်းတူကြတယ်၊
သွေးသား မတော်စပ်တာတောင် ငါ့ကို သနားနေတဲ့ ဒီအကြည့်တွေ၊
တကယ် တစ်ပုံစံထဲပဲ"
မင်ရှို့၏ စကားကြောင့် ရိပေါ် မျက်နှာထက် အပြုံးတို့ဟာ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီး ခက်ထန်မှုတို့ဟာ မျက်နှာဖုံးတစ်ချပ်လို နေရာယူလာသည်။
မင်ရှို့က သူ့စကားအား သဘောကျသယောင် အော်ရယ်နေ၏။ သို့တိုင်အောင် ရိပေါ်ကတော့ သူ့အား သနားကရုဏာသက်သည့် အကြည့်တို့ဖြင့်သာ သိသိသာသာ ဆက်ကြည့်နေခဲ့သည် ။
သခင်ဖြစ်သူက အိမ်မွေးခွေးလေး တစ်ကောင်အပေါ် ကရုဏာသက်နေသကဲ့သို့။
"ငါ့သရုပ်မှန်ကို သိနေတာတောင် ဘာလို့ ငါ့ကို အနားမှဆက်ထားထားတာလဲ"
အရယ်ရပ်လို့ မင်ရှို့က ထိုသို့ မေးတော့ ရိပေါ်က ခပ်ဖွဖွ ပြုံးပြန်သည်။
"အခုထိ အကုန် မသိသေးဘူးလေ၊
မကောင်းတဲ့လူဆိုတာပဲ သိပြီး
ဘာလို မကောင်းတဲ့ ကိစ္စတွေ ကျုုးလွန်ထားမှန်း အခုထိ မသိသေးဘူးလေ။
ပြီးတော့ အစေခံဆိုတာ သခင်အနားမှာ နေမှ သဘာဝကျတာမလား"
နောက်ဆုံးနေရာအား မြှင့်ပြောလိုက်သည့်အတွက်ကြောင့် မင်ရှို့၏ အသွေးအသားတို့မှာ ဆုပ်ဖြဲခံလိုက်ရသလို။
တဆက်ဆက်တုန်နေသည့် သူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာဟာ မိုးမိထားလို့ အားနည်းနေသည့်အပြင် အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ ဟုန်းဟုန်းတောက်နေသည့် ဒေါသမီးတို့ကြောင့် ဦးခေါင်းစီမှ ဆူး၍ ထိုးနေသော ဝေဒနာအား ခံစားရသည်။
ရင်ခေါင်းထဲမှ လှိုက်တတ်လာသော သွေးညှီနံ့အား ခံစားမိ၏။
"မင်းက မျက်နှာဖုံးတစ်ခုနောက်မှာ ပုန်းကွယ်နေရတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်သာသာပါပဲ၊
အ တု အ ယောင်၊
Onsra ရဲ့ ပိုင်ရှင်အစစ်က မင်းမှမဟုတ်တာ အ့"
စကားတစ်လုံးချင်း အံကြိတ်ကာပြောနေရသည့် မင်ရှို့ကြောင့် ရိပေါ်၏ လက်ဖျားများမှာ အေးစက်လာပြီး အသိဥာဏ်တို့မှာ လွတ်မထွက်ရုံတမယ်။
သို့တိုင်အောင် မျက်နှာသေဖြင့် ရိပေါ်ဟာ ထိုလူအား မလှုပ်မယှက် ကြည့်နေသည်။
ရဲတောက်နေသော မျက်ဝန်းများနှင့်အတူ သူ၏ နောက်စိအား ထိန်းကိုင်ရင်း ငြိမ်ကျသွားသည်အထိ ရိပေါ်မှာ မျက်တောင်တစ်ချက်မခတ်ပါပဲ။
တောင့်တင်းစွာ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းနေသော မင်ရှို့အနားသို့ တိုးကပ်သွားကာ ခန္တာကိုယ်အား အစုံအဆန်ကြည့်နေရင်း
"ငါ ဝမ်ရိပေါ်ကပဲ Onsra ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ပိုင်ရှင် ၊
ဘဲလေးလောကရဲ့ အရှင်သခင်ပဲ"
~~~~~~~~~~~~~~~~~
"မတွေ့တာကြာပြီနော် ယောင်း ။
ကောကိုများ မေ့သွားပြီလား။
အကြာကြီး ပစ်ထားမိတဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါတယ်။
ကော ဒီရက်ပိုင်းအများကြီး ပင်ပန်းနေတာ"
အဆောက်အဦး တံစမြိတ်မှ မိုးသံ တဖြောက်နှစ်ဖြောက်ကို ကြားနေရသည်။
မိုးရာသီလို စိုစွတ်သည့် ရာသီဥတုမျိုးတွင် ဒီနေရာလေးမှ ခြောက်ကပ်လှသည်။
မှိုင်းညှို့နေသော ကောင်းကင်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်၏ စို့နစ်မှုမှာ လေးလေးပင်ပင်။
လက်ထဲတွင် အသင့်ပါလာသည့် ပန်းစည်းလေးကို မှန်ပေါ်သို့ကပ်လိုက်ပြီး မှန်တွင်းကြည့်မိတော့ အရိုပြားအိုအား မှီလျက်သား ဓါတ်ပုံလေးတစ်ချပ်။
ဓါတ်ပုံအတွင်းမှ ကောင်ငယ်လေးဟာ မပြောင်းလဲစွာ ပြုံးရယ်နေဆဲ။
"ဒီရက်ပိုင်း မိုးတွေ အရမ်းသည်းတော့ ကောရဲ့ညီလေး ချမ်းနေမလား"
ဓါတ်ပုံလေးအား မှန်အပြင်ဘက်မှ ခပ်ဖွဖွ ကိုင်တွယ်ကြည့်နေရင်း ရှောင်းကျန့်က ရောက်တတ်ရာရာတွေ ပြောသည်။
"ဘယ်ချမ်းပါ့မလဲ အမေနဲ့အတူ ရှိနေတာပဲ အမေက ဖတ်ထားပေးလောက်မှာပေါ့။
ကောကသာ တစ်ယောက်တည်း"
ညီဖြစ်သူ၏ အရိုးပြားအိုး နှင့် ကပ်ရပ်တွင်ရှိနေသော မှန်ခန်းအား ကြည့်လိုက်မိတော့ အလားတူစွာ အရိုးပြာအို တစ်အိုးနှင့်အတု ကျော့ရှင်းလှပသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ ဓါတ်ပုံအား တွေ့ရသည်။
သူမသည် ပန်းနုရောင် ဘဲလေးဝတ်စုံအား ဝတ်ဆင်ထားပြီး နှစ်မြို့စွာ ပြုံးနေ၏။
"အမေ ကျွန်တော် ဒီနေ့ en-pointe ယူလာတယ်။
အမေကြိုက်တဲ့ ပန်းနုရောင်လေး၊
ဘဲလေးကတဲ့ သူတွေက တစ်ပတ်မှာ en-point ကို 3 စုံ ကနေ 5 စုံအထိ လဲရတာဆို။
အမေ အဲ့မှာရော သဘောအရမ်းကျတဲ့ ဘဲလေးကို ဆက်ကဖြစ်သေးလား"
ရှောင်းကျန့်၏ အမေမှာ ရှောင်းကျန့် အတော်လေးငယ်စဥ်ကတည်းက သေဆုံးသွားတာ ဖြစ်သည့်အတွက် အမှတ်တရအားလုံးဟာ ဝိုးတဝါးသာ ရှိတော့သည်။
ညီဖြစ်သူ ယောင်း ဆို ဘာမှန်းတောင် မသိသေးသည့်အရွယ်။
ယောင်းဟာ မိခင်၏ ထွေးပွေ့မှုအား သေချာမခံခဲ့ရသည့်အတွက် သနားစရာကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် အခုအချိန်ဆို အမေနှင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်တွေ့ကာ ပျော်ရွှင်နေကြလောက်ပြီ ။
ဘာဆိုဘာမှ မကျန်တော့ဘဲ အသက်ရှင်နေရုံသာ ရပ်တည်နေရသည့် ရှောင်းကျန့်ကသာ သနားစရာ ကောင်းသွားခဲ့သည်မလား ။
ရှောင်းကျန့်ရဲ့ လှပသော အတိတ်နေ့များမှာ ညီငယ်လေးဖြင့်သာ ရိုးရှင်းစွာ ဖြတ်သန်းနေရင်း အတွေးများ များများစားစားရယ်မရှိ။
ဝါသနာပါသည့် ရှေ့နေပညာကိုလေ့လာနေရင်း အမေ့သွေးအပြည့်ပါသော ယောင်းအား ဘဲလေးကျောင်းပို့နိုင်ရန် ရုန်းကန်ရသည့် ရက်စွဲတို့မှာ ရှောင်းကျန့်အတွက်တော့ အလှပဆုံးသာ။
သို့ပေမယ့် တစ်နေ့တွင်တော့ တစ်ဦးတည်းသော ညီငယ်လေး၏ အဆုံးစီမှုအား အိမ်မက်ဆိုးသဖွယ် လက်ခံလိုက်ရပြီးသည့်နောက် ၊
ထိုနေ့နောက်ပိုင်းမှစ၍ ရှောင်းကျန့်နိုးထလာသည့် မနက်တိုင်းမှာ နတ်ဆိုးတစ်ကောင်သာသာ။
လွန်ခဲ့သည့် ငါးနှစ် ညီဖြစ်သူ စွတ်စွဲခံရမှုအား စုံစမ်းနေရင်းမှ အမေဖြစ်သူ၏ သေဆုံးမှုပါ သမာရိုးမကျမဟုတ်မှန်း သိခဲ့ရသည်အခါ ရှောင်းကျန့်၏ အကွက်ချလက်စားချေမှုမှာ ကျယ်ပြန့်လာခဲ့ရသည်။
အမေသေဆုံးမှုရော ညီငယ်လေး၏ သေဆုံးမှု နောက်ကွယ်တွင် တရုတ်နိုင်ငံ၏ အကြီးမားဆုံး Ballet ကုမ္ပဏီ Onsra နှင့် ဆက်နွယ်နေကြောင်းသိပြီးနောက်
ရှောင်းကျန့်၏ ပစ်မှတ်မှာ ဝမ်ရိပေါ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။
မှန်ပါသည်။
ဝမ်ရိပေါ်၏ အမှုအား ရှောင်းကျန့်ကိုင်တွယ်ခွင့်ရခဲ့သည်မှ တိုက်ဆိုင်မှု မဟုတ်ပဲ ရှောင်းကျန့်ကိုယ်တိုင်၏ ဖန်တီးမှုသာ။
ကြေးကြီးပေးကာ ငှားရမ်းခဲ့သည့် ဝမ်ရိပေါ်၏ ရှေ့နေတို့ ပျောက်ခြင်းမလှပျောက်သွားရသည့် တစ်ခုတည်းသော အကြောင်းအရင်း၊
ကျိန်းသေပေါက် ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ရှောင်းကျန့်ဆိုသည့် သူ၏ ခြယ်လှယ်မှုအောက် တွင်ရှိနေခဲ့သည်။
လက်ခုတ်ထဲက ရေလို မှောက်သွန်လိုသည့်အခါ တွယ်ကပ်နေရန် အခွင့်အရေးမရှိ။
"ကျွန်တော် အကုန်ဖျက်စီးပစ်မှာပါ"
စားပွဲပေါ်တွင် တင်ကျန်နေသော en- pointe ၊
ထုံထိုင်းနေရသော ရှောင်းကျန့်နှလုံးသား၊
အတုအယောင်နဲ့ အစစ်အမှန်
နှစ်မြို့စရာအချက်တွေနဲ့သာ ပြည့်စုံရင် အတုအယောင်ဟာလည်း မက်မောစရာ။
ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ရှောင်းကျန့်အတွက် သူ၏ မျက်နှာဖုံးအား ချွတ်ခဲ့ချိန်မှာ ရှောင်းကျန့်ကတော့ မျက်ဖုံးလှလှလေးအောက် ဝမ်ရိပေါ်အား တစ်စဆီ ဖျက်စီးသွားခဲ့ပြီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အိပ်ရာပေါ်တွင် အိပ်မောကျနေသည့် Clara ကြောင့် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည့် လုချီမှ သူမှ ခြေသံအား ဖော့သထက် ပို၍ ဖော့လိုက်သည်။
အပူအပင်ကင်းစွာ အိပ်စက်နေသော Clara ၊
သူမ၏ ကိုယ်အား စက်မှ ပိုက်ပေါင်းများစွာဖြင့် ဆက်သွယ်ထားသည်။
ပုံမှန်အချက်ပြနေသော သူမ၏ သွေးခုန်နှုန်းအား စစ်ဆေးကြည့်လို့ လုချီ Clara ၏ ပစ္စည်းများ ထားရာ ဗီရို အနှံ့မွှေနောက်လိုက်၏။
နေရာအနှံ့လိုက်ရှာပေမယ့် ထိုနေ့ညနှင့်ပတ်သတ်၍ ဘာသဲလွန်စမှ မတွေ့။
အထပ်ထပ် ရှာသော်လည်း အထောက်အကူဖြစ်မည့် အရာ တစ်ခုတစ်လေတောင် မတွေ့သည်မလို့ လက်လျော့လိုက်ရသည်။
"Ting*"
ခြေကုန်လက်ပန်းကျကာ လှည့်ပြန်မည့်ဟန်ပြင်နေသော လုချီအား ရပ်တန့်လိုက်သည့် အသံတစ်သံ။
Clara ၏ ခေါင်အုံးဘေးမှ ဖုန်းဆီမှ message ဝင်သံတစ်ခုနှင့်အတူ လက်သွားသော ဖုန်း screenဟာ လုချီ၏ အာရုံအား ဖမ်းစားလိုက်သည်။
ညှင်သာသော ခြေလှမ်းများဖြင့် ဖုန်းထံသို့ ချဥ်းကပ်သွားသည့် လုချီ၏ မျက်လုံးများဟာ ဖုန်းထံသို့သာ ကျောက်ချထားသလို မြဲမံလျက်။
အသက်ရှုသံမှန်မှန်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေသည့် Clara အား တစ်ချက် စူးစမ်းလိုက်ပြီး ဖုန်းအား ဖြှေးညှင်စွာ လှမ်းယူလိုက်သည်။
တုန်ယင်နေသော လက်အတွင်း အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်နေသော ထိုဖုန်း အား ဆုပ်ကိုင်ထားရင် အသက်တောင်မရှူမိ။
စိတ်အတွင်း ပြင်းပြသော ဆန္ဒတစ်ခုနှင့်အတူ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ချရင်း Screen အား ဖွင့်လိုက်တော့ lock မချထားသည့် Clara ၏ ဖုန်း။
လွှတ်ချလိုက်မိသော စိတ်နှင့်တဆက်တည်း ပွင့်ကန်သွားသော အသက်ရှုလမ်းကြောင်းကြောင့် သက်သောင့်သက်သာ ငြီးငြူသံမှာ ကျယ်လောင် သယောင်။
ပထမဦးစွာ Gallary အားမွှေကြည့်ပေမယ့် ဘာမှ မတွေ့။
ယုတ်စွအဆုံး သူမ၏ ပုံတောင် တစ်ပုံစနှစ်ပုံစ။
အများစုမှာ စာအိတ်/စာစောင်တို့အား ရိုက်ထားသည်ပုံသာ။
"ဒါ ထောင်ကို ပို့တဲ့စာတွေမလား"
တိုးသဲ့သဲ့ ရေရွတ်ရင်း ဓါတ်ပုံတို့အား နောက်ပြန်ဆွဲနေရင်း တစ်နေရာအရောက် သူမ၏ လက်ချောင်းတို့အား ဆက်၍ လှုပ်ရှားမရတော့။
"သူမရဲ့ အဖေက ထောင်ကျနေခဲ့တာပဲ "
ဘေးနားတွင် အိပ်မောကျနေသည့် Clara အား ကရုဏာသက်စွာ ငုံ့မိုးကြည့်လိုက်သည်။
အမြဲတမ်း အပယ်ခံဖြစ်ခဲ့သည့် Clara ဟာ တကယ်တော့ အရည်အချင်းရှိသည့် ဘဲလေးတစ်ယောက်။
သူ၏ နောက်ခံအား မသိပဲတောင် အနိုင်ကျင့်ခဲ့သည့် လုချီတို့ကြောင့် Clara သည် သူ၏ ဘဝမှန်အား အမြဲ ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။
Swan queen အဖြစ်ရွေးချယ်ခဲ့ရတုန်းက သူမ၏ မျက်ဝန်းတို့အား ပြန်အမှတ်ရမိတိုင်း၊
သူမ၏ သုံးစားမရတော့သော ခြေထောက်တို့အား ကြည့်မိတိုင်း လုချီ ခြောက်ခြားနေဆဲ။
အတွေးကို လက်စသက်လို့ Ph history ထဲ ဝင်ကြည့်မိတော့ ဆေးရုံတတ်သည့်နေမှစ၍ ဒီနေ့ထိတိုင် သူမအား ဆက်သွယ်ထားသည့်သူ တစ်ယောက် တစ်လေ တောင်မရှိ။
ထိုကြောင့် ဖုန်းပြောထားသည့် မှတ်တမ်းမှာ မတော်တဆမှု ဖြစ်နေနေ့က နောက်ဆုံးဖြစ်သည်။
ထိပ်ဆုံးတွင် နေရာယူထားသော ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုမှာ အမည်မသိလို့ ဖော်ပြနေမယ့် လုချီစိတ်ထဲတွင် ရင်းနှိီးနေသလို။
စက္ကန့်ပိုင်းသာကြာသည့် ထိုခေါ်ဆိုမှုမှာ တစ်ဖက်မှ စတင်ခေါ်ဆိုမှုသာ။
"နေပါပြီး ဒီနံပါတ်က "
လုချီအလျှင်အမြန် သူ့အိတ်ထဲမှ ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ထိုနံပါတ်နှင့်တိုက်ကာ စစ်ဆေးကြည့်တော့ သူမ၏ မျက်လုံးများပြူးကျယ်ကုန်ရ၏။
အသံတစ်စုံတစ်ရာ မပြုမိစေရန် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးတို့အား လက်ဖဝါးဖြင့် ပိတ်ဆို့ထားရင်း
လှုပ်ခတ်နေသော မျက်စံနက်နက်။
ကြိုးတန်းပေါ် လမ်းလျှောက်နေရသလို ဟန်တစ်ချက်မပျက်ရဲ။
ထိုစဥ် သူမ၏ လက်ကောက်ဝတ်အား ရုတ်တရက် ဆုပ်ကိုင်လာသော အေးစက်စက် လက်တစ်ဖက်။
အသက်ရှုရပ်မတက် ထိတ်လန့်သွားသည့်နောက် ဖုန်းအား ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပါ ခွေယိုင်လုနီးနီး။
"Cla Clara.."
သူမအာ မျက်လုံးကျယ်ကြီးဖြင့် ငေးကြည့်နေသော Clara ၏ ပုံစံမှာ သာမန်လူတစ်ယောက်အတွက်တောင် ကြောက်ဖို့ ကောင်းနေပြီ ဖြစ်ပြီး မဟုတ်တာခိုးလုပ်နေသည့် လုချီအတွက်တော့ တွေးစရာ မလိုတော့။
"ဘာလုပ်နေပြန်ပြီလဲ"
Clara က နှုတ်ဖျား လှုပ်ရုံသာ ဆိုပေမယ့် လုချီအတွက်တော့ စိတ်နှင့်ဝိဥာဥ်အား နှစ်ပိုင်းခွဲခြမ်း ပစ်နိုင်သည် အထိ ကျယ်လ္ငေ်လှသည်။
"ငါ ငါ "
အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေသည့် Clara အား စိတ်ကုန်သလိုကြည့်ရင်း အရေးပေါ်ခေါ် ဘဲလ်အား နှိပ်ဖို့ပြင်နေသည့် Clara ကြောင့် လုချီမှာ မျက်ပြူးဆံပြာဖြင့် တားရပြန်သည်။
"ငါ မြင်ခဲ့တယ်!!
နင့်ကို ဒီလို ဖြစ်အောင် လုပ်တဲ့သူကို ငါလည်း မြင်ခဲ့တယ်"
လုချီ၏ အသံ tone နှိမ့်နှိမ့်ဖြင့် အော်ဟစ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လာသည့် သူမ၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံးတွင် မျက်ရည်များဖြင့် ။
မယုံကြည်နိုင်သော အကြည့်တို့တွင် အံ့အားသင့် ဖြေမဆည်နိုင်ခြင်းပေါင်းများစွာ ပျော်ဝင်နေပြီး ဒေါသထွက်ကာ ခံပြင်းရမည့် အစား သူမဟာ ရှိုက်လို့ငိုသည် ။
"မြင်ခဲ့ပေမယ့် ငါလည်း ကယ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် အရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်၊
သူက ပြန်ရောက်လာခဲ့တာ၊
တောင်းပန်ပါတယ်၊
တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
အကြိမ်ကြိမ် ငုံ့ကိုင်းလို့ တောင်းပန်နေရာမှ လုချီပါ တုန်ယင်စွာ ငိုနေမိသည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~
လွန်ခဲ့သည့် မိနစ်ခန့်က အခြေအနေနှင့် မတူညီစွာ ခြောက်ကပ်နေသည့် ဆေးရုံအခန်းငယ်။
မျက်နှာ ချင်းဆိုင်၍ ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေကြသော ထိုအမျိုးသမီး နှစ်ဦးတွင် မည်သူမှ စကားမရ။
Clara က အဆုံးထိ မရှိတော့သော သူမ၏ ခြေထောက်တို့အား မလှုပ်မယှက်ငေးနေသည်။
"အဲ့နေ့က နင်ငါ့ကို ဒီအတိုင်း မထားသွားခဲ့ရင်ရော ငါ့ခြေထောက်တွေ အကောင်းအတိုင်းပြန်ရမယ်လို့ နင်ထင်လား"
Clara ၏ အမေးအား လုချီ လေးပင်စွာ ခေါင်းရမ်းပြလိုက်မိသည်။
ကားဘီးအောက် ကြေမွသွားခဲ့သည့် ခြေထောက်အား တွေ့မြင်ခဲ့ရသည့် တစ်ဦးတည်းသော သူမှာ သူမ မလား။
"အသက်မရှင်ချင်တော့ဘူး၊
ဘဲလေး တစ်ယောက်အနေနဲ့မှ မဟုတ်ရင် အသက်ဆက်မရှင်ဘူး။"
Clara ၏ အဓိပ္ပါယ်မရှိသော စကားကြောင့် လုချီမှ ခုံမှ ရုတ်တရက် ထ'လိုက်မိသည်။
ဘာကို သေမှာလဲ။
သူ့ကို ဒီအရှုပ်ထုတ်တွေထဲ ထားခဲ့ပြီး သေသွားလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။
"ပြောပြ အဲ့နေ့က အကြောင်း ရားး အဆင်ပြေရဲ့လား"
ထိုနေ့ကအကြောင်းမေးလိုက်သည်နှင့် စိတ္တဇ တစ်ယောက်လို Clara က သူမ၏ နားတွေကို ပိတ်ထားပြီး နီရဲနေသော မျက်လုံးများဖြင့် ငိုကြွေးခြင်းအား ပြုပြန်သည်။
"ငိုတာ ဒီလောက်ဆို လုံလောက်ပြီ ၊
နင်မပြောပြရင် နင့်ကို ဒီလို ဖြစ်အောင် လုပ်တဲ့သူက လွတ်သွားလိမ့်မယ်"
"ဝေါ့"
စကားပြောနေရင်း ဒယိမ်းဒယိုင် ဖြစ်နေသည့် Clara က စကားအဆုံး ကြမ်းပြင်ပေါ် သို့ အန်ချလိုက်သည်ကြောင့် ခြေလှမ်းများအား အလိုလို နောက်ဆုတ်မိသွားသည်။
"ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ နင် နင် အဆင်ပြေရဲ့လား"
မျက်ဖြူလန်ကာ တတ်' လုဆဲဆဲ ဖြစ်နေသည့် Clara အား ထိန်းပွေ့လို့ အရေးပေါ် ဘဲလ်အား တီးရန်ကြိုးစားပေမယ့် ကမ်းလို့မမှီ။
"ငါ ငါ ..... "
Clara သည် ဝေဒနာကြားမှ တစ်စုံတစ်ခုအား ပြောဖို့ကြိုးစားနေဟန်၊
"စကားအများကြီး မပြောနဲ့ဦး ခနနေမှ ခနနေမှ ကျေးဇူးပြုပြီး"
နောက်ဆုံး လက်လှမ်းမှီသွားသည့် အရေးပေါ်ခလုတ်အား အထပ်ထပ်တီးနေရင်း ချွေးသံ တရဲရဲကြားမှ ငိုယိုရပြန်သည်။
"သူ ဖုန်းဆက်ခဲ့တယ် ထွက်ပြေးဖို့"
Clara ၏ အလွန်ကိုမှ တိုးဝင်သိမ်သဲ့နေသော အသံကြောင့် လုချီ ငိုနေရာမှ ရပ်၍ အားစိုက် နားထောင်နေမိသည်။
"ထွက်ပြေးခဲ့ပေမယ့် အဲ့ကား.... သူ့ကား..."
စကားမဆက်နိုင်တော့သည့် Clara ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ တွန့်လိမ်လာသည်။
Clara ပြောပြလာသလောက် ဆက်စပ်မိသွားသည့် လုချီမှာ ကြိုးစတစ်စအား ဆွဲကိုင်မိသလို ကိစ္စအား ဇာတ်ရေလည်သလောက် ရှိလာပြီ ဖြစ်သည်။
သည် ဇာတ်လမ်းတွင် အကုန်လုံးက အတုတွေချည်းသာ။
Clara အား ဖုန်းဆက်တဲ့သူရော
မြို့ပြင်ထွက်သွားသည့် ကားရော။
" Clara ကျေးဇူးပြုပြီး အသိစိတ်ကပ်စမ်းပါ။
အဲ့နေ့ညက ကားမောင်းတဲ့သူရဲ့ မျက်နှာကို မှတ်မိလား"
Clara ဟာ သူမ၏ မျက်ဖြူလန်နေသော အကြည့်တို့ဖြင့် မျက်နှာကျက်အား ခက်ခက်ခဲခဲ မော့ကြည့်နေသည်။
Clara အား ဤ အခြေအနေသို့ ရုတ်တရက် ရောက်သွားစေသည်မှာ မည်သည့်အရာမှန်း မသိ။
"မ မမှတ်မိဘူး ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ တိမ်တွေ......."
ငြိမ်ကျသွားသည့် Clara ၊
ဆရာဝန်တစ်ယောက်က သူ့လက်ထဲမှ Clara အား ဆွဲလုလိုက်ပြီး သူ့ကိုတော့ ပစ်စလက်ခက် တွန်းတိုက်ပစ်သည်ကို သိနေရသည်။
ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲကျနေသည့်သူမအား ကျော်ရင်းခွရင်း ဆရာဝန်များဟာ ယောက်ယက်ခက်နေကြသည်။
သူမ အကုန်မြင်နေရပေမယ့် ဘာမှ မကြားရ။
တစ်စုံတစ်ရာ ရှင်းပြရန် သူမ နှုတ်ခမ်းတို့က ဖွင့်မရ။
အသက်မရှင်တော့ဘူးလို့ စောနကမှ ပြောလာသည့် Clara အား ပြန်မြင်ယောင်ရင်း ရင်တို့နင့်လာရသည်။
"လူနာသေဆုံးချိန် ၁၅ နာရီ ၄ မိနစ်၊
အစာ အဆိပ်သင့်"
မိမိဘေးမှာ အလျှိုလျှို ဖြတ်သွားကြသော ဆရာဝန်သုံးယောက်အနက်မှ နီးရာတစ်ယောက်အား ရှိသမျှ ခွန်အားတို့ဖြင့် ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး
"ဘာကို အစာအဆိပ်သင့်ရတာလဲ၊
ကုတင်ပေါ်မှ လှဲနေပြီး ဆေးရုံက ကျွေးတာပဲ စားရတဲ့သူက ဘာကို အစာအဆိပ်သင့်ရတာလဲ!!!"
ကော်လံအား ဆွဲရမ်းရင်း မေးနေသည့် လုချီကြောင့် ထိုဆရာဝန်မှာ စိတ်မရှည်စွာ တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။
"အဲ့တာက မင်းကို မေးရမှာလေ၊
မင်းက ဒီအချိန်ကြီး ဘာလုပ်နေရလဲ၊
တကယ်ဆို မင်းကမှ သံသယရှိသူ မဟုတ်ဘူးလား
တကယ်ပါပဲ စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းအောင် "
တွန့်ကြေနေသော ဂျူတီကုတ်အား ပြန်ဆွဲချလို့ ထို ဆရာဝန်ထွက်သွားသည်အထိ လုချီမှာ အရိုးကြိုးပျက် ထိုင်ချမိသည်။
ပထမတစ်ခေါက် မတော်တဆအမှုတွင် သံသယရှိသူ ဖြစ်ခဲ့ရသည့် သူမသည် ယခု Clara သေဆုံးသွားချိန်တွင်လည်း အတူတူရှိနေခဲ့တာ မလို့ သူမ အတွက်တော့ ကောင်းကျိုးမရှိနိုင်။
လွတ်မြောက်ဖို့ ကြိုးစားကာမှ သည်သံသရာကြိုးထုံးတွင်သာ ညှိမိနေပြန်သော သူမ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မနက်ဝေလီဝေလင်း အချိန်တွင် ထ၍ မြည်လာသော လူခေါ်ဘဲကြောင့် ရိပေါ်မှ ဇဝေဇဝါဖြင့်။
ညအိပ်ဝတ်စုံထပ် long coat တစ်ထည်ကို ခြုံလွှားလို့ အောက်ထပ်အား ဆင်းလာလိုက်သည်။
လုချီ ကြီးမားသော ထိုတံခါရှေ့ နာရီပေါင်းမြောက်များစွာ ကြာအောင် ရပ်နေပြီးနောက် တွေဝေတုံ့ဆိုင်းမှုတို့အား အဆုံးသတ်၍ လူခေါ်ဘဲလ်အား တစ်ချက်နှိပ်၍ ပွင့်ဟလာမည့် တံခါးအား စောင့်ဆိုင်းနေသည်။
"ဘယ်သူပါလဲ"
ခနာအကြာတွင် အသံတစ်ခုနှင့်အတူ ပွင့်ဟလာသည့် တံခါး။
ကိုယ်ကို ကိုင်းညွတ်လို့ မိမိ ကိုယ်ကိုယ် နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်။ကျွန်မက Ballerina လုချီပါ ၊
ဆရာ ဝမ်ရိပေါ်နှင့် တွေ့ခွင့်ရမလား မသိဘူး"
ကိုင်းညွှတ်ထားသည့် ကိုယ်အား ပြန်တည့်မတ်လိုက်တော့ အသက်ကြီးကြီး အန်တီကြီးတစ်ယောက်အား တွေ့လိုက်ရသည်။
လုချီ၏ ခွင့်တောင်းခံမှုအပေါ် အခက်တွေ့နေဟန်ဖြင့် ထိုအန်တီကြီးမှာ အဖြေမပြန်။
"ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်"
ဘေး နံရံတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော intercomဆီမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် ဝမ်ရိပေါ်၏ အသံကြောင့် ထိုအန်တီကြီးမှာ လုချီရှေ့မှ လမ်းဖယ်ပေးလာသည်။
ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဆိုရင်း ခြံထဲသို့ ဝင်လာလေလေ ကြီးမားသည့် သစ်ပင်တို့ကြောင့် အလင်းရောင် သိပ်မရှိ။
သိသိသာသာ အေးစိမ့်လာသည့် အတွက် လုချီ သူမ၏ လက်မောင်းတို့အား သူမကိုယ်တိုင် ပွက်သပ်နေမိသည်။
"ဘယ်လို လုပ်အိမ်ထိရောက်လာတာလဲ?
ဒီရက်ပိုင်း studio ကိုလည်း မသွားဘူးဆို၊
နေမကောင်းဘူးလား"
ပိန်ချုံးလှီကာာ မျက်တွင်းများ ချွတ်ချုံကျနေသော လုချီ၏အသွင် အပြင်ကိုကြည့်ရင်း ရိပေါ်က မေးလာသည်။
" Clara ဆုံးသွားပြီ မနက်က"
ဝမ်ရိပေါ်၏ မျက်နှာမှာ သိသိသာသာ ပျက်ယွင်း မသွားပေမယ့် တွန့်ကျုံ့သွားသော မျက်ခုံးတန်းစိမ်းစိမ်းမှ တစ်ဆင့် စိတ်မလို မကျမှုအား ရိပ်စားမိနိုင်သည်။
"အိမ်တော်ထိန်းမင် နေမကောင်းဘူးနဲ့ တူတယ် သွားကြည့်လိုက်ပါဦး
ကျွန်တော် မခေါ်မချင်း ဒိီကို လာစရာမလိုဘူး"
ထိုစကားကြောင့် ဘေးနားတွင် ရပ်နေသော အန်တီကြီးမှာ အရိုအသေပေးလို့ ထိုနေရာမှ ထွက်သွားသည်။
ခြေသံများ ဝေးသွားသည် သေချာမှသာ ဝမ်ရိပေါ်က လုချီရှိရာသို့ ပြန်ကြည့်လာရင်း စကားပြန်စလာ၏။
"သူမ ဆုံးသွားပြီဆိုတော့ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်လာမယ် မင်းထင်လဲ"
"အရင်ဦးဆုံး ဒုက္ခရောက်မယ့် သူက ရှင်နဲ့ကျမနဲ့ပဲ"
"ဘာလို့ငါကလဲ ?
ကားနံပါတ်ပြား အတုဆိုတဲ့ ကိစ္စမင်း အခုထိ မသိသေးဘူးနဲ့တူတယ်"
ပုခုံးနှစ်ဖက်အား တွန့်ပြရင်း Clara ကိစ္စနှင့် သူဟာ အလွတ်ကြီး ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းပြနေသည့် ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ကျိန်သေပေါက် လုချီ တွက်ချက်ထားသည့် အတိုင်းပင် ကားနံပါတ်ပြား ကိစ္စသာ သိ၍ ဖုန်းနံပါတ် ကိစ္စအား မသိ။
"Clara ရဲ့ ဖုန်းမှတ်တမ်းထဲမှာ ရှင်ကအဲ့နေ့ညက သူနဲ့ နောက်ဆုံး ဖုန်းပြောခဲ့သူပဲ။
ရှင် သူ့ကို ထွက်ပြေးဖို့ အမိန့်ပေးခဲ့တယ်တဲ့"
ရိပေါ်သည် သူ၏ ရှည်သွယ်သွယ် လက်ချောင်း တို့ကို ခြေချိတ်ထားသော ညာဘက်ဒူးပေါ်တွင် ယှက်သွယ်ထားရင်း တွေးဆဆ ခေါင်းငြိမ့်နေသည်။
"ငါ မဆက်ခဲ့ဖူး"
တိကျသော အဖြေတစ်ခုနောက် စိတ်ညစ်ညူးစွာ သူ၏ မျက်ရိုးတို့အား နှိပ်နယ်နေ၏။
လုချီက သူ့အိတ်ထဲမှာ ဖုန်းတစ်လုံးကို ထုတ်၍ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှု မှတ်တမ်းအား ပြလာသည့်အခါ ထိုနေ့ည ထိုအချိန်၏ အောက်တွင် ရိပေါ်၏ ဖုန်းနံပါတ်မှာ အမှန်တကယ်ရှိနေသည်။
သို့ပေမယ့် ရိပေါ်၏ ဖုန်းမှတ်တမ်းတွင်တော့ ထိုအချိန်ဟာ ကွက်၍ ပျောက်ဆုံးနေသိလို Clara အား ဖုန်းဆက်ခဲ့ဖူးသည့် မှ်ဥာဏ်မျိုးလဲ မရှိ။
"တကယ်တော့ Clara အမှုဖြစ်တဲ့နေရာမှာ ကျွန်မရှိနေခဲ့ပါတယ်"
လုချီ၏ စကားကြောင့် အမူအရာ ဖမ်းရန်ခက်ခဲလှပါသည်ဆိုသည့် ဝမ်ရိပေါ်လိုလူ၏ မျက်နှာထက် အံ့အားသင့်မှုတို့ အထင်းသား။
"ကားနဲ့တိုက်သွားတဲ့ သူကိုလည်း မြင်ခဲ့ပေမယ့် ကျောဘက်ကိုပဲ မြင်ရခဲ့တာ၊
မှောင်နေတာမလို့ ကျောတောင် မသဲကွဲဘူး၊
သက်သေအနေနဲ့ ဒီဖုန်းထဲမှာ အကုန်ရှိပါတယ်"
လုချီထောင်ပြလာသော ဖုန်းအကွဲကို တစ်လှည့် လုချီကို တစ်လှည့်ကြည့်နေသည့် ဝမ်ရိပေါ်၏ စိတ်ထဲတွင် မေးခွန်းများစွာဖြင့်။
"ဒါမျိုးတွေက ရဲတွေကို သွားပြောရမှာ၊ငါ့ကို လာပြောရမှာ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်၊
မင်း နေရာမှား လာခဲ့ပြီ ထင်တယ်၊
ပြန်လို့ရပြီ"
လုချီဆီမှ စကားတောင် မစောင့်ပဲ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သော ရိပေါ်ကြောင့် လုချီပါ အလိုလို ရပ်မိရက်သား။
"ဒါဆို ဖုန်းနံပါတ်ကိစ္စကရော၊ရဲတွေက ရှင့်ကို ယုံမယ်လို့ထင်လား"
လှုပ်ရှားမှု ထပ်မပြုတော့သည့် ရိပေါ်မှာ လုချီ၏ စကားအား နားစွင့်နေသည့် အရိပ်အယောင်မလို့ လုချီက သူမ၏ စကားအားဆက်သည်။
"ရှင်လည်း သိချင်တယ်မလား Onsra ရဲ့ပိုင်ရှင်ကိုရော swan qeen ကိုရော ဖြုတ်ချ ချင်တဲ့သူက ဘယ်သူလဲဆိုတာ"
"မဟုတ်ဘူး။
သိပြီးသားကိုမှ ရုပ်လုံးဖော်ဖို့ အထောက်အထားလေး နည်းနည်း လိုနေရုံပဲ"
နှစ်ယောက်သားမှာ အဓိပ္ပါယ်ကိုယ်စီဖြင့် ပြုံးလိုက်မိကြသည်။
လုချီကြားဖူးပါသည်။
ဘဲလေး တစ်ယောက်ဟာ ဘဲလေးဝတ်စုံ(tutu) ကို တစ်သက်တာလုံးမှာ အကြိမ် 50 ကနေ 150 အထိ ဝတ်ခွင့်ရှိသည်တဲ့။
အဲ့ထဲမှာမှ အနည်းဆုံး အကြိမ်20 ဟာ swan qeen ဝတ်စုံပါတဲ့။
သဘောတူညီချက်ရသွားပြီးသည့်နောက် လုချီနဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ကြမ္မာချင်း ဝေမျှကြရမည့် လှေတည်းသားများဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။
ရုတ်တရက် ထမြည်လာသည့် ဖုန်းကြောင့် ရိပေါ် နာမည်အားကြည့်မိတော့ ခေါ်ဆိုသူမှ ရှောင်းကျန့်။
ထိုအခါမှ သည်နေ့ အမှုအတွက် ရှောင်းကျန့် အိမ်လာမည်ကို သတိရသွားခဲ့သည်။
" ဒီနေ့တော့ နားလိုက်တော့ လုချီ၊
မနက်ဖြန်တော့ studio ကို လာခဲ့ပါ ပွဲက အရမ်းနီးနေပြီ"
လုချီက ပေါ့ပါးစွာပြုံးလို့ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
ကိစ္စများစွာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီးနောက် ပထမဆုံးအကြိမ် အသက်မှန်မှန် ပြန်ရှုနိုင်ခြင်းပေ။
"ဒါဆို သွားလိုက်ပါဦးမယ် "
နှုတ်ဆက်ကာ အိမ်တံခါးမှ အထွက် တိုက်ဆိုင်စွာ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာသော လူတစ်ယာက်ကြောင့် အမြန်ရှောင်တိမ်းလိုက်ရသည်။
ထိတိုက်သွားသော ပုခုံးစွန်းတစ်ဖက် ၊
မြင့်မားသော အရပ်ကြောင့် မျက်နှာအား သေချာ မမြင်လိုက်ရပေမယ့် နှုတ်ခမ်းအောက်မှ မှဲ့နက်တစ်ပေါက်အား သတိမူလိုက်သည်။
ရင်ထဲ မတင်မကျ ခံစားမှုကြောင့် လုချီ စောင်းငဲ့ကာ တစ်ဖန်ပြန်လှည့်ကြည့်ပေမယ့် စေ့ပိတ်သွားသော မှန်တံခါးချပ်ကြောင့် ကျောပြင်တောင် ဝေဝါးဝါးသာ မြင်ရတော့သည်။
Hidden:Masked Boy
ငါတို့ကို လှည့်ဖျားတို့အတွက် မင်းဆိုနေကျဂါထာ။
သိမ်မွေ့ချင်ယောင်ဆောင်ဖို့ မျက်နှာဖုံးတစ်ချပ်ကို အသုံးချ ။
ကောင်ငယ်လေး
ပုံစံအမှန်မရှိတော့တဲ့ မျက်နှာဖုံး နောက်ကွယ်က ကောင်ငယ်လေး။
TBC♡
Zawgyi
Hidden:Masked Boy
" ဝမ္ရိေပၚဟာ ေရွာင္းက်န့္အတြက္ သူ၏ မ်က္ႏွာဖုံးအား ခြၽတ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ သူ၏ မ်က္ဖုံးလွလွေလးေအာက္ ဝမ္ရိေပၚအား တစ္စဆီ ဖ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီ။"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဖန္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းပါးမွ တစ္ဆင့္ လွ်ံက်လာသည့္ ေရမ်ားသည္ ရိေပၚ၏ အကၤ်ီလက္အနားစတြင္ စခန္းခ်လိဳ႕ ေရေပါက္ငယ္ေလးမ်ား အျဖစ္ ရီးေလးခိုေနသည္။
မ်ားစြာေသာ ေရမ်ားဖိတ္စင္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေရသန့္စက္မွ အလိုအေလ်ာက္ အခ်က္ေပးေနသည့္တိုင္ ရိေပၚ၏ ျပန့္က်ဲေနေသာ အာ႐ုံတို႔မွာ ေပါင္းစည္းျခင္းမရွိ။
ေၾကာင္ေငးမိေသာ အၾကည့္တို႔မွာ ေရာက္တတ္ရာရာ။
ကေယာင္ကတမ္း သူ၏ ေက်ာျပင္အား စမ္းမိေတာ့ ႐ႊဲနစ္ေနေသာ ေခြၽးတို႔။
"မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။
အိမ္မက္တစ္ခုပဲဟာ။
ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့.....မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး"
မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ ေခါင္းေတြကို ခါရမ္းပစ္ရင္း သံသယနယ္ေျမအတြင္းသို႔ ေျခကြၽံစျပဳေနေသာ အေတြးတို႔အား ေျဖာင္းဖ်ရျပန္သည္။
ေမွာင္မဲေနေသာ အခန္းက်ယ္။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနေသာ ထိုည။
မိမိေက်ာျပင္တြင္ စိုက္ဝင္ေနေသာ ဓါးတစ္လက္အား ျပန္ျမင္ေယာင္မိတိုင္း ႏြေကႏၱယ၏ ခရီးသည္လို၊
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထီးက်န္ခဲ့ရသည့္ သူ႕အတြက္ ပထမဆုံးအေနျဖင့္ ငါ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါလားဟု အေတြးမ်ိဳးေတြးမိေစခဲ့ သူမွာ ေရွ႕ေနေရွာင္းက်န့္ပင္။
ရာဇဝတ္သားပါလို႔ အမ်ားစု သမုတ္ေနၾကစဥ္ ကမ္းလက္တစ္စုံလွမ္းလို႔ သူ၏ ယုံၾကည္ခ်က္အား အပ္ႏွင္းခဲ့ေသာ ထိုေယာက္်ားအား ရိေပၚ တိမ္းၫြတ္မိျခင္းမရွိဟုဆိုလွ်င္ လိမ္ရာက်ေပလိမ့္မည္။
အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ တြန္းထုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ၊
သံသယအဆိပ္ကိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္သြန္းေလာင္းလို႔ မိမိႏွလုံသားအား ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ေပမယ့္
ေမတၱာမရခဲ့ဖူးသည့္ ရိေပၚ၏ ေပ်ာ့ကြက္ဟုသာ အျပစ္ဖို႔ပါေတာ့ ။
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ရႈပ္ေထြးစြာ ရွင္သန္လာရင္း ေတြးမိသည့္ အရိုးရွင္းဆုံးေသာာ အေတြးတစ္ခုမွာ
ျမတ္နိုးရေသာ ဘဲေလးရယ္
ခ်စ္ရသူရယ္
အသည္းစိုင္အား ဆိမ့္ဝင္ေသာ ၾကည္ႏူးမႈေၾကာင့္ ေခါင္းအားငုံလွ်ိုးလိုက္ရင္း မိမိအျဖစ္အား မလုံမလဲ ရယ္မိသည္။
"ဂ်ိမ္း!!"
က်ယ္ေလာင္ေသာ တံခါးပိတ္သံေၾကာင့္ ရိေပၚမွာ ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ ဆက္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျခလွမ္းတို႔ကိုပါ အသံလာရာသို႔ ဦးတည္ေစလိုက္သည္။
အိမ္တံခါးဝ၌ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ရပ္ေနေသာ အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္ ။
သံပတ္ေပးထားေသာ ခ်ိန္သီးနာရီဆီမွ ေခါင္းေလာင္းသံႏွစ္ခ်က္အား ၾကားလိုက္သည္။
ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ တစ္ကိုယ္လုံး မိုးမ်ားစို႐ႊဲကာ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ျပန္လာသည့္ အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္အား ရိေပၚ မနီးမေဝးမွ နံရံအားး မွီလို႔ စိမ္ေျပနေျပ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ေလးပင္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အိမ္အေပၚထပ္သို႔ ဦးတည္ကာ တက္လာသည့္ ထိုလူဟာ ရိေပၚ ၏ ေျခအစုံကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သူ၏ လႈပ္ရွားမႈတို႔အား ရပ္တန့္ပစ္လိုက္သည္။
"ဒီေန႕ည အရင္တုန္းကထက္ ေနာက္က်တယ္ေနာ္။
ၾကည့္ရတာ ကိစၥအႀကီးႀကီး တစ္ခုရွိလာတယ္ ထင္တယ္"
ဗလာက်င္းေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ထိုလူဟာ ရိေပၚ၏ ခနဲ႕တဲ့တဲ့ စကားတို႔အေပၚ အာ႐ုံရွိပုံမေပၚ။
အသိစိတ္လြတ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အမူအရာျဖင့္ ထိုလူဟာ ရိေပၚအား သူလုပ္ခဲ့သည့္ အလား စိတ္က်န္းမာေရး ေဆး႐ုံအား ဆြဲထုတ္သြားခ်င္စရာ။
ရိေပၚနားသို႔ နီးကပ္လာေလ နံရံေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည့္ သူ၏ မည္းေမွာင္ေသာ အရိပ္ႀကီးမွာ ရိေပၚအား အုပ္မိုးသြားေလ။
"အ့"
ႏႈတ္မွ ဘာမွ မေျပာပဲ ရိေပၚ၏ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းအား ေမးရိုးမ်ား တင္းခနဲ ျဖစ္သည္အထိ အားထည့္ကာ ဖိညွစ္လာေသာ ထိုလူေၾကာင့္ နာနာက်င္က်င္ ညီးညႉလိုက္ရင္း တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ အားကုန္သုံး၍ တြန္းလွဲလိုက္မိသည္။
"႐ူးသြားၿပီလား!!!"
ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပလက္လန္က်သြားသည့္ သူက ေခါင္းေထာင္လို႔ ရိေပၚအား သူ၏ မသတီဖြယ္ရာ တိမ္ကြယ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနသည္။
အက္ရာထင္းေနေသာ မ်က္မွန္ေအာက္ ထိုမ်က္ဝန္းတို႔က ဒီေန႕က်မွ သိပ္ကို သနားစရာေကာင္းလွသည္။
သိမ္ငယ္ျခင္း၊
အလိုေလာဘ၊
အရႈံးသမား စတာေတြကို အခ်ိဳးခ်ထာတဲ့ သူ၏ မ်က္ႏွာေပးဟာ ရိေပၚအတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ။
မဖုံမဖိနိုင္စြာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္မွာ ျမင့္တက္သြားမိေတာ့
ဆူပြက္လာသည့္ ေဒါသေၾကာင့္ သူဟာ အင္မတန္မွ သနားစရာေကာင္းေနသည္။
"အရမ္းတူၾကတယ္၊
ေသြးသား မေတာ္စပ္တာေတာင္ ငါ့ကို သနားေနတဲ့ ဒီအၾကည့္ေတြ၊
တကယ္ တစ္ပုံစံထဲပဲ"
မင္ရွို႔၏ စကားေၾကာင့္ ရိေပၚ မ်က္ႏွာထက္ အၿပဳံးတို႔ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီး ခက္ထန္မႈတို႔ဟာ မ်က္ႏွာဖုံးတစ္ခ်ပ္လို ေနရာယူလာသည္။
မင္ရွို႔က သူ႕စကားအား သေဘာက်သေယာင္ ေအာ္ရယ္ေန၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ ရိေပၚကေတာ့ သူ႕အား သနားက႐ုဏာသက္သည့္ အၾကည့္တို႔ျဖင့္သာ သိသိသာသာ ဆက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္ ။
သခင္ျဖစ္သူက အိမ္ေမြးေခြးေလး တစ္ေကာင္အေပၚ က႐ုဏာသက္ေနသကဲ့သို႔။
"ငါ့သ႐ုပ္မွန္ကို သိေနတာေတာင္ ဘာလို႔ ငါ့ကို အနားမွဆက္ထားထားတာလဲ"
အရယ္ရပ္လို႔ မင္ရွို႔က ထိုသို႔ ေမးေတာ့ ရိေပၚက ခပ္ဖြဖြ ၿပဳံးျပန္သည္။
"အခုထိ အကုန္ မသိေသးဘူးေလ၊
မေကာင္းတဲ့လူဆိုတာပဲ သိၿပီး
ဘာလို မေကာင္းတဲ့ ကိစၥေတြ က်ဳုးလြန္ထားမွန္း အခုထိ မသိေသးဘူးေလ။
ၿပီးေတာ့ အေစခံဆိုတာ သခင္အနားမွာ ေနမွ သဘာဝက်တာမလား"
ေနာက္ဆုံးေနရာအား ျမႇင့္ေျပာလိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မင္ရွို႔၏ အေသြးအသားတို႔မွာ ဆုပ္ၿဖဲခံလိုက္ရသလို။
တဆက္ဆက္တုန္ေနသည့္ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာဟာ မိုးမိထားလို႔ အားနည္းေနသည့္အျပင္ အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည့္ ေဒါသမီးတို႔ေၾကာင့္ ဦးေခါင္းစီမွ ဆူး၍ ထိုးေနေသာ ေဝဒနာအား ခံစားရသည္။
ရင္ေခါင္းထဲမွ လွိုက္တတ္လာေသာ ေသြးညွီနံ႕အား ခံစားမိ၏။
"မင္းက မ်က္ႏွာဖုံးတစ္ခုေနာက္မွာ ပုန္းကြယ္ေနရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာသာပါပဲ၊
အ တု အ ေယာင္၊
Onsra ရဲ႕ ပိုင္ရွင္အစစ္က မင္းမွမဟုတ္တာ အ့"
စကားတစ္လုံးခ်င္း အံႀကိတ္ကာေျပာေနရသည့္ မင္ရွို႔ေၾကာင့္ ရိေပၚ၏ လက္ဖ်ားမ်ားမွာ ေအးစက္လာၿပီး အသိဥာဏ္တို႔မွာ လြတ္မထြက္႐ုံတမယ္။
သို႔တိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာေသျဖင့္ ရိေပၚဟာ ထိုလူအား မလႈပ္မယွက္ ၾကည့္ေနသည္။
ရဲေတာက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္အတူ သူ၏ ေနာက္စိအား ထိန္းကိုင္ရင္း ၿငိမ္က်သြားသည္အထိ ရိေပၚမွာ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ပါပဲ။
ေတာင့္တင္းစြာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လွဲေလ်ာင္းေနေသာ မင္ရွို႔အနားသို႔ တိုးကပ္သြားကာ ခႏၱာကိုယ္အား အစုံအဆန္ၾကည့္ေနရင္း
"ငါ ဝမ္ရိေပၚကပဲ Onsra ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ပိုင္ရွင္ ၊
ဘဲေလးေလာကရဲ႕ အရွင္သခင္ပဲ"
~~~~~~~~~~~~~~~~~
"မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္ ေယာင္း ။
ေကာကိုမ်ား ေမ့သြားၿပီလား။
အၾကာႀကီး ပစ္ထားမိတဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ေကာ ဒီရက္ပိုင္းအမ်ားႀကီး ပင္ပန္းေနတာ"
အေဆာက္အဦး တံစၿမိတ္မွ မိုးသံ တေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္ကို ၾကားေနရသည္။
မိုးရာသီလို စိုစြတ္သည့္ ရာသီဥတုမ်ိဳးတြင္ ဒီေနရာေလးမွ ေျခာက္ကပ္လွသည္။
မွိုင္းညွို႔ေနေသာ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္၏ စို႔နစ္မႈမွာ ေလးေလးပင္ပင္။
လက္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာသည့္ ပန္းစည္းေလးကို မွန္ေပၚသို႔ကပ္လိုက္ၿပီး မွန္တြင္းၾကည့္မိေတာ့ အရိုျပားအိုအား မွီလ်က္သား ဓါတ္ပုံေလးတစ္ခ်ပ္။
ဓါတ္ပုံအတြင္းမွ ေကာင္ငယ္ေလးဟာ မေျပာင္းလဲစြာ ၿပဳံးရယ္ေနဆဲ။
"ဒီရက္ပိုင္း မိုးေတြ အရမ္းသည္းေတာ့ ေကာရဲ႕ညီေလး ခ်မ္းေနမလား"
ဓါတ္ပုံေလးအား မွန္အျပင္ဘက္မွ ခပ္ဖြဖြ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ေနရင္း ေရွာင္းက်န့္က ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာသည္။
"ဘယ္ခ်မ္းပါ့မလဲ အေမနဲ႕အတူ ရွိေနတာပဲ အေမက ဖတ္ထားေပးေလာက္မွာေပါ့။
ေကာကသာ တစ္ေယာက္တည္း"
ညီျဖစ္သူ၏ အရိုးျပားအိုး ႏွင့္ ကပ္ရပ္တြင္ရွိေနေသာ မွန္ခန္းအား ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အလားတူစြာ အရိုးျပာအို တစ္အိုးႏွင့္အတု ေက်ာ့ရွင္းလွပသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ ဓါတ္ပုံအား ေတြ႕ရသည္။
သူမသည္ ပန္းႏုေရာင္ ဘဲေလးဝတ္စုံအား ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ႏွစ္ၿမိဳ႕စြာ ၿပဳံးေန၏။
"အေမ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႕ en-pointe ယူလာတယ္။
အေမႀကိဳက္တဲ့ ပန္းႏုေရာင္ေလး၊
ဘဲေလးကတဲ့ သူေတြက တစ္ပတ္မွာ en-point ကို 3 စုံ ကေန 5 စုံအထိ လဲရတာဆို။
အေမ အဲ့မွာေရာ သေဘာအရမ္းက်တဲ့ ဘဲေလးကို ဆက္ကျဖစ္ေသးလား"
ေရွာင္းက်န့္၏ အေမမွာ ေရွာင္းက်န့္ အေတာ္ေလးငယ္စဥ္ကတည္းက ေသဆုံးသြားတာ ျဖစ္သည့္အတြက္ အမွတ္တရအားလုံးဟာ ဝိုးတဝါးသာ ရွိေတာ့သည္။
ညီျဖစ္သူ ေယာင္း ဆို ဘာမွန္းေတာင္ မသိေသးသည့္အ႐ြယ္။
ေယာင္းဟာ မိခင္၏ ေထြးေပြ႕မႈအား ေသခ်ာမခံခဲ့ရသည့္အတြက္ သနားစရာကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ဆို အေမႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေတြ႕ကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကေလာက္ၿပီ ။
ဘာဆိုဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘဲ အသက္ရွင္ေန႐ုံသာ ရပ္တည္ေနရသည့္ ေရွာင္းက်န့္ကသာ သနားစရာ ေကာင္းသြားခဲ့သည္မလား ။
ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ လွပေသာ အတိတ္ေန႕မ်ားမွာ ညီငယ္ေလးျဖင့္သာ ရိုးရွင္းစြာ ျဖတ္သန္းေနရင္း အေတြးမ်ား မ်ားမ်ားစားစားရယ္မရွိ။
ဝါသနာပါသည့္ ေရွ႕ေနပညာကိုေလ့လာေနရင္း အေမ့ေသြးအျပည့္ပါေသာ ေယာင္းအား ဘဲေလးေက်ာင္းပို႔နိုင္ရန္ ႐ုန္းကန္ရသည့္ ရက္စြဲတို႔မွာ ေရွာင္းက်န့္အတြက္ေတာ့ အလွပဆုံးသာ။
သို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႕တြင္ေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီငယ္ေလး၏ အဆုံးစီမႈအား အိမ္မက္ဆိုးသဖြယ္ လက္ခံလိုက္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ၊
ထိုေန႕ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ေရွာင္းက်န့္နိုးထလာသည့္ မနက္တိုင္းမွာ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္သာသာ။
လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္ ညီျဖစ္သူ စြတ္စြဲခံရမႈအား စုံစမ္းေနရင္းမွ အေမျဖစ္သူ၏ ေသဆုံးမႈပါ သမာရိုးမက်မဟုတ္မွန္း သိခဲ့ရသည္အခါ ေရွာင္းက်န့္၏ အကြက္ခ်လက္စားေခ်မႈမွာ က်ယ္ျပန့္လာခဲ့ရသည္။
အေမေသဆုံးမႈေရာ ညီငယ္ေလး၏ ေသဆုံးမႈ ေနာက္ကြယ္တြင္ တ႐ုတ္နိုင္ငံ၏ အႀကီးမားဆုံး Ballet ကုမၸဏီ Onsra ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနေၾကာင္းသိၿပီးေနာက္
ေရွာင္းက်န့္၏ ပစ္မွတ္မွာ ဝမ္ရိေပၚ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
မွန္ပါသည္။
ဝမ္ရိေပၚ၏ အမႈအား ေရွာင္းက်န့္ကိုင္တြယ္ခြင့္ရခဲ့သည္မွ တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္ပဲ ေရွာင္းက်န့္ကိုယ္တိုင္၏ ဖန္တီးမႈသာ။
ေၾကးႀကီးေပးကာ ငွားရမ္းခဲ့သည့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ ေရွ႕ေနတို႔ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားရသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အေၾကာင္းအရင္း၊
က်ိန္းေသေပါက္ ဝမ္ရိေပၚဟာ ေရွာင္းက်န့္ဆိုသည့္ သူ၏ ျခယ္လွယ္မႈေအာက္ တြင္ရွိေနခဲ့သည္။
လက္ခုတ္ထဲက ေရလို ေမွာက္သြန္လိုသည့္အခါ တြယ္ကပ္ေနရန္ အခြင့္အေရးမရွိ။
"ကြၽန္ေတာ္ အကုန္ဖ်က္စီးပစ္မွာပါ"
စားပြဲေပၚတြင္ တင္က်န္ေနေသာ en- pointe ၊
ထုံထိုင္းေနရေသာ ေရွာင္းက်န့္ႏွလုံးသား၊
အတုအေယာင္နဲ႕ အစစ္အမွန္
ႏွစ္ၿမိဳ႕စရာအခ်က္ေတြနဲ႕သာ ျပည့္စုံရင္ အတုအေယာင္ဟာလည္း မက္ေမာစရာ။
ဝမ္ရိေပၚဟာ ေရွာင္းက်န့္အတြက္ သူ၏ မ်က္ႏွာဖုံးအား ခြၽတ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ မ်က္ဖုံးလွလွေလးေအာက္ ဝမ္ရိေပၚအား တစ္စဆီ ဖ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အိပ္ရာေပၚတြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ Clara ေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည့္ လုခ်ီမွ သူမွ ေျခသံအား ေဖာ့သထက္ ပို၍ ေဖာ့လိုက္သည္။
အပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္စက္ေနေသာ Clara ၊
သူမ၏ ကိုယ္အား စက္မွ ပိုက္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဆက္သြယ္ထားသည္။
ပုံမွန္အခ်က္ျပေနေသာ သူမ၏ ေသြးခုန္ႏႈန္းအား စစ္ေဆးၾကည့္လို႔ လုခ်ီ Clara ၏ ပစၥည္းမ်ား ထားရာ ဗီရို အႏွံ႕ေမႊေနာက္လိုက္၏။
ေနရာအႏွံ႕လိုက္ရွာေပမယ့္ ထိုေန႕ညႏွင့္ပတ္သတ္၍ ဘာသဲလြန္စမွ မေတြ႕။
အထပ္ထပ္ ရွာေသာ္လည္း အေထာက္အကူျဖစ္မည့္ အရာ တစ္ခုတစ္ေလေတာင္ မေတြ႕သည္မလို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရသည္။
"Ting*"
ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ လွည့္ျပန္မည့္ဟန္ျပင္ေနေသာ လုခ်ီအား ရပ္တန့္လိုက္သည့္ အသံတစ္သံ။
Clara ၏ ေခါင္အုံးေဘးမွ ဖုန္းဆီမွ message ဝင္သံတစ္ခုႏွင့္အတူ လက္သြားေသာ ဖုန္း screenဟာ လုခ်ီ၏ အာ႐ုံအား ဖမ္းစားလိုက္သည္။
ညွင္သာေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဖုန္းထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည့္ လုခ်ီ၏ မ်က္လုံးမ်ားဟာ ဖုန္းထံသို႔သာ ေက်ာက္ခ်ထားသလို ၿမဲမံလ်က္။
အသက္ရႈသံမွန္မွန္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ Clara အား တစ္ခ်က္ စူးစမ္းလိုက္ၿပီး ဖုန္းအား ျဖႇေးညွင္စြာ လွမ္းယူလိုက္သည္။
တုန္ယင္ေနေသာ လက္အတြင္း အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေနေသာ ထိုဖုန္း အား ဆုပ္ကိုင္ထားရင္ အသက္ေတာင္မရႉမိ။
စိတ္အတြင္း ျပင္းျပေသာ ဆႏၵတစ္ခုႏွင့္အတူ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ခ်ရင္း Screen အား ဖြင့္လိုက္ေတာ့ lock မခ်ထားသည့္ Clara ၏ ဖုန္း။
လႊတ္ခ်လိဳက္မိေသာ စိတ္ႏွင့္တဆက္တည္း ပြင့္ကန္သြားေသာ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သက္ေသာင့္သက္သာ ၿငီးျငဴသံမွာ က်ယ္ေလာင္ သေယာင္။
ပထမဦးစြာ Gallary အားေမႊၾကည့္ေပမယ့္ ဘာမွ မေတြ႕။
ယုတ္စြအဆုံး သူမ၏ ပုံေတာင္ တစ္ပုံစႏွစ္ပုံစ။
အမ်ားစုမွာ စာအိတ္/စာေစာင္တို႔အား ရိုက္ထားသည္ပုံသာ။
"ဒါ ေထာင္ကို ပို႔တဲ့စာေတြမလား"
တိုးသဲ့သဲ့ ေရ႐ြတ္ရင္း ဓါတ္ပုံတို႔အား ေနာက္ျပန္ဆြဲေနရင္း တစ္ေနရာအေရာက္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းတို႔အား ဆက္၍ လႈပ္ရွားမရေတာ့။
"သူမရဲ႕ အေဖက ေထာင္က်ေနခဲ့တာပဲ "
ေဘးနားတြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ Clara အား က႐ုဏာသက္စြာ ငုံ႕မိုးၾကည့္လိုက္သည္။
အၿမဲတမ္း အပယ္ခံျဖစ္ခဲ့သည့္ Clara ဟာ တကယ္ေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ ဘဲေလးတစ္ေယာက္။
သူ၏ ေနာက္ခံအား မသိပဲေတာင္ အနိုင္က်င့္ခဲ့သည့္ လုခ်ီတို႔ေၾကာင့္ Clara သည္ သူ၏ ဘဝမွန္အား အၿမဲ ဖုံးကြယ္ထားခဲ့သည္။
Swan queen အျဖစ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ရတုန္းက သူမ၏ မ်က္ဝန္းတို႔အား ျပန္အမွတ္ရမိတိုင္း၊
သူမ၏ သုံးစားမရေတာ့ေသာ ေျခေထာက္တို႔အား ၾကည့္မိတိုင္း လုခ်ီ ေျခာက္ျခားေနဆဲ။
အေတြးကို လက္စသက္လို႔ Ph history ထဲ ဝင္ၾကည့္မိေတာ့ ေဆး႐ုံတတ္သည့္ေနမွစ၍ ဒီေန႕ထိတိုင္ သူမအား ဆက္သြယ္ထားသည့္သူ တစ္ေယာက္ တစ္ေလ ေတာင္မရွိ။
ထိုေၾကာင့္ ဖုန္းေျပာထားသည့္ မွတ္တမ္းမွာ မေတာ္တဆမႈ ျဖစ္ေနေန႕က ေနာက္ဆုံးျဖစ္သည္။
ထိပ္ဆုံးတြင္ ေနရာယူထားေသာ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုမွာ အမည္မသိလို႔ ေဖာ္ျပေနမယ့္ လုခ်ီစိတ္ထဲတြင္ ရင္းႏွိီးေနသလို။
စကၠန့္ပိုင္းသာၾကာသည့္ ထိုေခၚဆိုမႈမွာ တစ္ဖက္မွ စတင္ေခၚဆိုမႈသာ။
"ေနပါၿပီး ဒီနံပါတ္က "
လုခ်ီအလွ်င္အျမန္ သူ႕အိတ္ထဲမွ ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး ထိုနံပါတ္ႏွင့္တိုက္ကာ စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားျပဴးက်ယ္ကုန္ရ၏။
အသံတစ္စုံတစ္ရာ မျပဳမိေစရန္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔အား လက္ဖဝါးျဖင့္ ပိတ္ဆို႔ထားရင္း
လႈပ္ခတ္ေနေသာ မ်က္စံနက္နက္။
ႀကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို ဟန္တစ္ခ်က္မပ်က္ရဲ။
ထိုစဥ္ သူမ၏ လက္ေကာက္ဝတ္အား ႐ုတ္တရက္ ဆုပ္ကိုင္လာေသာ ေအးစက္စက္ လက္တစ္ဖက္။
အသက္ရႈရပ္မတက္ ထိတ္လန့္သြားသည့္ေနာက္ ဖုန္းအား ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိဳက္ၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ပါ ေခြယိုင္လုနီးနီး။
"Cla Clara.."
သူမအာ မ်က္လုံးက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနေသာ Clara ၏ ပုံစံမွာ သာမန္လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာင္ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ ျဖစ္ၿပီး မဟုတ္တာခိုးလုပ္ေနသည့္ လုခ်ီအတြက္ေတာ့ ေတြးစရာ မလိုေတာ့။
"ဘာလုပ္ေနျပန္ၿပီလဲ"
Clara က ႏႈတ္ဖ်ား လႈပ္႐ုံသာ ဆိုေပမယ့္ လုခ်ီအတြက္ေတာ့ စိတ္ႏွင့္ဝိဥာဥ္အား ႏွစ္ပိုင္းခြဲျခမ္း ပစ္နိုင္သည္ အထိ က်ယ္လ္ေင္လွသည္။
"ငါ ငါ "
အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေနသည့္ Clara အား စိတ္ကုန္သလိုၾကည့္ရင္း အေရးေပၚေခၚ ဘဲလ္အား ႏွိပ္ဖို႔ျပင္ေနသည့္ Clara ေၾကာင့္ လုခ်ီမွာ မ်က္ျပဴးဆံျပာျဖင့္ တားရျပန္သည္။
"ငါ ျမင္ခဲ့တယ္!!
နင့္ကို ဒီလို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့သူကို ငါလည္း ျမင္ခဲ့တယ္"
လုခ်ီ၏ အသံ tone ႏွိမ့္ႏွိမ့္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လာသည့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ။
မယုံၾကည္နိုင္ေသာ အၾကည့္တို႔တြင္ အံ့အားသင့္ ေျဖမဆည္နိုင္ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ဝင္ေနၿပီး ေဒါသထြက္ကာ ခံျပင္းရမည့္ အစား သူမဟာ ရွိုက္လို႔ငိုသည္ ။
"ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ ငါလည္း ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ အရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊
သူက ျပန္ေရာက္လာခဲ့တာ၊
ေတာင္းပန္ပါတယ္၊
တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငုံ႕ကိုင္းလို႔ ေတာင္းပန္ေနရာမွ လုခ်ီပါ တုန္ယင္စြာ ငိုေနမိသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~
လြန္ခဲ့သည့္ မိနစ္ခန့္က အေျခအေနႏွင့္ မတူညီစြာ ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ ေဆး႐ုံအခန္းငယ္။
မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္၍ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾကေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦးတြင္ မည္သူမွ စကားမရ။
Clara က အဆုံးထိ မရွိေတာ့ေသာ သူမ၏ ေျခေထာက္တို႔အား မလႈပ္မယွက္ေငးေနသည္။
"အဲ့ေန႕က နင္ငါ့ကို ဒီအတိုင္း မထားသြားခဲ့ရင္ေရာ ငါ့ေျခေထာက္ေတြ အေကာင္းအတိုင္းျပန္ရမယ္လို႔ နင္ထင္လား"
Clara ၏ အေမးအား လုခ်ီ ေလးပင္စြာ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္မိသည္။
ကားဘီးေအာက္ ေၾကမြသြားခဲ့သည့္ ေျခေထာက္အား ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သူမွာ သူမ မလား။
"အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊
ဘဲေလး တစ္ေယာက္အေနနဲ႕မွ မဟုတ္ရင္ အသက္ဆက္မရွင္ဘူး။"
Clara ၏ အဓိပၸါယ္မရွိေသာ စကားေၾကာင့္ လုခ်ီမွ ခုံမွ ႐ုတ္တရက္ ထ'လိုက္မိသည္။
ဘာကို ေသမွာလဲ။
သူ႕ကို ဒီအရႈပ္ထုတ္ေတြထဲ ထားခဲ့ၿပီး ေသသြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
"ေျပာျပ အဲ့ေန႕က အေၾကာင္း ရားး အဆင္ေျပရဲ႕လား"
ထိုေန႕ကအေၾကာင္းေမးလိုက္သည္ႏွင့္ စိတၱဇ တစ္ေယာက္လို Clara က သူမ၏ နားေတြကို ပိတ္ထားၿပီး နီရဲေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ငိုေႂကြးျခင္းအား ျပဳျပန္သည္။
"ငိုတာ ဒီေလာက္ဆို လုံေလာက္ၿပီ ၊
နင္မေျပာျပရင္ နင့္ကို ဒီလို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့သူက လြတ္သြားလိမ့္မယ္"
"ေဝါ့"
စကားေျပာေနရင္း ဒယိမ္းဒယိုင္ ျဖစ္ေနသည့္ Clara က စကားအဆုံး ၾကမ္းျပင္ေပၚ သို႔ အန္ခ်လိဳက္သည္ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားအား အလိုလို ေနာက္ဆုတ္မိသြားသည္။
"ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ နင္ နင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
မ်က္ျဖဴလန္ကာ တတ္' လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေနသည့္ Clara အား ထိန္းေပြ႕လို႔ အေရးေပၚ ဘဲလ္အား တီးရန္ႀကိဳးစားေပမယ့္ ကမ္းလို႔မမွီ။
"ငါ ငါ ..... "
Clara သည္ ေဝဒနာၾကားမွ တစ္စုံတစ္ခုအား ေျပာဖို႔ႀကိဳးစားေနဟန္၊
"စကားအမ်ားႀကီး မေျပာနဲ႕ဦး ခနေနမွ ခနေနမွ ေက်းဇူးျပဳၿပီး"
ေနာက္ဆုံး လက္လွမ္းမွီသြားသည့္ အေရးေပၚခလုတ္အား အထပ္ထပ္တီးေနရင္း ေခြၽးသံ တရဲရဲၾကားမွ ငိုယိုရျပန္သည္။
"သူ ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္ ထြက္ေျပးဖို႔"
Clara ၏ အလြန္ကိုမွ တိုးဝင္သိမ္သဲ့ေနေသာ အသံေၾကာင့္ လုခ်ီ ငိုေနရာမွ ရပ္၍ အားစိုက္ နားေထာင္ေနမိသည္။
"ထြက္ေျပးခဲ့ေပမယ့္ အဲ့ကား.... သူ႕ကား..."
စကားမဆက္နိုင္ေတာ့သည့္ Clara ၏ ခႏၶာကိုယ္မွ တြန့္လိမ္လာသည္။
Clara ေျပာျပလာသေလာက္ ဆက္စပ္မိသြားသည့္ လုခ်ီမွာ ႀကိဳးစတစ္စအား ဆြဲကိုင္မိသလို ကိစၥအား ဇာတ္ေရလည္သေလာက္ ရွိလာၿပီ ျဖစ္သည္။
သည္ ဇာတ္လမ္းတြင္ အကုန္လုံးက အတုေတြခ်ည္းသာ။
Clara အား ဖုန္းဆက္တဲ့သူေရာ
ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္သြားသည့္ ကားေရာ။
" Clara ေက်းဇူးျပဳၿပီး အသိစိတ္ကပ္စမ္းပါ။
အဲ့ေန႕ညက ကားေမာင္းတဲ့သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို မွတ္မိလား"
Clara ဟာ သူမ၏ မ်က္ျဖဴလန္ေနေသာ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ မ်က္ႏွာက်က္အား ခက္ခက္ခဲခဲ ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။
Clara အား ဤ အေျခအေနသို႔ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္သြားေစသည္မွာ မည္သည့္အရာမွန္း မသိ။
"မ မမွတ္မိဘူး ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ တိမ္ေတြ......."
ၿငိမ္က်သြားသည့္ Clara ၊
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က သူ႕လက္ထဲမွ Clara အား ဆြဲလုလိုက္ၿပီး သူ႕ကိုေတာ့ ပစ္စလက္ခက္ တြန္းတိုက္ပစ္သည္ကို သိေနရသည္။
ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ လဲက်ေနသည့္သူမအား ေက်ာ္ရင္းခြရင္း ဆရာဝန္မ်ားဟာ ေယာက္ယက္ခက္ေနၾကသည္။
သူမ အကုန္ျမင္ေနရေပမယ့္ ဘာမွ မၾကားရ။
တစ္စုံတစ္ရာ ရွင္းျပရန္ သူမ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ဖြင့္မရ။
အသက္မရွင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေစာနကမွ ေျပာလာသည့္ Clara အား ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ရင္တို႔နင့္လာရသည္။
"လူနာေသဆုံးခ်ိန္ ၁၅ နာရီ ၄ မိနစ္၊
အစာ အဆိပ္သင့္"
မိမိေဘးမွာ အလွ်ိုလွ်ို ျဖတ္သြားၾကေသာ ဆရာဝန္သုံးေယာက္အနက္မွ နီးရာတစ္ေယာက္အား ရွိသမွ် ခြန္အားတို႔ျဖင့္ ဖမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး
"ဘာကို အစာအဆိပ္သင့္ရတာလဲ၊
ကုတင္ေပၚမွ လွဲေနၿပီး ေဆး႐ုံက ေကြၽးတာပဲ စားရတဲ့သူက ဘာကို အစာအဆိပ္သင့္ရတာလဲ!!!"
ေကာ္လံအား ဆြဲရမ္းရင္း ေမးေနသည့္ လုခ်ီေၾကာင့္ ထိုဆရာဝန္မွာ စိတ္မရွည္စြာ တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"အဲ့တာက မင္းကို ေမးရမွာေလ၊
မင္းက ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘာလုပ္ေနရလဲ၊
တကယ္ဆို မင္းကမွ သံသယရွိသူ မဟုတ္ဘူးလား
တကယ္ပါပဲ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေအာင္ "
တြန့္ေၾကေနေသာ ဂ်ဴတီကုတ္အား ျပန္ဆြဲခ်လိဳ႕ ထို ဆရာဝန္ထြက္သြားသည္အထိ လုခ်ီမွာ အရိုးႀကိဳးပ်က္ ထိုင္ခ်မိသည္။
ပထမတစ္ေခါက္ မေတာ္တဆအမႈတြင္ သံသယရွိသူ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ သူမသည္ ယခု Clara ေသဆုံးသြားခ်ိန္တြင္လည္း အတူတူရွိေနခဲ့တာ မလို႔ သူမ အတြက္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးမရွိနိုင္။
လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားကာမွ သည္သံသရာႀကိဳးထုံးတြင္သာ ညွိမိေနျပန္ေသာ သူမ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မနက္ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္တြင္ ထ၍ ျမည္လာေသာ လူေခၚဘဲေၾကာင့္ ရိေပၚမွ ဇေဝဇဝါျဖင့္။
ညအိပ္ဝတ္စုံထပ္ long coat တစ္ထည္ကို ၿခဳံလႊားလို႔ ေအာက္ထပ္အား ဆင္းလာလိုက္သည္။
လုခ်ီ ႀကီးမားေသာ ထိုတံခါေရွ႕ နာရီေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ရပ္ေနၿပီးေနာက္ ေတြေဝတုံ႕ဆိုင္းမႈတို႔အား အဆုံးသတ္၍ လူေခၚဘဲလ္အား တစ္ခ်က္ႏွိပ္၍ ပြင့္ဟလာမည့္ တံခါးအား ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။
"ဘယ္သူပါလဲ"
ခနာအၾကာတြင္ အသံတစ္ခုႏွင့္အတူ ပြင့္ဟလာသည့္ တံခါး။
ကိုယ္ကို ကိုင္းၫြတ္လို႔ မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ကြၽန္မက Ballerina လုခ်ီပါ ၊
ဆရာ ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္ရမလား မသိဘူး"
ကိုင္းၫႊတ္ထားသည့္ ကိုယ္အား ျပန္တည့္မတ္လိုက္ေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီး အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္အား ေတြ႕လိုက္ရသည္။
လုခ်ီ၏ ခြင့္ေတာင္းခံမႈအေပၚ အခက္ေတြ႕ေနဟန္ျဖင့္ ထိုအန္တီႀကီးမွာ အေျဖမျပန္။
"ဝင္ခြင့္ေပးလိုက္"
ေဘး နံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ intercomဆီမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ အသံေၾကာင့္ ထိုအန္တီႀကီးမွာ လုခ်ီေရွ႕မွ လမ္းဖယ္ေပးလာသည္။
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဆိုရင္း ၿခံထဲသို႔ ဝင္လာေလေလ ႀကီးမားသည့္ သစ္ပင္တို႔ေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ သိပ္မရွိ။
သိသိသာသာ ေအးစိမ့္လာသည့္ အတြက္ လုခ်ီ သူမ၏ လက္ေမာင္းတို႔အား သူမကိုယ္တိုင္ ပြက္သပ္ေနမိသည္။
"ဘယ္လို လုပ္အိမ္ထိေရာက္လာတာလဲ?
ဒီရက္ပိုင္း studio ကိုလည္း မသြားဘူးဆို၊
ေနမေကာင္းဘူးလား"
ပိန္ခ်ဳံးလွီကာာ မ်က္တြင္းမ်ား ခြၽတ္ခ်ဳံက်ေနေသာ လုခ်ီ၏အသြင္ အျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ရိေပၚက ေမးလာသည္။
" Clara ဆုံးသြားၿပီ မနက္က"
ဝမ္ရိေပၚ၏ မ်က္ႏွာမွာ သိသိသာသာ ပ်က္ယြင္း မသြားေပမယ့္ တြန့္က်ဳံ႕သြားေသာ မ်က္ခုံးတန္းစိမ္းစိမ္းမွ တစ္ဆင့္ စိတ္မလို မက်မႈအား ရိပ္စားမိနိုင္သည္။
"အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္ ေနမေကာင္းဘူးနဲ႕ တူတယ္ သြားၾကည့္လိုက္ပါဦး
ကြၽန္ေတာ္ မေခၚမခ်င္း ဒိီကို လာစရာမလိုဘူး"
ထိုစကားေၾကာင့္ ေဘးနားတြင္ ရပ္ေနေသာ အန္တီႀကီးမွာ အရိုအေသေပးလို႔ ထိုေနရာမွ ထြက္သြားသည္။
ေျခသံမ်ား ေဝးသြားသည္ ေသခ်ာမွသာ ဝမ္ရိေပၚက လုခ်ီရွိရာသို႔ ျပန္ၾကည့္လာရင္း စကားျပန္စလာ၏။
"သူမ ဆုံးသြားၿပီဆိုေတာ့ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာမယ္ မင္းထင္လဲ"
"အရင္ဦးဆုံး ဒုကၡေရာက္မယ့္ သူက ရွင္နဲ႕က်မနဲ႕ပဲ"
"ဘာလို႔ငါကလဲ ?
ကားနံပါတ္ျပား အတုဆိုတဲ့ ကိစၥမင္း အခုထိ မသိေသးဘူးနဲ႕တူတယ္"
ပုခုံးႏွစ္ဖက္အား တြန့္ျပရင္း Clara ကိစၥႏွင့္ သူဟာ အလြတ္ႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚဟာ က်ိန္ေသေပါက္ လုခ်ီ တြက္ခ်က္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ ကားနံပါတ္ျပား ကိစၥသာ သိ၍ ဖုန္းနံပါတ္ ကိစၥအား မသိ။
"Clara ရဲ႕ ဖုန္းမွတ္တမ္းထဲမွာ ရွင္ကအဲ့ေန႕ညက သူနဲ႕ ေနာက္ဆုံး ဖုန္းေျပာခဲ့သူပဲ။
ရွင္ သူ႕ကို ထြက္ေျပးဖို႔ အမိန့္ေပးခဲ့တယ္တဲ့"
ရိေပၚသည္ သူ၏ ရွည္သြယ္သြယ္ လက္ေခ်ာင္း တို႔ကို ေျခခ်ိတ္ထားေသာ ညာဘက္ဒူးေပၚတြင္ ယွက္သြယ္ထားရင္း ေတြးဆဆ ေခါင္းၿငိမ့္ေနသည္။
"ငါ မဆက္ခဲ့ဖူး"
တိက်ေသာ အေျဖတစ္ခုေနာက္ စိတ္ညစ္ၫူးစြာ သူ၏ မ်က္ရိုးတို႔အား ႏွိပ္နယ္ေန၏။
လုခ်ီက သူ႕အိတ္ထဲမွာ ဖုန္းတစ္လုံးကို ထုတ္၍ ဖုန္းေခၚဆိုမႈ မွတ္တမ္းအား ျပလာသည့္အခါ ထိုေန႕ည ထိုအခ်ိန္၏ ေအာက္တြင္ ရိေပၚ၏ ဖုန္းနံပါတ္မွာ အမွန္တကယ္ရွိေနသည္။
သို႔ေပမယ့္ ရိေပၚ၏ ဖုန္းမွတ္တမ္းတြင္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္ဟာ ကြက္၍ ေပ်ာက္ဆုံးေနသိလို Clara အား ဖုန္းဆက္ခဲ့ဖူးသည့္ မွ္ဥာဏ္မ်ိဳးလဲ မရွိ။
"တကယ္ေတာ့ Clara အမႈျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္မရွိေနခဲ့ပါတယ္"
လုခ်ီ၏ စကားေၾကာင့္ အမူအရာ ဖမ္းရန္ခက္ခဲလွပါသည္ဆိုသည့္ ဝမ္ရိေပၚလိုလူ၏ မ်က္ႏွာထက္ အံ့အားသင့္မႈတို႔ အထင္းသား။
"ကားနဲ႕တိုက္သြားတဲ့ သူကိုလည္း ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာဘက္ကိုပဲ ျမင္ရခဲ့တာ၊
ေမွာင္ေနတာမလို႔ ေက်ာေတာင္ မသဲကြဲဘူး၊
သက္ေသအေနနဲ႕ ဒီဖုန္းထဲမွာ အကုန္ရွိပါတယ္"
လုခ်ီေထာင္ျပလာေသာ ဖုန္းအကြဲကို တစ္လွည့္ လုခ်ီကို တစ္လွည့္ၾကည့္ေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ စိတ္ထဲတြင္ ေမးခြန္းမ်ားစြာျဖင့္။
"ဒါမ်ိဳးေတြက ရဲေတြကို သြားေျပာရမွာ၊ငါ့ကို လာေျပာရမွာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊
မင္း ေနရာမွား လာခဲ့ၿပီ ထင္တယ္၊
ျပန္လို႔ရၿပီ"
လုခ်ီဆီမွ စကားေတာင္ မေစာင့္ပဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေသာ ရိေပၚေၾကာင့္ လုခ်ီပါ အလိုလို ရပ္မိရက္သား။
"ဒါဆို ဖုန္းနံပါတ္ကိစၥကေရာ၊ရဲေတြက ရွင့္ကို ယုံမယ္လို႔ထင္လား"
လႈပ္ရွားမႈ ထပ္မျပဳေတာ့သည့္ ရိေပၚမွာ လုခ်ီ၏ စကားအား နားစြင့္ေနသည့္ အရိပ္အေယာင္မလို႔ လုခ်ီက သူမ၏ စကားအားဆက္သည္။
"ရွင္လည္း သိခ်င္တယ္မလား Onsra ရဲ႕ပိုင္ရွင္ကိုေရာ swan qeen ကိုေရာ ျဖဳတ္ခ် ခ်င္တဲ့သူက ဘယ္သူလဲဆိုတာ"
"မဟုတ္ဘူး။
သိၿပီးသားကိုမွ ႐ုပ္လုံးေဖာ္ဖို႔ အေထာက္အထားေလး နည္းနည္း လိုေန႐ုံပဲ"
ႏွစ္ေယာက္သားမွာ အဓိပၸါယ္ကိုယ္စီျဖင့္ ၿပဳံးလိုက္မိၾကသည္။
လုခ်ီၾကားဖူးပါသည္။
ဘဲေလး တစ္ေယာက္ဟာ ဘဲေလးဝတ္စုံ(tutu) ကို တစ္သက္တာလုံးမွာ အႀကိမ္ 50 ကေန 150 အထိ ဝတ္ခြင့္ရွိသည္တဲ့။
အဲ့ထဲမွာမွ အနည္းဆုံး အႀကိမ္20 ဟာ swan qeen ဝတ္စုံပါတဲ့။
သေဘာတူညီခ်က္ရသြားၿပီးသည့္ေနာက္ လုခ်ီနဲ႕ ဝမ္ရိေပၚဟာ ၾကမၼာခ်င္း ေဝမွ်ၾကရမည့္ ေလွတည္းသားမ်ားျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
႐ုတ္တရက္ ထျမည္လာသည့္ ဖုန္းေၾကာင့္ ရိေပၚ နာမည္အားၾကည့္မိေတာ့ ေခၚဆိုသူမွ ေရွာင္းက်န့္။
ထိုအခါမွ သည္ေန႕ အမႈအတြက္ ေရွာင္းက်န့္ အိမ္လာမည္ကို သတိရသြားခဲ့သည္။
" ဒီေန႕ေတာ့ နားလိုက္ေတာ့ လုခ်ီ၊
မနက္ျဖန္ေတာ့ studio ကို လာခဲ့ပါ ပြဲက အရမ္းနီးေနၿပီ"
လုခ်ီက ေပါ့ပါးစြာၿပဳံးလို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
ကိစၥမ်ားစြာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အသက္မွန္မွန္ ျပန္ရႈနိုင္ျခင္းေပ။
"ဒါဆို သြားလိုက္ပါဦးမယ္ "
ႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္တံခါးမွ အထြက္ တိုက္ဆိုင္စြာ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာေသာ လူတစ္ယာက္ေၾကာင့္ အျမန္ေရွာင္တိမ္းလိုက္ရသည္။
ထိတိုက္သြားေသာ ပုခုံးစြန္းတစ္ဖက္ ၊
ျမင့္မားေသာ အရပ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာအား ေသခ်ာ မျမင္လိုက္ရေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္မွ မွဲ႕နက္တစ္ေပါက္အား သတိမူလိုက္သည္။
ရင္ထဲ မတင္မက် ခံစားမႈေၾကာင့္ လုခ်ီ ေစာင္းငဲ့ကာ တစ္ဖန္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေပမယ့္ ေစ့ပိတ္သြားေသာ မွန္တံခါးခ်ပ္ေၾကာင့္ ေက်ာျပင္ေတာင္ ေဝဝါးဝါးသာ ျမင္ရေတာ့သည္။
Hidden:Masked Boy
ငါတို႔ကို လွည့္ဖ်ားတို႔အတြက္ မင္းဆိုေနက်ဂါထာ။
သိမ္ေမြ႕ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ မ်က္ႏွာဖုံးတစ္ခ်ပ္ကို အသုံးခ် ။
ေကာင္ငယ္ေလး
ပုံစံအမွန္မရွိေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖုံး ေနာက္ကြယ္က ေကာင္ငယ္ေလး။
TBC♡