အပိုင္း(၄၂)
ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေမာင္းႏွင္လာေသာ ကားႏွစ္စီးသည္ က်ယ္၀န္းလွသည့္ ျခံႀကီးတစ္ခုအေ႐ွ႕တြင္ရပ္တန္႔သြား၏။
ဦးမင္းႏြယ္လည္း သားျဖစ္သူေခၚရာေနာက္ လိုက္ခဲ့ေသာ္ျငား ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မသိ။ ျခံေ႐ွ႕ေရာက္မွသာ မာမီ၏ လုပ္ငန္း႐ွင္တစ္ေယာက္အိမ္မွန္း သိရတာျဖစ္သည္။ သူ႕ကို လိုက္ေတြ႕ေပးဟုေျပာေသာ္လည္း သားျဖစ္သူက ကားတစ္စီးတည္းအတူမလာ ျပန္လာမွ၀ယ္ထားေသာ နက္ျပာေရာင္ကားကိုသာ သက္သက္စီ စီးလာတာျဖစ္သည္။
ခီတန္ကူးဇဏ္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ အရာအားလုံးက ျဖစ္လာသည္။ မေဒစီတို႔အိမ္သည္လည္း လာမည္ကိုႀကိဳသိသည္ထင္၏။ ျခံတံခါးကို အေမးအျမန္းမ႐ွိ ခ်က္ခ်င္းဖြင့္ေပးလာသည္။
ကားႏွစ္စီးလုံး ေပၚတီကိုေအာက္မွာ ရပ္လိုက္ေတာ့မွ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ခီတန္ကူးဇဏ္က စကားအရင္စလာသည္။
"ဒယ္ဒီ ဦးမင္းထင္မပါဘူးလား "
သူေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားေပၚတြင္ မေတြ႕ဖူးေသာ လူစိမ္းေၾကာင့္ ေမးလိုက္သည္။ ဒယ္ဒီက ဘယ္သြားသြား သူ႕လက္ေထာက္ကိုသာ ကားေမာင္းေစတာျဖစ္သည္။
"မင္းထင္ကို ကိစၥတစ္ခုခိုင္းလိုက္လို႔ အျခားတစ္ေယာက္ေခၚလာတာ။
ဒီကို ဘာလုပ္ဖို႔လာတာလဲ သား ။ ဒါမင္းအဖြားနဲ႔ ဖက္စပ္လုပ္ငန္း႐ွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္မဟုတ္လား ။ မင္းဘာေတြလုပ္ဖို႔စဥ္းစားေနတာလဲ "
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ သတင္းကဒယ္ဒီ့နားထဲမေရာက္ေသး။
ခီတန္ကူးဇဏ္ေတြးလိုက္မိသည္။
ဖြားက ဦးခီမင္းႏြယ္ကို သားတစ္ေယာက္လို႔ေရာ သတ္မွတ္ပါရဲ႕လား။ သူခပ္ဟဟရယ္လိုက္ရင္း…
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ လုပ္ငန္း႐ွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွန္းေတာ့ သိေသးလို႔ "
"ဘာ!"
"ဒီအိမ္ကလူႀကီးမင္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးကိုကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေစ့စပ္ဖို႔ ဖြားကလုပ္ေနတာ ။ အဲ့တာ ဒယ္ဒီလိုက္ျငင္းေပး ။ မဟုတ္ေသးဘူး ။ ကြၽန္ေတာ္ပဲ အစအဆုံးေျပာမယ္ ၊ ဒယ္ဒီက အုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ေပး႐ုံပဲ "
"မင္း ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ သားဇဏ္ "
"ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္သိတာမို႔ ဒယ္ဒီအာ႐ုံမစိုက္ေပးလည္း ျဖစ္တယ္ "
"ဒါဆိုဘာလို႔ ဒယ္ဒီ့ကိုေခၚလာရတာလဲ "
"ဒယ္ဒီေမ့ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ USမသြားခင္ စာခ်ဳပ္တစ္ခုခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ေလ "
ဦးမင္းႏြယ္ ထိုစာခ်ဳပ္ကိုေမ့ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေပးအယူလုပ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရင္းသည္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္သာ ။ သားက ထိုအခ်ိန္တည္းက သူ႕အဖြားလုပ္မဲ့ အရာေတြကို ႀကိဳျမင္ေနခဲ့တာမ်ားလား။
"ဟုတ္ၿပီ ။ မင္းစာခ်ဳပ္ဆိုေတာ့ မင္းသေဘာေပါ့ "
ႏွစ္ေယာက္သား သေဘာတူညီမႈအၿပီးမွာ အိမ္ထဲသို႔၀င္သြားလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔အိမ္ႏွင့္မတူပဲ ေႏြးေထြးတဲ့ အေငြ႕အသက္႐ွိသည္မွာ ၀င္လိုက္တာႏွင့္ သိသာသည္။ မေဒစီဟာ အလိုလိုက္ခံ အခ်စ္ခံရမွန္း သိသာလွသည္။
ဒီေစ့စပ္ပြဲကို မျငင္းသည္မွာ သူ႕ကိုလက္ထပ္ခ်င္လို႔မဟုတ္ပဲ မိဘႏွစ္ပါး၏ လုပ္ငန္းကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ေနသည္ပုံပင္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္လည္း မိသားစုပုံႏွင့္ မေဒစီ၏ ဘြဲ႕ယူအခမ္းအနားပုံမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။
နာမည္ႏွင့္လိုက္စြာ က်က္သေရ႐ွိေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ သူတို႔႐ွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာကာ ေဖာ္ေ႐ြစြာေျပာ၏။
"သားဇဏ္ လာလည္မယ္လို႔ သမီးကႀကိဳေျပာထားလို႔ အန္တီေစာင့္ေနတာ "
ခီတန္ကူးဇဏ္က ဘာမွမေျပာ။ ျပဳံး႐ုံသာျပဳံးသည္။
ေဒၚေမရီခင္က အခုမွ ဦးမင္းႏြယ္ကို သတိထားမိသလို အလ်င္တေစာေျပာလာ၏။
"သားအေဖပါ ပါမယ္မွန္းမသိဘူး ။ အေပၚထပ္ကိုလိုက္ခဲ့ သားအန္ကယ္ေစာင့္ေနတယ္ "
အန္တီက စာၾကည့္ခန္းတစ္ခုကို ၫႊန္ျပၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ျပန္ဆင္းသြားသည္။
ဒယ္ဒီရဲ႕ မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္မို႔ သူအသာျပဳံးရင္း…
"ဒယ္ဒီ ၀င္ရေအာင္ေလ "
"ဒီလိုလုပ္တာ အဆင္ေျပပါ့မလား ဇဏ္ "
"ဒယ္ဒီက အခုထိ ဖြားအတြက္စိတ္ပူေနတုန္းပဲကို ။ လူဆိုတာ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ၾကည့္ရတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာလည္း ႐ွိေသးတယ္ ဒယ္ဒီရဲ႕ ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာသလိုသာလုပ္ ဘယ္သူ႕မွဘာမွ မထိခိုက္ေစရဘူး "
ထိုအခါမွ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး သူ႕အေနာက္သို႔လိုက္လာ၏။
ဦးသူရိန္မင္းက သူ႕ကိုေတြ႕တာႏွင့္ ေဖာ္ေ႐ြေသာ အျပဳံးႏွင့္ဆက္ဆံ၏။
"သားဇဏ္လား ။ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိဘူးကြာ အရပ္ႀကီးကို ႐ွည္ၿပီး ေခ်ာလာလိုက္တာ လူေတာင္မွားတယ္ "
"အန္ကယ္လည္း ထပ္တူပါပဲဗ် "
"ကိုမင္းႏြယ္လည္း ပါတာပဲ ။ လုပ္ငန္းေတြေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
"ေျပပါတယ္ ကိုသူရိန္ "
မေန႔ကတင္ ဖုန္းဆက္လာသည့္ သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္ ဦးသူရိန္မင္း အံ့ဩေနရသည္။ ခီတန္ကူးဇဏ္လာလည္မွာမို႔ သမီးေမာင္ေလးကို ဂ႐ုတစိုက္ ဧည့္ခံလိုက္ပါဆိုေသာ အမွာစကားကိုသာ ေျပာသြားတာျဖစ္သည္။
"ဒါနဲ႔ သားဇဏ္ ။ အန္ကယ့္ကိုဘာလို႔ေတြ႕ခ်င္တာလဲ"
"အန္ကယ္ဆိုတာထက္ အန္ကယ္ေရာ အန္တီေရာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တာပါ "
"ဘယ္လို"
ထိုစဥ္ လက္ဖက္ရည္ဗန္းကို ကိုင္ကာ၀င္လာတဲ့ ေဒၚေမရီေၾကာင့္ ဦးသူရိန္အေမးတို႔ ရပ္တန္႔သြားရသည္။
"အန္တီ ထိုင္ပါဗ် "
"ေအးကြယ္ "
"ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔လာတာ ဖြားစီစဥ္ေနတဲ့ ေစ့စပ္ကိစၥပါ "
ဦးသူရိန္မင္းတို႔လည္း အနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္စားမိပါ၏။ ဒီကေလးသည္ သူတို႔ႏွင့္ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားအတြက္ ေတြ႕စရာအေၾကာင္းမ႐ွိေပ။
ေစ့စပ္ပြဲလုပ္ၿပီး မၾကာခင္လက္ထပ္ေပးခ်င္ၿပီဆိုေသာ ေဒၚမူယာႏြယ္က မၾကာခဏ စကားလမ္းေၾကာင္းေလ့႐ွိသည္။ ကေလးေတြသည္လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ မၾကာခဏေတြ႕ၿပီး ရင္းႏွီးေနတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီကိစၥအတြက္ အခက္အခဲမ႐ွိေလာက္လို႔ ေတြးမိခဲ့တာျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီကိစၥကို သေဘာမတူပါဘူး ဦးနဲ႔အန္တီ "
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ သေဘာမတူသည့္အထဲ ကိုယ့္သမီးပါပါသည္ကို စကားအသြားအလာအရ သတိထားမိသည္။
"သမီးက ပထမက ဘာမွမေျပာေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ထင္ေနခဲ့တာ "
ဦးသူရိန္ေျပာေတာ့ ေဒၚေမရီကပါ ၀င္ေျပာ၏။
"ဟုတ္တယ္ သား ။ သမီးက မေန႔ဖုန္းဆက္တဲ့အထိ ဘာတစ္ခြန္းမွမဟဘူး ။ သူသာ ဆႏၵမ႐ွိဘူးဆို အန္တီတို႔လည္း အတင္းအၾကပ္မစီစဥ္ပါဘူး "
"မေဒစီက သိတတ္လိမၼာတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ပါ ။ အန္တီတို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းကို ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ ဒီကိစၥကို သူျငင္းဖို႔ခက္ေနတယ္ထင္ပါတယ္ "
"အိုကြယ္! ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ "
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္မင္ခဲ့တာကလည္း ေသြး႐ိုးသား႐ိုးပါ အန္ကယ္နဲ႔အန္တီ။ မေဒစီေရာ ကြၽန္ေတာ္ေရာက တစ္ဦးတည္းေသာ သားသမီးေတြမို႔ ေမာင္ႏွမလိုခ်င္ခဲ့တာ ပါပါလိမ့္မယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မေဒစီကို အစ္မအရင္းတစ္ေယာက္လိုပဲ သေဘာထားပါတယ္ ။ မေဒစီလည္း ထပ္တူပါပဲ "
ေဘးကေန ဘာမွမေျပာပဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္သာ လုပ္ေနတဲ့ ဦးမင္းႏြယ္ေၾကာင့္ ဦးသူရိန္မင္းျပဳံးမိသြားသည္။
သူတို႔လို စီးပြားေရးသမားမ်ားအတြက္ စကားလုံးတစ္လုံးစီတိုင္းသည္ အလြန္အေရးပါလွသည္။
ထိုကေလး ေ႐ြးခ်ယ္သုံးႏႈန္းသြားသည့္ စကားလုံးမ်ားသည္ ဒဲ့ေျပာရလွ်င္ လုပ္ငန္းထိခိုက္မွာကို ဘာအတြက္မွ ပူမေနပါနဲ႔ ဟုေျပာခ်င္တာပင္ျဖစ္သည္။ သိုေပမဲ့ ထိုလိုစကားလုံးအစား မေဒစီဟာ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မအရင္းလိုပါပဲ ဆိုတည္းက ဒီေစ့စပ္ပြဲမျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ သူတို႔ကို ပစ္ထားမည္မဟုတ္ဟု တစ္ဖက္လွည့္ကာ ေျပာသြားျခင္း။
အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ထက္ထက္ျမက္ျမက္႐ွိလွေသာေၾကာင့္ သူတို႔သားမက္ျဖစ္မဲ့အေရးကို ႏွေျမာစိတ္ေတာ့ျဖစ္ရသည္။
"ဦးတို႔က ကေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကလြဲၿပီး ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးကြယ္ ။ ဥကၠဌႀကီးသာ စိတ္ခုသြားမွာစိုးတာ "
"ဒီလို ကိစၥမ်ိဳး ႐ွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး ကိုသူရိန္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္မပူလို႔ျဖစ္ပါတယ္"
သားျဖစ္သူေဘး၌ၿငိမ္ေနရာမွ အာမခံခ်က္ေပးသလို ၀င္ေျပာလာသည္ေၾကာင့္ ဦးသူရိန္မင္း စိတ္ထဲ၌ေတာ့ ေအးသြားသည္။
"ဒါဆိုလည္း ေစ့စပ္ပြဲမ႐ွိဘူးလို႔သာ မွတ္ၾကတာေပါ့ေလ "
"ဟုတ္ကဲ့ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္ကယ္နဲ႔အန္တီ ။ ေစ့စပ္ပြဲ ႐ွိ႐ွိ မ႐ွိ႐ွိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆက္ဆံေရးဟာ ပ်က္မသြားပါဘူး "
"ဒါဆိုလည္း အန္တီထမင္းစားပြဲ သြားျပင္လိုက္ေတာ့မယ္ "
"ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ကူေပးပါ့မယ္ အန္တီ "
သူလည္း ေအာက္ထပ္သို႔သာ လိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဒယ္ဒီကေတာ့ ဦးသူရိန္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး က်န္ေနခဲ့သည္။ ေလွကားမွဆင္းလာေတာ့ တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ထမင္းစားပြဲအားတန္းျမင္ေနရ၏။
"အကုန္ ခ်က္ၿပီးၿပီ သားရဲ႕ ။ ပန္းကန္ထဲထည့္႐ုံပဲ အိမ္မွာေကာင္မေလးေတြ႐ွိေပမဲ့ အန္တီက ကိုယ့္လက္ကိုယ္ေျခလုပ္ရမွ ေက်နပ္တာ။ သားအန္ကယ္ကလည္း အန္တီကိုတိုင္ ၀င္ၿပီး ျပင္ဆင္ေပးမွ သေဘာက်တာ သားေရ"
ထိုစကားနဲ႔တင္ အန္တီေမရီကို ခ်စ္မွန္းသိသာလွသည္။ ပင္ပန္းေစခ်င္တာထက္ ကိုယ့္ခ်စ္ရသူ လုပ္ေပးတာမို႔ ပို၍ ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းသည္မဟုတ္လား။
သူတို႔ေတြ႕တုန္းက ညိမ္လည္း ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ၀ယ္ေကြၽးခဲ့ဖူးသည္။ ပုံမွန္ဆို ျငင္းလိုက္မွာေပမဲ့ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ သူျငင္းဖို႔ တြ႕န္ဆုတ္ေနမိသည္။ မွာၿပီးကာမွ စားသင့္မစားသင့္ စဥ္းစားေနခ်ိန္တြင္ ညိမ္ကိုယ္တိုင္ ယူကာ ႐ွမ္းေခါက္ဆြဲကို နယ္ေပးခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပို၍ပင္ စားေကာင္းခဲ့သည္ထင္၏။
"သား ဘာေတြျပဳံးေနတာတုန္း "
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး အန္တီ "
သူလည္း ဟင္းပန္းကန္မ်ားကို အသာအယာစီေပးေနလိုက္သည္။
"ေဒစီဆိုလည္း ပါးစပ္ကသာ ဟုတ္ဟုတ္ ဟုတ္ဟုတ္နဲ႔ စကားနားမေထာင္ဘူး သားရယ္ မင္းအစ္မနဲ႔ေတြ႕ရင္ အစားေသခ်ာစားဖို႔ေျပာစမ္းပါ "
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ "
"သားဒီကို ျမန္ျမန္ျပန္လာတာ ေစ့စပ္ပြဲေၾကာင့္လား "
"ဒီကိစၥလည္းပါေပမဲ့ အဓိကေတာ့မဟုတ္ပါဘူး အန္တီ "
"ခ်စ္ရသူ႐ွိလား…အို အန္တီကဘာသေဘာနဲ႔မွေမးတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ "
"႐ွိပါတယ္ အန္တီ "
"ေအးေအး ။ သားဒီမွာထိုင္ေနအုံးေနာ္ အန္တီသြားေခၚလိုက္ဦးမယ္ "
အန္တီေမရီတက္သြားမွ ေပၚတီကိုေအာက္တြင္ ဖုန္းေျပာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ဒယ္ဒီ့ဒ႐ိုင္ဘာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထမင္စားခန္းႏွင့္ အိမ္ေပါက္၀သည္ တန္းေနတာမို႔ မည္သူမွန္း အေသအခ်ာကို ျမင္ရသည္။ ေစာၾကည္လင္က ရန္ကုန္လမ္းေတြ မကြၽမ္းတာေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ ေမာင္းလာတာမို႔ ဒ႐ိုင္ဘာမပါ။ ေစာၾကည္လင္ကိုလည္း အိမ္တြင္သာေနခိုင္းခဲ့သည္။
ဒယ္ဒီလည္း ဦးသူရိန္ႏွင့္ အတူဆင္းလာၿပီးေနာက္ ထိုအိမ္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ထမင္းစားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မၾကာေသးတဲ့အခ်ိန္မွာပင္ ဒယ္ဒီသည္ ဦးသူရိန္ႏွင့္ အဖြဲ႕က်သြားပုံရသည္။
"ကိုမင္းႏြယ္တို႔မ်ား သားေလးတစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္ ။ ႐ုပ္လည္းေခ်ာ ၊ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ေလးမို႔ ကံေကာင္းလိုက္တာ"
"သူ႕တစ္ေယာက္နဲ႔ ေခါင္းကိုက္ေနတာ ကိုသူရိန္မသိပါဘူးဗ်ာ ။ ထက္လြန္းလို႔ ခက္ေနတာ "
"ဟားဟား ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်ိဳ႕ "
"ဒါဆို ျပန္ၿပီေနာ္ မေမရီ "
ဒယ္ဒီကႏႈတ္ဆတ္လိုက္ေတာ့
လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး အိမ္ေပါက္၀ထိ လိုက္ပို႔ရင္း ႏႈတ္ဆတ္စကားဆိုသည္။
"ေနာက္လည္း လမ္းၾကဳံရင္ ၀င္ခဲ့ပါ ။ သားဇဏ္ေရာ "
အန္တီေမရီစကားေၾကာင့္ သူလည္း အျပဳံးႏုႏုကိုခ်ိတ္ဆြဲရင္း…
"ဟုတ္ကဲ့"
ကားႏွစ္စီးလုံး ထြက္ခြာသြားမွ
"ဒီတစ္သက္ေတာ့ ဒီလိုသားမက္မ်ိဳး မရေတာ့ဘူးအစ္ကိုေရ ။ ေကာင္ေလးက သူ႕ခ်စ္သူကိုလည္း အေတာ္ခ်စ္ပုံပဲ "
"သမီးေပ်ာ္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္ ေမရီရယ္ "
•••••••••
"မင္း အထုပ္ျပင္ထားေတာ့ ေစာၾကည္လင္ "
အျပင္ကေနျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျပာလာသည့္ သခင္ေလးစကားေၾကာင့္ ေစာၾကည္လင္ေခါင္းေမႊးမ်ားပင္ေထာင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
သူ႕ကို သခင္ေလးႏွင္ထုတ္ေတာ့မွာလား!
"ဗ်ာ ။ အဲ့လိုေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ ။ကြၽန္ေတာ္ သြားစရာေနရာမ႐ွိတာ သိရဲ႕သားနဲ႔"
"ေစာၾကည္လင္ မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ ။ ျပင္ဦးလြင္သြားမွာမို႔ အထုပ္ျပင္ခိုင္းေနတာ ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ခ်င္ရင္ ေနခဲ့ "
"အာ ! အဲ့လိုလား ။ မသိဘူးေလ ႐ုတ္တရက္ႀကီး အထုပ္ျပင္ဆိုေတာ့ "
သူေျပာလို႔ပင္မဆုံးေသး သခင္ေလးက သူ႕အခန္းထဲ၀င္သြားၿပီျဖစ္သည္။ ဘယ္ေန႔သြားမွာလဲဆိုတာကိုလည္း ေျပာမသြား ။
သခင္ေလးသည္ အဲ့လိုလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဘယ္တုန္းကမွ သူ႕စကားကိုအဆုံးထိနားေထာင္တယ္ဆိုတာမ႐ွိ ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ဂ႐ုစိုက္ပုံမရေပ။ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ စိတ္ပူလို႔ စကားအမ်ားႀကီးေျပာမိရင္ေတာင္ "အင္း"ဆိုတာနဲ႔ အဆုံးသတ္သြားတတ္သည္။သူ႕ကိုသခင္ေလးစကားအမ်ားဆုံးေျပာခဲ့သည္မွာ ျမန္မာကို မျပန္ခင္ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လကျဖစ္သည္။
ခီတန္ကူးဇဏ္ ကားေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ေစာၾကည္လင္ေၾကာင့္ မ်က္ခုံးတန္းတို႔ တြန္႔ခ်ိဳးကုန္သည္။
"ေစာၾကည္လင္ "
"ဗ်ာ "
"မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ အခုဆင္း "
"ဗ်ာ ။ သခင္ေလးပဲ ျပင္ဦးလြင္ သြားမလို႔ဆို ။ ကြၽန္ေတာ္က မလိုက္ရဘူးလား "
"ေ႐ွ႕ခန္းမွာ မထိုင္နဲ႔။ ေနာက္ခန္းသြားထိုင္ "
ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ပါက ဒ႐ိုင္ဘာလို႔ သေဘာထားတယ္လို႔ ဆူခံရမည္စိုးသျဖင့္ သူေ႐ွ႕ခန္းတြင္သာ ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိမွာ ေစတနာနဲ႔ ေ႐ွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္ေနခဲ့ပါေသာ္လည္း အဆူခံရသည္ေတာ့ မပ်က္။
ေစာၾကည္လင္ဆိုတာ အဆူမခံရသည့္ေန႔ဆိုတာမ႐ွိ။ သူလည္း တမင္တကာလိုက္ေျပာေနတာမဟုတ္ဘဲ ေစာၾကည္လင္ကိုက အလုပ္မဟုတ္တာျဖစ္သည္။
ညိမ့္ကိုပင္ ကားေပၚမတင္ရေသး lover seat တြင္ ခပ္တည္တည္၀င္ထိုင္ေနသည္။
စိတ္ပ်က္စရာ!
ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ျပင္ဦးလြင္သို႔သာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ အလုပ္႐ွင္ကိုယ္တိုင္က ကားေမာင္းေနရသျဖင့္ မ်က္ႏွာပူေသာ္လည္း သူ႕မွ လမ္းေတြမသိဘဲ ။
သခင္ေလးကေတာ့ ဉာဏ္ေကာင္းလို႔လားမသိ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတာေတာင္ သူ႕ပုံစံက ေျခာက္ရက္ပဲခြဲခြာရသလို ျဖစ္သည္။
••••••
ကားက တစ္ေနရာမွာ ထိုးရပ္လိုက္မွန္းသိေပမဲ့ သူမ်က္လုံးတို႔ကို မဖြင့္မိ။
"ေစာၾကည္လင္ …ထ"
"ဗ်ာ ဟုတ္ "
ကပ်ာကယာထကာ ေဘးဘက္သို႔ေဝ့ဝဲၾကည့္မိေတာ့ ျခံႀကီးက အေတာ္က်ယ္လွသည္။ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္လည္း အုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္း စိုေျပလ်က္ ။
ျပင္ဦးလြင္သြားမယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ သူတို႔ ဟိုတယ္တစ္ခု၌သာ တည္းရမည္မွန္း ေတြးထားခဲ့တာျဖစ္သည္။
သူေတြးရင္း အထုပ္ေတြခ်ေနစဥ္…
"ငါ့အထုပ္ေတြ မခ်နဲ႔ "
"ဗ်ာ "
"ငါသြားစရာ႐ွိတယ္ ငါ့ Luggageကို ကားေပၚမွာထဲထား ။ မင္းဒီမွာေနခဲ့ "
"ဗ်ာ ။ ဒါဆို ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာလား "
"က်စ္! ေျပာရခက္လိုက္တာ ။ အိမ္မွာလူေတြ႐ွိတယ္ ။ မင္းကိုျပန္ေပးဆြဲလာတာမဟုတ္ဘူး ။ အထုတ္ေတြခ်ၿပီးလည္း ဖယ္ေတာ့ ၿပီးေတာ့ "
"ဟုတ္"
သူေျပာကာ အထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ …
"မင္းဖုန္းခဏေပးလိုက္"
"ဗ်ာ"
သခင္ေလးဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ ။ သူ႕လိုအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုန္းကအစ လာငွားေနတာလား။
ငွားရင္ေတာင္ ငွားပုံက ေပးခ်င္စရာ!
စိတ္ထဲက ေျပာေနေပမဲ့ ထြက္သြားမိသည္က…
"ဟုတ္ ဟုတ္"
သူ႕ဖုန္းကို ေပးခ်င္သလိုလို မေပးခ်င္သလိုလို လုပ္ေနတာေၾကာင့္…
"ငါမၾကာဘူး ျပန္လာမွာ ေပးလိုက္ "
"ဟုတ္ ဟုတ္ "
ပုံမွန္အတိုင္းသာဆို သူေစာၾကည္လင္ကို ေမာင္းထုတ္ၿပီးတာၾကာၿပီ။ ကိစၥေတြက႐ွိေသးတာမို႔ ေျပာရခက္ေပမဲ့ အနားတြင္သာ ေခၚထားရသည္။
လူက ပိန္းကပိန္းနဲ႔ ဘယ္လိုေတာင္ သူအနားေခၚခဲ့မိလည္းဆိုတာ တကယ္မသိဘူး ။
ဒယ္ဒီ့ကိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနမွသာ ရတုႏွင့္ လိုက္လာခိုင္းလိုက္သည္။ ေစာေစာလာလည္း ဒီအေျခအေနမွ ဘာမွထူးသြားတာမဟုတ္ ။
သူလည္း ဒယ္ဒီလာမွသာ မိသားစု ဆုံညီေျဖ႐ွင္းခ်င္တာမို႔ တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ေတြ႕မေနခ်င္ေတာ့ ။ ေမြးထားတာမွန္ေပမဲ့ မေတြ႕ဖူးတာတစ္သက္မို႔ တကူးတကလည္း အပိုေတြလုပ္မျပခ်င္ေပ။
••••••••
ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းလာတာကိုမွ လမ္းတြင္တစ္ခါဘဲ နားရေသးတာမို႔ မ်က္လုံးမ်ားက က်ိန္းစပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုသာ ေတြ႕ခ်င္ေနေသာ စိတ္ကို ထိန္းမရ။
စုံစမ္းထားေသာ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က မနက္႐ွစ္နာရီတိတိ။
လူေတာင္မဟုတ္ သက္သပ္ရပ္ရပ္ျခံ၀န္းေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ႏွင့္ သူ႕စိတ္တို႔ ေအးခ်မ္းသြားသည္။ သည္အရိပ္အျမဳံေလးမွာ ခ်စ္ရသူ႐ွိသည္ဆိုေသာ အသိက စိတ္ကိုေအးခ်မ္းမႈေပးသည္။
သူ႕ကို ဘက္ေပါင္းစုံမွ ဘေလာ့ထားကာ Emailတစ္ေစာင္သာ ခ်န္သြားသည့္ အဆိုးေလးေၾကာင့္ ေစာၾကည္လင္ဖုန္းကို ယူလာရသည္။ ပိုင္႐ွင္က မေပးခ်င္မွန္းသိေပမဲ့ ကဒ္လဲလွယ္သုံးရတာမ်ိဳးလည္း ခီတန္ကူးဇဏ္တို႔က မလုပ္တတ္။
အလြတ္ရေနေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို ႐ိုက္ထည့္ကာ ေခၚလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မကိုင္။
ခဏၾကာမွသာ…
"ဟယ္လို "
သူလြမ္းေနခဲ့ေသာ အသံေလး။
ခ်ိျမျမအသံေလးက စမ္းေခ်ာင္းေလး တစ္ခုသဖြယ္ ရင္ထဲသို႔ ေအးျမစြာ စီး၀င္သည္။
"ဟယ္လို ။ ဘယ္သူလဲခင္ဗ် "
"ဖုန္းမွားဆက္တာဆို ခ်လိုက္ေတာ့မယ္ "
စိတ္႐ွည္တတ္တဲ့သူက ေဘာက္ဆတ္ဆတ္။
ခင္ဗ်ား တကယ္ကို ဆိုးလာတာပဲ ညိမ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ႏိုင္တာထင္တယ္။
"ညိမ္"
"ဟင္"
"မခ်ပါနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ "
"ဘာေျပာမွာလဲ ေျပာေလ "
"ကြၽန္ေတာ္ ညိမ္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ "
"ငါမအားဘူး ခီတန္ကူးဇဏ္ "
"ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီလိုစိမ္းကားရတာလဲ ညိမ္"
"မင္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ။ ငါတို႔ကိစၥက လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လထဲက ၿပီးသြားၿပီ "
"ကြၽန္ေတာ္ ညိမ္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ ။ အျပင္မွာ ေျပာမယ္ "
"မင္းျပန္ေရာက္ေနတာလား "
"အင္း ။ ကြၽန္ေတာ္ ညိမ့္အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ။ ၀င္လာရမလား ထြက္ခဲ့မလား "
"႐ူးေနတာလား ။ ၀င္လည္းမလာနဲ႔ ထြက္လည္းမထြက္ဘူး ။ ငါ့ကိုလာအၾကပ္မကိုင္နဲ႔ ခီတန္ကူးဇဏ္"
ညိမ့္အသံ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသဘက္သို႔ ကူးေျပာင္းလာတာကို သတိထားမိေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ဒီလိုလုပ္မွ သူေတြ႕ရမွာ။
"ဘာမွမေ႐ြးဘူး ။ ငါ့ကိုဖုန္းထပ္မဆက္နဲ႔ "
"ညိမ္ကဒီလိုဆိုမွေတာ့...Okay ေလ"
••••••••
"မဂၤလာပါ အန္တီ "
သူႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ပန္းပင္ေတြေရေလာင္းေနရာမွ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ျခံတံခါးက သူတို႔အိမ္လို အပိတ္အျမင့္မဟုတ္ဘဲ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ သံဇကာမို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကသာ လွမ္းေခၚလိုက္၏။
"သားက ဘယ္သူလဲ "
"ကြၽန္ေတာ္ ညိမ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ "
"ညိမ္! သားႀကီးကိုေျပာတာလား "
"ဟုတ္မယ္ ထင္တယ္ဗ်"
"ေအာ္ ေအး လာေလ "
သူမျခံတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အျပဳံးလွလွေလးနဲ႔ အတူ သူမေနာက္သို႔လိုက္လာသည္။ သားႀကီး သူငယ္ခ်င္းဆိုေသာ္လည္း မျမင္ဖူးပါ။
သူ႕အရင္သူငယ္ခ်င္း ယေသာ္ကလြဲၿပီး ရန္ကုန္မွသူငယ္ခ်င္း ေသာ္မႉးဟန္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ကိုသာ သူမ သိတာျဖစ္သည္။
ဒီကေလးပုံစံၾကည့္ရတာ လူေကာင္းသူေကာင္းျဖစ္ရတာမို႔ သူမစိတ္ခ်သြားရသည္။ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္တဲ့လူေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာကို စိုးရိမ္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။
"သား ဒီမွာထိုင္ေနာ္ သားညိမ္က အခန္းထဲမွာထင္တယ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ "
ခဏၾကာေတာ့ ထြက္လာသည့္ ပုံရိပ္ေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ေတာ့ သူ႕ကိုမလာေစခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြဟာ အျပည့္ ။
အရင္လို ဆံပင္ညိဳညိဳေလး မ႐ွိေတာ့ေပမဲ့ မ်က္၀န္းေလးကေတာ့ အရင္ကအတိုင္းပင္။
"သား စူပုတ္မေနနဲ႔ေလ ကေလးလည္း မဟုတ္ပဲ ။သားငယ္ခ်င္းကို ႏႈတ္ဆတ္လိုက္ဦး "
"သားသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူး ေမေမ "
ညိမ္ေျပာတာ မွန္ပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာသူငယ္ခ်င္းေတြမွမဟုတ္ဘဲ။
"…."
"သူက သားဂိုက္ခဏသင္ေပးဖူးတဲ့ သူပါ "
" ဪ ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ မိုးသန္႔ရယ္ မင္းႏွယ္ မသိတာလည္းမဟုတ္ဘဲ "
ခီတန္ကူးဇဏ္ လက္ထဲမွ အထုပ္မ်ားကို အန္တီ့ထံသို႔ တိုးေပးလိုက္ေတာ့ အံ့ဩေနပုံရသည္။
"အန္တီတို႔အတြက္ပါ "
"မလိုပါဘူးသားရယ္ "
"မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ "
သူ႕ကို ဦးတည္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ပထမဆုံးစကားက "ဘာလာလုပ္တာလဲ "တဲ့လား။
စိတ္႐ွိတဲ့အတိုင္းဆို "ညိမ့္ကိုျပန္လာသိမ္းတာ "လို႔ေျပာမိမယ္ထင္သည္။
ညိမ့္မ်က္လုံးကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း…
"ေတြ႕ခ်င္လို႔ ။ အရမ္းသတိရေနခဲ့တာ "
ညိမ္က မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားသလို ညိမ့္ေမေမကလည္း အံ့ဩေနသည္။
"သူက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနတာေလ ေမေမ ။ "
"အဲ့လိုလား။ ဒါနဲ႔သား ေနမေကာင္းဘူးလား မ်က္လုံးေတြနီေနတယ္ "
"ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္ရေသးလို႔ "
"ဟယ္ ဒါဆိုဘယ္ျဖစ္မလဲ ေနမေကာင္းျဖစ္မယ္ေနာ္ ။ သား ဒီကေလးကို သားအခန္းထဲေခၚသြားလိုက္ "
"ဟာ ေမေမကလည္း ။ မင္းဟိုတယ္ျပန္လိုက္"
"မ႐ွာရေသးဘူး ဟိုတယ္က "
"တည္းခိုးခန္းသြား"
"ကြၽန္ေတာ္ မတည္းတတ္ဘူး "
ခီတန္ကူးဇဏ္ တမင္လုပ္ေနမွန္း ညိမ္သိသည္။
သူဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ!
"ဂ်စ္မေနနဲ႔ သားရယ္ ေခၚသြားလိုက္ "
"ညီေလး အခန္းထဲေခၚသြားမယ္ "
"ဘယ္ျဖစ္မလဲ မင္းညီက လူစိမ္းမႀကိဳက္မွန္းသိရဲ႕သားနဲ႔ "
"ခီတန္ကူးဇဏ္ လာ "
မ်က္ႏွာ ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ပင္ ညိမ့္ေနာက္သို႔ လိုက္ခဲ့လိုက္သည္။
အ႐ွက္ သိကၡာဆိုတာလည္း သူ႕မွာ မလိုအပ္ေတာ့။
ေဂ်ာက္!
ေနာက္မွ လိုက္လာတဲ့ သူကအခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ တံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။
"မင္း ဘာလုပ္တာလဲ "
"စကားေျပာမယ္ "
"ေျပာစရာမ႐ွိဘူး "
"က်စ္! ညိမ္ကဗ်ာ "
မိုးသန္႔ညိမ္ သူ႕ပုံစံကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္နဲ႔မတူပဲ လူက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ အ႐ွည္ႀကီးက ေတာ္ေတာ့္ကိုသိသိသာသာ႐ွည္သြားၿပီး ေမး႐ိုးမ်ားကလည္းထင္းေနသည္။
မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ မ်က္ခမ္းစပ္မ်ားကေတာ့ နီရဲေနၿပီး ဆံပင္မ်ားက ကပိုကယို။
"မင္း ဘာလို႔ဒီေလာက္စုတ္ျပတ္သြားရတာလဲ "
လူကို အထက္ေအာက္စုတ္ဆန္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလာေသာစကား။
"မင္း!"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန "
ခီတန္ကူးဇဏ္ ဘာကိုမွ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေ႐ွ႕တြင္ ႐ွိေနေသာ ျဖဴအုအုကိုယ္လုံးေလးကိုသာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆြဲဖက္လိုက္သည္။
အတင္း႐ုန္းကန္းေနေသာ္လည္း ညိမ့္အားသည္ သူ႕ကိုမတိုးေပါက္ႏိုင္။ ဒီလိုေန႔ေလးေရာက္ဖို႔ကို သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ေနခဲ့ရတာလဲ ။ လြမ္းသည္။ ေသေလာက္ေအာင္လြမ္းသည္။သူျပန္မလာခင္ကိုပင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး လူကိုတြန္းထုတ္သည္။
"မင္းဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ ။ ငါတို႔ကၿပီးသြားၿပီေလ "
"ဘယ္သူ႕သေဘာနဲ႔ ၿပီးတာလဲ "
"ဘယ္သူ႕သေဘာမွ မလိုဘူး ။ တစ္ေယာက္အဆင္မေျပရင္ ဆက္ဆံေရးကပ်က္ၾကရတာပဲ "
"ညိမ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေျပာ "
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါမင္းနဲ႔ထပ္မပတ္သက္ခ်င္႐ုံပဲ "
"မိုးသန္႔ညိမ္!!"
"မင္းေလသံကိုျပင္ ။ ေရာက္ေနတာ ငါ့အိမ္ေနာ္။ ခဏေနရင္ျပန္ေတာ့ "
"ဘယ္သူ႕အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး …ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူရည္းစားအဆင့္က ၿပီးသြားၿပီေပါ့ ဟုတ္လား"
"အင္း"
"အင္းပါ။ ညိမ္ကၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း လက္ထပ္ၾကတာေပါ့"
"ဘာ!"
"ခ်စ္သူရည္းစားအဆင့္ၿပီးရင္ လက္ထပ္ၾကတာမဟုတ္လား"
"မင္းကိုငါတကယ္စိတ္ပ်က္တယ္ ခီတန္ကူးဇဏ္ "
မိမိကို ေက်ာ္ကာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္ေတာ့မည့္ ဟန္ျပင္ေနသည္။
မိုးသန္႔ညိမ္က ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ ။
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း႐ွင္းၾကမယ္ဆိုတာကိုလည္း လက္မခံဘူး။
လူကိုဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္၀န္းမ်ားက ေဒါသရိပ္သန္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။
ၾကည့္ေလေလ အသဲယားလာတာမို႔ ႏႈတ္ခမ္းသားႏုႏုအေပၚကို ထိကပ္လိုက္သည္။ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းႏႈတ္ခမ္းက ႏူးအိေနတာမို႔ အေပၚတစ္လွည့္ဘေအာက္တစ္လွည့္ တစ္ရစ္ခ်င္း စုပ္ယူမိသည္။
ေသာက္ေလေလ ငတ္မေျပဆိုသလို ဖူးအိအိႏႈတ္ခမ္းအစုံက အားမရျခင္းကို သူ႕အတြက္ေပးစြမ္းသည္။
႐ုန္းခ်င္ေနတဲ့ ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ဆံသားႏုႏုရဲ႕ အထိအေတြ႕က သူ႕လက္ထဲ အိခနဲ။
အားမရျခင္းမ်ားစြာေၾကာင့္
ႏႈတ္ခမ္းသားအထဲ ၀င္ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ၀င္ခြင့္မေပး ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ တင္းတင္းေစ့ထားသည္။
ခပ္ဖြဖြ ကိုက္လိုက္ေတာ့မွ ပိုင္႐ွင္က ၀င္ခြင့္ေပးသည္။
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္ယူလိုက္ကာမွ သိလိုက္ရသည္က…
ညိမ့္ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားၿပီ!
ေဝးကြာေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္း ေဆးလိပ္ေတြေသာက္ခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္အရာကမွ သူ႕ကို ညိမ့္ႏႈတ္ခမ္းေလာက္ မစြဲေစႏိုင္ဘူး။
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ညိမ္! ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ လႊတ္ေပးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
မိုးသန္႔ညိမ္ ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ကို မရပ္မနားအလုပ္ေပးေနတဲ့ သူကိုကိုက္လိုက္ၿပီးမွ စိတ္ထင္တိုင္းႀကဲေနတဲ့ ခီတန္ကူးဇဏ္ကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္သည္။
"မင္း ဘာေတြေစာက္႐ူးထေနတာလဲ ခီတန္ကူးဇဏ္! "
ညိမ္ေအာ္လိုက္ေပမဲ့ ခီပုံစံကခပ္ေအးေအး။
ဇဏ္က ေပါက္သြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကို လက္ျဖင့္ဖြဖြ ထိရင္း…
"ကြၽန္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားၿပီ ညိမ္ "
"ေသလိုက္ေလ "
"ေသေတာင္ေသေစခ်င္ေနၿပီလား"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလာလုပ္တာလဲလို႔ ညိမ္ေမးခဲ့တယ္ေနာ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ညိမ့္ကို လာျပန္ယူတာ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကား ဘာေတြ၀င္ေႏွာက္ေနလဲမသိေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္အကုန္ေျဖ႐ွင္းႏိုင္တယ္ "
"ေတာ္ၿပီ ဇဏ္ ။ ငါတို႔ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ရေအာင္ "
"ကြၽန္ေတာ့္လမ္းဆိုတာ သီးသန္႔မ႐ွိဘူး ။ ညိမ္သြားတဲ့လမ္းက ကြၽန္ေတာ့္လမ္းပဲ။ ဇဏ္…ဟုတ္လား။ ညိမ္ကကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္လို ခီလို႔ေတာင္မေခၚခ်င္ေတာ့ဘူးပဲ "
──────────────────
𝗚𝗲𝗻𝗻𝘆ʕ•ᴥ•ʔ
24.10.22
4:47pm