Note : ដោយសារនេះត្រឹមជាប្រភេទរឿងខ្លីអញ្ចឹងខ្ញុំសរសេរកាត់ៗអត់បានអូសបន្លាយអីវែងឆ្ញាយទេសង្ឃឹមថាអ្នកទាំងអស់គ្នានឹងទទួលយកបានព្រមទាំងយល់ន័យនៃសាច់រឿង។
_________________
7ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ
រយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សអតីតកាលចាស់ក៏បានរសាយទៅតាមពេលវេលាដែលគន្លងហួសតែក៏មិនប្រាកដថាអតីតកាលទាំងនោះរលាយបាត់សូន្យពីការចងចាំរបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់ដែល។គេចំណាយពេលដល់ទៅប្រាំមួយឆ្នាំក្នុងការព្យាបាលជំងឺដល់សែនឃោឃៅមួយនោះ។
មើលក្រឡេកមើលទៅពេលវេលាគន្លងដែលគេនៅជាអ្នកជំងឺវិញវាមានសភាពវេទនាលំបាកលំបិនខ្លាំងណាស់។នៅពេលដែលជំងឺធ្វើទុកកជើងតូចរបស់គេក៏ត្រូវបំពាក់ដោយ
ច្រវ៉ាក់ដល់ធំចងភ្ជាប់នឹងបង្គោលដែកដូចជាសត្វធាតុ ទាំងអ្នកជំងឺទាំងគ្រូពេទ្យមួយចំនួនសម្លឹងមើលមកកាន់គេដូចជាមនុស្សឆ្គួតទឹកមុខពួកគេបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាស្អប់ខ្ពើមនឹងជីមីនកម្រិតណាពេលខ្លះក៏មានអ្នកលួចមកធ្វើបាបវាយជេរប្រទិចមើលងាយសព្វសារពើ ស្ដីបន្ទោសគេព្រោះតែគេធ្លាប់ជាឃាតករដល់ឃោឃៅគ្រប់គ្នាខ្លាចញញើតមិនហ៊ាននៅក្បែរដូចជាជីមីនជាសម្រាមស្អុយរលួយ។ពេលខ្លះជីមីនត្រូវអង្គុយរលីងរលោងទឹកភ្នែកសម្លឹងមើលអ្នកជំងឺដ៏ទៃលេងសប្បាយជាមួយគ្នាខុសពីគេដែលនៅម្នាក់ឯងគ្មានអ្នកណាចង់រាប់់អានលេងសើចសប្បាយជាមួយ,ពេលខ្លះក៏ធ្លោយធ្វើបាបខ្លួនឯងខ្ចៅមុខខ្ចៅមាត់រាងកាយពោរពេញទៅដោយស្នាមរបួសជាច្រើនកន្លែង។
ប៉ុន្តែក៏អរគុណដល់គ្រូពេទ្យមួយចំនួនដែលព្យាយាមមើលថែព្យាបាលជីមីនបានធូរស្បោយទោះជាត្រូវលំបាកបែបណាក៏ស៊ូទ្រាំខាំមាត់
សង្គត់ចិត្តប្រើវិធីលួងលោមដោយសម្ដីស្រទន់ពន្យល់ជីមីនដោយចិត្តត្រជាក់ព្រមទាំងព្យាយាមអានសៀវភៅរំងាប់ផ្លូវចិត្តសតិអារម្មណ៍ជាច្រើនអោយជីមីនស្ដាប់ព្យាយាមលើកទឹកចិត្តគ្រប់សព្វបែបយ៉ាង។ពេលទំនេរក៏នាំជីមីនលេងសើចសប្បាយដូចជាអ្នកជំងឺផ្សេងៗបំបាត់ភាពអផ្សុកមិនអោយជីមីនមានអារម្មណ៍ថាឯការបាក់ទឹកចិត្តបន្ដទៀត។ជារៀងរាល់ថ្ងៃ
ជីមីនក៏ត្រូវមើលថែការពារយ៉ាងដិតដល់ពីសំណាក់គ្រូពេទ្យផ្លូវចិត្តជំនាញៗជាច្រើនការនាំលេងសើចសប្បាយក៏បានជួយធ្វើអោយជីមីនស្រស់ស្រាយភ្លេចអស់ពាក្យថាឯការអារម្មណ៍រវើយរវាយនិងហេតុការណ៍អតីតកាលដែលកើតឡើងចំពោះគេ ពេលមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃផ្លូវចិត្តជីមីនក៏បានធូរស្បោយបន្ដិចម្ដងៗរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្នវាមិនមែនធូរស្បោយបាន100%តែម្ដងនោះទេតែយ៉ាងណាក៏បាន90%ដែលហើយគេនៅតែលេបថ្នាំរំងាប់ផ្លូវចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីបង្ការខ្លាចថាជំងឺរើរឿងវិញ។
ហើយនៅពេលដែលគេជាសះស្បើយដូចដែលដឹងគេគ្មានគ្រួសារសាច់ញាតិអ្វីនោះទេដោយសារតែចិត្តអាណិតចិញ្ចឹមមើលថែអស់រាប់ឆ្នាំទើបអ្នកគ្រូពេទ្យម្នាក់មិនដាច់ចិត្តចោលជីមីនទើបយកជីមីនមកនៅជាមួយធ្វើជាកូនធម៍ដោយបានអោយមកធ្វើជាបុគ្គលិកនៅហាងការ៉េមរបស់កូនស្រីគាត់.. ពីដំបូងក៏រាងពិបាកព្រោះមនុស្សមួយចំនួនចាំមុខជីមីនថាជាអ្នកណាគ្មានអ្នកណាចង់ចូលមកក្នុងហាងនេះទេថែមទាំងលួចដេលដៀលថែមទៀត,តែក៏ត្រូវគ្រួសារអ្នកគ្រូពេទ្យការពារនិងតបតកាន់ទៅពួកគេវិញយ៉ាងចាស់ដៃព្រមទាំងបង្ហាញប្រាប់គ្រប់គ្នាថាជីមីនបានជាសះស្បើយប្រែក្លាយជាមនុស្សធម្មតាដូចជាឯងវិញហើយ..ពីដំបូងក៏មិនសូវមានអ្នកណាជឿទុកចិត្តតែបានប្រហែលប៉ុន្មានខែទើបហាងចាប់ផ្ដើមដំណើរការល្អវិញពេលពួកគេសង្គេតឃើញថាជីមីនមិនបានកើតអ្វីថែមទាំងរួសរាយនិយាយលេងសើចជាមួយភ្ញៀវច្រើនទៀត។មកដល់ពេលនេះវាមួយឆ្នាំទៅហើយ...
*បច្ចុប្បន្ន
« ជីមីនថ្ងៃនេះចង់ញាំអ្វីដែរហុឹម? »កំពុងតែឈរគិតលុយសុខៗសម្លេងមួយក៏បន្លឺឡើងធ្វើអោយក្មេងល្អិតងើបមុខមើលដោយស្នាមញញឹមពេលដឹងថាជាបងស្រីចិញ្ចឹមរបស់ខ្លួន។
« ខ្ញុំតាមតែបងស្រីនោះទេ! »ក្មេងល្អិតញញឹមតបវិញដោយសម្លេងស្រទន់ធ្វើអោយបងស្រីចិញ្ចឹមញញឹមតាមព្រមទាំងងក់ក្បាលតិចៗ
« អញ្ចឹងមើលហាងផងណាបងទៅម៉ាត់នៅជិតនេះបន្ដិច! »នាងញញឹមសម្លឹងមើលមុខប្អូនប្រុសពោរពេញដោយភាពកក់ក្ដៅមុននឹងបន្លឺឡើង,ទោះបីជាជីមីនធ្លាប់មានអតីតកាលមិនល្អក៏ពិតមែនតែគេជាក្មេងដែលគួរអោយស្រលាញ់និងមានសុជីវធម៍ខ្លាំងណាស់ទើបធ្វើអោយគ្រួសារអ្នកគ្រូពេទ្យស្រលាញ់គេខ្លាំងទុកគេដូចជាគ្រួសារតែមួយ។
« បាទបងស្រី! »នាយតូចងក់ក្បាលហើយបងស្រីក៏ដើរចេញទៅជីមីនក៏ចាប់ផ្ដើមរៀបចំកន្លែងអោយមានសណ្ឋាប់ធ្លាប់ជូតនេះជូតនោះតាមតែអ្នកមិនសូវចេះទំនេរ។មួយសន្ទុះក្រោយជីមីនដែលកំពុងរវល់ក្នុងការក្រឡុកទឹកភ្ជេជៈអោយភ្ញៀវក៏ស្រាប់តែលឺសម្លេងរង៉ូវៗចេញពីកន្លែងណាមិនដឹងទើបគេអើតទៅមើលក៏ឃើញក្មេងស្រីម្នាក់កំពុងឈរអោបតុក្កតាសម្លឹងមុខគេម៉ក់ៗនៅមុខកន្លែងគិតលុយ.
« អេ៎?បងស្រីជួយក្រឡុកហើយលើកទៅអោយភ្ញៀវផងណា! »ជីមីនជ្រួញចិញ្ចើមសម្លឹងមើលក្មេងម្នាក់នោះទាំងមិនយល់មុននឹងនិយាយទៅកាន់បុគ្គលិកម្នាក់ទៀតហើយក៏ចេញទៅរកក្មេងម្នាក់នោះ។
« ក្មេងតូចកំពុងរកអ្វីហ្នឹង? »មកដល់រាងតូចក៏លត់ជង្គង់ម្ខាងចុះចាប់ស្មាក្មេងប្រុសដែលមានអាយុប្រហែល3ឆ្នាំស្រាលៗព្រមទាំងសួរដោយស្នាមញញឹម
« Ema ...E...ma momo hun..gry »ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះស្រាប់តែពេបមាត់យំសស្រាក់ហើយក៏និយាយមកកាន់ជីមីនជាភាសាអង់គ្លេសប៉ុន្ដែមិនសូវច្បាស់តាមតែក្មេងដែលមិនទាន់ចេះនិយាយស្រួលបួល
« ហឹកៗ... yummy yum..my ហឹក ice...creamហឹកៗ »
« ចង់ញាំការ៉េមនេះឬ? »ជីមីនផ្ដល់ស្នាមញញឹមស្រាលដល់ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះហើយក៏លើកគេពរព្រមទាំងចង្អុលទៅមីនុយដែលមានរូបការ៉េមជាច្រើនប្រភេទសម្រាប់ភ្ញៀវជ្រើសរើស
« អ្ហឹមៗ »ក្មេងប្រុសនោះងក់ក្បាលញាប់ស្អេកដោយពេបមាត់ទឹកភ្នែករហេមរហាមពេញមុខ
« បានតា៎សអាល្អិត,តែម៉ាក់ប៉ារបស់ឯងនៅ
ឯណាទៅហុឹម? »ជីមីនងក់ក្បាលវែកសក់របស់ក្មេងតូចទៅសៀតនឹងត្រចៀកអោយបានស្រួលបួលទើបចោទសួរឡើងសឹមប្រាប់បុគ្គលិកស្រីម្នាក់ទៀតអោយចាប់ការ៉េមអោយនាងល្អិត« បងស្រីជួយដាក់ការ៉េមដោយខ្ញុំមួយចានមកណា! »
« អ្ហឹម,ហើយឯងបានក្មេងមកពីណាជីមីន? »បុគ្គលិកស្រីម្នាក់នោះងក់ក្បាលនឹងធ្វើតាមទាំងមិនភ្លេចនូវសំនួរ...
« ខ្ញុំមិនដឹងទេឃើញឈរយំនៅមុខនេះប្រហែលបន្ដិចទៀតមានអ្នកមករកហើយ! »
« ហឹក Hik mo_mo hun..gry yummy..my... »ដោយសារតែការឃ្លាននិងចង់ញាំខ្លាំងទើបក្មេងល្អិតយំមិនបាត់ទាំងនិយាយមិនច្បាស់រំអុកដាក់ជីមីន។
« ឯងឈ្មោះម៉ូម៉ូឬ?គួរអោយស្រលាញ់ខ្លាំងណាស់!! »ជីមីនចោទសួរនឹងព្យាយាមទប់ក្មេងដែលកញ្រ្ជោលក្នុងដៃមិនអោយធ្លាក់។បើតាមមើលក្មេងស្រីម្នាក់នេះមិនមែនជាជនជាតិកូរ៉េទេកែវភ្នែកគេមានពណ៍ទឹកសមុទ្រយ៉ាងស្រស់ស្អាតតែទម្រង់មុខនាងកាត់កូរ៉េបន្ដិចបន្ដួចហើយសូម្បីការនិយាយក៏និយាយតែភាសាអង់គ្លេសដែរ។
« ice cream momo hun...gry hik hik »
« ចាំបន្ដិចណាបន្ដិចទៀតបានញាំហើយកុំយំណាក្មេងឆ្លាត! »ជីមីនព្យាយាមលួងលោមក្មេងតូចដោយពាក្យសម្ដីផ្អែមកែវភ្នែកស្រទន់សម្លឹងមុខគួរអោយស្រលាញ់របស់គេដោយស្នាមញញឹមគេមានអារម្មណ៍ថាមាននិស្ស័យជាមួយក្មេងម្នាក់នេះខ្លាំងណាស់។
« ម៉ូ-ម៉ូ »ស្របពេលជាមួយគ្នានេះផងដែលសម្លេងមាំមួយក៏បន្លឺឈ្មោះកូនប្រុសរបស់ខ្លួនឡើងដោយម្ចាស់រាងកាយកំពុងនៅក្រៅហាងព្រោះអម្បាញ់មិញគេរវល់និយាយទូរស័ព្ទមួយភ្លែតងាកមកវិញក៏បាត់កូនបាត់,ឪពុកឯណេះឡើងស្លេកមុខអស់ទៅហើយ។
« dad-dy »កំពុងតែពេបមាត់យំកែវភ្នែកពណ៍ទឹកសមុទ្រក៏ប្រទះឃើញប៉ារបស់ខ្លួនកំពុងឆ្លេឆ្លាមុខហាងទើបអាល្អិតម៉ូម៉ូហៅប៉ាខ្លួនដោយអណ្ដឺតអណ្ដកមិនទាន់បាត់
« អ៎ុ ឯណាប៉ារបស់ឯងអាល្អិត? »លឺក្មេងតូចហៅឈ្មោះរបស់ប៉ារបស់គេជីមីនក៏រាងភ្ញាក់ផ្អើលចោទសួរក្មេងមិនទាន់ដឹងអ្វីដោយស្នាមញញឹមម្រាមដៃតូចៗក៏វាសអង្អែលសក់គេថ្នមៗដោយក្ដីស្រលាញ់
« dad momo's here daddy gukk »ឃើញប៉ារបស់ខ្លួនច្បាស់ក្មេងតូចម៉ូម៉ូក៏ចាប់ផ្ដើមបោះដៃកញ្រ្ជោលខ្លួនទៅរកប៉ារបស់គេវិញធ្វើអោយជីមីនចាប់មិនចង់ជាប់តែត្រចៀកវាងវៃក៏ចាប់បានឈ្មោះមនុស្សម្នាក់ដែលក្មេងតូចហៅធ្វើអោយជីមីនភាំងសម្ដីបន្ដិច...
« Guk? »ជីមីនហើបឈ្មោះនេះតិចៗមុននឹងងាកទៅក្រោយតាមទិសដៅដែលក្មេងតូចដោលកញ្រ្ជោលទៅរកកែវភ្នែកកូនឆ្មាស្រាប់តែបើកធំៗដោយការភ្ញាក់ផ្អើលបេះដូងលោតកន្រ្ដាក់ញាប់ៗស្ទើរតែគាំងដៃជើងបបូរមាត់ញាប់ផ្ដើមញ័រទទ្រើកដូចមនុស្សចាស់ជរា..
ប៉ុន្តែជីមីនក៏ព្យាយាមសម្រួលអារម្មណ៍ព្រមទាំងបែរមុខមកវិញមុននឹងមនុស្សប្រុសម្នាក់នោះឃើញគេជំហានបន្ទាប់ក៏ដាក់ក្មេងតូចចុះពីលើដៃអោយឈរលើការ៉ូវិញសឹមដើរយ៉ាងលឿនសម្ដៅទៅរកបន្ទប់ផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់មួយព្រោះពេលនេះគេកំពុងតែមានអារម្មណ៍មិនស្រួលទន់ដៃទន់ជើងស្ទើរតែឈរលែងហ្នឹង អារម្មណ៍ខួរក្បាលស្រាប់តែរវើរវាយភ្លាមៗពេលនេះគេត្រូវការថ្នាំជាជំនួយ។
« ថ្នាំ ថ្នាំ »ជីមីនបើកទ្វារចូលមកចាក់គន្លឹះចាប់សម្រូតខ្លួនអង្គុយសឹងមិនទាន់ដៃដែលញ័រទាញថ្នាំចេញពីហោប៉ាវអៀមដែលពាក់សឹងមិនបានពេលបានហើយក៏មូលចាក់មួយថ្នាំក្នុងដៃមុននឹងលេបក្អឹកដោយមានទឹកជាជំនួយ ថ្នាំចូលដល់ក្នុងក្រពះពេលណាជីមីនក៏សង្ងំស្ងៀមក្ដាប់ដៃជាប់ព្យាយាមទប់អារម្មណ៍អោយល្អប្រសើរ...គេសឹងតែមិនជឿនឹងម្នាក់ថាគេបានជួប « ជុងហ្គុក » មនុស្សប្រុសចុងក្រោយដែលគេបានរួមរ័ក្សជាមួយហើយក៏ជាមនុស្សប្រុសតែម្នាក់ដែលជួយគេអោយចេញពីនរក...ប៉ុន្តែៗនាយមានប្រពន្ធកូនហើយឬ? ”
« ជុង-ហ្គុក គេមានប្រពន្ធកូនហើយឬ? »កែវភ្នែកកូនឆ្មាសម្លឹងមើលជញ្ជាំងភ្លឹសៗព្រមទាំងបន្លឺឡើងដោយសម្លេងរវើររវាយ...
.
.
« ម៉ូម៉ូ »សម្លេងមាំស្រែកហៅឈ្មោះកូនប្រុសដោយភាពភ័យព្រួញនឹងសប្បាយចិត្តក្នុងពេលតែមួយពេលប្រទះឃើញថាកូនរបស់ខ្លួននៅក្នុងហាងនេះដោយសុវិត្ថភាពទើបនាយរហ័សចូលមកលើកពរកូនអោបក្រសោបទ្រូងនិងថើបខ្សឹបៗអោយបាត់អារម្មណ៍ដែលភ័យព្រួយ.. ..
« DAD-DY »ក្មេងតូចពេបមាត់តិចៗយំព្រមទាំងអោបកលោកប៉ាណែនវិញដូចគ្នា,ដោយសារអម្បាញ់មិញសុខៗជីមីនក៏ទុកអោយគេនៅតែម្នាក់ឯង។
« លោកជាប៉ារបស់គេឬ? »បុគ្គលិកស្រីម្នាក់ចោទសួរដោយចម្ងល់ពេលឃើញជុងហ្គុកឈរអោបក្មេងតូចអម្បាញ់មិញណែនដៃដោយទឹកមុខភ័យព្រួយមិនទាន់បាត់,ចំណែកជីមីនមិនដឹងទៅដល់ណាឈ្ងោកមុខតែមួយភ្លែត
បាត់ៗ។
« ត្រូវហើយ! »រាងក្រាសតបជាភាសាកូរ៉េមិនសូវជាច្បាស់ដូចដែលដឹងអញ្ចឹងថាគេមិនសូវចេះនិយាយកូរ៉េប៉ុន្មានទេ។
« លោកកុំប្រហែសពេកអីនេះគេចេះចូលមកក្នុងហាងចុះបើគេដើរចូលថ្នល់វិញនោះ? »
« វាជាកំហុសខ្ញុំពិតមែនដោយសារតែអម្បាញ់មិញខ្ញុំភ្លេចខ្លួន! »នាយញញឹមស្រាលដោយការដឹងកំហុសរបស់ខ្លួនហើយក៏តបទៅកាន់នាងវិញ
« ចា៎ស,ចំណែកនេះជាការ៉េមដែលគេយំទារប្រហែលជាឃ្លានណាស់ហើយបានមកឈរយំសស្រាក់ទារការ៉េមមិនបាត់! »នាងងក់ក្បាលតិចៗមុននឹងហុចការ៉េមមួយចានតូចមួយទៅអោយនាយព្រមទាំងប្រាប់ដោយស្នាមញញឹមសម្លឹងមើលក្មេងតូចដែលនៅលើដៃមាំ..
« អរគុណអ្នកនាងច្រើនហើយ! »នាយទទួលយកដោយមិនភ្លេចពាក្យគួរសម...
« មិនអីទេណាមួយខ្ញុំក៏មិនមែនជាអ្នកឃើញកូនប្រុសលោកដែល,គឺជីមីនជាអ្នកឃើញនិងលួងលោមអោយបាត់យំ!! »នាងឆ្លើយតបក៏មិនភ្លេចរំលឹកឈ្មោះមនុស្សដែលបានប្រទះឃើញអាល្អិតមុននេះតែសម្ដីនាងធ្វើអោយជុងហ្គុកជ្រួញចិញ្ចើមភ្លាមៗ។
« ជីមីន?អ្នកនាងនិយាយថាជាជីមីនឬ? »ជុងហ្គុកសួរដោយការភ្ញាក់ផ្អើលបេះដូងមួយដុំតូចក៏កន្រ្ដាក់ភ្លាមៗដោយភាពរំជើបរំជួល..
« ចា៎សគឺជីមីនមានអ្វីមែនទេ? »
« ចុះពេលនេះគេនៅឯណា? »នាយសួរដោយការចង់ដឹងអារម្មណ៍ញាប់ញ័រចង់ឃើញម្ចាស់ឈ្មោះជាខ្លាំងថាជាមនុស្សដែលគេចង់ជួបឬក៏អត់ទេ?មូលហេតុដែលនាយមកជាន់ទឹកដីកូរ៉េវិញក៏ព្រោះតែម្ចាស់ឈ្មោះមួយនេះដែរ...
« ប្រហែលទៅសម្រាកបាត់ហើយ,លោកមានការអីមែនទេ? »
« អត់មានអីទេ,ប៉ុន្តែការ៉េមនេះអស់ប៉ុន្មានដែរ? »ជុងហ្គុកដកដង្ហើមធំនិងក្រវីក្បាលតិចៗបញ្ជក់ថាគ្មានហើយក៏ចោទសួររឿងការ៉េមវិញ
« 1$!! »
« នេះ! »
« ចា៎សអរគុណ! »
« ខ្ញុំលាទៅសិនហើយម៉ូម៉ូលាអ្នកមីង
ទៅកូន!! »ជុងហ្គុកលាបុគ្គលិកស្រីម្នាក់នោះហើយក៏មិនភ្លេចបង្គាប់អោយកូនប្រុសបង្គើតខ្លួនលាបុគ្គលិកស្រីម្នាក់នោះ។
« bye bye !! »ម៉ូម៉ូលលើកដៃលាព្រមទាំងនិយាយមិនសូវជាច្បាស់ដាក់នាង..
« បាយ៍ៗ ក្មេងឆ្លាត! »
« តោះយើងទៅវិញ! »រាងក្រាសនិយាយឡើងញញឹមលានាងជាលើកចុងក្រោយមុននឹងពរកូនប្រុសចេញពីក្នុងហាងមកវិញទាំងមិនអស់ចិត្ត។ ចំណែកជីមីនពេលប្រទះឃើញថាជុងហ្គុកចេញទៅបាត់ហើយក៏ដើរត្រឡប់មកវិញ...
« ជីមីនទើបមកពីណា? »នាងសួរពេលឃើញជីមីនដើរត្រឡប់មកវិញ
« បន្ទប់ទឹក! »
« មិនអីទេហ៎េស?មុខស្លេកម្លេះ? »
« ខ្ញុំអត់មានកើតអីទេបងស្រីកុំបារម្ហអី! »រាងតូចញញឹមស្រាលដើម្បីផ្ដល់ទំនុកចិត្តដល់នាង
« អ្ហឹម,មិនកើតអីល្អហើយ! »
*មួយអាទិត្យក្រោយ
មួយអាទិត្យក្រោយចាប់តាំងពីពេលដែលជីមីនបានជួបជុងហ្គុកដោយចៃដន្យចាប់ពីពេលនេះជីមីនមិនដែលប្រទះឃើញជុងហ្គុកឬក្មេងប្រុសទៀតនោះទេ ពួកគេប្រហែលជាឡើងទៅកាន់អាមេរិកវិញហើយក៏មិនដឹង។ហើយវាក៏ធ្វើអោយជីមីនមានទំនុកចិត្តក្នុងការមកធ្វើការងារតាមធម្មតាមិនបាច់ខ្លាចអ្នកណាឃើញឬខ្លាចថានឹងត្រូវប្រឈមមុខនឹងជុងហ្គុក។
គេមិនយល់ហេតុអ្វីគេខ្លាចជុងហ្គុកនោះទេគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថាខ្មាសអៀនមិនហ៊ានប្រឈមមុខជាមួយនាយ។
« ជីមីនល្ងាចនេះលឺថាម៉ាក់នាំឯងទៅពិធីជប់លៀងមែនទេ? »យ៉ុនមីជាបងស្រីចិញ្ចឹមរបស់ជីមីននិយាយឡើងសួរនាំជីមីនដើម្បីបន្លំការអផ្សុក
« បាទបងស្រី,គឺពីធីជប់លៀងក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រា! »ជីមីនតបដោយស្នាមញញឹមតាមធម្មតា
« អញ្ចឹងថ្ងៃនេះបងអោយឯងចេញមុនម៉ោងដើម្បីទៅធ្វើខ្លួនរងចាំម៉ាក់យ៉ាងម៉េចដែរ? »
« ស្លៀកពាក់ធម្មតាក៏ទៅបានដែរបងស្រី! »
« តែប្អូនប្រុសបងត្រូវតែស្អាតក្រែងល៎កូនក្រមុំអ្នកណាឃើញលង់ស្រលាញ់! »នាងនិយាយញោះជីមីនលេងព្រោះចូលចិត្តពេលថ្ពាល់ជីមីនប្រែជាក្រហមព្រឿងដូចជាផ្លែប៉េស
« ខ្ញុំមិនចង់បានទេ! »ក្មេងល្អិតពេបមាត់ដាក់បងស្រីរបស់ខ្លួន
« ចុះពេលណាហុឹម? »
« មិនចង់បានរៀងរហូតហ្នឹង! »
« ហឹកៗ យ៉ាប់ណាស់ក្មេងនេះ! »យ៉ុនមីស្រាប់តែអស់សំណើចនឹងជីមីននេះ27ឆ្នាំហើយជីមីននៅតែនិយាយថាមិនចង់បានអ្នកណាមកធ្វើជាគូរស្នេហ៍ដដែល។
« ថៅកែស្រីតុលេខ13កម្មង់កាហ្វេខ្មៅមួយស្ករតែ60%បានហើយ!ប៉ុន្តែជួយលើកទៅអោយផងណាខ្ញុំស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថាឈឺពោះ! »ស្របពេលនោះបុគ្គលិកស្រីក៏ចូលមកដោយញញឹមមិនសូវជាសមមុននឹងរហ័សចេញទៅ
« អ្ហឹម,ដឹងហើយយ៉ាប់ណាស់ឯងនេះ! »
« ចាំខ្ញុំយកទៅអោយក៏បានណាបងស្រី! »ជីមីនដែលឈរសើចក៏និយាយឡើង
« អ្ហឹម! »
« នេះមីនរួចរាល់ហើយតុលេខ13ណា! »មួយសន្ទុះកាហ្វេក៏រួចរាល់នាងក៏ហុចអោយនិងបញ្ជាក់ប្រាប់ទៅកាន់ជីមីន
« បា៎ទបងស្រី! »ជីមីនទទួលយកថាសកាហ្វេពីដៃបងស្រីមុននឹងសម្ដៅចេញទៅរកតុលេខ13ដែលមានមនុស្សប្រុសមាឌធំម្នាក់កំពុងអង្គុយបែរខ្នងដាក់គេ
« សួរស្តីនេះជាកាហ្វេដែលលោកបានកម្មង់
! »ពេលមកដល់ជីមីនក៏និយាយស្រទន់ដោយការគួរសមព្រមទាំងលើកកាហ្វេដាក់លើតុមុខភ្ញៀវ
« អរគុណ! »មនុស្សមាឌធំបន្លឺវិញយ៉ាងលឿនដោយកែវភ្នែកមាំតាមសម្លឹងមើលមុខតូចច្រមិចឥតព្រិចដោយអារម្មណ៍ញាប់ញ័របេះដូងលោតកន្រ្ដាក់ផឹបៗ ដៃជើងដូចជាចង់ស្ទុះទៅអោបរាងកាយតូចមួយនោះអោយពេញៗដៃតាមអារម្មណ៍ដែលនឹកនាគន្លងមក។
« បាទ...អ៎េ? »ជីមីនតបវិញតាមធម្មតាតែក៏ត្រូវភ្ញាក់ក្រញ៉ាងពេលដៃមាំមួយនោះចាប់ដៃដែលគេកាន់កែវកាហ្វេដាក់លើតុជាប់មិនអោយដកចេញមកវិញបាន
« ខានជួបគ្នាយូរហើយសុខសប្បាយទេ? »សម្លេងមាំស្រទន់បន្លឺឡើងដោយស្នាមញញឹមស្រាលផ្ដល់ទៅអោយរាងតូចធ្វើអោយជីមីនភ្លឹកស្មារតីឈរភាំងដូចជាភពផែនដីឈប់វិលខណៈពេលបានជួបប្រទះជាមួយមុខសង្ហារបស់មនុស្សប្រុសដែលគេមិនចង់ជួបផ្ទាល់ៗច្បាស់ៗបែបនេះ....
« លោ-លោក?.... »
To be Continue!!!
100voteមកស្អែកអោយមួយទៀត🤧
*រឿងនេះប្រហែលប្រាំភាគអីចប់ហើយខ្ជិលសរសេរវែងណាស់🤣