အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္း၌ ထိုင္ေနသည့္ မမႏွင့္ ကိုသက္ပိုင္အား ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မမက လက္ႏွစ္ဖက္အားအခ်င္းခ်င္းေထြးယွက္လ်က္ ဆုပ္ႏွယ္ေနၿပီး ကိုသက္ပိုင္က မမ၏ပခုံးကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးေနသည္။
လင္းထက္ကိုေတြ႕ေတာ့ မမက ဆတ္ခနဲ ကိုယ္ကိုမတ္သည္။ ပုံစံၾကည့္ရသည္မွာ လင္းထက္အား ေစာင့္ေနၾကသည့္ဟန္။
"ငါ့ကိုေစာင့္ေနတာလား"
"အင္း တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာတာလား"
"မဟုတ္ဘူး၊ အစ္ကိုလိုက္ပို႔တာ၊ မိုးခ်ဳပ္လို႔ အိမ္ထဲမေခၚေတာ့တာ"
ကားငွားျပန္မည္ဆိုသည္ကို စိတ္မခ်ေသာသူက လက္မွဒဏ္ရာႏွင့္လည္း ျပန္လိုက္ပို႔ခဲ့တာပင္။ အတတ္ႏိုင္ဆုံး သူ႕မ်က္စိေအာက္မွာ ထားခ်င္ေနသည့္ဆႏၵကို နားလည္ေတာ့ ေစာဒကလည္းမတက္ႏိုင္ခဲ့။
"အင္း..."
မမက ေခါင္းညိတ္ရင္း ခပ္ေတြေတြထိုင္ေနေတာ့ သူ႕မွာအစ္ကိုထည့္ေပးလိုက္သည့္ စာအုပ္ထုပ္ကိုပိုက္ရင္း အိပ္ခန္းကိုပဲ တန္းသြားရမလိုလို ဧည့္ခန္းမွာပဲ မမေ႐ွ႕ဝင္ထိုင္ရမလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ မမပုံစံက သူ႕ကို တစ္ခုခုေျပာစရာ႐ွိေနသည္ဟုေတာ့ ထင္မိသည္။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ မမ၊ ေမေမတို႔ေရာ...၊ ပင္ပန္းေတာ့အေစာႀကီးအိပ္သြားၾကၿပီလား"
"အခန္းထဲမွာ၊ နင္ျပန္လာရင္ ေဖေဖက သူ႕ဆီလာဖို႔မွာထားတယ္"
"ဟုတ္လား"
ခပ္ဝါးဝါးေရ႐ြတ္ရင္း မမ၏မ်က္ႏွာမွ ပူပန္ရိပ္တစ္စြန္းတစ္စကို ဖတ္မိလိုက္သလိုလို။
မမက ကိုသက္ပိုင္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ကိုသက္ပိုင္က ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး
"ကိုယ္အခန္းထဲက ေစာင့္ေနမယ္" ဟု ဆိုကာ ထြက္သြားသည္။
မမဆီမွာ လင္းထက္ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာစရာတစ္ခုခု႐ွိေနသည္မွာ ေသခ်ာေနေခ်ၿပီ။
"လင္းထက္ေလး"
မမက သူ႕အနားသို႔ေလွ်ာက္လာရင္း အေလာတႀကီးအမူအရာဟန္ျဖင့္
"ေဖေဖတို႔သိသြားတယ္"
"ဟင္ ဘာကိုလဲ"
"နင္နဲ႔ၿဖိဳးစည္နဲ႔အေၾကာင္းကို"
စာအုပ္ထုပ္အား ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လင္းထက္လက္ေတြ တင္းၾကပ္သြားရသည္။ ဒိန္းခနဲေဆာင့္တက္ျမန္ဆန္သြားေသာ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းႏွင့္အတူ ေခါင္းထဲမိုက္ခနဲ။ သည္လိုေန႔ဟာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ေရာက္လာမည္မွန္း ႀကိဳေတြးထားေသာ္လည္း ႐ုတ္တရတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ၿငိမ္က်သြားရသည္။
"ေန႔လည္က နင္တို႔ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေဖေဖက သူ႕မိတ္ေဆြကို လိုက္ပို႔ရင္း ကားပါကင္မွာ ႐ွိေနခဲ့ပုံရတယ္၊ နင္နဲ႔ၿဖိဳးစည္ကို ကားပါကင္မွာ ေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး အတိအက်သိသြားလဲေတာ့မသိေပမဲ့ ငါ့ကိုေမးလာတဲ့အခ်ိန္ ငါလည္း မလႊဲသာလို႔ ဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္ရတယ္"
သူေခါင္းငုံ႔လိုက္သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ေပးသိရမည့္အတူတူ ယခုသိသြားေတာ့လည္း ေကာင္းသည္ဟုပဲ သတ္မွတ္ရမည္လား။ ေဖေဖရဲ႕သေဘာမည္သို႔ ႐ွိမည္နည္းကိုလည္း သူမခန္႔မွန္းႏိုင္။
"ေမေမက ဘယ္လိုသေဘာရလဲေတာ့ မသိေပမဲ့ ေဖေဖကေတာ့..."
မမက စကားကိုဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။ ေမေမ့ထက္ေဖေဖ့ကို ေၾကာက္လို႔ပဲ သည္ဆက္ဆံေရးကို ယခုထိ သူဖုံးကြယ္ထားခဲ့တာ။
"လင္းထက္ေလး"
"ဗ်ာ"
"ေဖေဖနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ေဖေဖဘာေျပာေျပာ ဘယ္လိုစကားလုံးနဲ႔ပဲဆူဆူ အဲဒါ ငါတို႔အေဖဆိုတာကို မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ ေဖေဖ့ကို စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြျပန္မေျပာရဘူးေနာ္"
"အင္းပါ၊ ငါ ဘယ္တုန္းက ေဖေဖ့ကို ျပန္ခံေျပာဖူးလို႔လဲ"
"ေအးပါ၊ ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ နင္ အခ်စ္စိတ္မႊန္ၿပီး ေဖေဖ့ကိုျပန္ေအာ္ေနမွာစိုးလို႔"
"မမရာ"
သည္လိုအခ်ိန္မွာ ေနာက္ေနႏိုင္သည့္မမကို သူခပ္တိုးတိုးသာ ျပန္ေျပာႏိုင္သည္။ အျပန္အလွန္စေနာက္ဖို႔ ဟန္ေဆာင္ျပဳံးေတာင္မျပဳံးႏိုင္ေအာင္ သူေၾကာက္ေနမိသည္။ မမကလည္း သူရယ္လိုရယ္ျငား စေနာက္လာျခင္းျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္လည္း ပီပီျပင္ျပင္ျပဳံးႏိုင္ေနျခင္းမ႐ွိပါ။
"ဖိုက္တင္း လင္းထက္ေလး၊ အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာပါ၊ ေဖေဖက နင့္ကိုအရမ္းခ်စ္တာပဲကို၊ ၿပီးေတာ့ ေမေမကလည္း နင့္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ဘယ္တုန္းကအပ်က္ခံဖူးလို႔လဲ"
"အင္း..."
ေဖေဖနဲ႔ေမေမက တကယ္လည္း လင္းထက္ကိုအလြန္ခ်စ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္တိုင္းလည္းအလိုလိုက္၍ အ႐ိုအေသမဲ့ေစသည္မဟုတ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖက 'ဟိတ္'ဆို တိတ္ရသည္အထိ ေၾကာက္႐ြံ႕႐ိုေသခဲ့ရသည္သာ။
ယခုေရာ ေဖေဖက ဟိတ္ဆိုတိုင္း လင္းထက္က တိတ္ႏိုင္ပါမည္လား။ အစ္ကိုႏွင့္ေတာ့ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ မခြဲႏိုင္သလို ေဖေဖတို႔ကိုလည္း ျပန္လည္တုံ႔လွန္ဖို႔ ခြန္အား သူ႕မွာ နည္းပါးပါေသးသည္။
ဝိေရာဓိအေတြးမ်ားျဖင့္ ေဖေဖတို႔အခန္းေ႐ွ႕ ခဏတုံ႔ရပ္ေနၿပီးမွ သက္ျပင္းအသာခ်ကာ တံခါးႏွစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္သည္။
"ေဖေဖနဲ႔ေမေမ သားပါ"
"အင္း ဝင္ခဲ့ သား"
မတိုးမက်ယ္ေဖေဖ့၏အသံက ခန္႔မွန္းရခက္လွသည္။ တံခါး႐ြက္အား အသာတြန္းဖြင္ကာ ဝင္လိုက္ခ်ိန္ ေမေမက ခုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနၿပီး ေဖေဖကေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ထိုင္ေနသည္။
ေျခဉီးတည္ရာက ပို၍နားလည္ေပးႏိုင္မည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ယုံၾကည္ထားမိေသာ ေမေမ့ထံသို႔။ ေမေမ့ေဘးဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ ေမေမက အလိုက္သင့္ပင္ သူ႕လက္မ်ားအား ေထြးဆုပ္လာသည္။ ေမေမ့မ်က္ဝန္းေတြဟာလည္း သူ႕စိတ္ေတြ စိုး႐ြံ႕ေနေသာေၾကာင့္ပဲ စိတ္ထင္ေနသည္လားမသိ။ တစ္မ်ိဳးတမည္ပါပဲ။
အတန္ၾကာသည္အထိ မည္သူကစကားစႏိုးအား ေမွ်ာ္တလင့္လင့္႐ွိရရင္း အခန္းထဲ ေလေအးေပးစက္က ေကာင္းေကာင္းအလုပ္လုပ္ေနပါလ်က္ သူ႕မွာ ေခြၽးစို႔ေနရသည္။
"အဟမ္း"
ေဖေဖ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ခ်ိန္ ေမေမ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္းပင္ လင့္ထက္၏ခႏၶာက တုန္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်င္းအရာကို ေမေမကလည္း ေကာင္းေကာင္းသတိထားမိလိုက္ပါသည္။
"သား သည္ေမလတုန္းက ၂၄ ျပည့္ခဲ့တာေနာ္"
ထင္ထားတာထက္ ပိုမိုေျပျပစ္စြာ ေဖေဖ့အသံက ေႏြးေထြးေနသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ေဖေဖ"
"အင္း ေဖ့သားေတာင္ မငယ္ေတာ့ဘူးပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အေတာင္အလက္ေတြလည္း စုံေနၿပီကို"
ဘာကိုဆိုလိုမွန္းသိေတာ့ ေခါင္းကိုငုံ႔ရင္း ခံစစ္ျပဳဖို႔ စကားလုံးမ်ားကိုသာ ႀကိဳတင္႐ွာေဖြေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေရာက္လာမည္မွာေသခ်ာေသာ ယေန႔အတြက္ တုံ႔ျပန္ရန္ စကားလုံးတို႔ကို အိပ္ရာဝင္တိုင္းမွာ ႀကိဳတင္စိတ္ကူးခဲ့ဖူးေပမဲ့လည္း တကယ္တမ္းတြင္ေတာ့ အားလုံးက အေတြးအဆင့္မွာတင္ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ။
"သား အခုအ႐ြယ္ထိ ေဖေဖ သားရဲ႕ဘဝနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို တစ္ခါမွ မစြက္ဖက္ခဲ့ဖူးဘူးေနာ္၊ ဟုတ္တယ္မလား"
လင္းထက္ ျဖည္းေလးစြာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါသည္။ တကယ္လည္း ေဖေဖဟာ သားသမီးေတြ၏ ဆႏၵႏွင့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈတို္ကို စြက္ဖက္ခဲလွပါသည္။
ကိုကို ထိုင္းတြင္အေျခခ်၍ တိုင္းတပါးသူကိုယူသည့္ကိစၥ၊ မမ သူ႕ခ်စ္သူေၾကာင့္ မႏၲေလးေဆး႐ုံႀကီးကို ရေအာင္ေ႐ႊ႕ခဲ့သည့္ကိစၥတို႔ကို ေဖေဖဟာ စိုးစဥ္းမွ်ဝင္မစြက္ဖက္ခဲ့ပါ။
လင္းထက္အတြက္လည္း အလားတူပါပင္။ လင္းထက္ ဘာဝတ္ခ်င္သည္၊ ဘာစားခ်င္သည္၊ ဘယ္သြားခ်င္သည္၊ ဘယ္ေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္ စသည္တို႔ကို လင္းထက္၏ဆႏၵအတိုင္းသာ အၿမဲျဖစ္ေစခဲ့သည္။
ဆိုးသြမ္းမႈတို႔အတြက္ ဆုံးမတတ္မႈတို႔႐ွိခဲ့သလို ဆႏၵတို႔ကိုလည္း အၿမဲဉီးစားေပးအေလးထားခဲ့သည္သာ။
"ဘာလို႔ ေဖေဖဝင္မစြက္ဖက္ခဲ့လဲ သိလား"
ထင္ေၾကးအေျဖေပါင္းစုံက ေခါင္းထဲ၌ ေဝ့ပတ္သြားေပမဲ့ အေျဖလို၍ေမးခြန္းေမးေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ အေျဖကိုေျဖလို၍ ေမးခြန္းထုတ္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းနားလည္သည္မို႔ ႏႈတ္ဆိတ္၍သာေနလိုက္သည္။
"ေဖေဖ့သားသမီးေတြလုပ္သမွ်ဟာ မွန္တယ္လို႔ ေဖေဖယူဆလို႔ပဲ၊ ဝင္မပါခ်င္လို႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပစ္ထားေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ သားတို႔ကို ေဖေဖယုံခဲ့လို႔"
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အျပစ္လုပ္ထားသည္ဟု မခံယူခ်င္ေပမဲ့ အျပစ္႐ွိသလိုေခါင္းငုံ႔ေနမိျခင္းအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အားမလိုအားမရျဖစ္ရသည္။ သည္ေနရာမွာ အစ္ကိုသာဆိုရင္ေရာ...က်ိန္းေသေပါက္ ေခါင္းေမာ့ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ထိုအေတြးနဲ႔အတူ အစ္ကို႔အေပၚအားနာစိတ္တို႔အရ ေခါင္းကိုေမာ့ေတာ့ ေဖေဖ့၏စကားေျပာေသာမ်က္ဝန္းေတြႏွင့္အဆုံ လိႈက္ခနဲ ျဖစ္ရျပန္သည္။
"သည္တစ္ခါေတာ့ သားအတြက္ ေဖေဖဝင္စြက္ဖက္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
သူ ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိဆဲပါပဲ။
"သားက စိတ္ကစားတတ္တဲ့အ႐ြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေပမဲ့ ဒါကိုေတာ့ ေဖေဖက စိတ္ကစားတာပဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ သည္အတိုင္းအတာထိေအာင္ျဖစ္ေနေပမဲ့ စိတ္ကစားတာဆိုရင္ေတာ့ ေဖေဖခြင့္ျပဳႏိုင္ပါေသးတယ္"
"စိတ္မေကာင္းပါဘူး ေဖေဖ၊ သားစိတ္ကစားတာ လုံးဝ မဟုတ္ခဲ့တဲ့အတြက္"
ေဖေဖ့မ်က္ႏွာ႐ွိ ႂကြက္သားအခ်ိဳ႕ဟာတင္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထိုထက္ပို၍တင္းသြားသည္က သူ႕၏လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ေမေမ့၏လက္ဖဝါးမ်ား။
"စိတ္ကစားတာမဟုတ္ရင္လည္း ေနာက္ဆုတ္ရမယ္ သားငယ္၊ ေမေမ လုံးဝလက္မခံႏိုင္တာမို႔"
႐ုတ္တရတ္ စိမ္းသက္ျပတ္သားစြာေျပာလာသည့္ ေမေမ့အား အံ့ဩတႀကီးၾကည့္မိရင္းမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေသးေသးေလးက ပဲ့ေႂကြသြားရသည္။ အစ္ကို႔ကိုအမ်ားႀကီးေလးစားေသာ ေမေမကေတာ့ နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္လားဟု အေတြးတိမ္ခဲ့မိသည္မို႔။
"သား အစ္ကို႔ကို တကယ္ခ်စ္တာ"
ထိုစကားအား ေမေမ့လက္ေတြထဲမွ ႐ုန္းထြက္ရင္း ဆိုလိုက္တာမို႔ ေမေမ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ တဖ်တ္ဖ်တ္လက္လ်က္ နာက်င္သြားဟန္။
"ဒါက လုံးဝ မျဖစ္သင့္တဲ့ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးပဲေလ သားငယ္"
"မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာထက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ သားေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ေမေမက သေဘာမတူဘူးလို႔ေျပာတာေတာင္ သားက ေ႐ွ႕ဆက္တိုးဉီးမွာလား"
ေမေမ့အသံက ဖုံးကြယ္ထားေသာ ေဒါသတို႔ တစ္စြန္းတစ္စ စြန္းထင္းလာေခ်ၿပီ။ ေဖေဖကေတာ့ ေမေမ့စကားတို႔အၾကား စကားနာဝင္ထိုးမလာေတာ့။
"အစ္ကိုမ႐ွိရင္ သားက႐ွင္ရက္နဲ႔ေသသလိုပဲ ျဖစ္သြားမွာ"
"သည္႐ွက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ကိစၥကိုဖက္တြယ္ေနရင္လည္း သူမ်ား တံေတြးခြက္ထဲ ပက္လက္ေမ်ာၿပီး ႐ွင္လ်က္နဲ႔ေသရမွာပဲေလ သားငယ္"
"သားတို႔အၾကားဆက္ဆံေရးက တံေတြးခြက္ထဲ ပက္လက္ေမ်ာရမဲ့ ႐ွက္စရာကိစၥမဟုတ္ဘူး ေမေမ"
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႕ေလသံက ျပတ္သားေနသည္။
"႐ွက္စရာကိစၥမဟုတ္ဘူး ဟုတ္လား သား၊ ဘယ္လိုအေတြးနဲ႔မ်ား ေျပာလိုက္တာလဲ ဟမ္၊ ေမေမ ေမြးထားတာ သားေယာက်္ားေလးပါကြဲ႕၊ အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမေမ ဘယ္ေလာက္ထိေမွ်ာ္လင့္ၿပီး တယုတယပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရလဲ ေမေမ အသိဆုံး၊ ဒါကို သားက ေမေမတို႔မ်က္ႏွာပ်က္စရာကိစၥကိုလုပ္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္လိုက္မွာေပါ့ ဟုတ္လား"
"အစ္ကိုက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာက ဘယ္လိုမ်ားႀကီးက်ယ္တဲ့အျပစ္ျဖစ္သြားလို႔လဲ ေမေမရယ္၊ အေရးႀကီးတာ သားတို႔အၾကားအဆင္ေျပေနဖို႔ပဲမဟုတ္လား၊ အစ္ကိုက ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ သား ခ်စ္တယ္ေလ၊ က်န္တာဘာကိုမ်ား ဂ႐ုစိုက္ေနရမွာလဲ"
"မင္းဂ႐ုမစိုက္ေတာင္ ေမေမတို႔ ဂ႐ုစိုက္တယ္၊ တျခားသူမေျပာနဲ႔ ကိုယ္မိသားစုအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေျပာမထြက္ေအာင္ ေမေမတို႔႐ွက္တယ္၊ သည္လိုမ်ိဳးျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့မိလို႔လည္း မ်က္ႏွာမျပရဲေအာင္ကို႐ွက္မိတယ္"
"မဟုတ္ဘူး ေမေမ၊ ဒါက ႐ွက္စရာမဟုတ္ရပါဘူး ေမေမရယ္၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေမေမတို႔ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးေတြးၾကည့္ေပးပါ၊ ေမေမတို႔စိုးရိမ္ေနသလို ဘယ္သူမွ သားတို႔ကိုအထင္ေသး ေလွာင္ေျပာင္ရဲမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ အဲလိုမေလွာင္ေျပာင္ရဲေအာင္ကို သားခ်စ္တဲ့သူက ကေလကေခ်ဟုတ္မေနတာပါ၊ ေနာက္ၿပီး သည္ဘက္ေခတ္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သားတို႔လိုဆက္ဆံေရးေတြကို လက္ခံလာေနပါၿပီ ေမေမရယ္"
"လက္ခံလာေနၿပီဆိုရင္ေတာင္ ဒါက ထူးဆန္းတဲ့ဆက္ဆံေရးအျဖစ္ လူအာ႐ုံစိုက္ခံေနရတုန္းပဲေလကြယ္၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမကိုက လက္မခံႏိုင္တာပဲ သားငယ္၊ သူခိုးကို ဓား႐ိုးကမ္းသလို သားကို သူ႕အနားစိတ္ခ်လက္ခ်လႊတ္ထားခဲ့မိတဲ့အတြက္လည္း ေနာင္တရတယ္၊ သားကို သည္လိုျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္းသြားမယ္မွန္းသာႀကိဳသိခဲ့ရင္..."
လင္းထက္ ကိုယ္ေလး ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ႐ိုးသားစြာတြယ္ၿငိခဲ့ရသည့္အစ္ကို႔အေပၚ မည္သည့္စြဲခ်က္မ်ိဳးကိုမွ ပုံခ်အျပစ္မတင္ေစလို...။
"အစ္ကိုက သိမ္းသြင္းခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး ေမေမ၊ သားကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလား လက္ခံခဲ့တာပါ၊ သားကိုယ္တိုင္ကိုက အစ္ကို႔ကို တစ္ဘဝလုံးအတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး ပုံခ်စ္ခဲ့တာပါ၊ ဒါက ဘယ္သူ႕ပေယာဂမွမပါတဲ့ သားကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါပဲ၊ တကယ္လို႔အျပစ္႐ွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သားမွာပဲ႐ွိပါတယ္"
ေမေမက လင္းထက္၏မ်က္လုံးမ်ားကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ လင္းထက္ႏွင့္ေမေမ့၏အႀကိတ္အနယ္စကားပြဲ၌ ဝင္မပါလာေတာ့ေသာ ေဖေဖ့ထံတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး
"ငယ္႐ြယ္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ သားအေနနဲ႔ အခ်စ္ကိုဉီးစားေပးခ်င္မွာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ငယ္ရာကေန ႀကီးလာတဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔မရေအာင္ကို သည္ဆက္ဆံေရးႀကီးက ေမေမ့အတြက္အခက္ေတြ႕ေနရတယ္၊ အပိုေတြလို႔ စြပ္စြဲဖို႔လည္း သားမ်က္ႏွာကို ေမေမမွာ မၾကည့္ရက္ရျပန္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သားကေတာ့ အဲလူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ေမေမတို႔ရဲ႕ဆႏၵကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ သတၱိေတြအျပည့္႐ွိေနပုံပဲ"
ခနဲ႔ခ်င္သလို ေမေမ့စကားက သူ႕အတြက္ ခါးသက္လွသည္။ အစ္ကို႔အတြက္နဲ႔ ေမေမတို႔ရင္ကို စုံလုံးကန္ေနသည္ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး ေမေမ့ကို မေတြးေစလို။ ေ႐ွ႕မတိုးသာေနာက္မဆုတ္သာ ၾကပ္တည္းလွေသာအေျခအေနမွာ ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ ေသာကပြားလာရသည္။
"သတၱိေတြ႐ွိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ေမေမ၊ တကယ္က သားေၾကာက္ေနတာပါ၊ သားအရမ္းေၾကာက္ေနတာပါ၊ ႏွစ္ဖက္လုံးက သားအတြက္အရမ္းအေရးပါလြန္းလို႔ တစ္ဖက္ဖက္က တစ္ခုခုထိခိုက္သြားမွာကို သားအရမ္းေၾကာက္ေနရတာပါ"
အဆုံးသတ္မွာ တိုးတိမ္သြားေသာ သူ႕အသံႏွင့္အတူ အခန္းတြင္းေလထုသည္ ေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားရသည္။ ေမေမဟာ ေတြေဝမႈ ၊ယူၾကဳံးမရမႈအေပါင္းတို႔ႏွင့္ လင္းထက္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ ေမေမသည္ စိတ္ကို ထပ္၍ေလွ်ာ့ခ်ဟန္ျဖင့္
"သား ေတြေဝေနရမွာ ေမေမနားလည္ပါတယ္ကြယ္၊ သားဖက္တြယ္ထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေမေမလက္မခံႏိုင္ေပမဲ့ ဒါကိုအဆုံးသတ္ဖို႔ သားအတြက္ ခက္ခဲမယ္မွန္းလည္း ေမေမနားလည္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေမေမေျပာမယ္ သားငယ္၊ ေမေမတို႔ဘဝမွာ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ကို ေ႐ြးတဲ့အခါမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကအဓိကက်တယ္ဆိုတာမွန္ေပမဲ့ အဲဒါထက္ပိုၿပီးအေရးေပးရမွာေတြလည္းအမ်ားႀကီးပဲ သား၊ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ အသိုင္းအဝိုင္းေတြ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ၊ လူမ်ိဳးဘာသာေတြ၊ အသက္အ႐ြယ္ေတြ အို အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ဒါေတြရဲ႕အ႐ိႈန္အဝါေတြကလည္း လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးမွာ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးသက္ေရာက္တယ္"
မည္သို႔ေသာ ေလေျပေအး သိမ္းသြင္းမႈမ်ိဳးႏွင့္မွ အစ္ကို႔အေပၚသေဘာထားကိုမေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေပမဲ့ ေမေမ့စကားကိုေတာ့ သူ အေလးအနက္ နားေထာင္ေပးေနမိသည္။
"အခု သားကိစၥမွာ တျခားဟာေတြကိုေတာ့ ေမေမမေျပာလိုေတာ့ပါဘူး၊ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ဆိုတဲ့အခ်က္တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေမေမေျပာခ်င္တယ္၊ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္လို႔ရတယ္ပဲ ထားလိုက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ခဏထားဉီး၊ သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာတင္ ေမေမေျပာမယ္၊ သားသိတတ္တဲ့အ႐ြယ္ကေန အခုအခ်ိန္ထိ သားရဲ႕အဝတ္တစ္ထည္ကိုေတာင္ သားေလွ်ာ္ရဖူးလား"
လင္းထက္ ျဖည္းေလးစြာ ေခါင္းခါလိုက္မိသည္။
"အိမ္ရဲ႕သန္႔႐ွင္းေရးမေျပာနဲ႔ သားအခန္းထဲရဲ႕ သန္႔႐ွင္းေရးအတြက္ေတာင္ ၾကက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ရဖူးလား"
ေခါင္းခါမိရျပန္သည္။
"ပါးစပ္နဲ႔ေျဖ သားငယ္"
"ဟင့္အင္း မကိုင္ရဖူးပါဘူး"
"ဒါဆို ခ်က္တဲ့ျပဳတ္တဲ့ေနရာမွာေရာ ၾကက္သြန္တစ္လုံး ဝိုင္းလွီးရဖူးလား"
"မလွီးရဖူးပါဘူး"
"အသားငါးခ်က္ျပဳတ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အသားငါးတန္းထဲနဲ႔ ေစ်းထဲကိုေတာင္ သားေျခတစ္ခ်က္ ခ်ရဖူးလား"
"မခ်ရဖူးပါဘူး"
"သားဝတ္ဖို႔ အဝတ္ေတြအတြက္ေရာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ဖို႔ မီးပူတစ္ခ်က္ တိုက္ရဖူးလား"
ေမေမ့မ်က္ႏွာက သားသိၿပီလားဆိုသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ဝံ့ထည္ေနသည္။ ေဖေဖကလည္း ေမေမ့ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးေမာေနသည္။
"ဟင့္အင္း မတိုက္ရဖူးပါဘူး ေမေမ"
"အဲဒါေတြအားလုံးကို ဘယ္သူပဲလုပ္ခဲ့လဲ"
တတိတိလိႈက္တက္လာေသာ ဝမ္းနည္းမႈတို႔အား သူႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ေနရသည္။ အိမ္မႈတာဝန္ေတြတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္ လုံးခ်ာလည္ေနခဲ့ေသာ ေမေမ့ကို သူတစ္ခ်က္မွ မကူညီခဲ့ရဖူးတာပင္။ မမ႐ွိစဥ္က မမကကူခဲ့ေပမဲ့ မမ,မ႐ွိေတာ့လည္း ေမေမက သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ အားလုံးကို ႏိုင္နင္းေစခဲ့တာ။
"ေမေမပဲ လုပ္ခဲ့ရတာပါ"
"အဲလိုလုပ္ရဖို႔ အေဖာ္ေတြဘာေတြေရာ ေမေမေခၚခဲ့လား"
"ဟင္အင္း မေခၚခဲ့ပါဘူး"
ေမေမက သူလိုခ်င္သည့္အကြက္ကိုေရာက္လာသည့္သေဘာျဖင့္ လင္းထက္၏လက္တို႔အား ဖိညႇစ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို အခုေမေမတို႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေမေမက ဒါေတြကိုလုပ္ႏိုင္တယ္ေပါ့၊ တကယ္လို႔ သားက သူနဲ႔လက္ထပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ သားတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အဲဒါေတြကို ဘယ္သူက လုပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ လုပ္႐ုံတင္မဟုတ္ဘူးေနာ္...လုပ္ႏိုင္ရမွာ၊ သူက သူ႕အသက္အ႐ြယ္ သူ႕ရာထူးေတြနဲ႔ ဒါေတြကိုအကုန္လိုက္လုပ္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ သားထင္လား"
လင္းထက္ ခဏေတာ့ ငိုင္က်သြားရသည္။
"လုပ္ေပးမဲ့သူ႐ွာလို႔ရတာပဲလို႔ သားေျပာရင္လည္း ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက မတူဘူးဆိုတာ သားေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္"
တိတ္ဆိတ္ေတြေဝေနသည့္ သူ႕ကို ေမေမက ေမတၱာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ လႊမ္းျခဳံၾကည့္လာသည္။
"ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္တိုင္းလည္းၿမဲတာမဟုတ္ဘူး သားငယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူက သားငယ္အေပၚေကာင္းပါမယ္လို႔ ေျပာေျပာ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့လူ႕သေဘာမွာ သူ႕စိတ္ေတြက သာယာမႈေတြေနာက္လိုက္မသြာဘူးလို႔ ေမေမတို႔ က်ိန္းေသေျပာလို႔မရဘူး၊ ႐ိုး႐ိုးပုံမွန္ဆက္ဆံေရးေတြမွာေတာင္ ဒါေတြမွာ အဆင္မေျပရင္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ညည္းညဴလာၾကတာပဲ၊ ခက္ခဲရတဲ့ သည္အဆင့္ကို ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားတို႔ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မွာလဲ၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ ေ႐ႊေပၚျမတင္ထားခ်င္ရေလာက္ေအာင္ ေမေမတို႔ဖူးဖူးမႈတ္ထားရတဲ့သားငယ္ကို သည္လိုအခက္အခဲေတြနဲ႔ လုံးဝမၾကဳံေစခ်င္တာ ေမေမ့ရဲ႕အတၱပဲ"
"သား လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ ေမေမ"
"ဟင္"
"ေစာနကေမေမေျပာခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြကို သား လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္လို႔"
ေမေမ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ ႐ုတ္ခ်ည္းမႈန္မိႈင္းသြားသည္။
"ဘာရယ္...သားကလုပ္မယ္ ဟုတ္လား"
"သားကအငယ္မို႔ အစ္ကို႔အတြက္ သားလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ ေမေမ၊ သည္ကိစၥအတြက္ သားတို႔ဆက္ဆံေရးကိုမထိခိုက္ေစရပါဘူး"
"အို...ေမေမတို႔ကေတာ့ ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္နဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ႕သားေယာက်္ားေလးကို ဘယ္ေလာက္ဘုန္းျမင့္ကံျမင့္ထားေပးခဲ့ရလဲ၊ ဒါကို မင္းက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အတြက္ အကုန္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ မင္း ဘယ္လိုေတာင္ မိုက္မဲေနရတာလဲ လင္းထက္ေနာင္ရယ္ ဟမ္၊ သည္မိဘေတြကို တစ္ခ်က္မွ မငဲ့ေတာ့ရေလာက္ေအာင္ အဲဘက္ကို အဲေလာက္ေတာင္ အေလးသာေနၿပီလား"
ေျပာရင္း ေမေမက မ်က္ရည္က်လာသည့္အခါ လင္းထက္လည္း ထိန္းထားသမွ် မ်က္ရည္တို႔အား လႊတ္ခ်ရေတာ့သည္။
"သား ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေမေမရယ္၊ သား တကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေျဖာင္းဖ်သိမ္းသြင္းသည့္စကားလုံးေတြထက္ မ်က္ရည္လက္နက္တို႔ကပိုၿပီး စြမ္းေလတာက လက္ေတြ႕ပါပင္။ ေမေမ့ကို သိမ္းကာေပြ႕ဖက္လိုက္ရင္း ႏွစ္သိမ့္ဖို႔စကားလုံးတို႔ကိုေတာ့ ႐ွာမေတြ႕ပါ။ ေမေမ့စကားကို သားနားေထာင္ပါမယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ေအာင္ အစ္ကို႔ကိုလည္း မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္သည္မို႔။
"ေတာ္ၿပီ ႏြယ္၊ သားလည္း ပင္ပန္းေနေရာေပါ့၊ သားကိုနားခိုင္းလိုက္ပါေတာ့၊ ႏြယ္လည္း အမ်ားႀကီးပင္ပန္းထားတာကို၊ ေစာေစာနားသင့္ၿပီ၊ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကေတာ့၊ ႏွစ္ဉီးႏွစ္ဖက္ ထိခိုက္မႈအနည္းဆုံးလမ္းကို ေဖေဖတို႔ေ႐ြးၾကတာေပါ့၊ မိသားစုအတြင္းမွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္အတြက္ ေသြးဝမ္းမကြဲဖို႔ပဲ ေဖေဖေမွ်ာ္လင့္တယ္"
လင္းထက္ရင္ထဲနင့္သြားရသည္။ အစ္ကိုဟာ လင္းထက္အတြက္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ေလတာ။ ႏြမ္းနယ္ေနဟန္႐ွိသည့္ ေမေမ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္လည္း သူ႕ရင္ထဲ အားနာျခင္းတို႔ျဖင့္ ေစာဒကထပ္မတက္ႏိုင္။ ေမေမက စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လႊတ္ခ်မိသြားေသာ မ်က္ရည္တို႔အား ပြတ္ဆြဲသုတ္လိုက္ၿပီး အမူအရာတို႔ကို ခ်က္ခ်င္းထိန္းခ်ဳပ္သည္။
"အင္း ဟုတ္သားပဲ၊ သားငယ္ ပင္ပန္းေနမွာပဲကို သြားအိပ္ေတာ့၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမက သားကိုအမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ သိထားေပး၊ ခ်စ္လြန္းလို႔ ခ်စ္လြန္းလြန္းကို ေမေမတားေနရတယ္ဆိုတာလည္း သိထားပါကြယ္"
"သားသိပါတယ္ ေမေမ၊ သားေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္၊ သည္အေျခအေနမွာ သားကေ႐ွ႕ဆက္တိုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေမေမတို႔က သားကိုမစြန္႔ပစ္ဘူးဆိုတာလည္း သားေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္၊ အဲလိုပဲ ေမေမတို႔လက္မခံဘဲ သားက ေမေမတို႔ကိုစြန္႔ခြာၿပီး အစ္ကို႔ဆီမသြားႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း ေမေမတို႔ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္"
ေျပာရင္း လင္းထက္ရင္ထဲ စို႔တက္လာသည္။ အဆုံးထိ ေမေမတို႔က လက္မခံဘူးဆိုလွ်င္ အစ္ကို႔ကို သူတကယ္စြန္႔လႊတ္ရမည္လား။
"ဒါေပမဲ့ သားအေနနဲ႔ အစ္ကို႔ကို ေမ့...ေမ့ပစ္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ သား လုံးဝ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေမေမတို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့အခါ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာထက္ ေမေမတို႔ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သားရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ဉီးစားေပးေတြးေပးမယ္လို႔ သားေမွ်ာ္လင့္ပါရေစ"
မႈန္မိႈင္းသြားေသာ ေမေမ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ ေကာင္းသည့္အဓိပၸါယ္လား၊ ဆိုးသည့္အဓိပၸါယ္လား သူမေဝခြဲႏိုင္။
"ေနာက္ၿပီး သားအေပၚ အစ္ကို႔ရဲ႕ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္း၊ သင့္ေတာ္ျခင္းမသင့္ေတာ္ျခင္းေတြကို ဆုံးျဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း အစ္ကိုက သားအသက္ကို ႏွစ္ႀကိမ္တိတိကယ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာလည္း သတိရေပးပါ"
သည္တစ္ခါ ေမေမ့မ်က္ဝန္ေတြကေတာ့ ေကာင္းသည့္အဓိပၸါယ္ျဖင့္ ေဝဝါးသြားသည္မွာ အေသအခ်ာ။ ေဖေဖကေတာ့ ေမေမ့ကိုတလွည့္၊ လင္းထက္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း ေတြးဆဆ။
"သား သြားလိုက္ပါဉီးမယ္၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမလည္း သားအတြက္ အရမ္းစိတ္မဖိစီးပဲ ေကာင္းေကာင္းနားၾကပါ၊ ေဖေဖေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ ေဖေဖ့သားသမီးေတြက အမွန္ကန္ဆုံး အေကာင္းဆုံးလုပ္ရပ္ေတြကိုပဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ သားအတြက္ေတာ့ အစ္ကို႔ကိုေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာက သားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ အမွန္ကန္ဆုံးလုပ္ရပ္ပါပဲ"
ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ႏွစ္ေယာက္လုံးအား ေခါင္းငုံ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္လာေတာ့ အခန္းေ႐ွ႕၌ရပ္ေနေသာ ကိုကို႔ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေစာေစာနားေတာ့မယ္ ကိုကို"
မည္သူႏွင့္မွ အက်ိဳးအေၾကာင္း႐ွင္းမေနခ်င္ေတာ့တာမို႔ ေခါင္းငုံ႔လ်က္ ခပ္တိုးတိုးဆိုေတာ့ ကိုကိုက ပခုံးကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ရင္း
"အင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ညီေလး၊ ဖိုက္တင္း"
ေမာ့ၾကည့္မိသည့္ကိုကိုမ်က္ဝန္းေတြက ၾကည္စင္ေနသည္။ ခဏတာဆုံၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကိုကို႔၏သေဘာကို တစ္စြန္းတစ္စနားလည္သြားသည့္အခါ စိတ္သက္သာရာရစြာ ျပဳံးမိသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုကို"
အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုကိုနဲ႔မမက သူ႕ဘက္မွာ႐ွိေနပါေသးသည္။
*************
ေဒါက္...ေဒါက္...။
သားငယ္ထြက္သြားၿပီးသိပ္မၾကာ ထြက္ေပၚလာေသာ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ ေဒၚလင္းလက္ႏြယ္၏အၾကည့္မ်ားက အခန္းတံခါး႐ွိရာသို႔ ေရာက္သြားသည္။
"ေမေမ သားပါ"
သားႀကီးလင္းသက္ေမာင္၏အသံျဖစ္၍ သက္ျပင္းအသာခ်မိရင္း
"ဝင္ခဲ့ေလ သား"
တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ဝင္လာၿပီးေနာက္ လင္းသက္ေမာင္က ေဒၚလင္းလက္ႏြယ္၏ေဘးသို႔ ဝင္ထိုင္လာသည္။
"သား ေျပာစရာနည္းနည္း႐ွိလို႔ပါ ေမေမ"
"အင္း အေတာ္ပါပဲ၊ ေမေမလည္း သားကိုေျပာစရာ႐ွိေနတာ"
ဉီးမ်ိဳးထက္သည္ ဇနီးျဖစ္သူအား တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လာသည္။ သူႏွင့္ဘာမွမတိုင္ပင္ထားျခင္းေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္သူဘာေျပာခ်င္သလဲ မခန္႔မွန္းႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္။
"ေမေမဘာေျပာခ်င္တာလဲ အရင္ေျပာေလ"
ေဒၚလင္းလက္ႏြယ္သည္ ခဏတာၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ ပင့္သက္တစ္ခ်က္႐ိႈက္ရင္း ေယာင္ဝါးဝါးျဖစ္ေနရသည့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ယတိျပတ္ျဖစ္ေစလိုက္သည္။
"သားညီေလးကို သားဆီကို ေမေမပို႔ခ်င္တယ္"
"ႏြယ္..."
ဉီးမ်ိဳးထက္က တအံ့တဩေခၚသလို လင္းသက္ေမာင္မွာလည္း သက္ျပင္းအသာအယာခ်မိရသည္။
ေမေမက သူ႕သားငယ္ကို ယခုလိုအေဝးပို႔ဖို႔မဆိုထားႏွင့္ မ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိအရမ္းခ်စ္မွန္း လင္းသက္ေမာင္အသိဆုံးမို႔။
"အင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ညီေလးကိစၥပဲ ေျပာခ်င္ေနတာ"
ေဖေဖေရာေမေမေရာက သူ႕ထံ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္လာၾကသည္။
"ညီေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီပို႔မယ္ဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႀကိဳဆိုမွာပါပဲ ေမေမ၊ ဒါေပမဲ့ သည္လိုဆက္သြယ္ေရးေတြလြယ္ကူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီေလးကိုအေဝးပို႔တာက သူတို႔ဆက္ဆံေရးကိုျဖတ္လိုက္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မထင္ဘူး"
"အင္း အနည္းဆုံးေတာ့ အေနေဝးတဲ့အခါ သားငယ္စိတ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ပိုလြယ္မွာပါ"
ျပတ္သားေနဟန္႐ွိေသာ ေမေမ့ေၾကာင့္ လင္းသက္ေမာင္ သက္ျပင္းသာ ခိုးခ်မိရသည္။ ေမေမ့ကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္ေပမဲ့ ညီေလးကိုလည္း သနားရသည္မို႔...
"ညီေလးတို႔ကို ခြင့္ျပဳလိုက္လို႔မရဘူးလားဟင္ ေမေမ"
"ဘာရယ္...သား၊ ေမေမဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ား ခြင့္ျပဳရမွာလဲ သားရယ္၊ ေမေမေမြးထားတဲ့သားကို လူတကာက အေျခာက္လို႔ လက္ညိဳးဝိုင္းထိုးမဲ့အျဖစ္ကို ေမေမက ဘယ္လိုမ်ားခြင့္ျပဳရမွာလဲ ဟမ္"
ခုနက သားငယ္ကို သနားစိတ္ျဖင့္ထုတ္မသုံးခဲ့ရသည့္စကားလုံးအား ႏႈတ္မွေျပာရင္းျဖင့္ပင္ ေဒၚလင္းလက္ႏြယ္ ရင္ထဲကနာသည္။
"ေမေမက အမ်ားႀကီး ေတြးပူေနမိတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ညီေလးက ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲေနခဲ့႐ုံေလးနဲ႔ အဲဒါက လက္ညိဳးထိုးစရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္မသြားပါဘူး ေမေမရယ္"
"မဟုတ္ရင္ေရာ ဂုဏ္ျပဳစရာကိစၥျဖစ္ေနလို႔လား သား၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က သူနဲ႔မ်ိဳးတူ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာက ဘယ္လိုမွ ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ ကိစၥပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ပုံမွန္ပဲေမေမ"
"ဘယ္လို..."
"ကြၽန္ေတာ္ေနေနတဲ့ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲကိစၥကပုံမွန္ပါပဲလို႔ ေမေမ၊ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ဆိုတာေတြ႐ွိမေနပါဘူး၊ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္ဖို႔အထိကို ပုံမွန္ပါပဲ"
ေဒၚလင္းလက္ႏြယ္က မယုံႏိုင္ဟန္။
"အခုေခတ္မွာ အားလုံးကအျမင္က်ယ္ေနၾကၿပီေမေမရဲ႕၊ ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ညီေလးကလည္း သည္လိုမ်ိဳးျဖစ္သြားတာကို သားတို႔အျပစ္တင္လို႔မရဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ဒါက ဘယ္သူ႕ကိုမွ ထိခိုက္ေနတဲ့ကိစၥလည္းမဟုတ္လို႔ ျပစ္မႈမေျမာက္ဘူးလို႔လည္း သားကေတာ့ ယူဆတယ္၊ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ပါဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ထိခိုက္မႈတစ္စက္မ႐ွိပါဘဲ ႐ြံတယ္႐ွာတယ္ေျပာေနတဲ့လူေတြက အမႊန္းတင္မဲ့သိကၡာကိုေတာ့ မက္ေမာမေနပါနဲ႔ ေမေမ၊ သားေတာင္ ပုံမွန္လို႔ လက္ခံႏိုင္ေနတဲ့ ကိစၥကို ေမေမတို႔ကိုလည္း လက္ခံေစခ်င္တယ္၊ ညီေလးရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြကို တျခားသူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြနဲ႔ မလဲေစခ်င္ဘူး၊ လဲဖို႔လည္းမတန္ဘူး ေမေမ"
ေဒၚလင္းလက္ႏြယ္ တိတ္ဆိတ္သြားရျပန္သည္။
"ေသခ်ာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔စဥ္းစားပါ ေမေမ၊ လိင္တူခ်င္းခ်စ္တာက သည္ေခတ္မွာ ႐ွက္စရာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အဲအခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ညီေလးကို ဝမ္းမနည္းေစလိုက္ပါနဲ႔"
ငယ္စဥ္ကတည္းက ေ႐ႊစိတ္ေတာ္အညိဳးမခံရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးထားခံရတဲ့ မိသားစုရဲ႕အငယ္ဆုံးေလးအတြက္ အခန္းထဲ႐ွိလူအားလုံးဟာ ကိုယ္စီသက္ျပင္း႐ိႈက္လ်က္။
*********************
အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္လ်က္
ဆာကူရာရိန္း🌸