Pelinsu kapının sertçe çalınmasıyla gözlerini açtı. Kendisine koala gibi sarılan Polat'ı fark etti. Polat yanındaysa karavanın kapısını kim çalıyordu?
"Polat." dediğinde eşi mırıldandı. "Polat kalk. Biri kapıyı kıracak birazdan." dediğinde Polat başını zar zor kaldırdı. "Kim olabilir ki?" diyerek kalktı.
"Umarım Dua değildir. Beklenir o deliden." dediğinde Pelinsu doğrulup "Abartma Polat. Git de bak." dedi. Perdeyi çekip hemen üstünü değiştirdi. Polat da o sırada kapıyı açıp karşısındaki tanımadığı gence baktı.
"Buyur?" dedi sertçe. Onun sert sesini içeriden duyan Pelinsu derin bir nefes alarak sabır çekti. Adam herkese karşı sertti!
"Merhaba abi. Rahatsız ediyorum ama size bir şey sormak istiyorum." dedi genç adam. Polat kaşlarını çatıp "Neden biz?" dedi. Genç adam soru karşısında şaşkınlıkla bakıp "En yakın siz vardınız," deyip eliyle sağ tarafı gösterdi. "Ben de eşimle biraz ilerdeyim."
"Bana ne kardeşim bundan! Git eşinle ilgilen." dediği sırada yandan ince bir ses duyuldu. "Kıraç, hadi gidelim."
Polat başını çıkartıp en fazla on sekiz yaşındaki kıza baktı. Sonra karşısındaki gence baktı. Yirmi ya da yirmi bir yaşındaydı bu da.
"Siz ikiniz evli misiniz?" diye şaşkınlıkla sordu Polat. Bu ikili daha çok küçüktü. Kıraç gülümseyip "Evet." dedi. "Sabah sabah rahatsız ettiğim için gerçekten özür diliyorum ama sizce ben bu kızı ne kadar seviyorum?"
Kıraç, eşini göstererek sormuştu sorusunu. Polat sabır dileyip "Kardeşim, sabah sabah seni beni sınamak için mi yolladılar? Seviyorsun ki evleniyorsun!" dedi. Kıraç eşine dönüp "Gördün mü Kardelen?" dedi.
"Gördüm gördüm de hadi gidelim." dedi Kardelen. Adamı işaret ettiğinde Kıraç Polat'ın sinirli haliyle karşılaştı. "İyi günler." dileyerek eşini de alıp gitti.
Polat kapıyı kapatıp "Ya sabır ya sabır!" dedi. Yatağına oturduğu anda Pelinsu gülümseyip "Belli ki yeni evliler Polat. Konuşmasından bile belli." dedi.
"Öyledir herhalde. Kız daha çok küçük."
"Çok mu küçük? Kaç yaşında ki?"
"Bilmiyorum Pelinsu ama on sekiz ya var ya yok."
"Severek evlenmiştir belki." diyen Pelinsu eşinin arkasından omzuna başını yasladı. Gözünü kapatıp kollarını da doladı. Polat hafif döndü ve Pelinsu'nun omzundan kolunu attı.
"Sana aşığım Kardelen!" diye bir bağırma sesi duyuldu. Pelinsu sesli bir şekilde gülüp "Polat. Çok tatlı değil mi?" dedi.
"Değil! Ben niye aşık olduğum kadının koynundan kalkıp bu deliyle uğraşıyorum?"
"Gel Polat'ım. Uyuyalım biraz daha."
"Uyuyabileceğimi sanmıyorum ama sen uyu."
Pelinsu uzandığında Polat da boynundaki yerini aldı. Pelinsu'nun daha deminki halini düşünüp "Pelinsu, bağırmıyorum belki ama sana çok aşığım." dedi.
"Ben de sana aşığım Polat."
***
Kıraç ve Kardelen... İlk kurgum Tahta Cezası'ndaki ilk karakterlerim. Çok özledim ya...