အပိုင္း(၃၆)
ေဒၚမူယာႏြယ္တစ္ေယာက္ ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္ ျခံထဲသို႔ လမ္းခဏဆင္းေလွ်ာက္ရာ မ်က္စိေ႐ွ႕သို႔ ၀င္ ေရာက္လာတဲ့ ကားမီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္ခုံးတန္းတို႔ တြန္႔ေကြးသြားသည္။
ေမာင္းလာသူကို ၾကည့္မိေတာ့ ေျမးဇဏ္ရဲ႕
ပင္တိုင္ဒ႐ိုင္ဘာျဖစ္ေနသည္။
"သခင္မႀကီး"
"ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ "
"ဟို ကေလးေတြ စုၿပီး သြားၾကတယ္ထင္ပါတယ္ "
ေနာက္ခန္းမွာ လွဲေနတဲ့ ေျမးျဖစ္သူေၾကာင့္ သူ႕အသံကခပ္ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနမွာ မလြဲ။
"ဒီေလာက္ထိေတာင္ျဖစ္လာတာလား"
"သခင္ေလး ပုံစံက စိတ္ညစ္စရာ ႐ွိပုံပဲ "
"အိမ္မွာေနေနတဲ့ သူကဘာေတြမ်ား စိတ္ညစ္စရာ႐ွိေနရတာလဲ "
"ဒါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူးခင္ဗ် "
သခင္ေလးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အိမ္ေ႐ွ႕ထိသြားကာ ႏွစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ေျပာမျပလိုက္ပါ။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေပမို႔ မိသားစု အ႐ႈပ္အ႐ွင္းၾကားထဲ သူမ၀င္လိုေပ။
"ဒါဆို သြားေတာ့ ။ ငါ့ေျမးကို ငါပဲေခၚခဲ့လိုက္မယ္ "
"ျဖစ္ပါ့မလား "
"ျဖစ္တယ္ ။ ကားက ဂိုေဒါင္ထဲထည့္မေနနဲ႔ေတာ့ ။ ဒီမွာပဲရပ္ထားလိုက္ "
"ဟုတ္ကဲ့ "
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာမွာ သူေနထိုင္ရာ အလုပ္သမားတန္းလ်ားသို႔သာ ျပန္သြားသည္။
ဆင္၀င္ေအာက္မွ က်န္ခဲ့သူက သူနဲ႔ေျမးႏွစ္ယာက္သာ။
ေဒၚမူယာႏြယ္လည္း ကားတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ေျမးကို လႈပ္ႏိုးလိုက္သည္။
"ေျမး။ထ ေတာ့ ။ အိမ္ေရာက္ၿပီေလ "
အင္းအဲ အသံျပဳကာ မ်က္လုံးတို႔ကို ဖြင့္လာသည္။သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ အဖြားမွန္းေတာ့ သိေသးပုံရသည္။
"ဖြား"
"လာ ဖြား။ ေျမးအခန္းထိ လိုက္ပို႔မယ္"
ဟိုတစ္ခါ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပႆနာမွာ သူမလြန္သြားမွန္း သိေပမဲ့ အေလွ်ာ့မေပးခဲ့။
ေျမးက ယိုင္တိုင္တိုင္ျဖင့္ထလာကာ အိမ္ထဲသို႔၀င္သြားသည္။ အခန္းဆီသို႔ မသြားဘဲ ဆိုဖာထက္ပစ္လွဲခ်ကာ…
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီည ဒီမွာပဲအိပ္မယ္ "
ေျမးျဖစ္သူစကားေၾကာင့္ ျပဳံးမိသည္။ သူမအသက္ႀကီးေနမွန္းေတာ့ သိေသးသည္ထင္၏။ တမင္အေပၚထပ္သို႔လိုက္မပို႔ေစခ်င္တာမို႔ ဒီလိုေျပာေနမွန္း သူမရိပ္စားမိပါသည္။
"ျဖစ္မလား ေျမးရယ္ "
"ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဖြားပဲေျပာဖူးတယ္ေလ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္ရင္ မျဖစ္ႏိုင္တာမ႐ွိပါဘူးဆို "
"မတူဘူးေလ ေျမးဇဏ္"
"ဘာလို႔ မတူရမွာလဲ ။ လူေတြအားလုံး ပုခုံးႏွစ္ဖက္ၾကား ေခါင္းေပါက္တဲ့လူေတြပဲေလ ။ ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္း႐ွိ႐ုံနဲ႔ အမ်ားႀကီး ကြာျခားသြားတာ မ႐ွိပါဘူး "
ေခ်ပစရာ စကားလုံးတို႔ မ႐ွိသည္မို႔ အခန္းထဲသို႔ျပန္ရန္သာ ၾကံ႐ြယ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ထြက္လာတဲ့ စကားသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔က ေ႐ွ႕သို႔မေ႐ြ႕။
"ဖြား လုပ္ရက္တယ္ "
ဘာဆက္ေျပာမလဲ သိခ်င္တာမို႔ သူမဆက္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
"ထင္မထားဘူး ။ ငယ္ငယ္ထဲက ဒယ္ဒီထက္ ဖြားကိုပိုခ်စ္ခဲ့တာ ။ ဖြားက ရက္စက္တယ္။ ဘာလို႔မ်ား ခ်စ္ျခင္းေတြကို ခြဲရတာလဲ။ အဲ့လိုခ်စ္တဲ့သူေတြ ေဝးသြားေတာ့ေရာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား ။ အခုလည္း ဖြားကြၽန္ေတာ့္ကို လုပ္ဖို႔ၾကံစည္ေနျပန္ၿပီ "
ေျမးရဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားေၾကာင့္ သူမတုန္လႈပ္သြားသည္။
ေျမးက ဘာေတြကို ဦးတည္ၿပီး ေျပာေနတာလဲ။
"ဘာကိုလဲ ေျမးဇဏ္။ ေျမးဘာေတြေျပာေနတာလဲ "
"ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကိုခ်စ္တယ္။ သူ႕ကိုသေဘာက်ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပဳံးရယ္ႏိုင္လုပ္ေပးတာ သူကလြဲလို႔ဘယ္သူ႐ွိမွာလဲ ။ ဖြားေရာ ဒယ္ဒီေရာ လုပ္ေပးခဲ့လား။ ပိုက္ဆံ႐ွိရင္ ျပဳံးရယ္ႏိုင္မွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့ၾကတာမလား။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္ကအဲ့လိုထင္ခဲ့တာ ။ ဒါေပမဲ့ စစ္ေသြးအမႈၿပီးေနာက္ပိုင္း သိလာတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံေတြက ျပဳံးေပ်ာ္ေစႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစတာဖြားရဲ႕ ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္လိုအပ္ေပမဲ့ ဘ၀တစ္ခုလုံးအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဖြားရဲ႕သားကို ၾကည့္လိုက္ပါဦး ။ ဒယ္ဒီေပ်ာ္ေနရဲ႕လား "
"သူေကာင္းေကာင္း ေနေနတာပဲေလ ။ ဒါထက္ ဘာအေရးႀကီးဦးမွာလဲ "
"ဖြားက မသိတာမဟုတ္ဘူး ။ မသိခ်င္ေယာင္ေတာင္ေနတာ ။ ဒါေပမဲ့ ဖြားသိထားဖို႔က ကြၽန္ေတာ္က ္ဒီမဟုတ္ဘူးေနာ္ "
"ဆိုေတာ့ ဖြားစကားေတြကို ကန္႔လန္႔တိုက္မယ္ေပါ့ ဇဏ္ "
"မပူပါနဲ႔ ဖြားေလာင္းရိပ္ေအာက္က မထြက္ႏိုင္မခ်င္း ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က သူမွျဖစ္မွာမို႔ အၾကာႀကီးေတာ့ အာမမခံႏိုင္ပါဘူး "
"ခီတန္ကူးဇဏ္!!"
"ဖြားၾကားဖူးတယ္မလား ။ လူေတြကအခ်စ္အတြက္ အသက္ေတာင္ ေပးႏိုင္တယ္တဲ့ ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲ့လိုစကားေတြကို ပထမကမယုံခဲ့ဘူး ။
အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းယုံလာတယ္ "
"မင္းက ငယ္ေသးလို႔ပါ ေျမးရယ္ ။ တကယ္က အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာထက္ အေရးႀကီးတဲ့အရာေတြ ကမ႓ာေပၚမွာ႐ွိေသးတယ္ "
"ဟက္!"
ေျမးကရယ္သည္။ အခုလို အ႐ြဲ႕တိုက္သလို ရယ္ျခင္းမ်ိဳး သူမတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။
"အေရးႀကီးတဲ့အရာေတြ !
ဘာေတြလဲ ။ ဂုဏ္သိကၡာေတြလား ။ အတၱေတြလား ဒါမွမဟုတ္ မာနေတြလား "
"ေတာ္ေတာ့ အိပ္လိုက္ေတာ့ ေျမး "
"ဖြားသိထားဖို႔က ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ကိုပဲယူမွာ ။ ဒါဟာ ငယ္လို႔ စိတ္ကစားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မွတ္ထားေပး "
သူ ဒီစကားေတြကို အယ္လ္ကိုေဟာကို အားကိုးၿပီး ေျပာျခင္းမဟုတ္။ ေျပာခ်င္လို႔သာ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီည မိုးသန္႔ညိမ္ကို ေတြ႕လိုက္မွ ပို၍ပင္ ေသခ်ာသြားသည္။
မိုးသန္႔ညိမ္ကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေပးလိုက္ႏိုင္ေတာ့ ။
မိုးသန္႔ညိမ္ကို ရဖို႔ မိသားစုကို စြန္႔ဆိုလွ်င္လည္း သူစြန္႔လႊတ္ဖို႔သာ ရည္႐ြယ္ထားသည္။
နဂိုတည္းက သူက ဒီမိသားစုမွာ ဘာအေရးမွပါမေနခဲ့ဘဲေလ။
••••••••••
ထိုေန႔ညၿပီးေနာက္ပိုင္း သူတို႔ အတန္းတင္စာေမးပြဲကို ေျခာက္ရက္တိုင္တိုင္ ေျဖၾကရသည္။
ကိုယ္ကသာ လြမ္းလို႔ သြားေတြ႕ခ်င္ေပမဲ့ စာေမးပြဲအတြင္း လာရင္စိတ္ဆိုးမွာဆိုေသာ အမိန္႔ေၾကာင့္ သူမသြားရဲ။
ဘယ္ေတာ့မွ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အမိန္႔ကို အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိဘဲ မနာခံဖူးတဲ့ သူ႕အတြက္ မိုးသန္႔ညိမ္ရဲ႕ စကားကို လိုက္ေလ်ာမိတာဟာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသလဲလို႔ သူေတြးမိသည္။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္းခံသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ျပဳံးေပ်ာ္ေစႏိုင္သလို အမိန္႔ေတြကိုေရာ အလိုအေလ်ာက္ နာခံေစႏိုင္ပါသလား။
ထိုစဥ္ ဆူးတစ္ေယာက္ သူ႕အနားသို႔ေရာက္လာသည္။ ပါးစပ္မွာလည္း ပီေကကို တေဖာက္ေဖာက္။
"ဟဲ့ ေျဖႏိုင္လား ။ ေအးပါ နင္လိုလူေတာ့ ေျဖႏိုင္မွာပါ"
သူဘာသာေမး သူ႕ဘာသာေျဖကာ မ်က္ႏွာကိုလည္း ႐ႈံ႕တြထားသည္။
"ဘာလို႔ထီးမယူလာတာလဲ ဆူး"
"ပ်င္းလို႔ "
" ဪ ။ အဲ့တာဆိုလည္း အပူခံေပါ့ "
"ဟဲ့နင္ကလည္း အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔ ။ ငါ့ကိုလည္းေတာင္းေပးေလ "
ထီးမယူလာပါဘဲ သူ႕ထီးနဲ႔ကပ္ေဆာင္းခ်င္ေနေသာ ဆူးက သူ႕ထီးကို အေ႐ွ႕မွ အတင္းဆြဲလုသည္။ သူဆြဲကိုယ္ဆြဲႏွင့္ ေက်ာင္းထိပ္က သစ္ပင္အနားတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ျပႆနာတက္ေနၾကသည္။
"ဆူးေဒဝီ!!"
ထိုစဥ္…
"ဇဏ္ ထီးမပါဘူးလား "
ေက်ာင္းဆင္းတာေတာင္ တာရီလင္းက မျပန္ေသးဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အနားသို႔ေရာက္လာသည္။
"ပါတယ္ "
ျပန္ေျဖတဲ့ စကားသံေၾကာင့္ တစ္ဖက္လူက ေပ်ာ္သြားပုံရသည္။
"ဇဏ္ ေျဖႏိုင္ရဲ႕လား ။ တို႔ကေတာ့ မၾကာခင္စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေက်ာင္းႀကီးကိုေတာင္ ခြဲရေတာ့မွာ ။ဇဏ္တို႔က တစ္ႏွစ္က်န္ေသးတယ္ေနာ္ "
"အင္း "
ဒီေန႔က်မွ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ျပန္ေျဖေနေသာ
ခီတန္ကူးဇဏ္ေၾကာင့္ ဆူးစိတ္တိုခ်င္လာသည္။
အရင္တုန္းက စကားျပန္ေျပာဖို႔ဆိုေဝးလာေဝး ။ ထိုအစ္မႀကီးအနားေရာက္ရင္ကို မ်က္ေမွာင္ေတြက်ံဳ႕ထားတတ္တာ။
စကားျပန္ေျပာတာကို ဟိုအစ္မႀကီးက သူ႕ကိုျပန္ႀကိဳက္တယ္ထင္ပုံေနရသည္။ စကားေတြကို အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိ ဆက္ေျပာေနသည္။
ဘာတဲ့။ ေက်ာင္းႀကီးကို ခြဲရေတာ့မယ္တဲ့ ။ သူဆယ္တန္းႏွစ္မွ ဒီေက်ာင္းေရာက္လာၿပီး မသိလွ်င္ မူႀကိဳတည္းက တက္ခဲ့တဲ့ ပုံစံအတိုင္း ေျပာေနသည္။
မေနႏိုင္စြာ ခြီးခနဲ ရယ္မိေတာ့ ထိုအစ္မႀကီးက သူ႕အားလွမ္းၾကည့္သည္။
"ရတုကလည္း မလာႏိုင္ေသးဘူး ။ စိတ္တိုလိုက္တာ တအားစကားမ်ားတာဘဲ "
မ်က္စိေ႐ွ႕မွ ေကာင္မေလး၏ အဆက္အစပ္မ႐ွိေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ တာရီလင္းေဒါသေထာင္းခနဲထြက္သြားသည္။
"ဒီမွာ ဘာေျပာတာလဲ ဆူးေဒဝီ "
"ဘာေျပာလို႔လဲ "
"မင္းကိုယ္မင္း ဇဏ္နားမွာ ေနတယ္ဆိုၿပီး ေရာင့္တက္မေနနဲ႔ "
တာရီလင္းက ဆူးကိုေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ခီတန္ကူးဇဏ္ဘက္သို႔လွည့္ကာ…
"တို႔ျပန္ေတာ့မယ္ ဇဏ္ "
ဒီတစ္ခါမွေတာ့ ခီတန္ကူးဇဏ္လည္း ဘာမွမေျပာျဖစ္ေတာ့။ သူသာဒီတစ္ခါျပန္ေျပာလိုက္ရင္ ဆူးနဲ႔ျပႆနာတက္မွာ မလြဲေပ။
"ေသာက္ဘြားေတာ္ႀကီး "
တာရီလင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ခါမွ ဆူးဆီက အသံထြက္လာသည္။
"ဆူး! "
"ေျပာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ။ နင္ကေရာ ဘာလို႔အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာေပးေနတာလဲ ဟမ္
ခီတန္ကူးဇဏ္ နင္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္ "
ဆူးႀကိမ္းသလိုေျပာလိုက္မွ ခီတန္ကူးဇဏ္က တည္ၿငိမ္ေနေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္…
"ညိမ္ကမွာထားတယ္ ။ လူတိုင္းကို လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာေနတတ္ရမယ္တဲ့ ။ မဟုတ္ရင္ ငါသူ႕ကိုျပန္မေျပာဘူး"
"Wtf!!!"
ခီတန္ကူးဇဏ္ရဲ႕ အေျဖေၾကာင့္ ဆူးဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ အခုတေလာ လူတိုင္းကို အလိုက္သင့္ ဆက္ဆံေနပါတယ္လို႔ ကိုႀကီးမိုးသန္႔လက္ခ်က္ကိုး။
အရင္ကဆို ငါ့ကိုစာအုပ္ငွားပါလားလို႔ အတန္းထဲေကာင္မေလးေတြ လာေျပာရင္ေတာင္ အဖက္မလုပ္။ ခပ္တည္တည္သာ ထိုင္ေနတာျဖစ္သည္။
တစ္ခါတေလ သူကပင္ ၾကားထဲကအားနာရပါေသးသည္။
ဘာလို႔ ျပန္မေျပာလဲေမးလွ်င္လည္း "မေျပာခ်င္လို႔"။ "သူတို႔လာေျပာတိုင္း ျပန္ေျပာရမွာလား"…ဘာညာနဲ႔
ခီတန္ကူးဇဏ္သည္ ၾကာေလေလ တျဖည္းျဖည္းအခ်ိဳး ေျပာင္းလာသည္။
သူက မွာထားလို႔ အလိုက္သင့္ဆက္ဆံေပမဲ့ တဖက္လူက ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေပးသလို ထင္သြားမွာကိုလည္း ဆူးစိုးရိမ္မိပါသည္။
အခုေတာင္ တာရီလင္းမ်က္ႏွာက မိႈရသလို ပုံမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္ေနတာျဖစ္သည္။
•••••••••••••••
ခီတန္ကူးဇဏ္က အေပ်ာ့သားနက္ျပာေရာင္၀မ္းဆတ္ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အညိဳေရာင္လက္ပတ္နာရီေလးတစ္လုံးကိုလည္း ပတ္ထားသည္။
ဒါဟိုတစ္ခါ သူ႕ဆီမွအတင္းေတာင္းသြားေသာ ဒိုင္ခြက္ေလးေထာင့္ႏွင့္နာရီေလးျဖစ္သည္။
"ညိမ္ ဘယ္သြားမလို႔လဲ "
"ငါအျပင္သြားစရာ႐ွိလို႔ "
သူ႕အေျဖေၾကာင့္ ထိုကေလးက မ်က္ေမွာင္ကုတ္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႕လက္ကို လွမ္းဆြဲကာ နဖူးေပၚ၌ တင္ထားသည္။
သူလက္ကိုအျမန္ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး…
"ဒါဘာလုပ္တာလဲ ခီ "
"ေခြၽးေတြေလ ညိမ္မျမင္ဘူးလား "
"အဲ့ေတာ့ "
"ညိမ့္ဆီကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းကျပန္လာတာနဲ႔ အ၀တ္လဲၿပီး ေျပးလာတာ ။ ဒီေန႔က စာေမးပြဲေနာက္ဆုံး ေန႔ေလ ညိမ္ "
ထိုကေလးက သူ႕ကို စာေမးပြဲအေျခအေနကို ေမးေစခ်င္ပုံရသည္။
" ဪ ေျဖႏိုင္တယ္မလား "
"ေျဖႏိုင္ပါတယ္ ။ ဒါပဲလား"
"ဟင္ ဘာကိုဒါပဲလားလဲ "
သင္တန္းပိတ္ရက္မို႔ ေန႔ခင္းဘက္ ဆိုင္ကိုကူပါမယ္လို႔ ေျပာထားတာေၾကာင့္ မိုးသန္႔ညိမ္ ထြက္လာျခင္းပင္။
ဆိုင္သို႔သြားမည္အျပဳ ခီတန္ကူးဇဏ္ႏွင့္
တိုက္ေအာက္တြင္ေတြ႕ျခင္း။ သူ႕ကိုလြယ္လြယ္ သြားခြင့္မေပးဘဲ လာရစ္ေနတာေၾကာင့္ သူစိတ္ဆိုးခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ေျပာရင္လည္း ေနာက္မွေျပာေတာ့ေနာ္ ။ ဆိုင္ကိုသြားစရာ႐ွိေသးတယ္ ။ လိမၼာပါတယ္ ခီက "
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ကေလးလို မဆက္ဆံနဲ႔ ။ ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး ။ ၿပီးေတာ့ အသက္ကအရမ္းလည္း မကြာဘဲနဲ႔ "
"ေအးပါ ေအးပါ "
ခီတန္ကူးဇဏ္တစ္ေယာက္ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပါ။ သူ႕စကားေတြပိုညအဖက္မလုပ္ပါဘဲ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားသူေၾကာင့္ ရင္ထဲ၌ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ခံစားလာရသည္။ ထိုခံစားခ်က္ကို ေခါင္းစဥ္တပ္ရပါမည္ဆိုလွ်င္ စိတ္မေကာင္းျခင္းသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဒါဟာ သက္သက္ အႏိုင္က်င့္ျခင္းေပလား။
ခ်စ္ေနပါၿပီဆိုကာမွ လ်စ္လ်ဴ႐ႈသည္။ အျခားသူေတြအတြက္မသိေပမဲ့ သူ႕အတြက္ေတာ့ အေတာ္ခံရခက္ပါသည္။
မိုးသန္႔ညိမ္က ဆိုးလိုက္တာ ။
သူလည္း လမ္းမထက္တစ္ေယာက္တည္း ရပ္မေနခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္စက္ႏိႈးရင္း ရတုတို႔အိမ္ဘက္သို႔သာ ဦးတည္လိုက္သည္။
သူရတုတို႔ဆီ မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ရတုတို႔အိမ္သည္ ရတုအတိုင္းပင္ ေအးေဆးဆိတ္ၿငိမ္လွသည္။ မိသားစုေလးေယာက္သာ႐ွိၿပီး သ
ားေယာက်ၤားေလးႏွစ္ေယာက္သာ ႐ွိသည့္ အိမ္မို႔ တိတ္ဆိတ္ေနတာလည္း အဆန္းေတာ့မဟုတ္။
ျခံထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ဒန္းေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ ရတုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျခံတံခါးဘက္ကို ေနာက္ေက်ာေပးထားတာေၾကာင့္ သူလာတာလည္း သိမည္မထင္။
"ရတု !"
"ေဩာ္ ဇဏ္ ။ လာလည္တာလား "
"အင္း "
ခီတန္ကူးဇဏ္ အိမ္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေတြ႕တာေၾကာင့္
"အိမ္မွာဘယ္သူ႕မွ မ႐ွိဘူးလား "
"မ႐ွိဘူး "
"မင္းျခံတံခါးကို အဲ့လိုမဖြင့္ထားနဲ႔ေလ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ ရတု "
"ငါေမ့သြားတာလား။ ငါ့အစ္ကိုပဲေမ့သြားတာလား မသိဘူး "
"ေနာက္ဆို ဂ႐ုစိုက္ "
"အင္းပါ ။ မင္းေရာ ဘာလာလုပ္တာလဲ "
"ငါ လမ္းၾကဳံလို႔ ဒီဘက္မေရာက္လာလည္း ၾကာလို႔ ၀င္ခဲ့တာ "
"အိမ္ထဲ၀င္မလား "
"ရတယ္ ။ ဒီမွာေအးတယ္ "
"ဇဏ္ မင္းေနာက္ႏွစ္အတြက္ေရာ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားလဲ "
"ငါ့ကို ဒီေက်ာင္းမွာဆက္တက္ခိုင္းေတာ့မယ္ မထင္ဘူး "
ရတုက ဘာမွမေျပာ။
"မင္းေရာ "
"ငါလား ။ ငါကဒီအတိုင္းပါပဲ သူမ်ားေတြလို သာမန္အတိုင္းပဲ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းရမွာေပါ့ "
"ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ။ ေက်ာင္းတက္မယ္…ဘြဲ႕ယူမယ္ …အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ ဒါမ်ိဳးလား "
ေနာက္ေက်ာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပိဳင္တူေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။
"စစ္ေသြး!"
ရတုက ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ကို ပိတ္ကာ ေလသံေအးေအးေလးျဖင့္ ေျပာသည္။
"အင္း မင္းေျပာသလိုေပါ့ ။ ေက်ာင္းတက္ ၊ ဘြဲ႕ယူ ၊ အမ္ေထာင္ျပဳ ၊ ကေလးေမြးရမွာေပါ့ "
ရတုစကားကို ခီတန္ကူးဇဏ္က တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ ထိုစဥ္ စစ္ေသြးက သြားတန္းေဖြးေဖြးမ်ားေပၚေအာင္ ရယ္ခ်လိုက္ၿပီးမွ…
"ကေလးေမြးမယ္"
"အင္း ။ မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္း ငါ့အစ္ကိုက ေဂးလို႔ ဟိုတေလာတင္ come outလုပ္ထားတာမို႔ ။ ဒီအိမ္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ကို ငါကပဲေမြးရမွာေပါ့ "
"မင္းအစ္ကိုက ေဂးလား ။ ရတုမင္းဉာဏ္ကေလ ။ ဟမ္ အဲ့ေကာင္က ေဂးလား ။ငါေမးေနတယ္ေလ ေျပာေလ ရတု "
"မင္းမ႐ိုင္းနဲ႔ စစ္ေသြး ။ ဘာရတုမင္းဉာဏ္လဲ ငါတို႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးတယ္ "
"မင္းက သူ႕ကိုထိလို႔နာတာလား "
ေလသံေအးေအးနဲ႔ ေျပာေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ပူေႏြးလာတဲ့ ေလထုေၾကာင့္ ခီတန္ကူးဇဏ္ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္။
"ဘာလို႔ စိတ္တိုေနၾကတာလဲ "
"ငါဘာလုပ္လို႔လဲ ဇဏ္ ။ သူင့ါကိုစိတ္တိုေအာင္လုပ္ေနတာေလ မင္းမျမင္ဘူးလား "
စစ္ေသြးက ရတုဘက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးကာ တိုင္သလိုပုံနဲ႔ ခီတန္ကူးဇစ္ကို ေျပာသည္။
"ငါ့အျမင္ေတာ့ သူမင္းကို စိတ္တိုေအာင္ဘာမွမေျပာပါဘူး ။ သူ႕အစ္ကိုေဂးမို႔ သူတို႔အိမ္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ကို သူေမြးရမယ္ေျပာတာ မင္းကိုတစ္ခုခုစိတ္တိုသြားေစလို႔လား ႐ွားညိဳ"
"ငါျပန္ေတာ့မယ္ "
အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိ ေဒါသေတြထြက္ကာ ျခံထဲမွ ထြက္သြားတဲ့ စစ္ေသြး႐ွားညိဳေၾကာင့္ ခီတန္ကူးဇဏ္ သက္ျပင္းသာခ်မိသည္။
စစ္ေသြးက အရင္အတိုင္းပဲ မေျပာင္းလဲေသးဘူး။
ေဒါသထြက္လြယ္တယ္ ။ ေသြးဆူလြယ္တယ္ ။ သူ႕ေဘးမွာ ထိန္းေပးမဲ့ သူ႕အစ္ကိုလို လူမ်ိဳးေတြသာမ႐ွိရင္ ေထာင္ထဲမွာ ေနေနရမဲ့ လူစားမ်ိဳး။
"ထားလိုက္ပါ ရတု။ သူက ေဒါသထြက္လြယ္လို႔ပါ "
"ငါသိတယ္ ။ ငါအဲ့အက်င့္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူး ။ ႐ိုင္းတယ္ "
"သူက အရင္လိုပဲမေျပာင္းလဲဘူး ။ ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလိုက္ပါ "
"ခီတန္ကူးဇဏ္ ။ မင္းလည္း အရင္လိုပါပဲ သူ႕ဘက္လိုက္တုန္းပဲ "
"ငါဘယ္သူ႕ဘက္မွမလိုက္ပါဘူး။ အက်င့္နဲ႔ဗီဇဆိုတာ လြယ္လြယ္ျပင္ယူလို႔မရလို႔ စိတ္ေလွ်ာ့ဖို႔ေျပာတာ"
"ဒါနဲ႔ မင္း ကိုမိုးသန္႔နဲ႔ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
ရတုအေမးေၾကာင့္ ခီတန္ကူးဇဏ္မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားသည္။
"အင္း ။ ေျပသလိုလိုပါပဲ ။ ငါကသူ႕အေပၚ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ တအားမ်ားမွာ စိုးရိမ္ေနတာ ။ သူကငါ့ထက္ပိုၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားပုံပဲ "
ရတုက ရယ္ေနသည္။ၿပီးမွ…
"မင္းထက္ေတာင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားတယ္ဆိုတာ အံ့ဩစရာပဲ ဇဏ္ ။ မင္းေတာ့ ေခ်ခဲ့သမွ် ၀ဋ္လည္ၿပီထင္တယ္ "
"၀ဋ္ဆိုတာကို ငါမယုံဘူး ။ ဒါေပမဲ့ ၀ဋ္ဆိုတာ တကယ္႐ွိရင္လည္း မိုးသန္႔ညိမ္ျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္ "
"မင္း သူ႕ကိုတကယ္ကိုခ်စ္သြားတာပဲ ဇဏ္"
"ငါ့ဘာသာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕လက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး ဘာကိစၥပဲ႐ွိ႐ွိ "
"အင္း။ ခ်စ္တဲ့သူကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာလို႔ရတာလည္း ကံေကာင္းျခင္းပဲ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းကံေကာင္းပါတယ္ တန္ကူး "
ရတုေျပာၿပီး စာအုပ္ကိုဖြင့္ကာ ျပန္ဖတ္ေနသည္။
"ရတု မင္းလည္း ကံေကာင္းမွာပါ"
ရတုကို ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ၀င္လာတဲ့ စာတိုေၾကာင့္ သူ႕ခါးတို႔ မတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
"ငါသြားေတာ့မယ္ ရတု လုပ္စရာကိစၥေတြ႐ွိေသးတယ္ "
"ျဖည္းျဖည္းသြား "
"ေအးပါ။ ျခံတံခါးလာပိတ္ဦး ရတု။ ေတာ္ၾကာ စစ္ေသြး႐ွားညိဳ စိတ္ဆိုးေနဦးမယ္ "
"……"
ရတုဘာမွျပန္မေျပာေသးခင္ပင္ သူဦးေအာင္ထြက္လာလိုက္သည္။
သူေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး အလုပ္မ်ားေတာ့မည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္သည္။
──────────────────
𝗚𝗲𝗻𝗻𝘆ʕ•ᴥ•ʔ
ဘဲထိပ္ထားစံေလး ခီတန္ကူးဇဏ္ ⊙﹏⊙
အေျဖေတာင္မရေသးဘူး စကားနားေထာင္ေနၿပီ။
ဖတ္ေပးတဲ့သူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္ အိုင္လပ္ျပဴေအာ ( ˘ ³˘)♥