Όταν ο Νιλς μπήκε στη σάλα της Μικρής Βίλας, η Ισαβέλλα ήταν ήδη εκεί. Φορούσε τη μεταξωτή ρόμπα της, καθόταν στην καρέκλα του γραφείου και έγραφε μια επιστολή. Καθώς γύρισε προς το μέρος του ένα πρόσκαιρο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της.
Ο Νιλς την έβαλε μέσα στη αγκαλιά του.
Μετά έκλεισε απαλά το πρόσωπο της μέσα στις παλάμες του.
- Το μεσημέρι δεν μπόρεσα να σε ακολουθήσω...
- Σσσς. Το κατάλαβα.
- Και χθες...
Ο αντίχειρας του χάιδεψε το στόμα της και το πίεσε για να σωπάσει. Το χάδι στο πρόσωπο της ήταν ασταμάτητο όσο τα χείλη του το άγγιζαν απαλά δίνοντας μικρά φιλιά.
- Μου έλειψες μωρό μου, ψιθύρισε τρυφερά.
Τα μαγουλά της ρόδισαν και χαμήλωσε το βλέμμα στον θώρακά του.
- Νιλς... δεν είμαι.
Το έντονο φως από τα μάτια του έσβησε, αλλά μια σπίθα έκαιγε ακόμα.
Την κράτησε πιο σφικτά πάνω του.
- Μπορούμε να αφεθούμε ξανά. Θα το ήθελες;
Η Ισαβέλλα ελευθερώθηκε από την αγκαλιά του.
- Θέλω να κάνω παιδιά μα δεν είναι εύκολο για μένα αυτό που ζούμε. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Δεν το καταλαβαίνω.
Αισθάνθηκε έναν δυνατό, οξύ πόνο να διαπερνά το στήθος του. Σαν να του κάρφωσε ένα μαχαίρι στον θώρακα και να το στριφογύριζε βίαια μέχρι να κόψει την καρδιά του.
Το κορμί του μούδιασε και οι ώμοι του κύρτωσαν.
- Ούτε για μένα είναι απλό γλυκιά μου, όμως δεν έχω τη δύναμη να το σταματήσω, τόλμησε να πει, μα η Ισαβέλλα συνέχισε να μιλά σαν να μην τον άκουσε.
- Λέω ψέματα παντού... κοροϊδεύω τους ανθρώπους που αγαπώ...
Την έβλεπε να βηματίζει πάνω κάτω στη σάλα αναστατωμένη. Είχε δίκιο, εκείνος είχε προχωρήσει συναισθηματικά χωρίς να ελέγξει αν τον ακολουθούσε.
Αισθάνθηκε τα γόνατά του να λυγίζουν. Έκατσε στον καναπέ.
- Υπάρχει κάτι που να σε χαροποίησε στο διάστημα που είμαστε μαζί; ακούστηκε απελπισμένος αλλά δεν τον πείραξε. Ήταν!
Η Ισαβέλλα πήγε κοντά του και κάθισε δίπλα του.
- Όλα είναι πολύ όμορφα. Αρχίζω να συνηθίζω εδώ μαζί σου. Κοιμάμαι μαζί σου, τρώω μαζί σου, ζω μαζί σου, σχεδόν μένω εδώ ακόμα και όταν λείπεις. Όταν ανακάλυψα ότι δεν είμαι έγκυος στεναχωρήθηκα, ενώ προηγουμένως υπήρξαν μέρες που ευχήθηκα να μην συμβεί. Έχω μπερδευτεί. Ξέρω ότι δεν είναι αληθινό αυτό που κάνουμε. Μοιάζει όμως. Έτσι έχω αρχίσει να το νιώθω, μα δεν είναι. Αυτά τα κάνουν οι άνθρωποι που είναι παντρεμένοι Νιλς.
- Το ξέρω γλυκιά μου. Έχεις δίκιο. Ανταποκρίθηκε χαμηλόφωνα, μαλακά, επιθυμώντας να την καθησυχάσει όμως η στεναχώρια φούντωνε μέσα του και κατέτρωγε τα σωθικά του.
- Εμείς τι είμαστε; Αν ήμουν έγκυος πως θα προχωρούσαμε; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι έμμεσοι τρόποι που γνωρίζεις; Φοβάμαι.
Το σώμα της έτρεμε. Το ξέσπασμα της ήταν δικαιολογημένο.
- Δεν υπάρχουν έμμεσοι τρόποι... Μαζί σου θα προχωρούσα επίσημα.
Τα όμορφα χείλη της μισάνοιξαν και τα μάτια της έγιναν πελώρια από την έκπληξη.
- Μα δεν είμαι κυρία της τάξης σου. Δεν έχω περιουσία Νιλς. Δεν έχω τίποτα.
- Έχω εγώ πάρα πολλά και για τους δυο μας. Αν ήθελα να γεφυρώσω περιουσίες θα ήμουν ήδη παντρεμένος κορίτσι μου.
- Γιατί εμένα; Η φωνή της ράγισε.
Ο Νιλς την έβαλε να καθίσει πάνω στα πόδια του. Τύλιξε τα χέρια του γύρω της και την κράτησε σφικτά με το άρωμα γιασεμιού να πλημμυρίζει τα ρουθούνια του.
Οι αναμνήσεις που ξεπήδησαν στο μυαλό του χάραξαν ένα μειδίαμα στα χείλη του. Το στοργικό βλέμμα του συνάντησε το απορημένο δικό της.
Τής μίλησε αργά και σιγανά τονίζοντας κάθε λέξη που απελευθέρωνε την καρδιά του.
- Γιατί όταν σε πήρα πρώτη φόρα στην αγκαλιά μου, στα γραφεία του αδελφού σου, ένιωσα ξανά ζωντανός. Γιατί όταν σε πήρα δεύτερη φορά στην αγκαλιά μου, τότε στην άμαξα, κατάφερα να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ. Μετά σε είδα κάποιες φορές αλλά δεν επιτρεπόταν να σε πλησιάσω και απελπίστηκα. Δεν ήξερα ποια είσαι, μόνο το όνομα σου. Έψαξα τα αρχεία της δημοπρασίας όμως η θυρίδα που είχες δηλώσει ήταν ανώνυμη, προπληρωμένη.
Όταν συναντηθήκαμε στο πάρτι δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, δεν ήθελα να συγκρατηθώ. Τα σώματα μας ταίριαζαν τόσο πολύ, ενώθηκαν τόσο έντονα. Δεν κατάφερα να προσπεράσω εκείνη τη νύχτα, να σε αφήσω να φύγεις.
Η Μικρή Βίλα αγοράστηκε δυο μέρες πριν έρθεις. Ήλπιζα ότι θα κατάφερνα να σε πείσω, να μείνεις για λίγο εδώ μαζί μου, να με γνωρίσεις και να σε γνωρίσω καλύτερα χωρίς να εκτεθείς σε τρίτα μάτια, μέχρι να διαπιστώσουμε την κατάσταση σου ...
Έκανε άξαφνα μια μικρή διακοπή, εισπνέοντας δυνατά.
..Θεέ μου, ποτέ δεν ήμουν καλός με τις λέξεις.
Απλές μικρές λέξεις σκέφτηκε, που ισοδυναμούσαν με αλήθειες οι οποίες ξεγύμνωναν εύκολα την ψυχή του.
...Δεν περίμενα πως θα αισθανόμουν έντονα και ανεξέλεγκτα. Τώρα όμως τα ξέρεις όλα, οπότε είναι στο δικό σου χέρι η σχέση μας γλυκιά μου.
Έπιασε το χέρι της και φίλησε την παλάμη της. Ένα βάρος είχε πετάξει από το στήθος του. Ένιωθε ανάλαφρος μετά την εξομολόγησή του και παράλληλα μουδιασμένος από τη σιωπηρή αντίδραση της.
Η Ισαβέλλα παρέμενε βουβή και συγκινημένη να τον κοιτά με βουρκωμένα μάτια. Ο Νιλς την ανασήκωσε απαλά και την άφησε στον καναπέ, σηκώθηκε και πήγε να κλειδώσει την εξώπορτα. Κατόπιν ανέβηκε αργά τα σκαλοπάτια για την κρεβατοκάμαρα. Ξάπλωσε στο κρεβάτι. Το τζάκι σιγόκαιγε και έξω μια αδύναμη βροχούλα νότιζε την πλάση. Η καρδιά του, νευρική, κλωτσούσε άτακτα και γρήγορα το στήθος του.
Πέρασε κάμποση ώρα ωσότου την ακούσει να ανεβαίνει τη σκάλα. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στις υπόλοιπες αισθήσεις του. Το άρωμα της τον πολιόρκησε μόλις μπήκε μέσα στην κάμαρα.
Άκουσε τα ήσυχα βήματα της, κατάλαβε ότι ήταν ξυπόλυτη και βρισκόταν κοντά στις μαξιλάρες.
Άκουσε το θρόισμα του υφάσματος της ρόμπας που έβγαλε και από τα τρία βήματα κατάλαβε πως την άφησε στην κρεμάστρα του τοίχου.
Κατόπιν, γνώριζε από άλλες φορές που την παρατηρούσε, θα έλυνε τα μαλλιά της και θα έβαζε τις φουρκέτες στην τσέπη της ρόμπας της.
Κράτησε την ανάσα του. Μετά το ξύλο του πατώματος έτριξε ελαφρά από την πλευρά της στο κρεβάτι. Μία στιγμή αργότερα αισθάνθηκε το στρώμα να βουλιάζει δίπλα του.
Φώλιασε στην αγκαλιά του και έμπλεξε τα πόδια της με τα δικά του. Πήρε το χέρι του και το τύλιξε γύρω από την μέση της.
Άφησε τον αέρα να βγει αργά απ' τα πνευμόνια του, ανακουφίζοντας την ένταση μέσα του. Τον ήθελε ακόμα. Φυσικά γνώριζε πως είχε αρκετό δρόμο να διανύσει και ευχόταν ο δρόμος αυτός να οδηγούσε κατευθείαν σε εκείνον.
-------------------
Ξύπνησε στη μέση της νύχτας. Τα σώματα τους ήταν ενωμένα αντικριστά. Το πρόσωπο του ήταν κρυμμένο στο στήθος της. Τα χέρια του είχαν αγκαλιάσει τη μέση της ενώ τα δικά της τον λαιμό και τους ώμους του. Ο ερεθισμός του ήταν έντονος. Τα χείλη του σύρθηκαν ανεπαίσθητα στη λεύκη, βελούδινη σάρκα του στήθους της.
Εκείνη ανασάλεψε ελαφρά, Νιλς... ψιθύρισε, μα σχεδόν αμέσως η ανάσα της βάρυνε και ξαναέγινε ρυθμική. Ένα φευγαλέο χαμόγελο τέντωσε τα χείλη του. Κατά καιρούς είχε ακούσει τις ερωτικές συντρόφους του να ψιθυρίζουν ονόματα συζύγων και εραστών στον ύπνο τους, αλλά ποτέ το δικό του.
Μετακίνησε τα χέρια της αργά για να μην την ξυπνήσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε από πάνω της. Ήταν πολύ όμορφη και γαλήνια. Σαν να αισθάνθηκε την έλλειψη του από δίπλα της, το χέρι της ψαχούλεψε το μαξιλάρι του.
Ήταν δική του. Δεν ήθελε να της επιτρέψει να φύγει αν το επέλεγε, μα ποτέ δεν είχε καταπιέσει γυναίκα στη ζωή του. Πλέον η συνέχεια τους εξαρτιόταν από τις επιλογές της.
Έκλεισε τα μάτια. Ο σφυγμός του κοπανούσε τα μηλίγγια του και κατάλαβε πως δυσκολευόταν να αναπνεύσει.
Κατέβηκε αθόρυβα στη σάλα και κάθισε στον καναπέ. Τα χέρια του έτριψαν δυνατά το πρόσωπο του σε μια απόπειρα να συνεφέρει τον εαυτό του και τότε το βλέμμα του έπεσε στο γραφείο της. Τα πράγματά της ήταν μαζεμένα στις τσάντες της. Το σοκ που του προκάλεσε η εικόνα τσάκισε την καρδιά του προκαλώντας αφόρητο πόνο.
---------------------
Τα δάχτυλά της γλιστρούσαν μέσα στα μαλλιά του, χαϊδεύοντας το κεφάλι του. Δεν ήθελε να ξυπνήσει. Ήθελε μόνο να αισθάνεται την επαφή τους.
- Νιλς
Τα βλέφαρα του άνοιξαν και την είδε από πάνω του να χαμογελά αχνά και να τον κοιτάζει με τα εκφραστικά πράσινα μάτια της. Τα ξαναέκλεισε επιτόπου για να φυλακίσει την όμορφη εικόνα της στη μνήμη του.
- Φεύγεις; Με αφήνεις; Η φωνή του ήταν βραχνή και πονεμένη.
Το υποτυπώδες χαμόγελό της εξαφανίστηκε.
- Δεν σε αφήνω, είχαμε μια συμφωνία. Δεν είναι σωστό ούτε για μένα, ούτε για σένα, αυτό που κάνουμε.
Ανασηκώθηκε στον καναπέ και κατέβασε τα πόδια του στο πάτωμα. Πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του τραβώντας τα δυνατά.
- Άσε εμένα να γνωρίζω τι είναι σωστό για μένα, δήλωσε κοφτά.
- Χρειάζομαι χρόνο για να σκεφτώ καλύτερα την κατάσταση Νιλς, ψέλλισε.
Αισθάνθηκε το παράπονο και τον θυμό να γίνονται μια αγκαθωτή μπάλα στον λαιμό του και να τον πνίγουν.
- Χρόνο χρειάζονται αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν ή δεν θέλουν και ντρέπονται να το πουν ευθέως.
- Είσαι άδικος μαζί μου...
- Είμαι; Λέω ότι καταλαβαίνω πως συμβαίνει.
- Είναι τόσο καινούρια όλα για μένα Νιλς. Η ζωή μου έχει αλλάξει πολλές φορές και απροσδόκητα τα τελευταία χρόνια...
Η όψη του προσώπου του σκλήρυνε.
- Είναι κακή η αλλαγή μαζί μου; Σε έβλαψε;. Φώναξε.
Το κάτω χείλος της καταλείφθηκε από ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο.
Η επιθετικότητα του την τρόμαξε.
- Όχι σου είπα και χθες είναι όμορφα και...
Τη διέκοψε.
- Φεύγεις λοιπόν από κάτι όμορφο. Δεν είναι παράλογο αυτό; ρώτησε στον ίδιο οργισμένο τόνο.
Η Ισαβέλλα ένιωθε την ολοένα και αυξανομένη ένταση του. Έπρεπε να μετριάσει τα λόγια της. Δεν ήταν σε θέση να την καταλάβει γιατί ήξερε πως καμία γυναίκα δεν θα τον απέρριπτε. Εκείνη όμως θα έφευγε για να περισώσει τα υπολείμματα της υπόληψής της.
Άλλωστε πως να εξηγούσε τα αμέτρητα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που καταδίωκαν ανελέητα την καθημερινότητά της, απειλούσαν την αξιοπρέπεια της και την πολυπόθητη ελευθερία της χωρίς να υπονοηθεί πως θέλει να εκμεταλλευτεί το οικονομικό εύρος, το κύρος και τον κύκλο του;
Μα ακόμα χειρότερα πως να εξηγούσε τον πρότερο κακοποιημένο βίο της γεμάτο μυστικά και ψέματα σε έναν άντρα της κλάσης του;
Εν τέλει αγνοούσε σημαντικές λεπτομέρειες για τη ζωή της και για τη δολοπλόκα, φονική οικογένειά της, που αν ήξερε εξαρχής θα την έκαναν μία αόρατη γυναίκα για εκείνον. Επιθυμούσε να διαφυλάξει τις μετρημένες, στα δάχτυλα, πολύτιμες στιγμές που έζησαν μαζί σαν θησαυρό και που αν άνοιγε το στόμα της, θα θρυμματίζονταν κάτω από το βάρος της ασήκωτης πλάκας των προβλημάτων της και του κακού ιστορικού της.
- Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή για μια τέτοια συζήτηση, αποκρίθηκε ψύχραιμα.
- Θα έχουμε άλλη στιγμή για μια τέτοια συζήτηση; Ρώτησε ειρωνικά κτυπώντας δυνατά το χέρι του στο μπράτσο του καναπέ.
Η Ισαβέλλα σηκώθηκε για να πάει προς τα πράγματά της. Καλύτερα να έφευγε τώρα προτού η κατάσταση χειροτερέψει.
Τα δάχτυλά του πρόλαβαν και κύκλωσαν σφικτά τον καρπό της. Την αιφνιδίασαν και την πόνεσαν. Τη γύρισε προς το μέρος του. Όρθιος, πυργώθηκε επιβλητικά από πάνω της. Μία μικρή εκπνοή δραπέτευσε από τα χείλη του καθώς γλιστρούσε το χέρι του γύρω από τη μέση της τραβώντας την πάνω στο κορμί του.
Το στόμα του μιλούσε πάνω στο δικό της.
...Χθες το βράδυ στον ύπνο σου ψιθύριζες το όνομα μου και με έψαχνες στο κρεβάτι. Ελευθέρωσε τον εαυτό σου από τα πολλά πρέπει που έχεις βάλει. Δεν θέλω να σου κάνω κακό. Θέλω να είσαι μαζί μου, δίπλα μου, είπε σε προστακτικό τόνο.
Τα χέρια της άγγιζαν τον θώρακα του και έτρεμαν.
Τελικά επέλεξε να του πει μισές μα βαρυσήμαντες αλήθειες που λειτουργούσαν ως η κινητήρια δύναμη της για να καταφέρει να προχωρήσει στη ζωή της μετά τον καταστροφικό γάμο της, ωστόσο η φωνή της σκόνταφτε.
- Δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να κλειστώ ξανά σε μια σχέση... Πριν από λίγο καιρό έβαλα σε μια υποτυπώδη σειρά τη ζωή μου... Υπήρξα πειθήνια κόρη όταν άνηκα στον πατέρα μου. Μετά έγινα αφοσιωμένη σύζυγος και άνηκα στον άντρα μου. Τώρα δε θέλω ν' ανήκω σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον εαυτό μου... Πρώτη φορά νιώθω ανεξάρτητη, ελεύθερη και το σέβομαι, το χρειάζομαι...
Τα χέρια του γράπωσαν τα μπράτσα της και τράνταξαν το σώμα της.
- Τι είναι αυτά που μου λες Ισαβέλλα; Δεν είμαι σαν τον πατέρα σου, ούτε σαν τον Άναρ και το ξέρεις.
Τα δύσπιστα μάτια του έψαχναν την αλήθεια μέσα στα δικά της και η έκφραση του μόρφαζε πονεμένα.
Το πρόσωπο της βρέθηκε ανάμεσα στις παλάμες του και το φιλί του παθιασμένο, βαθιά ερωτικό επιτέθηκε στα χείλη της και τους παρέσυρε.
Ο ίδιος διέκοψε την επαφή τους. Ξεκλείδωσε την πόρτα και την άνοιξε. Πήρε το κλειδί της Μικρής Βίλας και το έβαλε στην παλάμη της. Στριφογύρισε το κλειδί στα χέρια της με απορία.
...Αν θελήσεις κάποια στιγμή να επιστρέψεις ή να φιλοξενηθείς ή για οποιοδήποτε λόγο. Η Βίλα αυτή αγοράστηκε για εμάς. Κανείς άλλος δεν θα μείνει εδώ μέσα εκτός από εμάς.
Τα σωθικά της κατέρρεαν σε ένα απύθμενο κενό μέσα της.
- Νιλς, εγώ...
Τα δάχτυλά του άγγιξαν το στόμα της για να σωπάσει,
- Άσε με να τελειώσω... Εγώ θα επιστρέψω στη Μεγάλη Βίλα, θα μένω εκεί όταν θα βρίσκομαι στη Νος. Πάντα θα υπάρχει ένας δικός μου άνθρωπος διακριτικά κοντά σου, όχι για να σε ελέγχει αλλά για την ασφάλειά σου. Στείλε μου μήνυμα για ότι χρειαστείς και την επόμενη στιγμή θα είμαι δίπλα σου.
Ο Ρους εμφανίστηκε στην πόρτα και ο Νιλς παραμέρισε δίχως να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Ο φύλακας μπήκε μέσα και πήρε τα πράγματά της.
- Σας περιμένω στην άμαξα δεσποινίς.
Άκουγαν τα βήματα του να σβήνουν όσο απομακρυνόταν.
- Πήγαινε τώρα... σύριξε συντετριμμένος.
Η Ισαβέλλα τον πλησίασε.
Τα μάτια της ήταν υγρά και γυάλιζαν έντονα
Οι κινήσεις της ήταν γεμάτες δισταγμό.
Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της ακουμπώντας την παλάμη της στο στέρνο του και τον φίλησε απαλά στα χείλη.
Μετά έγινε αέρας με άρωμα γιασεμιού.
ΤΕΛΟΣ Β' ΜΕΡΟΥΣ