Ήταν μια ατέλειωτη μέρα, μια μέρα αποτυχίας. Η Ισαβέλλα τοποθέτησε τα βιβλία στο ράφι και με την άκρη του ματιού της κοίταξε έξω από το παράθυρο τον προαύλιο χώρο. Η νύχτα έσβηνε τις τελευταίες πινελιές της Δύσης.
Ένιωθε την κούραση να βαραίνει τα μέλη της. Ήταν μία από εκείνες τις φορές που αισθανόταν, πως έπρεπε να παραμείνει στο Σπουδαστήριο της, στην κάμαρα της. Να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και να μην κουνηθεί μέχρι να ξημερώσει.
Οι αιτήσεις της για να επεκτείνει την άδεια του Σπουδαστηρίου στη διπλανή πτέρυγα, για επιπλέον τμήματα μαθητών, είχαν απορριφθεί δύο φόρες.
Αυτή την φορά δεν ήταν επαρκής ο φωτισμός και ο αερισμός για τις καινούριες τάξεις από τα τεράστια, μικρά πλέον γι αυτούς, παράθυρα.
Την προηγούμενη φόρα δεν ενέκριναν τις κουζίνες, που λειτουργούσαν ήδη και είχαν εγκριθεί όταν ξεκίνησε όλο αυτό το εγχείρημα, πριν από έναν χρόνο.
Δεν την άφηναν να προχωρήσει, γιατί δεν ήταν άντρας, γιατί ήταν μόνη, γιατί δεν είχε κάποιον να εγγυηθεί. Ήταν σίγουρη πως ο Λίο Κελεαρ, για ακόμη μια φορά, είχε βάλει το χεράκι του. Την είχε απειλήσει πως θα το κλείσει. Της είχε πει πως ήταν απαράδεκτο η αριστοκρατία να εκπαιδεύει τα χαμίνια. Για ποιο λόγο άλλωστε εκτός από το να σηκώσουν αντιδραστικά το κεφάλι όταν μεγαλώσουν;
Ή το άλλο.
Πως της το είπε με προσποιητό συνωμοτικό ύφος ο επίτροπος Κρος; Έχουμε ήδη εγκρίνει παραπάνω από όσα επιτρέπεται να διαθέτει μια εργαζομένη νεαρή παιδαγωγός.
Γέλασε δυνατά, όσο τα μάτια της θόλωναν από τα πυκνά δάκρυα που τώρα μούσκευαν τα μάγουλα της.
- Θεέ μου δεν έχω τιμωρηθεί αρκετά; Μονολόγησε χαμηλόφωνα.
Αν και ελαφρύ το άγγιγμα της Πέγκυ στην πλάτη της, την τρόμαξε. Σκούπισε γρήγορα με την παλάμη της το πρόσωπο της.
- Θα τα καταφέρουμε μην στενοχωριέσαι. Θα ξαναπροσπαθήσεις.
- Δεν πρόκειται να το επιτρέψουν.
- Ζήτα από τον αδελφό σου να επέμβει, δε θα σου αρνηθεί.
- Έχει τις δικές του μάχες να δώσει, δεν θέλω να τον εμπλέξω και μετά να μην μπορεί να πραγματοποιήσει τα δικά του σχέδια. Τον έχουν και εκείνον στο στόχαστρο.
- Οι άνθρωποι είναι απαράδεκτοι και ένα πεντάχρονο θα καταλάβαινε την ανοησία τους. Είμαι σίγουρη πως στο τέλος θα κερδίσεις, θα τα καταφέρεις. Έχω μαγειρέψει κοτόσουπα θα ήθελες να δειπνήσεις μαζί μας ή θα πας στους γονείς σου;
Ένιωσε τα μάγουλα της να φλογίζονται και τα βλέφαρα της να πεταρίζουν αμήχανα για τα ψέματα που τους αράδιαζε για μέρες.
- Θα φάω μαζί σας, Πέγκυ μου. ...Τι θα έκανα χωρίς εσένα;
Η συγκίνηση την έπνιξε και την ερώτηση ακολούθησε ένας λυγμός που ανέβηκε στο λαιμό της.
Απέστρεψε το πρόσωπο για να κρύψει την αδυναμία της καθώς το χέρι της χάιδεψε στιγμιαία το μπράτσο της Πέγκυς,
...θα μείνω εδώ σήμερα, πρόσθεσε.
Η Πέγκυ χαμογέλασε εγκάρδια, βγήκε από την αίθουσα δασκάλων και πήγε προς τα μαγειρεία για να στρώσει τραπέζι για τρεις. Η Ισαβέλλα όσο καθόταν βαριά στην καρέκλα της, την άκουσε να φωνάζει
- Καλησπέρα κύριε Ρους, Ήρθατε να ρωτήσετε για τον ανιψιό σας;
Ο Ρους εμφανίστηκε στην πόρτα της, κοιτώντας την ερωτηματικά.
- Περάστε κύριε Ρους!
Μπήκε μέσα, κλείνοντας την μαλακά πίσω του.
- Ο κύριος Κοχέιν έφτασε πριν από δυο ώρες στη Νος. Ο Φιλ ακολούθησε τον κύριο Κοχέιν σε επαγγελματικό δείπνο, θα καθυστερήσουν. Σήμερα θα σας συνοδεύσω εγώ.
- Ευχαριστώ κύριε Ρους, αλλά δεν θα χρειαστεί, θα μείνω εδώ σήμερα. Έχω πολλά να κάνω.
Έτριψε για λίγο τους κροτάφους της. Το βλέμμα του Ρους τη μελετούσε εξονυχιστικά. Ο Νιλς ήταν πολύ σαφής μαζί του ως προς την επιστροφή της Ισαβέλλας στη Μικρή Βίλα. Η κοπέλα όμως έδειχνε με την άκαμπτη στάση της πως δεν θα δεχόταν αντιρρήσεις στην απόφασή της.
- Όπως θέλετε. Έχετε κάποιο μήνυμα για τον κύριο Κοχέιν;
- Όχι δεν έχω.
- Χρειάζεστε μήπως κάτι, οτιδήποτε; ψέλλισε διστακτικά διακρίνοντας την αδυναμία της.
- Όχι, όλα είναι μια χαρά. Το χαμόγελο της βγήκε βεβιασμένο.
Σηκώθηκε από την καρέκλα της.
... Επιτρέψτε μου κύριε Ρους, με περιμένουν για το δείπνο.
Τον συνόδευσε αμίλητη μέχρι την εξώπορτα του Σπουδαστηρίου.
... Καλό σας βράδυ.
- Και σε σας δεσποινίς Κέλεαρ.
Λίγο αργότερα ένα μικρό διπλωμένο χαρτί, σφικτά κρατημένο μέσα στο χέρι του Φιλ, κυκλοφόρησε στη σάλα των Κνόρ. Οι καλεσμένοι είχαν ολοκληρώσει το δείπνο τους, είχαν σηκωθεί από το τραπέζι με τα ποτήρια τους ξέχειλα κρασί και είχαν περάσει στη σάλα του αρχοντικού.
Ο Φιλ το παρέδωσε στον Νιλς, ο οποίος στάθηκε παράμερα από τη συντροφιά που κουβέντιαζε και το διάβασε αμέσως.
Η μικρή κοκκινομάλλα του είχε επιλέξει το κρεβάτι της. Τον είχε αιφνιδιάσει. Είχε δύο μέρες να τη δει γιατί οι υποχρεώσεις του τον κράτησαν μακριά της και ανυπομονούσε να τελειώσει το δείπνο για να τη συναντήσει. Του είχε υποσχεθεί ότι θα την έβρισκε στη βίλα όταν θα επέστρεφε.
Άραγε προσπαθούσε να του πει κάτι με αυτήν την κίνηση της;
Είχαν υπερβεί ελάχιστα τους χρόνους της συμφωνίας τους. Το πρόσωπο του συσπάστηκε από θλίψη. Θα του ανακοίνωνε τόσο βουβά ότι δεν ήταν έγκυος; Όχι, δεν ήταν αυτός ο τρόπος της. Κάτι άλλο συνέβαινε.
Όταν σήκωσε το βλέμμα του, συνάντησε εκείνο του Αλεξάντερ. Καθώς ο άντρας βημάτιζε προς το μέρος του, ο Νιλς δίπλωσε το μικρό χαρτάκι και το έβαλε στην τσέπη του παντελονιού του.
- Τι κακό σού συμβαίνει;
Ο Νιλς προσποιήθηκε πως δεν καταλάβαινε.
- Όλα είναι εντάξει.
- Το ελπίζω, γιατί δείχνεις χλωμός φίλε μου, είσαι καλά;
- Με προβληματίζουν κάποιες συμπεριφορές απάντησε με πικρία, τίποτα που να μην μπορώ να διορθώσω.
Το χέρι του Αλεξάντερ τον κτύπησε φιλικά στον ώμο.
- Αν μπορώ να βοηθήσω, απλώς ζήτησέ το.
Ο Νιλς ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο κρασί του. Μειδίασε ελαφρά για το περιεχόμενο του διαλόγου τους, νιώθοντας άσχημα απέναντι στην καλή πρόθεση του Αλεξάντερ. Δεν του άρεσε να τον κοροϊδεύει, ειδικά τώρα που οι επαφές τους προόδευαν επαγγελματικά και φιλικά, αλλά προς το παρόν δεν ήταν εφικτό να του πει την αλήθεια για τη σχέση του με την αδερφή του.
Επιτέλους, αργά την νύχτα, πέρασε το κατώφλι της Μικρής Βίλας. Ήθελε να την επισκεφτεί στο Σπουδαστήριο της, όμως η ενοχλητική φωνούλα μέσα του τον απέτρεψε. Η ώρα ήταν ακατάλληλη και έπρεπε να τής δώσει χρόνο και χώρο.
Όταν μπήκε μέσα στην σάλα, το βλέμμα του έπεσε κατευθείαν στο γραφείο της και η εικόνα τον παρηγόρησε. Ήταν φορτωμένο με τα βιβλία και τα χαρτιά της.
Το κλειδί του Σπουδαστηρίου βρισκόταν στην κορυφή της στοίβας. Ο Ρους ετοιμαζόταν να φύγει. Κάθισαν για λίγο μαζί στην σάλα.
- Πες μου τι είδες;
Ο Ρους ξεφύσησε ελαφρά.
- Προβληματισμό και κούραση είδα.
- Έγινε κάτι ιδιαίτερο σήμερα;
- Το μόνο που γνωρίζω, από σκόρπιες κουβέντες της αδελφής μου, είναι πως θα περνούσε επιθεώρηση από τη Δημόσια Επιτροπή για να επεκτείνει την άδεια του Σπουδαστηρίου. Έχει πολλές εγγραφές αλλά όχι αρκετές αίθουσες και θέλει να ανοίξει τη δεύτερη πτέρυγα. Έχει κάνει ακόμη μια αίτηση στο παρελθόν αλλά την απέρριψαν.
- Γιατί;
- Θεωρούν ανεπαρκείς τις δομές του κτιρίου. Δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω.
- Σε ευχαριστώ Ρους.
...Θα τα πούμε το πρωί.
Δεν είχε αναφέρει ούτε μια λέξη. Ήταν γυναίκα και αυτό ήταν από μόνο του αιτία απόρριψης για τα γέρικα κοράκια της Δημόσιας Επιτροπής.
Μπορούσε να δώσει λύση με μια μόνο υπογραφή του, μα εκείνη παιδευόταν μόνη της και ας γνώριζε τη δύναμη επιβολής του. Αντίθετα, γυναίκες από το πρόσφατο παρελθόν του δεν έχαναν καθόλου χρόνο για να τον εκμεταλλευτούν.
Ήταν η πρώτη φορά που επιθυμούσε να διαθέσει όλα τα όπλα του για να τη διευκολύνει. Αρκούσε μόνο μισή λέξη εκ μέρους της.
Όταν ξάπλωσε στο κρεβάτι του αισθάνθηκε μόνος. Η παράξενη αυτή συγκατοίκηση συνέπιπτε χρονικά με την πρόσφατη αγορά και λειτουργία της Μικρής Βίλας. Οι μόνες εικόνες που είχε εκεί μέσα ήταν μαζί της.
Έκλεισε τα μάτια του.
Άπλωσε το χέρι του πάνω στο μαξιλάρι της και αποκοιμήθηκε.