အပိုင္း(၃၃)
ေက်ာင္းမွ ခြင့္ယူခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဖြားကသူစိတ္ၿငိမ္လာၿပီဟု ထင္ပုံရသည္။ ညိမ္အိမ္သို႔ျပန္ေနစဥ္ အတြင္း ဖြားက သူ႕ကို ေမးလာပါ၏။ ေဒၚမူယာႏြယ္ ပီသစြာပင္ သူရဲ႕အရင္ႏွင့္မတူေသာ ကြဲထြက္ေနသည့္ အမူအယာမ်ားအား ဖမ္းမိသြားသည္။ တစ္ဖက္မွာလည္း အဆင့္အတန္းမ႐ွိသည့္ ေကာင္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ ျပႆနာတက္သည့္ ကိစၥျဖစ္သြားသည္။ ထိုသည္မွာလည္း သူ႕အတြက္တစ္မ်ိဳးေကာင္းသြားျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးသည္ ရန္ျဖစ္သည့္ကိစၥေၾကာင့္ သူဟာ စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွသာ ေက်ာင္းလာေတာ့မည္ဟု ထင္ေနသည္။
အမွန္ေတာ့ ထိုကိစၥေတြဟာ ထင္သေလာက္မ႐ိုး႐ွင္းပါ။ သူနဲ႔ညိမ္ ပတ္သက္မႈကို ဖြားကသိသြားသည့္အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးမွာ ထင္သေလာက္လြယ္ကူမွာမဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖြားအား ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္မည့္ အရာကို သူ႐ွာေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ျပင္ဦးလြင္သို႔ေရာက္ေနသည့္အခ်ိန္မွ၍ ညိမ့္အားသူဂ႐ုပင္မစိုက္ပင္ ေသခ်ာမစိုက္မိ။ ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္ ႐ႈပ္ေနသည္မွာ ဖုန္းေတာင္ ေသခ်ာမေျပာရပါ။ သို႔ေသာ္ ညိမ္က နားလည္ေပးသည့္အျပင္ ၿငိဳျငင္တာပါမ႐ွိခဲ့။
ျပင္ဦးလြင္မွ ျပန္လာသည့္လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သူ႕စိတ္ေတြေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့ပါ၏။ တစ္မိုးေအာက္႐ွိေနပါေသာ္လည္း ေတြ႕ခ်င္လွ်င္ ေျပးေတြ႕လို႔မရသည့္ အေျခအေနသည္ တကယ့္ကိုဆိုး႐ြားလွသည္။
*ဒယ္ဒီ့တုန္းကေရာ...အဆင္ေျပခဲ့ရဲ႕လား။
သူျပန္လာမွာကို ညိမ့္အားမေျပာခဲ့ပါ။ ညိမ့္အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားပါ ယူလာကာ ညိမ္သင္တန္းကျပန္လာမည့္အခ်ိန္ထက္ေစာ၍ တိုက္ေအာက္တစ္ေနရာမွ ကြယ္ကာေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ဖုန္းကို ၾကာၾကာမေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေလးအတြင္း ညိမ္ေျပာသမွ်ကို သူ႕ရဲ႕ မသိစိတ္မွ အားလုံးမွတ္ထားသည္ ထင္၏။ သင္တန္း၏တည္ေနရာကအစ အခ်ိန္အစအဆုံး သူမွတ္ထား၏။
ကားမွတ္တိုင္မွ လမ္းထဲသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ ညိမ့္အား သူၾကည့္ေနလိုက္သည္။ လမ္းသြားလွ်င္ အျခားပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္တတ္သည့္ ညိမ္က သူ႕ကို ခပ္ေဝးေဝးကပင္ ျမင္ဟန္မတူ။
ညိမ္က သူ႕အနားသို႔တျဖည္းျဖည္း နီးလာေသာ္လည္း သူ႕ကိုမျမင္ေသးပဲ ေလွကားဆီသို႔ သာဦးတည္သြားေနတာေၾကာင့္ သူကြယ္ရာမွ ထြက္လာလိုက္သည္။
"ဟိတ္"
ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ သူ႕အား မ်က္၀န္းမ်ား ဝိုင္းစက္ကာ ျပဴးၾကည့္လာသည္။
"စကားေျပာအုံးေလ အဲ့ေလာက္ေတာင္ အံ့ဩသြားတာလား"
"မင္း...ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ "
"ဒီလိုပါပဲ ။ ညိမ္ဒီေလာက္ အံ့ဩပုံေထာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လြမ္းေနတာလား "
"လြမ္းစရာလား"
"တကယ္ မလြမ္းဘူးေပါ့ "
"နည္းနည္းပါးပါးပါ"
မ်က္လုံးေလးကိုကစားကာ ေျပာေနတဲ့ပုံေလးကို အူယားလာတာေၾကာင့္ လြတ္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပူတင္းသဖြယ္ အိတုန္ေနေသာ ပါးအား ခပ္ဖြဖြဆြဲလိုက္သည္။
"မင္း...ဘာ~ဘာလုပ္တာလဲ "
"အူယားလို႔ "
႐ုတ္တရက္ ခီရဲ႕အျပဴအမူေၾကာင့္ ညိမ္ေၾကာင္အသြားရသည္။ အရင္တုန္းက ခီတန္ကူးဇဏ္ဟာ ဘယ္နားကိုေရာက္သြားပါသလဲ။ အသားယူရင္ေတာင္ အေၾကာႀကီးနဲ႔ ယူတတ္သူက အူးယားလို႔ ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းဆိုလ်က္ သူ႕ပါးအားလာဆြဲသည္။
ခီတန္ကူးဇဏ္ ဒီေလာက္ထိ လက္ရဲလိမ့္မယ္လို႔ သူမထင္ခဲ့။
"မေျပာမဆိုနဲ႔ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ "
"ညိမ့္ကို လြမ္းတာမေနႏိုင္ေတာ့လို႔ေလ ။ ဒီပူတင္းေလးကို တအားလြမ္းေနတာ "
"ပူတင္း!! ငါ့ကိုေျပာေနတာလား ခီ"
"အင္း။ စေတြ႕တည္းက တိတ္တိတ္ေလးေပးထားတဲ့ နာမည္ေပါ့ အခုေတာ့ေခၚခ်င္လာလို႔ "
*ဘာပူတင္းလဲ ။သူကမိန္းကေလးမွ မဟုတ္တာႀကီးကို။ၿပီးေတာ့ အူယားစရာႀကီးေလ။
"ငါမႀကိဳက္ဘူး မေခၚနဲ႔ "
"ညိမ္မႀကိဳက္လည္း ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ ေခၚမွာပဲ"
"ဘယ္တုန္းက အဲ့ေလာက္ႏႈတ္သြက္သြားရတာလဲ ကိုခီတန္ကူးဇဏ္ "
သူ႕အေမးကို ျပန္မေျဖပဲ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ပုခုံးတြန္႔ျပသည္။ သူမသိဘူးဆိုတဲ့သေဘာ။
ခီထြက္လာထဲက သူ႕လက္ထဲကိုင္သြားသည့္အထုတ္တစ္ထုပ္ကို ေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႕ကိုေပးတာမဟုတ္ဘူးထင္သည္။ အခုအခ်ိန္ထိ အဲ့အထုပ္အေၾကာင္း ပါးစပ္ပင္မဟ။
"မင္းလက္ထဲက ဘာႀကီးလဲ "
"မုန္႔ထုပ္"
"ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ "
"ဒါလား ညိမ့္အတြက္ေလ "
ညိမ္က အထုပ္အား ေမးဆတ္ျပသည္။
"ဒါပဲလား "
"မဟုတ္ဘူး "
"မင္းလက္ထဲမွာ တစ္ထုပ္ပဲေတြ႕တာပါ "
"သူက တအားတန္ဖိုးႀကီးလို႔ ဖြက္ၿပီးယူလာခဲ့ရတာ။ အထိအခိုက္နည္းေအာင္ ။ အႏၲရာယ္လည္းမ်ားတယ္ ညိမ္ရဲ႕ "
"ဟင္"
မိုးသန္႔ညိမ္ ေမးလိုက္တာ မွားၿပီထင္သည္။ ထိုေကာင္ေလးမွာ လူငယ္ပီပီ မူးယစ္ေဆးေတြ ဘာေတြမ်ား ယူလာေလသလား။
ျပန္လာတာကလည္း ျပင္ဦးလြင္ကဆိုေတာ့!
"ညိမ္သိခ်င္လား"
"အင္း"
အနားသို႔တိုးရန္ေျပာေတာ့ သူခီ့နားသို႔ကပ္သြားလိုက္သည္။ ခီ့နားကပ္သြားေတာ့ လိေမၼာ္ရနံ႔သင္းသင္းေလးရသည္။ သူအၿမဲ ဒီအနံ႔ေလးကို သတိထားမိေပမဲ့ စကားေျပာရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ထိ တအားမကပ္ဖူးတာေၾကာင့္ အနံ႔ကအေဝးကသာ ခပ္ေဖ်ာေဖ်ာ့ရသည္။
ေသခ်ာနီးနီးကပ္ကပ္ရဖူးသည္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စာသြားသင္တုန္းက အႀကိမ္ႏွင့္ ဒီအႀကိမ္သာျဖစ္သည္။
မိုးသန္႔ညိမ္တိုးကပ္လာသည့္အေလ်ာက္ ခီတန္ကူးဇဏ္သည္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေအာက္ဘက္သို႔အနည္းငယ္ကပ္လိုက္ၿပီး နားနားသို႔ တိုးသြားလိုက္သည္။
"အရမ္းတန္ဖိုးႀကီးတာဆိုလို႔ ညိမ့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြပဲ႐ွိတယ္ ။ ယူမယ္မလား"
ခီတန္ကူးဇဏ္ေျပာလိုက္သည့္ စကားအျပင္ လုပ္လိုက္သည့္ အျပဳအမူေၾကာင့္ မိုးသန္႔ညိမ္ ခႏၶာကိုယ္မွ ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ားအားလုံးပင္ ေထာင္သြားသလိုခံစားလိုက္သည္။
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခီသည္ သူ႕ပါးျပင္အား ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္မ်ား နစ္၀င္သည္အထိ က်ဴးေက်ာ္သြားပါ၏။
ထို႔အျပင္ သူမဟုတ္သလိုပင္ ညိမ့္တိုက္ခန္းေပၚ၌ ေျပးတက္သြားသည္။
*ခီတန္ကူးဇဏ္ ဝိဉာဥ္လဲသြားမ်ားလား။
ဟိုးအရင္တည္းက တိတ္တဆိတ္ အသဲယားခဲ့ရပါေသာ ပါးျပင္ေဖာင္းေဖာင္းအိအိအား က်ဴးေက်ာ္ၿပီးသကာလ သူေလွကားသို႔ အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိ ေျပးတက္ခဲ့သည္။ ေလွကားေအာက္တြင္ ပါးမ်ားနီေစြးကာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ က်န္ေနခဲ့မည့္ ပုံရိပ္ေလးအား ေတြးမိေတာ့ မ်က္ႏွာ၌ အျပဳံးတို႔ျဖစ္ေပၚရသည္။
အခ်စ္ဟာ ပူေလာင္တယ္လို႔ အမ်ားစုကေျပာၾကေသာ္လည္း သူ႕ကို စလိုက္ရတိုင္း ၊ ႐ွက္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ရတိုင္း သူ႕အတြက္ေတာ့ ရင္ထဲ၌ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ စီးဆင္းေနသည့္ အလား ေပ်ာ္႐ႊင္ပါရပါ၏။
ညိမ္က သူ႕ရဲ႕ လိုတရေလး။
ပူပင္ေနရင္ေတာင္ အပူေတြကို ၿငိမ္ေအးေစၿပီး
ေအးစက္ေနတဲ့ ရာသီဥတုမွာ ေႏြးေထြးေပးတဲ့
အေႏြးဓာတ္ေလး ။
အခ်ိန္မေ႐ြး သူ႕အားျပဳံးေပ်ာ္ေစသူ။
အခ်စ္ဦးေလးမို႔ ႐ူးေလာက္ေအာင္ခ်စ္ပါသည္ ဆိုေသာစကားကို မိုးသန္႔ညိမ္ဟုသာ ကင္ပြန္းတပ္ရေပမည္။ သူ႕ႏွလုံးသား၏ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးပိုင္႐ွင္မွာ မိုးသန္႔ညိမ္သာ ျဖစ္ေပသည္။
ဒါဟာ သူ႕အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲလို႔မရတဲ့ နိယာမတစ္ခု။
••••••••••••
ညိမ္အိမ္ေပၚသို႔ မေရာက္ခင္ပင္ သူမ်ားအိမ္ ဧည့္ခန္း၌ ခပ္တည္တည္၀င္ထိုင္ေနေသာ သူ႕အား ညိမ့္ေဒၚေဒၚက ေဖာ္ေ႐ြစြာပင္ ေျပာဆိုေနသည္။။
"သား မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ "
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေနလို႔ ပါ ေဒၚေဒၚ "
"ေအးကြယ္ မေတြ႕ရတဲ့ အေတာအတြင္း အရပ္ႀကီးကလည္း ႐ွည္လာလိုက္တာ ။ ေနေကာင္းရဲ႕လားသား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းပါတယ္ဗ်"
ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာေနစဥ္ မိုးသန္႔ညိမ္က အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။
"လာထိုင္ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံလိုက္အုံး ေဒၚေဒၚလုပ္စရာ႐ွိေသးတယ္ "
မုန္႔ထုပ္ကို ယူကာ ဧည့္ခန္႔အတြင္းမွ ထြက္သြားေသာ အေဒၚျဖစ္သူအား ညိမ္မ်က္စိတဆုံး လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ေဒၚေဒၚမွာ ျပဳံးေနတာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ ညိမ္ေတြးမိသည္။ ေဒၚေဒၚမွာသာ ေနာက္သမီးတစ္ေယာက္႐ွိလွ်င္ ခီႏွင့္ပင္ ေပးစားေလာက္မည္။ အၿမဲၾကဳံတိုင္း ခီတန္ကူးဇဏ္၏ ႐ုပ္ရည္နဲ႔ အရပ္အေမာင္းကို ထည့္ထည့္ေျပာတတ္သည္မွာ ေဒၚေဒၚ့အက်င့္တစ္ခုအလား။
"ညိမ္ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ "
"ဘာမွမေတြးဘူး ျပန္ေတာ့ "
"ဘာလို႔တုံးဗ် ခုနေလးတင္ေဒၚေဒၚက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဧည့္ခံခိုင္းသြားတယ္ေလ "
"ဘာေဒၚေဒၚလဲ ငါ့အေဒၚ မင္းအေဒၚမဟုတ္ဘူး "
"ေအာ္ ညိမ္ရယ္ သ၀န္တိုေနျပန္ပါၿပီ။ ညိမ့္အေဒၚလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚ ညိမ့္အေမလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေမေပါ့ "
"ခီတန္ကူးဇဏ္!!!"
"ဗ်ာ "
"မင္းက တစ္ခါေပ်ာက္ၿပီး တစ္ေခါက္ျပန္ေပၚလာတိုင္း မ်က္ႏွာပိုေျပာင္လာတယ္ေနာ္ "
"ဟုတ္လား ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ္ သတိမထားမိဘူး ။ ညိမ္ကသတိထားမိတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္နဲ႔တူတယ္ "
"သြား သြား ျပန္ေတာ့ "
တကယ့္ပင္ စိတ္ဆိုးလာပုံရသည့္ ညိမ့္ေၾကာင့္ သူစိတ္ကိုေလွ်ာ့ရသည္။
အမွန္ေတာ့ ညိမ္စိတ္ဆိုးလာရင္ ျဖစ္တဲ့မ်က္ႏွာေလးက တအားခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာမို႔ သူတမင္စေနျခင္းပင္။
ေက်ာင္းတူသူငယ္ခ်င္းမ်ားသိပါက ခီတန္ကူးဇဏ္ဟာ ဘယ္တုန္းက စတတ္သြားတာပါလဲလို႔ အံ့ဩၾကမည္ထင္သည္။
"ညိမ္ သင္တန္းတက္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား "
သင္တန္းအေၾကာင္းပါလာသည္ေၾကာင့္ မိုးသန္႔ညိမ္ခါးတို႔ မသိမသာ မတ္သြားသည္။ သင္တန္းဆိုမွ ဒီေန႔တင္ သူ႕ကို ကိုရတုလိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
"ေျပပါတယ္ ခီရဲ႕ ။ ဘာလို႔လဲ "
"ကားႏွစ္ဆင့္စီးရတယ္ဆို တကယ္အဆင္ေျပရဲ႕လား"
ဖုန္းေျပာေနစဥ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိလို႔ စကား႐ွာကာ အကုန္ေျပာခဲ့သည္ကို ဒီေကာင္ေလးကမွတ္ထားသည္လား။ နားေထာင္ေနတုန္း ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ အင္းတစ္လုံးသာဆိုခဲ့တာမို႔ အမႈမွတ္အမွတ္မဲ့ ထားတယ္လို႔ သူထင္ေနခဲ့တာ။
"အင္း ဒါပုံမွန္ပါပဲ ခီရဲ႕"
"ပင္ပန္းပါတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ပို႔လိုက္ႀကိဳေပးမယ္"
"မဟုတ္ဘူးေလ ခီရဲ႕ မင္းစာေမးပြဲ႐ွိေသးတယ္မလား ။ အဲ့တာကို အရင္အာ႐ုံစိုက္။ ၿပီးေတာ့ ငါကေသာ္မႉးနဲ႔သြားတာေလ မင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ ဘယ္အဆင္ေျပပါ့မလဲ "
"စာေမးပြဲက ထားပါ ။ ကြၽန္ေတာ္မပို႔ရင္ေတာင္ အိမ္ကကားေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ။ ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ခိုင္းမွာေပါ့ "
"ဘယ္လို မင္း႐ူးေနတာလား ခီ"
"ဘာလဲ ညိမ္ရဲ႕အလန္႔တၾကား "
"ငါ့ဘာသာသြားမယ္ အဲ့လိုမွမဟုတ္ရင္ မင္းအေျဖမရဘူး ဒါပဲ။ ျပန္ေတာ့ "
စိတ္ဆိုးကာ အခန္းထဲသို႔၀င္သြားသည့္ ညိမ့္ေၾကာင့္ သူစကားေျပာမွားသြားမွန္း သတိထားမိလိုက္သည္။ သူကညိမ္မပင္ပန္းေစခ်င္လို႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ညိမ့္ရဲ႕ မာနကို ထိသြားလို ျဖစ္သြားသည္။
သူအရင္အက်င့္ေတြ အမ်ားႀကီးေဖ်ာက္ရဦးမွာပဲ။
──────────────────
ညိမ္စိတ္ဆိုးသြားသည့္ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ သူစိတ္ထဲတြင္ပင္ ေနရတာအဆင္မေျပေတာ့။အိမ္ထဲသို႔ ၀င္၀င္ခ်င္း ထိုင္ေနၾကေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္အား ေတြ႕လိုက္သည္။
"ေျမးျပန္လာၿပီလား "
"အင္း"
"ဘယ္လိုလဲ ေပ်ာ္ရဲ႕လား ေျမး ။ ဖြားေက်ာင္းကိုေတာ့ အဆင္ေျပသလိုေျပာထားလိုက္တယ္"
"အင္း ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ "
"ေအးပါ "
ဖြားက အရင္တည္းက ေမာက္မာၿပီး လိုခ်င္တာရေအာင္ယူတတ္တဲ့ သူမွန္းသိေသာ္လည္း ဒီေလာက္ထိ အတၱႀကီးမယ္လို႔ သူအမွန္ပင္မထင္ခဲ့ပါ။
ဖြားနဲ႔ျပႆနာတက္တုန္းက ဖြားေျပာခဲ့တစကားမ်ားအား သူျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။
စိတ္ဆိုးတဲ့ဟန္မပါပဲ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ စကားလုံးမ်ားကထိ႐ွလြန္းတာေၾကာင့္ သူစိတ္ထင္တိုင္းက်ဲ ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
"ေဂးဆိုတာ႐ွိတယ္ ၊ လက္ခံႏိုင္တယ္။ဒါေပမဲ့ ငါ့ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာေျမးကေတာ့ ေဂးမျဖစ္ရဘူး။ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ထုတ္ေျပာခြင့္မ႐ွိဘူး ။ ဘယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ႀကိဳက္ႀကိဳက္ ငါကခြဲမွာပဲ ။"ဟုဆိုကာ စကားလုံးမ်ားစြာျဖင့္ ညိမ့္ကိုလည္း ေစာ္ကားေျပာဆိုခဲ့သည္။
သို႔ေပမဲ့ ဒီကိစၥေတြဟာ သူစဥ္းစားခဲ့ဖူးၿပီးသား အရာမ်ားအားျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္မသိ ၊ တစ္ခ်ိန္သိမွာပဲ ။ ေရဆုံးေျမဆုံးလိုက္ခြဲမွာပဲဆိုတာ သိသည့္အတြက္ ထိုင္ၿပီးမိႈင္ေနဖို႔အခ်ိန္မ႐ွိ။ ေဒၚမူယာႏြယ္ရဲ႕ ေသြးသားစစ္စစ္ေျမးမို႔ ေဒၚမူယာႏြယ္ထက္ပင္ ေခါင္းမာသည္ကို မသိေရာ့သေလလား ။
ဒယ္ဒီ့ကို ထင္သလို ခ်ဳပ္ကိုင္လို႔ရေပမဲ့ သူကဒယ္ဒီမွမဟုတ္တာ။ အားနာစရာ ၊ ေထာက္ထားစရာလည္း သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးက မ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိတာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွလည္း သူေထာက္မွာမဟုတ္ဘူး။
Vibration 📳
တုန္ခါေနသည့္ ဖုန္းေၾကာင့္ သူအိတ္ထဲမွထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆူး။
ကိုင္ခ်င္စိတ္မ႐ွိသည္မို႔ ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေခၚမလာခဲ့ေပ။ သူလည္း ဖုန္းကိုအသံအနည္းငယ္ခ်ဲ႕ၿပီးသာ ကုတင္ေပၚသို႔တင္ထားလိုက္သည္။
အိပ္ရာထက္၌ လွဲအိပ္ရင္းသာ မ်က္ႏွာက်က္သို႔ အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ စစ္ေသြးဆီမွာလည္း ျပန္လာေတာ့မည့္အေၾကာင့္ စာရသည္။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူအသက္ႀကီးခ်င္ၿပီျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႕အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ေတာင္ မႏိုင္၀န္ေတြမ်ားေနတာပဲမဟုတ္လား။ အသက္ႀကီးလည္း တူတူေပမို႔ ဘာမွ ကြာျခားလိမ့္မည္မဟုတ္။
ညိမ္က ခန္႔မွန္းရလြယ္ေသာ္လည္း အေတြးမ်ားကာ မထင္သလို လုပ္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ သူေၾကာက္သည္။
အငယ္ငယ္လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ေတာ့ မျငင္းေလာက္ဘူးမလား။ သူမသိလိုက္ခင္မွာတင္ ဖြားညိမ့္ကို တစ္ခုခုသြားေျပာမွာစိုးရိမ္လွပါသည္။ ညိမ့္အတြက္ အေတြးေျပာင္းရန္က ေငြမလို ၊ ပစၥည္းမလို ၊ စကားလုံးမ်ားသာ လိုသည္ကို စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ့ ဖြားကပိုသိမည္ထင္သည္။
I belong with you, you belong with me.
You're my sweetheart 📳
ရင္းႏွီးသည္ထက္ပိုေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ အျမန္ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ အသံေလးက ပုံမွန္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ထြက္လာသည္ ။
"မင္း ဆူးဖုန္းမကိုင္ဘူးဆို "
"ဟုတ္တယ္ "
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ငါ့ကိုဖုန္းဆက္မရဘူးလို႔ ဆူးစာပို႔လို႔"
"မကိုင္ခ်င္လို႔ ။ အာ႐ုံေနာက္တယ္ "
"သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းကို အဲ့လိုမလုပ္ရဘူးေလ ခီ။ အေရးတႀကီးေျပာစရာ႐ွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
"ညိမ္စိတ္ဆိုးေနလား "
တစ္ဖက္မွ ဘာအသံမွထြက္မလာခဲ့ေပ။
"ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာတာ အမွားပါသြားတယ္ထင္တယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ညိမ္ "
"ေနပါအုံး မင္းေျပာတာကို ငါစဥ္းစားေနတာ။ ဘာကိုစိတ္ဆိုးရမွာလဲ မင္းေပးတဲ့မုန္႔ေတြေတာင္စားေနၿပီ"
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ ညိမ္ "
"ငါစိတ္ဆိုးရင္ ဘယ္သူဘာေပးေပးလွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး "
"ညိမ္က တအားခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ"
"စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ငါအႀကီးေလ အဲ့ေလာက္သေဘာထားမေသးသိမ္ပါဘူး"
ႏွစ္ႏွစ္ကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွတ္ကာ တအားႀကီးခ်င္ေနသူေလးမို႔ လူႀကီးေလးလို႔ေခၚရင္ေကာင္းမလား။
"မင္းေျပာစရာမ႐ွိရင္ ခ်လိုက္ေတာ့မယ္ "
"အိပ္မက္လွလွ မက္ပါေစညိမ္ "
"မင္းေရာပဲ "
"ကြၽန္ေတာ့္အိပ္မက္က ညိမ္ပါရင္ကို အၿမဲလွတယ္ "
"ေတာ္ၿပီ"
"ေနပါဦး"
"အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္ ပူတင္းေရ "
"ခီတန္ကူးဇဏ္!!"
ကုန္းအာ္ကာ ဖုန္းခ်သြားသူေၾကာင့္ ခီတန္ကူးဇဏ္ ျပဳံးမိျပန္သည္။ ညိမ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူရယ္ခဲ့သည္မွာ အေရအတြက္ပင္ မမွတ္ႏိုင္ေတာ့။
ဖုန္းမေျပာခင္အထိ စိတ္ေတြထိုင္းမိႈင္းေနခဲ့သည္မွာ အိပ္မက္အလား။
သူ႕ကမ႓ာမွာ ရာသီဥတုေလးဟာ ညိမ္ပဲ။
ျပဳံးျခင္း ၊ ရယ္ျခင္း ၊ ၀မ္းနည္းျခင္းဟာ သူ႕အတြက္ေတာ့
ညိမ့္အေပၚပဲမူတည္တယ္။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ ဒီေလာက္ထိသေဘာက်သြားလိမ့္မယ္လို႔ အထင္ခဲ့တာ သူ႕စိတ္ရင္းအမွန္ပါ။
──────────────────
𝗚𝗲𝗻𝗻𝘆ʕ•ᴥ•ʔ
ေခ်တဲ့ေကာင္ ဘယ္ေရာက္သြား
ရည္စားမထားဘူးတာသိသာခ်က္ အူျမဴးေနတာေနာ္ သခင္ေလးက hahaXD
ပူတင္းေလးကို ခ်စ္ေပးၾကလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ 🤎
အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္ဗ်။ ဒီေန႔ Love Of My Lifeေလးကို Love Of My Lifeဆိုၿပီး တစ္ခုတည္း RLေလးထဲထည့္ထားတာေတြ႕လိုက္တယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ညိမ္ဆိုၿပီး တစ္ခုတည္းထားေပးတဲ့စာဖတ္သူေလးေတြကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ ခ်စ္ေပးၾကလို႔ေလ^^
ဘိုင့္ဘိုင္ သင္တန္းတက္ေနရလို႔ စာလုပ္ရတာနဲ႔မေပ်ာ္ဘူးကြယ္ TT