Ik zie dat zijn ogen steeds groter worden, zijn mond begint wijder open te gaan.
Raakt hij nou in paniek?...
"Hoe.. Hoe ken je.. Je hem?"
Zijn ogen gaan dicht en er glijd een traan langs zijn wangen naar beneden.
Waarom huilt Yassir? Is er iets aan de hand?
"Yassir?" Vraag ik met een trillende stem
"Sarah ik vraag het nog een keer. Hoe.. Ken je hem?!"
Ik zie dat zijn ogen steeds bozer beginnen te staan, zijn handen balt hij tot vuisten en kijkt me woedend aan.
Dit had ik niet moeten doen, ik dacht dat hij het niet erg zou vinden..
Ik voel tranen opkomen, draai me om om weg te lopen als ik mijn net naam hoor; "Sarah.."
"Ik kan niet meer tegen je liegen..." Hoor ik Yassir achter me met een trillende stem.
"Ik kan het niet, ik heb het zo lang volgehouden.. Maar nu is het klaar.. Hoe ben je erachter gekomen.. Ik schaam me zo.."
Zijn ogen staan zo bang.. En tegelijkertijd zo vochtig.
"Waar heb jij het over Yassir?" Vraag ik met vochtige ogen.
Wil ik dit horen? Waar heeft hij het over..
"Dat is Safouane.. Hij.. Hij heeft ons allemaal kapot gemaakt"
Even lijkt alles langzaam weg te vallen, ik begin wazig te zien.
Ik hoor mijn eigen adem niet meer & alles begint te draaien.
"Sarah?"
"Sarah?"
Steeds langzamer en langzamer.
~
Ik zie een grote groep mensen voor me staan, wie het zijn is niet te zien. Ik zie alleen maar wazig.
"En als ik wist dat ik zo zou eindigen, had ik door geslapen, had ik me ogen dichtgeknepen met de hoop dat er een einde aan mijn leven zou komen.. zodat niemand mij pijn zou doen." - Sarah
"Ben je oke?" Hoor ik zachtjes op de achtergrond.
Ik lijk de stem niet te herkennen.
"Sarah?" Vraagt de stem opnieuw.
En langzaam weet ik wie dat is; Imaddine.
"Laat mij.." Probeer ik te zeggen maar er komt helemaal niks uit mijn mond.
Hij lijkt dichtgenaaid.
"Geef alsjeblieft antwoord.. Gewoon hoe je je voelt.. Wat er is" zegt Imaddine en ik voel dat mijn hand vast word gepakt.
"Laat haar, ik maak ons gesprek. Ik wil weten wat er is" zegt Yassir.
Ik hoor een luidruchtige zucht en na een tijdje hoor ik dat de deur word gesloten.
"Maak af Yassir.. Waarom lieg je tegen mij? Hij kan zoiets nooit hebben gedaan" zeg ik zachtjes.
"Wil je het hele verhaal weten?"
Ik begin weer normaal te zien en kijk hem recht in zijn ogen aan, meteen zie ik ook dat ik me in mijn eigen kamer bevind.
Hoe ben ik hier nou weer terecht gekomen?
"Oke als je geen antwoord geeft begin maar.. Een jaar geleden, alle shit. Alle kanker rotzooi, alle chaos bij elkaar. Het overlijden van mam, zorgen voor jou, mijn vader was nooit meer thuis, alsof hij ons niet meer als kinderen wou. Ewa je gaat domme dingen doen, ik vergat jou helemaal, ik wou voor jou blijven vechten, voor jou blijven zorgen omdat je mijn grootste grootste trots was, wat moest ik anders? Ik had niemand meer Sarah? Mijn grootste trots overleed aan kanker, je vader doet alsof hij je niet meer kent. Je wilt je zusje gelukkig zien opgroeien, als ze geen moeder meer heeft en amper een vader moet je er voorzorgen dat jij haar moeder en haar vader wordt. "
Hij veegt zijn tranen weg, haalt diep adem en komt bij me op bed zitten.
Mijn ogen beginnen vochtig te worden en ik voel dat hij mijn hand vast past.
Ik durf hem niet aan te kijken..
"Ik leerde de straten kennen, je weet van mij dat ik niet zo was.. Verkeerde keuzes brengen je altijd op het pad dat je wilt kennen.. Ik.. Ik.. Ik begon drugs te gebruiken, voor de stress, niet erg toch? Paar keer niet verkeerd. Ik werd verslaafd, en ik leerde Safouane kennen, die jongen van de foto.."
"Bij deze woorden brak mijn hart, het leek alsof mijn hele hart uit mijn lichaam werd geslagen.." - Sarah
"We werden matties, maar ik wist niet dat hij mij gebruikte. Hij moedigde me aan om die shit te gebruiken, dingen te stelen om aan geld te komen, ik ben er nooit mee gepakt. We deden alles samen, wij waren altijd samen. Hij gebruikte mij om meer spul te kopen, en hij zorgde ervoor dat ik aan leningen ging doen, dat ik dingen begon te snuiven, dingen begon te drinken. Maar wat de grote grap is? Zelf deed hij het niet en als ik vroeg waarom niet antwoordde hij; "Wil een toekomst met een meisje die ik ken"
Op de een of andere manier was hij mijn baas.. Als hij zei dat ik iets moest doen deed k het, hoe hij het voor elkaar kreeg om zo bazig over te komen wist ik pas later.. Hij is de leider van de grootste drugshandel van niet alleen Nederland.. Maar ook Duitsland en meer landen.."
Mijn hart bonkt zo hard, het is niet te beschrijven.
Mijn adem probeer ik in te houden omdat ik bang ben te schreeuwen van de pijn die ik van binnen voel.
Mijn hart lijkt in brand te staan..
Deze pijn.. Is niet te beschrijven..
"Hij zei dat ik geld terug moest geven aan hem.. Ik begreep totaal niet waar hij het over had.. Geld? Terug? Aan hem?. En ik ben zijn eerste woorden niet vergeten. "Geld back mattie, je bent ons wel wat barkies schuldig." Barkies? Niet erg toch? Alleen had ik zelf niks. Er zat maar een optie op, aangezien jij toch nog alleen binnen zat was jij mijn enige doelwit. Jij was de enige bij wie ik dacht geld te kunnen jatten. En dat heb ik gedaan. Ik heb geld van je bank afgehaald. Meer opties waren er niet.. Mohiem weetje, ik stop wel.."
Hij staat op van mijn bed en loopt naar mijn raam toe.
Mijn tranen blijven langs mijn wangen rollen en het branden lijkt niet te stoppen.
"Ga verder" gooi ik eruit zonder dat ik het door heb.
"Ik gaf terug wat ik kon.. En toen ik aankwam meter bedrag lachte hij me uit, "Denk je dat je nu klaar bent? Er staan bijna tonnen op je te wachten broertje, laten we beginnen". En hier begon het, ik moest een gewapende overvallen plegen. Ik ben gepakt en dat wisten ze, zegenen mij zelf genaaid. Ze zijn daarna Charafeddine gaan pakken ondertussen. Ik zat vast en toen ik vrij was heb ik hem meteen gewaarschuwd.. Daarom moest ik met hem praten. Pff je weet niet hoe erg ik me schaam.. Maar goed.. Nadat ik vrij kwam hebben ze meteen gepakt in een café, ze hebben een pistool tegen mijn hoofd gezet toen ik in de wc stond met nog meer handelingen die ik moet uitvoeren.."
Mijn telefoon gaat af en mijn hart begint sneller te kloppen.
Safouane.
Ik zie dat Yassir naar zijn telefoon grijpt; "Safouane" ?" Hij kijkt met vragende ogen aan.
"Dat is mijne.." Zeg ik zachtjes.
Ik probeer op te staan maar mijn hoofd voelt alleen baksteen aan.
"Wat?!"
Ik knijp mijn ogen stevig dicht en de tranen blijven langs mijn wangen rollen.
"Alsjeblieft.. Ga me niet vertellen dat hij jou bedreigt.."
Ik draai met mijn rug naar hem toe, bedreigde hij me maar..
Alles beter dan de pijn die ik nu voel...
"Maak je verhaal af.."
"Ik vroeg jou wat" zegt hij na een lange stilte.
"MAAK JOU KANKER VERHAAL AF!" schreeuw ik uit.
"En ik kan jullie niet vertellen hoe boos ik was, ik schold nooit met de ziekte van mijn moeder, maar het moest.. Ik probeerde haar de schuld te geven.. Als zij nou niet weg was.. Dan was dit allemaal niet gebeurd" - Sarah.
"Oke.. Ik moest dingen doen zoals ik al zei, ik ben de helft al vergeten.. Dingen zijn anders gegaan dan dat ik had verwacht. Ik wou dat ik alles opnieuw kon doen.. De enige optie voor mij om geld te komen was volgens Safouane om drugs zelf te gaan verkopen.. Ik heb 2 dagen met hem meegelopen, ik durfde niks.. Hij had de macht over iedereen. Vooral om het feit dat hij al 6 mensen heeft laten neerschieten.."
Ik begin op mijn hand te bijten om de pijn te laten stoppen, om het branden te laten stoppen..
"Je wil niet weten, het leven van de straten is echt gevaarlijk..gevaarlijker dan de meeste denken. Het scheelde niet veel voor mij of ik was ook dood. "Ik maak geen grapjes met jou idioot". Serieus was hij altijd. Alleen als zijn vriendinnetje belde dan was hij niet te herkennen.. hij gaf echt om haar, zovaak liet hij dingen los om naar haar toe te gaan. Maar goed, ik zat vast en toen kreeg ik bezoek van een advocaat die dus via hun kwam. Ze zijn zo slim, hebben zoveel geld dat ze gewoon een advocaat hebben ingehuurd om naar mij toe te komen en mij de dreigementen te vertellen. Ik raakte in paniek.. Er zou worden ingebroken thuis.. Ik was zo bang dat als ze jou zouden vinden thuis dat jou wat zou overkomen.. Want dat was hun bedreiging.. Hun zeiden altijd dat dat ze jou wat aan zullen doen, ze wisten dat je bij mij op nummer een stond."
"Wat doen jullie? Alles goed daarbinnen?" Hoor ik Imaddine vragen.
"Laat ons" zegt Yassir huilend.
"Ik kwam vrij en toen werd alles erger.. Letterlijk erger, ik begon een tijd te krijgen waarin ik het terugkomst geven, hoe langer het duurt hoe meer het geld, hoe meer het geld des te erger de dreigementen & hoe erger de handelingen die ze verichtte. Charafeddine werd het ziekenhuis ingeslagen omdat hij geen informatie wou geven.. En ik weet al heel lang dat ze dat ook bij jou hebben gedaan.. Ik verbaas me dag na dag dat je hier nog gewoon staat.. Ik moest je weghalen thuis sinds die ene dag dat je van Inaya thuis aankwam en je ons zag in de woonkamer. Ze hebben jou gezien, het enige wat ik wist is dat je weg moest en ben jou toen gaan verhuizen, ik heb het adres doorgegeven van de zaak van paps en daar hebben ze het helft van het geld kunnen aftrekken later heb jij mij nog geld gegeven en wat matties van me ook.. Zo ben ik aan het geld gekomen.. En hier zijn we dan.."
Ik draai me om en zie dat zijn glimlach breed staat.
"Zoo, wat luchtte dat op" zeg ik lachend terwijl hij de laatste tranen weg veegt.
Ik blijf hem gevoelloos aankijken.
Alles klopt, alle puzzelstukjes vallen in elkaar..
De geur die ik rook, het laat thuis komen, bod reageren, de rode ogen..
Inaya die ze buiten heeft zien roken.. De jongens die naar me toe zijn gekomen..
De bedreigen via zijn telefoon, mijn geld dat weg was, de inbraak, zijn gevangenisstraf..
Alles is duidelijk..
Safouane die elke keer weg moest als iemand hem belde..
Nooit pratend over zijn baan.. Over zijn opleiding..
De dure kleding, de dure auto's...
"Sarah?" Hij komt lachend bij me op bed zitten en kijkt me lachend aan.
"Heey.. Het is allemaal voorbij" zegt hij terwijl hij met zijn hand langs mijn gezicht gaat.
"Voor mijn broer was het allemaal voorbij, maar voor mij moest alles nog beginnen." - Sarah
Ik draai mijn gezicht weg zodat zijn hand van mijn gezicht afvalt.
"Wat is er?"
"Hij.. Hij was mijn trots.. Hij ws alles wat ik nog had.. ik hield van hem. Ik heb dagen met hem gpdoorgebracht! Uren met hem doorgebracht! Hij was alles voor me! Hij kan dit niet gedaan hebben!" Schreeuw ik huilend.
"Nee.. Nee.. Dit kan niet.."
Ik hoor aan zijn stem dat hij in paniek raakt.
"Praat met me" hoor ik Yassir langzaam zeggen.
"Ik heb je alles verteld" zeg ik zachtjes.
"Waar heb je dit niet eerder verteld?!" Ik voel dat hij dichtbij me staat.
Zijn stem klinkt zo boos maar het doet me niks.
"Kan je mij alleen laten" vraag ik met een trillende stem.
"Nee, ik laat je niet alleen.."
"Laat mij alleen. De komende jaren hoef je geen woord meer met mij te wisselen."
"WAT HEB IK JOU AANGEDAAN? JIJ WAS HIER KANKER DOM? WAT HEB IK ERMEE TE MAKEN?" ik voel dat zijn handen dicht bij mijn hoofd staan om mij een klap te geven.
"Als je mij dit eerder had verteld.. Was ik nooit met hem geëindigd.. Ik kon je beter helpen.. Ik kon met hem praten.. Dankjewel voor het breken van mijn hart.."
Hij wou schreeuwen maar hij weet dat ik gelijk heb..
Ik hoor een luidruchtige zucht voordat hij mijn kamer verlaat en wanneer ik hoor dat de deur dicht word geslagen schreeuw ik heb onder mijn dekens uit met mijn kussen tussen mijn mond.
Ik wil dood, alleen maar dood.
Alles leek goed te gaan, de pijn leek verdwenen te zijn, we waren weer gelukkig..
Deze hele wereld bedriegt..
Ongelofelijk, maar na een tijdje val ik toch in slaap.
~
Ik word wakker van iemand die ongeduldig op de deur aan het kloppen os; "Sarah? Doe open lieverd.. Gaat alles goed?"
Het is Inaya, ik herken haar bezorgde stem uit duizend woorden.
Ik schaam me diep, ik heb haar nooit gelooft,
"Kom" probeer ik zo hard mogelijk te zeggen.
Ik bekijk mijn hand waarin ik heb gebeten en mijn tand afdrukken zijn te zien in het blauw.
Mijn keel doet pijn van het schreuwen, mijn ogen doen pij van het huilen.
"Gaat het met je? Wat is er aan de hand schatje?" Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan.
"Safouane.. Hij.. Hij.. Heeft alles veroorzaakt"
Bij het uitspreken van zijn naam breekt mijn hart opnieuw.
Ik zie dat haar blik langzaam anders word.
Haar ogen beginnen droevig te staan en haar blik glijd af naar de grond.
Ze durft me niet aan te kijken..
Minuten blijft het stil.
"Waarom zeg je niks.."
Ik kijk haar met tranen in mijn ogen aan.
"Het spijt me zo.." Fluistert ze.
"Waarvoor.."
Ik begrijp er helemaal niks van..
"Ik wist alles al Sarah.. Waar hij mee bezig was., dat hij jullie onder druk zette.."
"En weetje hoe het voelt om die hard door je beste vriendin te worden genaaid? Gewoon alsof het allemaal niet erger kon.. Maakt zij het erger.. Langer dan een jaar heeft ze tegen je gelogen.. Ze was gewoon aan het toekijken hoe je langzaam kapot ging.. Alsof het haar helemaal niks deed.. " - Sarah
"Verlaat mijn kamer" is het enige wat ik nog kan zeggen.
"Luister naar me" zegt ze zachtjes.
"Verlaat mijn kanker kamer" zeg ik rustig.
Ik probeer zo normaal mogelijk te reageren. Alsof het allemaal niet erger kon.
Weet dat de harde klappen altijd erger zullen vallen.
"Ik wou je geen pijn doen! Wollah ik wist niet wat ik moest doen, zo vaak wil ik het je vertellen. Maar ik ben bang dat je gebroken zult zijn.."
"Wat ben ik nu dan? Denk je dat het me niks doet? Hoe ik me nu voel? Zo heb ik me nog nooit eerder gevoeld. Ik hoef jou nooit meer te zien Inaya.. Je kan de deur sluiten en je hoeft hem nooit meer binnen te treden."
"Het spijt me zo, ik begrijp jou helemaal.. Ghair in sha Allaah, wanneer het wat beter gaat spreken we elkaar weer"
"Sluit de deur achter je" zeg ik zachtjes.
Mijn hart is gebroken..
Alles doet pijn, alles brand.. Alles trilt..
Ik heb het gevoel dat mijn wereld echt is ingestort en dat er helemaal geen uitweg is.
Ik weet dat er geen uitweg meer is.. Dat ik dit nooit meer zal vergeten.
De liefde van mijn leven.. Heeft mij en mijn familie helemaal kapot gemaakt..
Mijn hart vol verdriet, vol haat en vol pijn..
Ken je dat? Dat je zo boos bent..
Dat je druk voelt op je borst..
Mijn vuisten beginnen te jeuken & mijn tanden beginnen te knarsen..
Mijn ogen beginnen wijder te staan en mijn ademhaling wordt sneller..
Opeens word alles zwart..
Het enige wat ik nog weet is dat er een klik om gaat.
Alles om mij heen gaat kapot, net zoals ik dat ook ben.
En wanneer ik klaar ben met het slopen van alles besef ik met tranen in mijn ogen...
Ik ben degene die kapot is..
De kapotte spullen.. Zijn een weerspiegeling van mij...