တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေသာ ေနလုံးႏွင့္အတူ ေနေရာင္ရင့္ရင့္က သားဖြားေဆာင္ႏွင့္အရိုးေဆာင္ၾကားရွိ ကြင္းျပင္က်ယ္ထဲသို႔ ခပ္စူးစူးက်ေရာက္လာသည္။
လင္းထက္ေနာင္တစ္ေယာက္ ထုံးစံအတိုင္း မနက္ခင္းရီပို႔ ပို႔ရန္အတြက္ ထြက္လာရင္း ေနေရာင္စူးစူး၏ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈေၾကာင့္ က်ိန္းသြားေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို လက္ျဖင့္အသာကာလိုက္ရရင္း ဟိုလူႀကီးထံ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
"ဟဲလို အစ္ကို၊ ကြၽန္ေတာ္ထြက္လာၿပီေနာ္"
"အင္း ကိုယ္ဆင္းလာမယ္၊ ခဏေစာင့္"
မနက္အလုပ္လာကတည္းက ရီပို႔သြားပို႔လွ်င္ သူ႕ကိုပါလွမ္းေျပာဖို႔ ထိုလူႀကီးက မွာထားခဲ့ေလေသာေၾကာင့္။ လင္းထက္တို႔အရိုးေဆာင္၏ CME ၿပီး ယခုလက သားဖြားေဆာင္၏ CME ရွိတာေၾကာင့္ ေဆး႐ုံအုပ္႐ုံးခန္းကို သူလည္း သြားစရာရွိေသာေၾကာင့္တဲ့။
သိပ္မၾကာ။ တစ္ခါတည္း ရီပို႔စာအုပ္ေတြပါ ယူလာဟန္ရွိေသာ ထိုလူႀကီးက စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ႏွင့္ဖိုင္တြဲအခ်ိဳ႕ကိုကိုင္လ်က္ ဆင္းလာသည္။ အနားသို႔မေရာက္ခင္မွာပင္ ခပ္ျမဴးျမဴးၿပဳံးရင္းႏႈတ္ဆက္မိေတာ့ ခပ္ေအးေအးအၿပဳံးတစ္ပြင့္ကိုျပန္ရသည္။
ႏွစ္ေယာက္အတူ စၾကၤံလမ္းေလးအား ယွဥ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့ ေလအေဝွ႕မွာ စႏၵကူးနံ႕သင္းသင္းကို တိတ္တဆိတ္ခိုးရွိုက္ရသည္။
"CMEမွာ အစ္ကို ေက့စ္ ဖတ္မွာလားဟင္"
ေဘးတိုက္ျမင္ေနရေသာ ပုဆိုးကြက္စိတ္၏ေအာက္မွ ေျခဖမိုးေဖြးေဖြးအား တစ္ခ်က္ေငးရင္း ေမးလိုက္သည္။ ခုရက္ပိုင္းထဲ သည္လူႀကီး ပုဆိုးေတြအဝတ္စိတ္လာသလိုပဲ။
"အင္း ဖတ္ျဖစ္မယ္"
"ဟုတ္လား၊ အဲေန႕ ကြၽန္ေတာ္ အိုပီဒီ လိုက္ရမဲ့ေန႕ျဖစ္ေနတယ္၊ လာနားေထာင္ဖို႔ အခ်ိန္ရပါ့မလားမသိဘူး"
"မအားရင္လည္း မလာနဲ႕၊ အားရင္ေတာ့ လာခဲ့"
ရွင္းလင္းလြန္းလွသည့္ အႀကံေပးခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းမျမည္ေသာအၾကည့္တစ္ခ်က္ေတာ့ ပို႔မိပါသည္။
"ဘြဲ႕လြန္ အိုဂ်ီယူမွာဆိုရင္ အခုကတည္းက အခ်ိန္ရရင္ရသလို အခြင့္အေရးကိုရွာၿပီးေလ့လာထားရမွာေလ"
ယခုထိ ပို႔စတင္ပင္မဝင္ရေသးသည့္သူ႕အတြက္ ဘြဲ႕လြန္ကိုႀကိဳေျပာေနသည့္လူႀကီးအား ပိုရန္ေကာဟု မျငဴဆူရဲပါ။ ယခုကတည္းက ဘြဲ႕လြန္အတြက္ သူေလ့လာေနသမွ်အား လင္းထက္ႏွင့္လာလာေဆြးႏြေးေနတာမို႔ ေခါင္းေတြ ပူရတာလည္း ခဏခဏပင္မဟုတ္ပါလား။ တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ လင္းထက္ ဘြဲ႕လြန္တက္သည့္အခါ ဆရာအေထြအထူးရွာေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
"ဪ ဒါနဲ႕ ညက ကိုယ္ပို႔ေပးတဲ့ေက့စ္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား၊ အဲဒါ မင္းအစ္မေမသဇင္ ဖတ္မဲ့ေက့စ္၊ ကိုယ္ဖတ္မဲ့ေက့စ္ေတာ့ ညက်ရင္ပို႔ေပးလိုက္မယ္"
"ဟုတ္ ညက ကိုျပည့္စုံဖတ္ခိုင္းထားတာေတြ ဖတ္ေနရလို႔ မဖတ္ရေသးဘူး၊ သည္ညမွ ႏွစ္ခုလုံးဖတ္လိုက္မယ္ေလ"
တစ္ခ်က္ေတာ့ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာေပမဲ့ ဘာမွမေျပာပါ။ ကိုျပည့္စုံဖတ္ခိုင္းထားသည့္ေက့စ္ရွိလို႔ဟု ေခါင္းခံထားလိုက္တာမို႔ ဘာမွမေျပာျခင္းဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာပင္မလို။ ဘာစာမွမလုပ္ဘဲသာ သူပို႔ေပးသည္စာကိုမၾကည့္ဘဲေနၾကည့္ပါ့လား။ အခုကတည္းကပ်င္းေနလို႔ မရဘူး၊ သင္ယူမႈဆိုတာ စဥ္ဆက္မျပတ္လုပ္ေနရမဲ့အရာ ဘာညာနဲ႕ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ဆိုဦးမြာ။
မည္မွ်ပင္ ခ်စ္သူရည္းစားသဘာဝ ခ်စ္ၾကည္ႏူးတစ္တီတူးမႈေတြတိုးလာ တိုးလာ စာႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္ေတာ့ စည္းကမ္းႀကီးသည့္ ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ စာလုပ္ခ်ိန္ဆို လင္းထက္တို႔က ဆရာနဲ႕တပည့္လိုပါပဲ။ အဲ...လင္းထက္ လုံးဝမလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ အပ်င္းတစ္ဂ်ီက်ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ေခ်ာ့ေမာ့တတ္တာေလးေတြေတာ့ ရွိလာပါသည္။
စာေတြကို ကိုယ့္ဘာကိုယ္ တကူးတက အမ်ားႀကီးရွာဖတ္ေနစရာမလိုဘဲ ရွင္းျပမည့္လူအဆင္သင့္ရွိေနတာက မည္မွ်ကံေကာင္းေၾကာင္း မမကေတာ့ ေျပာရွာပါေသးသည္။
စာရွင္းျပတိုင္း တည္ၾကည္ေသာ သူ႕၏မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း မမကို ျပန္ေျပာျပခ်င္သည္။ စာရွင္းျပမွ မဟုတၻဴး...သည္တိုင္း သည္လူႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ရတာကိုကပင္ လင္းထက္ ကံေကာင္းလြန္းေနၿပီဆိုတာပါပဲ။
ေဆး႐ုံအုပ္႐ုံးခန္းကိုေရာက္၍ ရီပို႔ထပ္ၿပီးေတာ့ ထိုလူႀကီးက ေဆး႐ုံအုပ္ႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ လင္းထက္က ႐ုံးခန္းေရွ႕က ခုံတြင္ထိုင္ေစာင့္သည္။ ထိုလူႀကီးက မေစာင့္ဖို႔ေျပာေပမဲ့ ေစာင့္ခ်င္လို႔ကို ေစာင့္သည္။
ေျပာမရစြာ လင္းထက္ေစာင့္ေနမွန္းသိေတာ့ ထိုလူႀကီးက ခပ္ျမန္ျမန္သာေျပာၿပီး ျပန္ထြက္လာရွာသည္။
"မေစာင့္နဲ႕ဆိုတာကို"
ခပ္တိုးတိုးဆိုေပမဲ့ ျငဴစူျခင္းေတာ့မပါ။ မ်က္လုံးမ်ားမွိတ္သည္အထိ ရီျပလိုက္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူ႕ေခါင္းထက္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ဆြဲဖြသည္။
"ခဏ ကိုယ္ဝယ္စရာတစ္ခုရွိလို႔"
ေဆး႐ုံထဲရွိေဆးဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ထိုလူႀကီးက ဆိုတာမို႔ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ရသည္။
"ဟဲ့ နင္တို႔ဆီမွာ ထမင္းဘူးက်န္ေသးလား၊ ငါးဘူးေလာက္ေပးစမ္းပါဟယ္၊ ဟိုမွာ လူနာေတြေဝတာ ငါးဘူးလိုေနလို႔"
ေဆးဆိုင္မွ ဝန္ထမ္းေဆးထုတ္တာကိုေစာင့္ေနရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အမ်ိဳးသမီးေလးႏွစ္ဦး၏ အသံက လင္းထက္တို႔ရွိရာသို႔ လြင့္ပ်ံလာသည္။ ေဆး႐ုံထဲ ထမင္းဘူး အလႉလာလုပ္ၾကသည့္ အလႉရွင္မ်ားျဖစ္ဟန္တူသည္။
"မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ ဒါေတြက ေမြးခန္းက ဆရာဝန္ေတြဖို႔ဟ"
"ဟင္ ဟုတ္လား၊ သည္ဘက္မွာ မေလာက္တာ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ နင့္ဆရာဝန္ေတြကမ်ားလို႔လား၊ ငါးဘူးေလာက္မွ်ေပးလို႔မရဘူးလား"
"ဟယ္ ဘယ္ရမလဲ၊ ဆရာဝန္ေတြကိုေပးဖို႔ လိုေနရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲဟ"
"ဒါဆို ဟိုဘက္မွာ ဘယႅိုလုပ္မလဲ"
"မတတ္နိုင္ဘူးေလဟာ၊ ကုန္သြားၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ေပါ့"
"ဟယ္ ေကာင္းပါ့မလား"
"ရပါတယ္ဟယ္၊ အလႉပဲ ေလာက္ငတာ မေလာက္ငတာေတာ့ ရွိဦးမွာေပါ့၊ သည္ေဆး႐ုံထဲမွာ လူနာေတြအမ်ားႀကီးကို၊ ထားလိုက္ေတာ့ ဒါေတြကိုပဲ ဆရာဝန္ေတြနားေနခန္းဆီ ငါ့ကိုဝိုင္းသယ္ေပးပါဦး"
တစ္ဖက္မွ ေကာင္မေလးက စိတ္ရႈပ္ဟန္ ေခါင္းတျဗင္းျဗင္းကုတ္ေလသည္။ လင္းထက္စိတ္ထဲ ဟိုေကာင္မေလးကို အနည္းငယ္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားေပမဲ့ မိန္းကေလးေတြမို႔ ဘာမွမေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိတုန္း လင္းထက္ေဘးမွ လူႀကီးကေတာ့ ဆိုင္မွလွမ္းေပးေသာ ေဆးထုပ္ကို ဆြဲယူၿပီးေနာက္ ဆတ္ခနဲေျခလွမ္းႀကဲမ်ားႏွင့္ ထိုမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္အနားေရာက္သြားသည္။
"သည္မွာ မိန္းကေလးတို႔"
႐ုတ္တရတ္ မာဆတ္ဆတ္ထိုလူႀကီးအသံေၾကာင့္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အလန႔္တၾကားလွည့္ၾကည့္သည္။
"သည္ေဆး႐ုံမွာရွိသမွ် ဆရာဝန္တိုင္း သည္ထမင္းတစ္နပ္မရလိုက္လို႔ ငတ္သြားမဲ့လူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး၊ ေအး ဒါေပမဲ့ အဲထမင္းတစ္နပ္ေၾကာင့္ အက်ိဳးရွိရွိ ဝမ္းျပည့္ရမဲ့ လူေတြေတာ့ရွိတယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္လို ပိုလိုအပ္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္၊ အခုလို လာလႉေပးလို႔လည္း မင္းတို႔ကို ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပိုၿပီးလိုတဲ့အိုးကိုပဲ ျဖည့္ၾက၊ ျပည့္ေနၿပီးသားအိုးေတြကို ထပ္ျဖည့္ေနလို႔ လွ်ံက်႐ုံအျပင္ ဘာအက်ိဳးမွမရွိဘူး၊ ေ႐ြးခ်ယ္စရာေတြရွိလာရင္ ဂုဏ္ေတြျဒပ္ေတြကို ခဏေမ့ထားၿပီး ပိုလိုအပ္တဲ့ဘက္ကိုပဲ ေ႐ြးၾကစမ္းပါ၊ သည္ထမင္းဘူးေတြကို လိုအပ္တဲ့ဆီပဲ ပို႔လိုက္၊ ေမြးခန္းကို တစ္ဘူးမွလာမပို႔နဲ႕"
ေျပာၿပီး ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားႏွင့္ထြက္သြားသည့္ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ လင္းထက္မွာ မ်က္ႏွာပူထူရင္း မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္အား အားနာပါးနာ ၿပဳံးျပၿပီး အေျပးလိုက္ရသည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္လိုက်န္ခဲ့မလဲမသိ။
"အစ္ကိုရာ အားနာစရာႀကီး သူမ်ားကို"
"အားနာေနလို႔မရဘူး လင္းထက္ေနာင္၊ အျမင္မေတာ္ရင္ ေျပာရမွာပဲ"
ၾကည့္ အေကာင္းေျပာသည့္ဟာကို သူ႕ကိုပါ ေလသံမာမာႏွင့္ ေရာေဟာက္ခ်င္လာေသာ ထိုလူႀကီး။
ဝါ့ဒ္ထဲမွာလည္း ထိုသို႔ အေျပာေတြေၾကာင့္ ထိုလူႀကီး အေပါက္ဆိုးတယ္ဟု နာမည္ထြက္ရတာ။ မည္မွ်ပင္ ေစတနာအရင္းခံပါေစ အေျပာမတတ္ေတာ့ ဆဲသလိုတဲ့။ အင္း...လင္းထက္ရဲ႕လူႀကီးကေတာ့ အဲေလာက္မဆိုးလွပါဘူး။
"ဒါေပမဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာလို႔ရသားပဲ အစ္ကိုရယ္"
ထိုလူႀကီးက တစ္ခ်က္ေစြၾကည့္လာေပမဲ့ ဘာမွေတာ့မဆိုေတာ့ပါ။ စိတ္မၾကည္ေတာ့သည့္အားေလ်ာ္စြာ မ်က္ခုံးနက္နက္တို႔ကေတာ့ သိသိသာသာတြန႔္ခ်ိဳးေနေတာ့သည္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း လင္းထက္မွာ မၾကည္သာ။ လင္းထက္ႏွင့္အတူရွိေနခ်ိန္မွာ သည္မ်က္ခုံးတန္းေတြ တြန႔္ခ်ိဳးေနဖို႔ ခြင့္မျပဳနိုင္ပါေလ။
"အစ္ကိုေနာ္...၊ အစ္ကို သူမ်ားကိုသာ လိုက္ေျပာေန၊ အစ္ကိုလည္း ျပည့္ေနတဲ့အိုးေတြကို ထပ္ ထပ္ ျဖည့္ေနပါတယ္ေနာ္"
ထိုလူႀကီး၏ေျခလွမ္းတို႔က တိခနဲရပ္သြားသည္။
"ဘယ္အိုးလဲ၊ ဘယ္အိုးကို ကိုယ္ျဖည့္ေနလို႔လဲ"
ထို႔ေနာက္ ျဗဳန္းခနဲ လွည့္ေမးလာသူေၾကာင့္ လင္းထက္ ကိုယ္ေလးပင္ ယို႔မိသြားရသည္။
ထိုအခါ ထိုလူႀကီးက သတိထားမိသြားဟန္ျဖင့္ အမူအရာတို႔ကို ခ်က္ခ်င္းေလ်ာ့ခ်သည္။
"ဟင္ ေျပာပါဦး၊ ကိုယ္ ဘယ္အိုးေတြကိုမ်ား ထပ္ၿပီး ျဖည့္ေနမိလို႔လဲ"
လင္းထက္ ေဘးဘီသို႔အနည္းငယ္ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ လူက တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စသာရွိေနၿပီး ကိုယ့္အာ႐ုံႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕ေတာ့ ထိုလူႀကီးအနီးသို႔ ပိုမိုတိုးကပ္လိုက္ရင္း ရင္ဘက္ရွိရွပ္အကၤ်ီမွ ၾကယ္သီးငယ္အား အရဲကိုးစြာ လက္ျဖင့္ ထိတို႔ေဆာ့ကစားလိုက္သည္။
"ျဖည့္ေနတာေပါ့၊ အစ္ကိုသတိမထားမိလို႔ပါ...၊ ေန႕တိုင္းကို အစ္ကိုျဖည့္ေနပါတယ္"
ထိုလူႀကီးက အသည္းအသန္စဥ္းစားသြားဟန္ မ်က္ေမွာက္တို႔ကို တြန့္ခ်ိဳးသည္။
"အဟင္း..."
လင္းထက္ခပ္ဖြဖြရယ္ေမာမိသည္။
"အစ္ကိုျဖည့္ေနတာ ေဟာသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘက္ထဲက ေမတၱာအိုးေလးကိုေလ၊ အဲထဲမွာ အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြက အျပည့္ရွိေနၿပီးတာေတာင္ အစ္ကိုက စကၠန့္တိုင္း စကၠန႔္တိုင္းမွာ ထပ္ ထပ္ျဖည့္ေနတာ"
႐ုတ္တရတ္ ထိုလူႀကီးက အံ့ဩသြားဟန္ ၿငိမ္က်သြားသည္။
"မင္းကြာ..."
ထို႔ေနာက္ ခပ္ရဲရဲျဖစ္သြားေသာ နား႐ြက္ဖ်ားမ်ားႏွင့္အတူ လင္းထက္၏ လက္အား ဆတ္ခနဲဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာထိုလူႀကီး။
တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတို႔က လင္းထက္ကို သည္ေနရာမွာပင္ ေမႊ႕ယမ္းလိုက္ေတာ့မည့္ပုံစံမ်ိဳး။
"အစ္ကိုေနာ္...သည္မွာ လူေတြရွိတယ္"
"ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္မယ္ထင္လို႔လား"
လက္ထက္ မ်က္ခုံးတို႔ကိုသာ ပင့္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအခါ လင္းထက္၏ လက္ဖမိုးတို႔အား ဖ်တ္ခနဲ ငုံ႕နမ္းလိုက္ေသာ ထိုလူႀကီး။
လင္းထက္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရကာ ေဘးဘီသို႔ ကမန္းကတန္း ေဝ့ၾကည့္မိသည္။ မည္သူမွ သတိမထားမိလိုက္ဟန္ရွိတာမို႔ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ထိုလူႀကီးကို မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပဳံးတုံ႕တုံ႕အၾကည့္ႏြေးႏြေးကိုျပန္ရသည္။
"ကိုယ့္ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ မင္းအတြက္ေမတၱာအိုးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္၊ ကိုယ္ကျဖည့္လိုက္ အိုးကပိုႀကီးလာလိုက္နဲ႕ မင္းက ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္မဝေလးျဖစ္ေနတယ္"
"ဟာဗ်ာ"
ရီရမလို ငိုရမလိုႏွင့္ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားရသူက လင္းထက္သာလွ်င္။
ထိုလူႀကီးက လင္းထက္၏လက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႕၏ဝဲဘက္ရင္အုံတြင္ ဖိကပ္ေစသည္။
"မယုံရင္ မင္းရဲ႕ နားၾကပ္နဲ႕ နားေထာင္ၾကည့္မလား၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွလုံးခုန္သံကေတာင္ လပ္ဘ္ဒပ္ဘ္(lub dub)လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ လင္းထက္လို႔ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ"
"ဟာဗ်ာ...အစ္ကိုကေတာ့ဗ်ာ..."
ႏူးညံ့ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားမွ ယိုဖိတ္ေသာ ႐ူးေလာက္ဖြယ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအပိုင္းအစတို႔ေၾကာင့္ သည္တစ္ခါ မ်က္လႊာခ်အရႈံးေပးလိုက္ရသူကလည္း လင္းထက္သာလွ်င္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ပိုခ်စ္တဲ့သူက
ပိုၿပီး အရႈံးေပးတတ္တယ္တဲ့...
ခ်စ္ျခင္းရယ္ၿပိဳင္တဲ့အခါမွာေရာ...
နိုင္တဲ့သူက ပိုခ်စ္ေလသလား...
ရႈံးတဲ့သူက ပိုခ်စ္ေလသလား...
(lub, dub = normal heart sound)
*************
မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ေဆး႐ုံႏွင့္အိမ္အား သြားလိုက္ျပန္လိုက္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ေန႕ရက္တို႔က အထူးတလည္ သတိမထားမိခင္မွာဘဲ တတိတိကုန္ဆုံးလာခဲ့သည္။ အဆင္ေျပခဲ့သည့္ေန႕ရက္ေတြလည္းမ်ားခဲ့သလို မျမင္နိုင္သည့္စိတ္ပင္ပန္းမႈဒဏ္ေတြကလည္း ေျပးမလြတ္ခဲ့ပါ။
သည္ၾကားထဲ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေဘး၌ အၿမဲေဖးမကာရွိေနခဲ့သည့္ ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ သူ႕၏အလုပ္သင္ဆရာဝန္ဘဝက ပို၍အဓိပ္ပါယ်ရှိခဲ့ရတာတော့အမှန်။
စိတ္ပင္ပန္းတိုင္း အၿမဲမွီတြယ္ခြင့္ရခဲ့သည့္ ရင္ခြင္ႏြေးႏြေးေၾကာင့္ လုံၿခဳံျပည့္ဝခဲ့ရသည္။ အခက္အခဲတိုင္းအတြက္ အၿမဲအသင့္ရွိေနေသာ အႀကံဉာဏ္တို႔ေၾကာင့္ သက္ေတာင့္သက္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဝဝါးေတြေဝမႈတိုင္းအတြက္ အေတြ႕အႀကဳံရွိေသာ သြန္သင္ဆုံးမမႈတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေျဖာင့္ခဲ့ရသည္။
ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔အျပင္ ေက်းဇူးတရားတို႔ပါ ထပ္ေလာင္းလို႔ ထိုလူႀကီးအေပၚ လင္းထက္အေႂကြးတို႔တင္ေနေတာ့သည္။ ထိုအေႂကြးတို႔ကို ဤဘဝတြင္ပင္ အေၾကမဆပ္နိုင္လည္း သံသရာထိပါ မၿငိဳမျငင္ယူေဆာင္ခ်င္ပါသည္။
ေရာက္လာစဥ္က Welcome ျဖင့္ ႀကိဳဆိုခဲ့သလို ျပန္သြားေတာ့မည္ဆိုေတာ့လည္း Farewell ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္ ဓေလ့အရ လင္းထက္တို႔ ေဟာက္ဆာဂ်င္မ်ား၏ အလုပ္သင္ကာလၿပီးဆုံးသည့္အထိမ္းအမွတ္ Farewell ကို အမ်ိဳးသမီးအရိုးေဆာင္၏အေပၚထပ္ ခြဲစိတ္ေဆာင္(၂) ၏ ေဘးစာသင္ေဆာင္တြင္ က်င္းပေပးသည္။ စီနီယာအစ္ကိုအစ္မမ်ားကို ေကြၽးေမြးရမည္ဆိုေတာ့လည္း အားလုံးဝိုင္းစဥ္းစားမိသည္က မရိုးနိုင္ေသာ မုန့္ဟင္းခါးသာလွ်င္။ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ေတာ့ မည္သူမွ တာဝန္မယူနိုင္တာမို႔ ဆိုင္ကိုသာ အပ္ရသည္။
သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည့္ပြဲျဖစ္ေသာ္လည္း စီနီယာေတြလာေတာ့ ဧည္ခံရတာလည္း သူတို႔တာဝန္သာျဖစ္ရသည္။ မုန့္ဟင္းခါးမ်ားကို ပန္းကန္ထဲထည့္၍ ျပင္ဆင္ေပးသည့္အလုပ္ကို လင္းထက္ႏွင့္ေကာင္းေကာင္းက ဒိုင္ခံ တာဝန္ယူျဖစ္သည္။
ခဏခဏအနည္ထိုင္ေနေသာ မုန့္ဟင္းရည္ကို ေအာက္ထိရေအာင္ ေမႊေနတုန္း မုန့္ဟင္းခါးနံ႕မ်ားၾကားမွ ဖ်တ္ခနဲတိုးတိုက္ဝင္လာေသာ အနံ႕သင္းသင္းတစ္ခုေၾကာင့္ လင္းထက္ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းလႈံးေဆာ္ေသာ စိတ္အာ႐ုံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အခန္းထဲဝင္လာေသာ လူသုံးေယာက္ထဲ ထင္းလင္းစြာေတြ႕လိုက္ရေသာ ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ လင္းထက္ႏႈတ္ခမ္းေတြက ၿပဳံးခနဲ။
ေျပာေတာ့ မအားလို႔ မလာဘူးဆိုၿပီး လူကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ခဲ့ေသးတာ။
ထိုလူႀကီးတို႔က လင္းထက္တို႔ ဟင္းရည္ခပ္ေနသည့္ေဘးရွိ ကပ္လ်က္ဝိုင္းတြင္ဝင္ထိုင္သည္။
လင္းထက္ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ကပ်ာကယာယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မုန့္ဖက္ထည့္လိုက္ၿပီး မုန့္ဟင္းရည္ကို ေသချာသမအောင်မွှေကာ ဘဲဥအႏွစ္မ်ား မ်ားမ်ားပါေအာင္ ခပ္ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ငါးဖယ္၊ င႐ုပ္သီးမႈန့္ႏွင့္ အခ်ဥ္တို႔ကို မွ်တေအာင္ထည့္လိုက္သည္။ နံနံပင္ကေတာ့ ထိုလူႀကီးမစားမွန္းသိတာမို႔ မထည့္။
နံနံပင္က ေျမႀကီးတြင္ ကပ္လ်က္ေပါက္သည့္ အပင္မ်ိဳးျဖစ္၍ မျမင္နိုင္သည့္ ဘက္တီးရီးယားေတြအမ်ားႀကီးပါေသာေၾကာင့္မစားတာတဲ့။ လင္းထက္ကေတာ့ စားတာပါပဲ။ ဘက္တီးရီးယားမ်ား... နံနံပင္တင္မဟုတ္ဘူး...ေနရာတိုင္းမွာရွိတာကို သူမႀကိဳက္တိုင္း အပိုေတြ။
အေတြးျဖင့္ အားရပါးရၿပဳံးမိရင္း ျပင္ဆင္ၿပီးသြားေသာ ပန္းကန္အား အက်အနကိုင္ကာ ထိုလူႀကီးအေရွ႕ခ်ေပးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူႀကီးက မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာ မသိမသာ ေခါင္းခါျပသည္။ လင္းထက္ ပန္းကန္ကိုကိုင္လ်က္ တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားရသည္။
ဘာလို႔လဲ...။ မုန့္ဟင္းခါးမစားခ်င္လို႔လား။
မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး...။ ထိုလူႀကီးက မုန့္ဟင္းခါးႀကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္နီးပါးေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူ ေသခ်ာသိတာေပါ့။
ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔လဲ...။
လင္းထက္ မ်က္လုံးျပဴးျပၿပီးေမးေတာ့ ထိုလူႀကီးက ေဘးသို႔ မ်က္စပစ္ျပသည္။ လင္းထက္ ခ်က္ခ်င္းနားမလည္။
ဘာလဲ...။ လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲမို႔လိုလား...။ လူအမ်ားႀကီးဆိုလည္း ဘာျဖစ္လဲ...။ သည္တိုင္း စီနီယာကို မုန့္ထည့္ေပး...အဲ...။
႐ုတ္တရတ္ ဝင္လာေသာအေတြးေၾကာင့္ ပန္းကန္ကိုကိုင္လ်က္ သူ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္သြားရသည္။ စိတ္ထဲ ထင္မိလိုက္ေသာ အေတြးႏွင့္အတူ မသိမသာႏႈတ္ခမ္းကိုက္မိရင္း ထိုလူႀကီးမ်က္ရိပ္ျပရာ သူ႕ေဘးသို႔ ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"အာ..."
လင္းထက္အား ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးၾကည့္ေနသည့္ သားဖြားေဆာင္၏ ပေရာ္ဖက္ဆာအစ္မကိုေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ပူထူသြားရသည္။ လူသုံးေယာက္ဝင္လာတာသိေပမဲ့ ထိုလူႀကီးကိုပဲ ၾကည့္လိုက္မိသည္မို႔ က်န္သည့္ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူေတြလဲ သတိမထားလိုက္မိတာ။ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကလည္း မႏွင္းယမုံဖူးျဖစ္ေနသည္။
ရာထူးအလိုက္ ရိုေသသမႈထားရွိတတ္ေသာ နယ္ပယ္ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ပို၍စီနီယာက်သဴကိုေက်ာ္၍ သူ႕ေအာက္မွလူကို အရင္မုန့္ခ်ေပးသည္ဆိုတာက နည္းနည္းေတာ့ ရိုင္းျပသည့္ အျပဳအမူပင္မဟုတ္ပါလား။
ကံေကာင္းသည္က သားဖြားေဆာင္၏ပေရာ္ဖက္ဆာအစ္မက လုပ္ငန္းခြင္အျပင္၌ အနည္းငယ္သေဘာေကာင္းသည္ဟု သတ္မွတ္၍ရသည့္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္။
လင္းထက္ ထိုအစ္မအား မခ်ိသြားၿဖဲ ရယ္ျပလိုက္မိရင္း
"မဂၤလာပါ အစ္မ" ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပင္ဆင္ၿပီးသား ပန္းကန္ေလးအား ထိုအစ္မေရွ႕ခ်ေပးလိုက္ရသည္။ အစ္မက ၿပဳံးရင္း
"အစ္မ စားလို႔ေတာ့ ရတယ္မဟုတ္လား"
လင္းထက္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ျဖန္းခနဲပူသြားရသည္။ သည္ပန္းကန္ကို သူ မည္သူ႕အတြက္ ျပင္ဆင္ေနခဲ့ၿပီး မည္သူ႕ကိုေပးေတာ့မည္လဲဆိုတာက လုံးဝသိသာေနခဲ့သည္မဟုတ္လား။ လင္းထက္တို႔၏ ဆက္ဆံေရးကို တစ္စြန္းတစ္စသိထားဟန္ရွိေသာ ထိုအစ္မ၏အၿပဳံးေတြေၾကာင့္ ေနရာမွာပင္ အေငြ႕ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္သလိုလို။
ထိုေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ ေခါင္းငုံ႕ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ကိုယူကာ မုန့္ႏွစ္ပြဲအား အျမန္ထည့္လိုက္ရသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေကာင္းေပ့ဆိုတာေတြကို ေ႐ြးမထည့္ရဲေတာ့ဘဲ အဆင္ေျပရာတို႔ကိုသာေ႐ြးထည့္လိုက္ၿပီး ထိုလူႀကီးႏွင့္အစ္မႏွင္းယမုံဖူးေရွ႕ခ်ေပးခဲ့ကာ အခန္းထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္သာ ခပ္ဖြဖြထုကာ တီးတိုးက်ိန္ဆဲမိသည္။
"လင္းထက္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
အျပင္တြင္ သူ႕၏မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ရပ္၍ စကားေျပာေနေသာ ေဝေဝက လွမ္းေမးသည္။
"အာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
ထို႔ေနာက္ ေဝေဝတို႔ ဝိုင္းနားေရာေယာင္ရပ္ေနရင္း ဟိုလူႀကီးတို႔ျပန္ထြက္အလာကိုေစာင့္ရသည္။ အထဲကိုေတာ့ မ်က္ႏွာပူလြန္း၍ ျပန္မဝင္ရဲေတာ့ပါ။
ခဏၾကာေတာ့ ထိုလူႀကီးတို႔ျပန္ထြက္လာသည္။ ကေလးေဆာင္မွပေရာ္ဖက္ဆာကပါ သားဖြားေဆာင္၏ပေရာဖက္ဆာအစ္မႏွင့္ စကားေျပာရင္း ပါလာေလသည္။
လင္းထက္တို႔နားေရာက္လာေတာ့ လင္းထက္မွာ မခ်ိသြားၿဖဲရင္းသာ အကုန္လုံးကို ေခါင္းငုံ႕ႏႈတ္ဆက္ရသည္။
"သူက လင္းသစၥာႏြယ္ရဲ႕ေမာင္ေလးလား"
ကေလးေဆာင္မွအစ္မက မေးလာသောေကြာင့် လင္းထက္ ေယာင္နနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္။
"ဟုတ္ကဲ့"
"ဪ ေအး...ေအး၊ ႐ုပ္ေလးေတြကေတာ့ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ၊ မင္းကေတာ့ ငါမသင္ဖူးေတာ့ မသိဘူး၊ မင္းအစ္မကေတာ့ ေက်ာင္းမွာတုန္းက အၿမဲထိပ္ဆုံးပဲေနာ္၊ သူတို႔ၿဖိဳးစည္တို႔ဆိုတာ အၿမဲေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္"
လင္းထက္ ဟိုလူႀကီးထံ မသိမသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ လင္းထက္ကို ၿပဳံးၾကည့္ေနသည္မို႔ နာ႐ြက္ဖ်ားေတြ ရွိုန္းခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။
"ကဲ့အခု အလုပ္သင္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ပို႔စ္စတင္ဝင္ၾကမွာလား"
"ဟုတ္ ဝင္မွာပါ"
"ဘြဲ႕လြန္ေရာ တက္ဖို႔စိတ္ကူးရွိလား"
"အာ ဟုတ္ ရွိပါတယ္အစ္မ"
"ဘာယူမယ္ စဥ္းစားတုန္း"
"ဟို"
လင္းထက္ေျဖရန္ ပါးစပ္မဟခင္မွာပင္ သားဖြားေဆာင္၏ပေရာ္ဖက္ဆာအစ္မကဝင္၍
"လင္းထက္ေနာင္က အိုဂ်ီယူမယ္ဆိုတာ ငါ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေလာင္းရဲတယ္ေဟ့"
လင္းထက္ ပူလက္စမ်က္ႏွာႏွင့္ ဟီးခနဲသာ သြားၿဖီးျပလိုက္ရသည္။
"ဟုတ္လား၊ အိုဂ်ီစိတ္ဝင္စားတယ္ေပါ့၊ ေကာင္းပါတယ္၊ အိုဂ်ီဆိုတာ တစ္ခါတည္းမွာ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ကိုကယ္လို႔ရတဲ့အလုပ္ပဲကို"
"အံမယ္ တစ္ခါတေလ သုံးေယာက္၊ ေလးေယာက္လည္းရွိပါတယ္ေနာ္"
သားဖြားေဆာင္ကအစ္မက ဝင္ေျပာျပန္သည္။
ရံဖန္ရံခါရွိတတ္သည့္ အမႊာေမြးျခင္းတို႔ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"ေအးပါဟယ္၊ အဲ ဒါနဲ႕ လင္းသစၥာႏြယ္ေတာင္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္လို႔သတင္းေတြၾကားတယ္၊ ဟုတ္လား"
ထိုေမးခြန္းေၾကာင့္ လင္းထက္ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခ်က္အိုသြားရသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး သတိရတိုင္း မမကို ႏွေျမာစိတ္ျဖင့္ သူဝမ္းနည္းေနရတာ။
"ဟုတ္ ေနာက္လထဲ ေစ့စပ္ၿပီး၊ လက္ထပ္ပြဲကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ထဲမွပါ အစ္မ"
"ဪ...၊ ေအးေလ မေစာေတာ့ဘူးဆိုေပမဲ့ ႏွေျမာေသးတာပါပဲ၊ ဒါနဲ႕ မမကေတာ့ စြံေတာ့မယ္၊ ေမာင္ေလးကေရာ ေတြ႕ေနၿပီလား"
လင္းထက္ ျဗဳန္းခနဲ ဟိုလူႀကီးကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့မလိုျဖစ္ၿပီးမွ မနည္းျပန္ထိန္းလိုက္ရသည္။ သို႔ေပမဲ့ ခစ္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ေသာ မႏွင္းယမုံဖူးႏွင့္ တံေတာင္ျဖင့္ တြတ္လာေသာ ေဝေဝတို႔ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ မူပ်က္ရတာပင္။
"အံမယ္ ၾကည့္ရတာ၊ ရွိေနၿပီထင္တယ္၊ သည္ေခတ္ကေလးေတြမ်ား သြက္ခ်က္ေတြေနာ္၊ ေအးေလ သည္အ႐ြယ္ကတည္းက ရွာမွလည္း ေကာင္းမွာကိုး၊ ၿဖိဳးစည္တို႔မ်ား အဲအ႐ြယ္ကတည္းက မရွာခဲ့ေတာ့ အခုေတာ့ ဟိုင္းေနၿပီမဟုတ္လား"
"အာ...အစ္မကလည္း"
ထိုလူႀကီးက ခပ္ညည္းညည္းဆိုခ်ိန္ ေဝေဝက လင္းထက္ကို ကြယ္၍ ႀကိတ္ရယ္သည္။ မႏွင္းယမုံဖူးကလည္း ထိုလူႀကီး၏လက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္တြတ္ကာရယ္သည္။ လင္းထက္ႏွင့္ထိုလူႀကီးမွာသာ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ အမ္းတမ္းတမ္းမ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္။ ေနာက္ဆုံး သားဖြားေဆာင္မွအစ္မက မေနနိုင္ေတာ့ဟန္ အသံထြက္ရယ္ေမာရင္း
"ကဲ့ လာပါ သီတာရယ္၊ သည္ေခတ္ကေလးေတြအေၾကာင္း နင္ဘာမွမသိေသးပါဘူးဟယ္"ဟု ေျပာကာ ဆြဲေခၚသြားေလေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဝေဝက သူ႕အဖြဲ႕ေတြရွိရာသို႔ ျပန္သြားခ်ိန္ မႏွင္းယမုံဖူးကလည္း
"ကဲ့ တခ်ိဳ႕ ေနခဲ့ခ်င္တဲ့လူေတြရွိရင္လည္း ေနခဲ့လို႔ရတယ္ေနာ္၊ တို႔ကေတာ့ အလုပ္ေလးေတြရွိလို႔ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္"
ထိုလူႀကီး ျပန္လိုက္သြားမည္ဟု ထင္မိေပမဲ့ ျပန္မလိုက္သြားဘဲ ခဏေနခဲ့ေပးေသးတာေၾကာင့္ လင္းထက္မွာ အၿပဳံးႏုႏုတို႔ ေဖာသီသြားရသည္။
"အစ္ကို႔...လာ၊ ဟိုနားကိုသြားရေအာင္"
တစ္ဖက္လူရွင္းသည့္ ခြဲစိတ္ေဆာင္၏ ဝရန္တာေဘးသို႔ လင္းထက္ ဆြဲေခၚေတာ့ ထိုလူႀကီးက အသာတၾကည္လိုက္လာပါသည္။
"ေစာနကေလ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ထူပူသြားတာ သိလား"
"မင္းက ေရွ႕မၾကည့္ေနာက္မၾကည့္ေလ"
"ေရွ႕မၾကည့္ေနာက္မၾကည့္တာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ့မ်က္လုံးေတြက အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အၿမဲျမင္ေနမိေအာင္ အစ္ကိုက စြဲေဆာင္ေနတာကို"
လင္းထက္စကားအဆုံး ထိုလူႀကီးက ဖ်တ္ခနဲ ၿပဳံးရင္း မ်က္ႏွာလႊဲသည္။ သို႔ေသာ္လင္းထက္က ထိုအၿပဳံးကို မရမက လိုက္ဖမ္းသည့္အခါ နဖူးထက္ လက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြတြန္းထိုးလာရင္း ရယ္သံလြင္လြင္ကို တိုးဖြဖြထုတ္လႊတ္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဝရံတာေဘး ေအးျမျမေလႏုေအးႏွင့္အတူ သားဖြားေဆာင္မွ လူပ်ိဳႀကီးႏွင့္ အလုပ္သင္ေနာက္ဆုံးေန႕ဆရာဝန္ေလးတို႔ဟာ ၾကားေလမေသြးနိုင္သည့္ ညင္းသြဲ႕သြဲ႕ရယ္ေမာမႈမ်ားျဖင့္ ေလေျပတို႔ကို ခ်ိဳေနေစခဲ့သည္။
*****************
ၿဖိဳးစည္လင္းသူ - December 23,1993
(Capricon) (Thurs)
လင္းထက္ေနာင္ - May 6,1998
(Taurus)(Wed)
ၿဖိဳးစည္လင္းသူက ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ ရက္, ၁၉၉၃, ၾကာသပေတးသားျဖစ္ၿပီး Zodiac Sign ကေတာ့Capricorn ျဖစ္ပါတယ္။ လႊမ္းမိုးတဲ့ ၿဂိဳလ္က ေစတန္ၿဂိဳလ္ျဖစ္ၿပီး Earth Sign ထဲမွာပါပါတယ္တဲ့။
Capricorn ေတြက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားၿပီး ဇြဲႀကီးတယ္။ Workholic သမားေတြလို႔အေခၚခံရေအာင္ အလုပ္နဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး တာဝန္ယူမႈရွိတယ္၊ စည္းစနစ္ႀကီးၿပီးတိက်တယ္။ စည္းကမ္းလိုက္နာတတ္ၿပီး ေပးထားတဲ့ကတိကို တည္ေအာင္လုပ္တတ္ၾကတယ္။ Capricorn အမ်ားစုမွာ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ Capricorn ေတြက Introvert ေလးေတြမ်ားၿပီး ေအးတိေအးစက္ နိုင္ၾကပါတယ္တဲ့။ Romantic လည္းမဆန္တတ္ပါဘူးတဲ့။(တို႔လူပ်ိဳႀကီးကေတာ့ ခြၽင္းခ်က္ေပါ့😂)
လင္းထက္ေနာင္ေလးကေတာ့ ေမလ ၆ ရက္,၁၉၉၈,ဗုဒၶဟူးသားျဖစ္ၿပီး Zodiac Sign ကေတာ့ Taurus ပါ။ လႊမ္းမိုးတဲ့ ၿဂိဳလ္ကေတာ့ ဗီးနပ္ျဖစ္ၿပီး ၾကင္နာတတ္တဲ့ႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ေတြပါတဲ့။ စိတ္ခံစားမႈလြယ္ၿပီး romance ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို သေဘာက်ပါတယ္တဲ့။ ဂရိဒ႑ာရီမွာ Goddess of Love လို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ဗီးနပ္နတ္ဘုရားမရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာေပါ့။ Earth Sign ထဲမွာ ပါဝင္ၿပီး သူတို႔နဲ႕အဆင္ေျပနိုင္တဲ့ တြဲဖက္ရာသီခြင္ကလည္း Earth Sign နဲ႕ Water Sign ပါတဲ့။ Introvert နဲ႕ Emotional သမားလိုျဖစ္ေနနိုင္တာမ်ားေပမဲ့ ေျမႀကီးနဲ႕ေျမႀကီးေပါင္းစပ္တဲ့အခါ ပိုမိုသန္မာသြားနိုင္တာမ်ိဳးပါတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ Cappy လူပ်ိဳႀကီးနဲ႕ ခိုင္မာတဲ့ႀကိဳးေတြကို တည္ေဆာက္နိုင္ေနတာေပါ့။
ဒီZodiac sign ေလးေတြရဲ႕ အဓိပ္ပါယ်ကို ကိုယ္facebookကေနရွာၿပီးေရးထားတာပါ။ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာေတြကို crd အျပည့္အဝေပးပါတယ္ရွင့္။
ဒါနဲ႕ lub and dub ဆိုတာက ကိုယ္တို႔ရဲ႕ Normal heart sound ပါ။ ဒိတ္...ဒိတ္...ဒိတ္တို႔ ဒုန္းဒုန္းဒုန္းတို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္😂။ Sound 1,2,3,4 ဆိုၿပီးရွိတဲ့အထဲမွာ 1 နဲ႕ 2 ရဲ႕အသံပါ။ Healthy ျဖစ္တဲ့ ႏွလုံးေတြမွာ ရွိတဲ့အသံမ်ိဳးေပါ့။ Heart valve ကေလးေတြ ဖြင့္ရာပိတ္ရာကေန ထြက္လာတဲ့အသံလို႔ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာလို႔ရတယ္။ အေသးစိတ္သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ heart sound ဆိုၿပီး google မွာ ရိုက္ရွာရင္ wikipedia site ထဲမွာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ရွင္းျပေနရင္ လည္ေနၿပီး fic ကေန lecture ေတြျဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔😂
အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္လ်က္
ဆာကူရာရိန္း🌸