လရိပ်အလုပ်ထွက်ပြီးနောက် မနက်ပိုင်းဆိုကလေးဝေယာဝေစ္စတွေလုပ်ပြီးရင် သူအားနေလေပြီ။အိမ်မှာက ကလေးထိန်းတွေအများကြီးရှိပြီး မူကြိုသဖွယ်ပြုလုပ်ထားတာကြောင့် ကလေးတွေထမင်းစားချိန်ရေချိုးချိန်လောက်ပဲ သူကြည့်ရသည်။သူတို့ကအလုပ်များသူတွေဖြစ်တာကြောင့် ကလေးတွေကိုထိုသို့ထားရာမှ ကလေးတွေလဲနေသားကျနေပြီဖြစ်၏။
“သားနဲ့သမီးရော”
“အိပ်သွားပြီအစ်ကိုလေး ဆော့နေရင်းနဲ့ပဲဆော့စရာတွေကြားထဲမှာအိပ်ပျော်သွားတာ”
“ဒါဆို Aircon ကိုမပူမအေးလေး အနေတော်လေးဖွင့်ထားပေးလိုက် ခြင်လဲသတိထား၊အအေးလဲမပတ်စေနဲ့။ငါကုမ္ပဏီခဏသွားမလို့”
“ဟုတ်ကဲ့အစ်ကိုလေး”
လရိပ်ကပုဆိုးအပြာကွက်နှင့်အင်္ကျီအဖြူလေးကိုသေသပ်စွာဝတ်ဆင်ကာ ဖုန်းနှင့်ပိုက်ဆံအိတ်လေးကိုင်လျှက် ကျော့ကျော့လေးထွက်သွားလေ၏။ အိမ်မှာအရမ်းပျင်းနေတာနဲ့မောင့်ဆီကိုထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ပျင်းတယ်ဆိုတာထက်မောင့်ကိုသတိရတာလဲပါသည်။အရင်ကကိုယ့်မှာလဲအလုပ်နဲ့မို့ သတိရဖို့အချိန်နည်းပေမယ့် အခုလိုအားနေတဲ့အချိန်တွေမှာဆို အရမ်းသတိရသည်။
သူကုမ္ပဏီထဲသို့အတားဆီးမရှိစွာ ကျော့ကျော့လေးဝင်လာသည်။သူ့ဝင်လာတာနဲ့ ဝန်ထမ်းများကလိုက်ငေးရသည်။ငေးရလောက်အောင်ကိုလရိပ်၏အလှကတည်ငြိမ်ပြီး အေးချမ်းနေတာဖြစ်သည်။မိန်းမဆန်တာမဟုတ်ပဲ တစ်ဖက်သားအပေါ်နူးညံ့စွာဆက်ဆံတတ်ကာ နွေးထွေးတဲ့အပြုံးလေးနဲ့မို့ သူ့ကိုမြင်လိုက်ရသူတိုင်းက ရင်ထဲအေးသွားရသည်။
လရိပ်ကရုံးခန်းတံခါးကိုဖွင့်ကာ ယောက်ျားဖြစ်သူကို အံ့ဩအောင်လုပ်မည်ဟုတွေးထားပေမယ့် တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ စားပွဲမှာခေါင်းချင်းပူးပြီး တစ်ခုခုကိုကြည့်နေသည့် ရှင်းခန့်နှင့်အလင်းသစ်။
သူရုတ်တရက်စိတ်တွေတိုသွားလေ၏။သို့ပေမယ့်ဘာမှမပြောခဲ့ပေ။
“ဟင် အစ်ကို ဘယ်လိုလုပ်ရောက်လာတာလဲ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”
“ကိစ္စရှိမှ မင်းဆီလာရမှာလား။”
“မဟုတ်ပါဘူး အစ်ကိုပင်ပန်းမှာစိုးလို့လေ။ဖုန်းဆက်လိုက်ရင်ပြီးရော မောင်ပြန်လာမှာပေါ့”
“ဒီနားက shopping mall မှာ ကလေးတွေအတွက်လိုအပ်တာလာဝယ်တာပြန်တော့မယ်”
အခြေနေမကောင်းတာတော့ ရှင်းခန့်တပ်အပ်သိနေပါပြီ။လရိပ်၏မျက်ခုံးတွေက အစွမ်းကုန်ကွေးညွှန့်နေ၏။အလင်းသစ်ကတော့ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းပင်မသိလိုက်။ ရှင်းခန့်မက်တက်ရပ်ကာလရိပ်၏လက်လေးကိုကိုင်ပြီး..
“မောင့်ကိုသတိရလို့လား”
“ငါပြန်တော့မယ်။ကလေးတွေစောင့်နေလိမ့်မယ်။အိမ်မှာ မုန့်ကုန်နေလို့ဂျီကျနေပြီ”
လရိပ်ပြန်သွားသည့်တိုင် ရှင်းခန့်က မက်တပ်ရပ်ကာကျန်နေခဲ့သည်။ကလေးတွေမုန့်က ဘယ်မုန့်ကုန်တာလဲ။သူတစ်နေ့ကပဲ လိုအပ်တာတွေရော မုန့်တွေရောဝယ်သွားခဲ့သည်။ကြည့်ရတာသူတို့ စားစရာအသစ်တစ်ခုခုသဘောကျနေတာများလား။
--------
အသွားတုန်းကနဲ့မတူ လရိပ်ခြေစောင့်ပြီးအိမ်ထဲဝင်လာသည်။ သူ့မျက်နှာအခြေနေမကောင်းတာကြောင့် ဘယ်သူမှစကားမပြောရဲကြပေ။ကလေးနှစ်ယောက်ကတော့အဟာရသစ်သီးပူတင်းထုတ်လေးတွေကိုတစ်ယောက်တစ်ထုပ် ထိုင်စုပ်ရင်းသူ့ကိုပြူးကြည့်နေ၏။ အချိန်ကားညနေရောက်ပြီးမို့ လရိပ်ရေမိုးချိုးလိုက်သည်။သူ့ကိစ္စတွေပြီးတော့ ကလေးတွေကိုလည်း ရေပတ်တိုက်ကာ ညဝတ်အင်္ကျီလေးတွေလဲပေးလိုက်ရာ ဧည့်ခန်းကိုပြေးဆင်းပြီး TV သွားကြည့်နေကြ၏။ ထိုစဉ်မှာပဲရှင်းခန့်က ပြန်လာရာ ဧည့်ခန်းမှာ ကလေးတွေရာယ်သူတို့အဖိုးရာယ် ကလေးထိန်းတွေရာယ်ကလွဲပြီး လရိပ်ကိုမတွေ့။
“လရိပ်ရော”
“နေ့လယ်က ကုမ္ပဏီသွားမယ်ပြောပြီး ပြန်လာကတည်းက စိတ်မကြည်ဘူးဖြစ်နေတယ်။အပေါ်မှာထင်တယ်”
*ဟာ..ငါ့ဆီလာတာလား သေပါပြီ*
ဒါကြောင့် သူအိမ်ပေါ်တတ်လိုက်ရာ အိပ်ယာတွေကိုဖုန်ခါနေသည့်လရိပ်ကိုတွေ့တာကြောင့်အနောက်မှ ခါးလေးကိုဖက်လိုက်၏။
“မောင်ပြန်လာပြီ...လွမ်းလိုက်တာ ရွှတ်”
“ဖယ်! အလုပ်လုပ်နေတယ်”
“မောင့်ဆီလာတာကို ဘာလို့ပြန်သွားတာလဲ”
“.....”
“အစ်ကို.....အချစ်လေး..”
“ငါရှိရင် မင်းမလွတ်လပ်မှာစိုးလို့ ရှင်းပြီလား”
“အစ်ကိုကလဲ အဲ့တုန်းကအဲ့ကောင်လေးက သူ့ဒီဇိုင်းပုံတွေပြလို့ကြည့်နေရုံပါ။ပြီးတော့ အခုသူကလဲ သူ့ချစ်သူနဲ့သူ အဆင်ပြေနေပါပြီ။မောင့်ကိုအထင်မလွဲနဲ့”
လရိပ်ကဘာမှမပြောပဲ ညစာစားရန်အောက်ထပ်သို့ဆင်းသွားတော့ သူကရေမိုးချိုးကာအမြန်လိုက်ဆင်းလိုက်သည်။ခရိပ်က ကလေးတွေကိုအရင်ထမင်းကျွေးနေတာမြင်လိုက်ရပြီး သူက ကလေးတွေကိုနမ်းကာ..
“စားလို့ကောင်းလား”
“အရမ်းကောင်းတယ် ပါပါး။ ပါးပါးကရေချိုးထားတာ အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲ”
“အရမ်းခန့်တာပဲ”
“မင်းတို့ဒါတွေတောင်ပြောတတ်နေပြီလား”
ကလေးတွေအပြောကြောင့်လရိပ်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရာ အခုမှ ရေခြောက်ခါစဆံပင်ခပ်ပွပွနှင့် မုတ်ဆိတ် တွေကိုသပ်ရပ်စွာရှင်းထားတာကြောင့် သန့်ပြန့်ခန့်ညားနေတာတော့အမှန်ပင်။သို့ပေမယ့်ရှင်းခန့်ကသူ့အား ရိတိတိကြည့်နေတာမို့ သူမျက်နှာကိုလွှဲလိုက်လေ၏။
ကလေးတွေထမင်းစားပြီးတော့ သူတို့ထမင်းဆက်စားကြသည်။သူတို့ထမင်းဝိုင်းထဲမှာတော့ ပါပါးပါ ပါဝင်သည်။သူတို့နှစ်ယောက်ကတိတ်ဆိတ်စွာထမင်းစားနေတာကြောင့် ပါပါးလဲ ထမင်းကိုသာအာရုံစိုက်စားနေ၏။ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ်နေပြီး သူတို့မျက်နှာကြည့်နေရတဲ့ဘဝပါလေ။
“အစ်ကို စိတ်ကောက်ပြေပါတော့ကွာ မောင်မနေတတ်ဘူး။”
ဘယ်သူကမှလဲ စိတ်ကောက်မနေပါ။တမင်တကာအမြင်ကတ်လို့စကားမပြောတာ။
ရှင်းခန့်က အနောက်မှဖက်ပြီး အင်္ကျီအောက်က ဗိုက်သားလေးတွေကိုပွတ်ရင်း လည်တိုင်လေးအားနမ်းကာ ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်နေ၏။ ထိုစဉ်
“ပါပါး ခန့် ပါးပါရိပ် အိပ်မယ် ဟင့် ပုံပြောပြ”
လရိပ်က ကလေးတွေကို ကုတင်ပေါ်ချီတင်ကာ လှဲအိပ်ပြီးချော့သိပ်နေတော့ ရှင်းခန့်က အနောက်မှ ကပ်အိပ်ကာ ကြည့်နေ၏။
“မင်းလုပ်စရာအလုပ်မရှိဘူးလား”
“ရှိတယ်။အစ်ကို့ကိုစောင့်နေတာ”
လရိပ်မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ကလေးတွေကိုပြန်ချော့သိပ်နေသည်။နာရီဝက်လောက်ကိုရှင်းခန့်စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့်စောင့်ပြီး ကလေးတွေအိပ်သွားသည့်နှင့် လရိပ်ခန္တာကိုယ်ကိုဆက်ကနဲဆွဲလှည့်ကာအပေါ်မှအုပ်မိုးလိုက်သည်။
“ရှင်းခန့် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ကလေးတွေနိုးတော့မယ်”
“စောင့်နေတာအရမ်းကြာနေပြီ”
“ဖယ် ငါအိပ်ချင်ပြီ”
“အတူမနေရတာ တစ်ပတ်တောင်ရှိပြီ မောင့်ကိုမသနားဘူးလား”
“အမြဲအလုပ်များနေတဲ့လူက ဒီနေ့ကြမှ ဘာစိတ်ရူးပေါက်တာလဲ”
“အလုပ်တွေကပြီးသွားပြီ”
ရှင်းခန့်က ခက်ချွဲချွဲလေးပြောကာ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးလားငုံ့နမ်းလာ၏။တုန့်ပြန်မှုမရှိတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုရှင်းခန့်နမ်းနေရင်း ဘောင်းဘီထဲကတင်ပါးလေးကိုဖျစ်ညှစ်နေသည်။ရုန်းကန်ခြင်းလဲမရှိ တုန့်ပြန်ခြင်းလဲမရှိ ဒီအတိုင်း အိပ်နေတာကြောင့် ရှင်းခန့်က သူ့ဘောင်ဘီကိုဆွဲချွတ်ကာ အကောင်ငယ်လေးကိုငုံနမ်းလိုက်သည်။
“အ့ ရှင်း....ရှင်းခန့်”
ရှင်းခန့်၏ခေါင်းကို တွန်းထုတ်နေပေမယ့်ရှင်းခန့်မဖယ်ပေးပဲ အကောင်ပေါက်လေးကိုသာချော့မြူနေသည်။
“မောင်! ဖယ်ကွာ”
“ခြေထောက်တွေမြှောက်ထားပေး”
ငြင်းဆန်နေသူကပါးစပ်ကသာငြင်းဆန်နေပြီး ခြေထောက်လေးတွေမြှောက်လာတာကြောင့် ရှင်းခန့်ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့အဝလေးတွေပါမကျန် လျှာဖြင့်မွှေနှောက်လေသည်။
“မောင်...ဟင်း ..အ တော် တော်တော့”
“မောင့်ကို စိတ်ဆိုးအုံးမှာလား”
“မဆိုးတော့ဘူး အ့ ”
“မောင့် မိန်းမလေးကချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ”
“အဲ့ကောင်လေးနဲ့ စကားမပြောနဲ့။မကြိုက်ဘူး”
“ဒီနေ့မှ ပါ မထင်မှတ်ပဲ တိုက်ဆိုင်သွားတာ”
“အ့...”
“အစ်ကို့ခြေထောက်လေးတွေကို မထားပေး မောင်အားမရဘူး”
လရိပ်ကသူ့ပေါင်တွေကနေသူကိုင်ပြီးခြေထောက်လေးတွေကိုမြှောက်ကားပေးလိုက်ရာ ရှင်းခန့်က အားဖြင့်တိုးဝင်လာသည်။ရှင်းခန့်က သူ့ဆံပင်တွေအားသပ်တင်ကာ လှုပ်ရှားမှုပြုနေသည်မှာ အလွန်ယောက်ျားပီသပါသည်။ ခန့်ညားလွန်းနေသည့်ယောက်ျားကိုချစ်မဝစွာဖြစ်နေခဲ့ပြီး ပိုမိုကာညှစ်ယူထားမိလေ၏။
“အား...အစ်ကိုဗျာ”
ခဏလေး ပြီးမြှောက်သွားတာမို့ရှင်းခန့်မကျေနပ်စွာ ညည်းမိသွားပြီး။လရိပ်၏တွင်းလေးထဲမှ အရည်များထွက်လာတာကိုသုတ်နေသည်။ ထိုအခါလရိပ်က ထလာပြီး....
“တခြားနေရာ သွားမယ်”
ရှင်းခန့်က တအံ့တဩပြူးကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေစဉ် ရေချိုးခန်းထဲသို့ဆွဲခေါ်သွားလေ၏။ထိုနော့က် ကြွေဇလုံကိုလက်ထောက်ကာ လေးဖက်အနေထားလေးဖြင့် သူ့ယောက်ျားအားမြူစွယ်ပြန်သည်။
“အစ်ကို!”
“မလုပ်ဘူးလား ညောင်းနေပြီ”
ရှင်းခန့်ကစကားထပ်မပြောနေပဲ မချီလိုက်ရာ လရိပ်မျက်လုံးလေးတွေပြူးသွားသည်။ထိုနောက်ချီလျှက်သားပင် လရိပ်အား ဆက်ဆံလေ၏။
“မောင်..! ”
လရိပ်၏ခန္တာကိုယ်လေးဟာလေပေါ်မှာပင် အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လိုရှင်းခန့်က ကိုင်တွယ်ကစားရာ လရိပ်မှာတော့ပစ်လက်ခက် လွင့်ချင်တိုင်းလွင့်နေ၏။
“အ့”
စိတ်လှုပ်ရှားမှုတို့အတူပြိုင်တူ ညည်းညူမှုပြုပြီးခရီးရောက်သွားရာ လရိပ်ကသူ့အပေါ်မှပင်ဖက်တွယ်ထားလေသည်။
“မောင့် ကိုချစ်တယ်”
“မောင်လည်းချစ်တယ်”
ကိုယ်ပေါ်မှ မဆင်းသူကိုချီလာရင်း ကုတင်ပေါ်သို့တင်ကာ အိပ်စေလိုက်ပြီး ရှင်းခန့်ကဘေးမှာဝင်အိပ်လိုက်တော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးပြီးဖက်တွယ်လာသည်။ လရိပ်ကိုလဲရင်ခွက်ထဲထည့်ထားရင်း အိပ်မောကျနေသည့်ကလေးနှစ်ယောက်ကိုပါ ခပ်ဖွဖွလှမ်းဖက်ရင်း ရှင်းခန့်ပြုံးလိုက်သည်။
သူဟာကမ္ဘာမှာအရမ်းကံကောင်းတဲ့လူသားတစ်ယောက်ပင်။သဘာဝတရားနှင့်ဆန့်ကျင်ပြီး ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ကိုချစ်ကြိုက်မိပေမယ့် ပြီးပြည့်စုံတဲ့မိသားစုလေးပိုင်ဆိုင်ရမယ်လို့ အိမ်မက်တောင်မမက်ခဲ့ဖူးပါလေ။ပိုပြီးကံကောင်းတာက သူချစ်လွန်းလို့ အတင်းအဓ္ဓမယူထားသူက သူ့ကိုပြန်ချစ်လာသည်တဲ့လေ။
-----------
ပြီးပါပြီ။ဇာတ်သိမ်းလေးညံ့သွားရင် သွေ့ပုချိနော်။
Zawgyi
လရိပ္အလုပ္ထြက္ၿပီးေနာက္ မနက္ပိုင္းဆိုကေလးေဝယာေဝစၥေတြလုပ္ၿပီးရင္ သူအားေနေလၿပီ။အိမ္မွာက ကေလးထိန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိၿပီး မူႀကိဳသဖြယ္ျပဳလုပ္ထားတာေၾကာင့္ ကေလးေတြထမင္းစားခ်ိန္ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေလာက္ပဲ သူၾကည့္ရသည္။သူတို႔ကအလုပ္မ်ားသူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြကိုထိုသို႔ထားရာမွ ကေလးေတြလဲေနသားက်ေနၿပီျဖစ္၏။
“သားနဲ႕သမီးေရာ”
“အိပ္သြားၿပီအစ္ကိုေလး ေဆာ့ေနရင္းနဲ႕ပဲေဆာ့စရာေတြၾကားထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ”
“ဒါဆို Aircon ကိုမပူမေအးေလး အေနေတာ္ေလးဖြင့္ထားေပးလိုက္ ျခင္လဲသတိထား၊အေအးလဲမပတ္ေစနဲ႕။ငါကုမၸဏီခဏသြားမလို႔”
“ဟုတ္ကဲ့အစ္ကိုေလး”
လရိပ္ကပုဆိုးအျပာကြက္ႏွင့္အကၤ်ီအျဖဴေလးကိုေသသပ္စြာဝတ္ဆင္ကာ ဖုန္းႏွင့္ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကိုင္လွ်က္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးထြက္သြားေလ၏။ အိမ္မွာအရမ္းပ်င္းေနတာနဲ႕ေမာင့္ဆီကိုထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ပ်င္းတယ္ဆိုတာထက္ေမာင့္ကိုသတိရတာလဲပါသည္။အရင္ကကိုယ့္မွာလဲအလုပ္နဲ႕မို႔ သတိရဖို႔အခ်ိန္နည္းေပမယ့္ အခုလိုအားေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆို အရမ္းသတိရသည္။
သူကုမၸဏီထဲသို႔အတားဆီးမရွိစြာ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးဝင္လာသည္။သူ႕ဝင္လာတာနဲ႕ ဝန္ထမ္းမ်ားကလိုက္ေငးရသည္။ေငးရေလာက္ေအာင္ကိုလရိပ္၏အလွကတည္ၿငိမ္ၿပီး ေအးခ်မ္းေနတာျဖစ္သည္။မိန္းမဆန္တာမဟုတ္ပဲ တစ္ဖက္သားအေပၚႏူးညံ့စြာဆက္ဆံတတ္ကာ ေႏြးေထြးတဲ့အၿပဳံးေလးနဲ႕မို႔ သူ႕ကိုျမင္လိုက္ရသူတိုင္းက ရင္ထဲေအးသြားရသည္။
လရိပ္က႐ုံးခန္းတံခါးကိုဖြင့္ကာ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို အံ့ဩေအာင္လုပ္မည္ဟုေတြးထားေပမယ့္ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ စားပြဲမွာေခါင္းခ်င္းပူးၿပီး တစ္ခုခုကိုၾကည့္ေနသည့္ ရွင္းခန႔္ႏွင့္အလင္းသစ္။
သူ႐ုတ္တရက္စိတ္ေတြတိုသြားေလ၏။သို႔ေပမယ့္ဘာမွမေျပာခဲ့ေပ။
“ဟင္ အစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာတာလဲ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ”
“ကိစၥရွိမွ မင္းဆီလာရမွာလား။”
“မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ေလ။ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ၿပီးေရာ ေမာင္ျပန္လာမွာေပါ့”
“ဒီနားက shopping mall မွာ ကေလးေတြအတြက္လိုအပ္တာလာဝယ္တာျပန္ေတာ့မယ္”
အေျခေနမေကာင္းတာေတာ့ ရွင္းခန႔္တပ္အပ္သိေနပါၿပီ။လရိပ္၏မ်က္ခုံးေတြက အစြမ္းကုန္ေကြးၫႊန႔္ေန၏။အလင္းသစ္ကေတာ့ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းပင္မသိလိုက္။ ရွင္းခန႔္မက္တက္ရပ္ကာလရိပ္၏လက္ေလးကိုကိုင္ၿပီး..
“ေမာင့္ကိုသတိရလို႔လား”
“ငါျပန္ေတာ့မယ္။ကေလးေတြေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။အိမ္မွာ မုန႔္ကုန္ေနလို႔ဂ်ီက်ေနၿပီ”
လရိပ္ျပန္သြားသည့္တိုင္ ရွင္းခန႔္က မက္တပ္ရပ္ကာက်န္ေနခဲ့သည္။ကေလးေတြမုန႔္က ဘယ္မုန႔္ကုန္တာလဲ။သူတစ္ေန႕ကပဲ လိုအပ္တာေတြေရာ မုန႔္ေတြေရာဝယ္သြားခဲ့သည္။ၾကည့္ရတာသူတို႔ စားစရာအသစ္တစ္ခုခုသေဘာက်ေနတာမ်ားလား။
--------
အသြားတုန္းကနဲ႕မတူ လရိပ္ေျခေစာင့္ၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာအေျခေနမေကာင္းတာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွစကားမေျပာရဲၾကေပ။ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့အဟာရသစ္သီးပူတင္းထုတ္ေလးေတြကိုတစ္ေယာက္တစ္ထုပ္ ထိုင္စုပ္ရင္းသူ႕ကိုျပဴးၾကည့္ေန၏။ အခ်ိန္ကားညေနေရာက္ၿပီးမို႔ လရိပ္ေရမိုးခ်ိဳးလိုက္သည္။သူ႕ကိစၥေတြၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကိုလည္း ေရပတ္တိုက္ကာ ညဝတ္အကၤ်ီေလးေတြလဲေပးလိုက္ရာ ဧည့္ခန္းကိုေျပးဆင္းၿပီး TV သြားၾကည့္ေနၾက၏။ ထိုစဥ္မွာပဲရွင္းခန႔္က ျပန္လာရာ ဧည့္ခန္းမွာ ကေလးေတြရာယ္သူတို႔အဖိုးရာယ္ ကေလးထိန္းေတြရာယ္ကလြဲၿပီး လရိပ္ကိုမေတြ႕။
“လရိပ္ေရာ”
“ေန႕လယ္က ကုမၸဏီသြားမယ္ေျပာၿပီး ျပန္လာကတည္းက စိတ္မၾကည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။အေပၚမွာထင္တယ္”
*ဟာ..ငါ့ဆီလာတာလား ေသပါၿပီ*
ဒါေၾကာင့္ သူအိမ္ေပၚတတ္လိုက္ရာ အိပ္ယာေတြကိုဖုန္ခါေနသည့္လရိပ္ကိုေတြ႕တာေၾကာင့္အေနာက္မွ ခါးေလးကိုဖက္လိုက္၏။
“ေမာင္ျပန္လာၿပီ...လြမ္းလိုက္တာ ႐ႊတ္”
“ဖယ္! အလုပ္လုပ္ေနတယ္”
“ေမာင့္ဆီလာတာကို ဘာလို႔ျပန္သြားတာလဲ”
“.....”
“အစ္ကို.....အခ်စ္ေလး..”
“ငါရွိရင္ မင္းမလြတ္လပ္မွာစိုးလို႔ ရွင္းၿပီလား”
“အစ္ကိုကလဲ အဲ့တုန္းကအဲ့ေကာင္ေလးက သူ႕ဒီဇိုင္းပုံေတြျပလို႔ၾကည့္ေန႐ုံပါ။ၿပီးေတာ့ အခုသူကလဲ သူ႕ခ်စ္သူနဲ႕သူ အဆင္ေျပေနပါၿပီ။ေမာင့္ကိုအထင္မလြဲနဲ႕”
လရိပ္ကဘာမွမေျပာပဲ ညစာစားရန္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းသြားေတာ့ သူကေရမိုးခ်ိဳးကာအျမန္လိုက္ဆင္းလိုက္သည္။ခရိပ္က ကေလးေတြကိုအရင္ထမင္းေကြၽးေနတာျမင္လိုက္ရၿပီး သူက ကေလးေတြကိုနမ္းကာ..
“စားလို႔ေကာင္းလား”
“အရမ္းေကာင္းတယ္ ပါပါး။ ပါးပါးကေရခ်ိဳးထားတာ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ”
“အရမ္းခန႔္တာပဲ”
“မင္းတို႔ဒါေတြေတာင္ေျပာတတ္ေနၿပီလား”
ကေလးေတြအေျပာေၾကာင့္လရိပ္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရာ အခုမွ ေရေျခာက္ခါစဆံပင္ခပ္ပြပြႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ ေတြကိုသပ္ရပ္စြာရွင္းထားတာေၾကာင့္ သန႔္ျပန႔္ခန႔္ညားေနတာေတာ့အမွန္ပင္။သို႔ေပမယ့္ရွင္းခန႔္ကသူ႕အား ရိတိတိၾကည့္ေနတာမို႔ သူမ်က္ႏွာကိုလႊဲလိုက္ေလ၏။
ကေလးေတြထမင္းစားၿပီးေတာ့ သူတို႔ထမင္းဆက္စားၾကသည္။သူတို႔ထမင္းဝိုင္းထဲမွာေတာ့ ပါပါးပါ ပါဝင္သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကတိတ္ဆိတ္စြာထမင္းစားေနတာေၾကာင့္ ပါပါးလဲ ထမင္းကိုသာအာ႐ုံစိုက္စားေန၏။ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ေနၿပီး သူတို႔မ်က္ႏွာၾကည့္ေနရတဲ့ဘဝပါေလ။
“အစ္ကို စိတ္ေကာက္ေျပပါေတာ့ကြာ ေမာင္မေနတတ္ဘူး။”
ဘယ္သူကမွလဲ စိတ္ေကာက္မေနပါ။တမင္တကာအျမင္ကတ္လို႔စကားမေျပာတာ။
ရွင္းခန႔္က အေနာက္မွဖက္ၿပီး အကၤ်ီေအာက္က ဗိုက္သားေလးေတြကိုပြတ္ရင္း လည္တိုင္ေလးအားနမ္းကာ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ေန၏။ ထိုစဥ္
“ပါပါး ခန႔္ ပါးပါရိပ္ အိပ္မယ္ ဟင့္ ပုံေျပာျပ”
လရိပ္က ကေလးေတြကို ကုတင္ေပၚခ်ီတင္ကာ လွဲအိပ္ၿပီးေခ်ာ့သိပ္ေနေတာ့ ရွင္းခန႔္က အေနာက္မွ ကပ္အိပ္ကာ ၾကည့္ေန၏။
“မင္းလုပ္စရာအလုပ္မရွိဘူးလား”
“ရွိတယ္။အစ္ကို႔ကိုေစာင့္ေနတာ”
လရိပ္မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ကေလးေတြကိုျပန္ေခ်ာ့သိပ္ေနသည္။နာရီဝက္ေလာက္ကိုရွင္းခန႔္စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ေစာင့္ၿပီး ကေလးေတြအိပ္သြားသည့္ႏွင့္ လရိပ္ခႏၲာကိုယ္ကိုဆက္ကနဲဆြဲလွည့္ကာအေပၚမွအုပ္မိုးလိုက္သည္။
“ရွင္းခန႔္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ကေလးေတြနိုးေတာ့မယ္”
“ေစာင့္ေနတာအရမ္းၾကာေနၿပီ”
“ဖယ္ ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ”
“အတူမေနရတာ တစ္ပတ္ေတာင္ရွိၿပီ ေမာင့္ကိုမသနားဘူးလား”
“အၿမဲအလုပ္မ်ားေနတဲ့လူက ဒီေန႕ၾကမွ ဘာစိတ္႐ူးေပါက္တာလဲ”
“အလုပ္ေတြကၿပီးသြားၿပီ”
ရွင္းခန႔္က ခက္ခြၽဲခြၽဲေလးေျပာကာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးလားငုံ႕နမ္းလာ၏။တုန႔္ျပန္မႈမရွိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုရွင္းခန႔္နမ္းေနရင္း ေဘာင္းဘီထဲကတင္ပါးေလးကိုဖ်စ္ညွစ္ေနသည္။႐ုန္းကန္ျခင္းလဲမရွိ တုန႔္ျပန္ျခင္းလဲမရွိ ဒီအတိုင္း အိပ္ေနတာေၾကာင့္ ရွင္းခန႔္က သူ႕ေဘာင္ဘီကိုဆြဲခြၽတ္ကာ အေကာင္ငယ္ေလးကိုငုံနမ္းလိုက္သည္။
“အ့ ရွင္း....ရွင္းခန႔္”
ရွင္းခန႔္၏ေခါင္းကို တြန္းထုတ္ေနေပမယ့္ရွင္းခန႔္မဖယ္ေပးပဲ အေကာင္ေပါက္ေလးကိုသာေခ်ာ့ျမဴေနသည္။
“ေမာင္! ဖယ္ကြာ”
“ေျခေထာက္ေတြျမႇောက္ထားေပး”
ျငင္းဆန္ေနသူကပါးစပ္ကသာျငင္းဆန္ေနၿပီး ေျခေထာက္ေလးေတြျမႇောက္လာတာေၾကာင့္ ရွင္းခန႔္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး သူ႕အဝေလးေတြပါမက်န္ လွ်ာျဖင့္ေမႊေႏွာက္ေလသည္။
“ေမာင္...ဟင္း ..အ ေတာ္ ေတာ္ေတာ့”
“ေမာင့္ကို စိတ္ဆိုးအုံးမွာလား”
“မဆိုးေတာ့ဘူး အ့ ”
“ေမာင့္ မိန္းမေလးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ”
“အဲ့ေကာင္ေလးနဲ႕ စကားမေျပာနဲ႕။မႀကိဳက္ဘူး”
“ဒီေန႕မွ ပါ မထင္မွတ္ပဲ တိုက္ဆိုင္သြားတာ”
“အ့...”
“အစ္ကို႔ေျခေထာက္ေလးေတြကို မထားေပး ေမာင္အားမရဘူး”
လရိပ္ကသူ႕ေပါင္ေတြကေနသူကိုင္ၿပီးေျခေထာက္ေလးေတြကိုျမႇောက္ကားေပးလိုက္ရာ ရွင္းခန႔္က အားျဖင့္တိုးဝင္လာသည္။ရွင္းခန႔္က သူ႕ဆံပင္ေတြအားသပ္တင္ကာ လႈပ္ရွားမႈျပဳေနသည္မွာ အလြန္ေယာက္်ားပီသပါသည္။ ခန႔္ညားလြန္းေနသည့္ေယာက္်ားကိုခ်စ္မဝစြာျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး ပိုမိုကာညွစ္ယူထားမိေလ၏။
“အား...အစ္ကိုဗ်ာ”
ခဏေလး ၿပီးျမႇောက္သြားတာမို႔ရွင္းခန႔္မေက်နပ္စြာ ညည္းမိသြားၿပီး။လရိပ္၏တြင္းေလးထဲမွ အရည္မ်ားထြက္လာတာကိုသုတ္ေနသည္။ ထိုအခါလရိပ္က ထလာၿပီး....
“တျခားေနရာ သြားမယ္”
ရွင္းခန႔္က တအံ့တဩျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနစဥ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဆြဲေခၚသြားေလ၏။ထိုေနာ့က္ ေႂကြဇလုံကိုလက္ေထာက္ကာ ေလးဖက္အေနထားေလးျဖင့္ သူ႕ေယာက္်ားအားျမဴစြယ္ျပန္သည္။
“အစ္ကို!”
“မလုပ္ဘူးလား ေညာင္းေနၿပီ”
ရွင္းခန႔္ကစကားထပ္မေျပာေနပဲ မခ်ီလိုက္ရာ လရိပ္မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးသြားသည္။ထိုေနာက္ခ်ီလွ်က္သားပင္ လရိပ္အား ဆက္ဆံေလ၏။
“ေမာင္..! ”
လရိပ္၏ခႏၲာကိုယ္ေလးဟာေလေပၚမွာပင္ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လိုရွင္းခန႔္က ကိုင္တြယ္ကစားရာ လရိပ္မွာေတာ့ပစ္လက္ခက္ လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္ေန၏။
“အ့”
စိတ္လႈပ္ရွားမႈတို႔အတူၿပိဳင္တူ ညည္းၫူမႈျပဳၿပီးခရီးေရာက္သြားရာ လရိပ္ကသူ႕အေပၚမွပင္ဖက္တြယ္ထားေလသည္။
“ေမာင့္ ကိုခ်စ္တယ္”
“ေမာင္လည္းခ်စ္တယ္”
ကိုယ္ေပၚမွ မဆင္းသူကိုခ်ီလာရင္း ကုတင္ေပၚသို႔တင္ကာ အိပ္ေစလိုက္ၿပီး ရွင္းခန႔္ကေဘးမွာဝင္အိပ္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရင္ခြင္ထဲတိုးၿပီးဖက္တြယ္လာသည္။ လရိပ္ကိုလဲရင္ခြက္ထဲထည့္ထားရင္း အိပ္ေမာက်ေနသည့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ခပ္ဖြဖြလွမ္းဖက္ရင္း ရွင္းခန႔္ၿပဳံးလိုက္သည္။
သူဟာကမာၻမွာအရမ္းကံေကာင္းတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ပင္။သဘာဝတရားႏွင့္ဆန႔္က်င္ၿပီး ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ႀကိဳက္မိေပမယ့္ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့မိသားစုေလးပိုင္ဆိုင္ရမယ္လို႔ အိမ္မက္ေတာင္မမက္ခဲ့ဖူးပါေလ။ပိုၿပီးကံေကာင္းတာက သူခ်စ္လြန္းလို႔ အတင္းအဓၶမယူထားသူက သူ႕ကိုျပန္ခ်စ္လာသည္တဲ့ေလ။
-----------
ၿပီးပါၿပီ။ဇာတ္သိမ္းေလးညံ့သြားရင္ ေသြ႕ပုခ်ိေနာ္။