Урвайсан царайтай өнөөх барилгаас гарч ирвэл түрүүхэн л амжилт хүсээд надаас илүү сандарч байсан Ники алга.
Сайн л биз. Гутарч ядаж байхад хажууд минь саад болох хүнгүй...
Бүх зүйл санасанаар болдоггүй гэдэг дээ. Никиг явчихсан байгааасай гэсэн бяцхан горьдлого минь хүртэл нуран унасан юм.
Хаанаас ч юм зайрмаг барьж гарч ирээд намайг цочоож орхив.
"Тэнэг юм уу?"
"Мэдсэнгүй ээ. Шалгаруулалт нь юу болсон бэ?" гэсээр надруу баруун гаран дахь шоколадтай зайрмагаа сунгав.
"Сайн зүйл болсон бол ийм цараытай байна гэж үү? Бас наадхыг чинь идэхгүй ээ."
"Чи дуртай шдээ. Чамд зориулж л авсан юм."
Дунд сургуульд байхад ангийн охидуудтаыгаа зайрмаг идэхээр бол дандаа шоколадтайг авдаг байж билээ. Тэр болгонд Ники таарч зайрмагийг минь газар гишиглэдэг болсоноос хойш шоколадтай зайрмаг харахаас ч дургүй хүрмээр болж дээ.
"Чи яаж намайг зайрмаг ид гэдэг байна аа?"
"Зүгээр л сэтгэл санаа чинь дээрдэх байх гэж бодоод л..." гээд улам сунгав.
Авсан зайрмагийг минь унагааж дээр нь гишигчихээд уучлалт ч шуйж үзээгүй чамаас юу ч авмааргүй байна.
Би түүнийг нь хажуу тийш ч цохиод газар унагачихав.
"Яаж байгаа юм?" гэж уурлангүй асуух бол би аль болох салганахгүйг хичээнэ.
"Олон хүн дундаас арай гэж сүүлийхийг нь авсан байхад!"
"Сонин санагдаж байна уу? Мэдээж л дээ. Би ч бас олон хүн дундаас арай хийн шоколадтайг нь авдаг байсан. Харин тэр болгонд минь нэг хүн гарч ирээд унагаачихаад ичих ч үгүй гишгэлж байхыг харах сэтгэл өвдмөөр байдаг байсан шүү."
Иин хэлээд түүнрүү харахад тэр ч газар унасан зайрмаг руу гэмшингү ширтэж байлаа. Амыг нь хамхиж чадсандаа жаахан баярлан эргэж хараад автобусны буудал руу дөхөв. Азаар суух автобус минь шууд л хүрээд ирсэн.
Ийм үед надад хэн нэгний тэврэлт л хамгийн хэрэгтэй байна. Жонвон аа, сонсож байна уу?
--
Гунигласандаа ч тэр үү, автобусанд жаахан зүүрмэглэчихэж.
Гайхмаар нь би цонх налж унтаагүйд л байсан юм. Хэн нэгний мөрийг дэрлэчихсэн байгаагаа анзаарав.
Ухасхийн хажуу тийш болоод харвал ашгүй минь. Жонвон байжээ.
"Яасан бэ, буцаад унтахгүй юм уу?"
"Би хэр удаан унтсан бэ?"
"3 буудал унтсан гэвэл 10 минут бололтой."
"Төвөг удсан байхдаа. Мөр чинь өвдөж байна уу?"
"Найз залуугийн үүрэг хүлээсэн хүмүүс ийм зүйлийг тэсэх хэрэгтэй шдээ. "
Жонвон хэзээ ч миний хувьд албан ёсны найз, болон найз байгаагүй. Тийм байж түүнээс ийм үг сонсор үнэхээр эвгүй байлаа.
"Шалгаруулалт нь хэр байв?"
Түүнээс сонсохыг хамгийн их хүсээгүй асуулт. Харин өөрийнхөө хамгийн их хүсээгүй хариултаа би хэлэх гэж байна. Хэрцгий санагдчихлаа.
"Тэд намайг бидэнд хэрэгтэй хүн биш гэсэн. Тэгээд л гараад ирлээ."
Үүний дараа Жонвон асуух ёсгүй зүйлээ асуусан мэт дуугаа хураалаа. Надад ч гэсэн хэлэх ч хэцүү байсан. Яаж хичээлээ дээ. Жонвоны өмнө байж суух ч арга алга. Түүний надад зориулсан хичээл зүтгэл талаар нэг болчихлоо.
"Ники чам дээр очсон уу?"
Хэцүүхэн байдлын дараа Жонвоны ам нээсэн нь энэ байлаа.
"Тийм ээ. Тэр надад зайрмаг шахсан."
"Авсан уу?"
Би хариулахдаа унтаж байсан шигээ түүний мөрийг дэрлэн өмнөх байрандаа очив. Гэнэтийн үйлдэлд минь цочирдсон бололтой, амьсгаагаа түгжих нь хальт сонсогдов.
Би ч гэсэн ичиж байна. Үерхээгүй ч үерхэж байгаа мэт харилцаанаас. Хосууд шиг нэг өрөөнд хамт унтдагаас. Унтсаны чинь дараа өөгүй арьсийг чинь харж байгаад баригдчихвий гэдгээс. Үнэхээр их ичиж байна.
Ямар их зориг шаарддаг гээч. Түүний мөр их дулаахан юм. Яг эвлүүлдэг тоглоом шиг миний толгой түүний мөрөн дээр ядах юмгүй тухтай байрлаж байгаад жаахан ч гэсэн баярлаж байна. Шалгаруулалтаас хасагдсан гуниг ор мөргүй алга болж байгаа юм шиг санагдчихлаа.
"Аваагүй. Миний дургүй зайрмаг байсан болохоор өөртэй нь ижил зан гаргачихаад ирсэн."
"Чи өөртэй нь ижил зан гаргачихсан байх нь ээ."
"Чи яаж мэдэж байгаа юм?"
"Ники ярьдаг юм. Би түүнд тийм зан гаргадаг байсан. Одоо болохоор харамсдаг гээд л"
Ники харамсдаг гэж үү?
Тэгээд өдий болтол түүнийгээ яагаад ил гаргаж ирэхгүй байдаг билээ?
---
Жонвоныд ирээд орон дээр тэрийн хэвтлээ. Хэр их ядарснаа нуруунийхаа өвчнөөс гадарлаж болох юм.
Суниахтай зэрэгцэн утас дуугарвал Никигийн зурвас байв.
Нишимура Рики
Зааланд хүрээд ирээч.
Тэр мэдээж уучлалт гуйх гэж байгаа байх л даа. Утсаар л хэлчихсэн бол би дээш доош явж ядрахгүй шүү дээ.
Доош буугаад заалны хаалга онгойлгон орвол хэн ч харагдахгүй байcaнд би буцан хаалга руу зүглэв.
"Байхгүй юм бол дуудаж яах гэ--"
"Тог тог!"
Бурхан минь! Хойноос минь гараад ирсэнд золтой үхчихсэнгүй.
Никиг ийм болохоор л би дургүй. Хэрэггүй үелээ гарч ирж саад болж бүхнийг бусниулж, ямар нэг хэрэгтэй зүйлд дээр алга болчихдог. Энд тэндээс чимээгүй гарч ирж цохьдог занд нь үнэхээр дургүй.
"Чи чинь!"
"Уучлаарай цочино гэж бодсонгүй."
Хэн ч цочино. Би ямар энэ тоглоомд нь дасчихсан байгаа биш.
"Хэлэх юмаа хэл. Ядраад байна."
"Нөгөө...өдрийн явдалд уучлалт гуйх гэсэн юм. Чамайг дандаа шоколадтайг нь аваад явж байдаг болохоор өгөх гэсэн ч би ойлгосон л доо. Надаас болж дургүй болчихсон гэж бодохоор сэтгэл өвдсөн. Тэгээд болчимгүй зан гаргасан бол намайг уучлаарай...Бас
.."
"Юу гэж?"
"Нөгөө...Чамайг Жонвонтой үерхдэггүйг мэдсэн."
Хэлэх ч үггүй болчихлоо. Яаж мэдчихэв? Одоо яах болж байна аа. Бүх зүйл хуучин байрандаа очих байх нь ээ.
"Жонвон хэлсэн. Тэр зүгээр л чамайг надад дургүй болохоор дүр эсгэж байсан гэдгээ үнэнээр нь хэлсэн.
Гэхдээ би чамд дургүй байгаагүй. Тэр дээрэлхэлтүүдийн ардаа нууцыг чамд дэлгэсэн ч чи итгэхгүйг би мэдэж байна. Би чамд сайн гэж хэлэхдээ үнэхээр сайн байсан минь үнэн шүү. Одоо...х-хүртэл."
Балмагдаж орхилоо. Яагаад би гэж?
Бүх зүйл над дээр тусах хичнээн хэцүү гээч. Жонвонд гомдож байна, Никид уур хүрч байна. Тэр надад сайн байх учиргүй. Ахиад тоглож байгаа биз. Энд тэндээс найзууд нь гарч ирээд ахиж шоолох болов уу?
"Исүн.."
"Худал зү-зүйлээр хуурах гээд хэрэггүй. Чамаас болж хангалттай шархалсан."
---
Uuchlaaarai , 9 sarin 1nees umnu duusgah geed uznee. Gehdee bolomj bagatai l bn uur olon bichver ehluulchihsen bolohoor.