"အစ်ကို ကျွန်တော် အများကြီးကြိုးစားထားတာအစ်ကိုမြင်တယ်မလား"
"ခဏလေးအတွင်းဒီလောက်ရောက်းအားတတ်တာ မင်းကိုမချီးကျူးပဲမနေနိုင်ဘူး"
ရှင်းခန့် ရုံးခန်းထဲမှာရှိနေစဉ် အလင်းသစ်ကရိုက်ကွင်းနားသဖြင့်ဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။
"ဒါနဲ့အစ်ကိုသိလား..လူမှုကွန်ရက်ကအဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့သတင်းတွေကို"
"အာ။မတွေ့မိဘူးမကြည့်ဖြစ်တာကြာပြီ"
"ထင်ပါတယ် အစ်ကို့အကောင့်ထဲဝင်ကြည့်တာလဲ အမြဲactive မဖြစ်ဘူး profile တောင်ဖုန်တတ်နေပြီ။မချိန်းသေးဘူးလား"
ရှင်းခန့်ရဲ့ Profile က လရိပ်မနက်စောစောကော်ဖီငုံ့ဖျော်နေတာကိုသူကအနောက်မှဖက်ကာ sefileဆွဲထားခြင်းဖြစ်သည်။
"ပုံကချိန်းဖို့အစီစဉ်မရှိဘူး။သူ့ပုံကရနိုင်ဖို့ခက်တယ်"
ရှင်းခန့်စကားကြောင့်အလင်းသစ်အောင့်သက်သက်ဖြစ်သွားရသည်။သူကမော်ဒယ်ဖြစ်လို့ သူ့ပုံတွေကတော့ပွထနေတာ။တန်ဖိုးမရှိသလိုတောင်ခံစားလိုက်ရသည်။
"ဒါနဲ့ လူမှုကွန်ယက်က သတင်းကဘာလဲ"
"အစ်ကိုနဲ့ ကျွန်တော် အမြဲအင်္ကျီအရောင်တူနေတာကိုလေ"
ထိုအခါမှ ရှင်းခန့်က သတိထားမိရာ အခုလဲ တူနေတုန်းပဲ။သူကပေါ့ပေါ့ပါးပါး polo shirt ကိုရောင်စုံဝတ်တတ်သည်။အလင်းသစ်ကလည်း polo shirt ပဲဝတ်ထားတာဖြစ်သည်။ ထိုသတင်းကြောင့်ရှင်းခန့်စိတ်ကသိကအောက်ဖြစ်နေစဉ်။
"ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဆရာ ဆရာအမျိုးသားလာတယ်"
"ဟင်..ဘယ် ဘယ်မှာ"
"ဒီမှာ.."
"အချစ်ကလေး မပြောမဆိုနဲ့ "
လရိပ်က အလင်းသစ်ကိုပဲစူးစိုက်ကြည့်နေတော့ အလင်းသစ်ကလဲပြုံးလျှက်..
"မင်္ဂလာပါအစ်ကို"
"ပေါက်ကရသတင်းတွေတတ်နေလို့ စိတ်မချလို့လာကြည့်တာ။တစ်ကယ် ပေါက်ကရပဲ"
လရိပ်ကိုကြည့်ပြီးရှင်းခန့် ရင်တုန်လာသည်။သူဟိုသတင်းကိုသိသွားပြီ။ သိရင်လဲ အိမ်ရောက်မှ မရှင်းပဲ အလင်းသစ်ရှေ့မှာ မျက်နှာပူရတော့မယ်။သူ့အိမ်သား ဘယ်တုန်းကဒီလောက်ကလေးဆန်သွားတာလဲ။
ထိုအခါ လရိပ်က ရှင်းခန့်အင်္ကျီကော်လံစကိုင်လိုက်ပြီး...
"မီဒီယာတွေကိုသေချာပြောထားရမယ်။အရောင်ပဲ လိုက်ကြည့်မနေနဲ့ ဈေးနှုန်းနဲ့အမျိုးစားလဲ ယှဉ်ပြီးချပြပါလို့လေ"
"အာ..ဒီကိစ္စဘာမှမဟုတ်တာ။အစ်ကိုဘာစားပြီးပြီလဲ။"
"ငါ မောင့်ဆီကိုလာတာသတိရလို့"
လရိပ်ကပြောပြီး ရှင်းခန့်ပါးလေးကိုရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်သည်။အစတည်းကမှသူ့အထိတွေ့ဆိုမလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ရှင်းခန့်က ခါးကိုဖက်ပြီးပြန်နမ်း၏။
"မောင်ရာ အလင်းသစ်ရှိတယ်လေ"
အလင်းသစ်ကထရမလိုထိုင်ရမလိုဖြစ်နေပြီးမှ..
"ကျွန်တော် သွားတော့မယ်အစ်ကို"
အလင်းသစ်ထိုအခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီးလက်သီးကိုကျစ်နေအောင်ဆုပ်လျှက် အံကြိတ်ကာ..
"လရိပ်နွေး ခင်ဗျားအရင်စတာနော်"
---------
အလင်းသစ်ထွက်သွားတာနဲ့ လရိပ်မျက်နှာကချက်ချင်းပြောင်းသွားခဲ့သည်။
"မင်းသတင်းတွေကဘာလို့ထွက်လာလဲ"
"မောင်မသိဘူး"
"မင်းသာယာနေတာမဟုတ်လား"
"မဟုတ်ပါဘူး။ အစ်ကိုကလဲဗျာ တစ်ကယ်မသိဘူး။နောက်လဲမဖြစ်စေရဘူးနော်။"
"ငါအလုပ်ကို စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်မလုပ်ရဘူး"
"မောင့်ကို စိတ်မချဘူးလား။ကြည့်ပါဦး သဝန်တွေတိုနေတာ ချစ်စရာကြီး"
"ကျစ်"
ရှင်းခန့်က သူ့မျက်နှာကိုဆွဲယူတော့သူကပုတ်ထုတ်ပစ်သည်။
"ကဲစိတ်မဆိုးနဲ့တော့။မောင်တစ်ခါတည်းရုံးဆင်းလိုက်မယ်။ဘယ်သွားမလဲ"
"ငါရုပ်ရှင်သွားကြည့်ချင်တယ်"
"ကောင်းပြီ ပြွတ်!"
သူတို့ကားလေး ကုမ္မဏီမှထွက်သွားတာကို အလင်းသစ်က အပေါ်ထပ်မှအံကြိတ်ကာကြည့်နေတာကိုတော့သူတို့မမြင်။
ရုပ်ရှင်ကားက တရုတ်နန်းတွင်းစစ်ကား ဇာတ်လမ်းကရှုပ်ပြီး နားလည်ရခက်တဲ့အထဲ ရှင်းခန့်ကြောင့် လရိပ်ကောင်းကောင်း မကြည့်ရ။ရုပ်ရှင်ကားကလဲ ကြည့်တဲ့သူကျဲတဲတဲ။သို့ပေမယ့်လရိပ်အဲ့လိုကားတွေကြိုက်သည်။
"မောင်ရာ ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ"
"အစ်ကိုကလဲဗျာ နမ်းတာလေးကို"
"မင်းမျက်နှာကြောင့်ငါမမြင်ရတော့ဘူး"
"ဒါဆိုလည်း မျက်နှာကိုမနမ်းတော့ဘူး"
ရှင်းခန့်တစ်ယောက်က မဟုတ်တော့ဘူး။အိမ်မှာလဲအမြဲတွေ့ရတာကို ရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့နှစ်နာရီလေးမှာအငြိမ်မနေနိုင်ဘူး။
ရှင်းခန့်လက်တွေက လရိပ်ဘောင်းဘီထဲဝင်လာတော့ လရိပ်တွန့်သွားသည်။
"မောင်!"
"ရုပ်ရှင်ကိုမြင်ရတယ်မဟုတ်လား"
ဒီပြောမနိုင်ဆိုမနိုင်ကိုတော့သူဘာမှမပြောချင်တော့။ဘောင်းဘီထဲက အကောင်ပေါင်ကိုလက်ဖြင့်ကစားပြီး သူ့ကိုကြည့်ကာပြုံးဖြဲဖြဲလုပ်နေသည်။လရိပ်ကထိုမျက်နှာကြီးကိုကြည့်ကာ အသဲယားလာပြီး တစ်ချက်နမ်းလိုက်တော့ သူကအရည်ပျော်သွားတဲ့ပုံစံမျိုးလုပ်ပြရာ လရိပ်ပြုံးမိသွားသည်။
"အ့ မောင် အဲ့လိုမလုပ်နဲလေ"
ရှင်းခန့်ကအငြိန်မနေ ညီငယ်ကိုအထက်အောက်ပွတ်ဆွဲနေတော့ လရိပ်တားရပြီ။သုတ်စရာလဲမပါပဲ။ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ မြင်မကောင်းစရာတွေဖြစ်တော့မည်။
"ပေကုန်မယ်။မောင်ရာ "
အဲ့လိုပြောတော့ရှင်ခန့်က ခေါင်းငုံ့လာကာ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံလိုက်လေသည်။
"ဟ့ "
ကောင်းလာတာကြောင့်သူ့ခေါင်းကိုဖယ်ဖို့မကြိုးစားပဲ သူဆံပင်တွေကိုသာစုပ်ကိုင်ပြီး အသံမထွက်စေရန် သူ့ပါးစပ်ကိုသူပိတ်ထားလေ၏။
"မောင်! ဖယ် ဖယ်တော့ ထွက်တော့မယ်"
ရှင်းခန့်က နားမထောင်ပဲ ဆက်လုပ်နေတော့ ပါးစပ်ထဲကိုပန်းထုတ်မိသွားလေသည်။
"အ့ ဟ့ ...ဟင် ဝင်ကုန်ပြီ။လာ သန့်စင်ခန်းသွားမယ်။"
လရိပ်ကရှင်းခန့်လက်ကိုဆွဲပြီး သန့်စင်ခန်းသို့ခေါ်သွားပြီး ဘေစင်မှာကပ်စေလျှက်..
"ထွေး"
"ဘာကိုလဲ"
"ဟင်...မင်း.."
ရှင်းခန့်က သူ့အားပြုံးဖြဲဖြဲဖြင့်သာကြည့်နေ၏။
“ဘာလို့အဲ့လိုလုပ်တာလဲ။ညစ်ပတ်အောင်”
လရိပ်ကရှင်းခန့်အားဖက်ကာ ပြောရင်းအသံလေးတိမ်ဝင်သွားတယ်။
“ဟော ငိုစရာလဲမဟုတ်တာကို”
သူတို့ရုပ်ရှင်ရုံကနေပြန်ထွက်ခဲ့လေသည်။အိမ်ရောက်တော့မပြီးပြတ်သည့်အလုပ်တွေကိုကိုယ်စီလုပ်နေလိုက်ကြသည်။တစ်ယောက်ကစားပွဲခုံမှာစာလုပ်နေပြီး တစ်ယောက်ကတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ laptop တွေစာရွက်တွေပျံ့ကျဲကာအလုပ်လုပ်နေသည်။သူစာကြည့်ခန်းထဲသွားမလုပ်ပဲ လရိပ်နားမှာ ပဲအလုပ်လုပ်ချင်နေတာကြောင့်ဖြစ်သည်။
Beez beez beez
ဖုန်းနံပါတ်အစိမ်းတစ်လုံးကရှင်းခန့်ဆီသို့ဝင်လာလေ၏။
*ဘယ်သူများလဲ* “ဟဲလို”
“ဟေ့ကောင်ရှင်းခန့်”
“ဟာ အစ်ကိုနေဝန်း”
“ငါတို့မိသားစုရန်ကုန်ကိုရောက်နေပြီ”
“ဟုတ်လား အရင်အိမ်မှတ်လား ကျွန်တော်တို့အခုတွေ့မလား”
“မနက်ကြမှ ပဲတွေ့မယ်ကွာ ငါ့မိန်းမ မပေါ့မပါးကြီးနဲ့မို့လို့ သူနေမကောင်းလို့ကွ”
“ဟား..နောက်တစ်ဗိုက်လား။ဝမ်းသာစရာပဲ”
ရှင်းခန့်ကို လရိပ်ကြည့်ရင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။သူ့ သူငယ်ချင်းအစ်ကိုက လေးရသွားတာကို သူတစ်ကယ်ဝမ်းသာနေပုံပဲ။သူ့ကလေးဆို ဘယ်လောက်တောင်ပျော်လိုက်မလဲ။သူမဖန်တီးပေးနိုင်တာကြောင့်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမိသည်။
“မောင်!”
“အစ်ကို အိပ်တော့မလား။မောင် စာရွက်တွေရှင်းလိုက်မယ်”
“ဟင့်အင်း နေ့လယ်ကလိုပြန်လုပ်ပေးမလို့”
“အာ..အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ ကျွန်တော်က ချစ်လို့လုပ်မိသွားတာ”
“ငါလဲချစ်တာပဲလေ”
“အ အစ်ကို!”
လရိပ်ကရှင်းခန့်၏ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကိုအနည်းငယ်ဆွဲချွတ်ပြီး ထွက်လာသည့်အကောင်ကြီးကို ခဏငေးကြည့်နေမိသည်။
ရှင်းခန့်အရမ်းအားနာသွားသည်။အစ်ကို့ဟာကသေးသေးလေး သူ့ပါးစပ်နဲ့ကအသာလေးဝင်သည်။သူ့ဟာက..
သို့ပေမယ့်လရိပ်က ထိပ်ဖျားလေးကိုငုံပြီးလျှာလေးနဲ့ပွတ်ဆွဲရာ ရှင်းခန့်ကုတင်မှာနောက်ပြန်လန်ပြီးလက်ထောက်ကာအော်ညည်းနေ၏။
“အား အ့”
လရိပ်နုတ်ခမ်းထောင့်တွေ စပ်လာပေမယ့် ရှင်းခန့်ခံစားချက်ပျက်သွားမှာစိုးလို့အောင့်အီးပြီး ဆက်လုပ်သည်။ရှင်းခန့်ကပြီးချင်လာတာကိုသူခံစားမိတော့ပိုတိုးလို့ စုပ်လာ၏။သူ့အလှည့်တုန်းက မျိုတောင်မျိုချလိုက်လာ သူလဲပြန်မျိုချမည်။
သို့ရာတွင်ရှင်းခန့်ထုတ်လွှတ်လိုက်သည့်အရည်တွေကများလွန်းတာကြေယင့် သူ့နှာခေါင်းထဲကပါ ပြန်ထွက်လာပြီး တဟွက်ဟွက်ချောင်းဆိုးကာ သီးပြီး ငိုတော့သည်။
“အီး....ဟီး.....”
“အ့ အစ်အစ်ကို ”
ရှင်းခန့်ကအမြန်ထလာလာအဝတ်တွေနဲ့သုတ်ပစ်ပြီး wet tissue ဖြင့်သန့်ရှင်းပေး လိုက်သည်။လရိပ်နှာခေါင်းတွေနှုတ်ခမ်းတွေမှာရဲတတ်လျှက်ရှိ၏။
“အစ်ကိုကလဲဗျာ ကျွန်တော့်ဘာသာလုပ်ချင်လို့လုပ်တာဗျ။အစ်ကိုပြန်လုပ်ပေးဖို့မမျှော်လင့်ပါဘူး။”
“ငါက ကလေးလဲမမွေးနိုင်ဘူး။မင်းကိုသာယာအောင်လဲမလုပ်ပေးနိုင်ဘူး”
“ကျစ်! ဘာတွေပြောနေတာလဲ။အစ်ကိုရှိရင်ရပြီ”
တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု ဝမ်းနည်းစရာကြံဖန်တွေးပြီးဝမ်းနည်းသူကိုချော့သိပ်ပြီးမှ သူအလုပ်တွေဆက်လုပ်ရလေသည်။
ဒီလူ ခုတစ်လောအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလာတာ။သူ့ဆီကအချစ်ခံရလို့ ရှင်းခန့်အရမ်းပျော်သည်။အဲ့လိုမှန်းသိရင် သူငယ်ငယ်တည်းက လက်ထပ်လိုက်တယ်။သူဘေးမှာထိုင်ပြီးအလုပ်လုပ်နေတာကို အိပ်ပျော်နေသူက ခါးကိုမလွှတ်ပဲဖက်ထားပြန်တော့ရှင်းခန့်ကြည်နူးရပြန်၏။
Zawgyi
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားထားတာအစ္ကိုျမင္တယ္မလား"
"ခဏေလးအတြင္းဒီေလာက္ေရာက္းအားတတ္တာ မင္းကိုမခ်ီးက်ဴးပဲမေနနိုင္ဘူး"
ရွင္းခန႔္ ႐ုံးခန္းထဲမွာရွိေနစဥ္ အလင္းသစ္ကရိုက္ကြင္းနားသျဖင့္ဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
"ဒါနဲ႕အစ္ကိုသိလား..လူမႈကြန္ရက္ကအဓိပၸါယ္မရွိတဲ့သတင္းေတြကို"
"အာ။မေတြ႕မိဘူးမၾကည့္ျဖစ္တာၾကာၿပီ"
"ထင္ပါတယ္ အစ္ကို႔အေကာင့္ထဲဝင္ၾကည့္တာလဲ အၿမဲactive မျဖစ္ဘူး profile ေတာင္ဖုန္တတ္ေနၿပီ။မခ်ိန္းေသးဘူးလား"
ရွင္းခန႔္ရဲ႕ Profile က လရိပ္မနက္ေစာေစာေကာ္ဖီငုံ႕ေဖ်ာ္ေနတာကိုသူကအေနာက္မွဖက္ကာ sefileဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။
"ပုံကခ်ိန္းဖို႔အစီစဥ္မရွိဘူး။သူ႕ပုံကရနိုင္ဖို႔ခက္တယ္"
ရွင္းခန႔္စကားေၾကာင့္အလင္းသစ္ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားရသည္။သူကေမာ္ဒယ္ျဖစ္လို႔ သူ႕ပုံေတြကေတာ့ပြထေနတာ။တန္ဖိုးမရွိသလိုေတာင္ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဒါနဲ႕ လူမႈကြန္ယက္က သတင္းကဘာလဲ"
"အစ္ကိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲအကၤ်ီအေရာင္တူေနတာကိုေလ"
ထိုအခါမွ ရွင္းခန႔္က သတိထားမိရာ အခုလဲ တူေနတုန္းပဲ။သူကေပါ့ေပါ့ပါးပါး polo shirt ကိုေရာင္စုံဝတ္တတ္သည္။အလင္းသစ္ကလည္း polo shirt ပဲဝတ္ထားတာျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းေၾကာင့္ရွင္းခန႔္စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနစဥ္။
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ဆရာ ဆရာအမ်ိဳးသားလာတယ္"
"ဟင္..ဘယ္ ဘယ္မွာ"
"ဒီမွာ.."
"အခ်စ္ကေလး မေျပာမဆိုနဲ႕ "
လရိပ္က အလင္းသစ္ကိုပဲစူးစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ အလင္းသစ္ကလဲၿပဳံးလွ်က္..
"မဂၤလာပါအစ္ကို"
"ေပါက္ကရသတင္းေတြတတ္ေနလို႔ စိတ္မခ်လိဳ႕လာၾကည့္တာ။တစ္ကယ္ ေပါက္ကရပဲ"
လရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီးရွင္းခန႔္ ရင္တုန္လာသည္။သူဟိုသတင္းကိုသိသြားၿပီ။ သိရင္လဲ အိမ္ေရာက္မွ မရွင္းပဲ အလင္းသစ္ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာပူရေတာ့မယ္။သူ႕အိမ္သား ဘယ္တုန္းကဒီေလာက္ကေလးဆန္သြားတာလဲ။
ထိုအခါ လရိပ္က ရွင္းခန႔္အကၤ်ီေကာ္လံစကိုင္လိုက္ၿပီး...
"မီဒီယာေတြကိုေသခ်ာေျပာထားရမယ္။အေရာင္ပဲ လိုက္ၾကည့္မေနနဲ႕ ေဈးႏႈန္းနဲ႕အမ်ိဳးစားလဲ ယွဥ္ၿပီးခ်ျပပါလို႔ေလ"
"အာ..ဒီကိစၥဘာမွမဟုတ္တာ။အစ္ကိုဘာစားၿပီးၿပီလဲ။"
"ငါ ေမာင့္ဆီကိုလာတာသတိရလို႔"
လရိပ္ကေျပာၿပီး ရွင္းခန႔္ပါးေလးကို႐ႊတ္ကနဲနမ္းလိုက္သည္။အစတည္းကမွသူ႕အထိေတြ႕ဆိုမလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ရွင္းခန႔္က ခါးကိုဖက္ၿပီးျပန္နမ္း၏။
"ေမာင္ရာ အလင္းသစ္ရွိတယ္ေလ"
အလင္းသစ္ကထရမလိုထိုင္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီးမွ..
"ကြၽန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္အစ္ကို"
အလင္းသစ္ထိုအခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီးလက္သီးကိုက်စ္ေနေအာင္ဆုပ္လွ်က္ အံႀကိတ္ကာ..
"လရိပ္ေႏြး ခင္ဗ်ားအရင္စတာေနာ္"
---------
အလင္းသစ္ထြက္သြားတာနဲ႕ လရိပ္မ်က္ႏွာကခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားခဲ့သည္။
"မင္းသတင္းေတြကဘာလို႔ထြက္လာလဲ"
"ေမာင္မသိဘူး"
"မင္းသာယာေနတာမဟုတ္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ အစ္ကိုကလဲဗ်ာ တစ္ကယ္မသိဘူး။ေနာက္လဲမျဖစ္ေစရဘူးေနာ္။"
"ငါအလုပ္ကို စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္မလုပ္ရဘူး"
"ေမာင့္ကို စိတ္မခ်ဘဴးလား။ၾကည့္ပါဦး သဝန္ေတြတိုေနတာ ခ်စ္စရာႀကီး"
"က်စ္"
ရွင္းခန႔္က သူ႕မ်က္ႏွာကိုဆြဲယူေတာ့သူကပုတ္ထုတ္ပစ္သည္။
"ကဲစိတ္မဆိုးနဲ႕ေတာ့။ေမာင္တစ္ခါတည္း႐ုံးဆင္းလိုက္မယ္။ဘယ္သြားမလဲ"
"ငါ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
"ေကာင္းၿပီ ႁပြတ္!"
သူတို႔ကားေလး ကုမၼဏီမွထြက္သြားတာကို အလင္းသစ္က အေပၚထပ္မွအံႀကိတ္ကာၾကည့္ေနတာကိုေတာ့သူတို႔မျမင္။
႐ုပ္ရွင္ကားက တ႐ုတ္နန္းတြင္းစစ္ကား ဇာတ္လမ္းကရႈပ္ၿပီး နားလည္ရခက္တဲ့အထဲ ရွင္းခန႔္ေၾကာင့္ လရိပ္ေကာင္းေကာင္း မၾကည့္ရ။႐ုပ္ရွင္ကားကလဲ ၾကည့္တဲ့သူက်ဲတဲတဲ။သို႔ေပမယ့္လရိပ္အဲ့လိုကားေတြႀကိဳက္သည္။
"ေမာင္ရာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနကြာ"
"အစ္ကိုကလဲဗ်ာ နမ္းတာေလးကို"
"မင္းမ်က္ႏွာေၾကာင့္ငါမျမင္ရေတာ့ဘူး"
"ဒါဆိုလည္း မ်က္ႏွာကိုမနမ္းေတာ့ဘူး"
ရွင္းခန႔္တစ္ေယာက္က မဟုတ္ေတာ့ဘူး။အိမ္မွာလဲအၿမဲေတြ႕ရတာကို ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့ႏွစ္နာရီေလးမွာအၿငိမ္မေနနိုင္ဘူး။
ရွင္းခန႔္လက္ေတြက လရိပ္ေဘာင္းဘီထဲဝင္လာေတာ့ လရိပ္တြန႔္သြားသည္။
"ေမာင္!"
"႐ုပ္ရွင္ကိုျမင္ရတယ္မဟုတ္လား"
ဒီေျပာမနိုင္ဆိုမနိုင္ကိုေတာ့သူဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့။ေဘာင္းဘီထဲက အေကာင္ေပါင္ကိုလက္ျဖင့္ကစားၿပီး သူ႕ကိုၾကည့္ကာၿပဳံးၿဖဲၿဖဲလုပ္ေနသည္။လရိပ္ကထိုမ်က္ႏွာႀကီးကိုၾကည့္ကာ အသဲယားလာၿပီး တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ေတာ့ သူကအရည္ေပ်ာ္သြားတဲ့ပုံစံမ်ိဳးလုပ္ျပရာ လရိပ္ၿပဳံးမိသြားသည္။
"အ့ ေမာင္ အဲ့လိုမလုပ္နဲေလ"
ရွင္းခန႔္ကအၿငိန္မေန ညီငယ္ကိုအထက္ေအာက္ပြတ္ဆြဲေနေတာ့ လရိပ္တားရၿပီ။သုတ္စရာလဲမပါပဲ။႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွာ ျမင္မေကာင္းစရာေတြျဖစ္ေတာ့မည္။
"ေပကုန္မယ္။ေမာင္ရာ "
အဲ့လိုေျပာေတာ့ရွင္ခန႔္က ေခါင္းငုံ႕လာကာ ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံလိုက္ေလသည္။
"ဟ့ "
ေကာင္းလာတာေၾကာင့္သူ႕ေခါင္းကိုဖယ္ဖို႔မႀကိဳးစားပဲ သူဆံပင္ေတြကိုသာစုပ္ကိုင္ၿပီး အသံမထြက္ေစရန္ သူ႕ပါးစပ္ကိုသူပိတ္ထားေလ၏။
"ေမာင္! ဖယ္ ဖယ္ေတာ့ ထြက္ေတာ့မယ္"
ရွင္းခန႔္က နားမေထာင္ပဲ ဆက္လုပ္ေနေတာ့ ပါးစပ္ထဲကိုပန္းထုတ္မိသြားေလသည္။
"အ့ ဟ့ ...ဟင္ ဝင္ကုန္ၿပီ။လာ သန႔္စင္ခန္းသြားမယ္။"
လရိပ္ကရွင္းခန႔္လက္ကိုဆြဲၿပီး သန႔္စင္ခန္းသို႔ေခၚသြားၿပီး ေဘစင္မွာကပ္ေစလွ်က္..
"ေထြး"
"ဘာကိုလဲ"
"ဟင္...မင္း.."
ရွင္းခန႔္က သူ႕အားၿပဳံးၿဖဲၿဖဲျဖင့္သာၾကည့္ေန၏။
“ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္တာလဲ။ညစ္ပတ္ေအာင္”
လရိပ္ကရွင္းခန႔္အားဖက္ကာ ေျပာရင္းအသံေလးတိမ္ဝင္သြားတယ္။
“ေဟာ ငိုစရာလဲမဟုတ္တာကို”
သူတို႔႐ုပ္ရွင္႐ုံကေနျပန္ထြက္ခဲ့ေလသည္။အိမ္ေရာက္ေတာ့မၿပီးျပတ္သည့္အလုပ္ေတြကိုကိုယ္စီလုပ္ေနလိုက္ၾကသည္။တစ္ေယာက္ကစားပြဲခုံမွာစာလုပ္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ laptop ေတြစာ႐ြက္ေတြပ်ံ့က်ဲကာအလုပ္လုပ္ေနသည္။သူစာၾကည့္ခန္းထဲသြားမလုပ္ပဲ လရိပ္နားမွာ ပဲအလုပ္လုပ္ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
Beez beez beez
ဖုန္းနံပါတ္အစိမ္းတစ္လုံးကရွင္းခန႔္ဆီသို႔ဝင္လာေလ၏။
*ဘယ္သူမ်ားလဲ* “ဟဲလို”
“ေဟ့ေကာင္ရွင္းခန႔္”
“ဟာ အစ္ကိုေနဝန္း”
“ငါတို႔မိသားစုရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနၿပီ”
“ဟုတ္လား အရင္အိမ္မွတ္လား ကြၽန္ေတာ္တို႔အခုေတြ႕မလား”
“မနက္ၾကမွ ပဲေတြ႕မယ္ကြာ ငါ့မိန္းမ မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႕မို႔လို႔ သူေနမေကာင္းလို႔ကြ”
“ဟား..ေနာက္တစ္ဗိုက္လား။ဝမ္းသာစရာပဲ”
ရွင္းခန႔္ကို လရိပ္ၾကည့္ရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။သူ႕ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကိုက ေလးရသြားတာကို သူတစ္ကယ္ဝမ္းသာေနပုံပဲ။သူ႕ကေလးဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္လိုက္မလဲ။သူမဖန္တီးေပးနိုင္တာေၾကာင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။
“ေမာင္!”
“အစ္ကို အိပ္ေတာ့မလား။ေမာင္ စာ႐ြက္ေတြရွင္းလိုက္မယ္”
“ဟင့္အင္း ေန႕လယ္ကလိုျပန္လုပ္ေပးမလို႔”
“အာ..အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္လို႔လုပ္မိသြားတာ”
“ငါလဲခ်စ္တာပဲေလ”
“အ အစ္ကို!”
လရိပ္ကရွင္းခန႔္၏ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကိုအနည္းငယ္ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ထြက္လာသည့္အေကာင္ႀကီးကို ခဏေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ရွင္းခန႔္အရမ္းအားနာသြားသည္။အစ္ကို႔ဟာကေသးေသးေလး သူ႕ပါးစပ္နဲ႕ကအသာေလးဝင္သည္။သူ႕ဟာက..
သို႔ေပမယ့္လရိပ္က ထိပ္ဖ်ားေလးကိုငုံၿပီးလွ်ာေလးနဲ႕ပြတ္ဆြဲရာ ရွင္းခန႔္ကုတင္မွာေနာက္ျပန္လန္ၿပီးလက္ေထာက္ကာေအာ္ညည္းေန၏။
“အား အ့”
လရိပ္ႏုတ္ခမ္းေထာင့္ေတြ စပ္လာေပမယ့္ ရွင္းခန႔္ခံစားခ်က္ပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ေအာင့္အီးၿပီး ဆက္လုပ္သည္။ရွင္းခန႔္ကၿပီးခ်င္လာတာကိုသူခံစားမိေတာ့ပိုတိုးလို႔ စုပ္လာ၏။သူ႕အလွည့္တုန္းက မ်ိဳေတာင္မ်ိဳခ်လိဳက္လာ သူလဲျပန္မ်ိဳခ်မည္။
သို႔ရာတြင္ရွင္းခန႔္ထုတ္လႊတ္လိုက္သည့္အရည္ေတြကမ်ားလြန္းတာေၾကယင့္ သူ႕ႏွာေခါင္းထဲကပါ ျပန္ထြက္လာၿပီး တဟြက္ဟြက္ေခ်ာင္းဆိုးကာ သီးၿပီး ငိုေတာ့သည္။
“အီး....ဟီး.....”
“အ့ အစ္အစ္ကို ”
ရွင္းခန႔္ကအျမန္ထလာလာအဝတ္ေတြနဲ႕သုတ္ပစ္ၿပီး wet tissue ျဖင့္သန႔္ရွင္းေပး လိုက္သည္။လရိပ္ႏွာေခါင္းေတြႏႈတ္ခမ္းေတြမွာရဲတတ္လွ်က္ရွိ၏။
“အစ္ကိုကလဲဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာလုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တာဗ်။အစ္ကိုျပန္လုပ္ေပးဖို႔မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။”
“ငါက ကေလးလဲမေမြးနိုင္ဘူး။မင္းကိုသာယာေအာင္လဲမလုပ္ေပးနိုင္ဘူး”
“က်စ္! ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။အစ္ကိုရွိရင္ရၿပီ”
တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ဝမ္းနည္းစရာႀကံဖန္ေတြးၿပီးဝမ္းနည္းသူကိုေခ်ာ့သိပ္ၿပီးမွ သူအလုပ္ေတြဆက္လုပ္ရေလသည္။
ဒီလူ ခုတစ္ေလာအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတာ။သူ႕ဆီကအခ်စ္ခံရလို႔ ရွင္းခန႔္အရမ္းေပ်ာ္သည္။အဲ့လိုမွန္းသိရင္ သူငယ္ငယ္တည္းက လက္ထပ္လိုက္တယ္။သူေဘးမွာထိုင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနတာကို အိပ္ေပ်ာ္ေနသူက ခါးကိုမလႊတ္ပဲဖက္ထားျပန္ေတာ့ရွင္းခန႔္ၾကည္ႏူးရျပန္၏။