အရိုးေဆာင္၏နားေနခန္းအေပါက္ဝတြင္ရပ္ရင္း တစ္ဖက္အေဆာင္အေပၚထပ္ရွိ သားဖြားေဆာင္ေပၚသို႔ လင္းထက္ေနာင္၏အၾကည့္တို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ေရာက္ရွိေနရသည္။ ဟိုလူႀကီးတစ္ေယာက္အား ယခုထက္ထိ အရိပ္အေယာင္မွ်မျမင္ရေသးေသာေၾကာင့္။
ေျခေထာက္ကို လႈပ္ခါလႈပ္ခါေဆာ့ရင္း အရိုးေဆာင္အေနာက္ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနသည္မွာ အခန္းထဲလူနာခုတင္ေနရာမေလာက္၍ အေနာက္ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ ေနရာခ်ထားရေသာ လူနာမ်ားကေတာင္ လင္းထက္ကို သိသိသာသာအကဲခတ္ေနၾကၿပီ။
ဒါလည္း ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ပါ။ ပထမဆုံး အရိုးေဆာင္တြင္ အလုပ္စဆင္းသည့္ေန႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ဌာနထဲ လိုက္မၾကည့္နိုင္ေသးဘဲ ဟိုလူႀကီးကို အရင္ႏႈတ္ဆက္နိုင္ဖို႔သာ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပေနမိတာ။ လက္ကေလးျပႏႈတ္ဆက္ရရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီ။
ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ေဝေဝတို႔ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ေက့စ္ေတြလိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီ။ အရိုးဌာနက နာမည္အတိုင္း အရိုးႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ေက့စ္ေတြကအစုံမို႔ ေလ့လာစရာေတြလည္း စုံလွသည္။ ယခုလို လင္းထက္ လိုက္မၾကည့္ဘဲ ေယာင္လည္ေယာင္လည္လုပ္ေနျခင္းကို ထိုလူႀကီးျမင္ရင္ေတာ့ မရိုးနိုင္စြာ ဆူပူမွာက်ိန္းေသသည္။
အနည္းငယ္မွ်ဆူပုပ္ပုပ္ျဖင့္ သားဖြားေဆာင္သို႔ ဇက္ခိုင္မတက္ေမာ့ၾကည့္ေနမိစဥ္ တရှပ်ရှပ် ဝင္လာေသာ ေျခသံေၾကာင့္ အႀကီးအစ္ကိုေတြလားဟု အလန့္တၾကားလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ရႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ဝင္လာေသာ ေကာင္းကင္ယံ။ သူ႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဝေဝက ၿပဳံးစပ္စပ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေကာင္းေကာင္း"
လင္းထက္ ေမးလိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ေလးေသာ ေကာင္းေကာင္းက ေျဖရန္ပါးစပ္ဟေနစဥ္ ႏႈတ္သြက္ေသာ ေဝေဝက အရင္စေျဖၿပီးျဖစ္သည္။
"ကာေဘာ္လိုက္(carbolize)တိုက္ထားတဲ့အေပၚ ျဖတ္နင္းမိလို႔ ေဒၚေသာင္ေအာ္လိုက္တာေလ"
"အာ"
လင္းထက္ နားလည္သြားသည္။
ေဒၚေသာင္က အရိုးေဆာင္၏သူနာျပဳစစ္စတာႀကီး။
အဆူအပူၾကမ္းခ်က္က ဟိုလူႀကီးထက္ေတာင္ သာသည္ဟုဆိုရမည္။ လင္းထက္တို႔ သည္ေန႕မွ စေရာက္သည္ဆိုေသာ္လည္း ေဒၚေသာင္ႏွင့္ လူနာေစာင့္တို႔၏တိုက္ပြဲ၊ ေဒၚေသာင္ႏွင့္ သန့္ရွင္းေရးဝန္ထမ္းတို႔၏တိုက္ပြဲ၊ ေဒၚေသာင္ႏွင့္သူ႕တပည့္ဆရာမတို႔၏တိုက္ပြဲတို႔ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႀကဳံၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။
ပီဂ်ီအစ္မႏွင္းယုကေတာ့ ထိုအျဖစ္မ်ိဳးဟာ ေန႕တိုင္းပဲဟုဆိုပါသည္။ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးဦးၾကည္တိုးႏွင့္ေက်ာင္းေနဘက္ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ တစ္ခုခုဆို ေဆး႐ုံအုပ္ႏွင့္တက္တိုင္တာမို႔ ဆရာဝန္ေတြေတာင္ သူ႕ကို လန့္ရသည္ဟုဆိုသည္။ ဌာနထဲ စည္းကမ္းႀကီးခ်က္ကလည္း လက္လန္သည္တဲ့။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အစြန္းေရာက္လြန္းသည္ဟု အစ္မႏွင္းယုက အတင္းတုပ္သြားခဲ့ေသးသည္။ လင္းထက္တို႔ကိုလည္း ကင္းကင္းလြတ္လြတ္ေနဖို႔ ေရာက္ကတည္းက မွာထားသည္။
ယခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းတစ္ေယာက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေစ်းဦးေဖာက္သြားေခ်ၿပီ။
ဌာနတိုင္းတြင္ မနက္ခင္းတိုင္း သန့္ရွင္းေရးဝန္ထမ္းက ဝက္ဒ္ထဲတစ္ခုလုံး ကာေဘာ္လိုက္တိုက္ သန့္ရွင္းလုပ္တတ္သည္မွာ ထုံးစံ။ ၾကမ္းျပင္ကို ဖီေနာကဲ့သို႔ေသာအရည္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကမ္းတိုက္သန့္ရွင္းေရးလုပ္ရတာမ်ိဳး။ ထိုသို႔ သန့္ရွင္းေရးမလုပ္မွီ လႈပ္ရွားသြားလာမႈမျပဳနိုင္သည့္ လူနာမ်ားႏွင့္ သတိမလည္ေသးသည့္လူနာမ်ား၏လူနာေစာင့္မ်ားမွအပ က်န္လူနာေစာင့္မ်ားကို အျပင္ထြက္ခိုင္းထားတတ္သည္။ မနက္ခင္းဆရာဝန္မ်ား ေရာင္းလွည့္ဖို႔အတြက္ေရာ သန့္ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔အတြက္ပါ တစ္ခါတည္းေပါင္းၿပီး ထြက္ခိုင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ အရည္မေျခာက္မခ်င္း ထိုအေပၚသို႔ မည္သူမွ် ျဖတ္မသြားခိုင္းေခ်။ မျဖစ္မေနသြားၾကလွ်င္ေတာင္ ေဘးမွ ကပ္ၿပီးျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာမ်ိဳးလုပ္တတ္ၾကသည္။ ထိုမွသာလည္း သန့္ရွင္းေရးလုပ္ထားသည္က အရာထင္မည္မဟုတ္ပါလား။
ယခုေကာင္းေကာင္းက ထိုအေပၚကိုျဖတ္ေလွ်ာက္လာေသာေၾကာင့္ ေဒၚေသာင္က ေအာ္လိုက္တာပဲျဖစ္မည္။
"ငါေတာင္ ေဘးကကပ္ေလွ်ာက္တယ္၊ နင့္ေကာင္းေကာင္းကေတာ့ ဘာေတြေတြးေနလို႔လဲမသိဘူး၊ ေခါင္းႀကီးငုံ႕ၿပီး ကာေဘာ္လိုက္လုပ္ထားတာမျမင္ဘဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေဒၚေသာင္က ဝက္ဒ္ထဲကေနၿပီးေတာ့...ေဟ့ ဟိုေဟာက္ဆာဂ်င္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကာေဘာ္လိုက္ လုပ္ထားတာေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတာလဲဆိုၿပီး သူ႕အသံႀကီးနဲ႕ ေအာ္တာ၊ ေကာင္းေကာင္းတစ္ေယာက္ အသံေတာင္ မထြက္ရဲဘူး၊ ေဘးကပ္ၿပီး သုတ္တာ သုတ္တာဆိုတာ"
ေဝေဝကေျပာရင္း အားရပါးရ ရယ္သည္။ လင္းထက္လည္း ရယ္ရင္း တစ္ဖက္ရွိသားဖြားေဆာင္သို႔ အေျခအေနမ်က္စပစ္ရသည္။
"ဦးၿဖိဳးစည္သူလင္းက မလာေသးလို႔လား"
လင္းထက္၏အျဖစ္ကို ရိပ္မိဟန္ရွိေသာ ေကာင်းကောင်းက ေမးသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေကာင္း ေခၚလိုက္ေသာ နာမည္ေၾကာင့္ လင္းထက္ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားရသည္။
"ဦးၿဖိဳးစည္သူလင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ၿဖိဳးစည္လင္းသူပါဟ၊ ငါ့လူႀကီးနာမည္ကို မဖ်က္ၾကပါနဲ႕"
ေကာင္းေကာင္းက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ အူလည္လည္ ေခါင္းကုတ္သည္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရည္းစားနာမည္ေတာင္ မွန္ေအာင္မမွတ္နိုင္ၾကဘူး။ တကယ့္ေကာင္ေတြ။
သူတို႔သုံးေယာက္ အရိုးေဆာင္အေနာက္ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ ရပ္ရင္း ဟိုဟိုသည္သည္ တြတ္ထိုးေနၾကစဥ္ ပေရာ္ဖက္ဆာႏွင့္အျခားအႀကီးအစ္ကိုအစ္မေတြ အုပ္စုလိုက္ ဆရာဆရာမနားေနခန္းထဲသို႔ ဝင္လာၾကသည္။ ပုံစံၾကည့္ရတာ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးကိုယ္တိုင္ သည္ေန႕ေရာင္းလွည့္စေတာ့မည္ထင္သည္။ လင္းထက္လည္း ဟိုလူႀကီး၏ အရိပ္အေယာင္လုံးဝမျမင္ရေသးေသာ သားဖြားေဆာင္ကို သံေယာဇဥ္မျပတ္စြာ ေနာက္ဆုံးၾကည့္ရင္း အစ္ကိုေတြေနာက္ သြားရပ္ရသည္။ ပထမဆုံးေန႕မို႔ ေရာင္းလွည့္တာေတာ့ လိုက္ရမည္ျဖစ္သည္။
အရိုးေဆာင္က လူနာမ်ားသည္။ အေတာ္ေလးမ်ားလြန္း၍ ေဟာခန္းထဲတြင္ပင္ မေလာက္၍ အခ်ိဳ႕ကို ေကာ္ရစ္ဒါမ်ားတြင္ပင္ ထားရသည္။ လင္းထက္ တာဝန္က်ဖဴးသမွ်ထဲ အရိုးေဆာင္ႏွင့္သားဖြားေဆာင္က ထိုကဲ့သို႔ ခုတင္မေလာက္၍ အျပင္၌အထားရဆုံး ဌာနႏွစ္ခုျဖစ္သည္။
အရိုးေဆာင္၏ ေရာင္းလွည့္ျခင္းက တျခားဌာနမ်ားႏွင့္မတူ။ ေန႕တိုင္း သုံးႀကိမ္ ေရာင္းလွည့္ရသည္။ လူနာဖိုင္တြဲမ်ားကို က်ား၊မႏွင့္ လက္အရိုးေရာဂါအတြက္ဟူ၍ သုံးမ်ိဳးခြဲထားသည္။ ပန္းေရာင္က အမ်ိဳးသမီးလူနာမ်ား၊ လိေမၼာ္ေရာင္ လက္အရိုးေရာဂါလူနာမ်ား၊ အျပာေရာင္က အမ်ိဳးသားလူနားမ်ားအတြက္ဟူ၍။ လွည့္သည့္အခါတြင္လည္း သက္ဆိုင္ရာဆရာဝန္ႀကီးေတြက ကိုယ္ယူထားသည့္အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ဖိုင္အေရာင္မ်ားကိုေ႐ြးၿပီး ၾကည့္သြားတတ္ၾကသည္။
သည္ေန႕ ပထမဆုံးလွည့္မည္က အမ်ိဳးသားေဆာင္အတြက္။ ဒါကလည္း လင္းထက္အတြက္ ကံေကာင္းသြားသည့္အရာဟုဆိုရမည္။
အရိုးေဆာင္က အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေဆာင္ဟူ၍ ႏွစ္ေဆာင္ရွိသည္။ အမ်ိဳးသားေဆာင္၏ အေနာက္ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ ထြက္ၾကည့္မွသာ သားဖြားေဆာင္ကိုလွမ္းျမင္နိုင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးအေဆာင္ဘက္ကဆို အမ်ိဳးသားအေဆာင္ခံေန၍ မျမင္ရ။ ယခု အမ်ိဳးသားေဆာင္ကို အရင္လွည့္မည္မို႔ ဟိုလူႀကီးအရိပ္အေယာင္ ေခ်ာင္းလို႔ရေသးေပဦးမည္။
တစ္ခုတင္ၿပီး တစ္ခုတင္ ေရာင္းလွည့္လိုက္ရင္း ယခုမွ လိုက္ၾကည့္ေသာ လင္းထက္အဖို႔ ေက့စ္ေတြက စိတ္ဝင္စားစရာမ်ားခ်ည္းသာ။ ပခုံးထဲ အပ္စိုက္ဝင္လို႔ ခြဲထုတ္ဖို႔ေစာင့္ေနရေသာ လူငယ္ကတစ္ဦး။ ငါးထပ္တိုက္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးနီးပါး အရိုးမ်ားက်ိဳးေနေသာ ဆယ္ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးကတစ္ဦး။ အျခား ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တာ၊ ေခ်ာလဲတာ၊ ဆီးခ်ိဳေရာဂါအခံျဖင့္ အနာရွိရာမွ အနာက်က္အားမရွိေတာ့ဘဲ အရိုးထိတာ အစရွိသျဖင့္ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး။
အခ်ိဳ႕လူနာမ်ားသည္ ႏွစ္ခ်ီေဆး႐ုံတက္ေနရသည္မ်ားေတာင္ရွိသည္။ အေနာက္ေကာ္ရစ္ဒါအေပါက္ဝမွ ဦးေလးတစ္ဦးဆိုလွ်င္ ေဆး႐ုံတက္ရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဟုဆိုသည္။ ဆီးခ်ိဳအခံရွိေနသည္မို႔ အနာက်က္ႏႈန္းက လုံးဝမရွိေတာ့သလိုျဖစ္ၿပီး ေျခသလုံးသားတစ္ခုလုံး အရိုးေပၚသည္အထိ လွိုက္စားေနသည္။
အနာအား ပတ္တီးေျဖလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေဝေဝက အလန့္တၾကား လင္းထက္လက္ကို လာကိုင္သည္။ အရိုးပါျမင္ရသည္အထိ အသားေဟာင္းေလာင္းေပါက္ လွိုက္စားေနသည္က ေတာ္႐ုံလူမၾကည့္ရဲစရာ။ ေန႕စဥ္ ေဆးထည့္ေသာ္ျငား အနံ႕(foul smelling)ကေတာ့ လွိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးက စစ္ေဆးၿပီး လိုအပ္သည္မ်ားကို ၫႊန္ေတာ့ အစ္ကို အစ္မေတြက လူနာဖိုင္ထဲတြင္ လိုက္မွတ္သည္။ ထိုဦးေလး၏ လူနာေန႕စဥ္မွတ္တမ္းသည္လည္း အလြန္ထူေနၿပီျဖစ္၍ ေလးႀကိမ္ေလာက္ေတာင္ ခြဲထုတ္ထားေနရေခ်ၿပီ။
ထိုဦးေလးႀကီးကိုေက်ာ္၍ အေနာက္ေကာ္ရစ္ဒါသို႔ လုံးလုံးေရာက္ေသာအခါ တစ္ဖက္အေပၚထပ္ရွိ သားဖြားေဆာင္တြင္လည္း ဆရာဝန္အႀကီးမ်ားဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ထြက္လာသည္မို႔ လင္းထက္ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။
ထိုအုပ္စုထဲ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ရွပ္ျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ဟာ အလိုလိုထင္းလင္းစြာ လင္းထက္၏အျမင္အာ႐ုံ၌ ၿငိတြယ္သည္။ တကယ္ကို မနာလိုစရာေကာင္းေအာင္ အားလုံးထဲမွာ ထင္ေပၚလြန္းေနေသာလူႀကီး။ ထိုလူႀကီးက လင္းထက္ခ်စ္သူတဲ့ေလ။
ေန႕စဥ္ေတြ႕ျမင္ေနက် ဆက္ဆံေရးျဖစ္ပါေသာ္ျငား အရိပ္ကေလးျမင္႐ုံမွ်ျဖင့္ ရင္ခုန္သံတို႔ သစ္လြင္ေနေအာင္ ထိုလူႀကီးက ျပဳစားပါသည္။
ပိုပိုလိုလို အိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္မ်က္မွန္အား ေကာက္တပ္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ လင္းထက္တို႔ရွိရာ အရိုးေဆာင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လာေသာ ထိုလူႀကီးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္လိုက္ရပါသည္။
ဝမ္းသာအားရ လက္လွမ္းျပလိုက္ရင္း မျမင္နိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္လည္း ရယ္ျပမိေသးသည္။ လက္ျပန္မျပလာေသာ္လည္း ေဘးရွိလူေတြႏွင့္မို႔ မရိုးနိုင္သည့္ မ်က္ခုံးႀကီးက တြန့္ေနဦးမွာေတာ့ ျမင္ေယာင္ပါသည္။ ဆိုေတာ့ အနားမွာရွိလွ်င္ ထိုမ်က္ခုံးတန္းေတြ ေျပေလ်ာ့သည္အထိ အနမ္းတို႔ စြန့္ႀကဲမိမည္မွာ အေသအခ်ာ။
ျမင္ေနရက္ႏွင့္လြမ္းရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႀကိဳးတို႔က တရစ္ရစ္တိုးလို႔ ႏွောင္ငင္ေနေတာ့တာ။
ကံေကာင္းစြာ လင္းထက္တို႔ အေနာက္ေကာ္ရစ္ဒါကို ေရာင္းလွည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ထိုလူႀကီးတို႔ကလည္း သားဖြားဌာန၏အေရွ႕ေကာ္ရစ္ဒါကို ေရာင္းလွည့္ေနၾကသည္။ အခန္းတြင္းသို႔ဝင္သြားလွ်င္ေတာ့ ျမင္နိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။
မအားလပ္သည့္ၾကားမွ လင္းထက္ရွိရာသို႔ မၾကာခဏလွည့္ၾကည့္ေပးရွာေသာ လူႀကီးႏွင့္အၿပိဳင္ ေက့စ္လိုက္မၾကည့္ဘဲ အားယားေနေသာလင္းထက္ကေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ မ်က္ဝန္းဒီဂရီေစာင္းေနေတာ့သည္။
"အယ္ လင္းထက္ လင္းထက္"
တစ္ဖက္သို႔ အၾကည္ဓာတ္ယူေနခ်ိန္ ႐ုတ္တရတ္ ေဝေဝက လက္ေမာင္းကို လႈပ္ခါလိုက္သျဖင့္ အလန့္တၾကားလွည့္ၾကည့္ရသည္။ ထိုအခါ ေဝေဝက အေရွ႕ရွိ ဆရာေတြ ၾကည့္ေနေသာလူနာကို ေမးေငါ့ျပသည္။
႐ုတ္တရတ္ လင္းထက္ေတာင္ ေယာင္ယမ္း၍ မ်က္လုံးမွိတ္မိသည္။ ေဘးရွိ ေတာ္႐ုံအနာၾကည့္ရဲေသာ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မ်က္ႏွာလႊဲရွာသည္။
"Bed sore(အိပ္ယာနာ)ရတာတဲ့"
ေဝေဝက ခပ္တိုးတိုးကပ္ေျပာသည္။
"အင္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ"
လူနာက သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ လူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဟိုဦးေလးႀကီးလိုမ်ိဳး ေဆး႐ုံတက္ရတာ ႏွစ္ခ်ီေနဟန္ရွိသည္။ ေက်ာျပင္တြင္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်က္စာမွ် အိပ္ရာနာပင္ရေနသည္။ အနာက အတြင္းသို႔ ႏွစ္လက္မနီးပါးေလာက္ ကလိုင္ေပါက္ျဖစ္ေနသည္။ အရင္ဖ်ားနာေဆာင္တို႔တုန္းက အိပ္ယာနာကို လင္းထက္တို႔ ျမင္ဖူးခဲ့ပါေသာ္လည္း ယခုေလာက္ မဆိုးလွပါ။
တကယ္ေတာ့ အိပ္ရာနာသည့္ ေရာဂါတစ္ခုမဟုတ္ေခ်။ လူနာသည္ အခ်ိန္ၾကာရွည္စြာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ေနရာတည္းရွိအေရျပားကိုဖိ၍ လဲေလ်ာင္းေနရသည့္အခါတြင္ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္ေနရသည့္အခါတြင္ျဖစ္ေစ ထိုအေရျပားသည့္ အဖိခံရပါမ်ားလာၿပီး ပြန္းပဲ့သလိုအနာေလးေတြအျဖစ္မွစသည္။ ထိုမွတဆင့္ သတိမမူမိရင္မမူမိသလို အနာအႀကီးအျဖစ္ပို၍ ဆိုး႐ြားလာတတ္သည္။
အထူးသျဖင့္ ဆီးခ်ိဳရွိသူမ်ားႏွင့္ ေဆးလိပ္ေသာက္သုံးသူမ်ားဆိုလွ်င္ အနာက်က္ႏႈန္းမေကာင္းေတာ့သျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ အိပ္ရာနာျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ အနာက်က္ေအာင္ကုသဖို႔ ခက္ခဲသြားေပေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ယခုလူနာသည္လည္း ဆီးခ်ိဳရွိသူမို႔ အနာသည္ေန႕စဥ္ေဆးထည့္ေနေသာ္ျငား ပို၍ပို၍သာ ဆိုးလာခဲ့ဟန္ရွိသည္။
လင္းထက္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ အေတာ္ကို ဆင္းရဲလွသည့္ ဝဍ္ေႂကြးမ်ားပင္မဟုတ္ပါလား။
လူနာဆီကို စိတ္ေရာက္သြားသျဖင့္ ဟိုလူႀကီးကို ခဏေမ့သြားရသည္။ သတိရ၍ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သားဖြားေဆာင္ လူနာေဟာခန္းမထဲသို႔ ဝင္သြားၾကၿပီျဖစ္ေသာ လူမ်ား၏ေနာက္ေက်ာမ်ားကိုသာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုအထဲ ေနာက္ဆုံးမွျမင္ေနရေသာ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ေက်ာျပင္တစ္ခုကိုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပဳံးရင္း ေငးေမာမိပါသည္။
အၿမဲတမ္း ေရာင္းလွည့္တိုင္း ေရွ႕ဆုံးနီးပါးမွ သြားတတ္သူဟာ ယေန႕ေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွ အခန္းထဲလိုက္ဝင္သြားပါေရာလား။
*******************
"တကယ္ႀကီး မသိတာလား"
ေဝႏွင္းသြယ္က မယုံတစ္ဝက္ ယုံတစ္ဝက္မ်က္ႏွာအမူအရာျဖင့္ ေမးသည္။ အလားတူ လင္းထက္ႏွင့္ေကာင္းကင္ယံမွာလည္း ဇေဝဇဝါ။
ယခု လင္းထက္တို႔ ေရာင္းလွည့္ၿပီး၍ ဝက္ဒ္ထဲ ေက့စ္ေတြလိုက္ၾကည့္ရင္း ပခုံးထဲ အပ္စိုက္ဝင္ေနေသာ လူငယ္အား ေမးျမန္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုလူငယ္က သူ႕ပခုံးထဲ အပ္ဘယ္လိုစိုက္ဝင္သြားသလဲဆိုတာကို မသိဘူးတဲ့။ ပခုံးက နာလို႔ ျပင္ပလူနာဌာနသို႔လာျပရင္း ဓာတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ခိုင္းေတာ့မွ သိရတာတဲ့။
ဓာတ္မွန္ထဲ၌ ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း အပ္က ေသးေသးေလးမဟုတ္။ အရွည္က လက္သန္းတစ္ေခ်ာင္းစာေလာက္ေတာင္ရွိသည္။ ဒါႀကီး ဘယ္လိုစိုက္မိသလဲ လူငယ္မသိဘူးဆိုသည္က အနည္းငယ္စဥ္းစားစရာ။
ကံေကာင္းသည္က ေအရးႀကီးသည့္ေသြးေၾကာမ်ားကို မထိခိုက္မိခဲ့ျခင္းပင္။
လင္းထက္တို႔သုံးေယာက္ ေခါင္းကုတ္ေျခကုတ္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္လူနာတစ္ဦးထံ ဆက္ၾကည့္လိုက္ရသည္။ မသိပါဘူးဆိုမွ ဆက္ေမးေန၍လည်း မသင့္ေတာ္ေတာ့ပါေလ။
ေနာက္ထပ္လူနာကေတာ့ ငါးထပ္တိုက္ေပၚမွ ျပဳတ္က်သည္ဆိုေသာ ကေလးေလးျဖစ္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံးနီးပါးထိခိုက္သြား၍ အိုင္စီယူထဲတြင္ ေျခာက္လေက်ာ္ေလာက္ ေနခဲ့ရၿပီး ယခုရက္ပိုင္းမွ အရိုးဌာနသို႔ ျပန္လႊဲထားျခင္းျဖစ္သည္။
ပုံမွန္ဆို ကေလးေဆာင္သို႔ လႊဲရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အရိုးႏွင့္ပတ္သတ္၍ ပိုမိုေစာင့္ၾကည့္ရန္လိုအပ္သျဖင့္ အရိုးေဆာင္သို႔လႊဲထားျခင္းျဖစ္မည္။ ကေလးေဆာင္မွဆရာဝန္မ်ားလည္း လာၾကည့္တတ္ပုံရသည္။ လူနာမွတ္တမ္းထဲ ကေလးေဆာင္မွ ဆရာဝန္မ်ား၏ေဆးစာမ်ားကိုပါ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္။
"ဒါနဲ႕ ကေလးက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ငါးထပ္တိုက္ေပၚက ျပဳတ္က်ရတာလဲဟင္"
လင္းထက္ႏွင့္ေကာင္းကင္ယံက လူနာဖိုင္တြဲအား အရင္လွန္လွန္ေလွာေလွာၾကည့္ေနစဥ္ ေဝဝေက လူနာေစာင့္ကို တန္း၍ေမးျမန္းစပ္စုေလသည္။ လင္းထက္လည္း သိခ်င္တာမို႔ ေဘးရွိကေလးအဖျဖစ္ဟန္တူသူထံ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ လူနာရွင္ကေလးေလးကေတာ့ အိပ္ေနရွာသည္။
ငါးထပ္တိုက္ဆိုသည့္အျမင့္ဟာ နည္းေနာသည့္အျမင့္မွ မဟုတ္တာ။ သည္လိုတိုက္ေပၚမွ ကေလးဟာ ဘာေၾကာင့္ျပဳတ္က်ရသလဲ။
"အင္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာရင္ ဆရာေလးတို႔ဆရာမေလးတို႔ ယုံပါ့မလားေတာ့မသိဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း သားေျပာလို႔သာပါ၊ ယုံရခက္ခက္ မယုံရခက္ခက္ပါပဲ"
"ဟုတ္ ရပါတယ္ ေျပာပါ၊ ဦးေလး အဲလိုေျပာမွ ကြၽန္မတို႔က ပိုၿပီးသိခ်င္ပါတယ္"
ေဝေဝက တက္တက္ႂကြႂကြဆိုသည္။ သေဘာေကာင္းပုံဟန္ရွိေသာ ကေလးအေဖကလည္း ေျပာျပလိုဟန္ဆႏၵရွိပုံရပါသည္။
"သားေျပာတာေတာ့ သူတြန္းခ်ခံရတာတဲ့"
"အို..."
ေဝေဝက တအံ့တဩ ရင္ဘက္ဖိရင္းေရ႐ြတ္သလို လင္းထက္ႏွင့္ေကာင္းေကာင္းမွာလည္း လက္ထဲမွ ဖိုင္တြဲကိုေတာ့ ေယာင္ယမ္းခ်မိရသည္။ ဘယ္လိုလူကမ်ား လုပ္ရက္ရသလဲ။
"သည္ေလာက္အျမင့္ေပၚကေန ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူကမ်ားတြန္းခ်ရက္ရတာလဲဟင္၊ အဲလူကိုေရာ ဦးေလးတို႔ ဘာမွမလုပ္ဘူးလား"
"လုပ္လို႔ရတဲ့လူမဟုတ္လို႔ ခက္ေနတာေပါ့ ဆရာမေလးရယ္"
"ရွင္"
"သားေျပာတာေတာ့ အရိပ္သုံးရိပ္တဲ့"
"ဗ်ာ"
လင္းထက္တို႔သုံးေယာက္လုံး ခဏေတာ့ေၾကာင္အမ္းသြားရသည္။
"အရိပ္မည္းသုံးရိပ္၊ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႕အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးႀကီးနဲ႕ အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ရယ္ သားေနာက္ကိုလိုက္လို သားကထြက္ေျပးရင္း ဝရံတာကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေနာက္ကတြန္းခ်လိဳက္တာပါတဲ့"
ေဝေဝက လင္းထက္လက္အား အလန့္တၾကားဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ လင္းထက္မွာလည္း တစ္ကိုယ္လုံး ရွိုန္းခနဲ ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ားထသြားရသလို ရင္ထဲ၌လည္း ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားသည္။ ေကာင္းေကာင္းကလည္း လင္းထက္အနီးသို႔ ပို၍တိုးကပ္လာကာ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လာသည္။
"ဟုတ္ ဟုတ္ရဲ႕လား ဦးေလးရယ္"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း သားေျပာလို႔ သိရတာပါ ဆရာမေလးရယ္၊ သရဲဘာညာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၾကားဖူး႐ုံပါ၊ အဲတိုက္မွာလည္း ဘာဘာညာညာအသံၾကားေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ေတာ့ တစ္ခါမွမႀကဳံဖူးလို႔ မယုံခဲ့ဖူးေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ့္သားက်မွပဲ ကံနိမ့္ရွာတယ္"
"က...ကေလး အဲလိုထြက္ေျပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေလးတို႔မရွိဘူးလား"
"ညဘက္ႀကီး ဆရာမေလးရဲ႕၊ ၁၂ နာရီေလာက္ရွိမယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔အကုန္ အိပ္ေနၾကၿပီ၊ ေျမညီထပ္ကလူေတြက အဲအခ်ိန္ထိမအိပ္တတ္ၾကေတာ့ အျပင္က တစ္ခုခုျပဳတ္က်သံၾကားလို႔ဆိုၿပီးထြက္ၾကည့္မွ သားကိုေတြ႕တာ၊ အဲက်မွ သူတို႔ေအာ္ႏွိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သိရတာ"
"ကေလးက ဦးေလးတို႔နဲ႕အတူတူအိပ္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူတူအိပ္တာပါ၊ သားေျပာတာေတာ့ သူေသးထေပါက္တာတဲ့၊ အိမ္သာထဲကေန အဲအရိပ္သုံးရိပ္က သားေနာက္လိုက္လာတာတဲ့ေလ"
"အို...အဲတာ ကေလးက အိပ္ခန္းထဲကို မေျပးဘဲ ဝရံတာကို ေျပးတာလား"
"ဟုတ္တယ္၊ သားေျပာတာေတာ့ သူ႕ကို ဝရန္တာကိုေျပးမိေအာင္ တစ္ခုခုက ဆြဲေဆာင္သြားသလိုပဲတဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထင္ေတာ့ သားက သူ႕ေျခဦးတည္ရာတည့္တည့္ကိုပဲ ေျပးခဲ့ပုံရပါတယ္၊ အိမ္သာကေန တည့္တည့္သြားတဲ့လမ္းက ဝရန္တာမွာဆုံးတာေလ၊ အိပ္ခန္းဘက္ကိုျပန္လာဖို႔ဆို လမ္းမွာေကြ႕ဝင္ရတာကို၊ အဲအခ်ိန္မွာ သားကေၾကာက္စိတ္နဲ႕ ေကြ႕ဝင္ဖို႔ေတာင္ သတိမရနိုင္ဘဲ ဝရန္တာဆီတည့္တည့္ေျပးသြားခဲ့ပုံရပါတယ္ေလ"
လင္းထက္တို႔သုံးေယာက္လုံး သက္ျပင္းေမာသာအသာအယာခ်မိရသည္။ ဘယ္လိုအၿငိဳးေတြမ်ားရွိခဲ့လို႔ပါလိမ့္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ထိုဦးေလးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သုံးေယာက္သား နားေနခန္းသို႔ေျပးရေတာ့သည္။
"ငါ ငါေလ၊ ၾကက္သီးေတြထတာဆိုတာ ရင္ထဲရွိုန္းခနဲ ရွိုန္းခနဲပဲ"
အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဝေဝက အေမာတေကာဆိုသည္။ လင္းထက္ေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ပဲအနားေရာက္လာသလိုလို ၾကက္သီးေတြျဖာသြားရတာ။ ေကာင္းေကာင္းကလည္း ထူးမျခားနားပါ။ လင္းထက္လက္ေမာင္းကိုဖိဆုပ္ထားခဲ့တာမ်ား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႏွင့္ ေသြးေတာင္မေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္။
တကယ္တမ္းေတာ့ သူတို႔သုံးေယာက္ဟာ အေပါက္ဆိုးသည့္အႀကီးေတြကိုသာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္မဟုတ္။ မျမင္ရသည့္ သရဲကိုပါ အလြန္ေၾကာက္တတ္ၾကသည္ခ်င္းတူသည့္ အေၾကာက္လြန္စကြက္ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္။
****************************
"တကယ္ ၾကက္သီးထစရာႀကီးအစ္ကိုရာ၊ သရဲက တြန္းခ်တယ္ဆိုတာကေလ၊ အခုျပန္ေျပာရင္းေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ၾကက္သီးထတယ္"
လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကိုပြတ္ရင္း လင္းထက္ဆိုေနေလေတာ့ ကားေမာင္းေနေသာလူႀကီးဟာ မ်က္ေမွာက္ကုတ္ရင္း လွည့္ၾကည့္ပါသည္။ ကံေကာင္းစြာ ဂ်ဴတီခ်င္းတူေနသည္မို႔ အျပန္ကို ထိုလူႀကီးကားနဲ႕လိုက္လာခဲ့တာ။ ပုံမွန္ဆို လင္းထက္က ေကာင္းကင္ယံ၏ကားႏွင့္လိုက္သည္။ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္လင္းထက္၏အိမ္က မေဝးလွသည္မို႔ အၿမဲေကာင္းေကာင္းက ဝင္ေခၚေပးတာ။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းထက္ေဟာက္စဆင္းခ်ိန္က အေဖ ဝယ္ေပးထားေသာကားေလးသည္ မစီးျဖစ္တာပင္မ်ားေနသည္။ ရံဖန္ရံခါ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္မလိုက္ျဖစ္မွသာ စီးေတာ့တာ။
"ကြၽန္ေတာ္ ညက်ရင္ အိပ္ေပ်ာ္ပါ့မလားမသိဘူး၊ တစ္ေနကုန္အဲတာႀကီး စိတ္ထဲစြဲေနတယ္"
ေခါင္းကိုငုံ႕ၿပီး ခပ္ညည္းညည္းဆိုေတာ့ ကာေမာင္းေနသူဟာ လမ္းရွင္းေနလ်က္ အရွိုန္ကိုေလွ်ာ့ပါသည္။
"ကိုယ္က အဲလိုေၾကာက္တတ္မွန္းသိေနတာကို ဘာလို႔သြားေမးခဲ့ေသးလဲ ဟင္ လင္းထက္ေနာင္"
"မသိလို႔ေပါ့ အစ္ကိုရ၊ အဲလိုႀကီးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မသိလို႔ေပါ့"
"အခုေတာ့ လွ်ာရွည္ျခင္းအက်ိဳးဆက္ေတြရၿပီမဟုတ္လား"
လင္းထက္မ်က္ႏွာ ဆူပုပ္သြားပါသည္။ အနည္းငယ္မွ်ႏွစ္သိမ့္ရန္ေတာင္ မေတြးေလသူ။
ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ လက္ကိုတင္းတင္းပိုက္၍ တစ္ဖက္သို႔သာ လွည့္ေနလိုက္ေတာ့ မသိမသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာသူသည္ လင္းထက္၏ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို ဖမ္းမိမွာ က်ိန္းေသပါသည္။
ထို႔ေနာက္ သက္ျပင္းကို အသာအယာခ်သဴဟာ စိတ္ေလွ်ာ့ေလဟန္ ေလျပည္ကိုအစပ်ိဳးပါသည္။
"အရမ္းႀကီးေခါင္းထဲထည့္မေနနဲ႕၊ အဲလိုမ်ိဳးေတြက တကယ္မရွိဘူး၊ နာနာဘာဝဆိုတာ ရွိေစဦးေတာ့ လူကိုထိခိုက္ေအာင္ထိေတာ့ သူတို႔မလုပ္နိုင္ပါဘူး"
"ဒါဆို ကေလးေလးက ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေတာ့ ခုန္ခ်မလား အစ္ကိုရ"
ေၾကာက္တတ္သူေတြဟာ ထိုအရာမ်ိဳးကိုယုံၾကည္တတ္သူေတြလားမသိေပမဲ့ ထိုကေလးစကားကို လင္းထက္ကေတာ့ ယုံေနမိတာ။
"အဲကေလး ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္တာေနမွာပါ၊ မင္းလည္း စိတ္ပညာနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ေက်ာင္းတုန္းက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေတာ့ သင္ခဲ့ရတာပဲမဟုတ္လား၊ လူေတြဟာ သူတို႔စိတ္ထဲမွာေတြးေနတဲ့အရာကို တကယ္ထင္သြားခဲ့တာမ်ိဳး၊ ဥပမာ အိမ္သာသြားတဲ့အခ်ိန္ ငါ့အေနာက္မွာ တစ္ခုခုမ်ားရပ္ေနမလားလို႔ေတြးမိတဲ့အခါ သိစိတ္နဲ႕ေၾကာက္စိတ္ဟာ လြန္ဆြဲတယ္၊ အဲမွာ သိစိတ္ကနိုင္ရင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လက္ခံေပမဲ့ ေၾကာက္စိတ္က သိစိတ္ကိုဖုံးေလာက္ေအာင္ လြန္ကဲသြားရင္ေတာ့ ထင္ေယာင္ထင္မွားဆိုတာေတြက လူကို ေျခာက္လွန့္ေတာ့တာပဲ၊ အဲမွာ တကယ္မရွိတာကိုအရွိထင္ၿပီး ေျပးမယ္လႊားမယ္၊ တိုက္ခိုက္မယ္၊ ရန္ျပဳမယ္၊ အဓိကတရားခံက စိတ္တစ္ခုတည္းပဲ၊ မေကာင္းဆိုးဝါးဆိုတာလည္း စိတ္ကဖန္တီးလိုက္တဲ့အရာပဲ၊ သည္ေတာ့ စိတ္ကိုမနိုင္တဲ့အခါ လူေတြဟာ ဒုကၡေရာက္ရတာပဲ"
လင္းထက္ ေတြးဆဆျဖင့္ သက္ျပင္းရွိုက္ရသည္။ ထိုလူႀကီးေျပာသည္မွာလည္း မွန္၏။ ျဖစ္နိုင္ေခ်ရွိသည္ဟု လက္ခံနိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ လံုးဝဥဿုံလက်ခံသည်တော့မဟုတ်။ လင္းထက္စိတ္ထဲ တႏုံ႕ႏုံ႕ျဖစ္ေနရသည့္အရာကရွိေသးသည္။
"အစ္ကိုေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကေလးက သူ႕ဘာသူခုန္ခ်ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး"
"ဘာလို႔လဲ"
"အစ္ကို ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ေၾကမြသြားေသာတိမ္တိုက္မ်ားအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးလား"
"အင္း"
"အဲထဲမွာ ျမႏွင္းဆီဟာ ကိုယ္တိုင္ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူဘယ္ေနရာေတြထိခိုက္သြားလဲ အစ္ကိုမွတ္မိလား"
"အင္း သူ႕ေျခဖေနာင့္ရိုး ေၾကသြားတယ္ေလ၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လုံးက်ိဳးသြားတယ္၊ ေနာက္ လဲတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းနဲ႕ေအာက္ကအုတ္နဲ႕ေစာင့္လို႔ ဦးခြံရိုးအက္သြားတယ္ေလ၊ က်န္တာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္တယ္ အစ်ကို၊ ဒါေပမဲ့ အခု ကေလးေလးက ေျခဖေနာင့္မွာ အဲလိုထိခိုက္တာမ်ိဳးမရွိဘူး၊ သူက ခုန္ခ်သလို ေျခေထာက္နဲ႕က်တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္သလို ဖင္ထိုင္က်တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သူက ေဘးေစာင္းက်တာ"
ထိုလူႀကီးက တစ္ခ်က္ေတြကာ မ်က္ေမွာက္ကုတ္ပါသည္။
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူထိခိုက္သြားတဲ့ေနရာေတြက ညာဘက္ျခမ္းေတြမွာအဓိကမ်ားလို့္ပဲ၊ ညာပခုံးရိုးသြင္သြင္က်ိဳးထားတယ္၊ ညာေပါင္ရိုးသြင္သြင္က်ိဳးတယ္၊ ညာဘက္ဦးေခါင္းခြံရိုးကြဲအက္တယ္၊ ညာနံရိုးက်ိဳးတယ္"
"မင္း လူနာခ်က္ထဲက ဖတ္ခဲ့တာလား"
"ဟုတ္တယ္၊ အစ္ကိုေတြးသလိုမဟုတ္ေပမဲ့ သူမ်ားကိုယ့္ဘာကိုယ္ခုန္ခ်သလားလို႔ ေတြးမိလို႔ ေသခ်ာသြားၾကည့္ခဲ့တာ"
ထိုလူႀကီးက အတန္ၾကာထိ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ၿပီးမွ
"ကေလးက ဝရန္တာက က်တာေနာ္"
"ဟုတ္"
"ငါးထပ္တိုက္ရဲ႕ဝရန္တာဆိုေတာ့ ဟင္းလင္းျပင္ေတာ့မျဖစ္နိုင္ဘူး၊ အနည္းဆုံး လူႀကီးခါးေလာက္ေတာ့ အုတ္တိုင္လိုလက္ရန္းအကာရွိမွာပဲ"
လင္းထက္ ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ေမးဖို႔ေမ့ခဲ့ေပမဲ့ က်ိန္းေသေပါက္ ရွိမွာပါ။
"ဒါဆို ကေလးက အဲလက္ရန္းေပၚ အရင္တက္ၿပီးမွ ဟန္ခ်က္ပ်က္လိမ့္က်တာဆိုရင္ေရာ"
သည္တစ္ခါ ေတြေဝသြားရသည္က လင္းထက္ေနာင္။ ကေလးက သူ႕ဘာသူအေၾကာက္လြန္ၿပီး လက္ရန္းေပၚတက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ျပဳတ္က်တာဟာ တြန္းခ်ခံရတာႏွင့္ ဘာမွ်ျခားနားမည္မဟုတ္။
စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာ ေခါင္းကို ဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ေတာ့ ထိုလူႀကီးက လက္ကိုဆြဲယူလို႔ တားပါသည္။
"ေတာ္ၿပီ ထားလိုက္ေတာ့၊ အိမ္လည္းေရာက္ၿပီ၊ ဆက္ေတြးမေနနဲ႕ေတာ့"
ၿငိမ့္ခနဲရပ္သြားေသာကားေလးနဲ႕အတူ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိထားမိေတာ့မွ ၿခံေရွ႕သို႔ပင္ေရာက္ေနၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ တစ္လမ္းလုံး ထိုကိစၥကို လင္းထက္တို႔အႀကိတ္အနယ္ေဆြးႏြေးလာခဲ့ရတာ။ တိတိက်က်အေျဖထြက္သလားဆိုေတာ့လည္းမထြက္။ သို႔ေသာ္ ကာယကံရွင္ေတာင္ မသဲကြဲနိုင္ေတာ့သည့္ကိစၥမွာ အျဖစ္မွန္ကလည္း ဘုရားသာလွ်င္ သိနိုင္ေတာ့မည့္အရာ။
"ကဲ့ ဘာမွမေတြးနဲ႕ေတာ့၊ ကိုယ္တို႔မသိနိုင္တဲ့ေနာက္ကြယ္ေတြမွာ ျဖစ္နိုင္ေခ်ဆိဳတာ ယုတၱိရွိတာေရာ၊ ယုတၱိမရွိတာေရာနဲ႕ဆို တစ္ခုမကပါပဲ၊ လိုက္စဥ္းစားေနရင္ ပင္ပန္း႐ုံပဲရွိမယ္၊ မေတြးနဲ႕ေတာ့၊ ကိုယ္ေျပာတာၾကားလား"
"ဟုတ္"
ေခါင္းညိတ္လိုက္ေပမဲ့ စဥ္းစားေနဟန္ မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကေတာ့ မေျပခ်င္မိေသးပါ။ ဒါကိုလည္း ထိုလူႀကီးကသိပါသည္။ ႏြေးေထြးစြာ အုပ္မိုးလာေသာ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္အတူ ေဘးႏွစ္ဖက္ရွိမွန္မ်ားကို ပိတ္ကာတင္လိုက္ေသာသူေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔က အလိုက္သင့္ၿပဳံးရသည္။
အလိုက္သိသူဟာ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းကို သည္ေန႕မွ တစ္ခမ္းတနား ျပင္ဆင္ေနေတာ့တာ။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ နဖူးထက္ ထိကပ္လာေသာ အၾကင္နာႏြေးႏြေးကို ေခါင္းေမာ့ခံယူရင္း ေမးဖ်ားတို႔ထံ ေငးရွိုက္တြယ္ၿငိရသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာဖိကပ္ခိုနားေနမႈမွာ ထိုႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔၏အႏြေးဓာတ္သည္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးရွိ ဆံခ်ည္မွ်င္ေသြးေၾကာတစ္ခုခ်င္းစီထံသို႔ ႏြေးေထြးမႈတို႔ကို လွိုက္ဖို ေဝငွသည္။
ေမတၱာေထြးလို႔ ႏြေးရပါသည္။
ဂ႐ုဏာၿခဳံလို႔ လုံရပါသည္။
သစၥာခင္လို႔ ၾကင္ရပါသည္။
ဤဘဝအတြက္ လုံေလာက္ေစၿပီျဖစ္ေသာ ဤေမတၱာ၊ ဤဂ႐ုဏာ၊ ဤသစၥာတို႔သည္ ဤလူသားတစ္ဦးထံမွ အားလုံးရရွိခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ လုံၿခဳံႏြေးေထြးမႈဆိုတာ ယခုအခ်ိန္မွာ ခံစားမိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ သည္အနမ္းကို ညအိပ္ရာဝင္တဲ့အခ်ိန္ထိ သယ္သြားလို႔ရရင္ ေကာင္းမယ္၊ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ သည္ကိစၥေၾကာင့္ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ဆႏၵတစ္စုံတရာကိုဖြင့္ဟေတာ့ ႏြေးေထြးႏွစ္သိမ့္ေသာအၿပဳံးတစ္ခုဟာ တည္တင္းေနက် ႏႈတ္ခမ္းလႊာတို႔တြင္ ခိုနားပါသည္။
"ညအိပ္ေတာ့မယ္ဆို ဖုန္းဆက္လိုက္၊ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ ကိုယ္ရွိေနေပးမယ္"တဲ့။
သည္လိုနည္းနဲ႕ ထိုအၿပဳံးတို႔ဟာ သူ႕၏ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ထံသို႔ပါ ကူးစက္လာေစခဲ့ေတာ့သည္။
***************
(AN)
ဒီအပိုင္းကို ညဘက္မွတင္တာ အႀကံနဲ႕ပါ😂။ Tag မွာ horror လို႔ပါ သြားထည့္ရေတာ့မလားပဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေလးေတြက ေဆး႐ုံအတြင္း ေနဓူတဝ ၾကားေန ေတြ႕ေနရမွာေတြပါပဲ။
ဒါနဲ႕ အားလုံးကို တစ္ခါတည္းအသိေပးစရာေလးရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သားဖြားခန္းက ရင္ခုန္သံေလးရဲ႕ Physical Book ဟာ 10 လပိုင္းမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရၿပီးေနာက္ အခု 11 လပိုင္းကို ေ႐ြ႕သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသိေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း လက္တို႔ေပးၾကပါဦးေနာ္။ 11 လပိုင္းက်မွ ထြက္ရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
စာအုပ္ေလးထဲမွာ အခုေရးေနတဲ့ After falling in love ေလးေတြလည္း ပါလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ကြီးၿဖိဳးနဲ႕လြဲထက္ေနာင္ေလးတို႔ရဲ႕ After falling in love ေတြက လာဦးမွာမို႔ Library ထဲက ထုတ္ထားသူမ်ားရွိရင္ update ေလးေတြသိရေအာင္ ျပန္ထည့္ထားၾကပါဦးေနာ္။
အာလုံးကို ေက်းဇူးတင္လ်က္
ဆာကူရာရိန္း🌸