ခမ်းနားလှသည့်မင်္ဂလာဆောင်သို့ လရိပ်၏လက်ရှိတွဲဖက်လုပ်ကိုင်နေသည့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။သူ့တို့အားလုံးဝိုင်းတစ်ဝိုင်းမှာတစ်စုတစ်စီးတည်းရောက်နေကြတာကြောင့် လရိပ်ကပြင်ဆင်ပြီးတာနှင့် သူတို့ကိုအရင်ဆုံးလာနှုတ်ဆက်လေ၏။
“ဝါး...အစ်ကို မင်းအရမ်းချောတာပဲ”
အနီရောင် ဝတ်စုံလေးဖြင့်လရိပ်၏အသားဖွေးဖွေးလေးမှာတောက်ပလျှက်ရှိနေသည်။လက်ဝတ်လက်စားတွေကစိန်နှင့်ပင်ပြုလုပ်ထားတာကြောင့်ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါက လိုတာထက်ပိုပြီးတောက်ပနေသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့်စကားပြောနေစဉ် အနောက်မှလာရပ်သူကြောင့် လရိပ်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ရှင်းခန့်က သူ့လက်မောင်းကိုကွေးလျှက်တွဲရန် အချက်ပြုလေသည်။ လက်မောင်းကိုတွဲပြီး လရိပ်ရှင်းခန့်ကိုတအံ့တဩကြည့်နေမိသည်။ သူ့အသားရောင်နဲ့မလိုက်ဖက်သည့် အနီရောင်ကိုရွေးခဲ့ပေမယ့် အကြည့်ရမဆိုးပဲ ခန့်ညားနေ၏။ဆံပင်ကောက်ကြီးတွေကို သပ်ရပ်စွာဖီးပြီး နောက်ပြန်လှန်ထားသဖြင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ နှဖူးရိုးတို့ကအတိုင်းသားသေသပ်နေသည်။
မင်္ဂလာအသဲသန်ဆောင်ချင်နေသူက ရှင်းခန့်ဖြစ်ပေမယ့် သူကတစ်ချိန်လုံးစူပုတ်နေသည်။မသိရင်သူ့ကိုအတင်းယူထားသလိုလို...
“မင်း မျက်နှာကဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“......”
“ငါနဲ့မင်္ဂလာမဆောင်ချင်ရင် မဆောင်ပါနဲ့လား”
“ကျုပ် ဟိုဝိုင်းကလူကိုမကြိုက်ဘူး။အဲ့တာဘယ်သူလဲ”
လရိပ်လှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါ ထိုအသက်၅၀ အရွယ်လူကြီးကပြုံးပြလေ၏။
“သူက Green grap ရဲ့ဆေးရုံအုပ်ပါ။ငါတို့ဆေးရုံကိုလာရင်း ရင်းနှီးသွားတာ”
“ဝေးဝေးနေ ရုပ်ကနှာဘူးရုပ်နဲ့”
အချိန်ပို သွားဆင်းနေတာကိုသိရင်သေချာပေါက် ပြသနာရှာဦးမှာဖြစ်လို့လရိပ်ညာပြောလိုက်ရသည်။ပြီးတော့သူများကိုနှာဘူးရုပ်တဲ့ သူများကိုနှာဘူးလိုက်ထနေတာဘယ်သူလဲ။
မင်္ဂလာပွဲပြီးသည့်အထိမ်းမှတ်ဖြင့် မိသားစုတွေစားပွဲသောက်ပွဲများပုလုပ်ကြရာ လရိပ်မှာဝိုင်အနည်းငယ်သောက်ပြီးမူးလာတာကြောင့်..
“ငါနားတော့မယ်”
လရိပ်အိမ်ပေါ်တတ်သွားတော့ ရှင်းခန့်ကပါလိုက်တတ်သွားလေသည်။လရိပ်ကကုတင်မှာထိုင်ပြီး နားထင်ကိုလက်ဖြင့်ဖိနေသဖြင့်..
“ခင်ဗျားသက်သာရဲ့လား”
“နဲနဲ မူးနောက်နောက်ဖြစ်သွားတာ ရတယ်။”
ထိုအခါရှင်းခန့်က ပျားသံပုရာရည်ဖျော်ပြီးယူလာပေးတော့ လရိပ်ကကျေးဇူးတင်စကားပြောပြီးသောက်လိုက်လေသည်။
“အဆင်ပြေလား”
“အင်း!”
“ခင်ဗျားအင်္ကျီလဲဦး”
ခရိပ်ကအပေါ်အင်္ကျီကိုဖြေးညှင်းစွာချွတ်နေရာ ရှင်းခန့်ကအရှေ့တိုးလာပြီး ခပ်မြန်မြန်သွက်သွက်လေးချွတ်ပေးလေ၏။
“ရတယ် ဖယ်”
ရှင်းခန့်ကတစ်ကိုယ်လုံးကိုဆွဲချွတ်နေတော့ လရိပ်ထိတ်လန့်လာသည်။
“မင်း မင်းဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ဒီညမင်္ဂလာဦးညလေ။ငြိမ်ငြိမ်မနေရင်နာလိမ့်မယ်”
“ငါ ငါကြောက်တယ် မလုပ်ဘူး”
“ကျုပ်ကိုကြည့်”
မေးကိုဆွဲမော့ပြီး သူ့မျက်လုံးစူးစူးနှင့်အကြည့်ဆုံစေတော့ လရိပ်ရှက်သွားကာမျက်နှာလွှဲသွားလေ၏။
“ခင်ဗျားကျုပ်ကိုဆွနေတာ။”
“ဟင့်အင်း အွန့်..”
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုပိတ်လိုက်ပြီး လက်တွေကခန္တာအနှံ့ပွတ်သပ်လာလေ၏။လရိပ်ခန္တာကိုယ်လေးကရုန်းနေပေမယ့် သူ့ပေါင်လုံးကြီးဖြင့်ခွဖိထားတာကြောင့်ဘယ်လိုမှရုန်းမရ။အနမ်းကိုမဖျက်ပဲ လက်ကိုဂျယ်စွတ်ပြီး သူ့ပန်းရောက်ပေါက်လေးကိုနယ်ချဲ့တော့ ရင်ဘက်တွေကိုထုလာသည်။ ကြောင်ပေါက်လေးလိုချစ်စရာကောင်းနေတဲ့လူကိုရှင်းခန့်အကြာကြီး အချိန်မဆွဲချင်တာကြောင့် သူ့အရာကိုဖြည်းဖြည်းချင်းတိုးဝင်လိုက်ရာ..
“အ့ ခွေးကောင် မင်းဟာက လူလိုမဟုတ်ဘူး ပြန်ထုတ်”
ရှင်းခန့်ကသူ့နှဖူးလေးကိုသပ်တင်လျှက်အနန်းဖွဖွပေးပြီးအောက်က ကောင်ကိုချော့သွင်းလေ၏။ မျက်လုံးချင်းဆုံတဲ့အခါမှာတော့ ရှင်းခန့်၏အတင့်ရဲလှသည့်အကြည့်တွေကြောင့်လရိပ် ပူထူလာသည်။အောက်ပိုင်းမှာလဲ သူ့ဟာကဝင်ထွက်နေသေးတာကြောင့် ရှက်လွန်းလို့ထွက်ပြေးချင်မိသည်။ အံကိုကြိတ်ကာ ဩရှရှညည်းသံကြီးကနားရှက်စရာကောင်းလှပေသည်။ ဟစိဟစိဖြစ်နေသည့်လရိပ်နှုတ်ခမ်းလေးကို ရုတ်တရက် ဖိကပ်လာပြီးအောက်ပိုင်းကိုအဆုံးထိဝင်လိုက်တော့ လရိပ်မျက်လုံးလေးတွေပြူးကျယ်သွားသည်။ ထိုနောက်ရှင်းခန့်ကဒူးထောက်လိုက်ပြီးခြေထောက်တွေကိုဆွဲကာကာ အထုတ်သွင်းမှန်မှန်စလုပ်တော့သည်။
“အ့ ဟင့်..တော် တော်ပြီ”
ခြေကားယားလက်ကားယားဖြင့် အထုတ်သွင်း ၅ချက်မြောက်မှာပင် လရိပ်အငယ်ကောင်လေးက ဘာအကူညီမှမလိုပဲပြီးမြောက်သွားတော့ ရှင်းခန့်ရုတ်တရက်ရပ်တန့်သွားလေ၏။
“ခင်ဗျား စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား”
“ဟင့်အင်း...မင်းငါ့ကိုမထိနဲ့”
ရှင်းခန့်ကငုံ့မိုးလာပြီး သူ့ခန္တာကိုယ်ကိုဖတ်တွယ်ကာ ပိုနက်သည်အထိအသွင်ထုတ်ကိုပြုလုပ်လေတော့ လရိပ်၏လက်သည်းတွေကရှင်းခန့်ကျောမှာနစ်မြုတ်နေအောင်ကုတ်ခြစ်နေသည်။ လရိပ်လက်ထဲမှာခံစားမိတာက ရှင်းခန့်၏ချွေးများပင်လားစီးကပ်လျှက်ရှိသည်။
“အ့ ရှင်း ရှင်း ခန့် ရပ်..ဟင့်”
သူကိုယ်တိုင်မပြုလုပ်ပဲ ညည်းညူသံတွေရှက်စဖွယ်ထွက်ပေါ်နေတာကြောင့်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားလေ၏။
“ခင်ဗျား စိတ်တိုင်းကျအော်လို့ရတယ်။ယောက်ျားလို့အော်ပြီးညည်းလို့လဲရတယ်”
“သေတောင်မညည်းဘူး ခွေးကောင် အ့”
လရိပ်ကို လေးဖက်အနေထားပြုလုပ်ကာ အနောက်မှ အဆက်မပြတ် သွင်းတော့ လရိပ်ထွက်စရ အသံများပင်ပျောက်ရှကုန်သည်။
“အ့ ခင်ဗျားအရမ်း မိုက်တယ်”
“ခွေးကောင် မင်းမရပ်နိုင်သေးဘူးလား”
“အင်း...ပြီးတော့မယ်..”
လရိပ်၏တင်ပါးလတွေကိုညှစ်ရင်း ဝမ်းခေါင်းသံကြီးဖြင့်ညည်းညူကာ သူ့မျိုးစေ့တွေကိုအပြင်မထွက်စေရန်ဖိကပ်ကာ ထုတ်လွှတ်လိုက်လေ၏။
“အိုး god ခင်ဗျား!”
“ဖယ် ငါ့အပေါ်က”
“ခင်ဗျား အရမ်းကောင်းတယ်”
လရိပ်ထချင်စိတ်တွေမရှိတော့ပဲ အိပ်နေတော့ ရှင်းခန့်က ရေနွေးဇလုံနှင့်အဝတ်ကိုယူလာပေးသည်။ လရိပ်ကမအိပ်သေးပဲဒီအတိုင်းငြိမ်နေရာ နှဖူအားစတင်ပြီး ရေဝတ်တိုက်လာ၏။ပြီးနောက်တဖြည်းဖြည်းကျောနှင့်ရင်ဘက်နားရောက်တော့ လရိပ်ဆက်ကနဲဆွဲယူလိုက်ပြီး ..
“ကိုယ့် ဘာသာလုပ်မယ်...ဟင်!”
လရိပ်သူ့လက်ကိုငုံ့ကြည့်ပြီးရုတ်တရက်လန့်သွားသည်။သူ့လက်ဖျားမှာသွေးစတွေ။ ဒါကိုရှင်းခန့်ကမြင်တော့ သူ့ကျောကုန်းကိုလှည့်ပြကာ တွေ့လားဆိုသည့်သဘောမျိုးလုပ်ပြလေ၏။
“မင်းအနာက ငါ့လောက်မဆိုးဘူး”
ရှင်းခန့်က လရိပ်လက်ထဲကအဝတ်ကိုပြန်ဆွဲယူပြီး လရိပ်၏ပေါင်ကြားထဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“မင်း...!”
“သေချာသန့်ရှင်းပြီး ဆေးလိမ်းမှရမယ်။အရည်တွေညှစ်ထုတ်”
လရိပ် ဝိဉာဉ်တွေပင်ပျောက်သွားချင်ပြီ။ဘယ်လိုရှက်စရာကောင်းတာကြီးကိုလုပ်ခိုင်းနေတာလဲ။
“ညှစ်ထုတ်လို့။မဟုတ်ရင်ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ထုတ်ပေးရမှာလား”
“ဘာ မင်း ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေအရမ်းမပြောနဲ့”
ရှင်းခန့် ဘာစကားမှမဆိုလာပဲ အတွင်းသားရဲရဲလေးမှထွက်ကျလာသည့် သူ့မျိုးစေ့လေးတွေကိုတယုတယသုတ်နေ၏။ ပြီးနောက်အဝတ်တွေဝတ်ပေးကာ လရိပ်အားရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်ကာဖက်အိပ်တော့ လရိပ်ကရုန်းလေသည်။သို့ပေမယ့် သူကတင်းကျပ်စွာပြန်ဖက်ထားပြီးပင်ပန်းနေသည့် လရိပ်ဟာဆက်မရုန်းနိုင်ပဲ အိပ် ပျော်သွားလေသည်။
-------
လရိပ်မျက်လုံးတွေပွင့်လာချိန်မှာတော့ စူးရှနေသည့်အလင်းရောင်ကြောင့် မိုးလင်းနေပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ ညကပုံရိပ်တွေခေါင်းထဲဝင်လာတော့ အငွေ့ပျံချင်သလိုတောင်ဖြစ်သွားရလေ၏။ ခဏနေတော့ရှင်းခန့်ကဖုန်းပြောရင်းအခန်းထဲကိုဝင်လာ၏။သူမျက်နှာချင်းဆိုင်လဲမတွေ့ချင်တာကြောင့် အိပ်ချင်ဟန်ဆောင်နေလိုက်ရာ ရှင်းခန့်ကသူ့ဘေးမှာထိုင်ပြီးဖုန်းဆက်ပြောလေ၏။
“ကောင်းပြီ ငါကတစ်ပြားမှမလျှော့ပေးနိုင်ဘူးလို့ပြောလိုက်အဲ့ဒီခြံကွက်ကိုလုံးဝမလျှော့နိုင်ဘူး..အင်း...အင်း...”
ရှင်းခန့်ကဖုန်းပြောနေရင်းလက်တွေကလရိပ်နှဖူးပေါ်သို့ဟိုစမ်းဒီစမ်းလုပ်နေ၏။ပြီးနောက်သူဖုန်းကိုပိတ်ကာ သေချာပြန်စမ်းလျက်...
“တော်သေးတယ် အဖျားကျသွားလို့ ဒီနေ့တော့အလုပ်သွားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး”
သူ့ဘာသာရေရွတ်ပြီး ဆရာဝန်ဆီဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည်။သူဘာပြောလဲတော့လရိပ်မကြားလိုက်ပေ ဖုန်းပြောရင်းအပြင်ထွက်သွားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ခဏနေတော့ လက်ထဲမှာကားသောနှင့်လက်ဆွဲအိတ်ကိုကိုင်လျှက်ခပ်သွက်သွက်လေးပြန်ဝင်လာပြီး သူ့ပါးကိုတစ်ချင်မြုတ်နေအောင်ငုံနမ်းကာထွက်သွားလေ၏။ ရုတ်တရက်မထင်ထားတဲ့အပြုမူကြောင့် လရိပ်ရင်ခုန်သံတွေမြန်ဆန်လာပြီး မျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားလေသည်။ သူထလာတော့ရှင်းခန့်ကထွက်သွားပြီဖြစ်၏။
လရိပ်နားသူ့အပြုမူတိုင်းကို နားမည်ဖြစ်ရပြန်၏။ သူမျက်နှာသစ်ရန်ထလိုက်သည့်အခါမှာတော့အောက်ပိုင်းကစူးနေအောင်နာကျင်နေသဖြင့် ဒေါသတွေထောင်းကနဲထွက်သွားရလေသည်။ အရင်ကတည်းကသူ့ကိုခုလိုလုပ်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားတဲ့တာ။သူ့ကိုလူရောစိတ်ရောနာကျင်စေချင်တာ။ သူ့အပြုမှုဘာ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ထိုအမှတ်သားကတော့လရိပ်ရင်ထဲကဖယ်ဖျောက်ဖို့တော်တော်ခက်လိမ့်မည်။
------
“အစ်ကို မနေ့ကမင်္ဂလာဦးညဆိုတော့ အလုပ်တောင်မလာနိုင်ဘူးပေါ့”
ရဲရဲ၏ရွှတ်နောက်နောက်စကားကြောင့် လရိပ်မျက်စောင်းထိုးပစ်လိုက်သည်။ယခုသူတို့အလုပ်ပြီးတော့ အချိန်ပိုအပြင်ဆေးရုံမှာ တစ်နာရီထိုင်ရမည်ဖြစ်၏။ထိုစဉ်လရိပ်ထံသို့ရှင်းခန့်ဆီမှဖုန်းဝင်လာရာ..
“ပြန်လာမှာလား”
“တစ်ပတ်၃ရက် အချိန်ပိုရှိတယ်။”
လရိပ်ဖုန်းပိတ်ပြီးသက်ပျင်းချလိုက်သည်။ထိုဆေးခန်းမှအလုပ်ဆင်းလျှင် ဆေးရုံအရှေ့သို့အမြန်ပြေးလာရသည်။အပြင်ဆေးခန်းမှာအချိန်ပိုအလုပ်လုပ်နေတာကိုရှင်းခန့်မသိ။သိလျှင်သေချာပေါက်တစ်ခုခုတော့ပြောလိမ့်မည်။လရိပ်သူ့ကိုကြောက်လို့မဟုတ်ပါဘူး။အာရုံတွေမနောက်ချင်လို့ပါ။
Green Grap ဆေးခန်းသို့ရောက်သောအခါဆေးရုံအုပ်ဆိုသည့် လူကိုလရိပ်သိပ်သဘောမကျပေ။သူ့အားမလိုသည့်ပုံရှိနေပေမယ့် ရဲရဲကြောင့်လက်ခံထားရသလိုပုံမျိုးဖြစ်နေ၏။သူလဲရဲရဲကိုကတိပေးထားတာကြောင့်အလုပ်ကိုမထွက်ပဲဆက်ဆင်းနေ၏။ထိုအခါသူ့အားမထိတထိပြောလာလာသည့်စကားများက..
“ဆရာလရိပ်အမျိုးသားကအရမ်းချမ်းသာတာကို အလုပ်လုပ်စရာလိုလို့လား”
“ကျွန်တော်တို့က ကိုယ့်ငွေကိုယ်သုံးတာမို့ပါ”
“ရဲရဲကအဆင်မပြေလို့အလုပ်လုပ်ချင်တာ။ဒါပေမယ့်သူက ဆရာလရိပ်ကိုပါတစ်ပါတည်းခန့်မှဆိုတော့လေ”
ဆေးရုံအုပ် ဝဏ္ဏကလရိပ်တို့ဖယ်ချင်သည့် ထိုကဲ့သို့စကားများနှင့်အမြဲပြောဆိုလေ့ရှိလေသည်။ထို့ကြောင့်လရိပ် အိမ်ပြန်သည့်အခါ မျက်နှာကမကြည်တော့ပေ။ရှင်းခန့်ကားဆီသို့သူရောက်လာသည့်အချိန်က ဆယ်မိနစ်ခန့်အမြဲနောက်ကျသည်။ဟိုဖက်ဆေးခန်းမှလမ်းလျှောက်လာရခြင်းကြောင့်ပင်။ဒါကိုရှင်းခန့်ကမေးခွန်းထုတ်ဖို့ကြံရွယ်စဉ်မှာပဲ ဆောင့်အောင့်ပြီးကားပေါ်တတ်လာသူကြောင့် ဘာမှမပြောပဲအကဲခတ်နေလိုက်၏။လရိပ်ကပြတင်းပေါက်ဖက်မျက်နှာလှည့်ကာတရှူးရှုးတရှဲတရှဲဖြင့်ဒေါသထွက်နေကြောင်း အသက်ရှုမြန်နေသည့်ရင်ဘက်တွေကသက်သေဖြစ်သည်။
“ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
လရိပ်ကမဖြေ။
“ဘာဖြစ်လာတာလဲ မေးနေတယ်လေ။”
“ပြောချင်စိတ်မရှိဘူး။ဒီကမ္ဘာမှာငါယုံကတဲ့လူဆိုတာမရှိဘူး။ကူညီသလိုလိုနဲ့အမြတ်ထုတ်တတ်တဲ့လူတွေပဲရှိတယ်”
“လရိပ်နွေး! ”
ရှင်းခန့်လေသံမာသွားတာကြောင့် လရိပ်ခနဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်ပြီး..
“မင်းစိတ်မတိုချင်ရင် ငါ့ကိုလာမရှုပ်နဲ့”
“ကျုပ်ကခင်ဗျားယောက်ျားနော်”
“လက်ထပ်ပြီး ဟိုလိုလုပ်လိုက်တာနဲ့ မင်းကငါ့ယောက်ျားဖြစ်သွားရောလား။မင်းငါ့ကိုလက်ထပ်တဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုလဲပြန်စဉ်းစားပါဦး။မင်းငါ့ကိုချစ်လဲမချစ်၊မကြင်လဲမကြင်နာ၊ဘယ်နေရာမှအလျှော့ပေးတာမဟုတ်ပဲ မင်းကိုငါဘယ်လိုယောက်ျားလို့သက်မှတ်ရမှာလဲ”
ထိုအခါရှင်းခန့်၏ကားလေးကခြံထဲသို့ေရာက်လာပြီဖြစ်ပြီးParking ထိုးကာရပ်လိုက်လေ၏။ထိုအခါလရိပ်ကဆင်းမည်လုပ်စဉ် လက်မောင်းမှပြန်ဆွဲထားပြီး ပါးကိုမြုတ်နေအောင် ရွှတ်ကနဲနမ်းကာ..
“အလုပ်ကကိစ္စတွေအလုပ်မှာထား။ယောက်ျားကိုပြသနာမရှာနဲ့။မနက်ဖြန်ကစပြီးကား မောင်းသင်ရမယ်”
လရိပ်သူ့ပါးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ဝင်သွားလေ၏။
Zawgyi
ခမ္းနားလွသည့္မဂၤလာေဆာင္သို႔ လရိပ္၏လက္ရွိတြဲဖက္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။သူ႕တို႔အားလုံးဝိုင္းတစ္ဝိုင္းမွာတစ္စုတစ္စီးတည္းေရာက္ေနၾကတာေၾကာင့္ လရိပ္ကျပင္ဆင္ၿပီးတာႏွင့္ သူတို႔ကိုအရင္ဆုံးလာႏႈတ္ဆက္ေလ၏။
“ဝါး...အစ္ကို မင္းအရမ္းေခ်ာတာပဲ”
အနီေရာင္ ဝတ္စုံေလးျဖင့္လရိပ္၏အသားေဖြးေဖြးေလးမွာေတာက္ပလွ်က္ရွိေနသည္။လက္ဝတ္လက္စားေတြကစိန္ႏွင့္ပင္ျပဳလုပ္ထားတာေၾကာင့္ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါက လိုတာထက္ပိုၿပီးေတာက္ပေနသည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္ အေနာက္မွလာရပ္သူေၾကာင့္ လရိပ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ရွင္းခန႔္က သူ႕လက္ေမာင္းကိုေကြးလွ်က္တြဲရန္ အခ်က္ျပဳေလသည္။ လက္ေမာင္းကိုတြဲၿပီး လရိပ္ရွင္းခန႔္ကိုတအံ့တဩၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႕အသားေရာင္နဲ႕မလိုက္ဖက္သည့္ အနီေရာင္ကိုေ႐ြးခဲ့ေပမယ့္ အၾကည့္ရမဆိုးပဲ ခန႔္ညားေန၏။ဆံပင္ေကာက္ႀကီးေတြကို သပ္ရပ္စြာဖီးၿပီး ေနာက္ျပန္လွန္ထားသျဖင့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ႏွဖူးရိုးတို႔ကအတိုင္းသားေသသပ္ေနသည္။
မဂၤလာအသဲသန္ေဆာင္ခ်င္ေနသူက ရွင္းခန႔္ျဖစ္ေပမယ့္ သူကတစ္ခ်ိန္လုံးစူပုတ္ေနသည္။မသိရင္သူ႕ကိုအတင္းယူထားသလိုလို...
“မင္း မ်က္ႏွာကဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“......”
“ငါနဲ႕မဂၤလာမေဆာင္ခ်င္ရင္ မေဆာင္ပါနဲ႕လား”
“က်ဳပ္ ဟိုဝိုင္းကလူကိုမႀကိဳက္ဘူး။အဲ့တာဘယ္သူလဲ”
လရိပ္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ထိုအသက္၅၀ အ႐ြယ္လူႀကီးကၿပဳံးျပေလ၏။
“သူက Green grap ရဲ႕ေဆး႐ုံအုပ္ပါ။ငါတို႔ေဆး႐ုံကိုလာရင္း ရင္းႏွီးသြားတာ”
“ေဝးေဝးေန ႐ုပ္ကႏွာဘူး႐ုပ္နဲ႕”
အခ်ိန္ပို သြားဆင္းေနတာကိုသိရင္ေသခ်ာေပါက္ ျပသနာရွာဦးမွာျဖစ္လို႔လရိပ္ညာေျပာလိုက္ရသည္။ၿပီးေတာ့သူမ်ားကိုႏွာဘူး႐ုပ္တဲ့ သူမ်ားကိုႏွာဘူးလိုက္ထေနတာဘယ္သူလဲ။
မဂၤလာပြဲၿပီးသည့္အထိမ္းမွတ္ျဖင့္ မိသားစုေတြစားပြဲေသာက္ပြဲမ်ားပုလုပ္ၾကရာ လရိပ္မွာဝိုင္အနည္းငယ္ေသာက္ၿပီးမူးလာတာေၾကာင့္..
“ငါနားေတာ့မယ္”
လရိပ္အိမ္ေပၚတတ္သြားေတာ့ ရွင္းခန႔္ကပါလိုက္တတ္သြားေလသည္။လရိပ္ကကုတင္မွာထိုင္ၿပီး နားထင္ကိုလက္ျဖင့္ဖိေနသျဖင့္..
“ခင္ဗ်ားသက္သာရဲ႕လား”
“နဲနဲ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သြားတာ ရတယ္။”
ထိုအခါရွင္းခန႔္က ပ်ားသံပုရာရည္ေဖ်ာ္ၿပီးယူလာေပးေတာ့ လရိပ္ကေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီးေသာက္လိုက္ေလသည္။
“အဆင္ေျပလား”
“အင္း!”
“ခင္ဗ်ားအကၤ်ီလဲဦး”
ခရိပ္ကအေပၚအကၤ်ီကိုေျဖးညွင္းစြာခြၽတ္ေနရာ ရွင္းခန႔္ကအေရွ႕တိုးလာၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္သြက္သြက္ေလးခြၽတ္ေပးေလ၏။
“ရတယ္ ဖယ္”
ရွင္းခန႔္ကတစ္ကိုယ္လုံးကိုဆြဲခြၽတ္ေနေတာ့ လရိပ္ထိတ္လန႔္လာသည္။
“မင္း မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ဒီညမဂၤလာဦးညေလ။ၿငိမ္ၿငိမ္မေနရင္နာလိမ့္မယ္”
“ငါ ငါေၾကာက္တယ္ မလုပ္ဘူး”
“က်ဳပ္ကိုၾကည့္”
ေမးကိုဆြဲေမာ့ၿပီး သူ႕မ်က္လုံးစူးစူးႏွင့္အၾကည့္ဆုံေစေတာ့ လရိပ္ရွက္သြားကာမ်က္ႏွာလႊဲသြားေလ၏။
“ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကိုဆြေနတာ။”
“ဟင့္အင္း အြန႔္..”
သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုပိတ္လိုက္ၿပီး လက္ေတြကခႏၲာအႏွံ႕ပြတ္သပ္လာေလ၏။လရိပ္ခႏၲာကိုယ္ေလးက႐ုန္းေနေပမယ့္ သူ႕ေပါင္လုံးႀကီးျဖင့္ခြဖိထားတာေၾကာင့္ဘယ္လိုမွ႐ုန္းမရ။အနမ္းကိုမဖ်က္ပဲ လက္ကိုဂ်ယ္စြတ္ၿပီး သူ႕ပန္းေရာက္ေပါက္ေလးကိုနယ္ခ်ဲ့ေတာ့ ရင္ဘက္ေတြကိုထုလာသည္။ ေၾကာင္ေပါက္ေလးလိုခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့လူကိုရွင္းခန႔္အၾကာႀကီး အခ်ိန္မဆြဲခ်င္တာေၾကာင့္ သူ႕အရာကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးဝင္လိုက္ရာ..
“အ့ ေခြးေကာင္ မင္းဟာက လူလိုမဟုတ္ဘူး ျပန္ထုတ္”
ရွင္းခန႔္ကသူ႕ႏွဖူးေလးကိုသပ္တင္လွ်က္အနန္းဖြဖြေပးၿပီးေအာက္က ေကာင္ကိုေခ်ာ့သြင္းေလ၏။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံတဲ့အခါမွာေတာ့ ရွင္းခန႔္၏အတင့္ရဲလွသည့္အၾကည့္ေတြေၾကာင့္လရိပ္ ပူထူလာသည္။ေအာက္ပိုင္းမွာလဲ သူ႕ဟာကဝင္ထြက္ေနေသးတာေၾကာင့္ ရွက္လြန္းလို႔ထြက္ေျပးခ်င္မိသည္။ အံကိုႀကိတ္ကာ ဩရွရွညည္းသံႀကီးကနားရွက္စရာေကာင္းလွေပသည္။ ဟစိဟစိျဖစ္ေနသည့္လရိပ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ႐ုတ္တရက္ ဖိကပ္လာၿပီးေအာက္ပိုင္းကိုအဆုံးထိဝင္လိုက္ေတာ့ လရိပ္မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ထိုေနာက္ရွင္းခန့္ကဒူးေထာက္လိုက္ၿပီးေျခေထာက္ေတြကိုဆြဲကာကာ အထုတ္သြင္းမွန္မွန္စလုပ္ေတာ့သည္။
“အ့ ဟင့္..ေတာ္ ေတာ္ၿပီ”
ေျခကားယားလက္ကားယားျဖင့္ အထုတ္သြင္း ၅ခ်က္ေျမာက္မွာပင္ လရိပ္အငယ္ေကာင္ေလးက ဘာအကူညီမွမလိုပဲၿပီးေျမာက္သြားေတာ့ ရွင္းခန႔္႐ုတ္တရက္ရပ္တန႔္သြားေလ၏။
“ခင္ဗ်ား စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလား”
“ဟင့္အင္း...မင္းငါ့ကိုမထိနဲ႕”
ရွင္းခန႔္ကငုံ႕မိုးလာၿပီး သူ႕ခႏၲာကိုယ္ကိုဖတ္တြယ္ကာ ပိုနက္သည္အထိအသြင္ထုတ္ကိုျပဳလုပ္ေလေတာ့ လရိပ္၏လက္သည္းေတြကရွင္းခန႔္ေက်ာမွာနစ္ျမဳတ္ေနေအာင္ကုတ္ျခစ္ေနသည္။ လရိပ္လက္ထဲမွာခံစားမိတာက ရွင္းခန႔္၏ေခြၽးမ်ားပင္လားစီးကပ္လွ်က္ရွိသည္။
“အ့ ရွင္း ရွင္း ခန႔္ ရပ္..ဟင့္”
သူကိုယ္တိုင္မျပဳလုပ္ပဲ ညည္းၫူသံေတြရွက္စဖြယ္ထြက္ေပၚေနတာေၾကာင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားေလ၏။
“ခင္ဗ်ား စိတ္တိုင္းက်ေအာ္လို႔ရတယ္။ေယာက္်ားလို႔ေအာ္ၿပီးညည္းလို႔လဲရတယ္”
“ေသေတာင္မညည္းဘူး ေခြးေကာင္ အ့”
လရိပ္ကို ေလးဖက္အေနထားျပဳလုပ္ကာ အေနာက္မွ အဆက္မျပတ္ သြင္းေတာ့ လရိပ္ထြက္စရ အသံမ်ားပင္ေပ်ာက္ရွကုန္သည္။
“အ့ ခင္ဗ်ားအရမ္း မိုက္တယ္”
“ေခြးေကာင္ မင္းမရပ္နိုင္ေသးဘူးလား”
“အင္း...ၿပီးေတာ့မယ္..”
လရိပ္၏တင္ပါးလေတြကိုညွစ္ရင္း ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးျဖင့္ညည္းၫူကာ သူ႕မ်ိဳးေစ့ေတြကိုအျပင္မထြက္ေစရန္ဖိကပ္ကာ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေလ၏။
“အိုး god ခင္ဗ်ား!”
“ဖယ္ ငါ့အေပၚက”
“ခင္ဗ်ား အရမ္းေကာင္းတယ္”
လရိပ္ထခ်င္စိတ္ေတြမရွိေတာ့ပဲ အိပ္ေနေတာ့ ရွင္းခန႔္က ေရေႏြးဇလုံႏွင့္အဝတ္ကိုယူလာေပးသည္။ လရိပ္ကမအိပ္ေသးပဲဒီအတိုင္းၿငိမ္ေနရာ ႏွဖူအားစတင္ၿပီး ေရဝတ္တိုက္လာ၏။ၿပီးေနာက္တျဖည္းျဖည္းေက်ာႏွင့္ရင္ဘက္နားေရာက္ေတာ့ လရိပ္ဆက္ကနဲဆြဲယူလိုက္ၿပီး ..
“ကိုယ့္ ဘာသာလုပ္မယ္...ဟင္!”
လရိပ္သူ႕လက္ကိုငုံ႕ၾကည့္ၿပီး႐ုတ္တရက္လန႔္သြားသည္။သူ႕လက္ဖ်ားမွာေသြးစေတြ။ ဒါကိုရွင္းခန႔္ကျမင္ေတာ့ သူ႕ေက်ာကုန္းကိုလွည့္ျပကာ ေတြ႕လားဆိုသည့္သေဘာမ်ိဳးလုပ္ျပေလ၏။
“မင္းအနာက ငါ့ေလာက္မဆိုးဘူး”
ရွင္းခန႔္က လရိပ္လက္ထဲကအဝတ္ကိုျပန္ဆြဲယူၿပီး လရိပ္၏ေပါင္ၾကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
“မင္း...!”
“ေသခ်ာသန႔္ရွင္းၿပီး ေဆးလိမ္းမွရမယ္။အရည္ေတြညွစ္ထုတ္”
လရိပ္ ဝိဉာဥ္ေတြပင္ေပ်ာက္သြားခ်င္ၿပီ။ဘယ္လိုရွက္စရာေကာင္းတာႀကီးကိုလုပ္ခိုင္းေနတာလဲ။
“ညွစ္ထုတ္လို႔။မဟုတ္ရင္ပါးစပ္နဲ႕ စုပ္ထုတ္ေပးရမွာလား”
“ဘာ မင္း ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြအရမ္းမေျပာနဲ႕”
ရွင္းခန႔္ ဘာစကားမွမဆိုလာပဲ အတြင္းသားရဲရဲေလးမွထြက္က်လာသည့္ သူ႕မ်ိဳးေစ့ေလးေတြကိုတယုတယသုတ္ေန၏။ ၿပီးေနာက္အဝတ္ေတြဝတ္ေပးကာ လရိပ္အားရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ကာဖက္အိပ္ေတာ့ လရိပ္က႐ုန္းေလသည္။သို႔ေပမယ့္ သူကတင္းက်ပ္စြာျပန္ဖက္ထားၿပီးပင္ပန္းေနသည့္ လရိပ္ဟာဆက္မ႐ုန္းနိုင္ပဲ အိပ္ ေပ်ာ္သြားေလသည္။
-------
လရိပ္မ်က္လုံးေတြပြင့္လာခ်ိန္မွာေတာ့ စူးရွေနသည့္အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မိုးလင္းေနၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ညကပုံရိပ္ေတြေခါင္းထဲဝင္လာေတာ့ အေငြ႕ပ်ံခ်င္သလိုေတာင္ျဖစ္သြားရေလ၏။ ခဏေနေတာ့ရွင္းခန႔္ကဖုန္းေျပာရင္းအခန္းထဲကိုဝင္လာ၏။သူမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လဲမေတြ႕ခ်င္တာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ရာ ရွင္းခန႔္ကသူ႕ေဘးမွာထိုင္ၿပီးဖုန္းဆက္ေျပာေလ၏။
“ေကာင္းၿပီ ငါကတစ္ျပားမွမေလွ်ာ့ေပးနိုင္ဘူးလို႔ေျပာလိုက္အဲ့ဒီၿခံကြက္ကိုလုံးဝမေလွ်ာ့နိုင္ဘူး..အင္း...အင္း...”
ရွင္းခန႔္ကဖုန္းေျပာေနရင္းလက္ေတြကလရိပ္ႏွဖူးေပၚသို႔ဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္ေန၏။ၿပီးေနာက္သူဖုန္းကိုပိတ္ကာ ေသခ်ာျပန္စမ္းလ်က္...
“ေတာ္ေသးတယ္ အဖ်ားက်သြားလို႔ ဒီေန႕ေတာ့အလုပ္သြားနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”
သူ႕ဘာသာေရ႐ြတ္ၿပီး ဆရာဝန္ဆီဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္သည္။သူဘာေျပာလဲေတာ့လရိပ္မၾကားလိုက္ေပ ဖုန္းေျပာရင္းအျပင္ထြက္သြားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ခဏေနေတာ့ လက္ထဲမွာကားေသာႏွင့္လက္ဆြဲအိတ္ကိုကိုင္လွ်က္ခပ္သြက္သြက္ေလးျပန္ဝင္လာၿပီး သူ႕ပါးကိုတစ္ခ်င္ျမဳတ္ေနေအာင္ငုံနမ္းကာထြက္သြားေလ၏။ ႐ုတ္တရက္မထင္ထားတဲ့အျပဳမူေၾကာင့္ လရိပ္ရင္ခုန္သံေတြျမန္ဆန္လာၿပီး မ်က္လုံးေတြျပဴးက်ယ္သြားေလသည္။ သူထလာေတာ့ရွင္းခန႔္ကထြက္သြားၿပီျဖစ္၏။
လရိပ္နားသူ႕အျပဳမူတိုင္းကို နားမည္ျဖစ္ရျပန္၏။ သူမ်က္ႏွာသစ္ရန္ထလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ေအာက္ပိုင္းကစူးေနေအာင္နာက်င္ေနသျဖင့္ ေဒါသေတြေထာင္းကနဲထြက္သြားရေလသည္။ အရင္ကတည္းကသူ႕ကိုခုလိုလုပ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားတဲ့တာ။သူ႕ကိုလူေရာစိတ္ေရာနာက်င္ေစခ်င္တာ။ သူ႕အျပဳမႈဘာ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ထိုအမွတ္သားကေတာ့လရိပ္ရင္ထဲကဖယ္ေဖ်ာက္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မည္။
------
“အစ္ကို မေန႕ကမဂၤလာဦးညဆိုေတာ့ အလုပ္ေတာင္မလာနိုင္ဘူးေပါ့”
ရဲရဲ၏႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္စကားေၾကာင့္ လရိပ္မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္သည္။ယခုသူတို႔အလုပ္ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ပိုအျပင္ေဆး႐ုံမွာ တစ္နာရီထိုင္ရမည္ျဖစ္၏။ထိုစဥ္လရိပ္ထံသို႔ရွင္းခန့္ဆီမွဖုန္းဝင္လာရာ..
“ျပန္လာမွာလား”
“တစ္ပတ္၃ရက္ အခ်ိန္ပိုရွိတယ္။”
လရိပ္ဖုန္းပိတ္ၿပီးသက္ပ်င္းခ်လိဳက္သည္။ထိုေဆးခန္းမွအလုပ္ဆင္းလွ်င္ ေဆး႐ုံအေရွ႕သို႔အျမန္ေျပးလာရသည္။အျပင္ေဆးခန္းမွာအခ်ိန္ပိုအလုပ္လုပ္ေနတာကိုရွင္းခန႔္မသိ။သိလွ်င္ေသခ်ာေပါက္တစ္ခုခုေတာ့ေျပာလိမ့္မည္။လရိပ္သူ႕ကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။အာ႐ုံေတြမေနာက္ခ်င္လို႔ပါ။
Green Grap ေဆးခန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါေဆး႐ုံအုပ္ဆိုသည့္ လူကိုလရိပ္သိပ္သေဘာမက်ေပ။သူ႕အားမလိုသည့္ပုံရွိေနေပမယ့္ ရဲရဲေၾကာင့္လက္ခံထားရသလိုပုံမ်ိဳးျဖစ္ေန၏။သူလဲရဲရဲကိုကတိေပးထားတာေၾကာင့္အလုပ္ကိုမထြက္ပဲဆက္ဆင္းေန၏။ထိုအခါသူ႕အားမထိတထိေျပာလာလာသည့္စကားမ်ားက..
“ဆရာလရိပ္အမ်ိဳးသားကအရမ္းခ်မ္းသာတာကို အလုပ္လုပ္စရာလိုလို႔လား”
“ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ေငြကိုယ္သုံးတာမို႔ပါ”
“ရဲရဲကအဆင္မေျပလို႔အလုပ္လုပ္ခ်င္တာ။ဒါေပမယ့္သူက ဆရာလရိပ္ကိုပါတစ္ပါတည္းခန႔္မွဆိုေတာ့ေလ”
ေဆး႐ုံအုပ္ ဝဏၰကလရိပ္တို႔ဖယ္ခ်င္သည့္ ထိုကဲ့သို႔စကားမ်ားႏွင့္အၿမဲေျပာဆိုေလ့ရွိေလသည္။ထို႔ေၾကာင့္လရိပ္ အိမ္ျပန္သည့္အခါ မ်က္ႏွာကမၾကည္ေတာ့ေပ။ရွင္းခန႔္ကားဆီသို႔သူေရာက္လာသည့္အခ်ိန္က ဆယ္မိနစ္ခန႔္အၿမဲေနာက္က်သည္။ဟိုဖက္ေဆးခန္းမွလမ္းေလွ်ာက္လာရျခင္းေၾကာင့္ပင္။ဒါကိုရွင္းခန႔္ကေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ႀကံ႐ြယ္စဥ္မွာပဲ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီးကားေပၚတတ္လာသူေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာပဲအကဲခတ္ေနလိုက္၏။လရိပ္ကျပတင္းေပါက္ဖက္မ်က္ႏွာလွည့္ကာတရႉးရႈးတရွဲတရွဲျဖင့္ေဒါသထြက္ေနေၾကာင္း အသက္ရႈျမန္ေနသည့္ရင္ဘက္ေတြကသက္ေသျဖစ္သည္။
“ဘာျဖစ္လာတာလဲ”
လရိပ္ကမေျဖ။
“ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေမးေနတယ္ေလ။”
“ေျပာခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ဒီကမာၻမွာငါယုံကတဲ့လူဆိုတာမရွိဘူး။ကူညီသလိုလိုနဲ႕အျမတ္ထုတ္တတ္တဲ့လူေတြပဲရွိတယ္”
“လရိပ္ေႏြး! ”
ရွင္းခန႔္ေလသံမာသြားတာေၾကာင့္ လရိပ္ခနဲ႕ၿပဳံးၿပဳံးလိုက္ၿပီး..
“မင္းစိတ္မတိုခ်င္ရင္ ငါ့ကိုလာမရႈပ္နဲ႕”
“က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားေယာက္်ားေနာ္”
“လက္ထပ္ၿပီး ဟိုလိုလုပ္လိုက္တာနဲ႕ မင္းကငါ့ေယာက္်ားျဖစ္သြားေရာလား။မင္းငါ့ကိုလက္ထပ္တဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ကိုလဲျပန္စဥ္းစားပါဦး။မင္းငါ့ကိုခ်စ္လဲမခ်စ္၊မၾကင္လဲမၾကင္နာ၊ဘယ္ေနရာမွအေလွ်ာ့ေပးတာမဟုတ္ပဲ မင္းကိုငါဘယ္လိုေယာက္်ားလို႔သက္မွတ္ရမွာလဲ”
ထိုအခါရွင္းခန႔္၏ကားေလးကၿခံထဲသို႔ေရာက္လာၿပီျဖစ္ၿပီးParking ထိုးကာရပ္လိုက္ေလ၏။ထိုအခါလရိပ္ကဆင္းမည္လုပ္စဥ္ လက္ေမာင္းမွျပန္ဆြဲထားၿပီး ပါးကိုျမဳတ္ေနေအာင္ ႐ႊတ္ကနဲနမ္းကာ..
“အလုပ္ကကိစၥေတြအလုပ္မွာထား။ေယာက္်ားကိုျပသနာမရွာနဲ႕။မနက္ျဖန္ကစၿပီးကား ေမာင္းသင္ရမယ္”
လရိပ္သူ႕ပါးကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ဝင္သြားေလ၏။