ဒီနေ့ ရှင်းခန့်ကခန်းဝင်ပစ္စည်းတွေသွားဝယ်မလို့ပြင်ဆင်ထားတဲ့လေ။လရိပ်ပိတ်ရက်လေးကိုအေးအေးဆေးဆေးနေချင်သည်။ပြီးတော့ရှင်းခန့်နှင့်လည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်။သို့ပေမယ့်ရှင်းခန့်ကတော့သွားလာရန်ပြင်ဆင်ပြီးနှင့်လေပြီ။သူကအမြဲ သူ့လက်မောင်းကြီးကိုပေါ်စေရန်ကြောင့်လားမသိ Polo shirt လက်တိုကိုသာဝတ်ဆင်လေ၏။ လရိပ်ကတော့ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဒူးပေါ်ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် T shirt လေးဝတ်ကာဆင်းလာသဖြင့်ရှင်းခန့်၏ခပ်စူးစူးအကြည့်တွေနှင့်မိတ်ဆက်လေ၏။ သူ၏ဒူးအပေါ်ကပေါင်သားကိုရှင်းခန့်ကစူးရှစွာစိုက်ကြည့်နေသဖြင့်လရိပ်အနေခက်ကာ ရှက်လာသည်။အရင်ကလဲဝတ်နေကျဖြစ်ပေမယ့် ရှင်းခန့်၏မရိုးမသားစိတ်တွေကိုသိနေတာကြောင့်အနေခက်ရသည်။
ဟိုနေ့ကကိစ္စကြောင့် မျက်နှာပူကာစကားလဲမပြောဖြစ်ပဲ ကျောင်းလဲလာမကြိုခိုင်းပေ။ရှောင်နေတာတစ်ပတ်ရှိပြီဖြစ်ရာယခုတော့ဈေးဝယ်ထွက်ရတော့မည်။သူတို့ကားလေးက မြို့ထဲကကုန်တိုက်တွေအားလုံးကိုဖြတ်ကျော်လာပြီး လေယာဉ်ကွင်းကိုဦးတည်နေတာကြောင့်..
“ဘယ် သွားမလို့လဲ”
“ဘန်ကောက်မှာဈေးသွားဝယ်မလို့”
ရှင်းခန့်က ဘာမှမပြောပဲရှေ့မှ driver ကဖြေလာသည်။
လရိပ်လည်း တိတ်ဆိတ်စွာပင်လိုက်လာခဲ့သည်။အသားလွတ်ငွေဖြုန်းချင်နေတဲ့လူကို အပိုပြောမနေချင်ပါ။ဒါကြောင့်သူတို့တစ်လမ်းလုံးစကားမပြောဖြစ်ပါ။လရိပ်ကအတွေးတစ်မျိုးနှင့်စကားမပြောတာဖြစ်ပြီး ရှင်းခန့်ကဖုန်းတစ်လုံးဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေခြင်းကြောင့်စကားပြောတဲ့ဆီမရောက်ပေ။
ရှင်းခန့်ဦးဆောင်ရာ ကုန်တိုက်ကြီးမှာ မင်္ဂလာဆောင်နှင့်ပတ်သက်၍အစအဆုံးကို ဝယ်ယူရရှိနိုင်တာကို လရိပ်အံ့ဩစွာတွေ့ရလေ၏။သူကသာတစ်အံ့တစ်ဩလိုက်ကြည့်နေတာ ရှင်းခန့်ကဆိုဖာခုံမှာသာထိုင်နေလေသည်။ ခဏအကြာတော့ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကယောက်လာပြီး English လိုပြောလေသည်။
“အစ်ကိုလိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကိုမှာထားတဲ့အတိုင်းညီမတို့ အဆင်သင့်ပြင်ဆင်ပေးထားပါတယ်။ဒီဇိုင်း ကိုတော့အစ်ကိုတို့ကိုယ်တိုင်ရွေးလိုက်ပါနော်”
“ကောင်းပြီ”
“ပထမဆုံး အိပ်ယာခင်း”
“ဟိုလူကိုရွေးခိုင်းလိုက်”
ထိုအခါလရိပ်က မက်တပ်ရပ်နေတာဖြစ်ပြီးမိန်းကလေးကသူ့ဖက်လှည့်လာတော့ ကယောင်ကတန်းရွေးမိရွေးရာ အပြာရင့်ရောင်ရွေးမိသွားသည်။ထို့နောက်လိုအပ်သည့်ခန်းဝင်ပစ္စည်းတွေအားလုံးလရိပ်ကပဲဒိုင်ခံရွေးရ၏။
“သတို့သားဝတ်စုံကရော ဘယ်ဒီဇိုင်းဘယ်အရောင်ရွေးမလဲမသိဘူး”
ဝန်ထမ်းလေးက သူတို့နှစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တစ်လှည့်ကြည့်နေစဉ် ရှင်းခန့်က သူ့ကိုမေးဆိုသည့်သဘောမျိုးနဲ့မေးငေါ့ပြလိုက်သည်။
““ဘာလဲ ငါပဲလိုက်ရွေးနေရတာ မူးလာပြီ သက်သက်ငပျင်းထူတာ”
လရိပ်ခြေစောင့်ပြီးအဝတ်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။ပြီးနောက် ဝတ်စုံတွေကိုင်ကြည့်ပြီးခပ်ညစ်ညစ်ပြုံးလိုက်ကာ...
“ဒီအသားမဲကောင်ကအနီရဲရဲဆိုကို့ယိုးကားယားဖြစ်နေမှာပဲ ဟိဟိ”
“အစ်ကို”
ကြိတ်ပြုံးနေစဉ် ဝန်ထမ်းမိန်းကလေးကခေါ်လိုက်တာကြောင့်အနည်းငယ်လန့်သွားလေ၏။
“ဘာ ဘာလဲ”
“အစ်ကို့အမျိုးသားက အစ်ကို့ကိုတော်တော်ချစ်တာပဲနော်”
ဒီကောင်မလေးကငွေသုံးနိုင်တာနဲ့အထင်ကြီးနေပုံပဲဟုလရိပ်တွေးပြီး ဝတ်စုံအနီကိုရွေးလိုက်လေ၏။
“အင်္ကျီမ တော်မှာတော့ပူစရာမလိုပါဘူး။ဒီဆိုင်က အစ်ကိုတို့အတွက် အစ်ကိုတို့အဖေကအမြဲorderမှာပေးတဲ့ဆိုင်မို့လို့ပါ”
သူ့ဆီကို ဒီဇိုင်နာတစ်ယောက် မကြာခဏကိုယ်တိုင်းလာယူပေမယ့် ဒီကဒီဇိုင်နာမှန်းတော့လရိပ်မသိခဲ့ပေ။သူအင်္ကျီကိုထုတ်ပြီးအပြင်သို့ထွက်လာစဉ်..
“အစ်ကိုတို့စုံတွဲလေးအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။အမှတ်တရပုံလေးရိုက်လို့ရမလား”
လရိပ်ဘာပြောရမှန်းမသိခင်ရှင်းခန့်ကလရိပ်အားကြည့်လျှက်..
“ရပါတယ်...ဒီကိုလာ!”
ရှင်းခန့်ကသူ့ပေါင်ကိုပုတ်ကာ လာရန်ပြောတော့လရိပ် မျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲတတ်လာပြီး ပြန်ရန်သာဦးတည်နေတော့ ရှင်းခန့်ကထလာပြီးသူ့လက်မှဆွဲကာပေါင်ပေါ်သို့ထိုင်စေလိုက်၏။ သူ့လက်ဝါးကြီးတွေကလရိပ်၏ တစ်ဝက်ပေါ်နေသောပေါင်သားလေးတွေကိုညှစ်ကာ ပြန်မထစေရန်ထိန်းထားလိုက်လေ၏။လရိပ်လည်းရုတ်တရက်ဆွဲချခံလိုက်ရတာမို့ သူလည်တိုင်ကိုသိုင်းဖက်မိလျှက်သားဖြစ်သွားလေ၏။ထိုအခါ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးမှာသဘောကျစွာဓာတ်ပုံရိုက်လေသည်။ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးတော့ရှင်းခန့်က သူ့ကိုဘေးချပြီးထသွားရာ သူကနောက်မှလိုက်ပြီး..
“မင်းရူးနေလားဓာတ်ပုံရိုက်ရအောင်။လူတွေမြင်ကုန်မှာပေါ့”
ထိုစကားကြောင့်ရှင်းခန့်မေးကြောတွေတင်းလာတာ သူသတိပြုလိုက်မိသည်။ပြီးနောက်သူ့ဖက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှည့်ကာ..
“ဒီထက်ဆိုတဲ့ပုံတွေ ချပြချင်ရင်ထပ်ပြော”
“မင်း...မင်းကိုငါဘယ်တော့မှမချစ်ဘူး။ဘယ်တော့မှလည်းကြည်ဖြူမှာမဟုတ်ဘူး”
“မလိုဘူး ကျုပ်ကဒီအတိုင်းပဲသဘောကျတယ်။မကြည်ဖြူတာကမှ ပိုပြီးရသာရှိတာ”
“မင်းကစိတ္တဇပဲ။ငါ့ကိုမဟုတ်ပဲ တစ်ခြားလူကိုသွားလုပ်ပါလား”
“ကျုပ်လက်ဖျောက်တီးလိုက်တာနဲ့ယောက်ျား၊မိန်းမ တိုင်းကလေးဖက်ထောက်ပြီးတော့တောင်လာကြတာ”
“အရူးကောင်”
ရှင်းခန့်ပြောသမျှစကားတိုင်းကို သူကဆက်ဆက်ထိမခံရဖြစ်ရပြီးသူပြောသမျှကိုတော့ရှင်းခန့်က ဂရုတောင်မစိုက်။ထိုအခြေနေကို လရိပ်ပိုပြီးဒေါသထွက်ရသည်။ဒီလူနဲ့တစ်သက်လုံးပေါင်းဖက်ရမယ်ဆို အကုသိုလ်များမှာတော့ အသေချာပင်။သူတို့ဈေးဝယ်ပြီး Hotel တစ်ခုမှာနားလိုက်ကြသည် ဈေးတွေပတ်ဝယ်ရတာကြောင့်လရိပ်လည်းပင်ပန်းပြီးအိပ်ယာပေါ်လှဲချကာ ဖုန်းကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ Facebook မှာ ရဲရဲစာပို့ထားတာကြောင့်ဖက်ကြည့်လိုက်သည်။ ရှင်းခန့်ကတော့ရေချိုးနေတယ်ဆိုတာ မကြည့်ပဲအသံကြားရုံနဲ့သူသိတာကြောင့် messager မှဖုန်းခေါ်လိုက်လေ၏။
“ရဲရဲ မင်းပို့ထားတဲ့စာ”
“ဟုတ်အစ်ကို အခုမှအသစ်ဖွင့်တဲ့ဆေးရုံလေ Green grap တဲ့။အဲ့မှာအလုပ်ခေါ်လို့သွားကြည့်တာ သူကလူတွေလိုတယ်တဲ့”
“အင်း!”
“အစ်ကိုက အလုပ်မလုပ်လဲအဆင်ပြေတာသိပါတယ်။ကျွန်တော်က..”
“မင်းလုပ်ချင်လို့လား။ငါဘာများကူညီနိုင်မှာလဲ”
“အစ်ကိုပါ အလုပ်ဝင်ပါလား”
“ငါက..”
“တစ်နေ့ တစ်နာရီလေးပဲလေ ဆေးရုံကအပြန် တစ်နာရီလေးအချိန်ပေးရတာလေ။ကျွန်တော်ကြောက်လို့ပါ”
“အဲ့လိုကြောက်နေရင်ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
“မသိဘူး တစ်မျိုးကြီးပဲ”
“ကောင်းပြီ ငါစဉ်းစားလိုက်မယ်”
လရိပ်သက်ပြင်းချကာ ဖုန်းပိတ်လိုက်သည်။ဒီကလေးအလွန်ပျော့ညံ့လွန်းသည်။ဘာဖြစ်ဖြစ်အနားမှာ နေပေးပြီးသန်မာအောင်လေ့ကျင့်ပေးဖို့လိုအပ်နေပြီ။
ခဏနေတော့ရှင်းခန့် ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတာကြောင့်သူ့ရေချိုးရန်ပြင်ဆင်လိုက်လေသည်။သူရေချိုးနေရင်းတစ်ခုခုတွေးလိုက်သည်။
*ငါကအမြဲသူလုပ်သမျှကိုမကြိုက်ပုံလုပ်နေလို့များလား။တစ်ခြားလူတွေလိုသူ့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန် နဲ့အတိုက်အခံမလုပ်ပဲနေရင် သူရိုးသွားလောက်တယ်*
ရှင်းခန့်ထိုသို့တွေးပြီးရေးချိုးလျှက် bathrobe လေးဝတ်ကာ အပြင်သို့ပြန်ထွက်လာသည်။ထိုအခါရှင်းခန့်ကအဝတ်မလဲပဲ Bathrobe ဖြင့်လှဲနေတာတွေ့ရသဖြင့် သူ့လေသံကိုအနည်းငယ်လျှော့ကာ..
“မင်းအင်္ကျီမလဲရင် အအေးပတ်လိမ့်မယ်”
ရှင်းခန့်က ဂရုမစိုက်။သို့ပေမယ့်သူစိတ်ရှည်ကာ..
“ငါတို့က လက်ထပ်တော့မှာမဟုတ်လား။ပြီးတော့ငါ့ကအကြီးလေ။မင်းငါ့စကားကိုနားထောင်သင့်တယ်မထင်ဘူးလား”
ထိုသို့ပြောတော့ ရှင်းခန့်က ထပြီးအဝတ်လဲကာပြန်အိပ်နေလိုက်သည်။ လရိပ်လည်းဘေးမှာအိပ်ပြီး သူ့သဘောအတိုင်းအလိုက်နေမည်ဒါမှ ရိုးအီသွားမှာဆိုသည့်အတွေးဖြင့် ဘာစလုပ်ရင်ကောင်းမလဲစဉ်းစားနေရာ..
“ခင်ဗျားကအခုထိ အဝတ်မလဲသေးဘူးလား”
“အော်..ဟုတ်သားပဲ ငါမေ့သွားတယ်”
ရှင်းခန့် ထူးဆန်းသည့်အငွေ့သက်တွေကြောင့် ရင်ထဲမှာတစ်မျိုးခံစားလာရပြန်သည်။လရိပ်ကသူ့အပေါ်ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားပုံကိုမယုံကြည်နိုင်ပေ။စီးပွားရေးသမားကို လွယ်လွယ်နဲ့တော့လှည့်စားလို့မရတာ ကြောင့်လရိပ်အကြံတစ်ခုခုရှိနေတာသူသဘောပေါက်လေ၏။
ထိုနောက်လရိပ်ပြန်လာအိပ်သည့်အခါ သူကအပေါ်မှာအုပ်မိုးလျှက် သေချာမျက်လုံးချင်းဆုံပြီးစိုက်ကြည့်လိုက်ရာ။လရိပ်ဆီမှာဒေါသတွေလည်းမတွေ့ရပေ။ပြီးနောက်သူ လရိပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်သည့်အခါမှာလဲ လရိပ်ကငြိမ်၍သာနေတော့ သူအနည်းငယ်မျက်မှောင်ကျုံ့သွားသည်။လရိပ်အတွေးထဲတွင်တော့..
*ဘယ်လိုလဲ ဖီးငုတ်သွားပြီမဟုတ်လား...ဟင်!*
သူ့အတွေးမှမဆုံးသေးပဲ အနည်းငယ်ကြမ်းသည့်အနမ်းတွေရောက်လာတာကြောင့် သူမျက်လုံးတွေပြူးကာ မရုန်းမိအောင်ကြိုးစားလိုက်သည်။သူ့ငြိမ်နေသည့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ရှင်းခန့်က စိတ်ကြိုက်အငမ်းမရစားသုံးလာပြီး လက်တွေက အင်္ကျီအောက်က အသီးလေးတွေကိုပွတ်သပ်လာတာကြောင့် သူချက်ချင်းရုန်းပစ်လိုက်သည်။
“မင်း..အခွင့်ရေးသမား..တော်ပြီမင်းကိုငါဘယ်တော့မှကောင်းကောင်းမဆက်ဆံနိုင်ဘူး။”
ရှင်းခန့်ကလုံးဝဂရုမစိုက်ပဲ လရိပ်၏အဝတ်တွေကိုချွတ်ပစ်လိုက်သည်။သူက တော့အင်္ကျီကိုသာချွတ်လိုက်ပြီးနောက်ထသွားကာသူ့ခရီးဆောင်အိတ်ထဲကတစ်ခုခုကိုရှာနေ၏။လရိပ်ကတော့ဆောင်လေးကို ဆွဲယူကာခြုံလျှက် အထိတ်တလန့်ဖြင့်ကြည့်နေရာ ရှင်းခန့်ကလက်ထဲတွင်ဗူးတစ်ဗူးကိုင်ပြီးကုတင်ပေါ်ပြန်တတ်လာသည်။
“ဟင်! မင်း!”
“ကျုပ်တို့ မင်္ဂလာဆောင်တော့မှာပဲမဟုတ်လား။ခင်ဗျားကိုအရမ်းတံဆိတ်ခက်ချင်နေပြီ။”
“မင်းက အမြဲကလန်ကဆန်လုပ်နေလို့ငါ့ကိုလိုချင်နေတာဆို၊အခုငါ ကောင်းကောင်းနေတော့မင်းပိုဆိုးပါလား”
“အော်ဒါကြောင့် ခင်ဗျားကလိမ္မာနေတာကိုး”
ရှင်းခန့်က ပါးချိုင့်လေးပေါ်စွာ သဘောတကျဖြင့်ပြုံးလိုက်ပြီးလျှင်..
“ကျုပ်လဲပထမက အဲ့လိုထင်တာပဲ ဒါမယ့် ခင်ဗျားလိမ္မာနေတာက ပိုပြီးလိုချင်စရာဖြစ်နေတယ်”
*ဘုရား ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ်တူးမိပြီလား*
လရိပ်ထိတ်လန့်နေစဉ်မှာပဲခြေထောက်တွေကနေဆွဲခြင်းခံလိုက်ရပြီး ရှင်းခန့်၏လက် တွေက သူညီငယ်ပေါ်မထိတထိအုပ်မိုးလာသည်။
“ကျုပ်ဝန်ခံတယ်။ခင်ဗျားအရမ်းလှတယ် ဒီနေရာကအစ”
သူပွတ်သပ်နေရာမှ လရိပ်အကောင်လေးကထလာသဖြင့် လရိပ်ရုန်းလေသည်။
“သဘောကျရဲ့သားနဲ့ဗျာ။ခင်ဗျားဆိုးတယ်”
“ရှင်းခန့် ဖယ်။ ငါအဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး”
“ခင်ဗျားရုန်းနေရင် ပိုနာလိမ့်မယ်။ကျုပ်က ညှင်ညှင်သာသာလေးလုပ်ပေးမှာ”
လရိပ်ကအတင်းရုန်းနေတာကြောင့်ရှင်းခန့်က သူ့ခြေထောက်တွေကို ဖိချုပ်ပြီး အငယ်လေးကိုဖိလိုက်တာကြောင့် လရိပ်မျက်နှာလေးမဲ့သွားပြီး ငြိမ်သွားလေ၏။
“အဲ့လိုလိမ္မာပါ ကျုပ်မိန်းမရဲ့”
“ဘာ...ငါကယောက်ျား”
“ဟုတ်ပြီ။ယောက်ျား”
“ဟင့်အင်း ငါမင်းနဲ့ဒီလိုမလုပ်နိုင်ဘူး။”
လရိပ်ထမည်လုပ်တော့ရှင်းခန့်ကပြန်ဖိချပြီးနှုတ်ခမ်းတွေကိုဖိကပ်နမ်းရှိုက်ပြန်၏။ရုန်းနေလျှင်ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတယ်ထင်ခဲ့ပေမယ့် ခုဏကငြိမ်နေတာလေးကိုရှင်းခန့်တောင့်တမိပြန်သည်။
“ခင်ဗျားငြိမ်ငြိမ်နေရင် နမ်းပဲနမ်းမှာ”
ထိုသို့ပြောပြီး လရိပ်အားဆွဲမလျှက်သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ခွလျှက်ထိုင်စေလိုက်သည်။ပြီးနောက်သူ့နှုပ်ခမ်းအဆက်သွယ်ကိုပြန်စလေ၏။ လရိပ်ရုန်းမနေပဲ ပြန်လဲမတုန်ပြန်ကာ ရှင်းခန့်ပုခုံးတွေအား အနည်းငယ်ရှည်နေတဲ့ လက်သဲငုတ်တိုတွေလဲ မြုတ်နေသည်ထိကုတ်ထားလေ၏။ရှင်းခန့်က သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အပေါ်အောက်တစ်လှည့် စီနမ်းရှိုက်ရင်းဗိုက်မှာလာထောက်သည့် လရိပ်အကောင်ပေါက်လေးကြောင့်နမ်းနေရင်း ကွေး ရုံပြုံးမိသွားသည်။လရိပ်ကတော့ သတိထားမိဟန်မပေါ်ပဲ မျက်လုံးတွေကိုသာစုံမှိတ်ထားတာကြောင့် ရှင်းခန့်လက်တွေက လရိပ်တင်ပါးတွေဆီကိုဆုပ်ညှစ်လာတယ်ဆိုရင်ဖြင့်...
“ဖောင်း”
လရိပ်ရိုက်ချက်က ရှင်းခန့်မျက်နှာပင်လည်ထွက်သွားလေသည်။
“မင်းငါ့ကိုမထိနဲ့”
လရိပ်ရင်ထဲ မဖေါ်ပြတတ်သည့်ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်သောခံစားချက်ကြီးဖြစ်ပေါ်လာကာရှင်းခန့်မျက်နှာကို အားဖြင့်လွှဲရိုက်ပစ်မိသွားလေသည်။ထိုအခါ ရှင်းခန့်ကသူ့ပါးကိုတစ်ချက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ပြီးခပ်ဂျစ်ဂျစ်ကြည့်ကာ ကုတင်ပေါ်မှဆင်းသွားလေ၏။
ကျန်ခဲ့သည့်လရိပ်ကတော့အဝတ်တွေကိုအမြန်ဝတ်ပြီးထိတ်လန့်နေပေမယ့်ယောက်ျားဆိုတာမျက်ရည်မကျရဘူးဆိုတဲ့အသိကြောင့် မငိုမိအောင်ထိန်းရင်း မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲတတ်နေလေသည်။
ဝရံတာမှာ မက်တပ်ရပ်ပြီးဆေးလိပ်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းဖွာနေသည့်ရှင်းခန့်က အထဲမှလူကိုတစ်ချက်တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း ရင်ခုန်သံတွေမြန် နေရသည်။သူကိုယ်တိုင်တောင် မထင်မှတ်ပဲလုပ်မိလိုက်ပြီး လန့်သွားတာ လရိပ်ဆိုပိုလန့်မည်ဆိုတာသူသဘောပေါက်တာကြောင့်ရှောင်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခဏကြာတော့ ပါပါးဆီမှဖုန်းဝင်လာသဖြင့်ရှင်းခန့်ကိုင်လိုက်ပြီး..
“ပြန်မလာကြသေးဘူးလား”
“ည လေယာဉ်နဲ့မှပြန်လာမယ်။”
“အစ်ကိုရော”
“အင်း သူ့ကြောင့်ပဲအချိန်ရွှေ့လိုက်တာ သူနည်းနည်းလန့်နေလို့”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သူက ကလေးစိတ်မကုန်သေးဘူးထင်ပါတယ် လူကြီးတွေကစားသလိုမကစားတတ်ဘူး”
“ဟမ်! ရှင်းခန့် ပါပါးမေတ္တာရပ်ခံပါတယ်။သူ့ကိုထပ်ပြီး စိတ်ညစ်အောင်မလုပ်ပါနဲ့တော့”
“သူများယောက်ျားကိုစိတ်ပူမနေပဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ့်ကျန်းမာရေးကိုသာဂရုစိုက်ပါ”
-------
Zawgyi
ဒီေန႕ ရွင္းခန႔္ကခန္းဝင္ပစၥည္းေတြသြားဝယ္မလို႔ျပင္ဆင္ထားတဲ့ေလ။လရိပ္ပိတ္ရက္ေလးကိုေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္သည္။ၿပီးေတာ့ရွင္းခန႔္ႏွင့္လည္း မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္။သို႔ေပမယ့္ရွင္းခန႔္ကေတာ့သြားလာရန္ျပင္ဆင္ၿပီးႏွင့္ေလၿပီ။သူကအၿမဲ သူ႕လက္ေမာင္းႀကီးကိုေပၚေစရန္ေၾကာင့္လားမသိ Polo shirt လက္တိုကိုသာဝတ္ဆင္ေလ၏။ လရိပ္ကေတာ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဒူးေပၚေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ T shirt ေလးဝတ္ကာဆင္းလာသျဖင့္ရွင္းခန႔္၏ခပ္စူးစူးအၾကည့္ေတြႏွင့္မိတ္ဆက္ေလ၏။ သူ၏ဒူးအေပၚကေပါင္သားကိုရွင္းခန႔္ကစူးရွစြာစိုက္ၾကည့္ေနသျဖင့္လရိပ္အေနခက္ကာ ရွက္လာသည္။အရင္ကလဲဝတ္ေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ ရွင္းခန႔္၏မရိုးမသားစိတ္ေတြကိုသိေနတာေၾကာင့္အေနခက္ရသည္။
ဟိုေန႕ကကိစၥေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူကာစကားလဲမေျပာျဖစ္ပဲ ေက်ာင္းလဲလာမႀကိဳခိုင္းေပ။ေရွာင္ေနတာတစ္ပတ္ရွိၿပီျဖစ္ရာယခုေတာ့ေဈးဝယ္ထြက္ရေတာ့မည္။သူတို႔ကားေလးက ၿမိဳ႕ထဲကကုန္တိုက္ေတြအားလုံးကိုျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းကိုဦးတည္ေနတာေၾကာင့္..
“ဘယ္ သြားမလို႔လဲ”
“ဘန္ေကာက္မွာေဈးသြားဝယ္မလို႔”
ရွင္းခန႔္က ဘာမွမေျပာပဲေရွ႕မွ driver ကေျဖလာသည္။
လရိပ္လည္း တိတ္ဆိတ္စြာပင္လိုက္လာခဲ့သည္။အသားလြတ္ေငြျဖဳန္းခ်င္ေနတဲ့လူကို အပိုေျပာမေနခ်င္ပါ။ဒါေၾကာင့္သူတို႔တစ္လမ္းလုံးစကားမေျပာျဖစ္ပါ။လရိပ္ကအေတြးတစ္မ်ိဳးႏွင့္စကားမေျပာတာျဖစ္ၿပီး ရွင္းခန႔္ကဖုန္းတစ္လုံးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနျခင္းေၾကာင့္စကားေျပာတဲ့ဆီမေရာက္ေပ။
ရွင္းခန႔္ဦးေဆာင္ရာ ကုန္တိုက္ႀကီးမွာ မဂၤလာေဆာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍အစအဆုံးကို ဝယ္ယူရရွိနိုင္တာကို လရိပ္အံ့ဩစြာေတြ႕ရေလ၏။သူကသာတစ္အံ့တစ္ဩလိုက္ၾကည့္ေနတာ ရွင္းခန႔္ကဆိုဖာခုံမွာသာထိုင္ေနေလသည္။ ခဏအၾကာေတာ့ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကေယာက္လာၿပီး English လိုေျပာေလသည္။
“အစ္ကိုလိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကိုမွာထားတဲ့အတိုင္းညီမတို႔ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေပးထားပါတယ္။ဒီဇိုင္း ကိုေတာ့အစ္ကိုတို႔ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးလိုက္ပါေနာ္”
“ေကာင္းၿပီ”
“ပထမဆုံး အိပ္ယာခင္း”
“ဟိုလူကိုေ႐ြးခိုင္းလိုက္”
ထိုအခါလရိပ္က မက္တပ္ရပ္ေနတာျဖစ္ၿပီးမိန္းကေလးကသူ႕ဖက္လွည့္လာေတာ့ ကေယာင္ကတန္းေ႐ြးမိေ႐ြးရာ အျပာရင့္ေရာင္ေ႐ြးမိသြားသည္။ထို႔ေနာက္လိုအပ္သည့္ခန္းဝင္ပစၥည္းေတြအားလုံးလရိပ္ကပဲဒိုင္ခံေ႐ြးရ၏။
“သတို႔သားဝတ္စုံကေရာ ဘယ္ဒီဇိုင္းဘယ္အေရာင္ေ႐ြးမလဲမသိဘူး”
ဝန္ထမ္းေလးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္တစ္လွည့္ၾကည့္ေနစဥ္ ရွင္းခန႔္က သူ႕ကိုေမးဆိုသည့္သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ေမးေငါ့ျပလိုက္သည္။
““ဘာလဲ ငါပဲလိုက္ေ႐ြးေနရတာ မူးလာၿပီ သက္သက္ငပ်င္းထူတာ”
လရိပ္ေျခေစာင့္ၿပီးအဝတ္ခန္းထဲသို႔ဝင္သြားေလသည္။ၿပီးေနာက္ ဝတ္စုံေတြကိုင္ၾကည့္ၿပီးခပ္ညစ္ညစ္ၿပဳံးလိုက္ကာ...
“ဒီအသားမဲေကာင္ကအနီရဲရဲဆိုကို႔ယိုးကားယားျဖစ္ေနမွာပဲ ဟိဟိ”
“အစ္ကို”
ႀကိတ္ၿပဳံးေနစဥ္ ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးကေခၚလိုက္တာေၾကာင့္အနည္းငယ္လန႔္သြားေလ၏။
“ဘာ ဘာလဲ”
“အစ္ကို႔အမ်ိဳးသားက အစ္ကို႔ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲေနာ္”
ဒီေကာင္မေလးကေငြသုံးနိုင္တာနဲ႕အထင္ႀကီးေနပုံပဲဟုလရိပ္ေတြးၿပီး ဝတ္စုံအနီကိုေ႐ြးလိုက္ေလ၏။
“အကၤ်ီမ ေတာ္မွာေတာ့ပူစရာမလိုပါဘူး။ဒီဆိုင္က အစ္ကိုတို႔အတြက္ အစ္ကိုတို႔အေဖကအၿမဲorderမွာေပးတဲ့ဆိုင္မို႔လို႔ပါ”
သူ႕ဆီကို ဒီဇိုင္နာတစ္ေယာက္ မၾကာခဏကိုယ္တိုင္းလာယူေပမယ့္ ဒီကဒီဇိုင္နာမွန္းေတာ့လရိပ္မသိခဲ့ေပ။သူအကၤ်ီကိုထုတ္ၿပီးအျပင္သို႔ထြက္လာစဥ္..
“အစ္ကိုတို႔စုံတြဲေလးအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။အမွတ္တရပုံေလးရိုက္လို႔ရမလား”
လရိပ္ဘာေျပာရမွန္းမသိခင္ရွင္းခန႔္ကလရိပ္အားၾကည့္လွ်က္..
“ရပါတယ္...ဒီကိုလာ!”
ရွင္းခန႔္ကသူ႕ေပါင္ကိုပုတ္ကာ လာရန္ေျပာေတာ့လရိပ္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရဲတတ္လာၿပီး ျပန္ရန္သာဦးတည္ေနေတာ့ ရွင္းခန႔္ကထလာၿပီးသူ႕လက္မွဆြဲကာေပါင္ေပၚသို႔ထိုင္ေစလိုက္၏။ သူ႕လက္ဝါးႀကီးေတြကလရိပ္၏ တစ္ဝက္ေပၚေနေသာေပါင္သားေလးေတြကိုညွစ္ကာ ျပန္မထေစရန္ထိန္းထားလိုက္ေလ၏။လရိပ္လည္း႐ုတ္တရက္ဆြဲခ်ခံလိုက္ရတာမို႔ သူလည္တိုင္ကိုသိုင္းဖက္မိလွ်က္သားျဖစ္သြားေလ၏။ထိုအခါ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးမွာသေဘာက်စြာဓာတ္ပုံရိုက္ေလသည္။ ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီးေတာ့ရွင္းခန႔္က သူ႕ကိုေဘးခ်ၿပီးထသြားရာ သူကေနာက္မွလိုက္ၿပီး..
“မင္း႐ူးေနလားဓာတ္ပုံရိုက္ရေအာင္။လူေတြျမင္ကုန္မွာေပါ့”
ထိုစကားေၾကာင့္ရွင္းခန႔္ေမးေၾကာေတြတင္းလာတာ သူသတိျပဳလိုက္မိသည္။ၿပီးေနာက္သူ႕ဖက္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလွည့္ကာ..
“ဒီထက္ဆိုတဲ့ပုံေတြ ခ်ျပခ်င္ရင္ထပ္ေျပာ”
“မင္း...မင္းကိုငါဘယ္ေတာ့မွမခ်စ္ဘူး။ဘယ္ေတာ့မွလည္းၾကည္ျဖဴမွာမဟုတ္ဘူး”
“မလိုဘူး က်ဳပ္ကဒီအတိုင္းပဲသေဘာက်တယ္။မၾကည္ျဖဴတာကမွ ပိုၿပီးရသာရွိတာ”
“မင္းကစိတၱဇပဲ။ငါ့ကိုမဟုတ္ပဲ တစ္ျခားလူကိုသြားလုပ္ပါလား”
“က်ဳပ္လက္ေဖ်ာက္တီးလိုက္တာနဲ႕ေယာက္်ား၊မိန္းမ တိုင္းကေလးဖက္ေထာက္ၿပီးေတာ့ေတာင္လာၾကတာ”
“အ႐ူးေကာင္”
ရွင္းခန႔္ေျပာသမွ်စကားတိုင္းကို သူကဆက္ဆက္ထိမခံရျဖစ္ရၿပီးသူေျပာသမွ်ကိုေတာ့ရွင္းခန႔္က ဂ႐ုေတာင္မစိုက္။ထိုအေျခေနကို လရိပ္ပိုၿပီးေဒါသထြက္ရသည္။ဒီလူနဲ႕တစ္သက္လုံးေပါင္းဖက္ရမယ္ဆို အကုသိုလ္မ်ားမွာေတာ့ အေသခ်ာပင္။သူတို႔ေဈးဝယ္ၿပီး Hotel တစ္ခုမွာနားလိုက္ၾကသည္ ေဈးေတြပတ္ဝယ္ရတာေၾကာင့္လရိပ္လည္းပင္ပန္းၿပီးအိပ္ယာေပၚလွဲခ်ကာ ဖုန္းကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Facebook မွာ ရဲရဲစာပို႔ထားတာေၾကာင့္ဖက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ရွင္းခန႔္ကေတာ့ေရခ်ိဳးေနတယ္ဆိုတာ မၾကည့္ပဲအသံၾကား႐ုံနဲ႕သူသိတာေၾကာင့္ messager မွဖုန္းေခၚလိုက္ေလ၏။
“ရဲရဲ မင္းပို႔ထားတဲ့စာ”
“ဟုတ္အစ္ကို အခုမွအသစ္ဖြင့္တဲ့ေဆး႐ုံေလ Green grap တဲ့။အဲ့မွာအလုပ္ေခၚလို႔သြားၾကည့္တာ သူကလူေတြလိုတယ္တဲ့”
“အင္း!”
“အစ္ကိုက အလုပ္မလုပ္လဲအဆင္ေျပတာသိပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္က..”
“မင္းလုပ္ခ်င္လို႔လား။ငါဘာမ်ားကူညီနိုင္မွာလဲ”
“အစ္ကိုပါ အလုပ္ဝင္ပါလား”
“ငါက..”
“တစ္ေန႕ တစ္နာရီေလးပဲေလ ေဆး႐ုံကအျပန္ တစ္နာရီေလးအခ်ိန္ေပးရတာေလ။ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လို႔ပါ”
“အဲ့လိုေၾကာက္ေနရင္ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
“မသိဘူး တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ”
“ေကာင္းၿပီ ငါစဥ္းစားလိုက္မယ္”
လရိပ္သက္ျပင္းခ်ကာ ဖုန္းပိတ္လိုက္သည္။ဒီကေလးအလြန္ေပ်ာ့ညံ့လြန္းသည္။ဘာျဖစ္ျဖစ္အနားမွာ ေနေပးၿပီးသန္မာေအာင္ေလ့က်င့္ေပးဖို႔လိုအပ္ေနၿပီ။
ခဏေနေတာ့ရွင္းခန႔္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာတာေၾကာင့္သူ႕ေရခ်ိဳးရန္ျပင္ဆင္လိုက္ေလသည္။သူေရခ်ိဳးေနရင္းတစ္ခုခုေတြးလိုက္သည္။
*ငါကအၿမဲသူလုပ္သမွ်ကိုမႀကိဳက္ပုံလုပ္ေနလို႔မ်ားလား။တစ္ျခားလူေတြလိုသူ႕ကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နဲ႕အတိုက္အခံမလုပ္ပဲေနရင္ သူရိုးသြားေလာက္တယ္*
ရွင္းခန႔္ထိုသို႔ေတြးၿပီးေရးခ်ိဳးလွ်က္ bathrobe ေလးဝတ္ကာ အျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာသည္။ထိုအခါရွင္းခန႔္ကအဝတ္မလဲပဲ Bathrobe ျဖင့္လွဲေနတာေတြ႕ရသျဖင့္ သူ႕ေလသံကိုအနည္းငယ္ေလွ်ာ့ကာ..
“မင္းအကၤ်ီမလဲရင္ အေအးပတ္လိမ့္မယ္”
ရွင္းခန႔္က ဂ႐ုမစိုက္။သို႔ေပမယ့္သူစိတ္ရွည္ကာ..
“ငါတို႔က လက္ထပ္ေတာ့မွာမဟုတ္လား။ၿပီးေတာ့ငါ့ကအႀကီးေလ။မင္းငါ့စကားကိုနားေထာင္သင့္တယ္မထင္ဘူးလား”
ထိုသို႔ေျပာေတာ့ ရွင္းခန႔္က ထၿပီးအဝတ္လဲကာျပန္အိပ္ေနလိုက္သည္။ လရိပ္လည္းေဘးမွာအိပ္ၿပီး သူ႕သေဘာအတိုင္းအလိုက္ေနမည္ဒါမွ ရိုးအီသြားမွာဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ ဘာစလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားေနရာ..
“ခင္ဗ်ားကအခုထိ အဝတ္မလဲေသးဘူးလား”
“ေအာ္..ဟုတ္သားပဲ ငါေမ့သြားတယ္”
ရွင္းခန႔္ ထူးဆန္းသည့္အေငြ႕သက္ေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးခံစားလာရျပန္သည္။လရိပ္ကသူ႕အေပၚခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားပုံကိုမယုံၾကည္နိုင္ေပ။စီးပြားေရးသမားကို လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ့လွည့္စားလို႔မရတာ ေၾကာင့္လရိပ္အႀကံတစ္ခုခုရွိေနတာသူသေဘာေပါက္ေလ၏။
ထိုေနာက္လရိပ္ျပန္လာအိပ္သည့္အခါ သူကအေပၚမွာအုပ္မိုးလွ်က္ ေသခ်ာမ်က္လုံးခ်င္းဆုံၿပီးစိုက္ၾကည့္လိုက္ရာ။လရိပ္ဆီမွာေဒါသေတြလည္းမေတြ႕ရေပ။ၿပီးေနာက္သူ လရိပ္ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းလိုက္သည့္အခါမွာလဲ လရိပ္ကၿငိမ္၍သာေနေတာ့ သူအနည္းငယ္မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားသည္။လရိပ္အေတြးထဲတြင္ေတာ့..
*ဘယ္လိုလဲ ဖီးငုတ္သြားၿပီမဟုတ္လား...ဟင္!*
သူ႕အေတြးမွမဆုံးေသးပဲ အနည္းငယ္ၾကမ္းသည့္အနမ္းေတြေရာက္လာတာေၾကာင့္ သူမ်က္လုံးေတြျပဴးကာ မ႐ုန္းမိေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္သည္။သူ႕ၿငိမ္ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ရွင္းခန႔္က စိတ္ႀကိဳက္အငမ္းမရစားသုံးလာၿပီး လက္ေတြက အကၤ်ီေအာက္က အသီးေလးေတြကိုပြတ္သပ္လာတာေၾကာင့္ သူခ်က္ခ်င္း႐ုန္းပစ္လိုက္သည္။
“မင္း..အခြင့္ေရးသမား..ေတာ္ၿပီမင္းကိုငါဘယ္ေတာ့မွေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံနိုင္ဘူး။”
ရွင္းခန႔္ကလုံးဝဂ႐ုမစိုက္ပဲ လရိပ္၏အဝတ္ေတြကိုခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။သူက ေတာ့အကၤ်ီကိုသာခြၽတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ထသြားကာသူ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲကတစ္ခုခုကိုရွာေန၏။လရိပ္ကေတာ့ေဆာင္ေလးကို ဆြဲယူကာၿခဳံလွ်က္ အထိတ္တလန႔္ျဖင့္ၾကည့္ေနရာ ရွင္းခန႔္ကလက္ထဲတြင္ဗူးတစ္ဗူးကိုင္ၿပီးကုတင္ေပၚျပန္တတ္လာသည္။
“ဟင္! မင္း!”
“က်ဳပ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာပဲမဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားကိုအရမ္းတံဆိတ္ခက္ခ်င္ေနၿပီ။”
“မင္းက အၿမဲကလန္ကဆန္လုပ္ေနလို႔ငါ့ကိုလိုခ်င္ေနတာဆို၊အခုငါ ေကာင္းေကာင္းေနေတာ့မင္းပိုဆိုးပါလား”
“ေအာ္ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကလိမၼာေနတာကိုး”
ရွင္းခန႔္က ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚစြာ သေဘာတက်ျဖင့္ၿပဳံးလိုက္ၿပီးလွ်င္..
“က်ဳပ္လဲပထမက အဲ့လိုထင္တာပဲ ဒါမယ့္ ခင္ဗ်ားလိမၼာေနတာက ပိုၿပီးလိုခ်င္စရာျဖစ္ေနတယ္”
*ဘုရား ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးမိၿပီလား*
လရိပ္ထိတ္လန႔္ေနစဥ္မွာပဲေျခေထာက္ေတြကေနဆြဲျခင္းခံလိုက္ရၿပီး ရွင္းခန႔္၏လက္ ေတြက သူညီငယ္ေပၚမထိတထိအုပ္မိုးလာသည္။
“က်ဳပ္ဝန္ခံတယ္။ခင္ဗ်ားအရမ္းလွတယ္ ဒီေနရာကအစ”
သူပြတ္သပ္ေနရာမွ လရိပ္အေကာင္ေလးကထလာသျဖင့္ လရိပ္႐ုန္းေလသည္။
“သေဘာက်ရဲ႕သားနဲ႕ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားဆိုးတယ္”
“ရွင္းခန႔္ ဖယ္။ ငါအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး”
“ခင္ဗ်ား႐ုန္းေနရင္ ပိုနာလိမ့္မယ္။က်ဳပ္က ညွင္ညွင္သာသာေလးလုပ္ေပးမွာ”
လရိပ္ကအတင္း႐ုန္းေနတာေၾကာင့္ရွင္းခန႔္က သူ႕ေျခေထာက္ေတြကို ဖိခ်ဳပ္ၿပီး အငယ္ေလးကိုဖိလိုက္တာေၾကာင့္ လရိပ္မ်က္ႏွာေလးမဲ့သြားၿပီး ၿငိမ္သြားေလ၏။
“အဲ့လိုလိမၼာပါ က်ဳပ္မိန္းမရဲ႕”
“ဘာ...ငါကေယာက္်ား”
“ဟုတ္ၿပီ။ေယာက္်ား”
“ဟင့္အင္း ငါမင္းနဲ႕ဒီလိုမလုပ္နိုင္ဘူး။”
လရိပ္ထမည္လုပ္ေတာ့ရွင္းခန႔္ကျပန္ဖိခ်ၿပီးႏႈတ္ခမ္းေတြကိုဖိကပ္နမ္းရွိုက္ျပန္၏။႐ုန္းေနလွ်င္ပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတယ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ခုဏကၿငိမ္ေနတာေလးကိုရွင္းခန႔္ေတာင့္တမိျပန္သည္။
“ခင္ဗ်ားၿငိမ္ၿငိမ္ေနရင္ နမ္းပဲနမ္းမွာ”
ထိုသို႔ေျပာၿပီး လရိပ္အားဆြဲမလွ်က္သူ႕ေပါင္ေပၚသို႔ခြလွ်က္ထိုင္ေစလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္သူ႕ႏႈပ္ခမ္းအဆက္သြယ္ကိုျပန္စေလ၏။ လရိပ္႐ုန္းမေနပဲ ျပန္လဲမတုန္ျပန္ကာ ရွင္းခန႔္ပုခုံးေတြအား အနည္းငယ္ရွည္ေနတဲ့ လက္သဲငုတ္တိုေတြလဲ ျမဳတ္ေနသည္ထိကုတ္ထားေလ၏။ရွင္းခန႔္က သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို အေပၚေအာက္တစ္လွည့္ စီနမ္းရွိုက္ရင္းဗိုက္မွာလာေထာက္သည့္ လရိပ္အေကာင္ေပါက္ေလးေၾကာင့္နမ္းေနရင္း ေကြး ႐ုံၿပဳံးမိသြားသည္။လရိပ္ကေတာ့ သတိထားမိဟန္မေပၚပဲ မ်က္လုံးေတြကိုသာစုံမွိတ္ထားတာေၾကာင့္ ရွင္းခန႔္လက္ေတြက လရိပ္တင္ပါးေတြဆီကိုဆုပ္ညွစ္လာတယ္ဆိုရင္ျဖင့္...
“ေဖာင္း”
လရိပ္ရိုက္ခ်က္က ရွင္းခန႔္မ်က္ႏွာပင္လည္ထြက္သြားေလသည္။
“မင္းငါ့ကိုမထိနဲ႕”
လရိပ္ရင္ထဲ မေဖၚျပတတ္သည့္ရွက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္ေသာခံစားခ်က္ႀကီးျဖစ္ေပၚလာကာရွင္းခန႔္မ်က္ႏွာကို အားျဖင့္လႊဲရိုက္ပစ္မိသြားေလသည္။ထိုအခါ ရွင္းခန႔္ကသူ႕ပါးကိုတစ္ခ်က္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္ၿပီးခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္ၾကည့္ကာ ကုတင္ေပၚမွဆင္းသြားေလ၏။
က်န္ခဲ့သည့္လရိပ္ကေတာ့အဝတ္ေတြကိုအျမန္ဝတ္ၿပီးထိတ္လန႔္ေနေပမယ့္ေယာက္်ားဆိုတာမ်က္ရည္မက်ရဘူးဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ မငိုမိေအာင္ထိန္းရင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီရဲတတ္ေနေလသည္။
ဝရံတာမွာ မက္တပ္ရပ္ၿပီးေဆးလိပ္ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖြာေနသည့္ရွင္းခန႔္က အထဲမွလူကိုတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း ရင္ခုန္သံေတြျမန္ ေနရသည္။သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မထင္မွတ္ပဲလုပ္မိလိုက္ၿပီး လန႔္သြားတာ လရိပ္ဆိုပိုလန႔္မည္ဆိုတာသူသေဘာေပါက္တာေၾကာင့္ေရွာင္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ပါပါးဆီမွဖုန္းဝင္လာသျဖင့္ရွင္းခန႔္ကိုင္လိုက္ၿပီး..
“ျပန္မလာၾကေသးဘူးလား”
“ည ေလယာဥ္နဲ႕မွျပန္လာမယ္။”
“အစ္ကိုေရာ”
“အင္း သူ႕ေၾကာင့္ပဲအခ်ိန္ေ႐ႊ႕လိုက္တာ သူနည္းနည္းလန႔္ေနလို႔”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“သူက ကေလးစိတ္မကုန္ေသးဘူးထင္ပါတယ္ လူႀကီးေတြကစားသလိုမကစားတတ္ဘူး”
“ဟမ္! ရွင္းခန႔္ ပါပါးေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။သူ႕ကိုထပ္ၿပီး စိတ္ညစ္ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့”
“သူမ်ားေယာက္်ားကိုစိတ္ပူမေနပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုသာဂ႐ုစိုက္ပါ”
-------