စားေစာ္ (အပိုင္း ၂၃)
တိတ္ဆိတ္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ မထိန္မလင္း မီးေရာင္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္တည္းရွိေနသည္ ဆိုသည့္အေတြးတို႔ေၾကာင့္ မပူအိုက္ပါဘဲ ေခြၽးစို႔ေနေလသည္။ ဃနာမၿငိမ္သည့္ သူ႕ရင္ဘက္ကို မသိမသာလက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ဖိလို႔ ၿငိမ္ေဆးေကြၽးေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ျမန္ျမန္ျပန္ပါေတာ့ဟု မေျပာမိပါဘဲ မေအးတိုက္သည့္ ႏြားနို႔ကို စိမ္ေျပနေျပေသာက္ေနမိမွန္း သူ႕ကိုယ္သူနားမလည္နိုင္ေတာ့ေပ။
"ႏြားနို႔မႀကိဳက္ဘူးလား"
ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ ညွင္ညွင္သာသာေမးလာသည့္ မေအး၏အသံက ပကတိတည္ၿငိမ္ေန၏။ ႏြားနို႔ခြက္ကိုကိုင္ထားသည့္သူ႕မွာသာ လူမသိသူမသိ ရင္ေတြလႈပ္ခါယိမ္းထိုးေနေလသည္။ ဟန္ဖို႔ကိုတည္ကာ ေသာက္လက္စခြက္ကို အကုန္ေမာ့လွ်က္ မေအးဆီျပန္ေပးလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏူတ္ကေနလႊတ္ခနဲထြက္သြားသည္မွာ မေအးကို ျပန္ခိုင္းမိခ်င္းပင္။ ထမင္းစားၿပီး ခ်က္ခ်င္းႏြားနို႔ေသာက္မိ၍လားမသိ၊ သူ႕မွာအိပ္ခ်င္သလိုလိုပင္ရွိလို႔ေနေလသည္။
"ျပန္ပါ"
မေအးက ေခါင္းသာတစ္ခ်က္ညိတ္ျပ၏။ သူေသာက္ၿပီးသားခြက္ကိုယူလွ်က္ အေနာက္ထဲကိုတစ္ခါ ထျပန္သြားကာ ေဆးေၾကာျပန္ေလသည္။ သူ႕ရင္ထဲကေန တီးတိုးေမးလိုက္မိသည္မွာ မေအးဒီညျပန္ျဖစ္ဦးမွာလားလို႔ပင္။
"ခ်ိဳင့္ထဲက ဟင္းေတြလွယ္ေပးထားခဲ့တယ္၊ ႏြားနို႔က်န္တာေလးလည္း ခြက္နဲ႕ေသခ်ာထည့္ေပးထားတယ္။ မနက္ၾကရင္ ေသခ်ာစားလိုက္ပါ။ "
"ဒီေန႕ေတာ့ ရွိေစေတာ့ ေနာက္ေန႕ဒီလိုမ်ိဳးေတြ လာမလုပ္ေပးပါနဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အျမင္မသင့္ေတာ္ဘူး။ အခုလိုမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ ပိုဆိုးတယ္"
"ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာက တစ္စိတ္ဆို တစ္အိတ္ေလာက္ေျပာၾကတာ သဘာဝပါပဲ။ ေျပာပါေစေလ"
"အဲ့လိုေျပာလို႔ျဖစ္မလား...ကြၽန္ေတာ္က ပတ္ဝန္းက်င္မွာဂုဏ္သိကၡာရွိရွိေနေနတာ၊ ဘာအေၾကာင္းနဲ႕မွ သိကၡာအက်မခံနိုင္ဘူး"
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္အိမ္ကေလးထဲမွာ ခဏတာငုတ္လွ်ိုးေနသည့္ ေဒါသစိတ္ကေလးက လွစ္ခနဲျပန္ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ စကားမ်ားသံေတြ အစီအရီထြက္ေပၚလာေလသည္။ သူ႕စကားေၾကာင့္ မေအးသည္လည္းခဏမွ်ၿငိမ္သြားကာ ၿပီးလွ်င္ လွယ္ၿပီးသားခ်ိဳင့္ကို ကိုင္ထားရာကေနျပန္ခ်ရင္း သူ႕ေဘးမွာက်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလးလာထိုင္ေလသည္။
အျမန္ျပန္ေစခ်င္သည့္မေအးကို အနားမွာျပန္ထိုင္ခိုင္းသလိုျဖစ္သြား၍ သူ႕ကိုယ္သူလည္း က်ိန္ဆဲလိုက္မိသည္။ ဘာမဆို မလုပ္ရဲ၊ မေျပာရဲတာ မရွိသည့္မေအးကို သူလန့္သြားမိသည္။
"ဘာလို႔ျပန္ထိုင္တာလဲ"
သူအေလာတႀကီးေမးလိုက္လွ်င္ မေအးက ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုတစ္ခ်က္ေကြးေအာင္ၿပဳံးလိုက္၏။ ၿပီးမွ အၿပဳံးေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သူ႕မ်က္လုံးတစ္စုံကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ....
"မိုးတအားခ်ဳပ္ေနလို႔ မနက္မွျပန္ရင္ေကာင္းမလား"
မေအးစကားေၾကာင့္ သူ႕မွာငယ္ထိပ္တည့္တည့္ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်ခံရသလို နားထင္ေၾကာမ်ားပင္ေထာင္တက္သြားေလသည္။ ဘာမဆိုလုပ္ရဲသည့္မေအးသည္ က်ိန္းေသေပါက္ သူ႕ကိုပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ တံေတြးခြက္မွာ ေရာစုန္ေျမာေအာင္လုပ္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သူလန့္ထိတ္ကာ ကျပာကယာပင္ အသည္းအသန္ျပန္ခိုင္းရသည္။
"မျဖစ္ဘူး....မျဖစ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားျပန္ပါ။ အခုမွဆယ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာ"
"မျပန္ရဲဘူး"
ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္းမပါဘဲ ပကတိၿငိမ္သတ္ေနသည့္ မေအး၏စကားေတြက က်ီစယ္တာမဟုတ္မွန္း သိရသည္ႏွင့္အမွ် သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးထူပူသြားေလသည္။ သူ႕ကိုမ်က္လုံးခ်င္းဆုံကာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ၾကည့္ေနသည့္ မေအးကို ျပန္ခိုင္းဖို႔သာ တာဆူေနမိသည္။
"မျပန္ရဲစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားအရင္ကလည္း ဆိုင္ေတြသြားရင္ မိုးခ်ဳမွျပန္တာမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလို႔အခုမွမျပန္ရဲတာလည္း။ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို အဲ့လိုလာမေနာက္နဲ႕ ျပန္ပါ"
"မေနာက္ဘူး...ကြၽန္မအတည္ေျပာေနတာ၊ တကယ္မျပန္ရဲဘူး။ အရင္က ဆိုင္ကေနျပန္တယ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာကအႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးတယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး ပုတုတို႔ပုံ႕ပုံ႕တို႔က ေစာင့္ေနေပးတယ္"
"အခုလည္း ခ်မ္းသာကိုလာႀကိဳခိုင္းလိုက္ပါလား"
"ကြၽန္မမွာဖုန္းမပါဘူး"
"ဟာ..."
အိပ္ရာထဲမွာ လဲေနသည့္ဆာဟိဘန္မွာ ေသခ်င္စိတ္ေပါက္သလို သက္ျပင္းခ်ရင္း ညည္းၫူလိုက္မိသည္။ အၿမဲလိုလိုမာဆက္ဆက္ႏွင့္ အေၾကာတင္းသည့္မေအးသည္ ယေန႕ညမွ သာမန္ႏွင့္မတူ ေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္း႐ုံသာမက ေၾကာက္႐ြံ႕သလိုလို မဝံ့မရဲသလိုလို လုပ္ျပေနသည္မွာ ဘာမွန္းမသိ။ သူ႕မွာသာ ေခါင္းမီးေတာက္ေနရေလသည္။ မနက္မွသူ႕အိမ္ထဲကေန မေအးျပန္ထြက္သြားသည္ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္သြားလွ်င္ သူ႕ဘဝသြားမည္။
ဘယ္သူမွမေတြ႕လွ်င္ေတာင္ သူ႕အိမ္မွာမေအး ညအိပ္သြားသည္ဆိုသည့္အျဖစ္သည္ သူ႕ကိုေက်ာခ်မ္းေစေနမည္။ သူအျဖစ္မခံနိုင္ေပ။ ပူေလာင္ေသာကေရာက္ေနသည့္သူ႕ကို မေအးက မ်က္ေတာင္မခက္သလို စူးစူးစိုက္စိုက္ေငးၾကည့္ေနရင္း တစ္ခုခုေျပာဖို႔ျပင္ေနေလသည္။ သူက ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခက္၍ အိမ္ထရံကို အသက္မပါသလိုေငးၾကည့္ေနရင္း ခပ္တိုးတိုးဆိုေလသည္။
"မနက္ျဖန္ၾကရင္ ေဒၚမဲ ခ်ဳပ္ရက္ဆယ့္ေလးရက္ျပည့္ၿပီ၊အမႈစစ္ၿပီး အမိန့္ခ်လိမ့္မယ္။ ရွင္စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ ႀကိဳေျပာျပထားတာပါ။ ေလာင္းကစားမႉက ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေထာင္က်လိမ့္မယ္။ "
အေမ့အေၾကာင္းပါလာသည့္အခါ ဆာဟိဘန္သည္ ၿငိမ္က်သြား၏။ ရလဒ္ကိုႀကိဳသိေနသည့္အခါ မေအးဆီကို ေဒါသမ်က္လုံးေတြျဖင့္ ၾကည့္လာေလသည္။ အံကိုႀကိတ္လွ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ထားမိသည္။
"ခင္ဗ်ားအခု စိတ္ခ်မ္းသာသြားၿပီမလား။ "
မေအး ျပန္မေျဖမိေပ။ ထရံကိုသာ ေတြေတြေလးေငးၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်ေလသည္။
"ေျပာပါဦး ေဒၚေနရိပ္ေအးရဲ႕၊ က်ဳပ္အေမကို ေထာင္ထဲထည့္ထားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာရဲ႕လား။ က်ဳပ္ကိုမေက်နပ္ရင္ က်ဳပ္ကိုပဲ ေထာင္ထဲထည့္လိုက္ေလ။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားအေပၚမွာဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ က်ဳပ္အေမကိုမွ ခင္ဗ်ားမိူ႕လို႔လုပ္ရက္တယ္။ လုပ္ရက္တယ္....ေဒၚေနရိပ္ေအး"
သူေပါက္ကြဲသည့္အခါ မေအးမွာ လႊတ္ခနဲဆိုသလို သူ႕မ်က္ႏွာကိုလွည့္ၾကည့္လာေလသည္။ အရင္ကဆို စကားေတြခက္ထန္ၿပီး သူတစ္ခြန္းေျပာလွ်င္ တစ္ခြန္းဆိုသလို ခ်က္ခ်င္းတုံ႕ျပန္သည့္မေအးက ဘာမွမေျပာဘဲ ၾကည့္လို႔သာေနေလသည္။
"ခင္ဗ်ားသိလား...က်ဳပ္တို႔သားအမိမွာ ေျပးၾကည့္လို႔မွ အေမရယ္သားရယ္ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ။ က်ဳပ္အေမက က်ဳပ္ရဲ႕ဘဝပဲ။ ခင္ဗ်ားလိုမခ်မ္းသာေပမဲ့ စိတ္ေတာ့ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါေပမဲ့အခု ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔သားအမိ ေဝးေနရၿပီ။ အဲ့ဒါခင္ဗ်ားေၾကာင့္...ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကိုမေက်နပ္ဘူးမဟုတ္လား။ က်ဳပ္ကိုေထာင္ထဲထည့္လိုက္... ဒါမွမဟုတ္ခင္ဗ်ားသတ္ခ်င္လည္း သတ္....သတ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားကေငြရွိေနတာပဲ ဘာလုပ္လုပ္ခင္ဗ်ားဖုံးနိုင္တယ္မလား....လုပ္လိုက္ေလ"
ေဒါသေတြေပါက္ကြဲေနသည့္ ဆာဟိမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီရဲကာ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေနပုံကို စိတ္လႊတ္ေနသည့္လူတစ္ေယာက္လိုပင္။ မေအးကို မေက်နပ္ခ်က္ေတြႏွင့္ ေျပာဆိုေပါက္ကြဲေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ႐ုတ္တရက္ျပဳမူလာသည့္ မေအး၏အျပဳအမူေၾကာင့္ ဆာဟိဘန္မွာ ႐ုတ္တရက္ၿငိမ္သက္သြားကာ အေၾကာေတြတစ္ကိုယ္လုံးေသသြားသကဲ့လို႔ ေတာင့္တင္းသြားရေလသည္။
မေအးက ေအာ္ဟစ္ေနသည့္သူ႕ကို ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ၾကည့္ေနရာကေန လည္တိုင္ကိုသိုင္းဖက္လွ်က္ သူ႕ပါးျပင္ကို သူမ၏ ပါးျပင္ႏွင့္ထိကပ္ထားေလသည္။ သူ႕ရဲ႕ေအာ္ဟစ္ေနသည့္အသံေတြရပ္တန့္သြားသလို မေအးဆီမွလည္း ဘာအသံတစ္ခုမွထြက္မလာခဲ့ေပ။ စကၠန့္ေပါင္းမ်ားစြာၿငိမ္သက္ေနခဲ့ရာ သတိဝင္သည့္အခ်ိန္၌ မေအးကို ကျပာကယာဆြဲဖယ္ေသာ္လည္း မေအးမွာ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားရင္း ခပ္တိုးတိုးဆိုေလသည္။
"ကြၽန္မကို သိပ္မုန္းေနသလား"
"မုန္းတယ္"
သူအေျဖဟာ တုံ႕ဆိုင္းခ်င္းမရွိ ထြက္သြားလွ်င္ မေအးမွာ လည္တိုင္ကိုဖက္ထားရာမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္ရင္းေအးစက္သည့္မ်က္လုံးမ်ားက ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္သည့္အသြင္ကိုေဆာင္ေနေလသည္။ ဆာဟိဘန္က ႐ြံရွာသလိုၾကည့္လွ်င္ သူမကပို၍ ေအးစက္စြာၾကည့္လာ၏။
"ရွင္မုန္းလည္း ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ခ်စ္ခ်င္းမုန္းခ်င္းဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႕တေျပးညီေျပာင္းလဲေနတတ္တာပဲ။ အဓိက ကကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္ရဖို႔ပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မကို ေစာ္ကားတဲ့စကားလုံးေတြနဲ႕ ရွင္ေျပာခဲ့လို႔ ကြၽန္မရွင့္မေက်နပ္ခဲ့ဘူး။ အဲ့လိုပဲ ရွင့္အေမကိုဒုကၡတြင္းထဲတြန္းပို႔ခဲ့တဲ့ကြၽန္မကို ရွင္လည္းမေက်နပ္ဘူးမလား။ ရွင္ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးတာမဟုတ္ေပမဲ့ ရွင့္အေမေထာင္က်ခဲ့ရင္ေတာင္ ေထာင္ထဲမွာအသက္သာဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကြၽန္မလုပ္ေပးမယ္"
"ဘယ္သူက အကူညီေတာင္းေနလို႔လဲခင္ဗ်ားကို"
"ကြၽန္မဆႏၵနဲ႕ကြၽန္မပါ"
"မလိုဘူး၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္ကူညီတာကို ေက်းဇူးလည္းအတင္မခံနိုင္သလို ဘာတစ္ခုမွလည္းခင္ဗ်ားဆီကမယူခ်င္ဘူး"
"ကြၽန္မလည္း အလကားမကူညီပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ"
"က်ဳပ္အေမအေႂကြးေတြေတာင္ ျပန္မဆပ္နိုင္ေသးတာ၊ ေနာက္အေႂကြးဆို ပိုလို႔ဆိုးမယ္။ အခုလိုမ်ိဳး က်ဳပ္ကိုပြတ္သီးပြတ္သပ္လည္း လာမလုပ္နဲ႕ခင္ဗ်ားျပန္၊ ၾကာရင္ က်ဳပ္တစ္ခုခုလုပ္မိလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားမရွက္ေပမဲ့ က်ဳပ္မွာအရွက္ေရာ သိကၡာပါရွိတယ္။ "
"ႏူတ္ေၾကာင့္ေသ လက္ေၾကာင့္ေက်ဆိဳတာ ၾကားဖူးလားဆာဟိဘန္။ "
"ၾကားၾကား မၾကားၾကား ခင္ဗ်ားအခုျပန္ေတာ့"
သူ႕စကားေၾကာင့္ မေအးက ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ညိတ္လွ်က္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကေနထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ထျပန္သြားသည့္မေအး၏ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္လွ်က္သူမ်က္လုံးတစ္စုံကိုမွိတ္ခ်လိဳက္သည္။ ေစာေစာကပင္ ေမွးဆင္းေနသည့္သူ႕မ်က္လုံးေၾကာင့္ စိတ္ညစ္စရာအရာမ်ားကိုပင္ မ်ားမ်ားမေတြးလိုက္ရေပမဲ့ သူ႕ဦးေနာက္ကိုအနားေပးလွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ေလသည္။
လူေျခတိတ္သည့္ညမွာ သစ္သားအိမ္၏ အေပါက္ဝ၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည့္ မေအးကို ျပန္သြားၿပီဟုသာထင္လွ်က္ ဆာဟိဘန္ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ေသာ္လည္း မေအးမွာ အိမ္ေပၚကေနပင္ေျခတလွမ္း မဆင္းခဲ့ေပ။ အိမ္၏မ်က္ႏွာစာအေပါက္ဝ၏ ခပ္ေတြေတြထိုင္ေနခဲ့ရင္း လမ္းမဘက္ကို အခ်ိန္မ်ားစြာေငးၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။
သန္းေခါင္ခ်ိန္ထိျဖတ္သြားျဖတ္လာ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စမွာ အိမ္ေပါက္ဝက မေအးကိုတစ္ခ်က္တစ္ေလၾကည့္သြားၾကသလို ညငါးေစ်းဆင္းၾကသည့္ ေစ်းသည္တစ္ခ်ိဳ႕ျဖတ္သြားသည့္အခါ၌လည္း ၾကည့္သြားၾကသည္ကို မေအးမ်က္ဝန္းအိမ္၌ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ အားလုံးၿငိမ္သက္သြားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ဆာဟိဘန္၏အခန္းထဲသို႔ ညွင္သာသည့္ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ ဝင္လာခဲ့ေလသည္။
ေအးစက္သည့္မ်က္ဝန္းတစ္စုံသည္ ဆာဟိဘန္၏ မ်က္ႏွာကိုစူးစိုက္ၾကည့္လို႔ေနေလသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ေနေသာ္လည္း မေအး၏နားထဲမွာေတာ့ ဆာဟိဘန္၏ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားေနရစဲျဖစ္သည္။
"ခင္ဗ်ားလို မိန္းမမ်ိဳး"
"ခင္ဗ်ားလိုမိန္းမက "
စသည့္စကားလုံးေတြႏွင့္ အစခ်ီခဲ့သည့္ဆာဟိဘန္၏ စကားသံေတြသည္ နားထဲမွာ ေမာင္းထုၿပီးေျပာသလိုပင္။ ထိုအသံေတြလြင့္ထြက္သြားေအာင္ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ရမ္းထုတ္ၿပီးေနာက္ မခိုင္သည့္အခန္းတံခါးကို ေစ့႐ုံကေလးျပန္ပိတ္လို႔ သူမ၏လက္တစ္စုံသည္ သူမ၏ခါးတိုလက္ျပတ္ရင္ေစ့အကၤ်ီေလးဆီက ႏွိပ္ၾကယ္သီးတို႔ဆီ ေရာက္ရွိလို႔သြားေလသည္။ ခပ္မွိန္မွိန္မီးေရာင္သည္လည္း အေမွာင္အတိ ျဖစ္သြားေလသည္။
မေအးအတြက္ လက္ေတြ႕ကိုသိရွိေနေသာ္လည္း ဆာဟိဘန္အတြက္မွာေတာ့ လက္တေလာျဖစ္တည္ေနမႈတို႔သည္ အိပ္မက္သာျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူ႕ကိုယ္ေပၚ၌ ရွိေနသည့္မေအး၏အရိပ္သည္ အိမ္မက္ထဲမွာျဖစ္လွ်က္ မျဖစ္နိုင္ဘူးဟုေတြးမိသည့္အခါ မေအးအိမ္ျပန္သြားသည္ဟုသာ ႏွလုံးသြင္းလွ်က္ လက္ရွိကိုသာ အိမ္မက္ဟုသာခံယူလိုက္ေတာ့သည္။ သူ႕ခံစားခ်က္ သူ႕ျဖစ္မႈ သူ႕အေျခအေနတို႔သည္ အိမ္မက္ပင္။ သူ႕သာယာမႈသည္လည္း အိမ္မက္ပင္ျဖစ္သည္။
"ဆာဟိေရ....ဆာဟိ...."
"ေဟ့ေယာင္...အိပ္ရာမထေသးဘူးလား။ "
"ဟ....ေဟ့ေကာင္... ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
ငါးေတာင္းထမ္းၿပီး အလုပ္ၿပီးလို႔ျပန္လာၾကသည့္ ေဝယံႏွင့္ေကာင္းဆက္ေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ဆာဟိဘန္နိုးလာေလသည္။ သူ မနိူးခင္ ေကာင္းဆက္က ေစာင္ကိုဆြဲလွန္၍ နိူးလိုက္တာေၾကာင့္ မ်က္ခုံးပင့္ၿပီး သူ႕ကိုထူးဆန္းစြာၾကည့္ေနေလသည္။ ဒီေတာ့မွ ဆာဟိဘန္သည္လည္း ဗလာနတၳိျဖစ္ေနသည့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို သူျပန္ငုံ႕ၾကည့္လွ်က္ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္အၿပိဳင္ ဦးႏွောက္သည္ ညကအိမ္မက္ကို ခ်က္ခ်င္းသတိရသြားႏွင့္ ေစာင္ကိုကျပာကယာျပန္ဆြဲဖုံးထားလိုက္ရသည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆာဟိရဲ႕ညက သိပ္လည္းမအိုက္ပါဘူး။ ဘယ္ႏွယ့္အဝတ္ေတာင္မကပ္နိုင္ျဖစ္ရတာလဲ။ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ဝတ္ထားစမ္းပါကြာ။ ေယာက်္ားခ်င္းေပမဲ့ ငါတို႔ကရွက္တယ္ကြ.... ဟဲ...ဟဲ"
ေဝယံက ေျပာင္စပ္စပ္ျဖင့္ေနာက္ေန၍ သူ႕မွာမ်က္ႏွာပူရင္း ေကာင္းဆက္ကိုသာဗီရိုက ပုဆိုးတစ္ထည္ထုတ္ခိုင္းလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ေျပာင္းလဲေနသည့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္အေနအထားတို႔ေၾကာင့္ သူ႕မွာ မေအးကိုသာျမင္ေယာင္လွ်က္ ညကအိမ္မက္တို႔သည္ အိမ္မက္ဟုတ္ရဲ႕လားဟု သံသယတို႔ဝင္လာေလသည္။
တစ္ေယာက္ထဲအေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ေတြးလွ်က္ မေအးကိုအရိပ္တစ္ခုလို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္မ်ားကိုျပန္စဥ္းစားမိသည္အခါ သူသည္ ဘဝ၌တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဘူးေလေသာ ရွက္႐ြံ႕ျခင္းတို႔ ႀကီးစိုးလာေလသည္။
"ေဟ့ေယာင္....ဒါကဘာလဲ၊ ဆံညွပ္ႀကီးမလား။ မင္းအခန္းထဲ ဘာယူလုပ္တာလဲ။ ခ်ိဳင့္ေတြလဲ အခန္းထဲမွာပဲ"
ေဝယံက စပ္စပ္စုစုႏွင့္ ဆံညွပ္ကို ေဆာ့ရင္းေမးလွ်င္ ညကမေအး၏ ပုံစံကရိပ္ခနဲျပန္ျမင္ရေလသည္။ တစ္ခါမွဝတ္တာမျမင္ဖူးသည့္ ျမန္မာဝတ္စုံကိုဝတ္ထား႐ုံသာမက အၿမဲလိုလိုေခြေခြေလးေတြခ်ထားသည့္ဆံႏြယ္တို႔ကိုပါ ဆံညွပ္ႏွင့္ ညွပ္ထားၿပီးဆံထုံးပုံစံကေလးႏွင့္ ယဥ္ယဥ္ေလးလွေနသည္ကို အလြတ္ရေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေဝယံလက္ထဲက ဆံညွပ္ကေလးေၾကာင့္ သူ႕မွာနားထင္ေၾကာမ်ားေထာင္တက္သြားသည္ထိ အသက္ရႉေတာင္ ခက္သြားရေလသည္။
"စားစရာေသာက္စရာေတြနဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေရာ ဘာေတြရွိေသးလဲ။ "
ေဝယံဘာေမးေမး သူ႕မွာဘာမွပင္မေျဖနိုင္ေသးေပ။
"ေဟ့ေယာင္....ႏြားနို႔ေတြက ခိသာဝါလာပို႔သြားတာလား။ မင္းေသာက္ၿပီးၿပီလား။ ေအးေတာင္ေအးေနၿပီ။ ငါေသာက္လိုက္ေတာ့မယ္"
ဆာဟိဘန္ဆီကေန ခြင့္ျပဳခ်က္ပင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေဝယံက တစ္က်ိဳက္ထဲေမာ့ေသာက္ေလသည္။ က်န္ေသးသည့္နည္းနည္းကို ေကာင္းတက္ကိုပင္ေသာက္မလားဟုေမးေနေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းဆက္ကမေသာက္၍ သူပဲကုန္စင္ေအာင္ ေသာက္လိုက္ေလသည္။
"ေကာင္းဆက္....ဒီေကာင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ဆာဟိဘန္ကို ေမးေလးဆက္ၿပီး ေဝယံကေမးလိုက္လွ်င္ ေကာင္းဆက္မွာေခါင္းေလးသာရမ္းျပေလသည္။ အိပ္ရာထဲကေန ထထိုင္ရင္းအဝတ္စားလဲေနသည့္ ဆာဟိကိုၾကည့္၍ ေကာင္းဆက္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အံ့ၾသရျပန္ေလသည္။
"ေဟ့ေယာင္...မင္းခါးက သက္သာသြားၿပီလား"
အရွင္းေပ်ာက္တာမဟုတ္ေသာ္လည္း နာက်င္ေနေသးသည့္ဒဏ္ရာေသးေသးကေလးကို ႀကိတ္မွိတ္ခံရင္း မေအး၏အိမ္ကိုသြားဖို႔သာ တာဆူေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ကေနထြက္ခါနီးမွ တပြားပြားသမ္းေနသည့္ ေဝယံေၾကာင့္ သူမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားရေလသည္။
"မင္းရဲ႕ႏြားနို႔ကလည္း အိပ္ေဆးမ်ားထည့္ထားသလားမွတ္တယ္။ ေသာက္ၿပီးထဲက အိပ္ခ်င္သလိုလို အိပ္ေရးမဝသလိုလိုနဲ႕"
သူလည္း ညကႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည့္ အေၾကာင္းျပန္ေတြးမိသည့္အခါ ေနာက္ဆုံး၌ မေအး၏လက္ခ်က္မွန္းသိလိုက္ရေတာ့သည္။