De volgende dag was de ochtend gelukkig weer terug bij af, geen nat bed, geen stress, alles was weer goed. Of tenminste. Bijna alles. Terwijl Sarah nog wat in bed lag te dommelen begon ze te piekeren over wat in godsnaam ze vandaag moest gaan doen. Ze merkte nu al dat ze eigenlijk bijna nergens zin in had, en ze moest nog een hele vakantie door. Als ze nou mensen had om die vakantie mee door te brengen. Ze zette haar telefoon maar eens aan, misschien dat er iemand had geappt (een kans van misschien (1.7%), maar je wist maar nooit. Maar nee, niemand. En ze wenste al heel snel dat ze Whatsapp noiit had geopend. Ze kwam er achter dat de groepsapp met het clubje volledig was leeggelopen. Daar zou ze ook niet meer van horen. En meteen voelde ze zich weer kut, zou dit zo de hele vakantie doorgaan. Ze kon alleen maar bidden en hopen van niet.
De ochtendroutine was niet noemenswaardig, ze at stilletjes haar ontbijt op en poetste haar tanden. Ze voelde zich compleet rot, en dat maakte het een ideaal moment om te gaan hardlopen. Het was bewolkt (al wist de zon af en toe door te breken) waardoor het niet al te warm was en ze had het al net iets te lang niet gedaan. Ze moest in goede conditie blijven. Ze liep haar kamer in en trok snel haar sportkleding aan, ging nog snel naar de wc, deed haar oortjes in en deed haar telefoonhouder om haar arm en vertrok. Ik ga even hardlopen hoor, zei ze tegen haar moeder die verbaasd keek, maar haar nog wel snel succes wensde. Terwijl de de straat uit liep begon ze alvast met wat oefeningen. Dribbelen, huppelen, kruispas etc. om haar spieren alvast op te warmen. En wandelde hierna verder naar het dichtstbijzijnde park, ze wou nog geen energie verspillen. Toen ze aankwam bij de ingang zette ze haar timer aan. 3, 2, 1 en ze was weg. Haar tempo was best goed als ze het zo moest inschatten, maar ze zou er pas na een kilometer achterkomen of ze het vol kon houden. Haar doel was altijd om 6 kilometer in een half uur te lopen, maar het wou haar steeds maar niet lukken. De eerste kilometer lukte altijd wel binnen 5 minuten, maar daarna werd het telkens steeds minder waardoor ze steeds een minuut te langzaam was. En hoe vaak ze ook oefende, het leek niet heel veel beter te worden. Ondertussen was ze alweer 500 meter verder en voelde zich nog goed. Er stond een lekker nummer op waardoor ze gemakkelijk op de maat kon meelopen. Het park bestond voornamelijk uit kronkelwegen waardoor je je nooit echt op 1 punt kon focussen om naartoe te rennen, wat snelheid behouden lastig maakte. Maar ze ging door en al snel bereikte ze de eerste kilometer, die ze in een goede 4:52 liep, als ze zo doorging zou ze een kans maken.
Het was eigenlijk belangrijk dat ze haar aandacht bij het lopen hield, maar ze kon het niet helpen om na 1.5 kilometer een beetje af te dwalen. Terwijl ze nog steeds op een goed tempo doorging begon ze toch weer te denken over haar vrienden (ook al wist ze zelf ook wel dat die term niet relevant was) en ze dacht aan hoe ze hun allemaal ging laten zien dat ze de snelste was. Best een kinderlijke mindset eigenlijk, maar ze kon het niet loslaten. En toen vertelde de app haar dat ze de twee kilomer had bereikt in 10:05, oh godver, ze moest opschieten. Ze zette meteen een tandje bij. Ook dit was geen goed idee, ze raakte plotseling een stuk sneller vermoeid, ze was nu weer gefocust maar het was al te laat. Hijgend ging ze verder, stap voor stap. Ze merkte dat haar tempo weer afnam. Ze moest sneller. Drie kilometer, in 15:20, ze had de neiging om gewoon te stoppen, maar ze wist dat ze door moest als ze beter wilde worden. En ze had geluk, er kwam net weer een goed nummer op. Ze liep weer mee op het ritme en haar tempo ging omhoog. En bij de vier kilomer zat ze op 20:23, ze moest nog sneller, als ze nu de laatste twee kilometer onder de 5 minuten kon lopen had ze een kans.
Haar lichaam had andere plannen, of specifieker, haar darmen. Ze kreeg een akelig gevoel dat ze moest poepen. En ze kende het gevoel, en wist dat ze die 30 minuten wel op haar buik kon schrijven. Toch was ze nog niet klaar om op te geven, ze rende door. Maar de druk op haar darmen nam snel toe, ze was bijna bij de 4.5 kilometer, dat moest ze halen. Ze sprintte er langs, stopte vrijwel ter plekke en moest zich meteen vol concentreren om het op te houden. Ze kneep haar bilspleten samen en wist het net binnen te houden. Pfff, als ze ook maar iets langer was door gegaan had ze het waarschijnlijk in haar broek gedaan. Ze gruwelde van dat idee, stel je voor dat ze in haar broek had gepoept. Dan had ze een goede 3.5 kilometer terug kunnen lopen, ze kon zich niet voorstellen hoe beschamend dat zou zijn geweest, laat staan dat ze thuiskwam en haar moeder haar zo had gezien. Ze kreeg er de rillingen van. Als dat was gebeurd had ze zichzelf waarschijnlijk nooit meer serieus kunnen nemen, terwijl ze zich nog zo stoer voelde dat ze zo snel kon hardlopen. Maar goed, het was niet gebeurt, ze was op tijd gestopt, niks aan de hand. Alleen jammer dat ze haar doel niet had gehaald. Ze keek op de timer en zag dat die al op 27:13 minuten stond. Oke, waarschijnlijk had ze het sowieso niet gehaald. Volgende keer beter.
Dat ze nog niet in haar broek had gepoept betekende alleen niet dat dat niet alsnog kon gebeuren. Toen ze was uitgehijgd begon ze aan haar lange wandeling terug naar huis. En ze kon bijna wel zeggen dat dat nog zwaarder was dan het hardlopen zelf. Meestal genoot ze wel van de wandeling nadat ze klaar was met hardlopen. Ze was dan meestal wel voldaan, en moe op een goede manier en het uitlipen was een mooie afsluiting. Maar niet vandaag, de wandeling leek eindeloos lang te duren. En iedere vijf minuten moest ze stilstaan om te voorkomen dat het ongeluk niet alsnog gebeurde. Het was daarnaast ook nog eens behoorlijk pijnlijk, ze had flinke kramp ervan. En ze was wankel. Heel rustig liep ze terug. Iedere keer als ze een andere hardloper zag werd ze geïrriteerd, want zij zouden hun doel wel halen. Na een half uur te hebben gelopen en vele ongelukjes te hebben voorkomen had ze bijna zin om gewoon maar in te geven. Het was de pijn bijna niet waard, maar nee, ze moest het volhouden, ze was 18 verdomme. En dus liep ze door.
Na 10 minuten was ze eindelijk thuis. En bij de voordeur kreeg ze weer een scheut, en ditmaal ging het niet weg. Ze stond te dansen terwijl ze de deur probeerde open te krijgen. Totdat haar moeder opendeed. Ze rende haar voorbij en dook de wc in. Vervolgens kreeg ze haar broek ook nog eens amper naar beneden, het ging bijna mis. Maar ze deed de klep omhoog, ging zitten en het kwam er allemaal uit. Pfff. Ze bleef een goede 3 minuten zitten om bij te komen. Ze gaf eerlijk toe, na het zo lang te hebben ingehouden was de verlossing goddelijk. Maar ze had niet echt de behoefte om dit te herhalen.
Dat ging ook maar net goed, zei haar moeder toen Sarah eindelijk klaar was. Ja, het is een beetje lastig inhouden tijdens het hardlopen, was haar antwoord, ze wou het er liever niet over hebben. Nou ja, let in elk geval goed op, we willen niet nog meer ongelukjes. Sarah werd vuurrood. Hmmm, zei ze en ging maar aan de slag met brood maken. Waarom in godsnaam moest haar moeder dat nou weer zeggen, ze snapte toch zelf ook wel dat Sarah zich daar niet beter door ging voelen. Ze schudde het maar van zich af, ze wou er niet te veel over nadenken.
Na de lunch kwam Sarah weer voor een dilemma te staan. Ze was tamelijk moe, en had niet heel veel zin om nog iets actiefs te gaan doen. Maar ze wou eigenlijk ook niet op haar telefoon gaan zitten. Ze wou beter zijn deze vakantie, of in elk geval een poging wagen om beter te zijn. Dus besloot ze lekker te gaan lezen. Als het warm weer was voelde ze zich toch altijd een beetje gedwongen om naar buiten te gaan, maar met dit weer vond ze het heerlijk om gewoon in bed kruipen. Ze plukte Bente nog even uit haar moeders kamer. Ze kroop vervolgens zelf onder de dekens en Bente ging lekker op haar buik liggen. Ze vond het altijd lastig, aan de ene kant vond ze het super leuk dat de kat zo veel vertrouwen in haar had, aan de andere kant was het extreem oncomfortabel. Maar ze moest er maar mee leren leven. Ze had moment een redelijk standaard roman om zich in te verdiepen, maar ze wou het zo snel mogelijk uit hebben zodat ze verder kon met grootsere boeken. Niet dat de roman niet goed was, maar ze werd er minder in gezogen. Maar ze bewees zichzelf fout, na een minuutje of tien was ze compleet meegenomen in het verhaal en was zich totaal niet meer bewust van haar omgeving. Heel af en toe legde ze het boek even neer, als ze een kleine pauze moest nemen van al opbouw, drama en spanning, en dan ging ze meteen weer verder. Ze was zo blij dat ze kon genieten van een goed boek, zich helemaal inleven in een personage, verdiept kon raken in een andere wereld. Het was leerzaam, niet alleen wat betreft informatie, maar ook zelfkennis. Sarah vond zichzelf een vrij intellectueel mens, ook al was dit ook weer een gevalletje waarbij ze niet al te positief over haarzelf wou zijn, misschien dat anderen haar wel totaal niet zo zagen, vooral omdat ze ook weer niet zo spraakzaam was, ja, nu ze er zo over nadacht, waarschijnlijk zagen mensen haar totaal niet als intellectueel. Maar dat was ook weer een goed stukje zelfreflectie. Nou ja, whatever. En ze ging weer door met lezen.
Ze had waarschijnlijk alweer een goed uur zitten lezen toen haar blaas van zich liet horen. Normaal zou ze zijn blijven liggen, ze wist van zichzelf dat ze een goede blaas had. Maar nu niet meer, ze was ineens doodsbang voor een ongelukje, ook al wist ze zelf ook dondersgoed dat het niet zomaar zou gebeuren. Met pijn in haar hart haalde ze Bente van haar buik en stond op. Wankelde eventjes, ze was namelijk een beetje verdoofd door al dat liggen. En vervolgens ging ze naar de wc. Niks bijzonders, ging helemaal goed. Maar toch was er die angst, ze had het nooit eerder gehad, misschien was het vooral angst voor het onbekende, ze had geen idee wat er ging gebeuren als ze meer ongelukjes had. En ze had ook geen behoefte om er achter te komen of om het er over te hebben. En ze ging weer door met lezen.
Er waren een paar uur verstreken, de namiddag was aangebroken. En voor Sarah betekende dat dat het weer tijd was om lekker op de bank te hangen, filmpje kijken en snacken. Haar moeder was televisie aan het kijken. Dus niemand besteede aandacht aan haar, en zolang ze ook haar aandacht niet naar anderen liet gaan was ze helemaal in orde. Maar het was haar gelukkig niet gegund. Ze kreeg een appje van Silke. Een van haar back-up vriendinnen, niet dat ze alleen met haar omging als er niemand anders was, maar als ze moest kiezen wist ze het wel. Niet dat er heel veel te kiezen was, maar toch. Ze vroeg of ze zin had om morgen een nachtje te komen logeren. Sarah was vooral opgelucht, ze was niet irrelevant, haar sociaal leven was niet naar de knoppen, godzijdank. Ze stuurde snel terug dat het haar erg leuk leek.
Na nog een half uurtje alles te hebben doorgenomen met Silke, en ook met haar moeder was ze weer helemaal in een topbui. Het feit dat ze haar andere clubje was kwijtgeraakt maakte het des te beter dat ze nog iemand had, en vooral omdat Silke zelf met dit idee kwam.
Toen merkte ze dat ze best wel dorst had, ze had weer eens veel te weinig gedronken vandaag. Ze goot snel een glas ijsthee in en ging aan tafel zitten om lekker te tekenen. Ze was nu in een creatieve en vrolijke bui dus waarom niet. Ze had een goed uur zitten tekenen, maar had niet heel veel progressie gemaakt. Ze was in dat opzicht toch net wat te kieskeurig. Ze hield er maar mee op, het avondeten was ook klaar. Ze zaten lekker op de bank te eten toen Sarah voelde dat ze naar de wc moest, ze hoefde nog niet nodig, maar toch moest ze zich inhouden om niet meteen te gaan. Er was niks aan de hand, echt niet. En dus ging ze door met eten en drinken. De pizza was heerlijk, maar ze kon er niet echt van genieten. Doordat ze dronk nam de druk op haar blaas snel toe. Ze begon een beetje te wiebelen. Ze zag haar moeder kijken, maar ze zei niks. Sarah at de pizza snel op om naar de wc te kunnen. Ze was iemand die zichzelf graag beloonde. Dus zei ze tegen zichzelf, pas als je het eten op hebt mag je naar de wc. Het werd bijna haar ondergang. Ze had ineens moeite met de pizza wegkrijgen, en toen ze hem eindelijk op had moest ze zeer gehaast naar de wc. Toen ze eindelijk zat en het losliet begon ze er toch over na te denken.
Waarom maak je hier zo'n punt van? Als je gewoon op tijd naar de wc gaat is er niks aan de hand. Ze hoefde niet meteen te gaan, maar ze hoefde het ook niet zo lang op te houden. Doe gewoon normaal. Zo heb je het altijd gedaan, en alleen omdat je moeder een plagerige opmerking maakte betekent niet dat dat hoeft te veranderen. Maar misschien was het meer iets mentaals. Faalangst? Nee toch. Angst voor consequenties? Heb het er dan gewoon over. Zucht, wat een onnodig ding om zich zorgen over te maken, kinderachtig. Was ze eindelijk klaar met school, had ze dit. Typisch. Zou er geen andere oplossing zijn? Voor naar de wc gaan? Kom op, nergens voor nodig. Je bent 18, je kan gewoon naar de wc.