Jenny barst in snikken uit en rent naar de deur met haar vader achter haar aan. De deur word dicht gesmeten en Chuck komt op Blair af. 'Heb jij dit gedaan?!' Hij klinkt boos, wat Blair verbaasd. 'Je gaat ook altijd te ver! Er word nu over mij gezegd dat ik de dader ben!' Oeps, denkt Blair. Dat bedoelde ze niet zo. 'E-echt?' Ze wist dat Chuck boos was. Verslagen keek Chuck haar aan. 'Jij bent zo dom!' Hij liep weg om met een zakenman te praten. Blair zag dat hij een glas whisky achterover sloeg. Ze heeft nog nooit zo'n erge spijt gehad!'
Ondertussen ligt Jenny op haar bed te huilen. Ze, Jenny en haar vader, zijn meteen naar huis gegaan. Jenny's vader klopt aan maar Jenny reageert niet. Toch komt haar vader binnen. 'Ik ga bij mama wonen.' Begint ze. 'Wat? Kom op schat, het is niet zo erg.' Jenny gromt iets. 'Je weet niet hoe het is! Bij jou was alles altijd makkelijk.'
'Jenny, dat is niet waar.'
'Wel!'
'Jenny, doe even rustig.'
'Hou je mond.'
'Niet zo een toon aanslaan!'
'Ga weg.'
'Jenny..'
'Ga weg!'
'Oke, ik geef het op.'
Hij loopt de kamer uit en gooit de deur dicht. Jenny stopt haar hoofd in haar kussen. Als ze niet mag van haar vader, gaat ze stiekem. Maar hoe? Ze denkt diep na. Dan heeft ze een idee: ze zet haar wekker heel vroeg en gaat gewoon met de trein! Van enthousiasme gooit ze haar kussen in de lucht. Ze kan nieuwe vrienden maken en een nieuw leven beginnen. Zonder Chuck en Blair. Ze zet haar wekker en gaat in bed liggen. Al valt ze in slaap..
Blair is ook niet in een goede bui. Ze heeft Serena uitgenodigd, ze heeft nu echt een troostmaatje nodig. Ik bedoel, het is dom dat ze niet goed heeft nagedacht over haar plan, maar Chuck hoeft toch niet zo boos te zijn? Op dat moment gaat de bel, Blair rent bijna naar de deur. Wanneer ze hem opendoet is het niet Serena, het is Chuck. Hij waggelt naar haar toe, hij is duidelijk dronken. Met een dubbele tong begint hij met praten: 'I-ik haat jou.. Jij! Hij heft zijn hand op en geeft Blair een volle klap in haar gezicht.