ရှင်းခန့်ထွက်သွားပြီးနောက်တစ်နေညမှာတော့ လရိပ်စာလုပ်ဖို့ကိုပင်သတိမရပဲပေါ့ပါးကာပျော်ရွှင်နေသည်။ဒီညတော့ Facebook လေးဘာလေးသုံးဦးမည်။ဟုတွေးကာဖုန်းလေးကိုကိုင်လိုက်စဉ်မှာပင်တစ်ခုခုကိုသတိရသွားသည်။
"ကျုပ်ခင်ဗျားကိုအမြဲစောင့်ကြည့်နေမှာ"ဟုရှင်းခန့်ပြောသွားသည့်စကား။ လရိပ်ဟွန့်တစ်ချက်နှာမှုတ်ကာဖုန်းလေးကိုကုတင်ပေါ်ပြန်ချထားလိုက်ပြီး။သူ့အခန်းထဲမှာရှိသည့်ရှင်းခန့်ပစ္စည်းတွေကိုထုတ်ပိုးကာသူ့အခန်းသို့ပစ်ထည့်လိုက်လေသည်။
"မင်းမြင်နိုင်သေးလားရှင်းခန့်။မင်းငါ့ကိုစောင့်ကြည့်မယ်ဆိုတာဘယ်လိုပုံမျိုးလဲ"
သူအခန်းထဲမှာCCTVတွေလဲပတ်ရှာပြီးပြီဘယ်နေရာမှမတွေ့။လုပ်ရမယ့်စာတွေများနေပေမယ့်လည်း ဒီတစ်ရက်တော့လွတ်လပ်ရေးရတဲ့အထိန်းမှတ်နဲ့အိပ်ယာကျယ်ပေါ်မှာတစ်ယောက်တည်းလှိမ့်ပြီးအာလူးကြောင်စားရင်း Facebook ကြည့်ရန်အစီစဉ်ဆွဲလိုက်သည်။ပြီးနောက်မသုံးတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ Facebook အကောင့်ကိုဝင်ပြီး ရွှေရည်ရဲ့အကောင့်ကိုလိုက်ရှာရန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ရွှေရည်ကကျောင်းမှာအချောစာရင်းထဲပါတာကြောင့် ခက်ခက်ခဲခဲရှာစရာမလိုပဲတန်းတွေ့ပြီး add friend ကိုနှိပ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက်သူ့wallထဲသူဝင်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူနှင့်friဖြစ်ထားသူမှာတစ်ယောက်တည်း။ ဒါကမလွဲမသွေဟိုအရိုင်းကောင်ပေါ့။သူနဲ့ဘယ်လို friend ဖြစ်နေလဲဆိုတာအထင်လွဲနေမှာစိုးလို့ရှင်းပြပါဦးမည်။လရိပ်က ဘယ် social media ကိုမှအသုံးပြုသည့်မဟုတ်။စာနှင့်ပတ်သက်တာတွေပဲသူ့ဖုန်းထဲတွင်ရှိသည်။တစ်နေ့မှာ Facebook မှစာရင်းသွင်းရန်လိုအပ်လာသည့်လျှောက်လွှာကြောင့် ပါပါးကိုအကူညီတောင်းရာမှ ပါပါးကရှင်းခန့်ကိုတာဝန်ပေးလိုက်ရာသူလက်ရှိဖွင့်ပြီးမသုံးတဲ့အကောင်းတစ်ခုကိုပေးခဲ့သည်။ အကောင့်နာမည်က ရှင်းရှင်းတဲ့သူအဲ့တုန်းကသေချာသတိမထားမိခဲ့ပဲ အခုမှ Profile ကိုကြည့်လိုက်ရာ သူငယ်ငယ်ကပုံကြီးတင်ထားသည်။ထိုပုံထဲမှာသူကထမင်းကုန်အောင်မစားလို့ပါပါးဆူနေချိန် လက်လပိုက်ကာငိုနေပုံဖြစ်သည်။ထိုအချိန်မှာလရိပ်ပြာသွားပြီး မလုပ်တတ်လုပ်တတ် ပုံကိုချိန်းရန်ကြိုးစားနေရာမှ မက်ဆေ့ဝင်လာရာ..
'တီးတောင်'
*Shwe Yee - Hi အစ်ကိုလရိပ်များလား*
"ဟင် ဘယ် ဘယ်လိုလုပ်ငါ့ကိုတန်းသိနေတာလဲ။မဟုတ်မှ ငါ့ရဲ့ငယ်ပုံကသိသာနေလား။လုပ်ပါ ဖျက်စမ်းပါ ဖျက်စမ်းပါ"
သူdelete ဆိုသည့်စာတန်းကိုသုံးလေးခါလောက် ဖိနှိပ်ပြီးမှထိုပုံလေးပျက်သွားတာကြောင့်သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
"ဟူး....တော်ပါသေးရဲ့"
ပြီးနောက်သူရွှေရည်အား reply ပြန်လိုက်သည်။
*ဟုတ်တယ် ရွှေရည်ရဲ့။အခုတစ်လောရွှေရည့်ကိုအချိန်မပေးနိုင်တာအားနာတယ်နော်*
*ရပါတယ်။ဒါဆိုမနက် ရွှေရည်စောင့်နေကြနေရာလေးမှာစောင့်နေရမလား*
*အင်း..*
*ရွှေရည်အခုမအားလို့ လိုင်းဆင်းပြီနော်*
သူလဲ goodnight ဆိုတဲ့စာလေးကိုပို့ပြီးနောက်...
"အေးလေ ငါတောင်ဒီနေ့မှလိုင်းသုံးဖြစ်တာကို"
လိုင်းသုံးပါမယ်ဆိုမှ ရွှေရည်ကမရှိတာကြောင့်။လက်ကအလိုလို ဟိုအရိုင်းစိုင်းကောင်ရဲ့အကောင့်ကိုဝင်ကြည့်မိသွားသည်။သူ့အကောင့်နာမည်ကတော့ရှင်းခန့်တည်ဖြစ်ပြီး wall ထဲတွင်တော့သူ့ပုံ တစ်ပုံမှတင်ထားတာမတွေ့ပဲ ကိုယ်တိုင်ရိုက်ရှုခင်းအပိုင်းအစတစ်ချို့ကိုသာတွေ့ရသည်။postကသိပ်များများစားစားမရှိတာကြောင့်အဆုံးထိဆွဲချလိုက်ရာ ရှင်းခန့်ငယ်ငယ်ကပုံလေးတစ်ပုံ..လရိပ်သေချာကြည့်ပြီးနှာခေါင်းရှုံ့ကာ..
"ငယ်ငယ်တည်းကအမြင်ကတ်စရာကောင်းတဲ့မျက်နှာ၊မုန်းစရာဆံပင်ကောက်တွေတစ်ထုတ်ကြီးနဲ့ မျက်လုံးပေါက်မှေးမှေးအကျင့်ပုတ်တဲ့ရုပ်။အသားဖြူချင်လိုက်တာမှလည်းလွန်ရောတစ်လတစ်လသိန်းချီပြီးအသားဖြူဆပ်ပြာတွေဝယ်သုံးတာတောင်ငါ့ခြေသလုံးအသားရောင်ကိုမမှီသေးဘူး"
သူရှင်းခန့်၏ပုံကိုသာအာရုံစိုက်ကြည့်နေရင်းမှ ဘေးမှာသူပါ ပါနေသည်ကိုသတိထားမိသွားသည်။
"ဟင်!"
ပါနေတဲ့ပုံကကောင်းကောင်းတော့မဟုတ်..ရှင်းခန့်အားရိုက်နေသည့်ကင်မရာကိုသူကနှာခေါင်းနှိုက်ကာမျက်လုံးအပြူးသားလေးနဲ့ချောင်းကြည့်နေသကဲ့သို့ဖြစ်နေ၏။
"အား....ရှင်းခန့် မင်းဘာသဘောလဲ။မင်းငါ့ကိုဘယ်အချိန်ထိအရှက်ခွဲမှာလဲ ရှင်းခန့်တည်။"
ပြီးနောက်သူ့၏ Gallery ထဲမှအခန့်ဆုံးအချောဆုံးဂျူတီကုတ်လေးနဲ့ပုံကိုရွေးပြီး Profile တင်လိုက်သည်။ပြီးတော့ အကောင့်နာမည်က ရှင်းရှင်းဖြစ်နေသည်။ဒါကိုတော့သူပြောင်းမရတာကြောင့်ဒီအတိုင်းပဲထားလိုက်ရသည်။
-------
နောက်နေ့တွင်တော့ လရိပ်တစ်ယောက်ရွှေရည်နှင့်ဆုံဖြစ်သည်။တစ်နေကုန်သူတို့ဖြောင့်ဖြောင့်ဖြူးဖြူးကြည်နူးပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်းပြသနာရှာမယ့်သူမရှိတာကြောင့်စိတ်ချမ်းသာရသည်။ဒီလိုနဲ့တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ် သူနှင့်ရွှေရည်ရဲ့အခြေနေမှာလည်းတိုးတတ်လာသည်။ထိုအခါသူ ရှင်းခန့်အကြောင်းတွေးမိလာ၏။သူ့ကိုရှင်းခန့်နိုင်ငံခြားထွက်သွားပြီးကတည်းကဘယ်လိုနည်းနဲ့မှပြသနာမရှာ။မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်မယ်ဆိုတဲ့လူက သူ့ကိုဖုန်းတစ်ချက်ပင်ဆက်ပြီးမဟောက်တာကြောင့် နဲနဲတော့စပ်စုချင်လာတာသည်။
"ပါပါး"
"ဟေ..သားကြီးပြောလေ"
"ရှင်းခန့်နဲ့ဖုန်းပြောဖြစ်သေးလား"
"ပြောရတာပေါ့ သူ့အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့စိတ်အားထက်သန်နေတာဘယ်လိုမှတားမရလို့လွှတ်ပေးလိုက်ရတာ။နေ့တိုင်းဖုန်းဆက်ပြီးသတိပေးဆုံးမနေရတယ်"
"အော်.."
"သားနဲ့ရောအဆက်သွယ်မရှိဘူးလား။ပါးဖုန်းဆက်ပေးရမလား"
"ရ ရပါတယ် ကျွန်တော် Facebook ကနေဆက်သွယ်လိုက်မယ်"
"အေးပါ။အေးပါ"
ထိုစဉ်မှာပဲပါးပါးဆီဖုန်းဝင်လာတာကြောင့်သူလဲအိမ်ပေါ်ထပ်သို့တက်လိုက်စဉ်
"ဟဲလို...အေး။ဒီနေ့အဆင်ပြေရဲ့လားသားလေး။မင်းအစ်ကိုတောင်ခုပဲမင်းကိုမေးနေတယ်။အားရင်သူ့ကိုဆက်သွယ်လိုက်ပါဦး။
အခန်းထဲမရောက်ခင်အောက်ထပ်ကပါပါး၏အသံကိုကြားတာကြောင့်ကိုယ့်နှဖူးကိုလက်ဝါးဖြင့်ရိုက်ပစ်မိလေ၏။ပါပါးကသူတို့ကိုပြေလည်နေတယ်ပဲထင်နေသည်။
-----
ဒီနေ့လည်းကျောင်းဆင်းပြီးရွှေရည်နဲ့မုန့်စားကာအပြန်နောက်ကျမှာကြောင့်အိမ်ကကားကိုလာမကြိုရန်လရိပ်ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။မုန့်စားပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ညနေစောင်းတော့မှာဖြစ်လို့ရွှေရည်ကိုလိုက်ပို့ရာသူပြန်ရမည့်အချိန်ကမှောင်သွားလေ၏။သူတို့လမ်းကလူပြတ်ပြီးတစ်ခါမှလည်းတစ်ယောက်တည်းမပြန်ဖူးတာကြောင့် လရိပ်အနည်းငယ်တော့ကျောချမ်းနေသည်။အသံဆိုလို့သူ့ခြေသံတစ်ခုသာကြားနေရသည်။ထိုစဉ်မှာပဲ...
"လရိပ်"
ဩရှရှယောက်ျားသံကြောင့်လရိပ်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ပြီးနောက်ဂုတ်လောက်ကျနေသည့်ထိုသူ့ဆံပင်တွေကြားမှမျက်နှာကိုသေချာစိုက်ကြည့်ပြီး..
"မိုးမိတ်!"
"အဟား ကျွန်တော့်ကိုမှတ်မိလို့ဝမ်းသာတယ်"
"ဆယ်တန်းတုန်းကတစ်ခန်းထဲလေမမှတ်မိပဲနေမလား"
ကျောင်းနှစ်ဝက်မှာပဲလူသတ်မှုနဲ့ကလေးထောင်ရောက်သွားတဲ့အကြောင်းတော့လရိပ်ထည့်မပြောခဲ့။
"ကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ "
"ရ ရတယ်"
"လာပါ။လရိပ်ကလဲ"
လရိပ်သူ့လက်တွေကိုအတင်းရုန်းသော်လဲမလွှတ်ပေးပဲ။
"ပြီးတော့ခင်ဗျားကိုကျွန်တော်ဘယ်လောက်ချစ်လဲပြောချင်တယ်။လာပါအတူလမ်းလျှောက်ရအောင်"
"မင်းဖယ်"
"ခင်ဗျားရဲ့ညီဆိုတဲ့ကောင်အမြဲခင်ဗျားနားမှာကပ်ရှုပ်နေလို့ကျုပ်နဲ့ခင်ဗျားဝေးနေရတာ"
"ရှင်း ရှင်းခန့်လား။ဟုတ် ဟုတ်တယ် သူသိရင်မင်းမလွယ်ဘူးသူကဘယ်လောက်ဆိုးလဲသိတယ်မဟုတ်လား"
ဒီလူဆိုးကောင်ကဒီနေရာမှာတော့အသုံးဝင်သား။
"ဒီကောင်အခု ဒီနိုင်ငံမှာမရှိဘူးဆိုတာသိတယ်"
"မင်း မရမ်းကားနဲ့"
ထိုစဉ်မှာပဲ..
"အစ်ကိုလေး"
အိမ်ကကားရောက်လာသောအခါ driver ကကားပေါ်ကဆင်းလာရာ မိုးမိတ်လက်တွေက လရိပ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်လေ၏။ ထိုအခါလရိပ်ချက်ချင်းပင်ကားပေါ်လှမ်းတတ်လိုက်ကာတံခါးကိုပိတ်လိုက်လေ၏။မိုးမိတ်လည်း driver ကိုဘုကြည့်ကြည့်ရင်းထွက်သွားခဲ့လေသည်။
"အစ်ကိုလေးအဆင်ပြေရဲ့လား"
"ကျေးဇူးပါပဲ လာကြိုပေးလို့"
"မဟုတ်တာဗျာဒါကျွန်တော်လုပ်ရမယ့်အလုပ်ပဲ။ဒါကြောင့်အစ်ကိုလေးရှင်းခန့်ကအမြဲအစ်ကိုလေးလရိပ်ကိုအပါခေါ်တာ"
*အဲ့တာနှောက်ယှက်ချင်ရုံသက်သက်*
ကားပေါ်မှာ ဘာမှမပြောပဲလရိပ်တိတ်ဆိတ်စွာပင်လိုက်လာခဲ့လေသည်။
---
ဒီနေ့မနက် ပိတ်ရက်ဖြစ်တာကြောင့်လရိပ်ရွှေရည်နှင့်ချိန်းထားလေသည်။မိုးပြာရောင်တီရှပ်လေးကိုတံတောင်ဆစ်ထိခေါက်တင်ပြီး ပုဆိုးအပြာကွက်စိတ်စိတ်လေးမှာ ဖြူဝင်းနေသည့်သူ့အသားနှင့်လိုက်ဖက်လေ၏။တန်း၍ထင်းနေသောမျက်ခုံးမထူမပါးလေးနှင့်မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေကြောင့်သူဟာခန့်သည်ဟုသုံးနှုန်း ရမှာထက် လှသည်သုံးနှုန်းသင့်သည်။ သူအိမ်ပေါ်ထပ်ကဆင်းလာရင်းဧည့်ခန်းကမိသားစုပုံကိုအကြည့်ရောက်သွားကာပြုံးလိုက်မိသည်။သူရာယ်၊ပါပါးရာယ်ရှင်းခန့်ရာယ် သုံးယောက်ထဲမှာသူကအဖွေးဆုံးဖြစ်နေသည်။ပါပါးဖြူတဲ့ထဲမပါပေမယ့် ညိုတဲ့ထဲလဲမပါပုံမှန်ဖြစ်ပြီး။ဆံပင်ကွေးတစ်ထုပ်ကြီးနဲ့မျက်လုံးမှေးမှေးရှိနေသည့်စူပုတ်ပုတ်ရုပ်နဲ့ရှင်းခန့်ကကွက်ညိုနေ၏။ဒီအတွက်ရှင်းခန့်ကသူ့အားမနာလိုဖြစ်ပြီး ပြသနာမျိုးစုံရှာနေတာလဲသူသိတာကြောင့် ကြိတ်ပျော်မိသွားသည်။
လရိပ်တွေးနေစဉ်မှာပဲ TV ကသတင်းအစီစဉ်ကြောင့် ရုတ်တရက်တုန်လှုပ်သွားလေ၏။
"မနေ့ည၇နာရီတွင် သုခလမ်းမှလူငယ်တစ်ဦးဝိုင်းရိုက်ခံရပြီးသေဆုံးခဲ့သည်။သက်ဆိုင်ရာများ၏စုံစမ်းမှုအရသေဆုံးသူမှာမောင်မိုးမိတ်အသက်(၂၂)ဖြစ်ပြီးရွှေဂုံတိုင်မှာနေထိုင်သည်ဟုသိရသည်။"
"ဟင်..သားကြီးသူ့ကိုသိလား။ရွှေဂုံတိုဆိုတော့ ပါပါးတို့ရက်ကွက်ထဲကများဖြစ်နေမလား"
"သား သားတို့ဆယ်တန်းတုန်းကတော့တစ်ခန်းထဲပါပါး"
"အော် သားသူငယ်ချင်းဖြစ်နေခဲ့တာလား စိတ်မကောင်းစရာပဲကွယ်"
-------
Zawgyi
ရွင္းခန႔္ထြက္သြားၿပီးေနာက္တစ္ေနညမွာေတာ့ လရိပ္စာလုပ္ဖို႔ကိုပင္သတိမရပဲေပါ့ပါးကာေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည္။ဒီညေတာ့ Facebook ေလးဘာေလးသုံးဦးမည္။ဟုေတြးကာဖုန္းေလးကိုကိုင္လိုက္စဥ္မွာပင္တစ္ခုခုကိုသတိရသြားသည္။
"က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကိုအၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ"ဟုရွင္းခန႔္ေျပာသြားသည့္စကား။ လရိပ္ဟြန႔္တစ္ခ်က္ႏွာမႈတ္ကာဖုန္းေလးကိုကုတင္ေပၚျပန္ခ်ထားလိုက္ၿပီး။သူ႕အခန္းထဲမွာရွိသည့္ရွင္းခန႔္ပစၥည္းေတြကိုထုတ္ပိုးကာသူ႕အခန္းသို႔ပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္။
"မင္းျမင္နိုင္ေသးလားရွင္းခန႔္။မင္းငါ့ကိုေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆိုတာဘယ္လိုပုံမ်ိဳးလဲ"
သူအခန္းထဲမွာCCTVေတြလဲပတ္ရွာၿပီးၿပီဘယ္ေနရာမွမေတြ႕။လုပ္ရမယ့္စာေတြမ်ားေနေပမယ့္လည္း ဒီတစ္ရက္ေတာ့လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အထိန္းမွတ္နဲ႕အိပ္ယာက်ယ္ေပၚမွာတစ္ေယာက္တည္းလွိမ့္ၿပီးအာလူးေၾကာင္စားရင္း Facebook ၾကည့္ရန္အစီစဥ္ဆြဲလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္မသုံးတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ Facebook အေကာင့္ကိုဝင္ၿပီး ေ႐ႊရည္ရဲ႕အေကာင့္ကိုလိုက္ရွာရန္စဥ္းစားလိုက္သည္။ေ႐ႊရည္ကေက်ာင္းမွာအေခ်ာစာရင္းထဲပါတာေၾကာင့္ ခက္ခက္ခဲခဲရွာစရာမလိုပဲတန္းေတြ႕ၿပီး add friend ကိုႏွိပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္သူ႕wallထဲသူဝင္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူႏွင့္friျဖစ္ထားသူမွာတစ္ေယာက္တည္း။ ဒါကမလြဲမေသြဟိုအရိုင္းေကာင္ေပါ့။သူနဲ႕ဘယ္လို friend ျဖစ္ေနလဲဆိုတာအထင္လြဲေနမွာစိုးလို႔ရွင္းျပပါဦးမည္။လရိပ္က ဘယ္ social media ကိုမွအသုံးျပဳသည့္မဟုတ္။စာႏွင့္ပတ္သက္တာေတြပဲသူ႕ဖုန္းထဲတြင္ရွိသည္။တစ္ေန႕မွာ Facebook မွစာရင္းသြင္းရန္လိုအပ္လာသည့္ေလွ်ာက္လႊာေၾကာင့္ ပါပါးကိုအကူညီေတာင္းရာမွ ပါပါးကရွင္းခန႔္ကိုတာဝန္ေပးလိုက္ရာသူလက္ရွိဖြင့္ၿပီးမသုံးတဲ့အေကာင္းတစ္ခုကိုေပးခဲ့သည္။ အေကာင့္နာမည္က ရွင္းရွင္းတဲ့သူအဲ့တုန္းကေသခ်ာသတိမထားမိခဲ့ပဲ အခုမွ Profile ကိုၾကည့္လိုက္ရာ သူငယ္ငယ္ကပုံႀကီးတင္ထားသည္။ထိုပုံထဲမွာသူကထမင္းကုန္ေအာင္မစားလို႔ပါပါးဆူေနခ်ိန္ လက္လပိုက္ကာငိုေနပုံျဖစ္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာလရိပ္ျပာသြားၿပီး မလုပ္တတ္လုပ္တတ္ ပုံကိုခ်ိန္းရန္ႀကိဳးစားေနရာမွ မက္ေဆ့ဝင္လာရာ..
'တီးေတာင္'
*Shwe Yee - Hi အစ္ကိုလရိပ္မ်ားလား*
"ဟင္ ဘယ္ ဘယ္လိုလုပ္ငါ့ကိုတန္းသိေနတာလဲ။မဟုတ္မွ ငါ့ရဲ႕ငယ္ပုံကသိသာေနလား။လုပ္ပါ ဖ်က္စမ္းပါ ဖ်က္စမ္းပါ"
သူdelete ဆိုသည့္စာတန္းကိုသုံးေလးခါေလာက္ ဖိႏွိပ္ၿပီးမွထိုပုံေလးပ်က္သြားတာေၾကာင့္သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။
"ဟူး....ေတာ္ပါေသးရဲ႕"
ၿပီးေနာက္သူေ႐ႊရည္အား reply ျပန္လိုက္သည္။
*ဟုတ္တယ္ ေ႐ႊရည္ရဲ႕။အခုတစ္ေလာေ႐ႊရည့္ကိုအခ်ိန္မေပးနိုင္တာအားနာတယ္ေနာ္*
*ရပါတယ္။ဒါဆိုမနက္ ေ႐ႊရည္ေစာင့္ေနၾကေနရာေလးမွာေစာင့္ေနရမလား*
*အင္း..*
*ေ႐ႊရည္အခုမအားလို႔ လိုင္းဆင္းၿပီေနာ္*
သူလဲ goodnight ဆိုတဲ့စာေလးကိုပို႔ၿပီးေနာက္...
"ေအးေလ ငါေတာင္ဒီေန႕မွလိုင္းသုံးျဖစ္တာကို"
လိုင္းသုံးပါမယ္ဆိုမွ ေ႐ႊရည္ကမရွိတာေၾကာင့္။လက္ကအလိုလို ဟိုအရိုင္းစိုင္းေကာင္ရဲ႕အေကာင့္ကိုဝင္ၾကည့္မိသြားသည္။သူ႕အေကာင့္နာမည္ကေတာ့ရွင္းခန႔္တည္ျဖစ္ၿပီး wall ထဲတြင္ေတာ့သူ႕ပုံ တစ္ပုံမွတင္ထားတာမေတြ႕ပဲ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ရႈခင္းအပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသာေတြ႕ရသည္။postကသိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိတာေၾကာင့္အဆုံးထိဆြဲခ်လိဳက္ရာ ရွင္းခန႔္ငယ္ငယ္ကပုံေလးတစ္ပုံ..လရိပ္ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ..
"ငယ္ငယ္တည္းကအျမင္ကတ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာ၊မုန္းစရာဆံပင္ေကာက္ေတြတစ္ထုတ္ႀကီးနဲ႕ မ်က္လုံးေပါက္ေမွးေမွးအက်င့္ပုတ္တဲ့႐ုပ္။အသားျဖဴခ်င္လိုက္တာမွလည္းလြန္ေရာတစ္လတစ္လသိန္းခ်ီၿပီးအသားျဖဴဆပ္ျပာေတြဝယ္သုံးတာေတာင္ငါ့ေျခသလုံးအသားေရာင္ကိုမမွီေသးဘူး"
သူရွင္းခန႔္၏ပုံကိုသာအာ႐ုံစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ ေဘးမွာသူပါ ပါေနသည္ကိုသတိထားမိသြားသည္။
"ဟင္!"
ပါေနတဲ့ပုံကေကာင္းေကာင္းေတာ့မဟုတ္..ရွင္းခန႔္အားရိုက္ေနသည့္ကင္မရာကိုသူကႏွာေခါင္းႏွိုက္ကာမ်က္လုံးအျပဴးသားေလးနဲ႕ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ျဖစ္ေန၏။
"အား....ရွင္းခန႔္ မင္းဘာသေဘာလဲ။မင္းငါ့ကိုဘယ္အခ်ိန္ထိအရွက္ခြဲမွာလဲ ရွင္းခန႔္တည္။"
ၿပီးေနာက္သူ႕၏ Gallery ထဲမွအခန႔္ဆုံးအေခ်ာဆုံးဂ်ဴတီကုတ္ေလးနဲ႕ပုံကိုေ႐ြးၿပီး Profile တင္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ အေကာင့္နာမည္က ရွင္းရွင္းျဖစ္ေနသည္။ဒါကိုေတာ့သူေျပာင္းမရတာေၾကာင့္ဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္ရသည္။
-------
ေနာက္ေန႕တြင္ေတာ့ လရိပ္တစ္ေယာက္ေ႐ႊရည္ႏွင့္ဆုံျဖစ္သည္။တစ္ေနကုန္သူတို႔ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးၾကည္ႏူးၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္းျပသနာရွာမယ့္သူမရွိတာေၾကာင့္စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ဒီလိုနဲ႕တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ သူႏွင့္ေ႐ႊရည္ရဲ႕အေျခေနမွာလည္းတိုးတတ္လာသည္။ထိုအခါသူ ရွင္းခန႔္အေၾကာင္းေတြးမိလာ၏။သူ႕ကိုရွင္းခန႔္နိုင္ငံျခားထြက္သြားၿပီးကတည္းကဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွျပသနာမရွာ။မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္မယ္ဆိုတဲ့လူက သူ႕ကိုဖုန္းတစ္ခ်က္ပင္ဆက္ၿပီးမေဟာက္တာေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့စပ္စုခ်င္လာတာသည္။
"ပါပါး"
"ေဟ..သားႀကီးေျပာေလ"
"ရွင္းခန႔္နဲ႕ဖုန္းေျပာျဖစ္ေသးလား"
"ေျပာရတာေပါ့ သူ႕အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕စိတ္အားထက္သန္ေနတာဘယ္လိုမွတားမရလို႔လႊတ္ေပးလိုက္ရတာ။ေန႕တိုင္းဖုန္းဆက္ၿပီးသတိေပးဆုံးမေနရတယ္"
"ေအာ္.."
"သားနဲ႕ေရာအဆက္သြယ္မရွိဘူးလား။ပါးဖုန္းဆက္ေပးရမလား"
"ရ ရပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ Facebook ကေနဆက္သြယ္လိုက္မယ္"
"ေအးပါ။ေအးပါ"
ထိုစဥ္မွာပဲပါးပါးဆီဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္သူလဲအိမ္ေပၚထပ္သို႔တက္လိုက္စဥ္
"ဟဲလို...ေအး။ဒီေန႕အဆင္ေျပရဲ႕လားသားေလး။မင္းအစ္ကိုေတာင္ခုပဲမင္းကိုေမးေနတယ္။အားရင္သူ႕ကိုဆက္သြယ္လိုက္ပါဦး။
အခန္းထဲမေရာက္ခင္ေအာက္ထပ္ကပါပါး၏အသံကိုၾကားတာေၾကာင့္ကိုယ့္ႏွဖူးကိုလက္ဝါးျဖင့္ရိုက္ပစ္မိေလ၏။ပါပါးကသူတို႔ကိုေျပလည္ေနတယ္ပဲထင္ေနသည္။
-----
ဒီေန႕လည္းေက်ာင္းဆင္းၿပီးေ႐ႊရည္နဲ႕မုန႔္စားကာအျပန္ေနာက္က်မွာေၾကာင့္အိမ္ကကားကိုလာမႀကိဳရန္လရိပ္ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။မုန႔္စားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ညေနေစာင္းေတာ့မွာျဖစ္လို႔ေ႐ႊရည္ကိုလိုက္ပို႔ရာသူျပန္ရမည့္အခ်ိန္ကေမွာင္သြားေလ၏။သူတို႔လမ္းကလူျပတ္ၿပီးတစ္ခါမွလည္းတစ္ေယာက္တည္းမျပန္ဖူးတာေၾကာင့္ လရိပ္အနည္းငယ္ေတာ့ေက်ာခ်မ္းေနသည္။အသံဆိုလို႔သူ႕ေျခသံတစ္ခုသာၾကားေနရသည္။ထိုစဥ္မွာပဲ...
"လရိပ္"
ဩရွရွေယာက္်ားသံေၾကာင့္လရိပ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ဂုတ္ေလာက္က်ေနသည့္ထိုသူ႕ဆံပင္ေတြၾကားမွမ်က္ႏွာကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး..
"မိုးမိတ္!"
"အဟား ကြၽန္ေတာ့္ကိုမွတ္မိလို႔ဝမ္းသာတယ္"
"ဆယ္တန္းတုန္းကတစ္ခန္းထဲေလမမွတ္မိပဲေနမလား"
ေက်ာင္းႏွစ္ဝက္မွာပဲလူသတ္မႈနဲ႕ကေလးေထာင္ေရာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းေတာ့လရိပ္ထည့္မေျပာခဲ့။
"ကြၽန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ "
"ရ ရတယ္"
"လာပါ။လရိပ္ကလဲ"
လရိပ္သူ႕လက္ေတြကိုအတင္း႐ုန္းေသာ္လဲမလႊတ္ေပးပဲ။
"ၿပီးေတာ့ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲေျပာခ်င္တယ္။လာပါအတူလမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္"
"မင္းဖယ္"
"ခင္ဗ်ားရဲ႕ညီဆိုတဲ့ေကာင္အၿမဲခင္ဗ်ားနားမွာကပ္ရႈပ္ေနလို႔က်ဳပ္နဲ႕ခင္ဗ်ားေဝးေနရတာ"
"ရွင္း ရွင္းခန႔္လား။ဟုတ္ ဟုတ္တယ္ သူသိရင္မင္းမလြယ္ဘူးသူကဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲသိတယ္မဟုတ္လား"
ဒီလူဆိုးေကာင္ကဒီေနရာမွာေတာ့အသုံးဝင္သား။
"ဒီေကာင္အခု ဒီနိုင္ငံမွာမရွိဘူးဆိုတာသိတယ္"
"မင္း မရမ္းကားနဲ႕"
ထိုစဥ္မွာပဲ..
"အစ္ကိုေလး"
အိမ္ကကားေရာက္လာေသာအခါ driver ကကားေပၚကဆင္းလာရာ မိုးမိတ္လက္ေတြက လရိပ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါလရိပ္ခ်က္ခ်င္းပင္ကားေပၚလွမ္းတတ္လိုက္ကာတံခါးကိုပိတ္လိုက္ေလ၏။မိုးမိတ္လည္း driver ကိုဘုၾကည့္ၾကည့္ရင္းထြက္သြားခဲ့ေလသည္။
"အစ္ကိုေလးအဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ေက်းဇူးပါပဲ လာႀကိဳေပးလို႔"
"မဟုတ္တာဗ်ာဒါကြၽန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ပဲ။ဒါေၾကာင့္အစ္ကိုေလးရွင္းခန႔္ကအၿမဲအစ္ကိုေလးလရိပ္ကိုအပါေခၚတာ"
*အဲ့တာေႏွာက္ယွက္ခ်င္႐ုံသက္သက္*
ကားေပၚမွာ ဘာမွမေျပာပဲလရိပ္တိတ္ဆိတ္စြာပင္လိုက္လာခဲ့ေလသည္။
---
ဒီေန႕မနက္ ပိတ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္လရိပ္ေ႐ႊရည္ႏွင့္ခ်ိန္းထားေလသည္။မိုးျပာေရာင္တီရွပ္ေလးကိုတံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္တင္ၿပီး ပုဆိုးအျပာကြက္စိတ္စိတ္ေလးမွာ ျဖဴဝင္းေနသည့္သူ႕အသားႏွင့္လိုက္ဖက္ေလ၏။တန္း၍ထင္းေနေသာမ်က္ခုံးမထူမပါးေလးႏွင့္မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြေၾကာင့္သူဟာခန႔္သည္ဟုသုံးႏႈန္း ရမွာထက္ လွသည္သုံးႏႈန္းသင့္သည္။ သူအိမ္ေပၚထပ္ကဆင္းလာရင္းဧည့္ခန္းကမိသားစုပုံကိုအၾကည့္ေရာက္သြားကာၿပဳံးလိုက္မိသည္။သူရာယ္၊ပါပါးရာယ္ရွင္းခန႔္ရာယ္ သုံးေယာက္ထဲမွာသူကအေဖြးဆုံးျဖစ္ေနသည္။ပါပါးျဖဴတဲ့ထဲမပါေပမယ့္ ညိုတဲ့ထဲလဲမပါပုံမွန္ျဖစ္ၿပီး။ဆံပင္ေကြးတစ္ထုပ္ႀကီးနဲ႕မ်က္လုံးေမွးေမွးရွိေနသည့္စူပုတ္ပုတ္႐ုပ္နဲ႕ရွင္းခန႔္ကကြက္ညိုေန၏။ဒီအတြက္ရွင္းခန႔္ကသူ႕အားမနာလိုျဖစ္ၿပီး ျပသနာမ်ိဳးစုံရွာေနတာလဲသူသိတာေၾကာင့္ ႀကိတ္ေပ်ာ္မိသြားသည္။
လရိပ္ေတြးေနစဥ္မွာပဲ TV ကသတင္းအစီစဥ္ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္တုန္လႈပ္သြားေလ၏။
"မေန႕ည၇နာရီတြင္ သုခလမ္းမွလူငယ္တစ္ဦးဝိုင္းရိုက္ခံရၿပီးေသဆုံးခဲ့သည္။သက္ဆိုင္ရာမ်ား၏စုံစမ္းမႈအရေသဆုံးသူမွာေမာင္မိုးမိတ္အသက္(၂၂)ျဖစ္ၿပီးေ႐ႊဂုံတိုင္မွာေနထိုင္သည္ဟုသိရသည္။"
"ဟင္..သားႀကီးသူ႕ကိုသိလား။ေ႐ႊဂုံတိုဆိုေတာ့ ပါပါးတို႔ရက္ကြက္ထဲကမ်ားျဖစ္ေနမလား"
"သား သားတို႔ဆယ္တန္းတုန္းကေတာ့တစ္ခန္းထဲပါပါး"
"ေအာ္ သားသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနခဲ့တာလား စိတ္မေကာင္းစရာပဲကြယ္"
-------