စောစောစီးစီးအိမ်အောက်ထပ်မှဆူညံသံတွေကြောင့်လရိပ်နိုးလာသည်။အချိန်ကမနက်4နာရီ ရောင်နီပင်မလာသေး။သူအိပ်မှုံစုံမွှားနှင့်အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာချိန်တွင်တန်းတိုးသည့်အကြည့်စူးစူးတစ်စုံ။သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတာကြောင့်သူလဲကြောင်ပြီးကြည့်ရင်းမျက်လုံးတွေလေးပင်စွာပွတ်သပ်ရင်း..
"ဘာလုပ်နေကြတာလဲ"
ထိုအခါပါပါးက..
"အော်သားကြီးနိုးသွားတာလား။ပါပါးတို့ဆူညံနေလို့ထင်တယ်"
"မဟုတ်ပါဘူးကျွန်တော်ထတော့မှာပါ"
ထတော့မယ်သာပြောတယ်။မျက်လုံးတွေကမနည်းဒေါက်ထောက်ပြီးလေးပင်စွာပြောနေတာမို့ရှင်းခန့်မျက်စိမွှေးစူးလာသည်။
"အိပ်ချင်ရင်အိပ်လိုက်ပါ။အဲ့လိုလုပ်ပြနေလို့လဲဘယ်သူမှအထင်မကြီးဘူး။အပျင်းကြီးရင်ကြီးသလိုနေ"
လရိပ်မျက်စောင်းထိုးကာနှုတ်ခမ်းဆူပြီးအိမ်ပေါ်သို့ပြန်တတ်သွားတော့ရှင်းခန့်ကြောင်အပြီးကျန်ခဲ့လေ၏။
*ဘာလဲဒီလူ။အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ကလေးကလားတွေလာလုပ်နေတယ်*
ရှင်းခန့်ထိုသို့တွေးပြီး အပေါ်ထပ်သို့လိုက်သွားခဲ့ပြီးအခန်းထဲဝင်တော့မည့်သူ၏လက်မောင်းကိုဆွဲကာ..
"ငါဩစတျေးလျကိုကျောင်းသွားတတ်တော့မှာ ၃နှစ်လောက်ကြာမယ်"
လရိပ်အိပ်ချင်နေတဲ့မျက်လုံးလေးတွေပြူးသွားတာကြောင့်..
"ဘာလဲပျော်သွားပြီလား..သိပ်ဝမ်းမသာနဲ့အဲ့ဒီကနေပြန်လာပြီးရင်ငါအကုန်လုံးကိုလက်ဝါးကြီးအုပ်ပစ်မှာ"
"မင်းဘာသာလက်ဝါးကြီးအုပ်အုပ်ဘာလုပ်လုပ်ငါကစိတ်မဝင်စားဘူး။မင်းတို့ရဲ့စီးစိမ်တွေလည်းမမက်မောဘူး"
"ငါလက်ဝါးကြီးအုပ်မှာစည်းစိမ်တွေပဲလို့ဘယ်သူပြောလဲ..."
"မင်းဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ခင်ဗျားကျုပ်မရှိတိုင်းလုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့ရမယ်မထင်နဲ့။ခင်ဗျားကိုဒီမျက်လုံးနှစ်လုံးကစောင့်ကြည့်နေမှာ"
ရှင်းခန့်ကထိုသို့ပြောပြီးထွက်သွားရာ လရိပ်ကအနောက်မှလှမ်းအော်လေသည်။
"ငါ့ဘဝငါပိုင်တယ်။ရှင်းခန့်"
*အဟက်..ဒီအိမ်ထဲမှာရှိသမျှခင်ဗျားအပါဝင်ပစ္စည်းတစ်မှုန်မကျန်ကျုပ်အပိုင်ပဲ*
---------
ရှင်းခန့်ဩစတျေးလျပေါ်ခြေချလိုက်သည့်အခါအတွေးထဲရောက်လာသည့်တစ်ဦးတည်းသောမိတ်ဆွေကနေဝန်းသူတို့ကေတွ့ဆုံပွဲတစ်ခုမှာဆုံခဲ့ကြတာဖြစ်ပြီးသဘောထားခြင်းတိုက်ဆိုင်တာကြောင့်အခုချိန်ထိတိုင်ပင်ဖေါ်တိုင်ပင်ဖက်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ရွယ်တူမဟုတ်ပေမယ့်လည်းစိတ်တူကိုယ်တူမို့အပေါင်းသင်းလုပ်လို့ရလေသည်။အရင်နှစ်ကသွားလည်တဲ့အခါမှာသူက ၃နှစ်အရွယ်ကလေးနဲ့အရမ်းလှတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားလေ၏။ထိုအချိန်မှစပြီးနေဝန်းကပေါင်းသင်းလို့မကောင်းတော့ပါ။သူ့လင်အကောင်သေးသေးလေးကိုအရမ်းကြောက်ရသည်။အခုလဲဖုန်းဆက်ခေါ်လျှက်အရင်ကလိုရပါ့ဦးမလားတွေးရင်းဖုန်းကိုဆက်လိုက်လေ၏။
"ဟဲလို..အစ်ကိုနေဝန်း"
"ဟာ..ရှင်းခန့်မင်းဒီကိုရောက်နေပြီလား။ဘယ်မှာလဲပြောအစ်ကိုအခုပဲလာတွေ့မယ်"
"ကျွန်တော်တို့ဆုံနေကြ Gym ရုံကိုပဲလာခဲ့လေ"
"ဟုတ်ပြီ။"
--------
ရှင်းခန့်ပြေးစက်ပေါ်တွင်ဖြေးဖြေးချင်းလမ်းလျှောက်နေရင်းအပြင်ဖက်သို့ငေးနေမိစဉ်.
"ဟိတ်ကောင်!"
"အစ်ကိုရောက်ပြီလား."
"မင်းထွားလာပါလား။နေပါဦးမင်းဘွဲ့ရပြီလား"
"ကျွန်တော်ဖြတ်လမ်းနည်းလိုက်နေတာ။အဲ့ဘွဲ့ရတဲ့အချိန်ကိုမစောင့်နိုင်တော့ဘူး"
"မင်းကလောနေရအောင် မင်းအသက်ဘယ်လောက်လဲ"
"18ပြည့်တော့မယ်"
"ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတယ်"
"ခင်ဗျားကြတော့ရော အသက်၂၅နှစ်နဲ့ကလေးအဖေဖြစ်နေပြီ"
"ဒါကတော့ကွာ အဟီး"
"ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုရင်ဖွင့်ချင်လို့"
"ပြောပါဦး.…"
ထိုစဉ်မှာပဲနေဝန်းအိပ်ကပ်ထဲကဖုန်းလေးဟာမြည်လာခဲ့ပြီး...
"ဟဲလို..မောင်အခုလာပြီ ခက်ကလေး..ဟုတ်ပါပြီမောင်နားလည်တယ်။မောင်သိတယ်မွမွ အချစ်လေး"
"ခင်ဗျားအခုပြန်မှာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်"
"ဆောရီးညီလေးရာ မပြန်ရင်ညစာငက်မှာ"
"ခင်ဗျားကလဲ စွတ်ကြောက်နေတော့တာပဲ"
"မင်းလဲ ရရင်သိလာလိမ့်မယ်"
ပြာပြာသလဲပြန်သွားသည့်နေဝန်းကိုကြည့်ပြီးသူသက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
(A/N စဝ်နေဝန်းခန့် နဲ့ ခတ္တာအကြောင်းကို ခတ္တာဆိုတဲ့Fic လေးမှာဖတ်ရှုလို့ရပါတယ်)
---------
"ခက်ရေ"
"အခန်းထဲဝင်ခဲ့လေမောင်!"
"မောင်ချက်ချင်းပြန်လာတယ်နော် ခက်လေး ဟင်.."
"နောက်ငါးမိနစ်လောက်နောက်ကျရင်ဒီဝတ်စုံကိုချွတ်ပစ်တော့မလို့"
နေဝန်းသူ့အမျိုးသားခတ္တာကိုကြည့်ပြီးတံတွေ့းမျိုချလိုက်သည်။ဖြူဖွေးနေသည့်အသားလေးပေါ်မှာအနီ ရောင်ဖဲ ညဝတ်အင်္ကျီကြိုးတစ်လုံးဂါဝန်ပေါင်တိုလေးနှင့်ကုတင်မှာလှဲနေသည်။အညိုဖျော့ရောင်ဆံပင်ကွေးလေးတွေကလည်းရှည်လာပြီဖြစ်ရာဂုတ်အထိကျနေ၏။မျက်လုံးရွဲလေးတွေကသူ့အားညို့ချက်ပြင်းစွာကြည့်နေတော့သူ့ညီငယ်လေးဘယ်လိုမှထိန်းမရ။
"မောင်!ဘာကြည့်နေတာလဲ"
သူ့ရင်ဘက်ကနေဆွဲကာအိပ်ယာပေါ်သို့ဆွဲချပြီးအပေါ်မှခွထိုင် လိုက်တော့သူ့လက်တွေကအလိုလို ခတ္တာ၏ခါးလေးကိုကိုင်ထားမိလိုက်သည်။ထိုအခါနေဝန်းကခပ်ညစ်ညစ်လေးပြုံးပြီးလက်တွေကဖဲဂါဝန်တိုလေးအောက်ကတင်ပါးလေးတွေကိုဆုပ်နယ်လာ၏။ဘောင်းဘီပေါ်မှထိုင်ပြီးတင်ပါးလေးကိုလှုပ်ကာဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ဖြင့်ကြည့်နေတော့ထိုတင်ပါးလေးတွေကိုညှစ်ရင်းအလိုက်သင့်လှုပ်ရှားကာအော်ညည်းနေ၏။
"အ့..ဟ မောင့်ကိုဘောင်းဘီချွတ်ပေး"
ခတ္တာကလျှင်မြန်စွာဘောင်းဘီတွေချွတ်ပြီးအပေါ်မှထိုင်ချလိုက်လေသည်။
"အ့...ခက်လေး.."
နေဝန်းရူးပင်ရူးချင်လာအောင်ခတ္တာကဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းသည်။ညည်းညူသံပိစိလေးတွေနှင့်တလှုပ်လှုပ်ခုန်ပေါက်နေပုံမှာအကမယ်လေးတစ်ဦးကနေသကဲ့သို့ပင်။
"မောင်...ဟင့်.."
နေဝန်းရုတ်တရက်ထလာတော့ သူ့မျက်ဝန်းလေးတွေပြူးကျယ်လာ၏။
"အ့ မောင်ဘာဖြစ်လို့.."
"မောင့်ကို အဲ့လိုမျိုးတလှုပ်လှုပ်လာမနဲ့"
"မောင်ကလဲ...အ့"
သူ့ခြေထောက်တွေကိုဆွဲကားကာ အဆုံးထိပြင်းထန်စွာတိုးဝင်ပြီးမှ နေဝန်းတစ်ယောက်ကျေနပ်မှုရလေသည်။
"မောင်...ငါပြီးတော့မယ်"
"အ့ မိုက်လိုက်တာ။ခက်ကလေးအရမ်းလှတယ်။မောင့်ကိုဆွဲညှစ်ထားလိုက်တာများ"
အောက်ပိုင်းကိုကြည့်ရင်းလှုပ်ရှားကာပြောလာတော့ ခတ္တာမျက်နှာလေးရဲလာ၏။
"ရှက်ဖို့ကောင်းအောင်ပြောနေပြန်ပြီ"
"အား..အရမ်းချစ်တယ်။ပြွတ်"
နေဝန်းကလှုပ်ရှားမှုမပြတ်ပဲအနမ်းတွေကိုပေးတော့သူ့ခန္တာကိုယ်ကိုပိုလို့ဖက်တွယ်ကာနားရွက်နားလေးကိုကပ်လျှက်.
"မောင်! မြန်ပေး."
နားထဲမှတစ်ဆင့်ကျောရိုးထိလှိုက်တတ်လာသည့်အသံတိုးတိုးလေးကြောင့်ပိုမိုပြီးမြန်ဆန်လာရင်းအတူတူဆန္ဒတွေပြည့်သွားလေ၏။ပြီးနောက်ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုဟာဖတ်တွယ်ထားရင်းနေဝန်း၏အနမ်းတွေက ခတ္တာ၏မျက်နှာပြင်ပေါ်သို့အဆက်မပြတ်ကျရောက်လာသည်။
"ဖယ်တော့ကွာ နှုတ်ခမ်းမွှေးလဲပြောင်အောင်မရိတ်ဘူး"
"ဘာလို့အဲ့လောက်ဆွဲဆောင်မှုရှိအောင်ဝတ်ထားတာလဲ။လူကိုရူးပြီးတစ်ခါတည်းသေသွားစေချင်လို့လား"
"မောင်ငါ့ကိုချစ်အောင်ဆွဲဆောင်ရမှာငါ့တာဝန်ပဲ"
"အေးနော်..တခြားလူတွေအရှေ့မှာဒါမျိုးမပြောနဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့တောင်အကြည့်မဆုံမိစေနဲ့"
"ချောတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာလုပ်စရာလား"
"ဘာ..မချောရင်တော့အသစ်ရှာမယ်ပေါ့ဟုတ်လား"
"မဟုတ်ဘူး...ယားတယ်..ခိခိ စတာကိုကွာ"
"မောင်တို့နောက်တစ်ခေါက်လောက်..."
"ဘုန်းလေးကိုကျောင်းသွားကြိုရတော့မယ်"
ခတ္တာကချက်ချင်းထကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတာကြောင့်အပြင်ကနေခေါင်းကုတ်ပြီးတော့သာကျန်ခဲ့လေသည်။
နေဝန်းကြောက်ရတာလဲမပြောနဲ့ချော့တစ်လှည့်ခြောက်တစ်လှည့်နှင့်ခတ္တာကသူ့အားအမျိုးမျိုးပြုစားနိုင်လွန်းပါသည်။ခနနေတော့ ရှင်းခန့်ကိုသတိရသွားပြီးဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်လေသည်။သူရင်ဖွင့်ချင်နေတာဘာများလဲ။သူလဲသိချင်နေပြီ။ဒီကောင်လေးကအရမ်းသန်မာတဲ့ကောင်လေး။သူ့ဆီမှာပျော့ညံ့မှုဟူ၍တစ်စက်လေးမှမတွေ့ဖူးပါပဲ အခုမှရင်ဖွင့်ချင်တယ်ဆိုတော့ သူဘာတွေများမွန်းကျပ်နေလို့လဲ။
"ဟဲလိုရှင်းခန့်"
"ကျွန်တော် ညကြရင်အစ်ကို့အိမ်ကိုလာမယ်ဗျာရင်ဖွင့်စရာလူမရှိပါဘူးဆို မယားကြေက်ထက်ဆိုးတဲ့လူနဲ့လာတွေ့နေတယ်။"
"အော်..အေးပါ..ကြောက်ရတာပေါ့။မင်းမိန်းမရရင်သိလိမ့်မယ်"
"ဒါပဲ..ကျွန်တော်ညကြရင်လာမယ်"
--------
Zawgyi
ေစာေစာစီးစီးအိမ္ေအာက္ထပ္မွဆူညံသံေတြေၾကာင့္လရိပ္နိုးလာသည္။အခ်ိန္ကမနက္4နာရီ ေရာင္နီပင္မလာေသး။သူအိပ္မႈံစုံမႊားႏွင့္ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခ်ိန္တြင္တန္းတိုးသည့္အၾကည့္စူးစူးတစ္စုံ။သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္သူလဲေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ရင္းမ်က္လုံးေတြေလးပင္စြာပြတ္သပ္ရင္း..
"ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ"
ထိုအခါပါပါးက..
"ေအာ္သားႀကီးနိုးသြားတာလား။ပါပါးတို႔ဆူညံေနလို႔ထင္တယ္"
"မဟုတ္ပါဘူးကြၽန္ေတာ္ထေတာ့မွာပါ"
ထေတာ့မယ္သာေျပာတယ္။မ်က္လုံးေတြကမနည္းေဒါက္ေထာက္ၿပီးေလးပင္စြာေျပာေနတာမို႔ရွင္းခန႔္မ်က္စိေမႊးစူးလာသည္။
"အိပ္ခ်င္ရင္အိပ္လိုက္ပါ။အဲ့လိုလုပ္ျပေနလို႔လဲဘယ္သူမွအထင္မႀကီးဘူး။အပ်င္းႀကီးရင္ႀကီးသလိုေန"
လရိပ္မ်က္ေစာင္းထိုးကာႏႈတ္ခမ္းဆူၿပီးအိမ္ေပၚသို႔ျပန္တတ္သြားေတာ့ရွင္းခန႔္ေၾကာင္အၿပီးက်န္ခဲ့ေလ၏။
*ဘာလဲဒီလူ။အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ကေလးကလားေတြလာလုပ္ေနတယ္*
ရွင္းခန႔္ထိုသို႔ေတြးၿပီး အေပၚထပ္သို႔လိုက္သြားခဲ့ၿပီးအခန္းထဲဝင္ေတာ့မည့္သူ၏လက္ေမာင္းကိုဆြဲကာ..
"ငါဩစေတ်းလ်ကိဳေက်ာင္းသြားတတ္ေတာ့မွာ ၃ႏွစ္ေလာက္ၾကာမယ္"
လရိပ္အိပ္ခ်င္ေနတဲ့မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးသြားတာေၾကာင့္..
"ဘာလဲေပ်ာ္သြားၿပီလား..သိပ္ဝမ္းမသာနဲ႕အဲ့ဒီကေနျပန္လာၿပီးရင္ငါအကုန္လုံးကိုလက္ဝါးႀကီးအုပ္ပစ္မွာ"
"မင္းဘာသာလက္ဝါးႀကီးအုပ္အုပ္ဘာလုပ္လုပ္ငါကစိတ္မဝင္စားဘူး။မင္းတို႔ရဲ႕စီးစိမ္ေတြလည္းမမက္ေမာဘူး"
"ငါလက္ဝါးႀကီးအုပ္မွာစည္းစိမ္ေတြပဲလို႔ဘယ္သူေျပာလဲ..."
"မင္းဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ခင္ဗ်ားက်ဳပ္မရွိတိုင္းလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔ရမယ္မထင္နဲ႕။ခင္ဗ်ားကိုဒီမ်က္လုံးႏွစ္လုံးကေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ"
ရွင္းခန႔္ကထိုသို႔ေျပာၿပီးထြက္သြားရာ လရိပ္ကအေနာက္မွလွမ္းေအာ္ေလသည္။
"ငါ့ဘဝငါပိုင္တယ္။ရွင္းခန႔္"
*အဟက္..ဒီအိမ္ထဲမွာရွိသမွ်ခင္ဗ်ားအပါဝင္ပစၥည္းတစ္မႈန္မက်န္က်ဳပ္အပိုင္ပဲ*
---------
ရွင္းခန႔္ဩစေတ်းလ်ေပၚေျခခ်လိဳက္သည့္အခါအေတြးထဲေရာက္လာသည့္တစ္ဦးတည္းေသာမိတ္ေဆြကေနဝန္းသူတို႔ကေတြ႕ဆုံပြဲတစ္ခုမွာဆုံခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီးသေဘာထားျခင္းတိုက္ဆိုင္တာေၾကာင့္အခုခ်ိန္ထိတိုင္ပင္ေဖၚတိုင္ပင္ဖက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ႐ြယ္တူမဟုတ္ေပမယ့္လည္းစိတ္တူကိုယ္တူမို႔အေပါင္းသင္းလုပ္လို႔ရေလသည္။အရင္ႏွစ္ကသြားလည္တဲ့အခါမွာသူက ၃ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးနဲ႕အရမ္းလွတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုပိုင္ဆိုင္ထားေလ၏။ထိုအခ်ိန္မွစၿပီးေနဝန္းကေပါင္းသင္းလို႔မေကာင္းေတာ့ပါ။သူ႕လင္အေကာင္ေသးေသးေလးကိုအရမ္းေၾကာက္ရသည္။အခုလဲဖုန္းဆက္ေခၚလွ်က္အရင္ကလိုရပါ့ဦးမလားေတြးရင္းဖုန္းကိုဆက္လိုက္ေလ၏။
"ဟဲလို..အစ္ကိုေနဝန္း"
"ဟာ..ရွင္းခန႔္မင္းဒီကိုေရာက္ေနၿပီလား။ဘယ္မွာလဲေျပာအစ္ကိုအခုပဲလာေတြ႕မယ္"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆုံေနၾက Gym ႐ုံကိုပဲလာခဲ့ေလ"
"ဟုတ္ၿပီ။"
--------
ရွင္းခန႔္ေျပးစက္ေပၚတြင္ေျဖးေျဖးခ်င္းလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းအျပင္ဖက္သို႔ေငးေနမိစဥ္.
"ဟိတ္ေကာင္!"
"အစ္ကိုေရာက္ၿပီလား."
"မင္းထြားလာပါလား။ေနပါဦးမင္းဘြဲ႕ရၿပီလား"
"ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္လမ္းနည္းလိုက္ေနတာ။အဲ့ဘြဲ႕ရတဲ့အခ်ိန္ကိုမေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး"
"မင္းကေလာေနရေအာင္ မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္လဲ"
"18ျပည့္ေတာ့မယ္"
"ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္"
"ခင္ဗ်ားၾကေတာ့ေရာ အသက္၂၅ႏွစ္နဲ႕ကေလးအေဖျဖစ္ေနၿပီ"
"ဒါကေတာ့ကြာ အဟီး"
"ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုရင္ဖြင့္ခ်င္လို႔"
"ေျပာပါဦး.…"
ထိုစဥ္မွာပဲေနဝန္းအိပ္ကပ္ထဲကဖုန္းေလးဟာျမည္လာခဲ့ၿပီး...
"ဟဲလို..ေမာင္အခုလာၿပီ ခက္ကေလး..ဟုတ္ပါၿပီေမာင္နားလည္တယ္။ေမာင္သိတယ္မြမြ အခ်စ္ေလး"
"ခင္ဗ်ားအခုျပန္မွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"ေဆာရီးညီေလးရာ မျပန္ရင္ညစာငက္မွာ"
"ခင္ဗ်ားကလဲ စြတ္ေၾကာက္ေနေတာ့တာပဲ"
"မင္းလဲ ရရင္သိလာလိမ့္မယ္"
ျပာျပာသလဲျပန္သြားသည့္ေနဝန္းကိုၾကည့္ၿပီးသူသက္ျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။
(A/N စဝ္ေနဝန္းခန႔္ နဲ႕ ခတၱာအေၾကာင္းကို ခတၱာဆိုတဲ့Fic ေလးမွာဖတ္ရႈလို႔ရပါတယ္)
---------
"ခက္ေရ"
"အခန္းထဲဝင္ခဲ့ေလေမာင္!"
"ေမာင္ခ်က္ခ်င္းျပန္လာတယ္ေနာ္ ခက္ေလး ဟင္.."
"ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနာက္က်ရင္ဒီဝတ္စုံကိုခြၽတ္ပစ္ေတာ့မလို႔"
ေနဝန္းသူ႕အမ်ိဳးသားခတၱာကိုၾကည့္ၿပီးတံေတြ႕းမ်ိဳခ်လိဳက္သည္။ျဖဴေဖြးေနသည့္အသားေလးေပၚမွာအနီ ေရာင္ဖဲ ညဝတ္အကၤ်ီႀကိဳးတစ္လုံးဂါဝန္ေပါင္တိုေလးႏွင့္ကုတင္မွာလွဲေနသည္။အညိုေဖ်ာ့ေရာင္ဆံပင္ေကြးေလးေတြကလည္းရွည္လာၿပီျဖစ္ရာဂုတ္အထိက်ေန၏။မ်က္လုံး႐ြဲေလးေတြကသူ႕အားညို႔ခ်က္ျပင္းစြာၾကည့္ေနေတာ့သူ႕ညီငယ္ေလးဘယ္လိုမွထိန္းမရ။
"ေမာင္!ဘာၾကည့္ေနတာလဲ"
သူ႕ရင္ဘက္ကေနဆြဲကာအိပ္ယာေပၚသို႔ဆြဲခ်ၿပီးအေပၚမွခြထိုင္ လိုက္ေတာ့သူ႕လက္ေတြကအလိုလို ခတၱာ၏ခါးေလးကိုကိုင္ထားမိလိုက္သည္။ထိုအခါေနဝန္းကခပ္ညစ္ညစ္ေလးၿပဳံးၿပီးလက္ေတြကဖဲဂါဝန္တိုေလးေအာက္ကတင္ပါးေလးေတြကိုဆုပ္နယ္လာ၏။ေဘာင္းဘီေပၚမွထိုင္ၿပီးတင္ပါးေလးကိုလႈပ္ကာဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ျဖင့္ၾကည့္ေနေတာ့ထိုတင္ပါးေလးေတြကိုညွစ္ရင္းအလိုက္သင့္လႈပ္ရွားကာေအာ္ညည္းေန၏။
"အ့..ဟ ေမာင့္ကိုေဘာင္းဘီခြၽတ္ေပး"
ခတၱာကလွ်င္ျမန္စြာေဘာင္းဘီေတြခြၽတ္ၿပီးအေပၚမွထိုင္ခ်လိဳက္ေလသည္။
"အ့...ခက္ေလး.."
ေနဝန္း႐ူးပင္႐ူးခ်င္လာေအာင္ခတၱာကဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းသည္။ညည္းၫူသံပိစိေလးေတြႏွင့္တလႈပ္လႈပ္ခုန္ေပါက္ေနပုံမွာအကမယ္ေလးတစ္ဦးကေနသကဲ့သို႔ပင္။
"ေမာင္...ဟင့္.."
ေနဝန္း႐ုတ္တရက္ထလာေတာ့ သူ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြျပဴးက်ယ္လာ၏။
"အ့ ေမာင္ဘာျဖစ္လို႔.."
"ေမာင့္ကို အဲ့လိုမ်ိဳးတလႈပ္လႈပ္လာမနဲ႕"
"ေမာင္ကလဲ...အ့"
သူ႕ေျခေထာက္ေတြကိုဆြဲကားကာ အဆုံးထိျပင္းထန္စြာတိုးဝင္ၿပီးမွ ေနဝန္းတစ္ေယာက္ေက်နပ္မႈရေလသည္။
"ေမာင္...ငါၿပီးေတာ့မယ္"
"အ့ မိုက္လိုက္တာ။ခက္ကေလးအရမ္းလွတယ္။ေမာင့္ကိုဆြဲညွစ္ထားလိုက္တာမ်ား"
ေအာက္ပိုင္းကိုၾကည့္ရင္းလႈပ္ရွားကာေျပာလာေတာ့ ခတၱာမ်က္ႏွာေလးရဲလာ၏။
"ရွက္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ေျပာေနျပန္ၿပီ"
"အား..အရမ္းခ်စ္တယ္။ႁပြတ္"
ေနဝန္းကလႈပ္ရွားမႈမျပတ္ပဲအနမ္းေတြကိုေပးေတာ့သူ႕ခႏၲာကိုယ္ကိုပိုလို႔ဖက္တြယ္ကာနား႐ြက္နားေလးကိုကပ္လွ်က္.
"ေမာင္! ျမန္ေပး."
နားထဲမွတစ္ဆင့္ေက်ာရိုးထိလွိုက္တတ္လာသည့္အသံတိုးတိုးေလးေၾကာင့္ပိုမိုၿပီးျမန္ဆန္လာရင္းအတူတူဆႏၵေတြျပည့္သြားေလ၏။ၿပီးေနာက္ခႏၲာကိုယ္ႏွစ္ခုဟာဖတ္တြယ္ထားရင္းေနဝန္း၏အနမ္းေတြက ခတၱာ၏မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႔အဆက္မျပတ္က်ေရာက္လာသည္။
"ဖယ္ေတာ့ကြာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးလဲေျပာင္ေအာင္မရိတ္ဘူး"
"ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ဝတ္ထားတာလဲ။လူကို႐ူးၿပီးတစ္ခါတည္းေသသြားေစခ်င္လို႔လား"
"ေမာင္ငါ့ကိုခ်စ္ေအာင္ဆြဲေဆာင္ရမွာငါ့တာဝန္ပဲ"
"ေအးေနာ္..တျခားလူေတြအေရွ႕မွာဒါမ်ိဳးမေျပာနဲ႕ မ်က္လုံးေလးနဲ႕ေတာင္အၾကည့္မဆုံမိေစနဲ႕"
"ေခ်ာတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာလုပ္စရာလား"
"ဘာ..မေခ်ာရင္ေတာ့အသစ္ရွာမယ္ေပါ့ဟုတ္လား"
"မဟုတ္ဘူး...ယားတယ္..ခိခိ စတာကိုကြာ"
"ေမာင္တို႔ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္..."
"ဘုန္းေလးကိုေက်ာင္းသြားႀကိဳရေတာ့မယ္"
ခတၱာကခ်က္ခ်င္းထကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတာေၾကာင့္အျပင္ကေနေခါင္းကုတ္ၿပီးေတာ့သာက်န္ခဲ့ေလသည္။
ေနဝန္းေၾကာက္ရတာလဲမေျပာနဲ႕ေခ်ာ့တစ္လွည့္ေျခာက္တစ္လွည့္ႏွင့္ခတၱာကသူ႕အားအမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳစားနိုင္လြန္းပါသည္။ခနေနေတာ့ ရွင္းခန႔္ကိုသတိရသြားၿပီးဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ေလသည္။သူရင္ဖြင့္ခ်င္ေနတာဘာမ်ားလဲ။သူလဲသိခ်င္ေနၿပီ။ဒီေကာင္ေလးကအရမ္းသန္မာတဲ့ေကာင္ေလး။သူ႕ဆီမွာေပ်ာ့ညံ့မႈဟူ၍တစ္စက္ေလးမွမေတြ႕ဖူးပါပဲ အခုမွရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ သူဘာေတြမ်ားမြန္းက်ပ္ေနလို႔လဲ။
"ဟဲလိုရွင္းခန႔္"
"ကြၽန္ေတာ္ ညၾကရင္အစ္ကို႔အိမ္ကိုလာမယ္ဗ်ာရင္ဖြင့္စရာလူမရွိပါဘူးဆို မယားေၾကက္ထက္ဆိုးတဲ့လူနဲ႕လာေတြ႕ေနတယ္။"
"ေအာ္..ေအးပါ..ေၾကာက္ရတာေပါ့။မင္းမိန္းမရရင္သိလိမ့္မယ္"
"ဒါပဲ..ကြၽန္ေတာ္ညၾကရင္လာမယ္"
--------