တိတ်ဆိတ်တဲ့ညတစ်ည၊ယိုယွင်းနေသည့်တဲအိုလေးထဲမှကောင်းကင်ပေါ်ကလမင်းကြီးကိုငေးကြည့်နေသည်။ဒီဇင်ဘာည၏အအေးဓာတ်ကိုသူ၏အင်္ကျီအပါးလေးကမကာကွယ်ပေးနိုင်ပါ။ထို့ပြင်အိပ်ယာနှင့်ဆောင်တို့ဟာလည်းတစ်ကိုယ်စာသာရှိတာမို့သူ့အားအနွေးဓာတ်ကောင်းကောင်းမရစေပါ။
မေမေသာရှိသေးရင်အရမ်းကောင်းမှာပဲ သားမိနှစ်ယောက်ခုချိန်ဖက်အိပ်နေရင်နွေးနေမှာပဲ။မေမေက မနေ့ကလေးတင်ဈေးရောင်းအပြန်ကားတိုက်ခံရလို့ဆုံးသွားခဲ့ပြီ။တစ်ကောင်ကြွက်တစ်မျက်နှာကျန်ခဲ့သည့်သူ့ကိုမနက်ဖြန်လူချမ်းသာတစ်ယောက်ကမွေးစားဖို့လာခေါ်မယ်တဲ့လေ။ဘေးလူတွေဝိုင်းပြောကြတာကလရိပ်လေးကံကောင်းလိုက်တာတဲ့လေ။ဒါပေမယ့်လရိပ်ဖြစ်နိုင်ရင်မေမေကိုပဲပြန်လိုချင်သည်။
“လရိပ်...လရိပ်”
အိမ်ရှေ့ကအော်ခေါ်သံကြောင့်လရိပ်နိုးလာပြီးမျက်လုံးလေးတွေအားယူဖွင့်လိုက်သည်။
“လေးလေးမိုးလေး”
လေးလေးမိုးလေးဆိုသူမှာလရိပ်၏အိမ်နီးချင်းဖြစ်ပြီးသူတို့လိုပဲဈေးသည်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ငယ်မွေးခြံပေါက်ဖြစ်တာကြောင့်အတော်လေးလဲသံယောဇာဉ်တွယ်ရှာ၏။
“သားလေးဒီဦးလေးကြီးတွေနဲ့လိုက်သွားနော်။လေးလေးမကြာခဏလာကြည့်မယ်”
လေးလေးမိုးလေးညွှန်ပြသည့်နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ ကားအနက်ရောင်ဘေးမှာရပ်နေသည့်အသက်၅၀ခန့်လူကြီးတစ်ယောက်။ထိုလူကြီး၏မျက်နှာမှာဖေါ်ရွေဟန်ရှိပြီးအပြုံးချိုချိုတို့ကိုဆင်မြန်းထားတာကြောင့် လရိပ်ရင်ထဲနွေးထွေးသွားရသည်။
“လေးလေးမိုးလေး ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်။ကျွန်တော်သာအလုပ်လုပ်နိုင်တဲ့အရွယ်ဆိုမလိုက်သွားပါဘူး။အခုနေမလိုက်သွားရင်လေးလေးတို့ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုးဖြစ်နေမှာစိုးလို့ပါ”
“ဒါပေါ့ငါတို့မင်းကိုတာဝန်မယူနိုင်ဘူးလေကွားဟားဟား”
လေးလေးမိုးလေးကကျချင်သည့်မျက်ရည်များကိုဟန်ဆောင်အပြုံးဖြင့်ဖုံးလို့က်ကာသူ့အားကားပေါ်သို့တင်ပေးလိုက်လေသည်။
လရိပ်တို့စီးလာသည့်ကားအနက်လေးကမော်လမြိုင်မှရန်ကုန်မြို့သို့မောင်းနှင်လာခဲ့လေ၏။ရန်ကုန်မြို့ကြီးကိုရောက်ဖူးတော့မည်ဆိုတဲ့အသိကလဲ လရိပ်ကိုစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။
သူအပြင်ကိုငေးကြည့်နေစဉ်မှာပဲ အရှေ့မှာထိုင်နေသည့်သူ့အားမွေးစားသူက..
“မိတ်ဆက်ရအောင် ဦးလေးနာမည်ကဦးထင်လင်းပါ”
“ဟုတ်.ကျွန်တော့်နာမည်ကလရိပ်နွေးပါ။အသက်က ၁၀နှစ်”
“ဟုတ်လား ဦးမှာသားတစ်ယောက်ရှိတယ်။သူ့အသက်က၅နှစ်၊သူမှာအမေကမရှိတော့ဘူးဆိုတော့သနားပြီးအလိုလိုက်ထားတာ တော်တော်တော့ဆိုးတယ်”
“ရပါတယ်။သားညီလေးလိုသဘောထားပါ့မယ်။ဒါနဲ့ သားနာမည်တောင်မသိပဲဦးလေးကဘာလို့မွေးစားတာလဲ”
ထိုအခါဦးထင်လင်းမျက်နှာအနဲငယ်ပျက်သွားသည်။
“လူတွေပြောနေကြတယ်မိဘတွေမရှိတော့လို့ ကလေးလေးတစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တယ်ဆိုတာနဲ့ဦးလေးသားကိုပြေးမြင်မိပြီးမင်းကိုကရုဏာဖြစ်မိသွားလို့ပါ”
ဘာဖြစ်ဖြစ်ဦးထင်လင်းကလူဆိုးပုံတော့မပေါ်တာကြောင့်သူကြောက်ရွိံ့စိတ်တော့မဖြစ်မိ။
ထိုကားအနက်လေးရပ်လိုက်သည့်အိမ်ရှေ့က၃ထပ်အိမ်ကြီးဖြစ်ပြီးခြံကြီးမှာလည်းအလွန်ကျယ်ဝန်းလှသည်။နောက်ဆုံးပေါ်ကားတွေဟာလဲခြံထဲမှာခန့်ညားစွာနေရာယူထား၏။
လရိပ်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်အံ့သြလျှက်အိမ်ထဲသို့ဝင်လာချိန်လာချိန်မှာတော့ အေးစက်သောမျက်လုံးတစ်စုံနှင့်ဆုံမိရာခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးတောင့်တင်းသွားသည်။ထိုအကြည့်ပိုင်ရှင်ကဦးထင်လင်း၏သား၅နှစ်အရွယ်ကလေးဖြစ်လိမ့်မည်။လူကငယ်ပေမယ့်သူ့အကြည့်တွေကပါဝါအပြည့်။လရိပ်ကိုမြင်မြင်ချင်းသူ့၏အသံစူးစူးလေးဖြင့်..
“ပါပါး သူကဘယ်သူလဲ”
“သားသား အခုကစပြီးသားသားမှာအစ်ကိုရှိသွားပြီ”
“စုတ်ပြတ်နေတာပဲ”
သူ့အပြောကြောင့်လရိပ်ရှက်သွားပြီးဦးထင်လင်းမှာလဲမျက်နှာပျက်သွားလေ၏။
“သားသားအဲ့လိုမပြောရဘူလေ။လရိပ်ဦးလေးကားပေါ်မှာသတိပေးခဲ့...”
“ရပါတယ်ဗျ။ကျွန်တော်ဘယ်မှာနေရမလဲ”
အိမ်ကြီး၏အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားပြီး သားဖြစ်သူ၏ကပ်ရပ်အခန်းမှာနေရာစီစဉ်ပေးထားလေ၏။ဦးထင်လင်းက သူ့အားသားအရင်းသဖွယ်အစစအရာရာတန်းတူပြင်ဆင်ပေးထားတာကိုလည်းသူတွေ့ရလေ၏။သို့ပေမယ့်ဟိုကောင်လေး....
လရိပ်အိမ်ပေါ်ထပ်ကလှမ်းကြည့်တော့ကောင်လေးကလူကြီးစတိုင်ခုံမှာခြေထောက်ခြိတ်ပြီးတစ်ခုခုစဉ်းစားနေ၏။သူ့ကိုမမြင်ခင်သာလရိပ်စိတ်ထဲမှာညီလေးတစ်ယောက်ရပြီဟုတွေးပျော်ခဲ့ရာယခုမှာတော့မျက်နှာကစူပုတ်အပြောကဆိုးဒီကြားထဲခေါင်းပေါ်ကဆံပင်ကောက်လိပ်ကြီးတွေနဲ့အရုပ်သရဲလိုအမြင်ကပ်စရာလေး။ထိုစဉ်မှာပဲကောင်လေးကအပေါ်ထပ်ကိုကြည့်လာသဖြင့်သူပုန်းလိုက်ရသည်။
“ပါပါး!”
“ဟေး..သားလေးပြောလေ၊ဗိုက်ဆာလို့လား”
“သူကရောကျောင်းတတ်မှာလား”
“ဒါပေါ့ ကိုကိုကသားထက်အတန်းကြီးတယ်”
“ကျောင်းကရော”
“ကျောင်းကသားနဲ့အတူတူပဲအပ်လိုက်မယ်လေ သားအဖေါ်ရအောင်”
“ကျောင်းမှာသူ့ကိုသားအစ်ကိုလို့မပြောနဲ့နော်”
“သားရာယ်တိုးတိုးပြောပါကိုကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်နေပါဦးမယ်”
ထိုကောင်လေးကစူပုတ်ပုတ်နှင့်ခြံပြင်သို့ထွက်သွားတာကိုလရိပ်မြင်လိုက်ရသည်။
------------
ကျောင်းကလူချမ်းသာတွေပဲတတ်တဲ့ကိုယ်ပိုင်ကျောင်းဟုဆိုကာလရိပ်အရင်ကဝတ်ခဲ့သလိုအဖြူနှင့်အစိမ်းမဟုတ်ပဲ အင်္ကျီအဖြူနှင့်ဘောင်းဘီခဲရောင်အရှည်ဖြစ်သည်။လရိပ်ကအသက်ဆယ်နှစ်ဆိုပေမယ့်မိသားစုမပြေလည်တာကြောင့်အခုမှ၃တန်းတတ်ရမည်ဖြစ်သည်။ဖခင်ဖြစ်သူကျောင်းအပ်တာကိုသူတို့အပြင်မှာစောင့်နေရင်း လရိပ်က ကောင်လေးနားမရဲတရဲကပ်သွားကာ...
“ညီ ညီလေးနာမည်ဘယ်လိုခေါ်တာလဲ”
ထိုအခါကောင်လေးကပေစောင်းစောင်းကြည့်လာပြီး..
“ငါကမင်းကိုဘာလို့ပြောပြရမှာလဲ”
လရိပ်မျက်နှာလေးပျက်သွားပြီးနောက်..
“ရှင်းခန့်တည် ဒီကိုခဏလာပါဦး”
ဆရာမတစ်ဦး၏အော်ခေါ်သံကြောင့် ကောင်လေးကလရိပ်အားမျက်စောင်းထိုးလျှက်စုပ်သက်ကာထွက်သွားလေ၏။
“သူ့နာမည်ကရှင်းခန့်တည်ပေါ့”
ခဏနေတော့သားအဖနှစ်ယောက်လုံးပြန်ထွက်လာသည်။
“သား လရိပ်နောက်တစ်ပတ်ကစပြီးကျောင်းတတ်ရမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ဦး..”
“ဘယ်လို...ရှင်းခန့်ခေါ်သလိုပါပါးလို့ပဲခေါ်ပါ”
ထိုအခါလရိပ်ကရှင်းခန့်အားမရဲတရဲကြည့်လျှက်.
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ပါပါး”
--------
လရိပ်ကိုစမြင်တုန်းက ရှင်းခန့်စိတ်ပျက်မိသည်။အင်္ကျီစုတ်ပုဆိုးစုတ်နှင့်ဆံပင်စုတ်ဖွားညစ်နွမ်းနွမ်းလူတစ်ယောက်ကိုအစ်ကိုတော်ရမည်တဲ့လား။
သို့ပေမယ့်ဆံပင်ညှပ်ပြီးကျောင်းအင်္ကျီဝတ်လိုက်သည့်အခါမှာတော့အရင်ကပုံစံနှင့်ကွဲထွက်ကာကြည့်ကောင်းသဖြင့်အနည်းငယ်တော့စိတ်ရှုပ်သက်သာသွားသည်။ကားပေါ်တွင်အတူတူလိုက်ပါစီးနင်းလာရင်းရှင်းခန့် လရိပ်မျက်နှာကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရာလရိပ်ကတစ်ဖက်သို့သာမျက်နှာလွှဲထားလေ၏။
လရိပ်၏မျက်လုံးတို့မှာဝိုင်းစက်စက်ကလေးနှင့်မျက်ရစ်လေးလဲပါရှိသည်။နှာတံစင်းစင်းနှုတ်ခမ်းပါးပါးကြောင့်ရှင်းခန့်ဟွန်းကနဲတစ်ချက်တွန့်ကာမနာလိုဖြစ်သွားလေ၏။
ရှင်းခန့်ကသူ့ခေါင်းပေါ်ကကောက်နေသည့်ဆံပင်၊မျက်ရစ်မရှိသည့်မျက်လုံးတွေကိုအမုန်းဆုံးဖြစ်သည်။လရိပ်ကသူလိုချင်သည့်အလှတရားများကိုပိုင်ဆိုင်ထားတာကြောင့်မနာလိုဖြစ်မိခြင်းပင်။ရှင်းခန့်ကအသားလဲအနည်းငယ်ညိုတာကြောင့်အခုဆိုလရိပ်ကသူ့ထက်ပင်ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါပိုတောက်နေသည်ဟုခံစားနေရ၏။
Zawgyi
တိတ္ဆိတ္တဲ့ညတစ္ည၊ယိုယြင္းေနသည့္တဲအိုေလးထဲမွေကာင္းကင္ေပၚကလမင္းႀကီးကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ဒီဇင္ဘာည၏အေအးဓာတ္ကိုသူ၏အကၤ်ီအပါးေလးကမကာကြယ္ေပးနိုင္ပါ။ထို႔ျပင္အိပ္ယာႏွင့္ေဆာင္တို႔ဟာလည္းတစ္ကိုယ္စာသာရွိတာမို႔သူ႕အားအေႏြးဓာတ္ေကာင္းေကာင္းမရေစပါ။
ေမေမသာရွိေသးရင္အရမ္းေကာင္းမွာပဲ သားမိႏွစ္ေယာက္ခုခ်ိန္ဖက္အိပ္ေနရင္ေႏြးေနမွာပဲ။ေမေမက မေန႕ကေလးတင္ေဈးေရာင္းအျပန္ကားတိုက္ခံရလို႔ဆုံးသြားခဲ့ၿပီ။တစ္ေကာင္ႂကြက္တစ္မ်က္ႏွာက်န္ခဲ့သည့္သူ႕ကိုမနက္ျဖန္လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ကေမြးစားဖို႔လာေခၚမယ္တဲ့ေလ။ေဘးလူေတြဝိုင္းေျပာၾကတာကလရိပ္ေလးကံေကာင္းလိုက္တာတဲ့ေလ။ဒါေပမယ့္လရိပ္ျဖစ္နိုင္ရင္ေမေမကိုပဲျပန္လိုခ်င္သည္။
“လရိပ္...လရိပ္”
အိမ္ေရွ႕ကေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္လရိပ္နိုးလာၿပီးမ်က္လုံးေလးေတြအားယူဖြင့္လိုက္သည္။
“ေလးေလးမိုးေလး”
ေလးေလးမိုးေလးဆိုသူမွာလရိပ္၏အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ၿပီးသူတို႔လိုပဲေဈးသည္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ျဖစ္တာေၾကာင့္အေတာ္ေလးလဲသံေယာဇာဥ္တြယ္ရွာ၏။
“သားေလးဒီဦးေလးႀကီးေတြနဲ႕လိုက္သြားေနာ္။ေလးေလးမၾကာခဏလာၾကည့္မယ္”
ေလးေလးမိုးေလးၫႊန္ျပသည့္ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားအနက္ေရာင္ေဘးမွာရပ္ေနသည့္အသက္၅၀ခန႔္လူႀကီးတစ္ေယာက္။ထိုလူႀကီး၏မ်က္ႏွာမွာေဖၚေ႐ြဟန္ရွိၿပီးအၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳတို႔ကိုဆင္ျမန္းထားတာေၾကာင့္ လရိပ္ရင္ထဲေႏြးေထြးသြားရသည္။
“ေလးေလးမိုးေလး က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္။ကြၽန္ေတာ္သာအလုပ္လုပ္နိုင္တဲ့အ႐ြယ္ဆိုမလိုက္သြားပါဘူး။အခုေနမလိုက္သြားရင္ေလးေလးတို႔ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါ”
“ဒါေပါ့ငါတို႔မင္းကိုတာဝန္မယူနိုင္ဘူးေလကြားဟားဟား”
ေလးေလးမိုးေလးကက်ခ်င္သည့္မ်က္ရည္မ်ားကိုဟန္ေဆာင္အၿပဳံးျဖင့္ဖုံးလို႔က္ကာသူ႕အားကားေပၚသို႔တင္ေပးလိုက္ေလသည္။
လရိပ္တို႔စီးလာသည့္ကားအနက္ေလးကေမာ္လၿမိဳင္မွရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ေလ၏။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကိုေရာက္ဖူးေတာ့မည္ဆိုတဲ့အသိကလဲ လရိပ္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေစသည္။
သူအျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ အေရွ႕မွာထိုင္ေနသည့္သူ႕အားေမြးစားသူက..
“မိတ္ဆက္ရေအာင္ ဦးေလးနာမည္ကဦးထင္လင္းပါ”
“ဟုတ္.ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကလရိပ္ေႏြးပါ။အသက္က ၁၀ႏွစ္”
“ဟုတ္လား ဦးမွာသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူ႕အသက္က၅ႏွစ္၊သူမွာအေမကမရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့သနားၿပီးအလိုလိုက္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ဆိုးတယ္”
“ရပါတယ္။သားညီေလးလိုသေဘာထားပါ့မယ္။ဒါနဲ႕ သားနာမည္ေတာင္မသိပဲဦးေလးကဘာလို႔ေမြးစားတာလဲ”
ထိုအခါဦးထင္လင္းမ်က္ႏွာအနဲငယ္ပ်က္သြားသည္။
“လူေတြေျပာေနၾကတယ္မိဘေတြမရွိေတာ့လို႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ႕ဦးေလးသားကိုေျပးျမင္မိၿပီးမင္းကိုက႐ုဏာျဖစ္မိသြားလို႔ပါ”
ဘာျဖစ္ျဖစ္ဦးထင္လင္းကလူဆိုးပုံေတာ့မေပၚတာေၾကာင့္သူေၾကာက္႐ြႎ့စိတ္ေတာ့မျဖစ္မိ။
ထိုကားအနက္ေလးရပ္လိုက္သည့္အိမ္ေရွ႕က၃ထပ္အိမ္ႀကီးျဖစ္ၿပီးၿခံႀကီးမွာလည္းအလြန္က်ယ္ဝန္းလွသည္။ေနာက္ဆုံးေပၚကားေတြဟာလဲၿခံထဲမွာခန႔္ညားစြာေနရာယူထား၏။
လရိပ္ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္အံ့ၾသလွ်က္အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခ်ိန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးစက္ေသာမ်က္လုံးတစ္စုံႏွင့္ဆုံမိရာခႏၲာကိုယ္တစ္ခုလုံးေတာင့္တင္းသြားသည္။ထိုအၾကည့္ပိုင္ရွင္ကဦးထင္လင္း၏သား၅ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးျဖစ္လိမ့္မည္။လူကငယ္ေပမယ့္သူ႕အၾကည့္ေတြကပါဝါအျပည့္။လရိပ္ကိုျမင္ျမင္ခ်င္းသူ႕၏အသံစူးစူးေလးျဖင့္..
“ပါပါး သူကဘယ္သူလဲ”
“သားသား အခုကစၿပီးသားသားမွာအစ္ကိုရွိသြားၿပီ”
“စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ”
သူ႕အေျပာေၾကာင့္လရိပ္ရွက္သြားၿပီးဦးထင္လင္းမွာလဲမ်က္ႏွာပ်က္သြားေလ၏။
“သားသားအဲ့လိုမေျပာရဘူေလ။လရိပ္ဦးေလးကားေပၚမွာသတိေပးခဲ့...”
“ရပါတယ္ဗ်။ကြၽန္ေတာ္ဘယ္မွာေနရမလဲ”
အိမ္ႀကီး၏အေပၚထပ္ကိုတက္သြားၿပီး သားျဖစ္သူ၏ကပ္ရပ္အခန္းမွာေနရာစီစဥ္ေပးထားေလ၏။ဦးထင္လင္းက သူ႕အားသားအရင္းသဖြယ္အစစအရာရာတန္းတူျပင္ဆင္ေပးထားတာကိုလည္းသူေတြ႕ရေလ၏။သို႔ေပမယ့္ဟိုေကာင္ေလး....
လရိပ္အိမ္ေပၚထပ္ကလွမ္းၾကည့္ေတာ့ေကာင္ေလးကလူႀကီးစတိုင္ခုံမွာေျခေထာက္ၿခိတ္ၿပီးတစ္ခုခုစဥ္းစားေန၏။သူ႕ကိုမျမင္ခင္သာလရိပ္စိတ္ထဲမွာညီေလးတစ္ေယာက္ရၿပီဟုေတြးေပ်ာ္ခဲ့ရာယခုမွာေတာ့မ်က္ႏွာကစူပုတ္အေျပာကဆိုးဒီၾကားထဲေခါင္းေပၚကဆံပင္ေကာက္လိပ္ႀကီးေတြနဲ႕အ႐ုပ္သရဲလိုအျမင္ကပ္စရာေလး။ထိုစဥ္မွာပဲေကာင္ေလးကအေပၚထပ္ကိုၾကည့္လာသျဖင့္သူပုန္းလိုက္ရသည္။
“ပါပါး!”
“ေဟး..သားေလးေျပာေလ၊ဗိုက္ဆာလို႔လား”
“သူကေရာေက်ာင္းတတ္မွာလား”
“ဒါေပါ့ ကိုကိုကသားထက္အတန္းႀကီးတယ္”
“ေက်ာင္းကေရာ”
“ေက်ာင္းကသားနဲ႕အတူတူပဲအပ္လိုက္မယ္ေလ သားအေဖၚရေအာင္”
“ေက်ာင္းမွာသူ႕ကိုသားအစ္ကိုလို႔မေျပာနဲ႕ေနာ္”
“သားရာယ္တိုးတိုးေျပာပါကိုကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပါဦးမယ္”
ထိုေကာင္ေလးကစူပုတ္ပုတ္ႏွင့္ၿခံျပင္သို႔ထြက္သြားတာကိုလရိပ္ျမင္လိုက္ရသည္။
------------
ေက်ာင္းကလူခ်မ္းသာေတြပဲတတ္တဲ့ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းဟုဆိုကာလရိပ္အရင္ကဝတ္ခဲ့သလိုအျဖဴႏွင့္အစိမ္းမဟုတ္ပဲ အကၤ်ီအျဖဴႏွင့္ေဘာင္းဘီခဲေရာင္အရွည္ျဖစ္သည္။လရိပ္ကအသက္ဆယ္ႏွစ္ဆိုေပမယ့္မိသားစုမေျပလည္တာေၾကာင့္အခုမွ၃တန္းတတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ဖခင္ျဖစ္သူေက်ာင္းအပ္တာကိုသူတို႔အျပင္မွာေစာင့္ေနရင္း လရိပ္က ေကာင္ေလးနားမရဲတရဲကပ္သြားကာ...
“ညီ ညီေလးနာမည္ဘယ္လိုေခၚတာလဲ”
ထိုအခါေကာင္ေလးကေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္လာၿပီး..
“ငါကမင္းကိုဘာလို႔ေျပာျပရမွာလဲ”
လရိပ္မ်က္ႏွာေလးပ်က္သြားၿပီးေနာက္..
“ရွင္းခန႔္တည္ ဒီကိုခဏလာပါဦး”
ဆရာမတစ္ဦး၏ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ေကာင္ေလးကလရိပ္အားမ်က္ေစာင္းထိုးလွ်က္စုပ္သက္ကာထြက္သြားေလ၏။
“သူ႕နာမည္ကရွင္းခန႔္တည္ေပါ့”
ခဏေနေတာ့သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံးျပန္ထြက္လာသည္။
“သား လရိပ္ေနာက္တစ္ပတ္ကစၿပီးေက်ာင္းတတ္ရမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ဦး..”
“ဘယ္လို...ရွင္းခန႔္ေခၚသလိုပါပါးလို႔ပဲေခၚပါ”
ထိုအခါလရိပ္ကရွင္းခန႔္အားမရဲတရဲၾကည့္လွ်က္.
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ပါပါး”
--------
လရိပ္ကိုစျမင္တုန္းက ရွင္းခန႔္စိတ္ပ်က္မိသည္။အကၤ်ီစုတ္ပုဆိုးစုတ္ႏွင့္ဆံပင္စုတ္ဖြားညစ္ႏြမ္းႏြမ္းလူတစ္ေယာက္ကိုအစ္ကိုေတာ္ရမည္တဲ့လား။
သို႔ေပမယ့္ဆံပင္ညွပ္ၿပီးေက်ာင္းအကၤ်ီဝတ္လိုက္သည့္အခါမွာေတာ့အရင္ကပုံစံႏွင့္ကြဲထြက္ကာၾကည့္ေကာင္းသျဖင့္အနည္းငယ္ေတာ့စိတ္ရႈပ္သက္သာသြားသည္။ကားေပၚတြင္အတူတူလိုက္ပါစီးနင္းလာရင္းရွင္းခန႔္ လရိပ္မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရာလရိပ္ကတစ္ဖက္သို႔သာမ်က္ႏွာလႊဲထားေလ၏။
လရိပ္၏မ်က္လုံးတို႔မွာဝိုင္းစက္စက္ကေလးႏွင့္မ်က္ရစ္ေလးလဲပါရွိသည္။ႏွာတံစင္းစင္းႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေၾကာင့္ရွင္းခန႔္ဟြန္းကနဲတစ္ခ်က္တြန႔္ကာမနာလိုျဖစ္သြားေလ၏။
ရွင္းခန႔္ကသူ႕ေခါင္းေပၚကေကာက္ေနသည့္ဆံပင္၊မ်က္ရစ္မရွိသည့္မ်က္လုံးေတြကိုအမုန္းဆုံးျဖစ္သည္။လရိပ္ကသူလိုခ်င္သည့္အလွတရားမ်ားကိုပိုင္ဆိုင္ထားတာေၾကာင့္မနာလိုျဖစ္မိျခင္းပင္။ရွင္းခန႔္ကအသားလဲအနည္းငယ္ညိုတာေၾကာင့္အခုဆိုလရိပ္ကသူ႕ထက္ပင္ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါပိုေတာက္ေနသည္ဟုခံစားေနရ၏။