[ဒီအပိုင္းကို ဖတ္ရတာပိုအဆင္ေျပေအာင္ Just Give Me a Reason Cover Version ကိုအရင္ဆံုးနားေထာင္ၿပီးမွဖတ္ၾကည့္ၾကပါဗ်။ ဒါဆို သက္ထင္နဲ႔ညီညီဆိုေနတာကိုဖတ္ရတာပိုေပၚသြားမယ္ထင္တယ္😁 ]
💠💠💠
ထာဝစဥ္ေရႊႏွင့္အတူ ဂီတာတီးေပးမည့္ေယာက္်ားေလးတစ္ၪီးပါ စင္ေပၚတက္လာၿပီး စင္၏အလယ္တြင္ေနရာယူသည္။ ထာဝစဥ္ေရႊသည္လည္း တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ ေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခုစႏွစ္ခုစပါဖူးသည့္သူမို႔ ေအာက္ကပရိတ္သတ္၏အာရံုစူးစိုက္မႈ အတန္အသင့္ေလာက္ေတာ့ အလိုလိုရၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။
ထာဝစဥ္ေရႊစင္ေပၚေရာက္မသြားခင္အထိ ညီညီ့မွာ သူမျမင္ေအာင္ လူေတြရဲ့ေနာက္မွာ ဇက္ပုေနရသည္။ ထာဝစဥ္ေရႊကမလြယ္ေၾကာ။ မေတြ့သြားတာပိုေကာင္းမယ္ထင္လို႔ မျမင္ေအာင္ကြယ္ေနလိုက္ျခင္းပင္။ စင္ေပၚတက္သြားၿပီဆိုမွ နဂိုထိုင္ေနတဲ့ တံခါးေပါက္ႏွင့္မ်က္ေစာင္းထိုးေလးနားတြင္ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။
စင္ေပၚမွာရို႔ရို႔ေလးထိုင္လိုက္တဲ့ ထာဝစဥ္ေရႊသည္ အဝါေရာင္ပိေတာက္ပြင့္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ လွတာေတာ့လက္ခံသည္။ ၿပံဳးေနလိုက္တာမ်ား။ ေလာကမွာ သူစိတ္ထားအေကာင္းဆံုးလူတစ္ေယာက္လိုကိုၿပံဳးေနတာ။ စိတ္ကေလးပါလွေနရင္ သူ႔အတြက္ပိုေကာင္းမွာ။
"အဲ့လိုပဲအၿမဲတမ္းၿပံဳးေန ထာဝစဥ္ေရႊေရ။ အဲ့တာမွနင္ေနရာၿမဲမွာ" ဟု ညီညီစိတ္ထဲကေနပဲလွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
ခန္းမထဲကလူေတြကေတာ့ စင္ေပၚမွာ အတက္အဆင္းျဖစ္ေနတဲ့သူေတြဆီမွာပဲ အာရံုရိွေနၾကသည္။ ညီညီက အေပါက္ဝနားမွာေနေနရတဲ့သူမို႔လို႔ ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္ဖို႔ ေနာက္ကြယ္ကလႈပ္ရွားေနရတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတာသိလာရသည္။
ဆက္လာမယ့္အစီအစဥ္ေတြအတိုင္း အသင့္ျပင္ထားတာရတာ၊ ဆုယူရမယ္ေက်ာင္းသားေတြအစဥ္လိုက္ျဖစ္ေနရဲ့လား ကေပါက္ကခ်ာျဖစ္ေနလားဆိုတာ စာရင္းနဲ႔အႀကိမ္ႀကိမ္စစ္ရတာ၊ ေနာက္ထြက္ရမယ့္ယိမ္းေတြကို အဆင္သင့္ျပင္ခိုင္းထားရတာ၊ လူမစံုတဲ့အခါ လူအုပ္ႀကီးထဲတိုးေဝ႔ွရွာရတာ စသျဖင့္အလုပ္ရႈပ္လြန္းသည္။
တာဝန္နည္းနည္းေလးမွမရိွပဲ ေအးေအး ေဆးေဆးထိုင္ၾကည့္ရမယ့္ပြဲမွာ တာဝန္အျပည့္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမခံစားမၾကည့္ရႈရတာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္။
မ်ားမၾကာမီပဲ ဆရာတစ္ေယာက္ စာရြက္တစ္ရြက္ကိုကိုင္ကာ သုတ္တီးသုတ္ျပာေလ်ွာက္လ်က္ ႏႈတ္ကလည္း"ေလာကအားမာန္"ဟု တတြတ္တြတ္ေအာ္ေနမွ ေလာကအားမာန္ယိမ္းမွန္း သိရေတာ့သည္။
ဆရာကလည္းေခၚေရာ အသင့္ေစာင့္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက စင္ေပၚတက္ရ
မည့္အေပါက္နားတြင္လာရပ္ၾကေလသည္။ ေယာက္်ားေလးရွစ္ေယာက္ မိန္းကေလးရွစ္ေယာက္ ေပါင္းဆယ့္ေျခာက္ေယာက္ေတာင္မို႔ အေပါက္ဝနားတြင္ လူကေတျြပည့္ၾကပ္သြားေလရသည္။ ထာဝစဥ္ေရႊကိုတည့္တည့္မတ္မတ္ျမင္ေနရသည့္ေနရာမွ လူေတြကြယ္သြား၍ တစ္ဖက္သို႔သာလွည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ စင္ေပၚမွဂီတာသံ စတင္ထြက္လာေတာ့သည္။ ညီညီကေတာ့ ပရယ္စင္တာေက်ာ္ထက္ေအာင္ ေရေသာက္ေနတာကိုပင္ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"တင္ တင္"
ဂီတာသံထြက္လာကတည္းက သိလိုက္ၿပီ။ ဒါ ပိုပို႔ရဲ့"အရင္လိုပါပဲ"။ သီခ်င္းကတကယ္ဆိုလို႔ေကာင္းတဲ့သီခ်င္းအျပင္ ထိုသီခ်င္းပါသည့္ အေခြတစ္ေခြလံုး ျပည္လံုးကြၽတ္အံုးအံုးႂကြပ္ေပါက္ခဲ့တာမို႔ ထာဝစဥ္ေရႊ မ်က္စိမိွတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းဆိုႏိုင္မည္ဟု ညီညီထင္မိသည္။ တစ္ေန့ကမွ သူ႔စိတ္တိုင္းက်တီးမေပးရေကာင္းလား ဂီတာတီးတဲ့ေကာင္ေလးကိုရန္လုပ္ေနေသးသည္။ ဒီေန့ေတာ့ အေစးကပ္မည္ဟုထင္ရတာပါပဲ။
"အခ်ိန္ေတြၾကာသြားလဲ....မေဟာင္းႏိုင္ေသးဘူး.....မင္းရဲ့အၿပံဳးကိုအလြတ္မွတ္မိေနတုန္း......"
စူးၿပီးထြက္လာသည့္ထာဝစဥ္ေရႊ့အသံႀကီးသည္ တျခားသူေတာ့မသိ။ ညီညီ့နားထဲကေလာစြာဝင္ေရာက္လ်က္။ ေတာ္ေသးသည္ ေနာက္စာသားေတြက်ျပန္ထိန္းဆိုသြားလို႔။
သို႔ေပမယ့္လည္း ထာဝစဥ္ေရႊသည္ အသံဘက္မွာပါရမီပါသူမဟုတ္တဲ့အတြက္ နားေထာင္ရတာအားရေက်နပ္မိသည့္အထဲေတာ့မပါ။ အသံမေကာင္းရင္ေတာင္ စည္းခ်က္က်က်ဆိုတတ္ရင္ နားေထာင္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ ထာဝစဥ္ေရႊဆိုတာ စည္းဝါးမွန္ေနသလားဆိုေတာ့ မမွန္ေနေပ။
တီးလံုးထက္သူက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေနာက္က်ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ျမန္သြားသည္။
"အရင္လိုပါပဲ....ငါ စိတ္ကမင္းဆီပဲ ေရာက္ေနတယ္....ဘယ္ဆီကိုမ်ား....နင္ေရာက္လို႔သြားေနလဲ......အခ်စ္ရယ္....အမွတ္တမဲ့မ်ားကို အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔...."
တီးတဲ့သူကလိုက္ၫွိေပးသည့္အေနျဖင့္ သူျမန္သြားသည့္အခါမ်ိဳးေတြမွာ တီးလက္စကီးကိုေက်ာ္ၿပီး မသိမသာ ေနာက္စာသားအစကိုတီးေပးေနတာေတာင္ ထာဝစဥ္ေရႊကီးမွန္ေအာင္မဆိုႏိုင္။ ဂီတာတီးတဲ့ေကာင္ေလးကိုေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ူးမိသည္။ တကယ့္ပါရမီရွင္ေလး။
ထာဝစဥ္ေရႊကိုၾကည့္ေနၾကသည့္ စင္ေအာက္ကအင္တင္တင္မ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာကလည္း ၿငိမ္သက္စြာၾကည့္ေနၾကသည္။ ညီညီကေတာ့ အာဃာတေတြေဘးဖယ္ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႔မတည့္သူ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ဂီတမွာပါဝင္စီးေျမာေနခ်ိန္မို႔ အေကာင္းျမင္စိတ္ထားၿပီးနားေထာင္ၾကည့္ေနတာေတာင္ အားမရမိ။
ထာဝစဥ္ေရႊတို႔ ဘယ္လိုပံုေျပာင္းသြားၪီးမလဲ မသိေပ။ လံုးဝလံုးဝ Fail တာ သူကိုယ္သူလည္းသိမွာပါ။ သို႔ႏွင့္ ထာဝစဥ္ေရႊသီဆိုၿပီးသြားသည့္တိုင္ လက္ခုပ္သံသည္ အားရစရာေကာင္းေအာင္ဆူညံမေနခဲ့။ အျဖစ္တီးရံုေလာက္သာ က်ယ္ေလသည္။ ညီညီကေတာ့ တီးေပးခဲ့လိုက္သည္။
စင္ေပၚမွာသီခ်င္းဆိုရဲ့တဲ့သတၲိကိုခ်ီးက်ူးလို႔ပင္။
စင္ေပၚကဆင္းလာေတာ့ ထာဝစဥ္ေရႊသည္မ်က္ႏွာႀကီးပ်က္ေနခဲ့သည္။ ေဒါက္ဖိနပ္ကိုတဂြပ္ဂြက္ျမည္ေအာင္ ေခါင္းကိုငံု႔ထားလ်က္ လူအုပ္ၾကားထဲကထြက္သြားတာေတာင္ လွလွေလးျဖစ္ေအာင္ထြက္သြားေသးသည္။
ထာဝစဉ္ေရႊရွက္သြားပံုရသည္။ ဒါရွက္စရာမွမဟုတ္တာ ထာဝစဥ္ေရႊရယ္။ စင္ေပၚမွာတစ္ခ်က္မွမတြန္႔ဘဲ ဆိုရဲတဲ့နင့္သတၲိကိုနင္ျပန္ဂုဏ္ယူေနရမွာ။ သူမ်ားဆီကလုယူထားတာ ေကာင္းတဲ့အရာမဟုတ္ေပမယ့္ နင္ဆိုခ်င္လြန္းလို႔မွ လုယူထားရၿပီး အသံုးခ်ခြင့္ရတဲ့အခြင့္အေရးေလ။ ငါ့ထက္နင္ကအမ်ားႀကီးသာပါတယ္။
နင္က ရလာဒ္ကိုပဲၾကည့္တာကိုး။ Output ေကာင္းေကာင္းထြက္လာခ်င္ရင္ Input ေကာင္းေကာင္းသြင္းေပးရတယ္ဟ။ Input ေကာင္းေကာင္းသာသြင္းလိုက္။ ျဗဳန္း ဆိုၿပီးတန္းၿပီးမေပါက္ေျမာက္ရင္ေတာင္ နင့္အရည္အခ်င္းကိုလူေတြသိသြားၾကမွာ။ ခုေတာ့နင့္ခံယူခ်က္ေတြမွားေနေသးတယ္ ထာဝစဥ္ေရႊ။
သူ႔ေဇာႏွင့္သူ သူအရွက္ႏွင့္သူ ညီညီ့ကိုေတာင္မွ မျမင္ႏိုင္ပဲ ေခါင္းငံု႔လ်က္ထြက္သြားသည့္ထာဝစဥ္ေရႊ့ကို ညီညီစိတ္ထဲကပင္ေျပာႏိုင္ေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေလာကအားမာန္ယိမ္းတက္သြားသည္။ ေစာနကဆရာဆီမွ "K pop Dance" ဟု သံုးေလးခါေအာ္ျပန္သည္။ ေစာေစာကလိုပါပဲ က်ားေျခာက္ေယာက္ မိန္းကေလးေျခာက္ေယာက္ပါသည့္ Dance အဖြဲ႔တစ္အဖြဲ႔ အေပါက္ဝနားတြင္လာရပ္ၾကျပန္သည္။ အေပၚေအာက္ အနက္ရွပ္ အနက္ဂ်င္း အနက္ရႉး အနက္လက္ပတ္ အနက္ၪီးထုပ္ ဆင္တူမ်ိဳးကြဲဝတ္ဆင္ထားၾကကာ အပီအျပင္ဒြန္႔ၾကမည့္ပံု။ အနက္ေရာင္ေတြၾကားကေန ရွားရွားပါးပါး တစ္ကိုယ္လံုးစြတ္စြတ္ျဖဴေလးတစ္ေယာက္ပါေသးကာ
"မေၾကာက္ဖို႔" "အားတင္းထားဖို႔" "အခါခါေလ့က်င့္ထားတာ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာသတိရဖို႔" ထပ္ခါထပ္ခါမွာေနေလသည္။ သူကေခါင္းေဆာင္ပင္ျဖစ္မည္။
ေတာ္လိုက္ၾကတာ။ သတၲိရိွတဲ့အျပင္ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မႈစြမ္းရည္ပါအလံုအေလာက္ရိွေနသည္။
သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ညီညီပါလိုက္ရင္ေတြခုန္မိ၏။ ထာဝစဥ္ေရႊ့ကိုေတာင္ စိတ္ထဲကေျဖသာေစမည့္စကားေတြေျပာေနေပမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က်လည္း ရင္တုန္ေနတာ။ ကိုယ့္အလွည့္ကဘယ္ေတာ့လည္းမသိ။ က်ဘမ္းေခၚတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္သည္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ယိမ္းၿပီးတစ္ယိမ္းနာမည္ေတြေခၚတိုင္း ညီညီ့မွာရင္ေတြခုန္ရတာ။
အစ္ကိုကလည္း ခန္းမထဲမွာ။ ရုတ္တရက္ထလာရင္လည္း လူေတြအာရံုစိုက္စရာျဖစ္သြားမွာ။
ညီညီ့ကိုအဆင္ေျပရဲ့လားလို႔ လွမ္းေမးေပမယ့္ ေျပတယ္ပဲျပန္ပို႔လိုက္သည္။ ဒီအထိေရာက္လာၿပီးၿပီ အစ္ကို႔ကိုဒုကၡထပ္မမ်ားေစခ်င္ေတာ့။
ရင္ထဲကအတုန္ကို ေပ်ာက္ေအာင္ဘာလုပ္ရမလဲ။ သီခ်င္းနားေထာင္ေနရေအာင္လည္း ဒီလူအုပ္နဲ႔ ဒီလိူလႈပ္ရွားဆူညံေနပံုနဲ႔ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္။ ေခ်ာင္တစ္ခုခုမွာသြားနားေထာင္ေနရင္လည္း ကိုယ့္အလွည့္ကိုယ္မသိလိုက္ပဲေနမည္။ အစ္ကိုလာေခၚလာရင္လည္းမေတြ့ရင္..... မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး။
သီခ်င္းနားမေထာင္ေတာ့ဘူး။
ဟူး ေျပာကာမွပိုေတာင္တုန္လာၿပီ။
ေလာကအားမန္အဖြဲ႔ဆင္းလာ၍ K pop Dance အဖြဲ႔တက္သြားေလၿပီ။ တကယ္ေတာ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြပါ။ ညီညီပါ ရင္တုန္တာေတြခဏေပ်ာက္ၿပီး လိုက္ကခ်င္မိသြားသည္အထိ။ K pop ရဲ့ ေပါက္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းျမဴးျမဴးေတြကို Remix လုပ္ထားကာ တစ္ပုဒ္ ေျပာင္းသြားတိုင္း ကကြက္ေတြမွမလြဲ။
Choreography ပိုင္းမွာလည္း သူတို႔အကဆရာထပ္ထည့္ထားဟန္တူသည့္ကကြက္ေလးေတြကိုလည္း ေတြ့ရသည္။ ညီညီဆို ကသာကတတ္တာ စင္ေပၚတက္ကခိုင္းရင္ ေျခၾကြေတာင္ႂကြမွာမဟုတ္။
"Hit you with that Ddu Du Ddu Du.... ဂ်ိမ္း(တီးလံုးေျပာင္းသံ) ....ဒုန္း ဒုန္း နယ္ကာေခ်းခ်ားလားကား ....."
ယိမ္းေတြၾကားထဲက ထူးထူးျခားျခားေဖာက္ထြက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ဆိုေတာ့လည္း ေအာက္ကပရိတ္သတ္ကပါ တေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႔ သေဘာေတြက်ၾကလ်က္။ ကတဲ့သီခ်င္းေတြကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာအင္တာနက္ေခတ္ရယ္လို႔ျဖစ္မလာခင္ကတည္းက လူတိုင္းရယ္ဖုန္းကိုယ္မွာရိွတတ္တဲ့သီခ်င္းေတြ၊ ခုေခတ္စားလာေတာ့လည္း တကယ့္ကို Globalization အရေက်ာ္ၾကားေခတ္ထတဲ့သီခ်င္းေကာင္းေတြကိုမွ ေရြးၿပီး စပ္ထားတဲ့အတြက္ Choreography ပိုင္းမွာလည္း လူေတျြမင္ဖူးၿပီးသားရိွ၊ သံစဥ္မယ္လိုဒီကလည္း Catchy ျဖစ္ဆိုေတာ့ လက္ခုပ္သံေတြကို တေသာေသာ။
ေနာက္ထြက္ရမယ့္ယိမ္းက နာမည္ႀကီးသႂကၤန္သီခ်င္းျဖစ္တဲ့ "က်ီစားသလား"သီခ်င္းကိုေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္က ဆိုရင္း Performance လုပ္ၾကမွာတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ခုနကလိုအေပါက္ဝနားမွာလူေတြအံုေနတာမ်ိဳးမျဖစ္ေတာ့ စင္ေပၚမွာကေနတဲ့ K pop Dance အဖြဲ႔ကတာကို အစအဆံုးၾကည့္လိုက္ရသည္။
သို႔ႏွင့္ယိမ္းေတြတစ္ယိမ္းၿပီး တစ္ယိမ္းကျပသြားၾကတာ ေနာက္အဆိုေတာ္ေရာက္လာသည္အထိ အားလံုးမပ်င္းမရိႏိုင္ပဲရိွၾကရေလသည္။
ေန့လယ္ ၁၂နာရီကစလိုက္သည့္စံုညီသည့္ ေန့လယ္ႏွစ္နာရီပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ လူႀကီးအခ်ိဳ႕ ျပန္ကုန္ၾကေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ခမ္းမအတြင္းပင္ ရိွေနၾကေသး၏။ အတန္းစံုမွ ယိမ္းေပါင္းစံု၏ မ်ိဳးမတူေသာေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ားေအာက္တြင္ စိတ္တို႔သည္ ယိမ္းပါေနၾကသည္။
ဟိုယိမ္းကပိုေကာင္းတယ္။ ဒီယိမ္းကပိုေကာင္းတယ္ ျငင္းၾကခံုၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။
ေသေသခ်ာခ်ာေလ့က်င့္ထားၾကသည္ႏွင့္အညီ အေကာင္းဆံုးကိုယ္ရည္ေသြး၍ ခ်ျပႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္ ယိမ္းမ်ားသည္ ေအာက္ကၾကည့္သည့္ပရိတ္သတ္ပင္ ပ်င္းလာသည္အထိကိုမ်ားျပားလြန္းသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပ်င္းခြင့္မျပဳ။ ပ်င္းလို႔လည္းမရ။ အဓိကအစီအစဥ္ေတြတၿပံဳႀကီးက်န္ေနေသးတာ။
ဘင္ဂ်မင္ဆမ္းတုန္းကလိုမ်ိဳးပင္ ေလ်ွာက္လွမ္းမွာလူေတြအူံႂကြၾကြႏွင့္ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ညီညီေဘးကပင္ျဖတ္သြားမွာမို႔ ညီညီပါစိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဘယ္သူလဲသိခ်င္လာသည္။ မရရေအာင္အတင္းေျခဖ်ားေထာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ရပါၿပီ။ မိန္းကေလးအဆိုေတာ္တစ္ၪီး။
အိုင္ရင္းဇင္မာျမင့္။ ဟာ.....ရွယ္မိုက္ၿပီပဲေဟ့။
"ေဟး....."
ခန္းမထဲကေအာ္သံႀကီးမ်ား ဟီးထေနတာပဲ။
"အိုင္ရင္း အိုင္ရင္း အိုင္ရင္း"
အိုင္ရင္းသည္ ႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္း ေပါမ်ားလြန္းသည့္သူ႔ရဲ့အေပါက္ေျမာက္ဆံုးေသာသီခ်င္းေတြထဲကမွ "မင္းနဲ႔မွခ်စ္တတ္ၿပီ" "ခ်စ္သူ႔ဆြဲအား" "လြမ္းေနလို႔" "ယိမ္းလိုက္" စသည့္ သီခ်င္းေလးပုဒ္ကိုဆိုျပသြားခဲ့သည္။
အဆိုပညာအေပၚပိုင္ႏိုင္မႈ၊ အသံ၏ၾကည္လင္ခ်ိဳသားမႈ၊ ဆိုႏိုင္မႈ ဝမ္းစာျပည့္ဝမွဴတို႔ျဖင့္ အရစ္အဆြဲအနိမ့္အျမင့္ သိပ္နားေထာင္ေကာင္းသည့္ အိုင္ရင္းကိုပရိတ္သတ္မ်ားက လက္ခုပ္သံမ်ားေခါင္မိုးပြင့္မတတ္ခ်ီးျမႇင့္ေပးခဲ့ၾကသည္။
"ညီညီ အဆင္သင့္ျပင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့မယ္"
ေနာက္က ရုတ္တရက္ႀကီးေရာက္ခ်လာတဲ့ အစ္ကိုရဲ့သတိေပးစကားေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးတုန္သြားရေတာ့သည္။ ခုေလးတင္ မအိုင္ရင္းဆိုတဲ့အေပၚနစ္ေျမာရင္း ကိုယ္ေၾကာက္ေနတာေတြပါ ခဏေပ်ာက္ေနတာ။ သူတို႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့။ ရိွၿပီးသားသတၲိေတြပါ ခ်က္ခ်င္းအေငြ့ပ်ံကုန္သလို ဒူးေတြပါတုန္လာသည္ဟုပင္ ခံစားရသည္။
"ညီညီ"
ညီညီ့လက္ကို အစ္ကိုကကိုင္လာသည္။ သတိျပန္ဝင္ဖို႔ ထပ္အသိေပးခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳး အသက္ကိုယဲ့ယဲ့ေလးသာရႉမိလ်က္။ အစ္ကိုကေတာ့ ကိုင္ထားသည့္လက္ကိုမလႊတ္ပဲ တင္းတင္းၫွစ္ထားရင္း အားတင္းထား မေၾကာက္နဲ႔ဆိုသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္အားေပးသည္။
ဟုတ္ၿပီ ဘာေၾကာက္စရာရိွလဲ။ စိတ္ကိုေျဖ စိတ္ကိုေျဖ။ အသက္ကိုမွန္မွန္ရႉ။
"စင္ေပၚတက္တဲ့အခ်ိန္ထိရင္တုန္ေနရင္ အမွားလုပ္မိလိမ့္မယ္ညီရ။ ညီဆိုျပတာပဲ သူတို႔နားေထာင္ရမွာ။ ညီညီေကာင္းေအာင္ဆိူျပရင္ သူတို႔ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္ရမယ္။ သူတို႔ကိုေကာင္းေကာင္းေလးနားေထာင္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ညီ့ရင္ထဲကအေၾကာက္ေတြကို အစားထိုးေဖ်ာက္လိုက္။ ဟုတ္ၿပီလား"
အစ္ကို႔စကားသံေတြကိုပဲ နားထဲျပန္ၾကားေယာင္ေနလိုက္သည္။ အရင္ဆံုး အစ္ကိုကအရင္ တစ္ကိုယ္ေတာ္တက္ဆိုမွာ။ ဆိုၿပီးမွ ညီညီ့ကိုအတူဆိုဖို႔ဖိတ္ေခၚမွာမို႔ စင္ေပၚကိုညီညီက တစ္ေယာက္တည္းတက္ရမွာျဖစ္သည္။ အစ္ကိုနဲ႔အတူတက္ရမွာမဟုတ္။ အစ္ကိုကလည္းဒါကိုသိဟန္ရိွသည္။ ဒါေၾကာင့္ မေၾကာက္ဖို႔ပဲတြင္တြင္ မွာေနသည္။
အစီအစဥ္ကဆက္သြားေနၿပီ။ အစ္ကို႔ကိုဖိတ္ေခၚတဲ့အသံ စင္ေပၚမွထြက္လာၿပီ။ ညီညီကစိတ္ခ်ပါလို႔တစ္ခြန္းေျပာလိုက္၍ အစ္ကိုကေနာက္တ
ၾကည့္ၾကည့္နဲ႔စင္ေပၚတက္သြားရေတာ့သည္။
အေစာကတည္းက ညီညီနဲ႔အစ္ကိုရဲ့နီးကပ္ေနမႈကို ေလ်ွာက္လွမ္းကလူေတြက စိုက္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ခုလိုတစ္ေယာက္တည္းႀကီးက်န္ခဲ့ေတာ့ သူတို႔ကဘာမွမေျပာေပမယ့္ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းေက်ာမလံုစြာက်န္ခဲ့၏။
"ေဟး....."
"သက္မင္း...ခန္႔ထင္........သက္မင္း...ခန္႔ ထင္"
"မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သက္မင္းခန္႔ထင္ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ား...."
"ေဟး..."
သက္ထင္ အသံကိုဖိဆြဲဆြဲ၍ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ အားေပးသံႀကီးကေဝါခနဲ လ်ွံတက္လာသည္။
"ညီေလးေရ မင္းပရိတ္သတ္ကေတာ့အျပည့္ပဲေနာ္။ အပီဆိုပစ္လိုက္ေတာ့"
"အဟဲဟဲ ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို"
"ဒါဆိုရင္ ပရိတ္သတ္ႀကီး....ကြၽန္ေတာ္တို႔နားေထာင္လိုက္ၾကရေအာင္လား"
"ေဟး....."
စင္ေပၚကတီးဝိုင္းက ဒရမ္သမားစီက Timing သံ "တပ္ တပ္"ဟူ၍ေလးခ်က္ထြက္လာသည္။ သက္ထင္မွာမိုက္တစ္လံုးသာရိွၿပီး မိုက္ေရ႔ွေရာက္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ သီခ်င္းဆိုဖို႔ကအလ္ုလိုတက္ႂကြလာၿပီးသား။
တီးလံုးသံထြက္လာၿပီ။ ခပ္ျမဴးျမဴးေလးနဲ႔မို႔ ေအာက္ကလူထုကလည္းတလႈပ္လႈပ္။ သီခ်င္းကလည္း တစ္ေယာက္ေသာသူအတြက္ရည္ရြယ္လ်က္။
"ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာ ျပည့္မွေကာင္းတယ္လို႔ ×× ကိုယ္ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ×× စိတ္အားထက္လာတဲ့ မင္းအၾကည့္ေတြက×× ကိုယ့္ကိုယ္ပါအားတက္လာေစတယ္"
"အို ေရး ေရး ...အို ေရး ေရး "
"ပံုစံက အားေပ်ာ့ၿပီး လဲက်ေတာ့မယ့္အားအင္ေလာက္ေပမယ့္ ××× ေလ့က်င့္ႏိုင္တာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္း ×× စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုေပါက္ေနေပမယ့္ မင္းဟာတကယ္ကို သတၲိခဲ×××"
"ဝမ္း တူး"
"စိတ္ခ်လိုက္ မင္းတကယ္လုပ္န္ိုင္တယ္ ×× မင္းေရ႔ွမွာ အနာဂတ္စူးစူးႀကီးရိွေနတယ္ ×× It's Ok ×× မင္းေကာင္းေကာင္းျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မွာ×× ဘာေၾကာင့္လဲ × ဆိုေတာ့× မင္းဟာ စူပါသတၲိခဲ×××"
"Super Star... Super Star... Su Su Su Su Supar Star"
ပရိတ္သတ္ကလည္း သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုသည္။ ခမ္းမႀကီးတစ္ခုလံုးကို ဟိန္းထြက္ေနေတာ့သည္။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား။ သက္ထင္ရဲ့စမ္းလို႔ေျပာရမလား။ သူ႔သီခ်င္းက လူေတြအကုန္လံုးကိုရလို႔။
"ေဟး....."
အားေပးသံႀကီးကို လ်ွံထြက္ေနသည္။ ေက်ာင္းမွာတစ္ခါမွမဆိုခဲ့ဖူးေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာကိုယ္ဒီေလာက္ပရိတ္သတ္မ်ားမွန္း မသိခဲ့။ ခုႏွစ္က သက္ထင္အတြက္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းမို႔ ႏွစ္စကတည္းက ပြဲေတြအကုန္ ပယ္ထားခဲ့ေတာ့ သက္ထင္ဖို႔ခုႏွစ္အတြက္ပြဲငတ္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ ခုလိုအားရပါးရဆိုလိုက္ရမွ အာယားေျပသြားသလိုရိွသည္။ ပထမပုဒ္ဆိုအၿပီးမွာပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ပီတိနဲ႔အတူ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ စိုးရိမ္မႈကပါ အတူတြဲဝင္လာသည္။
သူ ညီညီ့ကို စင္ေပၚေခၚရေတာ့မယ္ေလ။ ပရိတ္သတ္ရဲ့တံု႔ျပန္မႈေကာင္းေအာင္ေရာ ညီညီ့ကိုပါအားရိွေအာင္ ကိုယ္ကအရင္စုစည္းေပးလိုက္ၿပီးၿပီ။ တစ္ပုဒ္တည္းနဲ႔အားကုန္သံုးဆိုလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ညီညီနဲ႔ႏြဲရမယ့္သီခ်င္းအတြက္လည္း အားခ်န္ထားရေသးသည္။ သူအခုေခၚရပါေတာ့မည္။
"ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေနာက္တစ္ပုဒ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခုလိုအမ်ားႀကီးအားေပးၾကတာ တကယ္ဝမ္းသာတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ဆိုခြင့္ရေတာ့မလားမသိေပမယ့္ ဆိုခြင့္ရေနတဲ့အခု ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ေနာက္ထပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ထပ္ေဖ်ာ္ေျဖခ်င္တယ္"
ေမာဟိုက္ေန၍ စကားကိုတစ္လံုးခ်င္း နားနားေျပာသည္။
"ေဟး....."
"ထူးထူးျခားျခားေလးျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ္တိုင္တီးကိုယ္တိုင္ဆိုပါ့မယ္။ အတူဆိုဖို႔တစ္ေယာက္ကို ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္"
"ေဟး....."
အသံတစ္ဝက္ေလာက္ေလ်ာ့က်သြားေလသည္။ သေဘာမတူမႀကိဳက္လို႔မဟုတ္ဘဲ အတူဆိူမယ္ဆိုသည့္တစ္ေယာက္အေပၚ အာရံုေျပာင္းကုန္ၾကလို႔ပင္။ သက္ထင္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အထိ ပရိတ္သတ္ရဲ့အာရံုကို ရသမ်ွစုစည္းထားလိုက္ၿပီ။ က်န္တာ ညီညီ့အေပၚမွာသာရိွေတာ့သည္။
"ညီေလးကိုဖိတ္ေခၚပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
သက္ထင္ သိတာေပါ့။ ဒီေကာင္ေလးကို အေပါက္ဝထိသြားေခၚရမယ္ဆိုတာ။ သက္ထင္ကိုယ္တိုင္ တံခါးေပါက္ဆီေလ်ွာက္ရန္ျပင္စဥ္မွာပဲ အနက္ေရာင္ကိုယ္ထည္တစ္ခုက သူ႔ဆီသို႔ဝင္ခ်လာေလသည္။ နည္းနည္းေလးမွ ကိုင္းမေန
သည့္ကိုယ္ဟန္ႏွင့္ ေျခတံမ်ားဟာ ေျဖာင့္စင္းလ်က္။ ရင္ကိုဖြင့္ထား လက္သီးက်စ္က်စ္ဆုပ္ထားကာ တက္လာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ပိန္ပိန္ေလးေၾကာင့္ သက္ထင္ၿပံဳးလိုက္သည္။
ဒါမွေပါ့ကြ ညီညီရ။
ပရိတ္သတ္ဆီမွ အသံတိုးေပါက္စေလးေတြထြက္လာသည္။ အတန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေလးေယာက္ေလာက္က စႏၵယားကိုစင္အလည္တြင္ခ်ေပးသည္။ ေဘးတြင္ ဂီတာတီးၿပီးဆိုမည့္ အစ္ကိုအတြက္ထိုင္ခံုပါပါသည္။ အေပၚေအာက္ နက္ေမွာင္ေနကာ ဆင္တူျဖစ္ေနသည့္ မတိမ္းမယိမ္းလူငယ္ႏွစ္ေယာက္သည္ ပရိတ္သတ္ကိုၪီးၫႊတ္လိုက္သည္။
"သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရဲ့ညီေလး ဂုဏ္ရည္ညီညီျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတူတြဲဆိုၿပီးေဖ်ာ္ေျဖပါ့မယ္"
ပရိတ္သတ္ဆီက အသံေတြေဝဝါးေနေလသည္။ မႀကိဳက္ဘူးလည္းမဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္တယ္လည္းမဟုတ္။ ထူးဆန္ေနးၾကတာ။ ညီညီ့ကိုဘယ္သူလဲ တို႔ေက်ာင္းကလား စသျဖင့္တီးတိုးေမးကုန္ၾက၍ ထြက္လာသည့္အသံေတြ။ လံုးဝအံ့ၾသသြားေနၾကတာကေတာ့ ညီညီ့အတန္းထဲကလူေတြပါပဲ။ သက္ႏွင္းကလြဲ၍ေပါ့။
ညီညီ စႏၵယားခံုတြင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေအာက္ကလူထု၏အရိွန္သည္ ကိုယ့္အေပၚဖိေနသည္။ ရင္ထဲတလွပ္လွပ္နဲ႔ လိႈက္လိႈက္တုန္ေနသည္။
အားလံုးကငါ့ကိုၾကည့္ေနၾကပါလားဆိုတာႀကီးကို ခဏခဏေတြးမိၿပီး လက္ေတြအေၾကာကပ္ခ်င္လာသည္။ အစ္ကို႔ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငႇိမ့္ျပသည္။ ညီညီဒီေန့အေကာင္းဆံုးလုပ္မွရမည္။
ညီညီဆိုမွာကို ဒီေန့ ေမေမနဲ႔အစ္ကို႔အျပင္ ေနာက္ထပ္စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနမယ့္သူတစ္ၪီးရိွေနေသးသည္။ သူ႔ကိုလာၾကည့္ဖို႔ေခၚခဲ့ေပမယ့္ သူလာလားမသိပါ။ သူရိွတယ္လို႔သတ္မွတ္ၿပီး သူအတြက္ပါဆိုျပလိုက္တယ္လို႔သတ္မွတ္လိုက္မည္။
ဟူး.....။
ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း မ်က္လံုးေတြမိွတ္ထားလိုက္သည္။ အပူေငြ့ေတြအမ်ားၿပီးပါသြားသလို ရင္ထဲေပါ့သြားကာ စႏၵယားခလုပ္မ်ားအေပၚ လက္ေခ်ာင္းေတြ တင္လိုက္သည္။
သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈခရီး စတင္ခဲ့ေလၿပီ။
"တုန္ တုန္ တာ တန္ တင္ တုန္ တင္...တုန္ တာ တင္....တုန္...တင္...."
"Right from the start, you were a thief You stole my heart .... And I... your willing victim...."
မိုက္ခ္သည္ တစ္မိုက္ခန္႔အကြာေလာက္တြင္ရိွကာ အသံဆြဲမႈအေနအထားေကာင္းစြာႏွင့္ ၾကည္လင္စြာျပန္ထြက္လာေလသည္။
"I let you see the parts of me....that waren't all that pretty..... And with every touch you fixed them......"
ညီညီဆိုေနရင္း သတိျပဳမိတာက ဆိုေနရင္း ကိုယ္ထင္ထားသေလာက္ႀကီး အဆင္မေျပတာမ်ိဳးျဖစ္မေနတာ သတိျပဳမိလိုက္သည္။ Solo အပိုင္းမို႔ အခ်ီအခ်ေအးေအးေလးႏွင့္ဆိုႏိုင္ေနတာကို မယံုမိရဲေသး။ အာရံုက သီခ်င္းထဲကေနထြက္မသြားေအာင္ပဲႏွစ္ထားရသည္။
ဆိုေနရင္းကီးေခ်ာ္သြားလို႔မျဖစ္သလို တီးေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြလည္း မွားႏိွပ္မိလို႔မျဖစ္။
"Now you've been talking in your sleep.....Oh Oh"
အရိႈက္သံေလးပါပါလာေတာ့ ေအာက္ကပရိတ္သတ္ဆီက အၿပံဳးေလးေတြခဏတာျမင္လိုက္ရသည္။ ဆိုလိုတာေတာ့ ဒီေကာင္ေလးမိုက္တယ္ေပါ့။ ကိုယ္တိုင္တီးကိုယ္တိုင္ဆိုေနသည့္ ညီညီ့ကိုစိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနၾကေလၿပီ။
"Tell me that you've had enough...... Of our love....Our love........
(Just give me a reason.... just a little bit's enough......)"
အစ္ကိုပါ ဟာမိုနီလိုက္လာၿပီး သီခ်င္းတူရိသာသံတစ္ခုထပ္ေပါင္းလာသည္။ ခုခ်ိန္ထိသီခ်င္းသည္ အဆင္ေျပျပေဆိုေနဆဲ။ အစကေတာ့ ညီညီမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးထင္ေပမယ့္ ကိုယ္တကယ္စလုပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဆိုရတဲ့အေပၚ ေၾကာက္ေနတာေတြတျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့လာသည္။ အရိွန္ရလာတာနဲ႔အမ်ွ အားေတြတက္လာေလၿပီ။
"I'm sorry , I don't understand ..... Where all of this is coming from.....
I thought that we were fine...
(Oh we had everything) ......"
အလယ္ပိုဒ္တစ္ခုလံုး အစ္ကိုကၪီးေဆာင္လ်က္ဆိုသည္။ အပိုဒ္နားတစ္ခါ Our love ေနရာတစ္ခ်က္အျမင့္သံေအာ္ၿပီး Just give me a reason တစ္ပုဒ္ျပန္ဝင္သည္။ စာပုဒ္ခ်င္းတူေသာ္လည္း ကီးေျပာင္းသြားသည္။ ပထမတစ္ခါဟာမိုနီလိုက္ရတဲ့အစ္ကိုနဲ႔ ခုတစ္ပိုဒ္မွာ သံၿပိဳင္ဆိုရသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သံရွည္ဟစ္ရင္း အသံဆြဲျပသည္။
သီခ်င္းရဲ့ Tempo ေနရာသို႔ေရာက္ေလၿပီ။ အားေကာင္းလာသည့္ Battle သည္ပိုျပင္းထန္လာေတာ့မည္။
ညီညီေရာသက္ထင္ပါ အားေတြကိုလည္ေခ်ာင္းဝသို႔စုလိုက္သည္။ တစ္ကယ္ကိုဆိုရတာမလြယ္
သည့္သီခ်င္းမို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ စိန္ေခၚမႈအသစ္တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ေနေလသည္။
"Oh tears dust and rust....."
ညီညီကလည္း ေအာ္သည္။
"I'll fix it for us ...."
အစ္ကိုလည္း အသံကိုျပားလိုက္ခ်ၿပီး ေအာ္သည္။ တစ္ေယာက္တျပန္ၾကည့္ေနမိဖို႔လည္း မေမ့။
"We're collecting dust, but our love's enough...."
"You're holding it in....."
"You're pouring a drink"
"No.... nothing is as bad as it seems"
အစ္ကိုက ညီညီ့ကိုေအာင္ျမင္စြာလမ္းေၾကာင္းေပးႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။
"We'll come clean.....!!"
အခက္ခဲဆံုးေနရာမို႔ အသက္တစ္ခ်က္ေအာင့္ရင္းဆိုခ်လိုက္ရာ ညီညီ့အသံသည္ စူးရွၿပီးပီပီသသ။ ခမ္းမႀကီးတစ္ခုလံုးဟိန္းထြက္သြားကာ ပရိတ္သတ္ဆီကအံၾသဘနန္း မ်က္ေတာင္မခတ္ႏိုင္။
"ဝိုး....."
သီခ်င္းနိဂံုးအပိုဒ္ေရာက္လာၿပီ။ ေခ်ာေခ်ာေမြ့ေမြ့ႏွင့္ အဆံုးသတ္ဖို႔သာက်န္ေတာ့သည္။
"Just give me a reason...... Just a little......"
ႏွစ္ေက်ာ့ျပန္ဆိုၿပီးေနာက္ သီခ်င္းအရိွန္က ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာသည္။
"Oh that we're not broken just bent and we can learn to love again...... "
သီခ်င္းကိုေအာင္ျမင္စြာအဆံုးသတ္လိုက္ႏိုင္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ၾကည္လင္သည့္စႏၵယားသံကလည္းတစ္ဆက္တည္းထြက္လာလ်က္။
"တုန္ တုန္ တာ တန္ တင္ တုန္ တင္...တုန္ တာ တင္....တုန္...တင္...."
သီခ်င္းသံလံုးဝရပ္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ ဟူးခနဲ အသက္ရႉထုတ္ပစ္လိုက္ကာ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခုလံုး အလုပ္အျပည့္လုပ္လိုက္ရသလို ရင္ဘတ္ထဲမွာအားရေက်နပ္မိသည္။
သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
ညီညီလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
ပရိတ္သတ္သည္ ၿငိမ္သက္စြာၾကည့္ေနၾကဆဲ။
မႀကိဳက္မႏွစ္သက္လို႔ပင္ အားမေပးၾကသလား လက္ခုပ္တီးဖို႔ေမ့ေနၾကသလားလို႔ ညီညီလက္ခုပ္သံကို ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလးႏွင့္ေတြးေနခိုက္
ညီညီမယံုႏိုင္ေအာင္ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံႀကီးသည္ ........
..............
#Thurein
March 25 1:02PM