Mijn vierde bijles zat er aan te komen en was bijna een feit. Ik was zenuwachtig en dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op.
Ik liep naar het lokaal en nam plaats op het plekje waar ik altijd zat. Sander was er nog niet.
Een paar minuten later kwam hij vrolijk binnengelopen. Hij ging tegenover me zitten en keek mij alleen maar aan. Ik glimlachte naar de jongen tegenover mij en keek daarna snel weg.
Ik opende mijn schrift en Sander stond op om naast mij plaats te nemen. Al die tijd was het stil.
Eng stil.
‘Je hebt het goed gedaan,’ zei hij met een glimlach. Ik keek hem aan en voelde de horde vlinders door mijn buik gieren. Mijn knieën zouden knikken als ik stond, maar ik zat dus had ik daar geen last van. Mijn hoofd liep rood aan en ineens dacht ik aan mijn belofte.
‘Hoorde ik nou dat jij het hebt uitgemaakt met Noa?’ vroeg ik voorzichtig. Hij schrok en knikte.
‘Tijden veranderen, ze is het niet meer voor mij,’ zei hij. ‘En zoals ik al voorspeld had weet gelijk de hele school waarom. Ze kan ook nooit haar mond houden.’ Ik knikte, ik wist ook waarom, ten minste als de roddels klopte.
‘Ik hoop dat je niet geschrokken bent van de achterliggende reden,’ zei Sander. Ik keek hem vragend aan.
‘Waarom zou ik moeten schrikken? Het gebeurt toch wel vaker dat je iemand anders leuk vind?’ vroeg ik aarzelend.
‘Ik heb het meer over de persoon die ik leuk vind.’ Toen schrok ik wel even. Waarom zei hij dit tegen mij? Het was Emma, ik wist het zeker. Mijn gezicht betrok. ‘Het is Emma zeker?’ vroeg ik twijfelachtig.
Sander keek mij vragend aan en schudde toen zijn hoofd.
‘Nee, sorry, Emma is een leuk meisje, maar dat is alles. Ik voel niets voor haar,’ zei hij. Ik knikte en stiekem was ik opgelucht. Maar anderzijds vond ik het zielig voor Emma. Hoe moest ik dit zeggen?
Sander ging dichter tegen mij aanzitten en wees een opdracht uit het boek aan die ik moest maken. Er hing een ongemakkelijke sfeer in het lokaal. Ik was bloednerveus en wilde gewoon weten wie hij leuk vond. Ik moest het weten, voor mezelf, maar vooral voor Emma. Hij ging op tafel zitten terwijl ik me op wiskunde probeerde te concentreren.
‘Wie vind je dan leuk?’ vroeg ik uit het niets aan hem. Sander keek op en glimlachte naar me. Ik voelde me een idioot, dat ik het überhaupt vroeg, alsof het mij iets aan ging.
‘Een heel mooi, lief en leuk meisje,’ zei hij. Ik was direct teleurgesteld. Hij vond mij niet leuk en Emma ook al niet.
Ik snapte niet dat ik teleurgesteld was, ik wist gewoon al dat ik bij Sander geen kans maakte, ik was maar een vreselijk en misselijkmakend meisje.
‘Wat is er?’ vroeg Sander toen hij mijn teleurstelling zag.
‘Ik vind het gewoon zo zielig voor Emma, ze is helemaal stapel gek op je,’ zei ik.
‘Ik niet op haar, ik kan er niets aan doen, maar het is zo.’
‘Op wie dan wel?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Waarom wil je dat weten?’ vroeg Sander terwijl hij een rondje door het klaslokaal begon te lopen.
‘Voor Emma,’ het was de halve waarheid. Emma wilde het weten, maar ik net zo graag. Hij keek mij aan en ging uiteindelijk weer naast mij op de stoel zitten. Ik voelde dat zijn blik op mij was gericht.
‘We zijn hier voor wiskundebijles,’ zei hij snel. Ik wist dat hij gelijk had, het ging mij ook niets aan. Sander begon iets uit te leggen.
Het viel stil. Het raam stond open en de wind waaide zacht door mijn lange blonde haren. Ik keek in Sanders prachtige blauwe ogen en hij in mijn lelijke bruine ogen. Hij boog zijn hoofd langzaam naar de mijne en drukte zijn zachte, warme lippen op die van mij. Ik begreep het niet, maar beantwoordde zijn zoen, tot hij zich na een paar seconde weer terug trok. Het was een nog betere zoen dan de vorige. Sander keek mij aan, zonder ook maar één woord te zeggen. Ik begreep het niet en dat zei ik ook.
‘Jij bent het,’ zei hij. Vol ongeloof keek ik hem aan. Hij knikte nogmaals en er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. ‘Die vorige zoen betekende enorm veel voor mij,’ ging hij verder. Ik bleef hem lachend aankijken. Vervolgens drukte ik mijn lippen op die van Sander.
Ik zoende Sander!
Het was niet te geloven maar waar. Mijn hart klopte tien keer zo snel en het voelde goed, het was geweldig, Sanders was geweldig, alles was perfect. Totdat mijn wereld weer realiteit begon te worden. Ik trok mezelf terug en keek Sander aan. Bijna zou ik vergeten waarom ik niks met hem kon beginnen, ik verdronk in zijn ogen.
‘Het kan niet,’ zei ik.
Ik wilde dat het anders was, dat ik gewoon met Sander kon zijn, voor altijd. ‘Ik heb het beloofd aan Emma, ik zou nooit achter jou aan gaan,’ ging ik verder.
‘Lieve Ilse, ik vind je leuk, je bent geweldig en ik heb alles voor je over,’ zei Sander. Ik schudde mijn hoofd en richtte mijn blik op de vloer.
‘Niemand vindt mij leuk,’ zei ik zachtjes. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat Sander het hoorde. Maar hij hoorde het maar al te goed.
‘Dan ben ik liever niemand dan iemand.’ Ik lachte.
‘Ik kan het Emma niet aandoen,’ zei ik. Het was waar, Emma zou er kapot van zijn. Ze zou er niet tegen kunnen om mij met haar liefde te zien, met de jongen waar ze al maanden verliefd op was. Ze zou kapot gaan van verdriet.
Uiteindelijk gaf ik toe dat ik hem leuk vond. Maar het zou niet kunnen. We besloten een soort van geheime relatie te beginnen. Niemand mocht weten dat wij met elkaar hadden. Niemand, dus ook mama niet.
Ik zweeg de hele vrijdag over Sander. Tegen Emma zei ik dat hij niets los wilde laten over degene die hij leuk vond. Ik voelde me vreselijk dat ik moest liegen. Tijdens de pauze ging ik naar de wc, waar ik met Sander had afgesproken. Samen liepen we naar het lokaal waar ik altijd bijles kreeg. Hij draaide het lokaal op slot en begon me direct te zoenen. Ik voelde hoe zijn handen onder mijn shirt gingen en ik schrok. Ik trok zijn handen weg en keek hem geschrokken aan.
‘Oh, sorry, ik wilde niet..’ stamelde Sander. Hij werd rood en keek mij recht in mijn ogen aan.
‘Nee, maakt niet uit.. ik vind het gewoon allemaal nog een beetje eng,’ zei ik. Hij mocht hoe dan ook mijn rug niet zien. Sander knikte. We stonden tegenover elkaar in een wiskunde lokaal. Een orkaan van vlinders stormde door mijn maag en ik drukte mijn lippen op die van Sander. We zoende totdat de bel ging en we weg moesten.
‘Volgende week halen we samen een ijsje, op vrijdag!’ riep Sander terwijl hij het lokaal verliet. Ik lachte en knikte. Ook ik verliet het lokaal en kwam met een grote lach bij het volgende lokaal aangelopen. Ik wachtte tot de leraar kwam en praatte ondertussen met Emma. Noa kwam aangelopen en liep in mijn richting.
‘Ilse, ik wil je spreken! Nu,’ zei Noa dringend. Ik knikte en liep achter Sanders ex aan. Wat moest ze van me?
‘Ik weet niet wat jij met mijn vriendje hebt gedaan in die weken dat je hem kent, maar je blijft van hem af. Als jij hem ook maar met 1 vinger aan raakt weet ik je vinden,’ dreigde Noa. Ik schrok en keek Noa met grote ogen aan. Bedreigde ze me nou?
‘Wat ga je doen als ik hem voor me win?’ vroeg ik uitdagend. Noa lachte naar mij en liep weg. Mijn handen trilde en mijn hart bonsde. Ik sloeg mijn ogen neer en bleef verslagen achter. Ik had echt geen idee waar die meid toe in staat was.
De week was voorbij gevlogen, het was ineens weer vrijdag. Ik zou met Sander een ijsje halen maar ik zou ook met mijn vriendinnen de stad in gaan. Ik loog tegen ze dat ik niet mocht van mama. Ze geloofde mij. Ik voelde me vreselijk over mijn leugen, maar voor mij leek het op dat moment de beste oplossing. Eigenlijk kon ik wel, maar ik verlangde zo erg naar die dag met Sander dat ik het shoppen uitstelde. Hier was shoppen toch niet leuk. Met vriendinnen kon ik nog vaker afspreken en met Sander misschien niet. Sander knapte na vandaag misschien wel helemaal op mij af. Ik had tegen hem gezegd dat we niet de stad in mochten, want dan kon ik mijn vriendinnen tegen komen. Hij had begrijpelijk naar mij geknikt.
Die middag zaten Sander en ik in de ijssalon, ik at een bananenijsje en hij at er een met aardbeiensmaak. We zaten in het hoekje, waar bijna niemand ons zag. Maar af en toe keken we toch of er iemand kwam.
‘Mag ik proeven?’ vroeg Sander met zijn blik op mijn ijsje gericht. Ik knikte en wilde hem mijn ijsje geven. Hij lachte, schudde zijn hoofd en boog zijn hoofd naar de mijne toe. Hij drukte zijn lippen op mijn bevroren bananenijs lippen en zoende mij.
‘Hmm, lekker, ik denk dat ik die de volgende keer maar neem,’ zei hij met een lach op zijn gezicht. Ik lachte.
Stiekem vond ik het spannend zo’n geheime relatie, maar anderzijds voelde ik met schuldig tegenover iedereen, maar vooral tegenover Emma.
Hand in hand liepen we een rondje, met het risico dat mensen ons zo zagen. Het maakte mij eigenlijk niet uit. Ik was Sanders vriendin en dat kon ik wel van de daken schreeuwen. We vermeden expres de winkelstraat, zo kon ik Emma, Zoë en Joëlle niet tegenkomen.
Ik stopte met lopen en zoende Sander op zijn mond, enkele seconde lang stonden we midden op het pad en waren we iedereen tot last. We liepen verder toen we doorhadden dat de mensen dit iets minder waardeerde dan Sander deed.
Zonder dat het tot ons doordrong liepen we de winkelstraat in. Het was dom, ik weet het, en zo klonk het als een slecht verhaal, maar het gebeurde gewoon. Bij de Intertoys duwde ik hem een steegje in, zodat niemand ons verder zou zien. Daar zoende ik hem en hij zoende mij.
Tien minuten lang stonden we in dat steegje, toen moest ik naar huis. Ik wist al dat ik thuis een groot probleem had, ik was al anderhalf uur te laat. Mama zou mij weer helemaal bont en blauw slaan, tot ik bijna in mijn tranen verdronk. Sander knikte begrijpelijk, ook al wist hij niet wat er achter zat. Ik liep het steegje uit en vijf minuten later volgde Sander.
Thuis had ik een groot probleem, mama wachtte kwaad en ongeduldig op mij in de woonkamer. Zo langzaam mogelijk trok ik mijn jas uit en schopte ik mijn schoenen uit.
‘Hier komen jij!’ schreeuwde mama toen ik naar boven wilde gaan. Om nog meer problemen te voorkomen luisterde ik naar de vrouw die beweerde dat ze mijn moeder was. Ik ging op de bank zitten terwijl ik zag hoe mama een glas whisky achterover klokte. Ze trok me van de bank af en schudde me helemaal door elkaar.
‘Ben je nu helemaal gek geworden!? Jij gaat na schooltijd verdomme direct naar huis! ’ gilde ze. Mijn lippen trilde en mijn ogen vulde zich met tranen. mijn lichaam shakete terwijl ik mama aankeek. Ik zag haar hand dichterbij komen en voelde een harde klap in mijn gezicht. Ruw probeerde ik mezelf los te trekken. Mama trapte me in mijn rug. Ik opende mijn mond om te gillen, maar er kwam geen geluid meer over mijn lippen.
‘Naar boven! Nu!’ schreeuwde mama. Ik knikte en rende zo snel als ik kon naar boven. Ik wilde door de grond zakken, dan was ik weg van deze vreselijke plek, dan was alles beter. Het was overal beter dan op die plaats.
Ik ging de badkamer in en kleedde me uit. Mijn afzichtelijke kleding die mijn moeder ooit voor mij had gekocht gooide ik in de hoek op een hoopje.
Even later stroomde het warme water over mijn rug en de rest van mijn lichaam. Het deed pijn door mijn blauwe plekken en sneeën, maar toch vond ik het heerlijk.
Twintig minuten lang stond ik doelloos onder de douche. Mama zou dit niet leuk vinden, het duurde te lang. In dit huis mochten mensen die Ilse heette maar vijf minuten douchen. Had je een andere naam? Dan mocht je zo lang als je maar wilde.
Poedelnaakt stond ik voor de spiegel. Mijn lichaam zag er helemaal beurs uit van de blauwe plekken, alleen mijn onderarmen waren nog redelijk normaal. Op mijn benen zag ik de sneeën die ik bij mezelf had gemaakt, het hart was nog duidelijk zichtbaar. Op mijn buik had ik een grote i gekrast, die zat er inmiddels al twee maanden. Elk litteken op mijn lichaam stond voor een zwakte. Ik was gewoon een verdomde zwakkeling. Anders had ik dit nooit bij mezelf gedaan.
Langzaam kleedde ik me aan, liep ik de badkamer uit en plofte ik op mijn bed neer. Geen idee waarom ik op bed ging liggen, ik deed het en daar ging het om. Na een paar minuten naar het wit-gelige plafond staren ging ineens de bel.
Ik schrok op en rende direct naar de voordeur, zodat ik eerder was dan mama. Ik schrok toen ik zag wie er voor de deur stonden. Het waren Emma, Zoë en Joëlle. Emma was in tranen en de andere meiden keken mij met een moordende blik aan.
‘Wat is er?’ vroeg ik. Mijn blik gleed van Emma, naar de andere twee meiden en weer terug naar het betraande gezicht van mijn beste vriendin. Ik liet de meiden binnen, ze volgde mij naar boven, naar mijn kamer. Op mijn bed plofte we met zijn vieren neer. De drie zaten dicht tegen elkaar aangedrukt en ik keek ze vragend aan. Ik glimlachte, maar die lach verdween toen ik de gespannen sfeer begon te merken. Het voelde alsof er iemand dood was, of dood zou gaan. En ik snapte niet waarom.
‘Waarom doe je haar dit aan?’ vroeg Zoë kwaad. Ze keek mij met haar vuurspuwende ogen aan. Ik had direct door dat we het over Emma hadden ze was niet voor niets zo overstuur. ‘Doe nu maar niet alsof je niets weet!’
‘Je hebt tegen mij gelogen, vuile trut!’ schreeuwde Emma. Het deed met pijn dat ze me zo noemde. Waar ging het over? Ik snapte het niet en bleef mijn kwade vriendinnen vragend aankijken.
‘Tegen ons allemaal. En jij maar zeggen ik mag niet van mijn moeder. En ondertussen hang jij de trut uit!’ riep Joëlle. Ik zag hoe ze troostend een arm om Emma heen sloeg. Als ze mij niet zo aanvielen had ik Emma omhelsd en haar gevraagd wat er was. Ik had haar getroost, tot ze geen verdriet meer had. Maar dit verdriet was mijn schuld.
‘We zagen je zoenen, met Sander, hoe kon je!? Je weet dat ik smoorverliefd op hem ben en jij pakt hem zomaar af, voor mijn neus!’ schreeuwde Emma. Ik had haar nog nooit zo kwaad gezien.
‘Ik vind hem ook leuk, ik ben verdomme ook verliefd op Sander! Maar ik kon het nooit zeggen, omdat ik bang was voor jouw reactie. Em, het spijt me zo,’ zei ik. De tranen sprongen in mijn ogen en drupte langzaam van mijn wangen naar beneden en kwamen ten val op mijn witte dekens.
‘Je had het gewoon moeten zeggen!’ riep Zoë. Ik wist dat ze gelijk had. Het had ontzettend veel ellende en verdriet bespaard. Het kostte mij nu misschien mijn vriendschap en dat allemaal omdat ik een te groot watje was.
‘Dus nu hij vrijgezel is dacht je hé laat ik hem eens voor me winnen, dan heeft Emma maar pech. Het maakt mij toch niet uit dat mijn beste vriendin super ongelukkig wordt,’ riep Emma. Ze probeerde kwaad over te komen door haar stem te verheffen, maar haar stem klonk zwak en trilde. Ze haalde haar neus op en kijk mij fel aan.
‘Het spijt me, ik wil het zo graag goed maken,’ zei ik.
‘En jij maar zeggen dat je niet wist wie hij leuk vond en dat je van hem af zou blijven. Je zei dat je zo graag wilde dat ik iets met hem kreeg, allemaal leugens!’
‘Niet waar. Het waren geen leugens, ik wou echt dat jij iets met hem kreeg en ik zou echt van hem af blijven. Het gebeurde gewoon, hij wilde mij en ik wilde hem, ook al wist ik dat het fout was, ik ben verliefd. Het spijt me zo, ik wilde dat ik alles terug kon draaien, dan had ik dit nooit gedaan,’ zei ik met de hoop dat Emma het mij zou vergeven. Emma reageerde niet. Ik zag hoe Zoë en Joëlle mijn muur met foto’s bekeken.
‘Maar een jongen is dit toch niet waard? We gaan toch geen ruzie maken om een jongen?’ vroeg ik hoopvol. Emma negeerde wat ik net zei en ging verder met verwijten naar mijn hoofd schreeuwen. Ik bleef maar horen hoe slecht ik was, ik was een vreselijke vriendin.
‘Wie weet waar je allemaal nog meer over gelogen hebt!’ riep Emma. Zoë en Joëlle knikte instemmend, maar zwegen verder.
‘Ik heb één keer tegen je gelogen voor jouw bestwil. Ik heb verder nog nooit tegen je gelogen en dat zal ik ook nooit doen! Je bent mijn beste vriendin,’ zei ik. Mijn beste vriendin zat huilend tegen over mij en ik huilde met haar mee. Er hadden zich twee fronten gevormd in mijn kamer, mijn vriendinnen tegen mij. Drie tegen één. Ik wilde geen ruzie met ze maken, ik wilde plezier hebben van hen en van Sander. Waarom kon dat niet gewoon samen?
‘Misschien is dat van je moeder ook niet waar!’
Boem.
Het was als een klap in mijn gezicht, alleen dan erger. Het was het vreselijkste dat Emma ooit tegen mij had gezegd. Mijn daad was er in vergelijking niets bij.
‘Natuurlijk is dat wel waar, zoiets zou ik toch nooit verzinnen!?’ schreeuwde ik uit.
‘Dat dacht ik eerst ook, maar nu.. sorry Ilse, ik kan je niet meer vertrouwen,’ zei Emma, iets kalmer dan eerst. Ze stond op van het bed en ging voor mij staan. Mijn tranen bleven komen, wat had ik gedaan? Ik had de vriendschap op het spel gezet voor een jongen. Waarom? Ik haatte het, ik wilde mijn vrienden terug. Ze waren nog niet eens echt weg en ik miste ze al.
‘Laat zien dan! Die ene keer kon ook van iets anders zijn. Laat verdomme zien dat je moeder je..’ Emma maakte haar zin niet af.
‘Je hebt het gezien! Snap je dan niet hoe pijnlijk het voor mij is om dat te doen?’
‘Snap jij dan niet dat wat jij hebt gedaan veel te pijnlijk is voor Emma?’ riep Joëlle. Ze had geen idee waar het over ging. Het werd één grote schreeuwpartij in mijn kamer. Ik haatte het dat mijn vriendinnen niet begrepen dat ik het moeilijk had en dat ik blij was dat er eindelijk iemand was die echt voor mij ging. Ik had spijt van alles, maar iets meer begrip had ik wel verwacht, vooral van Emma.
Voetstappen klonken op de trap, mama kwam naar boven gestormd.
‘Nu wegwezen, ik heb geen zin in gedonder in mijn huis!’ riep mama toen ze binnen kwam. Ergens was ik opgelucht, de meiden stonden op en liepen mijn kamer uit, terwijl mama bij mijn deur bleef wachten tot ze sowieso de straat uit waren. Het zou weer komen.
Mama ging naast mij op bed zitten en keek me een lange tijd aan. Ik zag geen woede in haar ogen en zuchtte opgelucht. Ineens omhelsde mama mij, ik glimlachte en sloeg mijn armen om haar heen. Ik drukte mama tegen mij aan en het voelde weer even helemaal als vroeger, toen mama nog wel echt van me hield.
Maar haar houding veranderde. Ze liet mij los en keek me aan. Haar blik was nietszeggend.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg mama. Twijfelend vertelde ik over Emma en Sander. Ze schudde haar hoofd en keek me aan. Het leek alsof mama me weer wilde omhelzen, alsof mama mij eindelijk zou troosten, zoals moeders hoorde te doen. Maar haar blik werd kwader en kwader, haar ogen leken vuur te spuwen. Ik werd bang van haar blik en keek mama met grote ogen aan. Ze gaf me een klap.
‘Waarom heb ik zo’n vreselijke dochter? Zoiets doe je toch niet!’ schreeuwde mama. Ze sloeg me nog een keer. Ik dook weg om mezelf te beschermen. Haar vuisten kwamen steeds neer op mijn rug.
‘Hou op!’ gilde ik. Ik veegde een traan weg vanuit mijn ooghoeken en keek mama aan. ‘Alsjeblieft mama,’ jammerde ik.
Hoe leuk deze dag eerst leek te zijn, zo vreselijk was het uiteindelijk. Vreselijk hoe je leven in een paar uur tijd zo kan veranderen, het ene moment had je vrienden en het andere moment was je alleen en had je niemand meer. Ik had niemand meer. Ik was helemaal alleen.
Toen mama mijn kamer uit was trok ik mijn shirt uit en ging ik voor de spiegel staan. Ik griste het mes uit mijn kast vandaan en bekeek het. Eigenlijk wilde ik dood, gewoon flink diep snijden, dan was ik overal van af. Dan was ik eindelijk weg. Maar ik kon het niet, zelfs daar was ik te mislukt voor.
Ik zette het mes met moeite in mijn onderrug en trok het mes zo ver mogelijk door naar boven. Ver kwam ik niet, ik kon er niet bij. Het was mijn eerste snee op mijn rug. Het bloed drupte langzaam naar beneden, op mijn donkere spijkerbroek. Pijn gierde door mijn hele lichaam, ik had het verdiend. Ik was stom geweest, dus ik moest er voor boeten. Nogmaals zette ik het mes in mijn lichaam, dit keer was mijn buik de gelukkige winnaar. Naast de I kraste ik de Z, van van Zanten, mijn achternaam. Ik zag hoe het bloed mijn huid van kleur liet veranderen. Het voelde als een opluchtging. Het was de enige pijn die ik aan kon, de enige pijn waar ik iets over te zeggen had. Het mesje veegde ik af aan een papiertje, dat ik samen met het mes weer in mijn kast gooide. Ik maakte mijn wonden schoon en beplakte mijn buik en rug met pleisters.
Als ik bukte deed het pijn. En dat kwam niet alleen door de snee, maar ook door de klappen die ik gekregen had. Maar ach, ik verdiende het, ik was niets waard.
Sander zat op mijn kamer, na veel gezeur kreeg ik mama gek genoeg. Ik had tranen in mijn ogen en vertelde hem wat er gisteren was gebeurd, over de klappen en sneeën zweeg ik, dat mocht en kon ik hem niet vertellen.
Buiten regende het. Het weer was super onvoorspelbaar, de ene dag was het super warm en de dag erna kon je bijna weer schaatsen, zo koud als het was. Vandaag was zo’n dag dat je liever binnen bleef, het was koud, vies en regenachtig. De zon van een paar dagen geleden was nergens meer te bekennen.
Sander troostte mij en beloofde mij dat alles weer helemaal goed zou komen. Ik wilde zo graag dat ik hem kon geloven, dat ik wist dat alles goed zou komen. Maar hij wist het zelf ook niet, hij kon het niet weten. Ik had Emma nog minstens tien berichten gestuurd, maar ze had ze allemaal genegeerd. Ze was er klaar mee. Onze jarenlange vriendschap was verknald en het was mijn schuld. Het mocht niet lang duren, onze ruzie, ik zou er kapot aan gaan. De opmerking over mama, dat ik zou liegen bleef in mijn hoofd rond spoken, maar dat kon ik Sander niet vertellen.
‘Ga je morgen met de hele groep mee zwemmen?’ vroeg Sander. Ik keek hem aan en probeerde de perfecte smoes te bedenken. Ik wilde graag mee, maar het kon niet. Dan zou hij mijn blauwe plekken en sneeën ontdekken.
‘Ik kan even niet zwemmen,’ zei ik snel. Wat ik verder zou zeggen wist ik eigenlijk nog niet. Sander keek mij vragend aan. Ik sloeg mijn ogen neer.
‘Ik ben ongesteld,’ zei ik snel. Ik voelde dat ik rood aanliep. Sander lachte naar me en knikte begrijpelijk. Ik voelde me slecht en ellendig, ik loog alweer. Eerst was ik mijn vriendinnen al kwijt door een leugen, maar mijn vriend wilde ik niet ook nog kwijt raken. Het deed me pijn om tegen hem te liegen, of tegen wie dan ook. Maar ik kon niet anders, ik had geen keuze.
Zaterdag voelde ik mij ontzettend alleen, Sander was in het zwembad met zijn vrienden en mijn eigen vriendinnen hadden mij voor dood verklaard. Ik had niemand meer, net nu ik zo hard een goede vriendin als Emma nodig had.
Maandag stond ik helemaal alleen in de pauze te wachten tot Emma, Joëlle en Zoë kwamen, maar niemand kwam. Ik at mijn koekje, maar het smaakte me niet. Ik voelde me ontzettend eenzaam, er hing een kille sfeer in de grauwe school. Sander stond bij zijn vrienden en de hele school wist ineens van onze relatie. Noa zou mij zo wel weer een bezoekje brengen. Ik had immers niet naar haar dreigement geluisterd.
Veel mensen zijn mij gaan haten door mijn relatie met Sander, alleen maar omdat iedereen dacht dat ik Sander boven mijn vrienden verkoos. Ik heb dat nooit gedaan. Mijn vriendinnen waren het belangrijkste dat ik had, maar ik was het kwijt. Ik had ze niet meer, ze wilde mij niet meer.
De zoemer ging, ik maakte aanstalten om richting het wiskunde lokaal te lopen. Wiskunde hadden we altijd met zijn vieren. Ik zat dan naast Emma en het hele uur hadden we de grootste lol. Zij haalde zevens en achten terwijl ik drieën haalde, maar zelfs zonder het lol maken zou ik geen goed resultaat halen. Op de gang kwam ik Noa tegen.
‘Ilse van Zanten, jou had ik net even nodig,’ zei ze. Ik deed alsof ik niets hoorde en liep verder. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze in mijn richting kwam lopen. Ze greep mijn schouder beet en draaide mij ruw om.
‘Au!’ riep ik. Ik keek recht in Noa’s bruine ogen.
‘Wij hadden een afspraak dacht ik,’ zei ze. Ik knikte maar zei verder niets. ‘Jij hebt je hier niet aangehouden, rotwijf!’ Ik knikte weer en voelde hoe Noa mij tegen de muur aandrukte.
‘Het… het spijt me,’ stamelde ik.
‘Jij zou verdomme van mijn vriendje afblijven!’ riep Noa. De gang was leeg. Er liep niemand meer en de wiskunde les zou over één minuut beginnen. Ik voelde hoe Noa haar hand om mijn keel legde, ze drukte me tegen de muur. Ik hapte naar lucht en maakte een gorgelend geluid. Ik voelde me licht worden in mijn hoofd.
‘Noa! Laat haar los,’ werd er geroepen. Ik herkende de stem direct. Het was Sander. Hij liep naar ons toe en trok Noa bij mij vandaan.
‘Ben je helemaal gek geworden?’ vroeg Sander aan Noa. Noa reageerde niet en liep stampvoetend weg. Ik keek Sander met betraande ogen aan en bedankte hem. Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte mij stevig tegen zich aan.
Drie minuten na het vooral liep ik verder richting het lokaal. Ik liep naar binnen en zag hoe mijn vriendinnen met zijn drieën naast elkaar zaten en expres geen plek voor mij vrij hadden gelaten. Ik verontschuldigde mij voor de leraar maar vertelde niet wat er echt gebeurd was, het ging niemand aan waarom ik vijf minuten later was.
Ik ging gedwee aan de andere kant van het lokaal zitten, helemaal achterin in het hoekje, zodat niemand mij zou opmerken. Ik staarde voor mij uit en verveelde me. Emma, Zoë en Joëlle negeerde mij dood, ik was hun geen blik waardig. Ik voelde me vreselijk en elke seconde begon ik mijn vriendinnen meer te missen.