Kabanata 25
Caspian
I didn't look back to see the guy.
Nanatili akong nakatayo at nakatingin sa kabuuan ng buong laman ng warehouse. Four chains were connected to the wall. Dalawa sa ibabaw at dalawa rin sa babang parte ng pader. The wall looked like it was going to collapsed anytime. Sobrang luma na kasi.
Hindi ko maisip si Caspian na nakatali ang dalawang palapulsuhan at dalawang paa.
If he was tortured here. Bakit ang nakikita kong ebidensya ay ang sa paa at palapulsuhan lang? What about the scars on his back? Saan nanggaling 'yon?
Akala ko talaga ay malalaman ko na 'yon dito sa mismong lugar na 'to.
Hindi pa rin pala.
The chains isn't just an ordinary chain like the chain that Caspian used to me. The chains that I'm seeing right now has thorns like the thing that the guards in Israel put on Jesus' head. Like the crown that made of thorns.
Ayokong isipin pero 'di ko pa rin maiwasan.
Bakit parang nasasaktan ako? Bakit parang apektado ako sa nakaraan niya?
"What are you doing here, little cousin?" ang hindi pamilyar na boses na 'yon ay unti-unting lumalapit sa akin.
Napapikit ako nang isang malakas na ingay mula sa lumang kinakalawang na pinto ang narinig ko.
He closed the door.
Sino ba 'tong self proclaimed na lalaking pinsan ko raw? Sa pagkakaalala ko ay walang kapatid si Dad at nasa ibang bansa ang mga relatives niya. I've met some of my cousin but this guy's voice behind me isn't familiar. Even my Mom's relatives. Wala akong pinsan na ganito ang dating, isa pa ay nahihiya ang mga pinsan ko sa akin at parang ayaw akong kausap.
"Who are you?" tanong ko sa nanginginig na boses habang pinupunasan ang iilang luhang tumakas mula sa mga mata ko.
"Oh? I forgot, you're still a baby the last time you saw me. Maybe, one year old?" nakakainis ang boses nito. Parang sa likod ng mga salitang sinasabi niya ay nakalakip ang napakalaking katotohanan na kailangan kong hukayin mula sa nakaraan.
Sobrang lapit na ng boses niya sa akin pero hindi ko pa rin siya nagawang harapin.
"I don't know you, just go away." pangtataboy ko sa kanya habang nakatitig pa rin sa mga kadena.
Did Caspian locked himself here?
Ano ba 'tong mga iniisip ko? May kausap akong hindi ko kilala at baka ay saktan pa ako ng lalaking 'to tapos ang iniisip ko pa rin ay ang mga maaaring nangyari kay Caspian sa loob ng lumang warehouse na 'to?
Hindi ko nalang kaya pansinin 'tong papansin na lalaking pinsan ko raw, sabi pa nga niya.
"Aren't you curious?" he teasingly asked but it's obviously obvious that I am curious. That's why I'm here. Hinuhukay ang nakaraan ng isang misteryosong Caspian Lordcan. "Khione?" sambit niya sa pangalan ko.
Natigilan ako sa nang dahil sa sinabi niya.
How did he know my name?
Ang famous ko na.
Narinig ko ang mga yabag ng paa niyang naglakad sa kanang bahagi ng warehouse, hindi pa rin ako lumingon.
"I know that you know this place. Did it even cross your mind why I know this place too? Only few people know this place." his voice was dangerously soft and calm. Mukhang mas nakakatakot siya sa ganitong paraan ng pananalita niya.
Parang ayokong marinig ang boses niya kahit kalmado lang ito. Mas gusto ko pang marinig ang supladong boses ni Caspian.
May punto siya sa sinabi niya.
Pakiramdam ko ay pinaglalaruan lang ako ng lalaking 'to. Pero parang mas nararadaman ko ang katotohanan sa kaniya kesa sa mga katotohanang sinabi ni Caspian sa akin.
"Are you one of Caspian's enemy?" walang nababakas na takot sa boses ko pero alam ko at ramdam ko ang takot mula sa kaloob-looban ko.
"Caspian?" he asked incredulously. Puno ng sarkastiko ang tono ng boses niya nang sinambit niya ang pangalan ni Caspian. He even laughed sarcastically.
Happy?
Tawa pa, mabulunan ka sana ng sariling laway mo.
"Hmm? I don't know but Caspian is not Caspian." makahulugang sabi niya. His soft and calm deep voice echoed between the walls of the dilapidated warehouse.
Caspian is not Caspian?
Anong ibig niyang sabihin?
I heard his footsteps stopped right behind me after he walked from the other side of the warehouse.
Hindi ko na natiis at marahas akong lumingon sa kinaroroonan niya pero nagulat ako nang wala akong ibang nakita kung 'di ang nakasarang kinakalawang na pinto ng warehouse.
Hindi ako puwedeng magkamali. Narinig kong huminto ang mga yabag ng paa niya sa likuran ko mismo.
Ba't nawala?
Tangina, baka pinaglalaruan lang ako ng multo?
Lumingon ako sa madilim na bahagi ng warehouse nang narinig ko ang makapanindinig balahibong halakhak niya na parang tinutukso ako.
Makakapasa siya bilang isang lalaking mangkukulam.
Una kong nasilayan ay ang suot niyang sapatos nang humakbang siya papalabas sa madilim na parte ng warehouse. He took one step again until I can finally see his face.
No joke but I can see the resemblance of me to him.
Halos magkasingtangkad lang sila ni Caspian. Pareho rin kaming may mga malalalim na mga mata. He just copied the way I smirk. Wearing an all black clothes, he looked more of a devil.
Napaatras ako nang dahil sa nakita. Ang hirap paniwalaan at ayaw kong maniwala.
I've never seen him before.
"Khione, tell me about your life." he simply said like I'm his long lost friend.
"Life?" wala sa sariling tanong ko habang pinagmamasdan pa rin siya. Sinusuri kung totoo ba talaga 'tong nakikita ko.
His aura is as creepy as this dilapidated warehouse.
Dahan-dahan siyang humakbang palapit sa akin. Tinatapakan ang mga iilang ligaw na damo sa maruming sahig.
A dim light from the sunset just got through the little openings from the old roof with it's cobwebs hanging on the upper corner of it.
Sa sobrang luma ay may butas-butas na ang bubong ng lumang warehouse. Kaya may kaonting ilaw pa rito sa loob kahit gumagabi na.
"Yes, your life. I want to know what I've missed for the past seventeen years," kung makapagsalita siya ay parang kilala niya talaga ako. Pero nakakatakot pa rin ang paraan ng pagtingin niya sa akin, pati na rin ang paraan ng pananalita niya.
His dark orbs was like hiding something.
"Well? Uhm, first time kong nakagat ng lamok noong seven years old—"
Naputol ako sa pagsasalita nang tinapunan niya ako ng isang nakakamatay na tingin na katulad ng kay Caspian pero mas nakakatakot nga lang 'yong Kay Caspian.
Wala naman ako nararadaman sa instinct ko na mapanganib siya. Sadyang nakakatakot lang talaga ang hitsura niya but he have the looks.
"Nevermind." Parang narealize niya na talaga na wala akong kuwentang kakuwentuhan. "How are you with that... Caspian?" huminto siya sa mismong harap ko nang tuluyan na siyang nakarating sa kinatatayuan ko.
Hindi ko magawang umatras.
Pakiramdam ko ay hindi niya naman siguro ako sasaktan.
Ba't ba ang dami niyang tanong sa akin? Sobrang sarkastiko pa rin ng pagkakasabi niya sa pangalan ni Caspian.
"Ayos lang, ikaw kamusta ka na?" tugon ko na dahilan ng pagtawa niya.
Feeling close kasi siya kaya dapat ay gano'n din ako.
His laugh echoed in the whole place. Nakita ko pang may dagang tumakbo sa gilid at nagtago na parang natakot ata sa pagtawa ng lalaking 'to.
Sabi na eh, nakakatakot siya. Pati daga tumakbo na. Sige, ingat ka.
Mukhang marami siyang alam tungkol kay Caspian. Sasabihin niya kaya sa akin 'pag tatanungin ko siya?
"Nabalitaan ko na sobrang tigas daw ng ulo mo? Pinapahirapan mo ba si Caspian?" hindi pa rin nawawala sa boses niya ang pagiging sarkastiko sa tuwing sinasabi niya ang pangalan ni Caspian.
"Hindi ah," kaswal kong sagot.
Bumaba ang tingin niya sa sahig at sa paa kong nakabenda. Nakita ko kung paano umangat ang isang kilay niya at nandilim ang mga mata niya. Nakikita ko na ngayon ang galit sa mga mata niya na parang ayaw niya ang mga nakikita niya.
"Hindi mo nga pinapahirapan si Caspian pero pinapahirapan mo naman ang sarili mo," tinapunan niya ako ng isang masamang tingin. Awkward akong ngumiti na parang isang batang nahuling kumuha ng pera sa loob ng pitaka ng nanay. "Anong ginagawa mo rito?" unti-unting bumabalik sa dating ekspresyon ang mukha niya.
"Gusto kong makilala si Caspian." walang prenong sagot ko. Iyon naman talaga ang pinunta ko rito.
Nakita ko kung paano naging malumanay ang ekspresyon sa mukha niya nang banggitin ko ang pangalan ni Caspian.
"Kilala mo na siya." Makahulugang sabi nito.
"Hindi pa."
"Kilala mo na nga sabi eh."
"Hindi pa nga sabi eh."
Ba't ba pinipilit niyang kilala ko na si Caspian kahit hindi naman? Sa ilang minutong pag-uusap namin ay gumagaan ang pakiramdam ko sa kanya.
He surrendered. Hindi na siya nakipag-away pa sa akin tungkol do'n.
Ilang minuto siyang tahimik at hinayaan akong makialam sa mga lumang gamit na narito. Maliban kasi sa mga kadenang nakita ko ay may lumang mesa at upuan din dito. May cabinet din kaya naisipan kong buksan 'yon baka ay may makuha akong impormasyon.
Mabilis kong sinara ang kabinet nang may nakitang dalawang daga na gumagawa ng milagro.
Nakaistorbo pa tuloy ako.
"Are you done here?" naiinip na sabi ng lalaking hindi ko pa alam kung ano ang pangalan. 'Di naman siya nagpakilala at ang sabi niya lang naman ay pinsan ko raw siya. Nagkrus ang mga braso niya sa ibaba ng dibdib niya at nang unti-unti ng kinain ng dilim ang kaonting liwanag dito sa loob ng warehouse ay nakita kong may kinuha siya sa bulsa niya.
Cellphone.
He turned the flashlight on at ibinigay sa akin ang cellphone niya kaya agad ko itong tinanggap ng walang pag-aalinlangan.
"May titignan lang ako." tinalikuran ko siya at itinapat ang liwanag sa dinadaanan kong mga iilang ligaw na damo.
I turned on the phone to see if I can use it but the there's a passcode. So I turned it off and just focus on my goal here.
Napaatras ako at itinapat ang liwanag sa may paanan ko nang may kung ano ako naramdaman na natapakan ko.
I bended my knees to go down and fetch the old dirty thing from the grassy floor.
It's a necklace.
A chain looking necklace. Sobrang laki ng gap ng mga butas nito but it's still a necklace. Sobrang dumi nito na hindi ko na makita kung silver ba o gold.
Baka puwede ko 'tong isangla.
Nanliit ang mga mata ko nang may pendant pala itong kasama.
It's an initials.
LC
Ibinulsa ko ito at mabilis na tumayo.
Naglakad ako palapit sa kinaroroonan ng lalaking nagmamay-ari ng hawak kong cellphone ngayon at ibinigay sa kanya ang kanyang pag-aari ngunit imbes na tanggapin niya ay mas ikinagugulat ko nang bigla niya akong binuhat.
"Hoy! Kidnap ba 'to? Oo na! Sasama ako! Sa isang kondisyon!" sigaw ko nang nailapag niya ang tiyan ko sa balikat niya na parang isang sako ng bigas.
"Ano?" Natatawang tanong niya at naglakad na papunta sa lumang pinto ng warehouse. Narinig kong sinipa siya iyon kaya lumipad ang iilang bahagi ng lumang kahoy nang nasira ito.
"Huwag mo lang kunin ang laman loob ko!"
Mas lalo lang siyang humagalpak sa pagtawa nang dahil sa sinabi ko.
Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin pero nakikita ko namang pamilyar ang tinatak niyang daan.
"S-Sir?"
Nanginginig na boses ni Kate ang narinig ko nang nakarating kami sa kung saan sinabi ni Kate ay maghihintay siya sa akin.
Kilala ni Kate ang lalaking 'to?
"Mauna ka, susunod ako." Mariing utos ng lalaking buhat ako at narinig ko naman ang pagmamadali ni Kate papasok sa dinadaanan namin kanina.
"Sino ka ba talaga?" kalmadong tanong ko.
Hindi siya nagsalita at nagpatuloy lang sa paglalakad.
Ilang minuto ang lumipas at nakarating na kami sa silid na kung saan ako pansamantalang naninirahan habang nandito si Caspian.
Binuksan na ni Kate ang pinto at lumabas ang galit na si Gordon. Hindi pa rin ako binababa ng lalaki kaya iginalaw ko pa ang ulo ko upang makita kung ano ang nangyayari.
Agad na nag-iba ang ekspresyon sa mukha ni Gordon nang nakita kung sino ang nagbuhat sa akin.
"Sir." he acknowledged the guy and nodded.
Sir lang?
Naglakad papasok sa loob ang lalaking nagbuhat sa akin at nakita kong siniko ni Kate si Gordon na tinapunan lang siya ng masamang tingin.
Parang tahimik silang nag-uusap sa paran ng kanilang mga galaw lamang.
Inilapag niya ako sa kama kaya tumingala ako upang makita ang mukha niya.
"Babalik ako sa oras na kailangan mo na ang tulong ko." his voice was so sincere and caring. Hindi ko maiwasang mag-isip kung totoo ba talaga ang mga sinasabi niya.
"Sir, nasa baba na po si Lord."
"Tanginamo, Gordon. Sumbong mo pa kami, kahit samahan pa kita dali."
Rinig ko ang pag-aaway ng dalawa sa labas dahil hindi naman sinara ang pinto.
"Anong pangalan mo?" tanong ko na kanina ko pa gustong malaman mula sa misteryosong lalaking bigla nalang sumulpot.
"Hindi ka maniniwala kung sasabihin ko sa'yo," makahulugang sagot niya na ikinakunot ng noo ko.
"Gusto kong malaman," walang ekspresyong sabi ko sa kanya habang nakatingala at siya naman aay nakayuko sa akin.
Napapikit siya at huminga ng malalim na parang nagdadalawang isip kung sasabihin niya ba ang pangalan niya o hindi.
Kahit ngayon ko pa lang siya nakita ay parang may koneksyon kaming dalawa.
He stared at me. Nababakas sa kanyang mukha na parang nahihirapan siyang ibigay ang gusto kong malaman.
Ilang minuto siyang tahimik hanggang sa tuluyan na siyang nagsalita.
"I am Caspian Lordcan."
Kasabay ng pagkakasabi niya no'n ay ang malakas na pagbukas ng pinto sa labas. Nakita ko si Kate at Gordon na napayuko nang dahil sa bagong dating.
Naglakad si Caspian papasok sa loob ng silid na may madilim na ekspresyon sa mukha.