Kabanata 6
Honored
"Good evening, Tito and Tita." magalang na bati ni Yandro sa magulang ko.
Nakita ko kung paano sumeryoso ang mukha ni Papa. Meanwhile, my mother look so stunned. Gulat na gulat dahil first time na may tumapak sa bahay na isang Costiño. Nanlalaki pa ang mga mata, mabuti nga't naghanda ng dinner namin. Akala ko kasi hindi magpi-prepare. Sobrang nakakahiya talaga no'n dahil hindi kami natuloy kumain sa labas.
He insist to come here. Ang sabi ko'y pwede naman sa ibang araw. But of course, I inform my mother kaya nakapagluto ng pagkain. Ang dala-dala niyang cake ay nilapag sa lamesa. Ang sabi ni Mama, kapag dumating kami tumungo na agad sa dining area dahil nandoon sila. Kaya pagkarating namin, dumiretso kami dito.
Nagmano si Yandro sa kay Papa at inabot naman niya ang kamay ni Mama upang halikan. My mother is really shock. Hindi pa rin nawawala ang gulat sa kanyang mukha. Talagang hindi siya makapaniwala.
"Have a seat, Mr. Costiño." malamig na boses ni Papa.
Ngumiti si Yandro at tumango.
"Drop the formality, Tito. I'm not yet successful to be called by my surname." malumanay na sabi ni Yandro sabay upo.
Ngumisi si Papa at tumingin kay Mama. Bumuntonghininga naman ako. Lumapit ang kasambahay upang kunin ang cake na binili ni Yandro. Kanina sa biyahe, sinabi ko sa kanyang huwag ng bumili ng cake dahil hindi naman mahilig ang magulang ko sa ganoon. But he insist. Nakakahiya naman daw kung wala siyang dala. Malinaw na sinabi ni Papa na gusto lang siya nitong kausapin sa personal.
I just hope my father wouldn't do anything. Kasi kapag may gawin talaga siyang masama kay Yandro, kaming dalawa ang mag-aaway. Problemado pa nga ako sa hula ng matanda e. Hanggang ngayon hindi pa rin nawawala sa isipan ko ang sinabi ng manghuhula na 'yon. Ayokong maniwala. Ayokong paniwalaan ang sinabi ng matandang 'yon.
Ang sabi sa akin ng mga kakilala ko, hindi daw totoo ang mga ganoon. Ginagawa lang daw 'yon upang takutin ang hinuhulaan. Kaya sa una palang, hindi na ako naniwala pero sa paraan ng pagkakasabi ng matanda, it was like real. Her voice soothing something reality. I don't want to believe but it didn't leave my mind.
Until now, it didn't leave me. Kaya hindi pa rin ako mapakali hanggang ngayon. Hindi ko lang napigilan si Yandro na pumunta dito. He really insist to come here. He wants to meet and talk to my father.
"Hindi mo ako makukuha sa pagiging ganyan, hijo." sarkastikong tugon ni Papa.
Napalunok ako at hinawakan ng palihim ang kamay ni Yandro sa baba ng lamesa. Ngumiti siya at hindi pinansin ang sinabi ni Papa. Bagkus sumagot siya ng napakatapang.
"How can I get your approval, Mr. Alvarado?" he said pleasingly.
Nalaglag ang panga ni Papa sa kanyang sinabi. Diretsahan talaga si Yandro. Kahit kanino, kapag alam niyang wala siyang tinatapakan na tao, sasabihin niya talaga ng buong-buo ang nasa isip niya. He is very open to everyone. Very mature to handle his mind. Kung sa ibang lalaki ito, siguradong mai-intimidate sa mukha ni Papa. Knowing my father, alam kong kapag may lalaki na nagpapakita ng motibo sa akin, si Papa ang humaharap kaya tumitiklop.
"Direct to the point huh, that's what I like." my father in his serious tone.
I swallow again. Gosh, this dinner is very intimidating. Hindi ko alam kung makakakain pa ba ako ng maayos nito. Knowing how they talk, parang hindi nagpapatalo sa isa't-isa.
"My mother taught me to be like this. Kasi kung magpapaligoy-ligoy pa ako, wala naman akong makukuha. So it's better to be direct." tugon niya sa Papa ko.
Tumango ang magulang ko at ngumisi. I sighed. Tumingin sa akin si Yandro at kinindatan ako. Shit! Napakahambog naman nito! Akala mo nakapasa na sa kanyang bar exam! This man is making a history.
"Let's eat first. Marami pa namang oras para mag-usap tayo...right Leyandrius?" my father conclude.
Tumango-tango si Yandro at ngumiti ng magalang sa magulang ko.
"Of course, Tito. My time always free for the parents of my girl." he answered.
Hindi ko napigilan na kiligin. Damn it! May gana pa siyang magsabi ng ganoon sa harap ng magulang ko! Halos hindi na nga ako makahinga ng maayos dito dahil sa presensya nilang dalawa.
"Linda, serve the wine." si Papa sa kasambahay.
Agad na tumugon si Manang Linda. Napahinga ako at tumingin sa mga pagkain na nakahain sa lamesa. Masasarap ang mga pagkain. Siguradong pinaghirapan 'to ni Mama dahil alam kong nagpapa-impress siya kay Yandro.
We started to eat. Gaya ng sinabi ko, masarap nga. Nawala ang pagkabalisa ko dahil sa sarap ng pagkain. Tinignan ko si Yandro, pansin na pansin ko ang ramdam ng sarap sa mukha niya. My mother can cook. She knows to cook. I remember, when she was young, she took a culinary course but she didn't finish it. Ang sabi, ayaw ni Lolo na tapusin niya ang culinary dahil hindi naman daw 'yon magagamit sa negosyo nila. That's why, she stop and start a new course.
And then, my grandfather marry her to my father. At first, my mother wasn't happy. She don't like my father. But my father is very persistent. He pursue my mother in any way. Kaya nabuo ako at naging stable ang pamilya namin. Lumipas ang maraming taon, mas lalo silang naging close that I can feel their love to each other.
"The food taste good, Tita." compliment ni Yandro.
Namula si Mama at hindi makapaniwala na sinabi 'yon ng isang Leyandrius Costiño. Kung bisita lang siguro ako, baka kanina pa ako tumatawa ngayon dahil sa itsura ni Mama. Para siyang nai-starstruck sa isang artista.
"Thank you for the compliment, hijo." she said.
Yandro nodded respectfully. Inabot niya ang wine na nasa gilid at sumimsim doon. Ramdam na ramdam ko ang titig sa kanya ni Papa. Hindi nilulubayan at sinusuri ng malalim. Kung ako si Yandro, baka kanina pa ako nagpaalam na umalis. Hindi ko talaga kayang harapin si Papa na ganito ang expression ng kanyang mukha. Para bang sinasabi niyang dapat kang matakot sa kanya.
"So what do you need to my daughter?" my father ask directly.
Nanlaki ang mata ko. Gosh! Really? Bakit biglaan si Papa! What's wrong with him!? Ngumiti si Yandro habang tumingin sa akin.
"I'm ready to marry your daughter, Tito." he said straight forward.
Umigting ang panga ni Papa. Rinig na rinig ko ang malalim na buntong-hininga ni Mama. Leyandrius is very brave!
"Ano ang kaya mong maibigay sa anak ko? May sarili ka bang company? May maibubuhay ka na sa anak ko?" malamig na sabi ni Papa.
Tumingin sa akin si Leyandrius at ngumiti. Ramdam na ramdam ko ang sincerity sa kanyang mga mata. He looks so ready.
"Wala akong company, Tito. Right now, I'm doing a part time job in my father's business. Pero kapag makatapos ako ng pag-aaral, maghahanap buhay ako ng maayos para sa bubuohin kong pamilya. I will do my very best to make our family in better hands." he paused.
He looked at me, soft and very tender.
"Just give me your blessing and I will do everything to make your daughter happy and love." he said wholeheartedly.
Tumikhim si Papa at umiwas ng tingin sa kay Yandro. Naramdaman ko ang kamay ni Leyandrius sa akin, mahigpit at pinaparamdam niya na handa siya at kaya niya ang pagsubok na haharapin namin. Ganito naman talaga diba? Hindi naman dapat tumatalikod kapag gusto mo ang isang tao.
I'm amazed because Yandro is very brave to face my parents. He is brave to talk to my father. Minsan lang ang ganitong lalaki sa mundo ngayon. Minsan lang ang lalaking kayang humarap sa mga magulang. Sa panahon ngayon, puro paglalaro nalang ang mga ginagawa ng mga lalaki sa babae. I'm not generalizing it but mostly of the boys were just playing. That's the saddest part of being a girl. Hindi mo alam kung seryoso o pinaglalaruan ka lang ba ng lalaki.
Kaya sa mga babae ngayon, they must be strong to face this kind of challenge. Patibayan nalang pero hindi ko alam kung ano ang kaya kong maramdaman sa oras na may mangyaring masama kay Yandro. Iniisip ko palang kung ano ang mga sinabi ng matanda, hindi ko kayang mangyari 'yon.
"My daughter wants to become a doctor. Makapaghihintay ka ba na matapos siya bago kayo mag-settle down?" huminahon na ang boses ni Papa.
"I can wait, Tito. Sinasabi ko po na handa kong pakasalan ang anak niyo pero handa rin po akong maghintay kung kailan siya handa." magalang na sabi ni Leyandrius.
Tumango-tango si Papa at unti-unting umaliwalas ang mukha.
"Akala ko atat ka e. Knowing your blood, hindi marunong maghintay ang mga Costiño. But I believe you. I believe your words. Huwag mong sasayangin ang tiwala ko, hijo." ani Papa.
Napahinga ako ng malalim. Goodness! Akala ko talaga hindi siya magiging open kay Yandro. Hearing those words to my father makes me proud of him. He is a good man. And I am so honored to be his daughter.
---
© Alexxtott