<Unicode>
"ငါမဆင်းတတ်တော့ဘူး!"
"ရှင်!မိဖုရား မဆင်းတတ်ဘူးလား ဒုက္ခပါပဲ"
တက်တုန်းကလွယ်သလောက်ဆင်းရန်ငုံ့ကြည့်လေပိုမြင့်လာလေခံစားရတာကြောင့်သစ်ပင်ကွကြားတွင်သာခွထိုင်၍ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေသည်။
"ဟင့် ပါးပါးရေ သားကိုကယ်ပါအုံး"
"မိဖုရား အဲ့အတိုင်းပဲနေနော် ရှီးအာအကူညီသွားတောင်းလိုက်မယ် မလုှပ်နဲ့နော်အဲ့တိုင်းလေးနေ"
ရှီးအာကကြောင်ကိုကိုင်ကာပြေးသွားပီးယွီအာတစ်ယောက်သာအပင်ပေါ်တွင်ကျန်နေခဲ့သည်။
"ပါးပါးရေ ပါးပါးရဲ့ သားအဖြစ်ကိုလာကြည့်ပါအုံး တစ်ယောက်ယောက်ကယ်ကြပါအုံး!"
ထိုအချိန်အပင်အောက်တွင်လူရိပ်လေးမြင်လိုက်ရတာကြောင့်...
"အောက်ကလူ အောက်ကလူ ကျနော့်ကိုကူညီပါအုံး ဒီမှာပြန်မဆင်းတတ်လို့"
ထိုလူကသူ့အသံကြောင့်မော့ကြည့်လာသည်။
"ကြားလားလို့ ကူညီပါအုံးနော် ဟင့် ဒီပေါ်မှာကြောက်စရာကြီး"
"မငိုနဲ့ ကိုယ်ကူညီပေးမယ် အရင်ဆုံးအတည့်ထိုင်လိုက်"
"အင်း"
"ပီးရင်ခုန်ချလိုက်"
"ဟမ်!ရူးနေလား မခုန်ချပါဘူး"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုယ့်ကိုယုံ ကိုယ်ဖမ်းထားပေးမယ်"
"ဟင့်အင်း"
"ဟင်!ယွီအာ!ငြိမ်ငြိမ်နေ မလှုပ်နဲ့"
"ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မလှုပ်နဲ့ နောက်ကိုလဲလှည့်မကြည့်နဲ့"
"ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲလို့"
"အနောက်မှာမြွေ"
"ဟမ်!မြွေ!အားး ကြောက်တယ်"
ကြောက်ကြောက်လန့်လန်နဲ့ခုန်ချလိုက်တော့ထိုလူကလှမ်းဖမ်းပေမယ့်ဟန်ချက်ပျက်ကာသူပါလဲကျသွားသည်။ယွီအာအကြောက်လွန်ကာမျက်လုံးမဖွင့်နိုင်သေးပေ။ခနနေတော့မှသူ့အခြေနေကိုကြည့်တော့ဟိုလူကအောက်မှာလဲနေပီးအပေါ်ကသူ့ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်တင်းတင်းဖက်ထားသည်။ထိုလူရဲ့တောင့်တင်းရဲ့ရင်အုပ်ကြွက်သားတေကအဝတ်စားပေါ်ကနေသိသိသာသာပြည့်ထွက်နေကာယွီအာရဲ့မျက်နှာနဲ့ထိကပ်နေသည်။
*အင်းး နေလို့ကောင်းလိုက်တာ*
"ဇိမ်ကျနေတာလား"
"ဟင်!အာ ဟို တောင်းပန်ပါတယ်"
ယွီမာထိုလူပေါ်မှကုန်းရုန်းထလိုက်ပီးအဝတ်စားများကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြန်လုပ်လိုက်သည်။
"ဟို ကူညီပေးတာကျေးဇူးပါ"
"ကျေးဇူးကဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ"
"ဗျာ"
"ပါးစပ်နဲ့ပဲကျေးဇူးတင်လို့မရဘူးလေ"
"အော် ဟုတ်သားပဲ"
ယွီအာကလက်အုပ်ချီလိုက်ကာထိုလူ့ကိုဦညွှန့်ပီး..
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"အဟားး မင်းကဘာလေးလဲ"
"လူလေလူ"
"ဟုတ်လားကိုယ်ကမျောက်လေးထင်နေတာ အပင်ပေါ်တက်နေတော့လေ"
"ခဗျားနော် မိဖုရားကိုအရိုမသေနဲ့အပြစ်ပေးခံချင်နေတာလား"
"အာ ကြောက်ပါတယ်"
"မိဖုရား!!!ကျမလာပါပီ"
ရှိးအာကယောက်ျားသားနှစ်ယောက်ကိုလက်ဆွဲကာသူတို့ဆီပြေးလာနေသည်။
"မိဖုရား ဘယ်လိုလုပ်ပြန်ဆင်းလာတာလဲ"
"ဒီကလူကူညီပေးတာလေ"
"အော် ဟယ်!မင်းကြီး! ဒီအစေခံကမင်းကြီးကိုဂါရဝပြုပါတယ်"
"မင်းကြီး?ရှီးး ဒီလူကကဘုရင်လား!"
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မိဖုရားယွီ ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ့ဘုရင်ကိုတောင်မမှတ်မိတော့ဘူးလား"
"အဟဲ ဟဲ ဟို မင်းကြီးကဒီနေ့အရမ်းတေချောနေတော့ မမှတ်မိဘူးဖြစ်သွားတာ ဟီးဟီး"
"အော် ထားပါ ခုနကအပြစ်ပေးမယ်ဆို"
"အာ မဟုတ်ပါဘူး ဒီတိုင်းစလိုက်တာ အချင်းချင်းတေပဲကို စိတ်လျှော့မှပေါ့ အ့ အ့"
"မိဖုရား ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
"ဗိုက် ဗိုက်နာလိုက်တာ ရေအိမ်ဝင်ချင်လို့ထင်တယ် အာ့ ထပ်နာလာပီ လာ လာ ရှီးအာ ငါတို့ပြန်ကြရအောင်.
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"
ဗိုက်လေးကိုင်ကာပြေးရန်ကြံစဉ်နေသောမိဖုရားပေါက်စလေးအားအသည်းယားစွာဖြင့်....
"အသက်!နောက်တစ်ခါအပင်ပေါ်တက်ချင်ရင် ကိုယ့်ကိုလာခေါ် ကြားလား"
"ဟင်!ဟုတ်"
<Zawgyi>
"ငါမဆင္းတတ္ေတာ့ဘူး!"
"႐ွင္!မိဖုရား မဆင္းတတ္ဘူးလား ဒုကၡပါပဲ"
တက္တုန္းကလြယ္သေလာက္ဆင္းရန္ငံု႔ၾကည့္ေလပိုျမင့္လာေလခံစားရတာေၾကာင့္သစ္ပင္ကြၾကားတြင္သာခြထိုင္၍ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနသည္။
"ဟင့္ ပါးပါးေရ သားကိုကယ္ပါအံုး"
"မိဖုရား အဲ့အတိုင္းပဲေနေနာ္ ႐ွီးအာအကူညီသြားေတာင္းလိုက္မယ္ မလုွပ္နဲ႔ေနာ္အဲ့တိုင္းေလးေန"
ရွီးအာကေၾကာင္ကိုကိုင္ကာေျပးသြားပီးယီြအာတစ္ေယာက္သာအပင္ေပၚတြင္က်န္ေနခဲ့သည္။
"ပါးပါးေရ ပါးပါးရဲ႕ သားအျဖစ္ကိုလာၾကည့္ပါအံုး တစ္ေယာက္ေယာက္ကယ္ၾကပါအံုး!"
ထိုအခ်ိန္အပင္ေအာက္တြင္လူရိပ္ေလးျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္...
"ေအာက္ကလူ ေအာက္ကလူ က်ေနာ့္ကိုကူညီပါအံုး ဒီမွာျပန္မဆင္းတတ္လို႔"
ထိုလူကသူ႔အသံေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ၾကားလားလို႔ ကူညီပါအံုးေနာ္ ဟင့္ ဒီေပၚမွာေၾကာက္စရာႀကီး"
"မငိုနဲ႔ ကိုယ္ကူညီေပးမယ္ အရင္ဆံုးအတည့္ထိုင္လိုက္"
"အင္း"
"ပီးရင္ခုန္ခ်လိုက္"
"ဟမ္!႐ူးေနလား မခုန္ခ်ပါဘူး"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကိုယ့္ကိုယံု ကိုယ္ဖမ္းထားေပးမယ္"
"ဟင့္အင္း"
"ဟင္!ယီြအာ!ၿငိမ္ၿငိမ္ေန မလႈပ္နဲ႔"
"ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မလႈပ္နဲ႔ ေနာက္ကိုလဲလွည့္မၾကည့္နဲ႔"
"ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔"
"အေနာက္မွာေႁမြ"
"ဟမ္!ေႁမြ!အားး ေၾကာက္တယ္"
ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္နဲ႔ခုန္ခ်လိုက္ေတာ့ထိုလူကလွမ္းဖမ္းေပမယ့္ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာသူပါလဲက်သြားသည္။ယီြအာအေၾကာက္လြန္ကာမ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ေသးေပ။ခနေနေတာ့မွသူ႔အေျခေနကိုၾကည့္ေတာ့ဟိုလူကေအာက္မွာလဲေနပီးအေပၚကသူ႔ကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္တင္းတင္းဖက္ထားသည္။ထိုလူရဲ႕ေတာင့္တင္းရဲ႕ရင္အုပ္ႂကြက္သားေတကအဝတ္စားေပၚကေနသိသိသာသာျပည့္ထြက္ေနကာယီြအာရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ထိကပ္ေနသည္။
*အင္းး ေနလို႔ေကာင္းလိုက္တာ*
"ဇိမ္က်ေနတာလား"
"ဟင္!အာ ဟို ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ယီြမာထိုလူေပၚမွကုန္း႐ုန္းထလိုက္ပီးအဝတ္စားမ်ားကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပန္လုပ္လိုက္သည္။
"ဟို ကူညီေပးတာေက်းဇူးပါ"
"ေက်းဇူးကဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ"
"ဗ်ာ"
"ပါးစပ္နဲ႔ပဲေက်းဇူးတင္လို႔မရဘူးေလ"
"ေအာ္ ဟုတ္သားပဲ"
ယီြအာကလက္အုပ္ခ်ီလိုက္ကာထိုလူ႔ကိုဦၫႊန္႔ပီး..
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"အဟားး မင္းကဘာေလးလဲ"
"လူေလလူ"
"ဟုတ္လားကိုယ္ကေမ်ာက္ေလးထင္ေနတာ အပင္ေပၚတက္ေနေတာ့ေလ"
"ခဗ်ားေနာ္ မိဖုရားကိုအ႐ိုမေသနဲ႔အျပစ္ေပးခံခ်င္ေနတာလား"
"အာ ေၾကာက္ပါတယ္"
"မိဖုရား!!!က်မလာပါပီ"
႐ွိးအာကေယာက်္ားသားႏွစ္ေယာက္ကိုလက္ဆြဲကာသူတို႔ဆီေျပးလာေနသည္။
"မိဖုရား ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ဆင္းလာတာလဲ"
"ဒီကလူကူညီေပးတာေလ"
"ေအာ္ ဟယ္!မင္းႀကီး! ဒီအေစခံကမင္းႀကီးကိုဂါရဝျပဳပါတယ္"
"မင္းႀကီး?႐ွီးး ဒီလူကကဘုရင္လား!"
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မိဖုရားယီြ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ဘုရင္ကိုေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား"
"အဟဲ ဟဲ ဟို မင္းႀကီးကဒီေန႔အရမ္းေတေခ်ာေနေတာ့ မမွတ္မိဘူးျဖစ္သြားတာ ဟီးဟီး"
"ေအာ္ ထားပါ ခုနကအျပစ္ေပးမယ္ဆို"
"အာ မဟုတ္ပါဘူး ဒီတိုင္းစလိုက္တာ အခ်င္းခ်င္းေတပဲကို စိတ္ေလ်ွာ့မွေပါ့ အ့ အ့"
"မိဖုရား ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္"
"ဗိုက္ ဗိုက္နာလိုက္တာ ေရအိမ္ဝင္ခ်င္လို႔ထင္တယ္ အာ့ ထပ္နာလာပီ လာ လာ ႐ွီးအာ ငါတို႔ျပန္ၾကရေအာင္.
"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့"
ဗိုက္ေလးကိုင္ကာေျပးရန္ၾကံစဥ္ေနေသာမိဖုရားေပါက္စေလးအားအသည္းယားစြာျဖင့္....
"အသက္!ေနာက္တစ္ခါအပင္ေပၚတက္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကိုလာေခၚ ၾကားလား"
"ဟင္!ဟုတ္"