M A D E L I N E
Pagbaba ko ng kotse ay naghihintay na sa akin si Denver sa labas.
Nagpasalamat siya kay Darwin at sandali pa silang nag-usap bago siya humarap sa akin at nahihiyang ngumiti.
"Hello," bulong niya.
Nagmaneho na palayo ang kapatid niya, kaya bukod sa aming dalawa ay wala nang iba pang tao sa paligid.
"Kumusta ka?" tanong ko.
Mukhang wala pa siyang tulog at gulo-gulo rin ang kulot niyang buhok. Kumpara kay Darwin na mukhang maaliwalas, si Denver naman ay mukhang hapong-hapo.
Matipid lang siyang ngumiti bago lumapit sa akin upang yakapin ako. Ramdam na ramdam ko ang malalim na pagbuntonghininga niya. Iyon bang parang sobra siyang pagod, pero ngayon ay nakapagpahinga na.
"Ayos na," bulong niya habang nakayakap pa rin sa akin.
Niyakap ko siya pabalik, at gaya niya ay parang isang libong tinik ang nabunot sa dibdib ko.
Like him... I, too, breathed a sigh of relief.
It feels like I traveled the world for so many years; visiting so many places and hopping from one country to another... but now I am finally home.
Sure... the Eiffel Tower is pretty.
Gorgeous, even.
So is Mount Fuji. And the Leaning Tower of Pisa.
But nothing beats home.
And not in a million years could something ever beat the elation I am feeling now.
I don't know how long we lasted in each other's arms. An hour, perhaps? Denver only pulled away from me when a cold breeze passed us both.
"Oras na para umuwi." Ngiti niya. Sa sobrang lakas kasi ng hangin ay nililipad no'n ang mga buhok naming dalawa.
Hinawakan niya ang kamay ko at saka kami magkasabay na naglakad papasok sa loob ng bahay.
Nakakapanibago.
Nahawakan ko na naman ang kamay niya noon. Sobrang daming beses pa nga. Pero ngayong magkadikit na muli ang mga daliri namin at mahigpit ang kapit niya sa akin... pakiramdam ko ay tila ito ang una, base na rin sa bilis ng tibok ng puso ko.
Sakto lang ang laki ng bahay na pinasukan namin at hindi gaanong magarbo. Puno na rin iyon ng kagamitan sa loob, sakto lang para sa aming dalawa.
"Mhie."
Nanaas ang balahibo ko sa braso nang marinig na iyon ang itawag niya sa akin.
Ewan ko ba. Sa tuwing binabanggit niya iyon noon ay sadyang nanlalambot talaga ang buong pagkatao ko.
Humarap ako sa kaniya at nakita siyang nakatayo sa gilid ng kusina.
"Puwedeng payakap ulit?" mahina niyang tanong.
Natawa na lang ako sa inasta niya dahil sa totoo lang ay hindi na naman niya kailangang magpaalam para yakapin ako.
Naglakad ako palapit sa kaniya at saka muling ibinalot ang mga braso ko sa katawan niya.
Gaya kanina ay bumuntonghininga ulit siya bago ibinalik ang yakap ko at idinikit ang pisngi sa ibabaw ng ulo ko.
"Paano mo nalaman na ikaw?" mahina kong tanong.
Maski kasi ako ay hindi ko alam sa sarili ko na siya nga ang pinili ko, samantalang lahat ng mga tao sa paligid namin ay tila alam na iyon.
Hinaplos niya ang buhok ko at saka idinikit pang lalo ang sarili sa akin.
"Tayo naman talaga," bulong niya.
It didn't take him long before he summoned up the courage to kiss me.
I closed my eyes and responded to him with twice my usual bravado, even when I was feeling more and more weak in the knees with each passing second.
Of all the kisses we shared... this one easily became my favorite.
It wasn't aggressive and hot and provocative. It didn't even arouse me in the slightest.
What it did was wake up parts of me that were long sleeping. Like I was reset.
Replenished.
And it was nothing short of breathtaking.
The way Denver has my mouth memorized and the way he knew just how to kiss me.
The way his arms wrapped around my back and surrounded me like ivy to a tree.
The way we just melted into each other's bodies and became one without having to strip off our clothes and have mind-blowing sex.
He pulled away from me and pressed our foreheads together, his lips an inch from mine. "Marry me," he mumbled in an undertone.
Of course, I was speechless. We haven't even been back together for a day.
"H-Ha?"
He opened his eyes and looked at me almost pleadingly. "Marry me," he repeated.
He held my waist and whispered for the third time in just half a minute, "Marry me."
We did get married after a week.
Civil.
No one knew except us, but we both prefer it that way.
"Good morning," bulong niya isang umaga habang magkatabi kaming nakahiga sa kama. "Misis ko."
Kahit nakapikit ay napangiti ako.
Naramdaman ko ang kamay niya na bumalot sa baywang ko kasabay ng pag-usod niya pa papalapit sa akin.
"Good morning," bulong ko rin. Idinilat ko ang mga mata ko at napangiti na lang sa mukha niya na nakadikit sa akin.
Ang gwapo pa rin. Ang hirap masanay.
"Mister ko," bulong ko.
Ang cheesy namin kaya sabay na lang kaming natawa na dalawa.
"Hindi bagay sa iyo," natatawang bulong niya.
Mahina ko siyang hinampas sa braso. "Grabe ka! Minsan na nga lang akong maging sweet!"
Walang pasabi ay kinabig niya na lang ang batok ko at saka ipinagdikit ang mga labi namin.
"Morning love?" tanong niya.
Napairap na lang ako at saka kunwaring padabog na umibabaw sa kaniya.
"Lagi naman," pabirong reklamo ko.
Morning love ang tawag niya sa morning sex, at sa nakalipas na linggo ay walang mintis namin iyong ginawa. Maski nga yata hapon na ay nagmo-morning love pa rin kaming dalawa.
I don't wear underwear to sleep and he is always hard when he's next to me, so it was relatively easy for me to ease our bodies together.
His mouth parted and he let out a soft groan once he's finally fully inside me.
He bit his lower lip while I moved on top of him and he just watched me with dark eyes as he moved his hands to my chest and thrusted from under me.
His finger traced the name that was tattooed on my left breast. It was minuscule; roughly the size of my pinky finger. But it was his name, and it was engraved on my skin, right on top of where my heart is.
He loved that tattoo before.
He is obsessed with it now.
December came, and by the 2nd, he and I have already decorated the house for Christmas and even put up our own tree.
For an entire month, it was just the two of us. We did everything together. Literally.
We slept together, ate together, showered together.
We deactivated all our social media accounts, but we still text our friends from time to time to keep them updated.
"Maybe we should invite them over for Christmas," he suggested one day while we were at the grocery. "Pero ipa-bless muna natin iyong bahay, pati na rin iyong kotse."
"Next week?" sagot ko.
Ngumiti siya at saka naglagay ng sangkatutak na Purefoods Sisig sa cart namin. "Magmamaktol iyon si Jolo kapag nalamang kasal na tayo." Tawa niya.
"Haha. Talaga."
"Papakasalan din naman kita sa simbahan," ani Denver bago ako hinalikan sa labi kahit na literal na nasa gitna kami ng grocery. "Imbitado na silang lahat no'n. Iimbitahan ko buong Pilipinas."
I knew he was just exaggerating but the thought that he loved me so much he wanted the entire country to know he's marrying me, made me smile.
Pagkauwi namin sa bahay ay siya na ang nag-ayos ng mga grocery namin habang ako naman ay nakaupo lang sa sala at nanonood ng Breaking Bad.
"Mhie?" Narinig kong tawag niya mula sa banyo.
"Hmm?" sagot ko.
"Pansin ko lang," bigkas niya. "Bumili ka ng mga napkin, pero hindi mo pa nababawasan iyong mga napkin na binili natin no'ng nakaraang nag-grocery tayo."
Napahinto ako sa panonood.
Alam ko na kaagad ang tinutukoy niya.
"Lagpas isang buwan na tayo rito pero hindi ka pa nagkakaro'n," mahinang bulong niya.
Napahawak ako sa puson ko.
Wala namang umbok.
Araw-araw din akong umiinom ng morning-after pill dahil nasa Batangas ang OB ko at hindi pa ako nakakabalik sa pills.
Lumabas si Denver sa banyo at saka naglakad palapit sa akin.
Lumuhod siya sa carpet at tumitig sa mga mata ko. "Could you be pregnant?" mahina niyang tanong.
I know he's trying to be passive but he still sounded hopeful.
"Hindi ko alam," pag-amin ko. "Hindi ko namalayan iyong araw."
Sa totoo lang, tingin ko ay sa Batangas pa ako huling nagkaroon. Wala kasi akong maalala na dinatnan ako habang nandito ako sa Baguio.
Tumango-tango si Denver at saka alalang tumingin sa akin.
"Ayaw mo pa rin ba?" mahina niyang usisa.
Tumango ako at nakita kong mas naguluhan siya.
"Ayaw mo pa rin? O gusto mo na?"
Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kaniya. Alam kong gusto niyang magkaanak, pero wala talaga iyon sa plano ko.
"Ayaw ko pa rin."
Maliban sa bahagyang pagsalubong ng mga kilay ay wala na akong nakitang iba pang reaksyon mula sa kaniya.
Tumango lang siya sa akin at saka huminga nang malalim.
"I'll just finish sorting the groceries," he whispered, standing up and kissing the top of my head before heading back to the kitchen.
The next few days passed by as usual. Our morning love sessions were still consistent, but it soon became apparent to me that Denver started releasing himself outside of me, instead of inside me like he had been doing the past month.
"Bakit?" tanong ko, nang matapos kami at maramdaman ko ang likido niya sa may bandang sikmura ko.
Kumuha siya ng tissue mula sa side table at saka maingat na pinunasan iyon.
"Sabi mo, ayaw mong magkaanak," bulong niya.
"Ayaw ko nga," sang-ayon ko, nakatitig pa rin sa kaniya.
Tumango siya at saka lumapit upang halikan ang noo ko. "Eh 'di, mag-iingat tayo," bulong niya. "Prevention over termination, Mhie."
"Denver—"
"It's alright." Ngiti niya. "You don't have to pretend that you want to have kids with me just because you know I want to make babies with you."
Umiling ako. "That's not what I'm saying. Do you actually think that if I get pregnant, I would have it terminated just because I don't want it?"
Hs brows furrowed in confusion.
"Denver..." I sat up and faced him. "I only said that I don't want to have kids because we have only been married for a month," I explained, widening my eyes at him. "Hindi pa natin nasusulit ang buhay mag-asawa. Hindi ko pa nasusulit ang oras na tayo pa lang dalawa. Of course, I want to have kids with you, but I don't want them now because it's too soon. I still want to have morning love with you. I still want us to be able to do what we weren't able to do these past three years. Gusto kong makabawi muna tayo."
"Babawi tayo, Mhie," nangangakong bulong niya. Hinawakan niya ang pisngi ko at saka hinawi ang ilang piraso ng buhok ko na tumatama sa mata ko. "But do you mean to tell me... that if you really are pregnant... we are gonna keep it?"
Nagtama ang mga mata namin habang dahan-dahan akong tumatango. Kitang-kita ko ang abot-tengang pagngiti niya at ang pagliwanag ng mga mata niya.
"I'm gonna buy test kits." Madali siyang tumayo at saka nagsuot ng pantalon.
"H-Ha?"
"I want to know if you're really pregnant," aniya. "I want to know if I'm going to be a dad."
"Bukas na, ano ka ba?" suway ko. "Alas-onse na!"
"There are pharmacies open 24/7, I want to know now, Mhie," sabik na pahayag niya habang ngayon naman ay nagsusuot na ng puting t-shirt.
"Bukas na. Matulog na muna tayo," sambit ko.
Sabik din naman akong malaman, pero hindi kasing-sabik niya. Baka kapag dumating na iyong mga pregnancy test ay mauna pa siyang maihi sa akin.
"Don't you want to go to sleep knowing that we are going to be parents?" aniya.
Ayaw kong maging KJ kaya hinayaan ko na lang siya. Sa totoo lang kasi ay 99% sure na akong buntis ako, ngunit hindi ko lang sinasabi sa kaniya.
Lumapit siya sa akin at saka ako hinalikan sa labi bago muling bumulong. "Just wait for me," bulong niya. "Take a nap. I'll be back before you know it."
Tumango ako sa kaniya at pinanood siyang lumabas ng kwarto na halos magtatatalon na sa kamamadali.
Pinatay niya ang ilaw at saka madaling bumaba. Akala ko ay nakalabas na siya ngunit makalipas ang ilang segundo ay muling bumukas ang pinto ng kwarto namin at sumilip siya. "I love you." Ngiti niya sa may pintuan.
Natawa na lang ako. "Umalis ka na. Dalian mo na. Baka gabihin ka masyado."
Nakangiti pa rin siya nang muli niyang isinara ang pinto at tuluyan na ngang bumaba.
Bago ako umidlip ay narinig ko pa ang tunog ng sasakyan niya na lumalabas ng garahe.
Nilabas ko ang cellphone ko at nag-text sa kaniya upang sabihin na mag-ingat siya, at bumili na rin siya ng corndog. Malamang kasi ay mayroon naman siyang madaraanan na nagtitinda no'n malapit sa mga pharmacy.
2% na lang ang battery ng cellphone ko pero nasa side table ni Denver iyong charger namin at tinamad na akong kuhanin iyon kaya pinagpasyahan kong matulog na lang.
Magkakasunod na katok ang gumising sa akin.
Nagulat pa ako nang idilat ko ang mga mata ko at makitang maliwanag na.
Tumingin ako sa orasan na nakasabit sa ibabaw ng TV namin, at tiningnan ang oras.
02:34 p.m.
Tanghali na.
Hindi ko namalayang nakatulog na ako kagabi. Late na siguro si Denver nakauwi kaya hindi na niya ako ginising upang gawin iyong test.
Dumiretso ako sa banyo at naghilamos. Wala siya sa tabi ko nang magising ako. Siguro ay nasa baba siya at nagluto na ng tanghalian.
Pero... alas-dos na.
Lagpas na ang tanghalian.
Lagpas na rin ang almusal.
Muli ay narinig ako ang magkakasunod na katok sa pinto sa ibaba, at ang tunog ng isang pamilyar na boses na tumatawag sa pangalan ko.
Kumuha ako ng bath robe at saka isinuot iyon bago madaling bumaba at binuksan ang pinto.
Bumungad sa akin ang mukha ni Darwin na mukhang hapong-hapo. Namumula ang mga mata niya at mayroong emosyon doon na hindi ko maipaliwanag. Ang alam ko lang ay nanlamig ang buong katawan ko nang magtama ang mga mata namin.
Bukod sa kaniya ay may iilan pang mga lalaki na nakatayo sa likuran niya.
"Mads..." Puno ng hinagpis ang boses niya nang humakbang siya palapit sa akin at niyakap ako.
Umiling ako.
Isang buwan na mula no'ng lumipad siya papuntang Australia.
Bakit siya nandito ngayon?
For the first time since I met him, Darwin cried in front of me.
Nanginginig ang buong katawan niya nang bumulong siya sa tainga ko. "Mads, I'm sorry..."