Keyifli okumalar
°
Üstümdeki bol tişörtün etekleri ile oynuyordum. Hayatım çok sakinmiş gibi, yeni bir olay ekleniyordu.
Ben Elif. Anoreksiyamdan dolayı hastanede kalıyordum. Bütün yazımı burada geçirmiştim. Ne zaman tedavim ilerlese, okulda olanlar aklıma geliyordu ve başa dönüyordum.
Benimle ilgilenen doktorun yaptığı DNA testi sonucu yüzünden ailem ile birlikte onun odasında bekliyorduk.
En yakın arkadaşına çok benziyormuşum. Bu yüzden benden gizli bir test yapmıştı. Bana zorla yemek yedirdiği için ona zaten uyuz oluyordum bu da tuz biber olmuştu.
Kadın, yani biyolojik annem doğumda ölmüş. Güya bende ölmüşüm. Adamın, yani biyolojik babamın gelmesini bekliyorduk.
Annem tedirgin olmasa, bir yanlış anlaşılmanın olduğunu düşünecektim ama hiç yardımcı olmuyordu.
Babam her zaman ki gibi sinirliydi. Onu öyle kabul etmiştim. Sinir hastası olduğunu düşünüyordum ama o kabul etmiyordu.
Kapının açılması ile bakışlarım oraya döndü. Upuzun boylu bir adam girdi. Eğer bahsedilen baba bu ise, uzun boyumun nereden geldiği belli oluyordu. Bizim ailede uzun kişi tek bendim.
Diğer ortak noktamız ise gözlerimizdi. İkimizinde gözleri yemyeşildi. Kendimde beğendiğim tek özellik buydu.
Adam beni görünce, yüzündeki o sert ifade gitti ve yerini şaşkınlığa bıraktı.
Hâlâ beni izleyince, bakışlarımı kaçırdım. Birinin beni izlemesi, ataklarımı tetikliyordu. Sanki her an dalga geçecekmiş gibi hissediyordum.
"Atilla, gel otur."
Bakışlarım tişörtümdeydi. Adam karşıma oturdu. Derin bir nefes aldım. Tek derdim yemediğim yemek olmalıydı.
"Yaptığım şey doğru değil biliyorum. DNA testi için size danışmalıydım ama pozitif çıkacağına dair umudum çok azdı. Boş yere ortalığı karıştırmak istemedim."
Babamın küplere binmesine az kalmıştı. Annem ise hâlâ aynıydı.
"Elif'in doğduğu hastane bize ait. Doğum zamanı her şey, Deniz'e özeldi. Yani Elif'in biyolojik annesine. Elif'in odası diğer bebeklerden ayrıydı. Bebeklerin karışma ihtimali yok bu yüzden. Bu konu hakkında bir bilginiz var mı?" dedi Gamze abla. Yani doktorum.
Babam elini masaya vurdu ve ayağa kalktı. "Ne diyorsunuz lan?"
Yüzümü buruşturdum. Babamın sinirli halinden her zaman korkmuşumdur.
Başımı kaldırdığımda o adam ile göz göze geldim. Yine dikkatle bana bakıyordu.
"Beyefendi sinirlenecek bir durum yok. Sadece bir bilginiz var mı diye soruyorum."
"Yok! Bittiyse, kızımı da bu hastaneden alıyorum."
İsabet olurdu.
"Doğumun olduğu gün hastanede çalışan kadın ile Handan'ın akraba olması tesadüf mü?" dedi Atilla adam.
Şaşkınca anneme baktım. Annemin gözü dolmuştu. Bu babamı daha da sinirlendi.
"Handan, kalk gidiyoruz."
Bu işler nereye bağlanacaktı?
"Bir açıklama yapmadan bir yere gitmiyorsunuz." dedi Atilla adam. Sakin söylemesine rağmen, az sonra kıyamet kopacak gibiydi.
"Elif." Babamın bana bağırması ile irkildim. Ona bakınca, kapıyı işaret etti. "Kalk gidiyoruz."
Atilla adam ayağa kalktı ve sakin sesi ürkütücü bir hâl aldı. "Kızıma bağırma."
Kızım?
Baya ciddi miydi bunlar?
Babam onu omuzlarından itti ama Atilla adam bir adım geri gitmedi. "O benim kızım."
Derin bir nefes aldım. Nefesim sıklaşıyordu. Kavgalardan korkardım. Daha doğrusu babamın olduğu kavgalardan.
"O gün çalışan güvenlik görevlisi ise Reyhan'ın eşiymiş." dedi Atilla adam.
Gamze abla(Elif'in doktoru) annemin yanına gitti ve koluna dokundu. "Anlatmazsanız, polisi aramak zorunda kalacağım."
Annem anında bana baktı. Neler dönüyordu?
"Tamam, anlatacağım."
"Handan." diye bağırsada babam, annem onu umursamadı.
"Bebeğim ölü doğdu," demesi ile gözlerim büyüdü. Ne saçmalıyordu?
"O gün hastanede çalışan kişi amcamın kızı. Reyhan."
Reyhan teyze mi?
Geçen sene eşi ile araba kazası yapmıştı ve ölmüşlerdi.
"Reyhan ile kardeş gibi büyümüştük. O gün kızımı kaybedince, kriz geçirmiştim. Gözüm, kendi canıma kıyacak kadar dönmüştü."
Kanımın çekildiğini hissettim. Annem kendini öldürmeye çalışmıştı.
"Reyhan benim için bebekleri değiştirdi."
Hayır, hayır.
Böyle bir şey yapmış olamazlardı.
"Halil (Reyhan'ın eşi) o günkü kayıtları sildi. Reyhan sizin ölen bebeğim ile DNA testi yaptırdığınızdan bahsetmişti."
Atilla adam artık çok sinirli gözüküyordu. "Evet, çünkü eşim hayatını kaybetmiş olsa bile kızım doğumdan canlı çıkmıştı. Bir anda bana ikinci ölüm haberini verdiler."
Annem ağlamaya devam ediyordu. "O gün her yeri aramışsınız ama benim bebeğim kayıtlara ölü olarak kaydedildiği için bizi bulamadınız. En azından Reyhan öyle demişti."
Bunlar şakaydı değil mi?
Şaka olmak zorundaydı.
Annem böyle bir şey yapmış olamazdı.
O dünyanın en iyi insanıydı.
Babam ile ilişkimiz iyi olmasa da annem ile öyle değildi.
Gözlerimi odada gezdirdim. Gözyaşlarım akmaya başlamıştı.
Bunu anneme yediremiyordum. Böyle bir kötülük yapmış olamazdı. Annem yalan bile söylemezken, meğer en büyüğünü söylemiş bana.
Sanki oturdukça nefesim daha çok sıklaşıyordu. Dayanamadım ve ayağa kalktım. Babam bile susuyordu. Bağırıp çağırıp yalan söylediklerini dile getirmeliydi.
"Bu doğru mu?" dedim zor çıkan sesimle.
Annem bir şey diyemedi. Ama ben daha çok sinirlendim.
"Bunu nasıl yaptın?"
"Ben hasta olunca nasıl üzülüyordun, hatırlıyor musun? Ama," deyip sustum ve ardından Atilla adamı gösterdim. "Kim bilir nasıl üzülmüşür?"
"Bunun vicdanı ile nasıl yaşadın aklım almıyor." dedim arkamı döndüm.
Hava almam gerekiyordu. Dışarı çıkacakken, başım döndü. Olduğum yerde sendeledim. Aynı anda Atilla adam beni belimden tuttu. "İyi misin?"
Cevap vermeme fırsat olmadan gözlerim karardı.
°
Gözlerimi zorda olsa açtım. Sanki üstünde kilolarca ağırlık vardı.
Atilla adam yanımda oturuyordu ve elimi okşuyordu. Diğer elimde ise serum bağlıydı. İstemsiz yüzümü buruşturdum. Serum yemekten nefret ediyordum.
Hastaneye ilk yattığım zamanlar sık sık yerdim. Çünkü yemeyi reddettiğim için, bayılıp duruyordum. Sonum ise bu hastane yatağı oluyordu.
"İyi misin?" Serumdan bakışlarımı çektim ve ona baktım. İlgi ile bana bakıyordu.
Başımı salladım. Konuşacak halim yoktu.
Ayağa kalktı ve masanın üstündeki sürahiden su kattı. Yanıma geldi ve eski yerine oturdu. Ardından kalkmama yardım etti. Bardağı ağzımın önüne getirince, açmak zorunda kaldım. Yavaşça bana suyu içirdi. Bense gözlerimi bir saniye ondan ayırmadım.
Su bitince, yanımızdaki komodine koydu. Bende geri yatmak yerine başlığa yasladım. Kaşlarını çattı. "Dinlenmen gerek."
"Ben bu olanlar için üzgünüm."
Birinin ona özür borcu vardı.
"Sen bu olaydaki en masum kişisin."
Omuz silktim. "Ama sana bunu birinin demesi gerekiyor ve bizimkilerin diyeceğini sanmıyorum."
Elimi tuttu tekrar. "Hep böyle saçmalar mısın?"
Gözlerimi kıstım. "Saçmalamamıyorum ki."
Gülümsedi. Ardından göz kırptı.
Bakışlarımı cama çevirdim. Utanmıştım.
"Zor zamanlar geçirmiş olmalısın. Önce eşin sonra," deyip sustum. Ben mi diyecektim? Ben bu duruma adapte olmamıştım ki.
Elimi sıkınca ona baktım. "Bu zamana kadar ayrı olmuş olabiliriz ama bundan sonrası hep bizim. Bir saniye bile ayrılmayacağım yanından."
Kaşlarımı havaya kaldırdım. Nasıl yani?
"Onlarla yaşamaya devam etmeyeceksin. Bunu mu düşünüyordun?"
Evet.
Cevap vermeyince, kafasını iki yana salladı.
Atilla adamı tanımıyordum ki.
Nasıl onunla yaşayacaktım?
°
Yazar durmadı ve yeni bir kurgu ile geldi. İyi mi yaptı kötü mü yaptı, siz karar verin 😋
Bölüm nasıldıı?
Bu, hastanede kızın teyzesinin onu almasını olabildiğince mantığa oturtarak yazmaya çalıştım. Umarım olmuştur çünkü karışma ya da adamın düşmanı yüzünden bir olay olsun istemedim 🙈
Peri Kızı'nı çok sevdiğiniz için, baba konulu bir şey denemek istedim 😊
Bölüm ne sıklık ile gelir şu anlık bir şey diyemem, sadece bu kurguyu hemen sizinle paylaşmak istedim 😉
Sizi çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok çok seviyorum.
💜