07.Twinkle twinkle where's the star?
《Γαμω τους πλούσιους. Τι πάνε και χτίζουν τα σπίτια τους στου διαόλου τη μανα》αναφώνησε ο Henri ξεφυσωντας αγανακτισμένος καθώς πάρκαρε τη μηχανή του-πόσο μάλλον την παρατησε- πίσω από κάτι θαμνους
Σήμερα ήταν η πρώτη ημέρα που θα εργαζόταν στο σπίτι για το οποίο του είχε μιλήσει η μητέρα του.
Η βιλα ήταν αρκετά μακριά από την πόλη και ο νεαρός πίστευε πως έκανε ένα μικρό ταξίδι μεχρι να φτάσει εκεί.
Ευτυχώς η βοήθεια του χρειαζόταν μόνο μια φορά την εβδομάδα. Συγκεκριμένα κάθε Σάββατο, για να καθαρίζει την αίθουσα εκδηλώσεων. Γεγονός άκρως βολικό αν λάμβανε κανείς υπόψη του το επιβαρυμένο πρόγραμμα του Henri.
Τελικά άμα είσαι πλούσιος μπορείς να έχεις ολόκληρη αίθουσα εκδηλώσεων στο υπόγειο του σπιτιού σου αναρωτιόταν ο νεαρός καθώς διέσχιζε το πέτρινο μονοπάτι του κήπου.
Το εξωτερικο της τεράστιας πέτρινης έπαυλης κοσμούταν από εναν καταπρασινο και υπερβολικά περιποιημένο κήπο και το αγόρι στάθηκε για μια στιγμή παρατηρώντας τα μπουμπουκια των όμορφων βιολετων.
Ένα γλυκό χαμόγελο αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του καθώς θυμήθηκε το μικρό τατουάζ βιολέτας που είχε στο αριστερό μέρος της πλάτης του και για αυτό το λόγο ένιωθε περισσότερο συνδεδεμένος με αυτό το αιθεριο λουλούδι.
《Εσύ είσαι αυτός που θα καθαρίζει την αίθουσα εκδηλώσεων έτσι δεν είναι;》 ακούστηκε μια γυναικεία φωνή και ο Henri σήκωσε το κεφάλι του για να αντικρίσει μια μεσοκοπη κυρία που στεκόταν στο κατώφλι της πόρτας
Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε έναν αυστηρό κότσο και το ατσαλακωτο κουστούμι που φορούσε, καθιστούσε ακόμη πιο επιβλητική την παρουσία της. Η γυναίκα για μια στιγμή σκέφτηκε πως γνωριζε τον Henri αλλά δεν σχολίασε αυτό το γεγονός.
Επισης για κάποιο λόγο ο νεαρός είχε αισθανθεί πως την είχε ξανά δει αλλά έδιωξε όλες τις σκέψεις που άρχιζαν να συννεφιαζουν το μυαλό του καθώς έδωσε το γνωστό του επαγγελματικο του χαμόγελο και πλησίασε την είσοδο.
Η γυναίκα τον σκαναρε από την κορυφή έως τα νύχια και στο πρόσωπο της διαγράφοταν ξεκάθαρα τα αισθήματα απέχθειας που έτρεφε για τις στυλιστικες επιλογές του Henri.
Πράγμα που φαινόταν παράξενο για τον νεαρό διότι , πρωτου φύγει από το σπίτι είχε ζητήσει την γνώμη της μητέρας του η οποία ενέκρινε το ντύσιμο του.
Θεωρούσε πως είχε ντυθεί πιο απλά από ποτέ¿ φορώντας μόνο το δερμάτινο μαύρο παντελόνι του το οποίο κοσμούταν από τρεις αλυσιδενιες ζώνες και το απλό λευκό μπλουζάκι που ήταν γεμάτο από τρύπες. Φυσικά και τα τεράστια μαύρα γυαλιά ηλίου του ήταν απαραίτητο μέρος του συνόλου.
《Γνώριζα πως ο Brian ήταν απεγνωσμένος για να βρει υπάλληλους ώστε να μην του γκρινιάζει ο κύριος αλλά δεν κατάλαβα πως ήταν ΤΟΣΟ απεγνωσμένος 》 ψέλλισε στον εαυτο της η γυναίκα φορώντας τα κοκαλινα γυαλιά της
《Εσυ θα πρεπει να εισαι ο Henrico. Ονομάζομαι Paula. Είμαι η προσωπική βοηθός των ιδιοκτητών του σπιτιού. Ο Brian λείπει σε εξωτερικές δουλειές οπότε θα σε ξεναγησω εγώ στον χώρο εργασίας σου》 εξήγησε η Paula καθώς άρχισε να περπατάει και ο νεαρός την ακολούθησε κλείνοντας την πόρτα
Ο Henri βρήκε τον εαυτό του μαγεμενο κοιτάζοντας τα έπιπλα του σπιτιού τα οποία ήταν λουσμενα στη χλιδή και τη πολυτέλεια .
Ενιωθε άσχημα για το μαρμάρινο πλακάκι το οποιο ηταν τοσο καθαρο σε σημειο που ολοκληρη η μορφη του καθρεπτιζόταν εκει . Ποτέ τα αθλητικά παπούτσια του δεν φάνταζαν τόσο βρώμικα όσο τώρα.
《Δεν ξέρω που σε βρήκε ο Brian -Αν και έχω μια υποψία- αλλά περιμένω από εσένα να είσαι άψογος στη δουλειά σου. Ο μισθός σου θα βασίζεται ανάλογα με την επίδοση σου. Επίσης να θυμάσαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάς σε κανέναν άλλο εκτός από εμένα και τον Brian. Έγινα κατανοητή;》 ρώτησε η Paula γυρνώντας για ένα δεύτερο ώστε να αγριοκοιταξει τον ήδη έντρομο νεαρό ο οποίος έγνεψε απλώς το κεφάλι του καταφατικά
Τα βήματα τους ακουγόταν σε ολόκληρο το διάδρομο σπάζοντας την νεκρική ησυχία που επικρατούσε.
Η μεσηλικη πέρασε βιαστικά από την κουζίνα αλλά μια γυναικεία φωνή την έκανε να σταμάτησει.
《Paula που είναι η μητέρα μου; Την ψάχνω παντού αλλα-》 ακούστηκε μια γλυκιά φωνή και μέσα από την κουζίνα εμφανίστηκε μια γνωριμη μικροσκοπική φιγούρα
Ήταν η ζωγράφος τσιουαουα!
Η μοίρα σίγουρα έπαιζε απίστευτα παιχνίδια ώστε να την ξανά συναντήσει και πόσο μάλλον σε αυτο το σπίτι.
Η λεπτή σιλουέτα της νεαρής καλυπτόταν από κάποια αρκετά πρόχειρα ρούχα και τα μαλλιά της ήταν εντελώς ατιμελητα καθώς μικρές κόκκινες τούφες πετούσαν σαν κεραίες προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ήταν ξεκάθαρη η άνεση που ένιωθε σε εκείνο το χώρο.
《Ωχ κερασενια τι γυρεύεις εσύ εδώ ;》 ρώτησε αυθόρμητα ο Henri και στο πρόσωπο της Chaeri διαγράφηκαν όλα τα στάδια της έκπληξης
《ΕΣΎ 》 τσίριξε σχεδόν, σοκαρισμένη και κρύφτηκε ελαφρά πίσω από την Paula
《Tι θέλει το μοντέλο από τα μαθήματα ανατομίας εδώ;》 συνέχισε να λεει με την λεπτη φωνή της και τότε η Paula αναγνώρισε τον νεαρό
Η γυναίκα δεν είχε μείνει ποτέ σε ολόκληρο το μάθημα καθώς έτρεχε στους διαδρόμους του μπάνιου για να βοηθήσει τη Chaeri , οπότε δεν είχε δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία στον Henri.
Εξάλλου όταν ερχόταν η ώρα που υποδεχόταν εναν καινούριο υπάλληλο ήταν πάντοτε τόσο συγκεντρωμένη δίχως να κάνει σκέψεις γιατί κάτι εκτός από τη δουλειά.
《Βλέπω γνωρίζεστε. Henrico αυτη είναι η Chaeri,κορη του ζευγαριού για το οποίο θα εργάζεσαι
《Θα δουλεύει εδω;》 Σαστισε η νεαρή μόνο και μόνο στη σκέψη ότι ο Henrico θα βρίσκεται τόσο κοντά της, μέσα στο ίδιο της το σπίτι για όνομα του θεού!
Η Chaeri ποτέ δεν περίμενε ότι η Paula που τόσο πολύ αγαπούσε θα έφερνε τόσο ελεύθερα στο σπίτι τους τον πολύχρωμο σατανά.
《Βρισκεται εδω δοκιμαστικά προς το παρόν. Θα καθαρίζει την αίθουσα εκδηλώσεων μια φορά την εβδομάδα》 απάντησε εντελώς ψυχρά η γυναίκα καθοδηγώντας τον Henri προς το υπόγειο και η νεαρή στάθηκε ακίνητη βλέποντας τις δύο σιλουέτες να εξαφανίζονται από το οπτικό της πεδίο
'Όλα καλά θα πάνε αν απλά κλειδωνομαι στο δωμάτιο μου την ώρα που είναι εδω'συλλογίσθηκε η νεαρή καθώς έστριψε το σώμα της προς την αντίθετη πλευρά
Όμως φυσικά και το σχέδιο της δεν θα πετύχαινε.
¤¤¤
🎶Porque fue la que siempre quise yo voy, voy, voy. Si estoy con ella no es un crimen🎶 σιγοτραγουδουσε ο Henri ο οποίος είχε φορέσει τα ακουστικά του και κρατώντας μια τεράστια σφουγγάριστρα, γυάλιζε το πάτωμα του τεράστιου χώρου
Ο νεαρός λάτρευε σχεδόν τα πάντα στον εαυτό του αλλά ένα χαρακτηριστικό που εκτιμούσε ιδιαίτερα ήταν η ικανότητα του να αποστηθιζει στίχους τραγουδιών ανεξαρτήτως της γλώσσας στην οποία είχαν γραφεί.
Η Paula η οποια εκανε την συνήθης επιτήρηση της ,τον κοιτούσε αποσβολωμένη καθώς ο Henri καθάριζε συγκεντρωμένος την αίθουσα. Έμοιαζε σχεδόν χαρούμενος. Σαν να απολάμβανε μια τόσο απλή στιγμή.
Και όχι μόνο αυτό, παρά την ανέμελη συμπεριφορά του ο νεαρός είχε καθαρίσει με εξαίρετη επιμέλεια ολόκληρο το δωμάτιο σε χρόνο ρεκόρ κιόλας.
Χαμηλόνωντας το βλέμμα της η Paula ένιωσε σχεδόν ντροπή που έκρινε κάποιον μόνο και μόνο από την εμφάνισή του.
Η αλήθεια ήταν πως για τον Henrico το να καθαρίζει ένα τέτοιο μέρος ήταν σαν ένα δώρο .
Ο υπόγειος χώρος φάνταζε σαν μια πολυτελή αίθουσα γκαλερί.
Στους λευκούς τοίχους με τις χρυσοποικιλτες λεπτομέρειες ήταν κρεμασμένα διαφορά είδη πινάκων και ένα αίσθημα γαλήνης πλημμύρισε την καρδιά του νεαρού ο οποίος χαζευε μαγεμένος τα έργα τέχνης.
Σφουγγαριζοντας , τα πόδια του βρέθηκαν σε μια στάση και το βλέμμα του επικεντρώθηκε σε έναν συγκεκριμένο πίνακα.
《Τόσο λυπητερο》 είπε σιγανά και η Paula γουρλωσε τα μάτια της κοιτώντας τον πίνακα απο τον οποιο στεκόταν μπροστά ο νεαρός
Στο σχετικά μικρό καμβά ηταν αποτυπωμένο ένα γόνιμο λιβάδι καθώς ένα ηλιοβασίλεμα ξεπρόβαλε από το βάθος του λόφου.
《Πώς γίνεται να βρίσκεις λυπητερο ένα ανθισμένο λιβαδι;》 ρώτησε η γυναίκα γεμάτη απορία και ένα μικρό χαμόγελο εκανε την παρουσία του στο γλυκό πρόσωπο του Henri
《Μπορεί όλα να είναι ολα ανθισμένα αλλά λείπει το χρώμα απο αυτό τον πίνακα. Τα πάντα είναι μονότονα, ακομη και τα λουλούδια . Είναι λες και το άτομο που το ζωγράφισε αναγνωρίζει την ομορφιά στον κόσμο μας αλλά δεν την αισθάνεται πραγματικά》 απάντησε ο νεαρός αφήνοντας σοκαρισμένη για άλλη μια φορά τη Paula
《Η Chaeri το ζωγράφισε αυτό 》
¤¤¤