Minjeong's POV
"Omg, narinig mo na ba? Papunta nang New York si Karina. What a beautiful news." sabi ni Somi na tuwang tuwa pa. Hindi ko nalang siya pinansin at umalis.
"Saan ka na naman pupunta? Aalis ka na naman? Lagi ka nalang umaalis, ayaw mo ba kong kasama?" tanong niya. Tss.
Tanga ba to? Obvious namang ayaw ko talaga siyang makita.
Panira ng araw. Panira ng relasyon. Panira ng buhay.
Hindi ko nalang ulit siya pinansin at umalis na. Dumiretso ako sa bahay nila Minju. As usual, dito ako tumatambay.
Alam ko namang papuntang New York si Karina. Sinabi sakin ni Minju at ni Wonyoung ang about dito. She wanted to forget.
Naiintindihan ko siya. Kasalanan ko din naman. Naging duwag ako. Nasaktan ko siya.
Kung kaya ko lang ibalik yung araw na yun, ipaglalaban ko si Karina.
"Oh Min? Gabing gabi na ah?" gulat na tanong ni Minju nang kumatok ako sa pintuan ng bahay niya.
I sighed "Can I rest here?" tanong ko. Tumango siya at pinapasok ako.
"Kailan ang flight ni Karina?" tanong ko sakanya.
"Bukas nang gabi." sagot niya.
Hays. So hindi ko na siya makikita nang matagal? Hindi ko na siya makakasama?
Ang tanga tanga ko. Nangako pa kong mamahalin ko siya palagi pero ako pa yung nanakit. Ang tanga mo, Minjeong.
Ever since that day, sobra ang sisi ko sa sarili ko.
I'm still sending her a weekly allowance para hindi na siya gagastos at maiipon niya yung pera niya.
I even asked Giselle to buy her a new clothes and luckily, pumili siya. Sobrang saya ko non.
Nasira pa yung phone ko nung araw na yon dahil kay Somi. Nagtantrum siya at sinira ang phone ko. Buti nalang kinabisado ko ang number ni Karina.
Nagmemessage pa rin ako as anonymous.
Lagi pa rin akong binabalitaan ni Giselle at Minju. Silang dalawa lang ang may alam sa buong kaganapan samin. Sa pamilya ko.
I told Won din about it at sinabihan kong wag na munang sabihin kay Yujin.
Alam kong pag nalaman niya, mas magagalit pa siya lalo. She witnessed it. Nasaksihan niya mismo kung paano ko saktan si Karina.
"May balak ka bang sundan si Karina?" tanong bigla ni Minju. Hindi ko alam. Hindi ko alam kung anong balak o plano ko. She doesn't want to see me.
"Hate na niya ako, Minju. Mas okay na siguro na hindi na niya ako makita."
"Hmmm."
Napatingin ako sakanya "Ano? Hmm ka nang hmm dyan?"
She chuckled "Marupok kayo parehas, imposible naman yang mga sinasabi mo."
Binatukan ko nga siya. Seryoso ako dito tas ito isasagot niya sakin.
"To naman hindi na mabiro."
Sumandal ako sa sofa nang tumunog ang phone ko.
Nakita ito ni Minju.
"Hanggang text nalang ba? Ayaw mo magpakilala?"
"Hindi na ako rereplayan ni Karina kung malalaman niyang ako itong nagtetext sa kanya." Sagot ko
"She's looking for you..."
"Okay na to, Minju. Promise."
"Liar."
Kilalang kilala na talaga ako nito. Hindi ko akalain na magiging ganto kami kaclose kahit mag ex na kami.
"Bakit hindi ka man lang nagparamdam kila Giselle nung graduation nila?"
"Nandun ako."
"Yeah, you were there but for Karina lang. Umalis ka after niyang bumaba."
"Paano mo—"
"I saw you there."
"Ahh..."
"Alam mo, ang tanga mo."
"Minju, mas masakit pala kapag ikaw nagsasabi. Tigilan mo nga ako."
"E totoo naman kasi ang tanga mo. Napakaswerte mo na nga kay Karina. Ang bait tapos maganda pa. Kung ayaw mo, akin nalang." Agad kong binato si Minju ng unan. Lintik to aagawan pa ko.
"Akin lang si Karina. Back off ka."
"Not anymore. Paano kung may makilala siya sa New York? Taong kaya siyang ipaglaban at protektahan?"
Napatigil ako bigla. Ayokong mangyari yun. Ayokong may ibang tao ang makapagpasaya kay Karina.
"Anong gagawin mo?"
Ano bang gagawin ko kung mangyari yun? Hindi ko naman siya mapipigilan kahit sabihin ko sa sarili kong ayoko.
"Hindi ko alam..."
"Min, you can't force her to stay or magstay yung feelings niya sayo. Napapagod din siya. Natatakot."
"Alam ko..."
"Sumama ka sakin bukas nang gabi."
"Saan?"
"Sa airport."
—————
"Oh saan ka na naman pupunta? Kakauwi mo palang, aalis ka na naman?"
"Pwede ba Somi? Tigil tigilan mo na ko. Wala kang pakealam kung saan ako magpunta at lalong wala kang pakealam sa kung ano mang gagawin ko sa buhay ko. Hindi ka naman parte nito!"
"So you're still seeing her?"
Hindi ako nakasagot. Nag iinit ang ulo ko sakanya.
"I told you naman diba? Stay away from her!"
"Tangina! Shut up! Wag na wag mo kong didiktahan!"
"Huwag? Anong gusto mo? Sumama kay Karina? Sige sumama ka!"
"Tss. Umalis ka nalang sa harap ko!"
"Whatever!"
Padabog niyang sinarado yung pinto ng kwarto. Nakakainis. Nakakapang init ng ulo. Araw araw nalang ganito ang scenario dito sa bahay. Nakakasawa na.
"Minjeong." biglang tawag sakin ng daddy ko. Ito na naman ba? Please nakakapagod na kayong lahat.
"What?"
"Wag mong ginaganyan si Somi, anak."
"Wag? E pinipigilan niya yung kasiyahan ko!"
"Minjeong!"
"Ito lang naman yung gusto ko e! Bakit niyo ba ako pinipigilan?!"
"Sundin mo nalang ang gusto ni Somi, anak..."
"Sundin? Putangina tatay pa ba kita?! Sana hindi nalang kita naging ama!" Bigla naman niya akong hinampas nang malakas.
"Anak, so-sorry. Hindi ko sinasadya —"
"That's enough. Ngayon mo lang ako pinagbuhatan ng kamay. Ganyan na ba ang nagawa sayo ni Somi? Ano? Lahat ng bagay na gusto niya susundin mo? Paano naman ako?! Ako yung legal mong anak!"
Hindi siya sumagot "Si Somi? Ano ba siya dito? Diba anak siya ng kabit mo?! Bakit parang mas pinoprotektahan mo pa siya kesa sakin na tunay mong anak?!"
"Anak hindi naman sa ganun..."
"Wag mo na kong tawaging anak." Sabi ko at umalis na.
Tinawagan ko si Minju na puntahan ako dito sa bahay para sunduin.
Naiiyak nalang ako.
Narinig siguro ni Minju ang mahina kong pag iyak.
"Min? What happened?" Hindi pa rin ako makasagot.
"Malapit na ko."
Nakarating din naman si Minju kaagad, kasama niya si Won.
"Ong Min! Ang pula na ng mukha mo. Wag ka nang umiyak."
"Won, ang oa ha."
"Minju tignan mo kasi ang pula ng pisngi."
Kwinento ko lahat ng nangyari sakanila.
Oo. Kapatid ko si Somi sa kabit ng daddy ko.
Somi's been suffering for trauma and some mental issues. Kaya lahat ng gusto nakukuha niya.
That day, nang tawagan ako ni daddy, sinabi niya sakin na may kapatid ako sa labas and she wants to live with us. Pumayag naman si daddy at pinauwi na muna ako.
Pagdating ko, yung pagwawala niya ang naabutan ko.
"Dad! I want my sister to only look for me! Ayokong may kaagaw sa atensyon niya!"
That day, sinabihan ako ng daddy ko na iwasan at wag nang magpakita kay Karina.
They froze all of my credit card and ATMs. Buti nalang I have my own na hindi niya alam.
"Kapag hindi mo ginawa, masisira ang company niyo! I will tell the whole world na ang isang sikat na CEO ay may anak sa kabit. Diba role model ka, daddy? Tapos sisirain ko din yung pamilya nung babae ni Minjeong. Gusto mo ba yun?"
Narinig ko ang lahat nang yun. Nung una hindi ko pa alam na si Somi pala yung anak niya sa kabit niya.
Himding hindi ko mapapatawad si Somi sa ginawa niya samin ni Karina. Wala naman siyang kinalaman sa lahat.
"Let's go, baka hindi natin maabutan flight ni Karina..." sabi bigla ni Minju. Hinawakan ko ang braso niya at napatingin naman siya.
Kakayanin ko naman siguro to. Mas makakabuti to para sa kanya. Kahit ako nalang masaktan, wag na siya.
"Bababa na ko, you guys go ahead na."
"Ha? Ayaw mo ba makipagkita kay Karina?"
"It's better this way." Ngumiti ako. Wala na din naman silang nagawa kundi pumunta sa airport nang wala ako.
Nagmessage ulit ako kay Karina. This will be probably my last message to her.
Have a safe flight, Karina. I love you so much. Always remember I'm here for you. If there's still a chance, I will chase you. Sorry for everything. Sorry for hurting you. Sorry for saying those words. I know I hurt you. I promise, I will love you always. Til next time, mahal.
- Minjeong