(Unicode)
မနက်စောအချိန်အခါဝယ် သစ်ရိပ်ဝါးရိပ်များဖြင့်စိမ်းစိုလန်းဆန်းနေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်၌ ခြူသံခလောက်သံများ နွားမောင်းသံများအပြင် တောဓလေ့အရစောစောစီးစီးလယ်ထဲသွားနေကြတဲ့လယ်သမားများရဲ့ပုံရိပ်က မနက်ခင်းရဲ့အလှကိုအသက်ဝင်စေခဲ့သည်။
မနက်လင်းကြက်တွန်တဲ့အချိန်ကစပြီး ဆွမ်းချက်သူကချက် လယ်ထဲသွားဖို့ပြင်ကြသူကပြင်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေကြသူများထဲတွင် ဒေါ်အေးသွယ်လည်းအပါအဝင်သာဖြစ်သည်။မနက်စောစောဘုရားရှစ်ခိုးရန်အတွက် ဒေါ်အေးသွယ်ပြင်ဆင်နေခဲ့ရာ သောက်တော်ရေနဲ့ဆွမ်းတော်ကိုသေချာသပ်ရပ်စွာပြင်ဆင်ပြီးမှ သူမဘုရားစင်အရှေ့သို့ထိုင်လိုက်သည်။
ဘုရားစင်ရှေ့တွင်ဒေါ်အေးသွယ်လက်အုပ်လေးကိုရိုသေစွာချီ၍ ဘုရားရှစ်ခိုးရန်အသင့်အနေအထားဖြင့်.....
"နမော"
"မေမေလေးရေ ဒီမှာလာကြည့်ပါဦး မေမေလေးသားသမီးဘော်လီတွေယူဝတ်နေတယ်"
လက်အုပ်ချီလျက်ဖြင့် ဘုရားရှစ်ခိုးရန်အစချီနေတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်'နမော'ဘဲဆိုရသေး ခုနှစ်အိမ်ကြားရှစ်အိမ်ကြားကြားထွက်ပေါ်လာတဲ့မေမိုးအသံစာစာလေးကြောင့် ဆိုလက်စဘုရားစာပင်ဆက်မဆိုနိုင်တော့ကာ လက်အုပ်ချီလျက်သားဖြင့်သက်ပြင်းသာခပ်ပြင်းပြင်းချလိုက်မိသည်။
"ဟင်း"
သူမမှဒီကိစ္စထဲဝင်မပါရင် မေမိုးဆက်အော်မှာအသေအချာပေ၊ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်းမျက်နှာပူရမည့်ကိစ္စမျိုးမဖြစ်စေရန်မေမိုးအားဆင်းတားရန်အတွက်ဒေါ်အေးသွယ်လက်အုပ်ပြန်ချီပြီးဘဲ ရှင်ခိုးတောင်းပန်ရပြန်သည်။ဤပုံနဲ့ဆိုဘုရားလဲကောင်းကောင်းရှင်ခိုးနိုင်မှာမဟုတ်တာနဲ့တော့ တောင်းပန်ပြီးရပ်လိုက်တာကမှတော်ဦးမည်။
"တပည့်တော်မ ခဏနေမှပြန်လာရှစ်ခိုးပါမယ်ဘုရား" ဟုဆိုကာဦးချတောင်းပန်ပြီး ဒေါ်အေးသွယ်ဘုရားခန်းထဲကထွက်လာခဲ့သည်။
အိမ်အပေါ်ထပ်မှဒေါ်အေးသွယ် ခပ်မှန်မှန်လျှောက်လှမ်း၍လာနေသော်လည်း သူမဒေါသကတော့ခပ်မှန်မှန်ဖြစ်နေ့သည့်အခြေအနေမဟုတ်ချေ။မနက်စောစောစီးစီးကြည်လင်နေတဲ့စိတ်များပင် ဒေါသအဖြစ်ပြောင်းလဲကာအသံလာရာအောက်ထပ်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်။သူမလှေကားရင်းအရောက်တွင် လှေကားတစ်ဘေးမှာအသင့်ရှိနေတဲ့ကြိမ်လုံးကိုဆွဲယူပြီး အသံလာရာမေမိုးအခန်းဆီကိုလာခဲ့၏။
အသင့်ပွင့်နေတဲ့အခန်းလေးထဲတွင် ရင်ဘက်ပြားပြားချပ်ချပ်လေးပေါ်မှာအနီရောင်ဇာအောက်ခံအင်္ကျီလေးကိုဝတ်ဆင်ထားတဲ့သူမသားနှင့်အတူ သူမနောက်အိမ်ထောင်ရဲ့သမီးမေမိုးကိုဒေါ်အေးသွယ်တွေ့လိုက်သည်။သူမလည်းအချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် ယူဆောင်လာတဲ့ကြိမ်လုံးကိုဘဲကြမ်းပြင်ထက်ခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်ချလိုက်၏။
ဖြန်း..........
"အမေ့"
လုပ်ချင်တာလုပ်ထားတဲ့ တပင်တိုင်သူ့မေမေ့ကိုမြင်တော့လည်းကြောက်ရှာသည်။ကြိမ်လုံးနဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ကိုမြင်တာနဲ့ ပခုံးလေးတွန့်ကာလန့်ဖျက်သွားပြီးမျက်နှာလေးအလိုလိုငယ်သွားသည့်သဖွယ်။
ဒေါ်အေးသွယ် သူမကိုကြောက်ပြီးမျက်နှာငယ်နေတဲ့သားဖြစ်သူကိုခွင့်လွတ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိပေ။မေမိုးအင်္ကျီတွေယူပြီးခိုးခိုးဝတ်တာ တစ်ခါလဲမဟုတ်နှစ်ခါလဲမဟုတ်နဲ့ ဘယ်လောက်ဘဲရိုက်ရိုက်အမှတ်မရှိတဲ့တပင်တိုင့်ကို ရိုက်တဲ့လူသာရိုက်ရပါများလို့ လက်တွေနာလာမယ် သူကတော့ခိုးဝတ်မြဲခိုးဝတ်နေတာမို့ ဒေါ်အေးသွယ်ကြိမ်လုံးကကိုလွတ်တဲ့ရက် တစ်လမှာတစ်ပတ်ပြည့်အောင်မရှိ။ခိုးဝတ်မြဲခိုးဝတ်နေတဲ့သားဖြစ်သူနဲ့ ရိုက်မြဲရိုက်နေတဲ့ဒီအမေတို့တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးဘယ်တော့များမှ အလျော့ပေးကြမလဲတောင်တွေးမရပေ။
"မမမိုးအင်္ကျီကိုအခုချွတ်ပေးလိုက်စမ်း တပင်တိုင်"
သူ့မေမေအကြောင်းကို ပင်တိုင်အသိဆုံး၊ဒေါသထွက်လာရင် ဘာကိုမှမကြည့်တက်ဘဲရိုက်တက်သူမို့ ကြောက်ရသည်။တစ်ခါတစ်ခါခါးကွေးအောင်ရိုက်တက်သည့်အပြင် ဖြူဖွေးနေတဲ့ပင်တိုင့်ခြေသလုံးနဲ့ပေါင်တွေမှာတောင်ရိုက်ထားသည့်ဒဏ်ရာများက ကောင်းကောင်းမပျောက်သေးပေ၊ညိုမဲစွဲပြီးနာနေဆဲဒဏ်ရာဟောင်းများကိုကြည့်၍ ပင်တိုင်ကြောက်ကြောက်နဲ့ဘဲ ရင်ဘက်အင်္ကျီလေးကိုနှမြောတသသဖြင့်ချွတ်လိုက်သည်။
"မမမိုး ပင်တိုင့်ကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်"
သူ့ရှေ့မှာရှိနေတဲ့မေမိုးကို ပင်တိုင်အင်္ကျီလေးချွတ်ပေး၍သာမျက်နှာငယ်လေးဖြင့်တောင်းပန်ရှာသည်။
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့အင်္ကျီလေးပေးနေလေတဲ့ ပင်တိုင့်ကိုမြင်ရတော့လည်းမေမိုးစိတ်မကောင်းရပြန်၊ပင်တိုင်အင်္ကျီချွတ်ပေးရင်တောင် အရိုက်ခံဦးမှာမို့သနားလဲသနားသည်။ သူမမှပြန်ပြီးမကယ်ရင်ဒီကလေးပေါင်နဲ့ခြေသလုံးတွေကဒဏ်ရာသစ်လေးတွေထပ်ရလာဦးမည်။ထို့ကြောင့် ပင်တိုင့်လက်ထဲကသူမအင်္ကျီလေးကိုယူပြီး.......
"ပင်တိုင့်ကိုမရိုက်ပါနဲ့ မေမေလေးရယ်၊နောက်ဆိုကလေးက သမီးအင်္ကျီတွေယူမဝတ်လောက်တော့ပါဘူး"
ထိုကောင်လေးကတိပေးပေါင်းလည်းများလှပြီ၊အမြဲလိုလိုဘဲထိုကတိကိုချိုးဖောက်တက်တဲ့ ပင်တိုင့်အကြောင်းကိုတော့ဒေါ်အေးသွယ်နောကျေနေပြီဘဲဆိုရလေမရလား။မေမိုးသာအမှတ်မရှိဘဲကူ၍ဖာထေးပြောဆိုနိုင်တယ် ဒေါ်အေးသွယ်ကတော့ညှာမည့်ပုံမပေါ်။
မေမိုးကျေနပ်ပေမဲ့ ဒေါ်အေးသွယ်မကျေနပ် သဖြင့် ပင်တိုင့်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးသာကြည့်နေလျက်........
"အေး ကောင်းပါတယ်ညဥ်းတို့ဘဲ အော်ပြီးတိုင်တုန်းကတိုင် ပြီးတော့မရိုက်ပါနဲ့ဖြစ်ပြန်ကော၊ကျုပ်မှာတော့ ဘုရားတောင်ကောင်းကောင်းမရှင်ခိုးရဘူး ခေါင်းတောင်ကိုက်တယ်"
ကျေနပ်ပုံမပေါ်သေးတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်က ပင်တိုင့်ဆီကကိုအကြည့်မခွာဘဲရိုက်ရန်ဟန်တပြင်ပြင်လုပ်နေတာနဲ့ မေမိုးဖာထေးပြောဖို့ပြင်ရပြန်သည်။အရိုက်ကြမ်းတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ရဲ့အကြောင်းကိုသူမလဲမသိတာမှမဟုတ်တာ ပင်တိုင့်ကိုရိုက်တဲ့အခါတိုင်းသနားလွန်းလို့မကြည့်ရက်နိုင်ခဲ့သည့်နေ့ကများနေတော့ သူမကြောင့်နဲ့အရိုက်မခံရစေချင်ပါ။
"နောက်တစ်ခါမမမိုးအင်္ကျီတွေယူမဝတ်ရဘူးနော်ပင်တိုင်"
လက်ညိုးလေးထိုးပြီးပြောနေတဲ့မေမိုးကို ပင်တိုင်ခေါင်းသာငြိမ့်ပြလေသည်။
"ကဲ စိတ်လျှော့ပါတော့မေမေလေးရယ်၊ပင်တိုင်ကနောက်မလုပ်လောက်တော့ပါဘူး"
သွေးသားအရင်းသာမဟုတ်တယ် ပင်တိုင့်ကိုချစ်ကြပုံကတော့သြချလောက်သည်။ပင်တိုင့်မိခင်အရင်းဖြစ်တဲ့သူမထက် ချစ်လိုက်ကြပုံကတော့ပင်တိုင်အရိုက်မခံရအောင်လဲလှည့်ပြောတက်သေး၊အရိုက်ခံရရင်လဲ ဆေးလိမ်းပေးရသေးနဲ့ မိခင်အရင်းဖြစ်တဲ့သူမကဘဲနောက်ဆုံးလူဆိုးမကြီးလုံးလုံးဖြစ်လို့။
ပင်တိုင့်ကိုစိတ်တိုရတာနဲ့မကာမိပေ၊ဒေါ်အေးသွယ်ခေါင်းများပင်ကိုက်လာသလို မူးဝေဝေနဲ့နေလို့မကောင်းသလိုဖြစ်လာ၏။။ဆေးသောက်ဖို့စဥ်းစားမိပေမဲ့ အိမ်မှာရှိတဲ့ဆေးကလွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ကထဲကကုန်သွားတော့ အဆင်သင့်မရှိ၊သူမလဲမဝယ်ထားလိုက်မိတာမို့ နောက်ဆုံးကလေးပီပီဟန်ချီချီပင်တိုင့်ကိုဘဲ ပြန်ပြီးခိုင်းဖို့အကြောင်းဖန်လာ၏။
"မေမေ့အတွက် ပါတာဆီတမော့တစ်ကဒ်လောက်သွားဝယ်ပေးစမ်း ပင်တိုင်၊နင့်ကိုပြောရတာ ငါခေါင်းတွေပါကိုက်တယ်သိရဲ့လား"
"မပြောနဲ့ပေါ့မေမေကလဲ"
"ဘာ နင်ကကျောကောင်းလို့တုတ်တောင်းနေတာပေါ့လေ"
ဆူချိတ်ချိတ်လေးပြောလိုက်တဲ့ပင်တိုင့်ကြောင့် မေမိုးလည်းခေါင်းသာငိုက်စိုက်ကျသွားသည်။အရိုက်မခံရအောင်ပြောပေးထားတဲ့မျက်နှာမှမထောက် ဒီကလေးပြောလိုက်ပုံက ထရိုက်ချင်စရာ။
ဒေါ်အေးသွယ် သူ့ဆီတုတ်ကိုမြှောက်ကိုင်ပြီးလာလုဆဲဆဲ.......
"သွားဝယ်မယ်လို့"ဆိုကာ ပင်တိုင်ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ပြေးသွားလိုက်၏။
ထင်သည့်အတိုင်းလက်ထဲကတုတ်ကိုပြန်မြှောက်လာပြီး ပင်တိုင့်ဆီသွားတော့မဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ကို မေမိုးအချိန်မှီဆွဲတားလိုက်ရသည်။မဟုတ်လျှင် ဒီကလေးအပြောမတက်ပုံနဲ့အရိုက်ခံနေဦးမှာအသေအချာပေ။
"မလုပ်ပါနဲ့မေမေလေးရယ် ပင်တိုင်ကဆေးဝယ်သွားတော့မှာပါ၊ဟဲ့ပင်တိုင် မမဗီရိုထဲကအိတ်ထဲမှာ၅ထောင်ယူသွား"
ပင်တိုင်ခေါင်းလေးကို ခပ်မြန်မြန်ငြိမ့်ပြီးဘဲသူမဗီရိုဆီသွားပြီး ပိုက်ဆံသွားယူလေသည်။ပိုက်ဆံယူပြီးပြီထင်ပါရဲ့ ၅ထောင်တန်လေးကိုသူမမြင်အောင်ပြပြီး ပင်တိုင်အလျင်စလိုဖြင့်ဒေါ်အေးသွယ်ဘေးက ဖြတ်ပြေးပြီးအိမ်ထဲကထွက်သွားလေသည်။
"ဟူး"
ပင်တိုင်အိမ်ထဲကအပြင်ကိုထွက်သွားမှ မေမိုးလည်းသူမတားထားတဲ့ ဒေါ်အေးသွယ်လက်တွေကိုလွှတ်ပေးနိုင်သည်။လက်လွှတ်ပေးလိုက်ခြင်းမှာဘဲ'နင်လည်းသတိထားနေ'ဆိုသည့်ပုံမျိုးနဲ့ကြည့်ပြီးအခန်းထဲကထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်အေးသွယ်ပုံကသူမကိုပါတိပေးသွားသည့်ဟန်။
မေမိုးလည်း သဘောကျစွာပြုံးရင်းတစ်ယောက်ထဲသာအခန်းထဲကျန်ခဲ့လေသည်။လွန်ခဲ့တဲ့၇နှစ်တုန်းက ဒေါ်အေးသွယ်နဲ့၂နှစ်အရွယ်သာရှိသေးတဲ့ပင်တိုင်လေးကို သူမဖခင်အိမ်ကိုခေါ်လာသည့်အချိန်ကိုမှတ်မိသေးသည်။မိထွေးသာဆိုတယ် မိခင်အရင်းပမာစောင့်ရှောက်တက်တဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ကို မေမိုးတို့မောင်နှမနှစ်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှသံယောစဥ်တွယ်ပြီး အမေအရင်းတစ်ယောက်လိုခံစားရလာခဲ့ရသည်။ဒီနှစ်တွေအတွင်း ပင်တိုင့်အပေါ်ကိုသာဒေါ်အေးသွယ်အရိုက်ကြမ်းခဲ့တယ်၊သူမတို့မောင်နှမကိုတော့လက်ဖြင့်ပင်မရွယ်ခဲ့ပါ ပါးစပ်ဖြင့်သာသေချာနားဝင်အောင်ဆုံးမခဲ့တဲ့သူမက သူတို့စိတ်ထဲ'မိထွေးမို့ရိုက်တယ်'ဆိုသည့်အတွေးကြီးဝင်မှာတော့စိုးရိမ်ရှာသည်။နောက်ပြီးသူမတို့လက်ထဲမှာကြီးပြင်းလာတဲ့ပင်တိုင်လေးကပါ မောင်အရင်းပမာဖြစ်လာခဲ့သည့်အချိန်တွေကိုပြန်တွေးမိရင်း ပြုံးနေတဲ့မေမိုးရဲ့မျက်နှာက ပီတိဖြာနေတဲ့အပြုံးလေးတွေပါထပ်ဆင့်ပေါ်နေခဲ့သည်။
××××××××××××××××××××××××
ပင်တိုင်လက်ထဲက၅ထောင်တန်လေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကာ ရွာလယ်ကဦးညိုဆေးဆိုင်သို့လာခဲ့သည်။ပါးစပ်ကလဲ သူ့မေမေမှာလိုက်တဲ့ဆေးနာမည်လေးကို မေ့မသွားအောင်ရေရွတ်လျက်ပင်။
"ပါတာစီတမော့ ပါတာစီတမော့၊ပါတာစ္တမော့ ပါတာ....ပါတာ"
ရွာလယ်သို့မရောက်မှီ တစ်နေရာတွင်ပင်တိုင့်ခြေလှမ်းများကိုတစ်စုံတစ်ရာကရပ်တန့်သွားစေခဲ့သည်။အကြောင်းကတော့မန်ကျည်းပင်ပေါ်မှာနားနေတဲ့ အမွှေးအတောင်အရောင်စုံလင်နေတဲ့ငှက်ကလေးကြောင့်ဘဲဖြစ်၏။အရောင်အသွေးစုံလင်နေတဲ့ထိုငှက်ကလေးကိုငေးမောရင်း ပင်တိုင်အရှေ့သို့တဖြည်းဖြည်းလျှောက်လှမ်းနေသည်။အငေးတော့မပျက်ချေ။
ပင်တိုင်တို့ရွာလေးက တောအတော်လေးကျတော့ငှက်မျိုးစုံကိုရံဖန်ရံခါတွေ့ရတက်သည်။ဒါ့အပြင် ရွာတောင်ဘက်ကရေငံတောကြီးထဲက ယုန်လေးတွေမျက်စိလည်ပြီးရောက်လာတက်တဲ့အချိန်တွေဆိုလျှင်လည်း ယုန်လေးတွေပါတွေ့ရတက်သေးသည်။အရောင်အသွေးစုံလင်လှတဲ့ငှက်တွေကိုမြင်တိုင်း ပင်တိုင်မစပ်စုဘဲမနေနိုင်၊စပ်စုပြန်တော့လည်း ဘာငှက်မှန်းမသိတဲ့သူ့အဖို့ အရောင်စုံလင်လှတဲ့ငှက်တစ်ကောင်ထက်ပိုမှာမဟုတ်။
"အာ့.....သေပါပြီ"
လမ်းကိုမကြည့်ဘဲ ငှက်ကိုအငေးလွန်နေတဲ့ပင်တိုင် သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာရှိနေတဲ့ကျောက်တုံးအားခလုတ်တိုက်၍ပစ်လဲသွားခြင်းသာဖြစ်၏။
အင်္ကျီဖြူဖြူလေးလဲဖုန်များပေကျံသွားပြီး ပင်တိုင့်ဒူးလေးပါပွန်းသွားကာသွေးစလေးများပင်ထွက်လို့နေတယ်၊ကမန်းကတမ်းနဲ့ပြန်ထတဲ့ပင်တိုင်ကတော့ဒူးကဒဏ်ရာကိုမမှု့နိုင်သေးဘဲ ဒေါ်အေးသွယ်မှာလိုက်တဲ့ဆေးနာမည်ကိုသာခေါင်းလေးကုတ်ပြီးစဥ်းစားနေရသည်။ဆေးနာမည်ကခက်ခဲလှသည်မဟုတ်ပေမဲ့ ၉နှစ်အရွယ်ကလေးတစ်ယောက်အတွက်တော့မေ့လဲမေ့ချင်စရာမို့ပင်။
ခဏကြာမှပင်တိုင့်မျက်နှာလေး ပြန်လည်ဝင်းပသွားပြီး ဆေးဆိုင်ဆီသို့အရောက်လှမ်းရင်း တစ်လမ်းလုံးရွတ်သွားသည်က.......
"အလိုလိုနေဖင်စီကော့ အလိုလိုနေဖင်စီကော့ အလိုလိုနေဖင်စီကော့"ပါတဲ့။
ဆေးဆိုင်မရောက်မခြင်း တစ်လမ်းလုံးပင်တိုင်ဘယ်အရာမှငေးမောခြင်းမရှိတော့သလို လမ်းတွေ့သမျှမည်သူ့ကိုမှပင်နှုတ်မဆက်ချေ။ထပ်ပြီးမေ့မသွားအောင် ဆေးနာမည်ကိုဘဲအဆက်မပြတ်ရေရွတ်ပြီးလျှောက်လာခဲ့၏။
ဆေးဆိုင်ရောက်မှ........
"ဦးညို ပင်တိုင်ဆေးဝယ်ချင်လို့"
ရွာလယ်ခေါင်မှာဖွင့်ထားတဲ့ဦးညိုရဲ့ဆေးဆိုင်လေးက အရောင်းသွက်၏။သူတို့ရွာမှာလဲဆေးနဲ့ပတ်သက်ပြီးကျွမ်းကျင်နားလည်သူဆိုလို့ ဦးညိုဘဲရှိလေတော့ဦးညိုဆေးဆိုင်လေးက ရွာအတွက်အကျိုးပြုသည်ဘဲဆိုရမည်။ပင်တိုင်တို့ရွာအတွက် ဆေးနဲ့ပတ်သက်ရင်မြို့ထိတောင်တကူးတကသွားစရာမလိုတော့တဲ့အထိပင်။
"ဘာဆေးလဲသား ဒီတစ်ခါမင်းမေမေကိုယ်တိုင်လာမဝယ်ဘူးနော်"
ပုံမှန်ဆေးလာဝယ်ရင်ဒေါ်အေးသွယ်ကိုယ်တိုင်လာဝယ်နေကျဖြစ်လေတော့ ဤကနေ့မှဒေါ်အေးသွယ်မဟုတ်ဘဲ ပင်တိုင်လာဝယ်သောကြောင့် ထူးထူးခြားခြားမို့ဦးညိုသတိထားမေးမိခြင်းရယ်ပါ။
"မေမေနေမကောင်းလို့ ပင်တိုင့်ကိုလာဝယ်ခိုင်းတာ"
"သြော်အေး ဒါနဲ့ဘာဆေးလဲသား"
ဦးညိုသောက်လက်စရေနွေးတစ်ခွက်ကို တစ်ချိုက်မော့ပြီးမေးလိုက်၏။
"အလိုလိုနေဖင်စီကော့တစ်ကဒ်ပေးပါ ဦးညို"
"အဟွတ် အဟွတ်"
ရုပ်တည်လေးနဲ့ပြောလာတဲ့ပင်တိုင့်ဆေးနာမည်ကြောင့် ဦးညိုသောက်နေတဲ့ရေနွေးပင်တီးသွား၏။သူဆေးရောင်းလာတာဘဲနှစ်တွေကြာလှပြီ၊အလိုလိုနေဖင်စီကော့နာမည်နဲ့ဆေးတော့ သူ့တသက်ယောင်လို့တောင်မကြားဖူးသဖြင့်သူလန့်ချင်လဲလန့်စရာကောင်းသား။
"ဘာဆေးသား"
"အလိုလိုနေဖင်စီကော့ပါဆိုဦးညိုကလဲ"
"ဟေ"
သူ့ကိုတောင်စိတ်မရှည်တော့တဲ့လေသံလေးနဲ့ပြောလာတဲ့ပင်တိုင့်ကြောင့် ဦးညိုမျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ဘဲ သောက်လက်စရေနွေးခွက်ကိုခုံပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။ရှေ့မှာသူပေးမဲ့ဆေးကိုစောင့်နေတဲ့ကောင်လေးကို ဦးညိုဘာပေးလို့ပေးလိုက်ရမယ်မှန်းတောင်မသိတော့ရာ ပင်တိုင့်ကိုသာသူ့အနားလာရန်လက်ပြခေါ်လိုက်၏။
ပင်တိုင်အနားရောက်တော့.......
"မင်းဆေးကဟုတ်ကောဟုတ်ရဲ့လား ပင်တိုင်ရယ်"
"ဟာ ဟုတ်ပါတယ်ဦးညိုရဲ့၊ပင်တိုင်သေချာကိုမမေ့အောင်မှတ်လာတာ အလိုလိုနေဖင်ဆီကော့မှ အလိုလိုနေဖင်ဆီကော့ဘဲ"
နှစ်ခါပြန်မေးယူရတဲ့ဆေးနာမည်ကို ကြားလဲမကြားဖူးသလိုသိလဲမသိတော့အတော်လေးအခက်တွေ့နေရသဖြင့် ပင်တိုင့်ကိုပင်ဟုတ်ရဲ့လားပြန်မေးယူရတဲ့ဦးညိုအဖြစ်ရယ်ပါ။ဒါတောင်ပင်တိုင်သေချာပြောနေသလောက် သူဘာမှမသိသေး။
"ဦးညိုဆေးဆိုင်မှာတော့မင်းပြောတဲ့ဆေး မရှိဘူးကွ၊မင်းများမှားနေလား သေချာစဥ်းစားကြည့်ပါဦးကွယ် ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်းမင်းမေမေကိုသေချာပြန်မေးလိုက်ဦး"
ပင်တိုင့်အတွေးထဲလဲ ဆေးနာမည်ကိုတစ်ဝဲလည်လည်နဲ့ကောင်းကောင်းမမှတ်မိ၊အလိုလိုနေဖင်ဆီကော့ထင်နေပေမဲ့ မရှိဘူးဆိုပြန်တော့လည်းပင်တိုင်အိမ်ဘဲပြန်ယုံပေါ့။သူမဝယ်ပေးတာမှမဟုတ်ဘဲ မရှိတာတော့သူလည်းမတက်နိုင်ဘူးလေ၊ပင်တိုင်ပြန်ဖို့ဘဲဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။
"ဒါဆိုပင်တိုင်ပြန်လိုက်ဦးမယ်ဦးညို မေမေကလဲဘာတွေလျှောက်မှာမှန်းမသိပါဘူး"
"အေးအေး မင်းမေမေကလဲမရှိတဲ့ဆေးမှ တယ်လဲမှာတက်သကိုး၊အိမ်ကိုဘဲတန်းပြန်နော် ပင်တိုင်"
"ဟုတ်ဦးညို"
ပင်တိုင် ဦးညိုကိုလက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီးဆေးဆိုင်ကထွက်သွားလေသည်။
ပင်တိုင်ပြန်လို့ အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိ ဆေးနာမည်ကိုရေရွတ်ရင်းစဥ်းစားခန်းထုတ်နေတဲ့ဦးညို ပင်တိုင်သာအိမ်ပြန်ရောက်သွားမယ်၊သူကတော့ဆေးနာမည်ကိုစဥ်းစားလို့တောင်မရခဲ့၊အတော်လေးစဥ်းစားတာတောင် ဘာမှန်းမသိသေးတော့ ဦးညိုမျက်ခုံးတချက်ပင့်ပြီးဘဲ.......
"တယ်ခက်လှတဲ့ အလိုလိုနေဖင်ဆီကော့"....ဆိုကာခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ပင်။
××××××××××××××××××××××××
"ကျွန်တော်ကျောင်းသွားတက်ရင် အဖေတစ်ယောက်ထဲဖြစ်ပါ့မလား"
"ဖြစ်ပါတယ်ကွ ဒီအလုပ်တွေဆိုတာမင်းမမွေးခင်ကထဲက အဖေလုပ်လာတာပါကွာ၊ပြီးတော့အဖေတစ်ယောက်ထဲမှမဟုတ်တာ မင်းမေမေလေးကော၊သမီးမေမိုးပါရှိတယ်လေ"
အထုပ်ကြီးအထုပ်ငယ်ကိုဆွဲလျက်မြို့ကပြန်လာကြတဲ့ လင်းခေမြင့်မိုရ်နှင့်ဦးမိုးဝေတို့သားအဖ လမ်းတစ်လျှောက်လင်းခေးမြို့မှာကျောင်းတက်မည့်အကြောင်းပြောရင်းလျှောက်လာလိုက်တာ ရွာထဲကိုတောင်ရောက်လို့လာပြီ။လင်းခေးတို့ရွာလေးမှာ အထက်တန်းကျောင်းမဖွင့်သေး၊၈တန်းအထိဘဲရှိတဲ့ကျောင်းမို့၉တန်းမှစပြီး မြို့ကိုကျောင်းသွတက်ရလေ့ရှိသည်။အခုလည်းမြို့မှကျောင်းကိစ္စအတွက်စုံစမ်းပြီး ပြန်လာကြခြင်းဘဲဖြစ်သည်။
မြို့မှာကျောင်းသွားတက်ရမည့်အရေး လင်းခေးဖခင်ဖြစ်သူကိုတော့ထွေထွေထူးထူးစိတ်ပူစရာမလို၊ငယ်စဥ်ကထဲကလယ်လုပ်ငန်းကိုပိုင်နိုင်စွာလုပ်ကိုင်နေဆဲဦးမိုးဝေက သူမရှိလဲဖြစ်သဖြင့်စိတ်အေးရပြီမို့ သဘောပေါက်စွာဘဲခေါင်းကိုငြိမ့်လိုက်၏။
ဦးမိုးဝေ သူ့ဘေးကခေါင်းငြိမ့်လေတဲ့သားဖြစ်သူကိုကြည့်၍ပြုံးမိသည်။သူ့အတွက်လင်းခေးစိတ်အေးရပေမဲ့ တစ်ဦးတစ်ယောက်အတွက်စိတ်အေးရမှာမဟုတ်သည်ကိုတော့လင်းခေးမေ့နေလျော့သလား။ထိုတစ်ဦးတစ်ယောက်ကလဲတစ်ခြားလူမဟုတ်ပြန်၊လင်းခေးကိုအရမ်းချစ်အရမ်းတွယ်တာနေတဲ့ တပင်တိုင်လေးဘဲဖြစ်၏။
ဦးမိုးဝေလည်း လင်းခေးသတိရသည့်ပုံမပေါ်သေးတဲ့ပင်တိုင့်အကြောင်းကိုသူကဘဲအစချီလိုက်ကာ.........
"တကယ်တမ်းသားစိတ်ပူရမှာက ဖေကြီးတို့မဟုတ်ဘူး၊တပင်တိုင်လေးကိုဘဲစိတ်ပူရမှာ"ဟူ၍သာပြောလိုက်၏။
စိတ်အေးစပြုလာတဲ့လင်းခေးအတွက် ထိုစကားကအကြီးမားဆုံးပူပန်မှုတစ်ခု၊ဒီနှစ်တွေအတွင်း ပင်တိုင်အိမ်ကိုစရောက်ကထဲကသူ့လက်ပေါ်မှာဘဲကြီးပြင်းလာတဲ့ထိုကလေးကို လင်းခေးခွဲနိုင်မည်တဲ့လား။မဖြစ်နိုင်ဆုံးပေါ့၊ပင်တိုင်သူ့အားမခွဲနိုင်သလို သူလဲပင်တိုင့်ကိုခွဲနိုင်မှာမဟုတ်ပေ၊ခွဲခွာဖို့မပြောနှင့် ခွဲရမည်ဆိုသည့်စိတ်တစ်ခုနဲ့တင်လင်းခေးရင်ထဲဆို့နစ်လို့နေပြီ။
ဖြန်း.......ဖြန်း........
"နောက်မှားဦးမှာလား"
"မမှားတော့ပါဘူးမေမေရဲ့ အဟင့် ဟင့်"
စကားတစ်ခွန်းတုတ်တစ်ချက်ဆိုသည့်အတိုင်း ဒေါ်အေးသွယ်ပင်တိုင့်ကိုမေးလိုက်ရိုက်လိုက်လုပ်နေခဲ့တာ၊နုနယ်လှတဲ့ပင်တိုင့်ခြေသလုံး၌အစင်းရာများမြင်မကောင်းအောင်ပွနေသည်အထိပင်။ဒါလည်းရိုက်တာရပ်လားဆိုတော့ရပ်မသွား၊ထပ်ထပ်ပြီးဘဲရိုက်နေပြန်သည်။
ဖြန်း...........
"သေချာမှာတဲ့ကြားက သေချာမှားချင်ဦး"
"အား မေမေရဲ့...ပင်တိုင်သေရပါတေ့မယ် အဟင့် ဟင့်၊မမမိုး ပင်တိုင့်ကိုကယ်ပါဦး"
ငိုပြီးအကူအညီတောင်းနေတဲ့ပင်တိုင့်ကိုသနားပြီး မေမိုးမျက်ရည်များသာအဆက်မပြတ်ကျလို့နေတယ်၊ပင်တိုင့်ကိုရိုက်နေတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ရဲ့လက်တွေကိုလဲမဆွဲရဲပြန်။သူမလုပ်နိုင်တာဆိုလို့ ပါးစပ်ကဘဲတားဆီးပေးနိုင်သည်။
"မေမေလေးရယ်တော်ပါတော့ ပင်တိုင်အရမ်းနာပြီ အဟင့် ဟင့်"
ပင်တိုင့်လက်ကိုသေချာကိုက်ပြီးရိုက်နေတဲ့ဒေါ်အေးသွယ် တစ်ချက်ရိုက်လိုက်တိုင်းပင်တိုင်ခွေခွေကျသွားသည်ကိုမြင်နေရတဲ့မေမိုးခမျာ ပင်တိုင့်ကိုသနာ့သည်းစိတ်ကြောင့်ငိုယိုပြီးသာအော်ပြောမိလေသည်။သူမသာအော်ပြောနေတယ်၊ရိုက်မြဲရိုက်နေတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ရဲ့လက်တွေကတော့ ရပ်တန့်မသွားချေ။
ခြေသလုံးကနာကျင်မှုကြောင့် ပင်တိုင်ငိုရလွန်းလို့မောလှပြီ၊နီရဲနေတဲ့အစင်းများအပေါ်ထပ်မံကျရောက်လာတဲ့ရိုက်ချက်များကလည်း အသည်းခိုက်မတန့်နာကျင်လွန်းလို့ပင်တိုင်တစ်ချက်အရိုက်ခံရတိုင်း မြေပေါ်တစ်ခါပစ်လဲသွားသဖြင့်တစ်ကိုယ်လုံးလဲဖုန်များပေကျံကာညစ်ပတ်နေရဲ့လေ။
"အင့် အဟင့် ဟင့်...ပင်တိုင်နောက်မမှားတော့ပါဘူးမေမေရဲ့ "
ပင်တိုင့်အကြောင်းတွေးရင်းစိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်တဲ့လင်းခေး အိမ်နားရောက်လာတာတောင်မသိချေ။အိမ်ထဲကထွက်ပေါ်လာတဲ့ပင်တိုင့်အော်သံလေးကိုကြားမှ သူသတိပြန်ဝင်လာတော့သည်။သူအိမ်နားရောက်သည်မှန်းသိသည်နှင့် အသံလာရာအိမ်ထဲသို့ကြည့်မိတော့.........
"ပင်တိုင်"
ကြိမ်လုံးနဲ့အဆက်မပြတ်ရိုက်နေရတဲ့ပင်တိုင့်ကိုမြင်လိုက်ရသဖြင့် ချက်ချင်းဘဲပင်တိုင့်ဆီပြေးသွားတော့၏။
ဦးမိုးဝေလည်းပြေးထွက်သွားတဲ့သားဖြစ်သူနဲ့ အရိုက်ခံနေရတဲ့ပင်တိုင့်ကိုမြင်ပြီး လင်းခေးလိုမပြေးယုံတမယ် ခပ်တုတ်တုတ်ဘဲအိမ်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့၏။
အရိုက်ခံနေရတဲ့ပင်တိုင့်မျက်ဝန်းလေးများ ငိုနေသည့်ကြားကပင်အိမ်ထဲသို့ပြေးဝင်လာတဲ့လင်းခေးကိုမြင်ယုံဖြင့် ဝင်းပသွားကာ.......
"ကိုကို"...ဟုဆိုကာလင်းခေးကို ငေးနေချိန်မှာဘဲသူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ထပ်မံကျရောက်လာတော့မဲ့ကြိမ်လုံးကိုတော့ ပင်တိုင်သတိမထားမိလိုက်ချေ၊တဆက်ထဲမှာဘဲသူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ကျရောက်လာတဲ့ကြိမ်လုံးက..........
ဖြန်း.........
"အင့်"
လင်းခေးသူ့အပြေးဖက်လိုက်တာကြောင့် လင်းခေးကျောပေါ်ကျရောက်သွားလေသည်။
အားပြင်းလွန်းတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ရဲ့ရိုက်ချက်မှာ လင်းခေးကျောပြင်တစ်ခုလုံးကော့ခနဲပင်၊သူလိုကြံ့ခိုင်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်အားပိုင်ဆိုင်ထားတာတောင် တစ်ချက်ကလေးရိုက်ခံရယုံဖြင့်ကျောကော့သည့်အထိဖြစ်ရလျှင် သေးသေးကွေးကွေးလေးနဲ့ပင်တိုင့်ကိုယ်လေးဘယ်လောက်များတောင်နာကျင်လိုက်လေမလဲမသိ။လင်ခေးကျောကနာကျင်မှုထက် ပင်တိုင့်ခြေသလုံးကအစင်းရာများကိုကြည့်၍ပင်ဖြေမဆည်နိုင်အောင်နာကျင်လှလေပြီ။
ရုတ်တရက်သူ့အားပြေးဖက်လိုက်တာကြောင့် အရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့လင်းခေးကိုမြင်ပြီးပင်တိုင့်မျက်ဝန်းအိမ်လေးကိုပင်ပြူးကျယ်သွားစေသည်။နဂိုကမှငိုနေခဲ့တဲ့မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးထဲက မျက်ရည်များကလည်းတားဆီးမရနိုင်အောင်စီးဆင်းလာပြီး အရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့လင်းခေးကျောပြင်လေးကိုသူ့လက်သေးသေးလေးနဲ့ကာလို့ပင်.........
"ကိုကို့ကိုရိုက်မိသွားပြီ အဟင့်...ဟင့်၊ကိုကိုနာသွားပြီ အဟင့် ဟင့်....မေမေ့ကြောင့် မေမေရိုင်လို့ကိုကိုနာသွားပြီ"
ဒေါ်အေးသွယ်လည်းမရည်ရွယ်ပါ၊ပင်တိုင့်ကိုရိုက်လိုက်တာ ကြားဝင်ခံလိုက်တဲ့လင်းခေးကိုရိုက်မိသွားသည်နှင့်လက်ထဲကကြိမ်လုံးပင်လွှတ်ချမိသွားသည်။ဒါ့အပြင်ရိုက်နေတဲ့အချိန်တွေမှာတောင် သူမအားတင်းမာတဲ့မျက်နှာထားဖြင့်မကြည့်ဖတဲ့ပင်တိုင်က အခုတော့နာကျည်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကြည့်နေတယ်တဲ့လေ။ထိုအကြည့်တွေက ဒေါ်အေးသွယ်ရင်ကိုတဆစ်ဆစ်နဲ့နာကျင်စေသည့်အကြည့်များသာ။
လင်းခေးကို့ရိုက်မိသွားလို့ပါတဲ့၊ပင်တိုင်အရိုက်ခံရသည့်အချိန်ကထက်တောင်ပိုငိုနေသေးသည်။ပင်တိုင့်မျက်ရည်တွေကိုမမြင်ချင်လို့ဝင်တားကမှ
သူ့ကြောင့်ပင်တိုင်ပိုငိုနေစေမိတာကြောင့်လင်းခေးပြုံးလျက်ပင်.......
"ကိုကိုမနာပါဘူးပင်တိုင်ရဲ့"ဆိုကာ ပင်တိုင့်မျက်ရည်လေးများအားသုတ်ကာပြောလို့သာ။
"တကယ်လား ကိုကိုနာသွားဘူးပေါ့"
လင်းခေးခပ်ပြုံးပြုံးဘဲ ခေါင်းရမ်းပြလိုက်၏။
"မနာပါဘူး ကိုကိုကအားအများကြီးရှိတယ်လေ"
ထိုအခါမှငိုနေတဲ့ပင်တိုင် မျက်ရည်လေးများအားလက်ဖမိုးသေးသေးလေးဖြင့်သုတ်ကာ သွားလေးပေါ်သည်အထိပြုံးနိုင်တော့သည်။
"နေပါဦး ပင်တိုင်ကို့မေမေလေးကဘာလို့ရိုက်တာလဲ"
ပင်တိုင်ဘာမှပြန်မဖြေ၊ဒေါ်အေးသွယ်ကိုမျက်လုံးလေးလှန်၍ခိုးကြည့်ပြီးသာ ခေါင်းလေးငုံတော့သည်။ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ခြေထောက်ကလေးတွေတစ်ချောင်းနဲ့တစ်ချောင်းထပ်ကာပွတ်သပ်နေပုံက မဟုတ်တာတစ်ခုခုလုပ်ထားသည့်ဟန်။
ခေါင်းလေးငုံ့ထားတဲ့ပင်တိုင့်ပုံစံကတော့ ဘာမှပြန်ဖြေမည့်ပုံမပေါ်၊လင်းခေးလည်း အကျိုးအကြောင်းသိရရန်ဒေါ်အေးသွယ်ဘက်သာ တစ်ဖန်ပြန်လှည့်မေးရ၏။
"မေမေလေး ပင်တိုင့်ကိုဘာလို့ရိုက်တာလဲ"
လင်းခေးတင်ဒီအကြောင်းသိချင်သည်မဟုတ်၊ဦးမိုးဝေလဲသိချင်သည်။ထို့ကြောင့်ဒေါ်အေးသွယ်ကိုကြည့်ကာ'ဘာလို့လဲ'ဆိုသည့်ပုံမျိုးနဲ့သာ ကြည့်မိ၏။
သူမပြောမဲ့စကားကိုသိချင်နေကြတဲ့ ဦးမိုးဝေတို့ကိုမျက်မှောင်တစ်ချက်ကျုံ့ကာ ဒေါ်အေးသွယ်ပြောလိုက်သည်က..........
"ဘာဖြစ်ရမလဲ ပါတာစီတမော့ဝယ်ခိုင်းတာ အလိုလိုနေဖင်ဆီကော့နဲ့မှားလာလို့လေ"
"ဟေ"
ဦးမိုးဝေတော့ မကြားစဖူးအကြားထူးကာ'ဟေ'တစ်လုံးထဲပင်ထပြောကာရဟ်တော့သည်။
"ဟားဟား ငါ့သားပင်တိုင်ကတော့ကွာ လွဲလိုက်မှဖြင့်"
လင်းခေးလည်းပြုံးစိစိနဲ့ ပင်တိုင့်ဘက်သို့'ဟုတ်လား'ဆိုသည့်ပုံဖြင့်ကြည့်တော့ ပင်တိုင်စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ခေါင်းလေးသငြိမ့်ပြပုံကအသည်းယားဖွယ်အထိ။ဒီကလေးမဟုတ်တာလုပ်ထားလို့ ခေါင်းလေးငုံ့ကာသူ့အမေးကိုပြန်မဖြေခဲ့သည်တဲ့လား။မှားလဲမှားတက်တဲ့တပင်တိုင်ရယ်ပါလေ။
"ပင်တိုင် ကိုကိုနဲ့ထင်းခွေလိုက်မလား"
ဒေါ်အေးသွယ်အနားကရှောင်တိမ်းရန်အတွက် ထင်းခွေသွားဖို့ဟာလင်းခေးအတွက်အကြောင်းပြချက်တစ်ခုဖြစ်လာခဲ့သည်။ပင်တိုင်သဘောပေါက်ရန် လင်းခေးမျက်စိလေးမှိတ်ပြီးပြောလိုက်ရာ ပင်တိုင်ပြုံးစိစိလေးဖြင့်ခေါင်းလေးငြိမ့်၍သာသဘောတူတော့သည်။
"ပင်တိုင်လိုက်မယ်ကိုကို"
အိမ်မှာလည်းထင်းတွေအများကြီးရှိသည်ကို ထင်းခွေသွားမည်ဆိုတော့ဒေါ်အေးသွယ်နားမလည်နိုင်စွာ........
"ဟဲ့သား အိမ်မှာထင်းတွေအများကြီးလေ"
"မေမေလေးကလဲ သားကမြို့ဘဲကျောင်းသွားတက်ရတော့မယ်ဟာ၊မိုးရာသီမရောက်ခင်ထင်းတွေကြိုစုထားတော့မကောင်းဘူးလား သားမြို့ရောက်သွားရင်ဘယ်သူထင်းခွေပေးမလဲ၊ဖေကြီးကလည်းအလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ မမမိုးကလည်းလယ်ထဲကောက်စိုက်ဦးဘာဦးနဲ့ မေမေလေးကျတော့ချက်ရပြုတ်ရနဲ့လေ"
"အေး ဒါလည်းဟုတ်တာဘဲ၊သိပ်တော့နောက်မကျစေနဲ့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့မေမေလေး"
ဒေါ်အေးသွယ်ခွင့်ပြုချက်ရပြီးနောက် လင်းခေးနဲ့ပင်တိုင်တို့အတိုင်အပေါက်ညီစွာဘဲထမင်းထုတ်သူကထုတ် ထင်းခုတ်ရန်ဓားယူသူကယူနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့ကြသည်။သိပ်မကြာလိုက်ပါ လင်းခေးအိမ်ထဲကထမင်းထုတ်ပြီးထွက်လာတော့ ခမောက်ကလေးတစ်လုံးကိုလက်ကကိုင်ပြီး ကျန်တစ်လုံးကိုသူ့ခေါင်းမှာဆောင်းထားတဲ့ပင်တိုင်က လွယ်အိတ်ကလေးတစ်လုံးကိုလွယ်ထားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလဲဓားမကြီးအားမနိုင့်တစ်နိုင်ဖြင့်ကိုင်ထားလေသည်။
"ကိုကို့အတွက်..."
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ"
"ခစ်ခစ်"
လင်းခေး ပင်တိုင်ပေးတဲ့ခမောက်ကလေးကိုယူဆောင်းယူ၍သာ ပင်တိုင့်ရှေ့မှာကျောလေးပေးကာထိုင်ချလိုက်သည်။သဘောပေါက်မြန်တဲ့ကောင်လေးကလဲ လင်းခေးပင်ပြောစရာမလိုလင်းခေးကျောပေါ်ဖက်တွယ်တက်လို့တာင်နေပြီ။ပင်တိုင်ကျောပေါ်မှာရောက်သည်နှင့် လင်းခေးလည်းတုန့်ဆိုင်းမနေတော့ဘဲထင်းခွေသွားရန် ရေငံတောကြီးဘက်သို့သာစတင်ခရီးနှင်လာခဲ့၏။
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
(A/N သာသာupdateလေးအကြောင်းပြောချင်ပါတယ်။ကိုယ့်ဧည့်စိမ်းနဲ့တပင်တိုင်ကိုတလှည့်စီတင်ပေးသွားမှာပါ။ဒီနေ့တပင်တိုင်ကိုတင်လိုက်တော့ မနက်ဖြန်ကိုယ့်ဧည့်စိမ်းလာမှာပါ။တနင်္လာနဲ့ကြာသပတေးနှစ်ရက်ကတော့စာတင်နားပါတယ်။)
(Zawgyi)
မနက္ေစာအခ်ိန္အခါဝယ္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္မ်ားျဖင့္စိမ္းစိုလန္းဆန္းေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္၌ ျခဴသံခေလာက္သံမ်ား ႏြားေမာင္းသံမ်ားအျပင္ ေတာဓေလ့အရေစာေစာစီးစီးလယ္ထဲသြားေနၾကတဲ့လယ္သမားမ်ားရဲ႕ပုံရိပ္က မနက္ခင္းရဲ႕အလွကိုအသက္ဝင္ေစခဲ့သည္။
မနက္လင္းၾကက္တြန္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဆြမ္းခ်က္သူကခ်က္ လယ္ထဲသြားဖို႔ျပင္ၾကသူကျပင္နဲ႕အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ေဒၚေအးသြယ္လည္းအပါအဝင္သာျဖစ္သည္။မနက္ေစာေစာဘုရားရွစ္ခိုးရန္အတြက္ ေဒၚေအးသြယ္ျပင္ဆင္ေနခဲ့ရာ ေသာက္ေတာ္ေရနဲ႕ဆြမ္းေတာ္ကိုေသခ်ာသပ္ရပ္စြာျပင္ဆင္ၿပီးမွ သူမဘုရားစင္အေရွ႕သို႔ထိုင္လိုက္သည္။
ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ေဒၚေအးသြယ္လက္အုပ္ေလးကိုရိုေသစြာခ်ီ၍ ဘုရားရွစ္ခိုးရန္အသင့္အေနအထားျဖင့္.....
"နေမာ"
"ေမေမေလးေရ ဒီမွာလာၾကည့္ပါဦး ေမေမေလးသားသမီးေဘာ္လီေတြယူဝတ္ေနတယ္"
လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ျဖင့္ ဘုရားရွစ္ခိုးရန္အစခ်ီေနတဲ့ေဒၚေအးသြယ္'နေမာ'ဘဲဆိုရေသး ခုႏွစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကားၾကားထြက္ေပၚလာတဲ့ေမမိုးအသံစာစာေလးေၾကာင့္ ဆိုလက္စဘုရားစာပင္ဆက္မဆိုနိုင္ေတာ့ကာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္သားျဖင့္သက္ျပင္းသာခပ္ျပင္းျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။
"ဟင္း"
သူမမွဒီကိစၥထဲဝင္မပါရင္ ေမမိုးဆက္ေအာ္မွာအေသအခ်ာေပ၊ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္းမ်က္ႏွာပူရမည့္ကိစၥမ်ိဳးမျဖစ္ေစရန္ေမမိုးအားဆင္းတားရန္အတြက္ေဒၚေအးသြယ္လက္အုပ္ျပန္ခ်ီၿပီးဘဲ ရွင္ခိုးေတာင္းပန္ရျပန္သည္။ဤပုံနဲ႕ဆိုဘုရားလဲေကာင္းေကာင္းရွင္ခိုးနိုင္မွာမဟုတ္တာနဲ႕ေတာ့ ေတာင္းပန္ၿပီးရပ္လိုက္တာကမွေတာ္ဦးမည္။
"တပည့္ေတာ္မ ခဏေနမွျပန္လာရွစ္ခိုးပါမယ္ဘုရား" ဟုဆိုကာဦးခ်ေတာင္းပန္ၿပီး ေဒၚေအးသြယ္ဘုရားခန္းထဲကထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္အေပၚထပ္မွေဒၚေအးသြယ္ ခပ္မွန္မွန္ေလွ်ာက္လွမ္း၍လာေနေသာ္လည္း သူမေဒါသကေတာ့ခပ္မွန္မွန္ျဖစ္ေန႕သည့္အေျခအေနမဟုတ္ေခ်။မနက္ေစာေစာစီးစီးၾကည္လင္ေနတဲ့စိတ္မ်ားပင္ ေဒါသအျဖစ္ေျပာင္းလဲကာအသံလာရာေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။သူမေလွကားရင္းအေရာက္တြင္ ေလွကားတစ္ေဘးမွာအသင့္ရွိေနတဲ့ႀကိမ္လုံးကိုဆြဲယူၿပီး အသံလာရာေမမိုးအခန္းဆီကိုလာခဲ့၏။
အသင့္ပြင့္ေနတဲ့အခန္းေလးထဲတြင္ ရင္ဘက္ျပားျပားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးေပၚမွာအနီေရာင္ဇာေအာက္ခံအကၤ်ီေလးကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့သူမသားႏွင့္အတူ သူမေနာက္အိမ္ေထာင္ရဲ႕သမီးေမမိုးကိုေဒၚေအးသြယ္ေတြ႕လိုက္သည္။သူမလည္းအခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ ယူေဆာင္လာတဲ့ႀကိမ္လုံးကိုဘဲၾကမ္းျပင္ထက္ခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္ခ်လိဳက္၏။
ျဖန္း..........
"အေမ့"
လုပ္ခ်င္တာလုပ္ထားတဲ့ တပင္တိုင္သူ႕ေမေမ့ကိုျမင္ေတာ့လည္းေၾကာက္ရွာသည္။ႀကိမ္လုံးနဲ႕ေဒၚေအးသြယ္ကိုျမင္တာနဲ႕ ပခုံးေလးတြန့္ကာလန့္ဖ်က္သြားၿပီးမ်က္ႏွာေလးအလိုလိုငယ္သြားသည့္သဖြယ္။
ေဒၚေအးသြယ္ သူမကိုေၾကာက္ၿပီးမ်က္ႏွာငယ္ေနတဲ့သားျဖစ္သူကိုခြင့္လြတ္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိေပ။ေမမိုးအကၤ်ီေတြယူၿပီးခိုးခိုးဝတ္တာ တစ္ခါလဲမဟုတ္ႏွစ္ခါလဲမဟုတ္နဲ႕ ဘယ္ေလာက္ဘဲရိုက္ရိုက္အမွတ္မရွိတဲ့တပင္တိုင့္ကို ရိုက္တဲ့လူသာရိုက္ရပါမ်ားလို႔ လက္ေတြနာလာမယ္ သူကေတာ့ခိုးဝတ္ၿမဲခိုးဝတ္ေနတာမို႔ ေဒၚေအးသြယ္ႀကိမ္လုံးကကိုလြတ္တဲ့ရက္ တစ္လမွာတစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္မရွိ။ခိုးဝတ္ၿမဲခိုးဝတ္ေနတဲ့သားျဖစ္သူနဲ႕ ရိုက္ၿမဲရိုက္ေနတဲ့ဒီအေမတို႔တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အေလ်ာ့ေပးၾကမလဲေတာင္ေတြးမရေပ။
"မမမိုးအကၤ်ီကိုအခုခြၽတ္ေပးလိုက္စမ္း တပင္တိုင္"
သူ႕ေမေမအေၾကာင္းကို ပင္တိုင္အသိဆုံး၊ေဒါသထြက္လာရင္ ဘာကိုမွမၾကည့္တက္ဘဲရိုက္တက္သူမို႔ ေၾကာက္ရသည္။တစ္ခါတစ္ခါခါးေကြးေအာင္ရိုက္တက္သည့္အျပင္ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ပင္တိုင့္ေျခသလုံးနဲ႕ေပါင္ေတြမွာေတာင္ရိုက္ထားသည့္ဒဏ္ရာမ်ားက ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာက္ေသးေပ၊ညိုမဲစြဲၿပီးနာေနဆဲဒဏ္ရာေဟာင္းမ်ားကိုၾကည့္၍ ပင္တိုင္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ဘဲ ရင္ဘက္အကၤ်ီေလးကိုႏွေျမာတသသျဖင့္ခြၽတ္လိုက္သည္။
"မမမိုး ပင္တိုင့္ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္"
သူ႕ေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ေမမိုးကို ပင္တိုင္အကၤ်ီေလးခြၽတ္ေပး၍သာမ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ေတာင္းပန္ရွာသည္။
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕အကၤ်ီေလးေပးေနေလတဲ့ ပင္တိုင့္ကိုျမင္ရေတာ့လည္းေမမိုးစိတ္မေကာင္းရျပန္၊ပင္တိုင္အကၤ်ီခြၽတ္ေပးရင္ေတာင္ အရိုက္ခံဦးမွာမို႔သနားလဲသနားသည္။ သူမမွျပန္ၿပီးမကယ္ရင္ဒီကေလးေပါင္နဲ႕ေျခသလုံးေတြကဒဏ္ရာသစ္ေလးေတြထပ္ရလာဦးမည္။ထို႔ေၾကာင့္ ပင္တိုင့္လက္ထဲကသူမအကၤ်ီေလးကိုယူၿပီး.......
"ပင္တိုင့္ကိုမရိုက္ပါနဲ႕ ေမေမေလးရယ္၊ေနာက္ဆိုကေလးက သမီးအကၤ်ီေတြယူမဝတ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူး"
ထိုေကာင္ေလးကတိေပးေပါင္းလည္းမ်ားလွၿပီ၊အၿမဲလိုလိုဘဲထိုကတိကိုခ်ိဳးေဖာက္တက္တဲ့ ပင္တိုင့္အေၾကာင္းကိုေတာ့ေဒၚေအးသြယ္ေနာေက်ေနၿပီဘဲဆိုရေလမရလား။ေမမိုးသာအမွတ္မရွိဘဲကူ၍ဖာေထးေျပာဆိုနိုင္တယ္ ေဒၚေအးသြယ္ကေတာ့ညွာမည့္ပုံမေပၚ။
ေမမိုးေက်နပ္ေပမဲ့ ေဒၚေအးသြယ္မေက်နပ္ သျဖင့္ ပင္တိုင့္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးသာၾကည့္ေနလ်က္........
"ေအး ေကာင္းပါတယ္ညဥ္းတို႔ဘဲ ေအာ္ၿပီးတိုင္တုန္းကတိုင္ ၿပီးေတာ့မရိုက္ပါနဲ႕ျဖစ္ျပန္ေကာ၊က်ဳပ္မွာေတာ့ ဘုရားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမရွင္ခိုးရဘူး ေခါင္းေတာင္ကိုက္တယ္"
ေက်နပ္ပုံမေပၚေသးတဲ့ေဒၚေအးသြယ္က ပင္တိုင့္ဆီကကိုအၾကည့္မခြာဘဲရိုက္ရန္ဟန္တျပင္ျပင္လုပ္ေနတာနဲ႕ ေမမိုးဖာေထးေျပာဖို႔ျပင္ရျပန္သည္။အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ေဒၚေအးသြယ္ရဲ႕အေၾကာင္းကိုသူမလဲမသိတာမွမဟုတ္တာ ပင္တိုင့္ကိုရိုက္တဲ့အခါတိုင္းသနားလြန္းလို႔မၾကည့္ရက္နိုင္ခဲ့သည့္ေန႕ကမ်ားေနေတာ့ သူမေၾကာင့္နဲ႕အရိုက္မခံရေစခ်င္ပါ။
"ေနာက္တစ္ခါမမမိုးအကၤ်ီေတြယူမဝတ္ရဘူးေနာ္ပင္တိုင္"
လက္ညိုးေလးထိုးၿပီးေျပာေနတဲ့ေမမိုးကို ပင္တိုင္ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပေလသည္။
"ကဲ စိတ္ေလွ်ာ့ပါေတာ့ေမေမေလးရယ္၊ပင္တိုင္ကေနာက္မလုပ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူး"
ေသြးသားအရင္းသာမဟုတ္တယ္ ပင္တိုင့္ကိုခ်စ္ၾကပုံကေတာ့ၾသခ်ေလာက္သည္။ပင္တိုင့္မိခင္အရင္းျဖစ္တဲ့သူမထက္ ခ်စ္လိုက္ၾကပုံကေတာ့ပင္တိုင္အရိုက္မခံရေအာင္လဲလွည့္ေျပာတက္ေသး၊အရိုက္ခံရရင္လဲ ေဆးလိမ္းေပးရေသးနဲ႕ မိခင္အရင္းျဖစ္တဲ့သူမကဘဲေနာက္ဆုံးလူဆိုးမႀကီးလုံးလုံးျဖစ္လို႔။
ပင္တိုင့္ကိုစိတ္တိုရတာနဲ႕မကာမိေပ၊ေဒၚေအးသြယ္ေခါင္းမ်ားပင္ကိုက္လာသလို မူးေဝေဝနဲ႕ေနလို႔မေကာင္းသလိုျဖစ္လာ၏။။ေဆးေသာက္ဖို႔စဥ္းစားမိေပမဲ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ေဆးကလြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကထဲကကုန္သြားေတာ့ အဆင္သင့္မရွိ၊သူမလဲမဝယ္ထားလိုက္မိတာမို႔ ေနာက္ဆုံးကေလးပီပီဟန္ခ်ီခ်ီပင္တိုင့္ကိုဘဲ ျပန္ၿပီးခိုင္းဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာ၏။
"ေမေမ့အတြက္ ပါတာဆီတေမာ့တစ္ကဒ္ေလာက္သြားဝယ္ေပးစမ္း ပင္တိုင္၊နင့္ကိုေျပာရတာ ငါေခါင္းေတြပါကိုက္တယ္သိရဲ႕လား"
"မေျပာနဲ႕ေပါ့ေမေမကလဲ"
"ဘာ နင္ကေက်ာေကာင္းလို႔တုတ္ေတာင္းေနတာေပါ့ေလ"
ဆူခ်ိတ္ခ်ိတ္ေလးေျပာလိုက္တဲ့ပင္တိုင့္ေၾကာင့္ ေမမိုးလည္းေခါင္းသာငိုက္စိုက္က်သြားသည္။အရိုက္မခံရေအာင္ေျပာေပးထားတဲ့မ်က္ႏွာမွမေထာက္ ဒီကေလးေျပာလိုက္ပုံက ထရိုက္ခ်င္စရာ။
ေဒၚေအးသြယ္ သူ႕ဆီတုတ္ကိုျမႇောက္ကိုင္ၿပီးလာလုဆဲဆဲ.......
"သြားဝယ္မယ္လို႔"ဆိုကာ ပင္တိုင္ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ေျပးသြားလိုက္၏။
ထင္သည့္အတိုင္းလက္ထဲကတုတ္ကိုျပန္ျမႇောက္လာၿပီး ပင္တိုင့္ဆီသြားေတာ့မဲ့ေဒၚေအးသြယ္ကို ေမမိုးအခ်ိန္မွီဆြဲတားလိုက္ရသည္။မဟုတ္လွ်င္ ဒီကေလးအေျပာမတက္ပုံနဲ႕အရိုက္ခံေနဦးမွာအေသအခ်ာေပ။
"မလုပ္ပါနဲ႕ေမေမေလးရယ္ ပင္တိုင္ကေဆးဝယ္သြားေတာ့မွာပါ၊ဟဲ့ပင္တိုင္ မမဗီရိုထဲကအိတ္ထဲမွာ၅ေထာင္ယူသြား"
ပင္တိုင္ေခါင္းေလးကို ခပ္ျမန္ျမန္ၿငိမ့္ၿပီးဘဲသူမဗီရိုဆီသြားၿပီး ပိုက္ဆံသြားယူေလသည္။ပိုက္ဆံယူၿပီးၿပီထင္ပါရဲ႕ ၅ေထာင္တန္ေလးကိုသူမျမင္ေအာင္ျပၿပီး ပင္တိုင္အလ်င္စလိုျဖင့္ေဒၚေအးသြယ္ေဘးက ျဖတ္ေျပးၿပီးအိမ္ထဲကထြက္သြားေလသည္။
"ဟူး"
ပင္တိုင္အိမ္ထဲကအျပင္ကိုထြက္သြားမွ ေမမိုးလည္းသူမတားထားတဲ့ ေဒၚေအးသြယ္လက္ေတြကိုလႊတ္ေပးနိုင္သည္။လက္လႊတ္ေပးလိုက္ျခင္းမွာဘဲ'နင္လည္းသတိထားေန'ဆိုသည့္ပုံမ်ိဳးနဲ႕ၾကည့္ၿပီးအခန္းထဲကထြက္သြားတဲ့ ေဒၚေအးသြယ္ပုံကသူမကိုပါတိေပးသြားသည့္ဟန္။
ေမမိုးလည္း သေဘာက်စြာၿပဳံးရင္းတစ္ေယာက္ထဲသာအခန္းထဲက်န္ခဲ့ေလသည္။လြန္ခဲ့တဲ့၇ႏွစ္တုန္းက ေဒၚေအးသြယ္နဲ႕၂ႏွစ္အ႐ြယ္သာရွိေသးတဲ့ပင္တိုင္ေလးကို သူမဖခင္အိမ္ကိုေခၚလာသည့္အခ်ိန္ကိုမွတ္မိေသးသည္။မိေထြးသာဆိုတယ္ မိခင္အရင္းပမာေစာင့္ေရွာက္တက္တဲ့ေဒၚေအးသြယ္ကို ေမမိုးတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ်သံေယာစဥ္တြယ္ၿပီး အေမအရင္းတစ္ေယာက္လိုခံစားရလာခဲ့ရသည္။ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ပင္တိုင့္အေပၚကိုသာေဒၚေအးသြယ္အရိုက္ၾကမ္းခဲ့တယ္၊သူမတို႔ေမာင္ႏွမကိုေတာ့လက္ျဖင့္ပင္မ႐ြယ္ခဲ့ပါ ပါးစပ္ျဖင့္သာေသခ်ာနားဝင္ေအာင္ဆုံးမခဲ့တဲ့သူမက သူတို႔စိတ္ထဲ'မိေထြးမို႔ရိုက္တယ္'ဆိုသည့္အေတြးႀကီးဝင္မွာေတာ့စိုးရိမ္ရွာသည္။ေနာက္ၿပီးသူမတို႔လက္ထဲမွာႀကီးျပင္းလာတဲ့ပင္တိုင္ေလးကပါ ေမာင္အရင္းပမာျဖစ္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္ေတြကိုျပန္ေတြးမိရင္း ၿပဳံးေနတဲ့ေမမိုးရဲ႕မ်က္ႏွာက ပီတိျဖာေနတဲ့အၿပဳံးေလးေတြပါထပ္ဆင့္ေပၚေနခဲ့သည္။
ပင္တိုင္လက္ထဲက၅ေထာင္တန္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ ႐ြာလယ္ကဦးညိုေဆးဆိုင္သို႔လာခဲ့သည္။ပါးစပ္ကလဲ သူ႕ေမေမမွာလိုက္တဲ့ေဆးနာမည္ေလးကို ေမ့မသြားေအာင္ေရ႐ြတ္လ်က္ပင္။
"ပါတာစီတေမာ့ ပါတာစီတေမာ့၊ပါတာစၱေမာ့ ပါတာ....ပါတာ"
႐ြာလယ္သို႔မေရာက္မွီ တစ္ေနရာတြင္ပင္တိုင့္ေျခလွမ္းမ်ားကိုတစ္စုံတစ္ရာကရပ္တန့္သြားေစခဲ့သည္။အေၾကာင္းကေတာ့မန္က်ည္းပင္ေပၚမွာနားေနတဲ့ အေမႊးအေတာင္အေရာင္စုံလင္ေနတဲ့ငွက္ကေလးေၾကာင့္ဘဲျဖစ္၏။အေရာင္အေသြးစုံလင္ေနတဲ့ထိုငွက္ကေလးကိုေငးေမာရင္း ပင္တိုင္အေရွ႕သို႔တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္။အေငးေတာ့မပ်က္ေခ်။
ပင္တိုင္တို႔႐ြာေလးက ေတာအေတာ္ေလးက်ေတာ့ငွက္မ်ိဳးစုံကိုရံဖန္ရံခါေတြ႕ရတက္သည္။ဒါ့အျပင္ ႐ြာေတာင္ဘက္ကေရငံေတာႀကီးထဲက ယုန္ေလးေတြမ်က္စိလည္ၿပီးေရာက္လာတက္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆိုလွ်င္လည္း ယုန္ေလးေတြပါေတြ႕ရတက္ေသးသည္။အေရာင္အေသြးစုံလင္လွတဲ့ငွက္ေတြကိုျမင္တိုင္း ပင္တိုင္မစပ္စုဘဲမေနနိုင္၊စပ္စုျပန္ေတာ့လည္း ဘာငွက္မွန္းမသိတဲ့သူ႕အဖို႔ အေရာင္စုံလင္လွတဲ့ငွက္တစ္ေကာင္ထက္ပိုမွာမဟုတ္။
"အာ့.....ေသပါၿပီ"
လမ္းကိုမၾကည့္ဘဲ ငွက္ကိုအေငးလြန္ေနတဲ့ပင္တိုင္ သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္မွာရွိေနတဲ့ေက်ာက္တုံးအားခလုတ္တိုက္၍ပစ္လဲသြားျခင္းသာျဖစ္၏။
အကၤ်ီျဖဴျဖဴေလးလဲဖုန္မ်ားေပက်ံသြားၿပီး ပင္တိုင့္ဒူးေလးပါပြန္းသြားကာေသြးစေလးမ်ားပင္ထြက္လို႔ေနတယ္၊ကမန္းကတမ္းနဲ႕ျပန္ထတဲ့ပင္တိုင္ကေတာ့ဒူးကဒဏ္ရာကိုမမႈ႕နိုင္ေသးဘဲ ေဒၚေအးသြယ္မွာလိုက္တဲ့ေဆးနာမည္ကိုသာေခါင္းေလးကုတ္ၿပီးစဥ္းစားေနရသည္။ေဆးနာမည္ကခက္ခဲလွသည္မဟုတ္ေပမဲ့ ၉ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ေမ့လဲေမ့ခ်င္စရာမို႔ပင္။
ခဏၾကာမွပင္တိုင့္မ်က္ႏွာေလး ျပန္လည္ဝင္းပသြားၿပီး ေဆးဆိုင္ဆီသို႔အေရာက္လွမ္းရင္း တစ္လမ္းလုံး႐ြတ္သြားသည္က.......
"အလိုလိုေနဖင္စီေကာ့ အလိုလိုေနဖင္စီေကာ့ အလိုလိုေနဖင္စီေကာ့"ပါတဲ့။
ေဆးဆိုင္မေရာက္မျခင္း တစ္လမ္းလုံးပင္တိုင္ဘယ္အရာမွေငးေမာျခင္းမရွိေတာ့သလို လမ္းေတြ႕သမွ်မည္သူ႕ကိုမွပင္ႏႈတ္မဆက္ေခ်။ထပ္ၿပီးေမ့မသြားေအာင္ ေဆးနာမည္ကိုဘဲအဆက္မျပတ္ေရ႐ြတ္ၿပီးေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
ေဆးဆိုင္ေရာက္မွ........
"ဦးညို ပင္တိုင္ေဆးဝယ္ခ်င္လို႔"
႐ြာလယ္ေခါင္မွာဖြင့္ထားတဲ့ဦးညိုရဲ႕ေဆးဆိုင္ေလးက အေရာင္းသြက္၏။သူတို႔႐ြာမွာလဲေဆးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးကြၽမ္းက်င္နားလည္သူဆိုလို႔ ဦးညိုဘဲရွိေလေတာ့ဦးညိုေဆးဆိုင္ေလးက ႐ြာအတြက္အက်ိဳးျပဳသည္ဘဲဆိုရမည္။ပင္တိုင္တို႔႐ြာအတြက္ ေဆးနဲ႕ပတ္သက္ရင္ၿမိဳ႕ထိေတာင္တကူးတကသြားစရာမလိုေတာ့တဲ့အထိပင္။
"ဘာေဆးလဲသား ဒီတစ္ခါမင္းေမေမကိုယ္တိုင္လာမဝယ္ဘူးေနာ္"
ပုံမွန္ေဆးလာဝယ္ရင္ေဒၚေအးသြယ္ကိုယ္တိုင္လာဝယ္ေနက်ျဖစ္ေလေတာ့ ဤကေန႕မွေဒၚေအးသြယ္မဟုတ္ဘဲ ပင္တိုင္လာဝယ္ေသာေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခားမို႔ဦးညိုသတိထားေမးမိျခင္းရယ္ပါ။
"ေမေမေနမေကာင္းလို႔ ပင္တိုင့္ကိုလာဝယ္ခိုင္းတာ"
"ေၾသာ္ေအး ဒါနဲ႕ဘာေဆးလဲသား"
ဦးညိုေသာက္လက္စေရႏြေးတစ္ခြက္ကို တစ္ခ်ိဳက္ေမာ့ၿပီးေမးလိုက္၏။
"အလိုလိုေနဖင္စီေကာ့တစ္ကဒ္ေပးပါ ဦးညို"
"အဟြတ္ အဟြတ္"
႐ုပ္တည္ေလးနဲ႕ေျပာလာတဲ့ပင္တိုင့္ေဆးနာမည္ေၾကာင့္ ဦးညိုေသာက္ေနတဲ့ေရႏြေးပင္တီးသြား၏။သူေဆးေရာင္းလာတာဘဲႏွစ္ေတြၾကာလွၿပီ၊အလိုလိုေနဖင္စီေကာ့နာမည္နဲ႕ေဆးေတာ့ သူ႕တသက္ေယာင္လို႔ေတာင္မၾကားဖူးသျဖင့္သူလန့္ခ်င္လဲလန့္စရာေကာင္းသား။
"ဘာေဆးသား"
"အလိုလိုေနဖင္စီေကာ့ပါဆိုဦးညိုကလဲ"
"ေဟ"
သူ႕ကိုေတာင္စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ေလသံေလးနဲ႕ေျပာလာတဲ့ပင္တိုင့္ေၾကာင့္ ဦးညိုမ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႕ဘဲ ေသာက္လက္စေရႏြေးခြက္ကိုခုံေပၚျပန္တင္လိုက္သည္။ေရွ႕မွာသူေပးမဲ့ေဆးကိုေစာင့္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကို ဦးညိုဘာေပးလို႔ေပးလိုက္ရမယ္မွန္းေတာင္မသိေတာ့ရာ ပင္တိုင့္ကိုသာသူ႕အနားလာရန္လက္ျပေခၚလိုက္၏။
ပင္တိုင္အနားေရာက္ေတာ့.......
"မင္းေဆးကဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လား ပင္တိုင္ရယ္"
"ဟာ ဟုတ္ပါတယ္ဦးညိုရဲ႕၊ပင္တိုင္ေသခ်ာကိုမေမ့ေအာင္မွတ္လာတာ အလိုလိုေနဖင္ဆီေကာ့မွ အလိုလိုေနဖင္ဆီေကာ့ဘဲ"
ႏွစ္ခါျပန္ေမးယူရတဲ့ေဆးနာမည္ကို ၾကားလဲမၾကားဖူးသလိုသိလဲမသိေတာ့အေတာ္ေလးအခက္ေတြ႕ေနရသျဖင့္ ပင္တိုင့္ကိုပင္ဟုတ္ရဲ႕လားျပန္ေမးယူရတဲ့ဦးညိုအျဖစ္ရယ္ပါ။ဒါေတာင္ပင္တိုင္ေသခ်ာေျပာေနသေလာက္ သူဘာမွမသိေသး။
"ဦးညိုေဆးဆိုင္မွာေတာ့မင္းေျပာတဲ့ေဆး မရွိဘူးကြ၊မင္းမ်ားမွားေနလား ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါဦးကြယ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္းမင္းေမေမကိုေသခ်ာျပန္ေမးလိုက္ဦး"
ပင္တိုင့္အေတြးထဲလဲ ေဆးနာမည္ကိုတစ္ဝဲလည္လည္နဲ႕ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ၊အလိုလိုေနဖင္ဆီေကာ့ထင္ေနေပမဲ့ မရွိဘူးဆိုျပန္ေတာ့လည္းပင္တိုင္အိမ္ဘဲျပန္ယုံေပါ့။သူမဝယ္ေပးတာမွမဟုတ္ဘဲ မရွိတာေတာ့သူလည္းမတက္နိုင္ဘူးေလ၊ပင္တိုင္ျပန္ဖို႔ဘဲဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္။
"ဒါဆိုပင္တိုင္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ဦးညို ေမေမကလဲဘာေတြေလွ်ာက္မွာမွန္းမသိပါဘူး"
"ေအးေအး မင္းေမေမကလဲမရွိတဲ့ေဆးမွ တယ္လဲမွာတက္သကိုး၊အိမ္ကိုဘဲတန္းျပန္ေနာ္ ပင္တိုင္"
"ဟုတ္ဦးညို"
ပင္တိုင္ ဦးညိုကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီးေဆးဆိုင္ကထြက္သြားေလသည္။
ပင္တိုင္ျပန္လို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ေဆးနာမည္ကိုေရ႐ြတ္ရင္းစဥ္းစားခန္းထုတ္ေနတဲ့ဦးညို ပင္တိုင္သာအိမ္ျပန္ေရာက္သြားမယ္၊သူကေတာ့ေဆးနာမည္ကိုစဥ္းစားလို႔ေတာင္မရခဲ့၊အေတာ္ေလးစဥ္းစားတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိေသးေတာ့ ဦးညိုမ်က္ခုံးတခ်က္ပင့္ၿပီးဘဲ.......
"တယ္ခက္လွတဲ့ အလိုလိုေနဖင္ဆီေကာ့"....ဆိုကာေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ပင္။
"ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းသြားတက္ရင္ အေဖတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ပါ့မလား"
"ျဖစ္ပါတယ္ကြ ဒီအလုပ္ေတြဆိုတာမင္းမေမြးခင္ကထဲက အေဖလုပ္လာတာပါကြာ၊ၿပီးေတာ့အေဖတစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္တာ မင္းေမေမေလးေကာ၊သမီးေမမိုးပါရွိတယ္ေလ"
အထုပ္ႀကီးအထုပ္ငယ္ကိုဆြဲလ်က္ၿမိဳ႕ကျပန္လာၾကတဲ့ လင္းေချမင့္မိုရ္ႏွင့္ဦးမိုးေဝတို႔သားအဖ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လင္းေခးၿမိဳ႕မွာေက်ာင္းတက္မည့္အေၾကာင္းေျပာရင္းေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ႐ြာထဲကိုေတာင္ေရာက္လို႔လာၿပီ။လင္းေခးတို႔႐ြာေလးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းမဖြင့္ေသး၊၈တန္းအထိဘဲရွိတဲ့ေက်ာင္းမို႔၉တန္းမွစၿပီး ၿမိဳ႕ကိုေက်ာင္းသြတက္ရေလ့ရွိသည္။အခုလည္းၿမိဳ႕မွေက်ာင္းကိစၥအတြက္စုံစမ္းၿပီး ျပန္လာၾကျခင္းဘဲျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕မွာေက်ာင္းသြားတက္ရမည့္အေရး လင္းေခးဖခင္ျဖစ္သူကိုေတာ့ေထြေထြထူးထူးစိတ္ပူစရာမလို၊ငယ္စဥ္ကထဲကလယ္လုပ္ငန္းကိုပိုင္နိုင္စြာလုပ္ကိုင္ေနဆဲဦးမိုးေဝက သူမရွိလဲျဖစ္သျဖင့္စိတ္ေအးရၿပီမို႔ သေဘာေပါက္စြာဘဲေခါင္းကိုၿငိမ့္လိုက္၏။
ဦးမိုးေဝ သူ႕ေဘးကေခါင္းၿငိမ့္ေလတဲ့သားျဖစ္သူကိုၾကည့္၍ၿပဳံးမိသည္။သူ႕အတြက္လင္းေခးစိတ္ေအးရေပမဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္စိတ္ေအးရမွာမဟုတ္သည္ကိုေတာ့လင္းေခးေမ့ေနေလ်ာ့သလား။ထိုတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကလဲတစ္ျခားလူမဟုတ္ျပန္၊လင္းေခးကိုအရမ္းခ်စ္အရမ္းတြယ္တာေနတဲ့ တပင္တိုင္ေလးဘဲျဖစ္၏။
ဦးမိုးေဝလည္း လင္းေခးသတိရသည့္ပုံမေပၚေသးတဲ့ပင္တိုင့္အေၾကာင္းကိုသူကဘဲအစခ်ီလိုက္ကာ.........
"တကယ္တမ္းသားစိတ္ပူရမွာက ေဖႀကီးတို႔မဟုတ္ဘူး၊တပင္တိုင္ေလးကိုဘဲစိတ္ပူရမွာ"ဟူ၍သာေျပာလိုက္၏။
စိတ္ေအးစျပဳလာတဲ့လင္းေခးအတြက္ ထိုစကားကအႀကီးမားဆုံးပူပန္မႈတစ္ခု၊ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ပင္တိုင္အိမ္ကိုစေရာက္ကထဲကသူ႕လက္ေပၚမွာဘဲႀကီးျပင္းလာတဲ့ထိုကေလးကို လင္းေခးခြဲနိုင္မည္တဲ့လား။မျဖစ္နိုင္ဆုံးေပါ့၊ပင္တိုင္သူ႕အားမခြဲနိုင္သလို သူလဲပင္တိုင့္ကိုခြဲနိုင္မွာမဟုတ္ေပ၊ခြဲခြာဖို႔မေျပာႏွင့္ ခြဲရမည္ဆိုသည့္စိတ္တစ္ခုနဲ႕တင္လင္းေခးရင္ထဲဆို႔နစ္လို႔ေနၿပီ။
ျဖန္း.......ျဖန္း........
"ေနာက္မွားဦးမွာလား"
"မမွားေတာ့ပါဘူးေမေမရဲ႕ အဟင့္ ဟင့္"
စကားတစ္ခြန္းတုတ္တစ္ခ်က္ဆိုသည့္အတိုင္း ေဒၚေအးသြယ္ပင္တိုင့္ကိုေမးလိုက္ရိုက္လိုက္လုပ္ေနခဲ့တာ၊ႏုနယ္လွတဲ့ပင္တိုင့္ေျခသလုံး၌အစင္းရာမ်ားျမင္မေကာင္းေအာင္ပြေနသည္အထိပင္။ဒါလည္းရိုက္တာရပ္လားဆိုေတာ့ရပ္မသြား၊ထပ္ထပ္ၿပီးဘဲရိုက္ေနျပန္သည္။
ျဖန္း...........
"ေသခ်ာမွာတဲ့ၾကားက ေသခ်ာမွားခ်င္ဦး"
"အား ေမေမရဲ႕...ပင္တိုင္ေသရပါေတ့မယ္ အဟင့္ ဟင့္၊မမမိုး ပင္တိုင့္ကိုကယ္ပါဦး"
ငိုၿပီးအကူအညီေတာင္းေနတဲ့ပင္တိုင့္ကိုသနားၿပီး ေမမိုးမ်က္ရည္မ်ားသာအဆက္မျပတ္က်လိဳ႕ေနတယ္၊ပင္တိုင့္ကိုရိုက္ေနတဲ့ေဒၚေအးသြယ္ရဲ႕လက္ေတြကိုလဲမဆြဲရဲျပန္။သူမလုပ္နိုင္တာဆိုလို႔ ပါးစပ္ကဘဲတားဆီးေပးနိုင္သည္။
"ေမေမေလးရယ္ေတာ္ပါေတာ့ ပင္တိုင္အရမ္းနာၿပီ အဟင့္ ဟင့္"
ပင္တိုင့္လက္ကိုေသခ်ာကိုက္ၿပီးရိုက္ေနတဲ့ေဒၚေအးသြယ္ တစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္တိုင္းပင္တိုင္ေခြေခြက်သြားသည္ကိုျမင္ေနရတဲ့ေမမိုးခမ်ာ ပင္တိုင့္ကိုသနာ့သည္းစိတ္ေၾကာင့္ငိုယိုၿပီးသာေအာ္ေျပာမိေလသည္။သူမသာေအာ္ေျပာေနတယ္၊ရိုက္ၿမဲရိုက္ေနတဲ့ေဒၚေအးသြယ္ရဲ႕လက္ေတြကေတာ့ ရပ္တန့္မသြားေခ်။
ေျခသလုံးကနာက်င္မႈေၾကာင့္ ပင္တိုင္ငိုရလြန္းလို႔ေမာလွၿပီ၊နီရဲေနတဲ့အစင္းမ်ားအေပၚထပ္မံက်ေရာက္လာတဲ့ရိုက္ခ်က္မ်ားကလည္း အသည္းခိုက္မတန့္နာက်င္လြန္းလို႔ပင္တိုင္တစ္ခ်က္အရိုက္ခံရတိုင္း ေျမေပၚတစ္ခါပစ္လဲသြားသျဖင့္တစ္ကိုယ္လုံးလဲဖုန္မ်ားေပက်ံကာညစ္ပတ္ေနရဲ႕ေလ။
"အင့္ အဟင့္ ဟင့္...ပင္တိုင္ေနာက္မမွားေတာ့ပါဘူးေမေမရဲ႕ "
ပင္တိုင့္အေၾကာင္းေတြးရင္းစိတ္နဲ႕လူနဲ႕မကပ္တဲ့လင္းေခး အိမ္နားေရာက္လာတာေတာင္မသိေခ်။အိမ္ထဲကထြက္ေပၚလာတဲ့ပင္တိုင့္ေအာ္သံေလးကိုၾကားမွ သူသတိျပန္ဝင္လာေတာ့သည္။သူအိမ္နားေရာက္သည္မွန္းသိသည္ႏွင့္ အသံလာရာအိမ္ထဲသို႔ၾကည့္မိေတာ့.........
"ပင္တိုင္"
ႀကိမ္လုံးနဲ႕အဆက္မျပတ္ရိုက္ေနရတဲ့ပင္တိုင့္ကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းဘဲပင္တိုင့္ဆီေျပးသြားေတာ့၏။
ဦးမိုးေဝလည္းေျပးထြက္သြားတဲ့သားျဖစ္သူနဲ႕ အရိုက္ခံေနရတဲ့ပင္တိုင့္ကိုျမင္ၿပီး လင္းေခးလိုမေျပးယုံတမယ္ ခပ္တုတ္တုတ္ဘဲအိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့၏။
အရိုက္ခံေနရတဲ့ပင္တိုင့္မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ငိုေနသည့္ၾကားကပင္အိမ္ထဲသို႔ေျပးဝင္လာတဲ့လင္းေခးကိုျမင္ယုံျဖင့္ ဝင္းပသြားကာ.......
"ကိုကို"...ဟုဆိုကာလင္းေခးကို ေငးေနခ်ိန္မွာဘဲသူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔ထပ္မံက်ေရာက္လာေတာ့မဲ့ႀကိမ္လုံးကိုေတာ့ ပင္တိုင္သတိမထားမိလိုက္ေခ်၊တဆက္ထဲမွာဘဲသူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔က်ေရာက္လာတဲ့ႀကိမ္လုံးက..........
ျဖန္း.........
"အင့္"
လင္းေခးသူ႕အေျပးဖက္လိုက္တာေၾကာင့္ လင္းေခးေက်ာေပၚက်ေရာက္သြားေလသည္။
အားျပင္းလြန္းတဲ့ေဒၚေအးသြယ္ရဲ႕ရိုက္ခ်က္မွာ လင္းေခးေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးေကာ့ခနဲပင္၊သူလိုႀကံ့ခိုင္တဲ့ခႏၶာကိုယ္အားပိုင္ဆိုင္ထားတာေတာင္ တစ္ခ်က္ကေလးရိုက္ခံရယုံျဖင့္ေက်ာေကာ့သည့္အထိျဖစ္ရလွ်င္ ေသးေသးေကြးေကြးေလးနဲ႕ပင္တိုင့္ကိုယ္ေလးဘယ္ေလာက္မ်ားေတာင္နာက်င္လိုက္ေလမလဲမသိ။လင္ေခးေက်ာကနာက်င္မႈထက္ ပင္တိုင့္ေျခသလုံးကအစင္းရာမ်ားကိုၾကည့္၍ပင္ေျဖမဆည္နိုင္ေအာင္နာက်င္လွေလၿပီ။
႐ုတ္တရက္သူ႕အားေျပးဖက္လိုက္တာေၾကာင့္ အရိုက္ခံလိုက္ရတဲ့လင္းေခးကိုျမင္ၿပီးပင္တိုင့္မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးကိုပင္ျပဴးက်ယ္သြားေစသည္။နဂိုကမွငိုေနခဲ့တဲ့မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေလးထဲက မ်က္ရည္မ်ားကလည္းတားဆီးမရနိုင္ေအာင္စီးဆင္းလာၿပီး အရိုက္ခံလိုက္ရတဲ့လင္းေခးေက်ာျပင္ေလးကိုသူ႕လက္ေသးေသးေလးနဲ႕ကာလို႔ပင္.........
"ကိုကို႔ကိုရိုက္မိသြားၿပီ အဟင့္...ဟင့္၊ကိုကိုနာသြားၿပီ အဟင့္ ဟင့္....ေမေမ့ေၾကာင့္ ေမေမရိုင္လို႔ကိုကိုနာသြားၿပီ"
ေဒၚေအးသြယ္လည္းမရည္႐ြယ္ပါ၊ပင္တိုင့္ကိုရိုက္လိုက္တာ ၾကားဝင္ခံလိုက္တဲ့လင္းေခးကိုရိုက္မိသြားသည္ႏွင့္လက္ထဲကႀကိမ္လုံးပင္လႊတ္ခ်မိသြားသည္။ဒါ့အျပင္ရိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ သူမအားတင္းမာတဲ့မ်က္ႏွာထားျဖင့္မၾကည့္ဖတဲ့ပင္တိုင္က အခုေတာ့နာက်ည္းတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕ၾကည့္ေနတယ္တဲ့ေလ။ထိုအၾကည့္ေတြက ေဒၚေအးသြယ္ရင္ကိုတဆစ္ဆစ္နဲ႕နာက်င္ေစသည့္အၾကည့္မ်ားသာ။
လင္းေခးကို႔ရိုက္မိသြားလို႔ပါတဲ့၊ပင္တိုင္အရိုက္ခံရသည့္အခ်ိန္ကထက္ေတာင္ပိုငိုေနေသးသည္။ပင္တိုင့္မ်က္ရည္ေတြကိုမျမင္ခ်င္လို႔ဝင္တားကမွ
သူ႕ေၾကာင့္ပင္တိုင္ပိုငိုေနေစမိတာေၾကာင့္လင္းေခးၿပဳံးလ်က္ပင္.......
"ကိုကိုမနာပါဘူးပင္တိုင္ရဲ႕"ဆိုကာ ပင္တိုင့္မ်က္ရည္ေလးမ်ားအားသုတ္ကာေျပာလို႔သာ။
"တကယ္လား ကိုကိုနာသြားဘူးေပါ့"
လင္းေခးခပ္ၿပဳံးၿပဳံးဘဲ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္၏။
"မနာပါဘူး ကိုကိုကအားအမ်ားႀကီးရွိတယ္ေလ"
ထိုအခါမွငိုေနတဲ့ပင္တိုင္ မ်က္ရည္ေလးမ်ားအားလက္ဖမိုးေသးေသးေလးျဖင့္သုတ္ကာ သြားေလးေပၚသည္အထိၿပဳံးနိုင္ေတာ့သည္။
"ေနပါဦး ပင္တိုင္ကို႔ေမေမေလးကဘာလို႔ရိုက္တာလဲ"
ပင္တိုင္ဘာမွျပန္မေျဖ၊ေဒၚေအးသြယ္ကိုမ်က္လုံးေလးလွန္၍ခိုးၾကည့္ၿပီးသာ ေခါင္းေလးငုံေတာ့သည္။ေခါင္းေလးငုံ႕ကာ ေျခေထာက္ကေလးေတြတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕တစ္ေခ်ာင္းထပ္ကာပြတ္သပ္ေနပုံက မဟုတ္တာတစ္ခုခုလုပ္ထားသည့္ဟန္။
ေခါင္းေလးငုံ႕ထားတဲ့ပင္တိုင့္ပုံစံကေတာ့ ဘာမွျပန္ေျဖမည့္ပုံမေပၚ၊လင္းေခးလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းသိရရန္ေဒၚေအးသြယ္ဘက္သာ တစ္ဖန္ျပန္လွည့္ေမးရ၏။
"ေမေမေလး ပင္တိုင့္ကိုဘာလို႔ရိုက္တာလဲ"
လင္းေခးတင္ဒီအေၾကာင္းသိခ်င္သည္မဟုတ္၊ဦးမိုးေဝလဲသိခ်င္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ေဒၚေအးသြယ္ကိုၾကည့္ကာ'ဘာလို႔လဲ'ဆိုသည့္ပုံမ်ိဳးနဲ႕သာ ၾကည့္မိ၏။
သူမေျပာမဲ့စကားကိုသိခ်င္ေနၾကတဲ့ ဦးမိုးေဝတို႔ကိုမ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕ကာ ေဒၚေအးသြယ္ေျပာလိုက္သည္က..........
"ဘာျဖစ္ရမလဲ ပါတာစီတေမာ့ဝယ္ခိုင္းတာ အလိုလိုေနဖင္ဆီေကာ့နဲ႕မွားလာလို႔ေလ"
"ေဟ"
ဦးမိုးေဝေတာ့ မၾကားစဖူးအၾကားထူးကာ'ေဟ'တစ္လုံးထဲပင္ထေျပာကာရဟ္ေတာ့သည္။
"ဟားဟား ငါ့သားပင္တိုင္ကေတာ့ကြာ လြဲလိုက္မွျဖင့္"
လင္းေခးလည္းၿပဳံးစိစိနဲ႕ ပင္တိုင့္ဘက္သို႔'ဟုတ္လား'ဆိုသည့္ပုံျဖင့္ၾကည့္ေတာ့ ပင္တိုင္စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႕ေခါင္းေလးသၿငိမ့္ျပပုံကအသည္းယားဖြယ္အထိ။ဒီကေလးမဟုတ္တာလုပ္ထားလို႔ ေခါင္းေလးငုံ႕ကာသူ႕အေမးကိုျပန္မေျဖခဲ့သည္တဲ့လား။မွားလဲမွားတက္တဲ့တပင္တိုင္ရယ္ပါေလ။
"ပင္တိုင္ ကိုကိုနဲ႕ထင္းေခြလိုက္မလား"
ေဒၚေအးသြယ္အနားကေရွာင္တိမ္းရန္အတြက္ ထင္းေခြသြားဖို႔ဟာလင္းေခးအတြက္အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့သည္။ပင္တိုင္သေဘာေပါက္ရန္ လင္းေခးမ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီးေျပာလိုက္ရာ ပင္တိုင္ၿပဳံးစိစိေလးျဖင့္ေခါင္းေလးၿငိမ့္၍သာသေဘာတူေတာ့သည္။
"ပင္တိုင္လိုက္မယ္ကိုကို"
အိမ္မွာလည္းထင္းေတြအမ်ားႀကီးရွိသည္ကို ထင္းေခြသြားမည္ဆိုေတာ့ေဒၚေအးသြယ္နားမလည္နိုင္စြာ........
"ဟဲ့သား အိမ္မွာထင္းေတြအမ်ားႀကီးေလ"
"ေမေမေလးကလဲ သားကၿမိဳ႕ဘဲေက်ာင္းသြားတက္ရေတာ့မယ္ဟာ၊မိုးရာသီမေရာက္ခင္ထင္းေတြႀကိဳစုထားေတာ့မေကာင္းဘူးလား သားၿမိဳ႕ေရာက္သြားရင္ဘယ္သူထင္းေခြေပးမလဲ၊ေဖႀကီးကလည္းအလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ မမမိုးကလည္းလယ္ထဲေကာက္စိုက္ဦးဘာဦးနဲ႕ ေမေမေလးက်ေတာ့ခ်က္ရျပဳတ္ရနဲ႕ေလ"
"ေအး ဒါလည္းဟုတ္တာဘဲ၊သိပ္ေတာ့ေနာက္မက်ေစနဲ႕ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ေမေမေလး"
ေဒၚေအးသြယ္ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးေနာက္ လင္းေခးနဲ႕ပင္တိုင္တို႔အတိုင္အေပါက္ညီစြာဘဲထမင္းထုတ္သူကထုတ္ ထင္းခုတ္ရန္ဓားယူသူကယူနဲ႕အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ၾကသည္။သိပ္မၾကာလိုက္ပါ လင္းေခးအိမ္ထဲကထမင္းထုတ္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ခေမာက္ကေလးတစ္လုံးကိုလက္ကကိုင္ၿပီး က်န္တစ္လုံးကိုသူ႕ေခါင္းမွာေဆာင္းထားတဲ့ပင္တိုင္က လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လုံးကိုလြယ္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကလဲဓားမႀကီးအားမနိုင့္တစ္နိုင္ျဖင့္ကိုင္ထားေလသည္။
"ကိုကို႔အတြက္..."
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
"ခစ္ခစ္"
လင္းေခး ပင္တိုင္ေပးတဲ့ခေမာက္ကေလးကိုယူေဆာင္းယူ၍သာ ပင္တိုင့္ေရွ႕မွာေက်ာေလးေပးကာထိုင္ခ်လိဳက္သည္။သေဘာေပါက္ျမန္တဲ့ေကာင္ေလးကလဲ လင္းေခးပင္ေျပာစရာမလိုလင္းေခးေက်ာေပၚဖက္တြယ္တက္လို႔တာင္ေနၿပီ။ပင္တိုင္ေက်ာေပၚမွာေရာက္သည္ႏွင့္ လင္းေခးလည္းတုန့္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲထင္းေခြသြားရန္ ေရငံေတာႀကီးဘက္သို႔သာစတင္ခရီးႏွင္လာခဲ့၏။
(A/N သာသာupdateေလးအေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ကိုယ့္ဧည့္စိမ္းနဲ႕တပင္တိုင္ကိုတလွည့္စီတင္ေပးသြားမွာပါ။ဒီေန႕တပင္တိုင္ကိုတင္လိုက္ေတာ့ မနက္ျဖန္ကိုယ့္ဧည့္စိမ္းလာမွာပါ။တနလၤာနဲ႕ၾကာသပေတးႏွစ္ရက္ကေတာ့စာတင္နားပါတယ္။)