"Πιες αγάπη μου" αναφωνεί η Έλενα ενώ μου προσφέρει έναν καφέ αλλά γνέφω αρνητικά. Μπορεί όλη μου η έννοια για τον Στέφανο να με απασχολεί περισσότερο από τα ψέματα τους αλλά δεν το έχω ξεχάσει.
Ευτυχώς που άφησα την μικρή στο πατρικό μου. Καλύτερα να μην γνωρίζει για αυτό το περιστατικό.
"Δεν θέλω" ψιθυρίζω με βραχνή φωνή και κοιτάζω επίμονα την πόρτα περιμένοντας να βγει ο Βασίλης από μέσα.
Όταν το κάνει το βλέμμα του είναι κάπως απογοητευμένο και κάθεται στην θέση του.
"Δεν ξύπνησε" μουρμούριζει η κολλητή μου χαμηλώνοντας το βλέμμα της. Παίρνω μια ανάσα. Πρέπει να πάω να τον δω.
Σηκώνομαι πάνω και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο. Ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα και το θέαμα του γεμάτος σωληνάκια κάνει τα μάτια μου να δακρύσουν ξανά.
Ρουφάω την μύτη μου και τον πλησιάζω ενώ κάθομαι στην άβολη καρέκλα που υπάρχει δίπλα στο κρεβάτι του.
"Έλα Στέφανε ξύπνα σε παρακαλώ" ψιθυρίζω χαιδευοντας το χέρι του και μερικά δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα μου. "Συγγνώμη, δεν ήξερα τι σου συνέβη, συγγνώμη, συγγνώμη" συνεχίζω πνίγονται μερικούς λυγμούς.
Τον κοιτάω χωρίς καμία ανταπόκριση από μέρος του και η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια. Χαϊδεύω τα μαλλιά του και ένα χαμόγελο στολίζει αυθόρμητα το πρόσωπο μου.
Αν μου είχες πει...αν μου είχες πει την αλήθεια όλα θα ήταν καλύτερα.
Σου μίλησα τόσο άσχημα χωρίς να ξέρω.
Συγχώρεσε με σε παρακαλώ.
"Ξύπνα βλακάκο μου, ξύπνα σαγαπαω" ψιθυρίζω τοποθετώντας απαλά το κεφάλι μου στην κοιλιά του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πρέπει να ξυπνήσει. Πρέπει να γνωρίσει την Μαρίλια. Πρέπει να μιλήσουμε. Για όλα.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για να αποτρεψω τον εαυτό από το να ξανά κλάψει.
Ηρέμησε Άντα.
Θα γίνει καλά.
Έτσι όπως καθόμουν νιώθω ένα γαργαλητό πίσω από το αυτί μου και κατευθείαν πετάγομαι πάνω. Κοιτάω το κουρασμένο του πρόσωπο που έχει αρχίσει να ξανά αποκτά ζωή και πέφτω στην αγκαλιά του.
"Ει ει ήρεμα" μου λέει χασκογελωντας και απομακρυνομαι κατά κόκκινη. Με κοιτάζει προσεκτικά και ξεφυσάει.
"Συγγνώμη...ήθελα πολύ να ξυπνήσεις..." ξεκινάω να λέω χαμηλόφωνα χωρίς να πάρω το χέρι μου από το δικό του. "Για να σου δώσω μια σφαλιάρα που δεν μου είπες τίποτα" συνεχίζω με λίγο πιο υψωμένη φωνή και δαγκώνει νευρικά τα χείλη του.
"Ώστε έμαθες ε;"
"Δεν θα μάθαινα; Δεν ήθελες;"τον ρωτάω κοιτώντας τον στα μάτια. Κουνάει ελάχιστα το κεφάλι του και στιγμιαία το βλέμμα του πέφτει έξω από το παράθυρο του δωματίου του.
"Αυτό ήθελα να αποφύγω Άντα. Αυτό!" μου λέει δείχνοντας το ταλαιπωρημενο από το κλάμα πρόσωπο μου.
"Θα ήμουν εκεί για σένα. Δεν θα σε άφηνα. Το ξέρεις αυτό, σωστά;" τον ρωτάω χαμηλόφωνα και φαίνεται πως κρεμομαι από την απάντηση του.
"Το ξέρω, φυσικά και το ήξερα από την αρχή. Αλλά...μπορεί να μην άφηνες εμένα, θα άφηνες ομως τις σπουδές και τα όνειρα σου για να είσαι μαζί μου"παραδέχεται με τρεμάμενη φωνή και τα μάτια του έχουν βουρκώσει ελαφρώς. "Θα στεναχωριοσουν, θα έκλαιγες, δεν θα ήσουν εσύ. Είδα και τα παιδιά σε αυτή την κατάσταση παρόλο που δήλωναν δυνατοί. Αν έβλεπα εσένα να χάνεις την ζωντάνια σου, θα τα παρατουσα. Αλήθεια στο λέω" συνεχίζει κάνοντας τα μάτια μου να αρχίζουν να τσούζουν και ρουφαω σιγανά την μύτη μου.
"Κανένας όμως δεν με ενημέρωσε...με άφηναν να σε μισώ και να ισχυρίζομαι ότι με άφησες...μόνη"
"Μην κρατήσεις κακία στα παιδιά. Εγώ τους είχα πει, εγώ τους πίεσα να μην σου πουν τίποτα. Μπορεί να μην ζούσα τώρα Άντα, ήθελα όσο το δυνατόν γινόταν να μη γνώριζες τίποτα για την υγεία μου. Μαλάκια μου, το ξέρω. Θα μπορούσα να τα είχα σκεφτεί αλλιώς. Ίσως να σε πλήγωσα περισσότερο από το αν στο έλεγα"
Χαϊδεύω το μάγουλο του και τον κοιτάω φανερά συγκινημένη.
"Μόλις πάρεις εξιτήριο θα μιλήσουμε στην μικρή. Μήπως να πάω να φωνάξω τον γιατρό; "τον ρωτάω γιατί θέλω πολύ να βγω έξω και να κλάψω. Έγιναν τόσο σκατά όλα.
"Κάτσε λίγο ακόμα...σε παρακαλώ. Είναι η πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια που μιλάμε χωρίς να σκοτωθούμε."ζηταει αφήνοντας ένα γελακι να του ξεφύγει, παρασύροντας και εμένα.
Σέρνει τον εαυτό του λίγο πιο πέρα κάνοντας μου χώρο στο κρεβάτι και χτυπάει σιγανά το χέρι του στο στρώμα για να κάτσω.
Διστακτικά κάθομαι και τον κοιτάζω στα μάτια. Χέρι του χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
"Και εγώ σ αγαπάω, ακόμα" ψιθυρίζει με ένα αγνό χαμόγελο σαν απάντηση σε αυτό που είπα πριν ξυπνήσει.
-oliaaaa