Close Your Eyes

Κεφάλαιο 67

"Μην θυμώσεις με τα παιδιά, εγώ τους το είπα...εκείνοι δεν φταίνε πουθενά. Εγώ την έκανα την μαλακία" λέει καθώς παίζει με το σωληνάκι που είναι στο χέρι του αλλά το απομακρύνω διακριτικά.

"Θα μπορούσες να μου το πεις Στέφανε. Δεν θα έφευγα, αλήθεια δεν θα το έκανα. Θα ήμουν δίπλα σου" ψιθυρίζω και εκείνος χαμογελάει αχνά.

"Το να σε βλέπω ή ακόμα και να νιώθω πως κλαις για μενα δεν θα μου έδινε κουράγιο, πίστεψε με" εξομολογείται χαιδευοντας μου το χέρι.

"Έπρεπε να σε είχα ακούσει...ή έστω να είχαμε μιλήσει. Δεν χρειαζόταν να φτάναμε σε αυτό σημείο για να μάθω την αλήθεια"

"Πίστεψε με, και εμένα να μου έλεγαν αυτά που σου είπα δεν θα ήθελα να είχα καμία σχέση"ψιθυρίζει και για μια στιγμή θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα λόγια του εκείνη την καταραμένη μέρα.

Τα μάτια μου δακρύζουν όσο κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν αλλά κοιτάω αλλού για να μη με καταλάβει.

Μέσα μπαίνει ο Βασίλης, η Έλενα, ο Χάρης, ο Γιώργος και ο Μάνος. Μόλις βλέπουν τον Στέφανο ξύπνιο τρέχουν κατά πάνω του.

"Κανόνισε να ξανακάνεις καμία τέτοια μαλακία και θα πας από τα χέρια μου" τον απειλεί ο Χάρης με ένα σοβαρό ύφος αλλά δεν καταφέρνει να το συγκρατήσει καθώς χαμογελάει.

"Εε Άντα συγγνώμη που σου φώναξα το πρωί απλά...ειχα αγχωθεί για τον μικρό και μου βγήκε σε νεύρο"απολογείται ο Βασίλης φανερά μετανιωμένος και κατεβάζει ελάχιστα το κεφάλι του.

"Δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι είναι καλά ε;" τον καθησυχάζω μέχρι να ακουστεί η φωνή του Στέφανου.

"Της φώναξες;!"αναφωνεί θυμωμένος κοιτώντας τον αδερφό του ο οποίος έχει κατακοκκινήσει.

"Τίποτα δεν έκανε. Λοιπόν πάω να πάρω την Μαρίλια από την μαμά μου,θα ξαναέρθω αύριο το πρωί"λεω με μια ανάσα και μαζεύω τα πράγματα μου από την καρέκλα.

[...]

"Μαμά γιατί ο Στέφανος τλώει αυτή την αηζία;" ρωτάει η μικρή δείχνοντας το πιάτο με την σούπα.

"Πες τα της γιατί εμένα δεν με ακουει"της γκρινιάζει ο Στέφανος ενώ παίζει με το κουτάλι κατσουφιασμένος.

"Η σούπα δεν είναι αηδία! Και ο Στέφανος πρέπει να τρώει πολύ υγιεινά για κάποιες μέρες"

"Αυτό λέγεται βασανιστήριο και να ξέρεις ότι διώκεται ποινικά από τον νόμο"μου λέει με ένα εχθρικό ύφος και τον κοιτάω με σηκωμένο φρύδι.

"Τι είναι το βαστινήριο;"

"Αυτό που μου κάνει η μαμά σου αυτή τη στιγμή."της εξηγεί γελώντας από την λάθος προφορά της λέξης και τρώω μια μπουκιά από το υπέροχο κοτόπουλο που μαγείρεψα.

Για μένα.

"Εγώ στη θέση σου ούτε που θα το άγγιζα, μπαμπά."κυριολεκτικά αφήνω το πιρούνι να πέσει από τα χέρια μου και το στόμα του Στέφανου ανοίγει ελαφρώς. Τα μάτια μου δακρύζουν και ξεροκαταπινω. "Είπα κάτι κακό;" ρωτάει η Μαρίλια κοιτώντας προσεκτικά τις σοκαρισμένες εκφράσεις μας.

"Με είπες μπαμπά;"την ρωτάει συγκινημένος γυρίζοντας όλο το σώμα του προς την μεριά της και πιάνει τα χέρια της μέσα στα δικά του.

"Η γιαγιά με πήγε χτες στο παλιό δωμάτιο της μαμάς που ήταν γεμάτο με φωτογλαφίες σας και μου είπε ότι εσύ είσαι ο μπαμπάς μου. Δεν είσαι;"λέει αναφωνωντας την ερώτηση στο τέλος κάπως λυπημένα.

"Ψυχή μου όμορφη" μουρμούριζει και την τραβάει στην αγκαλιά του. Τα δάκρυα μου πλέον τρέχουν ανεξέλεγκτα στα μάγουλα μου και προσπαθώ να τα σκουπίσω με μια χαρτοπετσέτα.

Ααα ρε μαμά.
Ααα ρε μαμά.

"Η μαμά κλαίει."

Ο Στέφανος σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει. Το βλέμμα του περιγράφει πολλά συναισθήματα, αντίθετα μεταξύ τους.

Η ζωή που ζήσαμε και οι δύο τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν μας άξιζε. Έπρεπε να ήμασταν μαζί, αν δεν μου έκρυβε την αλήθεια.

"Μανούλα" με αγκαλιάζει τυλιγοντας τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου και την κρατώ σφιχτά. "Μην κλαις, είναι εντάτσει. Δεν θύμωσα που δεν μου είπες για τον μπαμπά" μου λέει κοιτάζοντας με καλά μέσα στα μάτια.

Ο Στέφανος έρχεται προς το μέρος μας και σκύβει για να βρεθεί στο ύψος της μικρής.

"Να ξέρεις ότι σε αγαπάω πάρα πολύ και συγγνώμη που δεν ήμουν δίπλα σου όλο αυτόν τον καιρό. Δεν μπορούσα να έρθω, ήμουν άρρωστος και έμενα στο νοσοκομείο. Θα με συγχωρέσεις; "

"Φυσικά, φτάνει που τώρα έχω έναν μπαμπά."

-oliaaaa

Σε 2-3 κεφάλαια είναι ο επίλογος και μετά έρχεται νέα ιστορια με τίτλο License For Love.

❤️